A mellow joy ride of destruction
Το περσινό live των A Place To Bury Strangers το έχασα, καθώς βρισκόμουν εκτός Ελλάδας. Διαβάζοντας τις κριτικές, έσκασα από το κακό μου και αναρωτιόμουν πότε θα ξαναέρθουν για να τους δω. Ε, δεν άργησε και πολύ. Ένα χρόνο μετά, τα ξανείπαμε με τον Oliver Ackermann μέσω e-mail-και ευελπιστώ να τα πούμε από κοντά και στη συναυλία της 18ης Οκτωβρίου στο club του Μύλου, την οποία φέτος δεν τη χάνω για κανένα λόγο.
Έχεις δηλώσει ότι κατά την ηχογράφηση του "Worship", προσπαθούσατε να βιώσετε επικίνδυνες καταστάσεις, έτσι ώστε να δημιουργήσετε τον ενθουσιασμό του να γράφεις μουσική για πρώτη φορά. Για τι είδους καταστάσεις μιλάμε; Και τι είναι αυτό που βρίσκεις τόσο ελκυστικό στον κίνδυνο;
Βάλαμε φωτιά σε κάτι ενισχυτές κιθάρας κατά την ηχογράφηση, οπότε έπρεπε να ηχογραφήσουμε το κομμάτι όσο πιο γρήγορα γινόταν και να μην τα θαλασσώσουμε. Έπρεπε να είναι μια καλή ηχογράφηση, δεν επρόκειτο να υπάρξει άλλη. Πετάξαμε ένα σωρό πράγματα ψηλά και τα ηχογραφήσαμε όσο κινούνταν στον αέρα. Σπάσαμε κάτι κιθάρες. Ηχογραφήσαμε ντραμς σε ένα ασανσέρ. Σπάσαμε κάτι τζάμια. Παίξαμε κιθάρες με μαχαίρια. Νομίζω ότι το να παίζεις ζωντανή μουσική αποτελεί ένα ρίσκο και είναι επικίνδυνο, αλλά η ηχογράφησή της μοιάζει περισσότερο με ένα κοινόβιο χίπιδων, όπου αράζουμε, χαλαρώνουμε και ψάχνουμε για καλούς ήχους. Θέλαμε το "Worship" να είναι δυνατό και άγριο και νομίζω ότι το πετύχαμε.
Οι περισσότεροι αναφέρονται σε εσάς ως "την πιο δυνατή μπάντα στο Μπρούκλιν", αλλά για μένα αυτό είναι απλά τεμπέλικη δημοσιογραφία. Εσείς πώς αντιμετωπίζετε γενικά την τεμπέλικη δημοσιογραφία;
Ένα κομμάτι μου είναι απογοητευμένο που το λένε αυτό ή που μας κάνουν τόσο γενικές ερωτήσεις, αλλά καταλαβαίνω από την άλλη ότι είμαστε και τυχεροί που υπάρχουν κάποιοι που ενδιαφέρονται για αυτό που κάνουμε. Όταν ξεκινούσα ήταν πολύ δύσκολο να κλείσουμε εμφανίσεις, μας πετάγανε έξω από κλαμπ, μας ρίχνανε μπουκάλια, μας απειλούσαν και γενικά δυσκολευόμασταν τόσο να παίξουμε με δυνατό τρόπο μουσικά κομμάτια, οπότε δεν νιώθω ότι μας χρωστάνε την προσοχή τους. Επίσης, η πολλή τεμπέλικη δημοσιογραφία κάνει τεμπέλικα και τα περιοδικά και τα blog ανά τον κόσμο. Κάποιοι προσπαθούν να κάνουν λεφτά και κάποιοι χωρίς ψυχές διαβάζουν τις φυλλάδες τους.
Προσπαθείς να γράφεις τα τραγούδια πριν μπείτε στο στούντιο η προτιμάτε να τα γράφετε κατά την ηχογράφηση; Ποια είναι η δημιουργική διαδικασία που ακολουθείτε;
Η δημιουργική διαδικασία είναι απλά το να καταλήξουμε με το καλύτερο τελικό προϊόν. Τέλος. Δεν υπάρχει κάποια λογική πίσω από αυτήν. Κάποια τραγούδια γράφονται πριν το στούντιο, κάποια σε αυτό και ηχογραφούνται μέσα σε μια μέρα. Εξαρτάται από το τι θα συμβεί. Πολλά τραγούδια τα πετάμε και δεν τα χρησιμοποιούμε για τίποτα.
