Α Civil Cinder Conversation

Τον Στέλιο τον Τζιρίτα, τον παραδέχομαι για τρία πράγματα, μεταξύ άλλων.

Πρώτον, διότι είναι από τους ανθρώπους που με ότι σχεδόν καταπιάνεται το κάνει επειδή το θέλει ο ίδιος και όχι επειδή τον εξαναγκάζουν οι γύρω του. Γι' αυτό ίσως και να το κάνει όπως πρέπει.

Δεύτερον, γιατί δεν δίνει ούτε τρύπιο ευρώ για την γνώμη των άλλων για ότι κάνει, και πραγματικά στα πλαίσια της performance art του, κάνει ότι είναι δυνατόν να φανταστεί.

Και τρίτον, γιατί καταφέρνει να συνδυάσει τον ιδιόμορφο καλλιτεχνικό του χαρακτήρα και τις ιδιαίτερες ανησυχίες του με τις ευθύνες που φέρει η ηλικία του και η οικογενειακή του κατάσταση.

Για κάποιον σαν και του λόγου μου, που η σχετικά συντηρητική συμβατικότητα τον έχει κυριεύσει από πολύ νωρίς, η περίπτωση Τζιρίτα προκαλεί.

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας της συλλογής 'Civil Cinder Regalia' αυτή την εβδομάδα, καθώς και την μικρή γιορτή που θα πραγματοποιηθεί αυτό το Σαββατοκύριακο στο Μικρό Μουσικό Θέατρο με αφορμή και αιτία την συλλογή αυτή, η ψυχή της δημιουργίας της, ο Στυλιανός Τζιρίτας αφήνει τα διαπιστευτήρια του στο MiC.

Και να σκεφτεί κανείς ότι με αυτόν τον άνθρωπο, η αρχική μας γνωριμία έγινε με τις χειρότερες δυνατές συνθήκες...

Αν αυτός είναι ο ήχος της "Αστικής Καρβουνιασμένης Ενδυμασίας", τότε ποιος είναι ο ήχος της "Επαρχιακής Ολόλευκης Ενδυμασίας";

Μπορεί το feedback για παράδειγμα σαν ηχητική επιλογή να μην μπορεί να ενταχθεί μέσα στην ανθρώπινη τριβή μιας επαρχιακής πόλης αλλά εν τέλει η αύρα με την οποία μεταλλάσσει το αστικό κέντρο την επαρχία καθιστά επιτακτική την δημιουργία από τις περιφερειακές μπάντες μιας γλώσσας που πάει πέρα από το καψουρο-pop και παλαιομοδίτικο rock τύπου Dire Straits που κατακλύζει την περιφέρεια. Άκου τους Ginger για παράδειγμα που δραστηριοποιούνται στο Βόλο ή το Ψυγείο-Ψυγείο παλαιότερα στα Γιάννενα. Οπότε καμμιά διαφορά.

Αν η "Κτιριολόγια" σου που κυκλοφόρησε νωρίτερα φέτος είναι το προσωπικό σου παιδί, τι θέση έχει δίπλα της το CCR;

Όσο και αν σου κάνει εντύπωση το CCR το έχω βιώσει πιο έντονα συναισθηματικώς διότι με συγκίνησε η εμπιστοσύνη των groups στο πρόσωπο μου. Να σημειώσω ότι τα μισά χρήματα της παραγωγής είναι μαζεμένα από τις ίδιες τις μπάντες και τα υπόλοιπα από την Tobruk/Ektopia. Και παρόλο που όλοι είχαν δικαίωμα και full access στο να ελέγξουν τα οικονομικά κονδύλια, δεν έχω ακούσει το παραμικρό λόγο αμφισβήτησης ή το όποιο υπονοούμενο. Ακόμα και οι καταχωρήσεις στον Τύπο είναι χρηματοδοτούμενες από τα live που κάνουν οι μπάντες. Νομίζω ότι είναι φανερό γιατί αισθάνομαι, όχι μόνο τεράστια ευθύνη, αλλά, ειλικρινά στο λέω, συγκίνηση... Η 'Κτιριολογία' ήταν περισσότερο μια συνεύρεση μου με παραπάνω από μια ντουζίνα μουσικών που εκτιμώ την άποψη τους και μια απολαυστική περιπέτεια στην κονσόλα μίξης μαζί με τον υπομονετικό Χάρη Ζουρελίδη -τον αναφέρω γιατί έχει βοηθήσει απίστευτα στο μεγαλύτερο ποσοστό και των δύο δίσκων.

