Οι άνθρωποι έχουμε περιορισμένο αριθμό από αύριο στην ζωή μας

Δεν θα διαφωνήσω με την παραπάνω φράση – ωστόσο κανείς δεν θα μου βγάλει από το μυαλό ότι ο Joe Casey καμία όρεξη δεν είχε για την συνέντευξη αυτή και ότι ψυχολογικά ήταν πολύ άσχημα όταν την έκανε. Καμία αίσθηση του χιούμορ, δυσθυμία και κακή διάθεση – ίσως να προτιμούσε να γράφει τραγούδια, να είναι με την αρραβωνιαστικιά του ή γενικά να κάνει οτιδήποτε άλλο από το να απαντάει στις ερωτήσεις μιας άγνωστης που προσπαθούσε να μπει στο μυαλό του και στη μουσική του. Ας είναι – θα μας μείνουν τα τραγούδια του και η επερχόμενη συναυλία των Protomartyr (που αν κρίνω από την εμφάνισή τους σε εκείνο το άτυχο Ejekt του 2018, πριν η καταιγίδα σαρώσει τα πάντα, θα είναι πολύ καλή).

Κάτι που σας κάνει να ξεχωρίζετε από τα περισσότερα συγκροτήματα είναι το ότι δεν χρησιμοποιείτε την αγάπη και το συναίσθημα σαν στιχουργικό gimmick. Αντίθετα, επιλέγετε τη φιλοσοφική πλευρά των πραγμάτων – ο Ηράκλειτος και ο υπαρξισμός είναι παρόντες στη δουλειά σας, όπως και ο Τζέιμς Τζόις και ο Φλαν Ο’ Μπράιεν. Γιατί αυτή η επιλογή; Ήταν μια κατεύθυνση που θέλετε να την ακολουθήσετε ή προέκυψε από τα προσωπικά σας ενδιαφέροντα;

Ο Ο’ Μπράιεν… Ε, καλά είναι τα gimmicks. Ένα άτομο που γράφει τραγούδια θα έπρεπε να χρησιμοποιεί κάθε μέσο που μπορεί έτσι ώστε να δημιουργήσει ένα τραγούδι. Φαντάζομαι πως το γυρνάω στη φιλοσοφία γιατί είμαι βαρετός; Δεν ξέρω, προσπαθώ να τα αναμιγνύω όσο περισσότερο μπορώ, αλλά όλα σχεδόν τα τραγούδια είναι για την ανθρώπινη κατάσταση, είτε αυτή είναι η αγάπη, το μίσος, ή το νόημα της ζωής.

Φαντάζομαι ότι το να έχεις μια iconic μουσικό σαν την Kelley Deal να συνεργάζεται και να κάνε τουρνέ μαζί σας είναι σπουδαία εμπειρία – πώς ήρθατε σε επαφή μαζί της και τι έχετε μάθει από αυτήν και από τις εμπειρίες της;

Την ξέρουμε κάμποσο καιρό τώρα. Φαντάζομαι ότι μπορεί να μας έμαθε πώς να έχουμε θετική διάθεση στο δρόμο; Είναι επίσης πολύ καλή στο να πείθει τους συναυλιακούς χώρους να της δίνουν τζάμπα μπλουζάκια, μια ικανότητα που εγώ ακόμα δεν την έχω τελειοποιήσει.

Μ’ αρέσει πολύ αυτός ο λογαριασμός στο tumblr: https://descriptionsofjoecasey.tumblr.com/ – γνώριζες την ύπαρξή του; Ποια περιγραφή νομίζεις ότι είναι η πιο ακριβής;

Το μισώ. Εσένα θα σου άρεσε ή θα προωθούσες μια σελίδα που θα σε προσέβαλε προσωπικά; Που θα μείωνε την καλλιτεχνική σου έκφραση στο πώς φαίνεσαι μόνο; Να πάει να γαμηθεί.

Έχεις υπάρξει guest σε πολλές άλλες δουλειές (Tyvek, Gotobed..) – τι πρέπει να έχει η συνεργασία για να σε ελκύσει;

Λοιπόν, σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να υπάρχει φιλία. Φίλοι που βοηθούν φίλους. Θα είχα την περιέργεια να συνεργαστώ με κάποιον που δεν ξέρω ή που ίσως πραγματικά θα σιχαινόμουν; Ίσως θα είχε πλάκα. Σίγουρα θα το σκεφτόμουν αν θα λεφτά θα ήταν καλά.

Στο “Dope Cloud”, γράφεις "You dedicated your life to prayer/You suffered in silence, there/That's not gonna save you, man" – οπότε τι είναι εκείνο το “that” που μπορεί να μας σώσει;

Αυτό το τραγούδι είναι κυρίως για το Ντιτρόιτ και για το πώς, τότε, κάποιοι άνθρωποι παρακαλούσαν κάποια εξωτερική δύναμη να «σώσει» την πόλη – συνήθως το κακότεχνο χέρι του αμερικανικού καπιταλισμού. Ξέρεις, η ελπίδα ότι οι μεγάλες εταιρίες θα επενέβαιναν και θα εξευγένιζαν το Ντιτρόιτ. Ότι θα το έκαναν κομματάκια για εξαρτήματα βασικά. Υπάρχει μια περίεργη αίσθηση συνθηκολόγησης και αυτοεξευτελισμού στην ιδέα αυτή, νομίζω.  

