A savage republican speaks
Κάτω από ποιες συνθήκες εσύ και οι Bruce, Mark και Jeff πρωτοβρεθήκατε και φτιάχτηκαν οι Savage; Ποιο ήταν το κύριο κίνητρό σας;
Jackson Del Rey : Είδα τον Bruce να παίζει με την μπάντα του, τους «Bridge»: Σκέφτηκα ότι ήταν πολύ καλοί αλλά θα μπορούσαν να είναι ακόμα καλύτεροι αν είχαν μία πιο «έθνικ» προσέγγιση. Την επόμενη φορά που τον είδα (είμασταν κι οι δύο φοιτητές στο UCLA εκείνο τον καιρό) τον ρώτησα αν θα 'θελε να τζαμάρουμε κάποια στιγμή. Κι έτσι γεννήθηκε η μπάντα. Σε κείνη την πρώτη συνάντηση (στα τούνελ κάτω από τις εγκαταστάσεις του UCLA) είμασταν εγώ, ο Bruce κι ο Mark. O Jeff ήρθε αργότερα, όταν χρειαζόμασταν έναν δεύτερο μπασίστα. Το βασικό κίνητρο ήταν να κάνουμε ένα είδος μουσικής που κανείς άλλος δεν θα έπαιζε στο L.A. εκείνον τον καιρό. Που να ξέραμε ότι στην πραγματικότητα θα παίζαμε ένα είδος μουσικής που κανένας και πουθενά δεν έπαιζε εκείνον τον καιρό.
Το «Tragic Figures» βγήκε το '82 και γενικώς θεωρήθηκε «μοναδικό» όσον αφορά τον ήχο, αλλά και τη γενικότερη σύλληψη του με τα πολλά έμμεσα ή άμεσα («Kill the fascists») μηνύματα. Πως βλέπεις, αναδρομικά πλέον, αυτό το LP και τι προσπαθούσατε να πείτε τότε;
Jackson Del Rey : Η πρώτη εκδοχή των S.R. πάντα προσπαθούσε να είναι μια μπάντα που είχε κάτι να πει - το να έχεις κάτι να πεις είναι στην πραγματικότητα πιο δύσκολο απ' ότι ακούγεται. Οι S.R. είχαν δύο βασικές προοπτικές: η πρώτη ήταν μουσική και η δεύτερη κοινωνική. Νομίζω ότι απ' το εξώφυλλο, το εσώφυλλο μέχρι τη μουσική και το μήνυμα, το πρώτο LP ήταν ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους που είχαν κάτι να πουν, όρθωσαν το ανάστημά τους, το είπαν και δέχτηκαν τις συνέπειες των πράξεων τους μ' οποιοδήποτε κόστος.
Ένα από τα πράγματα για τα οποία φημιζόταν η μπάντα ήταν η συνεχής εναλλαγή οργάνων μεταξύ των μελών. Ήταν αυτή η «συνήθεια» κάτι απλά πρακτικό ή είχε προεκτάσεις;
Jackson Del Rey : «Εξερεύνηση» είναι η λέξη-κλειδί. Δεν είχα καμιά διάθεση να πω σε κάποιον ότι δεν μπορούσε να παίξει μπάσο επειδή ήταν ντράμερ ή το αντίστροφο. Μια απ' τις δυσφορίες μου για τους S.R. (εξ' ου και η γέννηση των 17 Pygmies) είναι ότι στην μπάντα κυριάρχησε τόσο πολύ η κιθάρα ενώ υπάρχουν τόσα πολλά διαφορετικά όργανα που κάνουν τόσους πολλούς διαφορετικούς ήχους.
Ένα ακόμα, όχι τόσο ευχάριστο κατά την γνώμη μου, χαρακτηριστικό της μπάντας ήταν το συχνό πήγαιν'-έλα διαφόρων μελών. Λεγόταν ότι υπήρχαν δύο «τάσεις» (ας το θέσουμε έτσι...) στην μπάντα εκπροσωπούμενες από σένα και τον Bruce, που μάλλον δεν είχαν τις καλύτερες των σχέσεων...
Jackson Del Rey : Λοιπόν, λαμβάνοντας υπόψη ότι εγώ ήμουν ο πιο «τακτικός» σ' αυτό το πήγαιν'-έλα... Ναι, υπήρχαν σίγουρα διαφορές μεταξύ εμού και του Bruce ως προς τη μουσική αλλά και την κατεύθυνσή μας, σχεδόν απ' την πρώτη μέρα. Μερικές φορές αυτές οι «τάσεις» συνέβαλλαν στη δημιουργία καλής μουσικής, μερικές φορές όχι. Πάντα εξηγούσα την κατάσταση ως εξής: η μόνη κατάσταση που προκαλεί μεγαλύτερη απογοήτευση κι από μια ερωτική σχέση είναι το να είσαι σε μπάντα. Σε μια ερωτική σχέση υπάρχουν μόνο δύο άνθρωποι που αγαπιούνται έχοντας μια τάση να συγχωρούν. Σε μια μπάντα υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις άνθρωποι και κανένας δεν αγαπά τον άλλο. Αν αυτό δεν είναι εγγυημένη συνταγή για πρόκληση έντασης, ποια άλλη θα μπορούσε να είναι άραγε;...