Για κάποιον που πρώτη φορά διαβάζει για τα σχήματα που συμμετέχουν έχεις την ευγενή καλοσύνη να του τα συστήσεις έτσι ώστε να ξέρει τι να περιμένει προτού πατήσει το play;

Absent Mindead: τους πρωτάκουσα σ' ένα προβάδικο και μου έπεσε το σαγόνι από την τραχύτητα και παράλληλα μελωδικότητα που αντιμετωπίζουν τις μετα-Nirvana indie ενορχηστρώσεις και καταβολές τους. Άπαιχτοι επίσης στα live τους.

Bad Mathematics: Παλαιές καραβάνες που με ένα κονιάκ ανά χείρας χειρίζονται ένα περίεργο υβρίδιο καμπαρέ, υποδόριες blue note καταβολές και μια γευστικότατη πατίνα από το μετα-punk Λονδίνο (δικαιωματικά μιας και το έχουν ζήσει οι δύο εξ αυτών). Στα συν τους η εκφραστικότατη φωνή της Cassi.

Misuse: Διυλίζουν όχι μόνο τον κώνωπα αλλά και μια ολόκληρη συστοιχία ήχων από το 1971 μέχρι το 2004 κατορθώνοντας το -αναμφισβήτητα αβανταδόρικο σε μία μπάντα- στέλεχος των φωνητικών να μην φαντάζει καθόλου βαρύ με την απουσία του. Η συγκεκριμένη τους σύνθεση που περιέχεται στο CCR με είχε γαντζώσει από την πρώτη στιγμή με αυτόν τον art-fuck post rock λυρισμό της.

Modrec: Από τις πιο εργατικές μπάντες που γνωρίζω. Παράλληλα και από τις πιο σεμνές (σε βαθμό που αποβαίνει τελικά κατά της μπάντας). Την ίδια στιγμή όμως έχουν μια τρομακτική δυάδα κιθαριστών/τραγουδιστών που σκαρώνει κάτι παραπάνω από άψογες ναρκωτικές μελωδίες. Χρόνια είχα να πωρωθώ έτσι με ελληνική μπάντα και ένα κουαρτέτο που κάτι ονόματα τύπου Kinski τα τρώει στο κούρδισμα.

Postblue: Οι καμμένοι εγκέφαλοι (ακόμα και σε επίπεδο αυτισμού ενίοτε) με ενδιέφεραν πάντα. Αν μιλάμε και για ηχητικά ολοκαυτώματα, όπως οι Postblue, ακόμα καλύτερα. Τραβάνε ένα δρόμο με πολλές παγίδες λόγω του όγκου του πειραματικού no-wave ήχου τους αλλά όταν ξεσκαρτίζουν από τις εμμονές τους γίνονται παραπάνω από απολαυστικοί.

The Stereo Shortcuts: Ευτυχώς δεν είναι γκαραζιέρηδες όπως πήγαν να τους χαρακτηρίσουν στην αρχή. Σπιντάτο γκρακα γκρούκα που ακριβώς επειδή χρωστάει εξίσου στον Eddie Cochran, το πρώτο και ομώνυμο album των Clash και κάτι περίεργες επιρροές από γκρούβικο νεοϋορκέζικο hard rock των 70s μου φαίνεται ακαταμάχητο ως μίγμα.

