I had a dream
Πώς μπορεί ένα βιβλίο να έχει soundtrack; Προς τι η εμμονή με το Λούσιφερ; Κι αυτή με την αγάπη και το θάνατο; Άμα είσαι κουλ, γίνεσαι και κυνικός; Και τι νόημα έχει να έχεις στυλ; Πώς είναι να είσαι "πολύ γλυκός για να είσαι ο Momus αλλά πολύ πικρός για να είσαι ο Paddy McAloan"; Μπορείς να έχεις έξυπνους, ποπ στίχους μ' έναν τζαζ, καμπαρέ ήχο; Και γιατί στην ευχή να το κάνεις αυτό; Είναι κάθε είδους ρομαντισμός καταδικασμένος να είναι μάταιος; Είναι το να περνάς καλά αντίδοτο στην ασχήμια του κόσμου; Είναι παρηγοριά ή θεραπεία η αγάπη; Και τι μένει όταν αυτή έχει φύγει; Και ποιο είναι τελικά αυτό το παιδί από το Clerkenwell; Βλέπει στ' αλήθεια ασπρόμαυρα όνειρα όπως λέει ο κόσμος; Μιλάει στ' αλήθεια για τον καιρό και τα ενοίκια στο Λονδίνο;
Αυτά και άλλα πολλά...
Λοιπόν πώς σου φαίνεται η Ελλάδα;
Α είναι πολύ ωραία εδώ, γνωρίσαμε πολλούς συμπαθητικούς ανθρώπους και όλοι μας φροντίζουν...
Είναι ωραία ακόμη και μ' αυτή τη ζέστη;
Ναι, όταν φύγαμε το Λονδίνο ήταν κρύο και γκρίζο παρότι τον τελευταίο μήνα ο καιρός ήταν πολύ καλός...
Μένεις στο Λονδίνο δηλαδή.
Ναι. Το ξέρεις καθόλου; Μένω σ' ένα μέρος στα δυτικά του Σόχο που λέγεται Clerkenwell. Είναι μια παλία συνοικία, τη Βικτοριανή εποχή ήταν πολύ φτωχή και κακόφημη, αργότερα, στις αρχές του εικοστού αιώνα ήταν βιομηχανική περιοχή, έχει παράδοση στον πολιτικό ριζοσπαστισμό. Τώρα έχει αναβιώσει κατά κάποιο τρόπο...
Είναι πανάκριβο;
Όχι τόσο πολύ... δεν είναι τόσο πολυτελές, δεν είναι, σαν... τι να σου πω... το Kensington - αλλά είναι πολύ ωραία, είναι γειτονιά καλλιτεχνών... έχει πολλά κοσμηματοπωλεία.
Εμένα μ' ενδιαφέρει πολύ το Λονδίνο αλλά πρέπει να μιλήσουμε και για τίποτ' άλλο στη συνέντευξη. Λοιπόν... πώς σου ήρθε να φτιάξεις συγκρότημα;
Όταν σπούδαζα είχα ένα όνειρο...
Πού σπούδαζες;
Στο Royal College of Arts στο Λονδίνο...
Απ' το Λονδίνο είσαι;
Όχι, είμαι απ' τα βόρεια, από κάπου κοντά στο Manchester.
Μ' αρέσουν οι βρετανικές προφορές γι' αυτό ρωτάω. Λοιπόν ήταν κανονικό αυτό το όνειρο;
Ναι, στον ύπνο μου το είδα. Είδα λοιπόν το Al Bowlly, ένα τζαζ τραγουδιστή της δεκαετίας του τριάντα και του σαράντα, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν Έλληνας. Και το πήρα ως σημάδι ότι πρέπει να γράψω μουσική σ' αυτό το στυλ. Το επόμενο βράδυ είδα στον ύπνο μου την τραγουδίστρια Tuesday Weld.
Δε σε βρίσκει ο κόσμος τρελό που άρχισες να γράφεις μουσική εξαιτίας ενός ονείρου;
Το κράτησα μυστικό μέχρι που βγήκε ο πρώτος δίσκος και τότε ήταν πολύ αργά γι' αυτό.
Ούτε σε βρίσκουν τρελό που παίζεις τέτοια μουσική σήμερα;
Α, με βρίσκουν νομίζω... αλλά αυτό είναι καλό. Το ότι είναι διαφορετική την κάνει ενδιαφέρουσα... απ' την άλλη δεν ταιριάζει στη μουσική βιομηχανία κι αυτό είναι κακό γιατί θέλω να ζήσω απ' τη μουσική βιομηχανία.
Και το καταφέρνεις;
Μερικές φορές, ναι. Άλλες δουλεύω ως αυτοαπασχολούμενος designer.