Η επιλογή σας να διασκευάσετε δύο κομμάτια του Θεοδωράκη ήταν σημάδι εκτίμησης μόνο για τον συνθέτη ή και για την χώρα του; Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από τις επισκέψεις σου εδώ;
Jackson Del Rey : Στην πραγματικότητα δείξαμε την εκτίμηση μας και για τον Θεοδωράκη και για την Ελλάδα. Μέχρι και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Θεοδωράκης δεν είναι πρώτο όνομα ακόμα και στις ΗΠΑ. Πρέπει να καταλάβετε ότι για τους περισσότερους Αμερικανούς η Ελλάδα είναι τόπος παρελθούσας ιστορίας. Οι περισσότεροι Αμερικανοί ταξιδεύουν στην Ελλάδα μόνο και μόνο για να δουν τον Παρθενώνα. Αυτό ήταν ένα απ' τα υπέροχα σημεία στο soundtrack του «Ζ» (όπου ακούσαμε και τα δύο κομμάτια του Θεοδωράκη- «ο Αντώνης», «Ποιος δε μιλά για τη Λαμπρή»-σημ.Γ.Κ.- για πρώτη φορά). Σ' έκανε να συνειδητοποιήσεις ότι η Ελλάδα είναι μια σύγχρονη χώρα με πολύ σύγχρονα προβλήματα, πολιτικά και/ή άλλης φύσης. Όσο για τις εντυπώσεις μου, στ' αλήθεια δεν μπορώ να συλλάβω, πόσο μοναδική ήταν και είναι η Ελλάδα στην ομορφιά της, τον πολιτισμό της, ακόμα και στον αστικό της συνωστισμό. Στ' αλήθεια τρελαίνομαι για μοναδικά πράγματα και τόπους. Μερικές φορές ειλικρινά εκπλήσσομαι που δεν πήγα να ζήσω εκεί (έστω και για λίγο!)
Το «Film Noir» πάντα μου φαινόταν ένα «συναισθηματικό» τραγούδι. Είναι σχετικό με συγκεκριμένη εμπειρία; Έγραψες εσύ τους στίχους του;
Jackson Del Rey : Στην πραγματικότητα, είναι δύσκολο (ακόμα και για μένα) να το καταλάβω, αλλά έγραψα το τραγούδι σχετικά με το πόσο εύκολο είναι να πιστεύει κανείς στη φαντασία, το μύθο, παρά στην πραγματικότητα.
Όπως πάντα, μια μεγάλη (και όχι εμπορική βέβαια) μπάντα τυγχάνει τόσο μικρής αναγνώρισης, ειδικά στην Αμερική. Έχεις (ακόμα) αισθήματα πικρίας γι' αυτό;
Jackson Del Rey : Δεν θα το 'λεγα. Γιατί στην τελική ανάλυση τίποτα δεν έγινε με το ζόρι. Ξέραμε τι κάναμε. Θυμάσαι τι είπα πριν για το ότι πρέπει να λαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου; Η μπάντα στηρίχθηκε στις πεποιθήσεις της, χωρίς να μετανιώνει γι'αυτό.
Το LP «Ceremonial» (ειδικά η β', «οργανική» πλευρά του) είναι το αγαπημένο μου. Νομίζω ότι ο R. Loveless έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην μετάβαση από τον «ωμό» ήχο του '82 στον πολύ πιο «μελωδικό» του '85. Ποια είναι η δική σου άποψη για το «Ceremonial» και γιατί απουσίαζες εκείνο τον καιρό από την μπάντα;
Jackson Del Rey : Έλειπα γιατί είχα μετακομίσει στο Λονδίνο και δεν σκόπευα να γυρίσω πίσω. Όσο για την γνώμη μου για το «Ceremonial», ας πούμε ότι ούτε καν το έχω στην συλλογή μου.
Αναμφίβολλα, οι S.R. αναφέρθηκαν και υιοθέτησαν στοιχεία διαφόρων πολιτισμών στη μουσική τους: Ανατολή, Μεσόγειος, Αφρική κλπ. Το όνομα της μπάντας είναι από μόνο του ένα «σήμα κατατεθέν». Πως εξηγείς λοιπόν αυτό το έντονο φλερτ με «ξένες» κουλτούρες; Είναι ταυτόχρονα σημάδι απόρριψης ή μη έγκρισης (πες το όπως θέλεις) της «Αμερικάνικης κουλτούρας»;
Jackson Del Rey : Πρώτα απ' όλα, όντως δεν υπάρχει αμερικάνικη κουλτούρα. Ειδικότερα, σίγουρα δεν υπάρχει κουλτούρα του Los Angeles. Για παράδειγμα, κάθε βράδυ αποφασίζω αν θέλω να φάω κινέζικο, μεξικάνικο, ταϋλανδέζικο ή ίσως ιταλικό ή ελληνικό φαγητό. Δε βγαίνω ποτέ έξω για τίποτε αμερικάνικο (εκτός αν μιλάμε για αγώνες ταχύτητας κάτι τεράστιων φορτηγών, αυτό σίγουρα είναι καθαρά αμερικάνικο). Πέρα από την γοητεία με τις ξένες κουλτούρες, οι S.R. είχαν μια ειλικρινή παραδοχή των πηγών γύρω μας, όπως και της αξίας τους. Θα ήθελα να πιστεύω ότι κατά κάποιο παράδοξο τρόπο, οι S.R. τίμησαν την ιδέα ενός οικουμενικού τρόπου σκέψης πολύ πριν κάτι τέτοιο γίνει μόδα.