Εσύ δημιουργείς όλο το artwork για τα άλμπουμ και τα flyer των Protomartyr, αλλά χωρίς αναφορά στο όνομά σου – όλη σου η δουλειά όμως βρίσκεται στο μπλογκ σου. Προς τι αυτή η απόφαση;

Α, κάνω αναφορά πού και πού στο όνομά μου. Φαντάζομαι ότι το να γίνεται αναφορά στο όνομά μου για τη δημιουργία τους είναι λιγότερο σημαντικό από το να τα δημιουργώ. Το μπλογκ είναι απλά ένας τρόπος για να τα καταλογογραφώ όλα.

Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, το εξώφυλλο του "Formal Growth in the Desert" είναι μια φωτογραφία του Trevor Naud – προς τι αυτή η αλλαγή;

Δεν είναι και μεγάλη αλλαγή στο δικό μου μυαλό. Τα εξώφυλλα πάντα γίνονται από το να έχεις μια αόριστη ιδέα και μετά να προσπαθείς να την επαναδημιουργήσεις, αλλά να σε ευχαριστεί το να βρίσκεις μια καλύτερη ιδέα ενόσω ψάχνεις μια αόριστη. Είπα στον Trevor την ιδέα μου και άφησα εκείνον να βγάλει άκρη μαζί της.

Ερχόμενη στα τραγούδια του "Formal Growth in the Desert", συνεχίζεις την παράδοση του να ενώνεις το τέλος ενός δίσκου με την αρχή του άλλου. Το “Worm in Heaven" φαίνεται να είναι για το θάνατο – οπότε τι είναι το «αύριο» που έχει μείνει για να του κάνουμε δρόμο στο "Make Way"; Η αγάπη; Η ζωή; Ένας ακόμα θάνατος, ίσως;

Το αύριο είναι για κάποιον άλλον, φαντάζομαι. Οι άνθρωποι έχουμε περιορισμένο αριθμό από αύριο στην ζωή μας.

Ο πόνος της απώλειας του ή της γονέα είναι απερίγραπτος, αν δεν τον έχεις βιώσει. Αλλά το "Graft Vs. Host" αγγίζει τα άτομα που τον έχουν βιώσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, καθώς μιλάει για τη ντροπή που νιώθουμε όταν νιώθουμε ξανά ευτυχία μετά από κάτι τέτοιο. Και το "The Author" έχει ως θέμα το ότι ναι, και μπορούμε και θα έπρεπε να ξαναγελάσουμε. Πώς γράφηκαν λοιπόν αυτά τα τραγούδια; Σαν απάντηση το ένα στο άλλο; Σαν συμπλήρωμα; Ή εντελώς αυτόνομα;

Το “Graft Vs. Host”, τουλάχιστον ως προς το συναίσθημα, είναι πολύ κοντά στα αισθήματά μου την ημέρα που πέθανε η μητέρα μου. Το “The Author” ήρθε πολύ αργότερα, καθώς η μουσική γράφηκε αργότερα. Είχα χρόνο να το επεξεργαστώ περισσότερο.

Το "Rain Garden" μπορεί πραγματικά και να είναι το πρώτο και το μοναδικό (ως στιγμής) ερωτικό τραγούδι των Protomartyr. Ήταν δύσκολο να γράψεις ένα τέτοιο τραγούδι, τόσο διαφορετικό από το υπόλοιπο υλικό σου; Ή στην πραγματικότητα το συναίσθημα το έκανε ευκολότερο;

Το να γράφεις τραγούδια δεν είναι ποτέ τόσο δύσκολο, ειδικά αν το συγκρίνεις με τα περισσότερα πράγματα στην ζωή. Απλά ένιωσα ότι ήταν η σωστή στιγμή να το κάνω. Φαντάζομαι ότι η επιθυμία να γράψω πρέπει να υπάρχει πρώτη και στην περίπτωση αυτή ένιωσα ότι η μουσική άξιζε να έχει στίχους που μιλούσαν για αγάπη.

Ποια είναι τα πλάνα σου για το μέλλον – βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα;

Βραχυπρόθεσμα, να αντικαταστήσω τα ακουστικά που μόλις άφησα σε ένα ξενοδοχείο στο Μάντσεστερ και να πείσω τον εαυτό μου να μην αφήνει μαλακίες πίσω στα ξενοδοχεία. Έχω μάθει να μην κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια καθώς η ζωή σπάνια πάει όπως νόμιζα ότι θα πήγαινε.

Τι έχεις στο μυαλό σου να μας παρουσιάσεις στην επικείμενη συναυλία σας στην Αθήνα;

Μια δίκαια στιβαρή ώρα και κάτι από άξιο rock and roll. 

Οι Protomartyr εμφανίζονται στο Gagarin 205 τo Σάββατο 4 Νοεμβρίου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ. Όλες οι φωτογραφίες είναι του Trevor Naud.