Σκέφτεσαι ποτέ να τα παρατήσεις;
Τη μουσική; Όχι. Δε νομίζω ότι θα νιώσω ότι θέλω να την παρατήσω μέχρις ότου ξεμείνω από ιδέες... Πιστεύω πως αυτό δε θα συμβεί σύντομα. Τουλάχιστον ελπίζω πως αυτό δε θα συμβεί σύντομα...
Δε πειράζει... όταν σου τελειώνουν οι ιδέες για ένα πράγμα, αρχίζουν οι ιδέες για κάτι άλλο.
Ναι, νομίζω πως μετά θ' αρχίσω να ζωγραφίζω... Ίσως να γράψω κι ένα βιβλίο.
Θέλεις να τα κάνεις όλα! Ένα απ' τα τραγούδια σου, το "At the house of the Clerkenwell kid" ακούγεται πολύ σα Χατζηδάκις...
Όλοι μου το λένε αυτό σήμερα! Δεν τον είχα ξανακούσει μέχρι σήμερα πάντως. Πιστεύω πως είναι το συλλογικό ασυνείδητο που κάνει τους ανθρώπους να έχουν παρόμοιες ιδέες.
Μου δίνεις την εντύπωση ότι σ' αρέσει το σινεμά πολύ. Σ' αρέσει;
Ναι!
Και πια είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών;
Χμμμ... ίσως το Brazil.
Δε το έχω δει... αλλά αυτό συμβαίνει μ' εμένα και τις περισσότερες ταινίες. Για τι είναι;
Για τη φαντασία... και τον τρόπο που τη χρησιμοποιούμε. Πρέπει να το δεις!
Μάλλον πρέπει. Και ποια είναι η αγαπημένη σου σκηνή από οποιαδήποτε ταινία;
Πραγματικά πρέπει να δεις το Brazil...
Θα προσπαθήσω. Και ποιο είναι το καλύτερο βιβλίο;
Δε ξέρω. Η καλύτερη ιστορία είναι αυτή του Έρωτα και της Ψυχής. Δεν είναι βιβλίο όμως είναι; Το καλύτερο βιβλίο... ίσως το Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα του Μπουλγκάκοφ.
Μιλάς για την αγάπη πολύ... πιστεύεις στην αγάπη;
Υπάρχει τίποτα άλλο να πιστέψει κανείς;
Μπορεί δηλαδή να σε κάνει ευτυχισμένο η αγάπη;
Καλή ερώτηση... Πιστεύω ότι σε κάνει και ευτυχισμένο και δυστυχισμένο. Εννοώ, η ρομαντική αγάπη, αυτή μάλλον θα σε κάνει πάντα και ευτυχισμένο και δυστυχισμένο. Τώρα, η άλλου είδους αγάπη... Αυτή νομίζω μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο. Το πρόβλημα με την αγάπη ξέρεις... το μυστικό... είναι να τη δίνεις, όχι να την παίρνεις.
Πώς σου ήρθε να γράψεις το soundtrack για ένα βιβλίο;
Το βιβλίο το έγραψε ένας φίλος μου, κι εκείνη την εποχή μέναμε μαζί στο Clerkenwell... Έτσι αποφασίσαμε να το κάνουμε κι αυτό μαζί. Το βιβλίο και ο δίσκος μοιράζονται κοινά θέματα... Είναι η αυτοβιογραφία του διαβόλου και η ερωτική ιστορία του με έναν άγγελο... μια ερωτική ιστορία που πήγε στραβά...
Ε, αυτό δε συμβαίνει με όλες;
Ναι... συμβαίνει.
Συμβαίνει;
Ναι... αλλά μερικές φορές συμβαίνει με καλό τρόπο.
Πως μπορεί κάτι να πάει στραβά με καλό τρόπο;
Να σου πω... η αγάπη πάντα αλλάζει, αλλά αυτό δεν είναι πάντα κακό. Το ρομαντικό μέρος της αγάπης, αυτό είναι πάντα εφήμερο, και τα προβλήματα αρχίζουν όταν το θέλεις να μην είναι.
Σωστά... τέλος, είναι το στυλ σημαντικό;
Δεν είναι τόσο σημαντικό όσο το νόημα, αλλά είναι.
Γιατί;
Το νόημα έχει να κάνει με κάτι καθολικό, ενώ το στυλ έχει να κάνει με τον τόπο και το χρόνο.
Το στυλ λέει κάτι για τον τόπο και το χρόνο, δηλαδή;
Ναι... δίκιο έχεις. Το κάνει αυτό.
Σημείωση: Αυτή δεν είναι η πραγματική συζήτηση που είχα με το Stephen Coates το Σάββατο το μεσημέρι σ' ένα καφέ στα Εξάρχεια αλλά μια φανταστική, βασισμένη στις σημειώσεις και τις αναμνήσεις μου. Απολογούμαι εκ των προτέρων για την όποια ανακρίβεια.