Το «Customs» σηματοδότησε το τέλος μιας μπάντας που νομίζω ότι ήλθε πρόωρα. Έχεις κάποια επαφή με τα άλλα μέλη;
Jackson Del Rey : Μετά το «Customs», νομίζω ότι η μπάντα δεν είχε κάτι επιπλέον να πει. Αρχίσαμε να ηχούμε υπερβολικά όμοια με άλλες μπάντες. Αυτό ήταν ένα «ταμπού» που ποτέ δεν θα έπρεπε να παραβιαστεί. Ήταν καιρός για την έξοδό μας. Ξανά, χωρίς να μετανιώνουμε. Που και που, μιλάω ή παίρνω καμιά κάρτα από τον Bruce. Για τα άλλα μέλη δεν έχω ιδέα που βρίσκονται.
Απ' όσα έχω ακούσει, νομίζω ότι το «Jedda» και το «Hatikva» είναι ότι καλύτερο έχουν δώσει οι 17 Pygmies. Θα συνεχίσει αυτή η μπάντα ή μήπως σκέφτεστε την επανίδρυση των S.R.;
Jackson Del Rey : Ο αγαπημένος μου Pygmies δίσκος είναι με διαφορά το «Jedda». To «Hatikva» είναι το δεύτερο μου καλύτερο. Παρόλο που δεν υπάρχουν σχέδια-απ' όσο ξέρω- για μια εκ νέου ενεργοποίηση των S.R. ή των 17 Pygmies, πρόσφατα ξέθαψα μερικές κασσέτες που αποτελούσαν την βάση για ένα δίσκο από τους 17 Pygmies αλλά για κάποιο λόγο, ποτέ δεν πήγαν πέραν του «βασικού» (ντραμς, κιθάρα, κίμπορντ, φωνή) σταδίου. Ήταν ένα LP που ξεκίνησα να γράφω σχετικά μ' ένα ταξίδι που έκανα στα νοτιοδυτικά (Κάνσας, Μιζούρι και Νεμπράσκα) με τίτλο «Rainmaker». Πρόσφατα μετέφερα τα κομμάτια σε DAT και ίσως μπορέσω να το τελειώσω κάποια στιγμή.
Αυτό το παρατσούκλι «Jackson» πως προέκυψε;
Jackson Del Rey : Ήταν από την πρώτη μπάντα που ήμουν ονόματι Del Rey and the Sun-Kings. Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, ο μπασίστας συνέχεια με φώναζε «Jackson» και εν τέλει καθιερώθηκε. Τόσο πολύ που μια μέρα, όταν φώναζαν τα ονόματά μας απο τον κατάλογο στην τάξη των καλλιτεχνικών κι εγώ απάντησα στο «Philip Drucker» τουλάχιστον η μισή τάξη σοκαρίστηκε μη έχοντας ιδέα περί του πραγματικού μου ονόματος. Με ήξεραν μόνο ως «Jackson Del Rey».
Λοιπόν, ο Philip (ελληνικό όνομα όπως ξέρεις!) είναι τώρα .... χρονών; Η ζωή του συμπεριφέρεται καλά; Ποιό το προσωπικό του όραμα για το μέλλον; Κι ο θάνατος; Η παύση των πάντων για όλους μας ή υπάρχει μια αληθινή Land of delusion;
Jackson Del Rey : Ω, μεγάλο ερώτημα... Λοιπόν, είμαι 41 τώρα και ναι, η ζωή έχει παραδοθεί (και αν δεν έχει παραδοθεί, σίγουρα έχουμε κηρύξει ανακωχή) και στην πραγματικότητα μου φέρεται αρκετά καλά. Το προσωπικό μου όραμα για το μέλλον είναι να δω τον κόσμο να γίνεται τόσο μικρός που να μπορούσα να πηγαίνω για δουλειά το πρωί στο κέντρο του Lοs Angeles, να παίρνω «σούσι» για μεσημεριανό στο Τόκυο, να παίρνω δείπνο στην Αθήνα και καφέ για επιδόρπιο στο Ρίο. Όλα σε μια μέρα. Όσο για την «χώρα των ψευδαισθήσεων», με λύπη μου σου λέω ότι στ' αλήθεια πιστεύω ότι αυτή η ζωή είναι μάθημα εξάσκησης για όσα πρόκειται να επέλθουν...
Διαβάστε το αφιέρωμα στους Savage Republic