Δεν γίνεται να μην προσέξει κάποιος ότι ηχογραφείτε πολλά EP. Τι σας αρέσει σε αυτό το format;
Νομίζω ότι είναι ένα ευκολότερο format για να γράψουμε και να ηχογραφήσουμε εμείς και για να το πιάσει ένας ακροατής. Υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο σε μια μικρή χούφτα τραγούδια που δένουν με κάποιον τρόπο μεταξύ τους. Δεν χρειάζεται να είναι ένα τεράστιο μουσικό ταξίδι, αρκεί να είναι μια γρήγορη έκρηξη από κάτι καλό που να σου ταράζει τα σωθικά.
Αν έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα στην Death By Audio (σ.σ. η εταιρία του Oliver, η οποία κατασκευάζει χειροποίητα pedal effects) και στους A Place To Bury Strangers, τι θα διάλεγες και γιατί;
Θα ζητήσω συγνώμη από τα παιδιά στην Death By Audio, αλλά η εταιρία με τα πετάλια και ό, τι έχω κάνει είναι χτισμένα γύρω από την ανάγκη μου να δημιουργήσω μουσική. Οι A Place To Bury Strangers είναι το πιο αγαπημένο μου δημιουργικό όχημα. Αγαπώ πραγματικά την Death By Audio και δεν θα την παρατούσα, αλλά ξεκίνησα να κατασκευάζω πετάλια έτσι ώστε να δημιουργήσω τους ήχους που ήθελα να χρησιμοποιήσω για να φτιάξω μουσική.
Πώς επιλέγεις τα ονόματα για τα πετάλια σου; Δίνεις ονόματα και στους ενισχυτές και τα controllers που χρησιμοποιείς επί σκηνής;
Κατά κάποιον τρόπο, παίρνουν το όνομά τους από μόνα τους, καθώς κι εγώ τα φροντίζω να τα φτιάχνω ταιριαστά με την αισθητική μου. Αν το πετάλι αλλάζει την ηχητική μορφή του κύματος, βγαίνει ένα όνομα σαν το "Wave Transformer". Και οι ενισχυτές μας και τα αυτοσχέδια εφέ έχουν το δικό τους όνομα επίσης.
Στη Record Store Day 2013, βγάλατε ένα EP με διασκευές σε κομμάτια των Dead Moon. Τι αγαπάς σε αυτό το συγκρότημα; Υπάρχουν σχέδια για τη Record Store Day 2014;
Είναι ένα τόσο αληθινό και αγνό πανκ συγκρότημα. Απίστευτα ωμό και straight from the heart. Ήταν πραγματικά πολύ ωραία να ηχογραφούμε αυτά τα τραγούδια και να νιώσουμε λίγο σαν τους Dead Moon για μια βδομάδα. Για τη Record Store Day 2014, δεν έχουμε πλάνα, βλέποντας και κάνοντας.
Αγαπώ πολύ τους στίχους του "I've lived my life to stand in the shadow of your heart", ειδικά το δίστιχο "You make my dreams complete/And then crash them down". Έχεις καμιά ιδέα για ποιο λόγο οι άνθρωποι εθίζονται σε όσους τούς συμπεριφέρονται έτσι;
Νομίζω ότι σε όλους μας αρέσουν τα πράγματα που είναι αδύνατα, με τον χ ή με τον ψ τρόπο. Η ιδέα του ότι δεν έχουμε αυτά τα πράγματα είναι που τα κάνει τόσο δυνατά. Είναι κάπως fucked up, αλλά ο καθένας θέλει να είναι κάποιος άλλος, κάπου αλλού, με κάποιον που δεν είναι καλός για αυτόν, ακριβώς επειδή η ιδέα του διαφορετικού είναι αυτή που είναι τόσο δυνατή.
Μπορείς να μας πεις τον καλύτερο έπαινο που έχεις ακούσει για τη μουσική σου-είτε από φαν είτε από μουσικογραφιά;
Κάποιος στο Τορόντο είπε: "Θα προτιμούσα να δω όλους τους στενότερους συγγενείς και φίλους μου να πεθαίνουν με φρικτό τρόπο από το να χρειαστεί να ξαναδώ τους A Place To Bury Strangers στη ζωή μου". Μού άρεσε που κάποιος ήταν τόσο παθιασμένος για την εμφάνισή μας.
Πέρυσι, σε είχα ρωτήσει τι να περιμένουμε από το live σας στη Θεσσαλονίκη και μου είχες απαντήσει " It's going to be non stop fucked up rock'n'roll". Τι να περιμένουμε φέτος;
A mellow joy ride of destruction. Σ' ευχαριστώ για το χρόνο σου.