Trypanosoma: Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός μιας και παίζω σε τούτους. Αλλά αν βάλεις την Shimmy Disc, τους προσωπικούς δίσκους του Alan Vega, τον Rick James και τον Curtis Blow έχεις τους Trypanosoma (σαν χαρμάνι όχι ως αξία).

Πόσο σημαντικό είναι για ένα group του βεληνεκούς αυτών που συμμετέχουν η ύπαρξη μίας τέτοιας επίσημης κυκλοφορίας;

Πολύ απλά τους διαφοροποιεί από τα αγοράκια και κοριτσάκια της σκηνής που κλαυθμυρίζουν τόσα χρόνια πως οι εταιρείες είναι μαγαζιά που κοιτάνε το κέρδος τους (λες και καμώθηκαν ποτέ το αντίθετο, μόνο οι αφελείς και οι αδαείς περί της ιστορίας της μουσικής βιομηχανίας πιστεύουν και πρεσβεύουν τα περί "καλλιτέχνη" και λοιπές ναρκισσιστικές μπουρδολογίες) και ύστερα τα ίδια άτομα βγάζουν σαν σκυλάκια την γλώσσα έξω για να ακούσει κάποιος δείνα υπεύθυνος το demo τους.

Όπως το βλέπω, για την Ελληνική ανεξάρτητη σκηνή και το πως αναπνέει, υπάρχει η π.ΜΜΘ και η μ.ΜΜΘ εποχή (προ-Μικρού Μουσικού Θεάτρου και μετά Μικρού Μουσικού Θεάτρου). Ακόμα και αν σχήματα εμφανίζονται μπροστά σε 10 άτομα ορισμένα βράδια...

Συμφωνώ μιας και ο τρόπος που ο Αναστάσης Γρίβας διαχειρίζεται το χώρο και το κυριότερο το πόσο σχεδόν στοργικά αφουγκράζεται τους μουσικούς και τις μπάντες που περνάνε από εκεί μέσα δεν έχει ανάλογο του τα τελευταία 17 χρόνια που προσωπικά κινούμαι σε αυτόν τον χώρο. Επίσης έχει τον πιο κεντραρισμένο μουσικό λόγο που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια.

Αν είχα να ξοδέψω τα τελευταία μου 12 euros, τι θα μου πρότεινες; Να αγοράσω την συλλογή ή να πάω το ερχόμενο Σαββατοκύριακο στο ΜΜΘ για να παρακολουθήσω όλα τα σχήματα να παίζουν live;

Θα σου έλεγα αν θέλεις δανεικά και αν ποτέ ορθοποδήσεις στο μέλλον να πάρεις το CCR και μάλιστα θα σου κάνω και τιμή χονδρικής.

Λέω να πάρω δώρο την συλλογή σε μία γνωστή μου η οποία φανατικά υποστηρίζει ότι πρέπει να ακούμε Έλληνες Καλλιτέχνες και να μην παρασυρόμαστε με τα Δυτικότροπα εμπορεύματα του MTV. Γι' αυτό και ακούει με μανία από Καζαντζίδη μέχρι Πλούταρχο. Λες να καταλάβει το νόημα του δώρου μου;

Θα έλεγα να μην της πάρεις το CCR όχι λόγω εστετισμού αλλά γιατί μπορείς να βάλεις το χεράκι σου να βελτιωθεί η κατάσταση της ξαδέλφης σου. Ελπίζω τουλάχιστον να έχει στη δισκοθήκη της αυθεντικές φωνές όπως ο Ζαφείρης Μελάς ή ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος και όχι μοιρολατρικό λαϊκό, το οποίο αντιπαθώ. Ελπίζω επίσης ηπειρώτικα και θρακιώτικα να έχει ακούσει (σημείωσε ότι είμαι από την Κρήτη προς αποφυγήν ταμπελοποίησης τοπικισμού)

Τεμάχιο Volume 2 να περιμένουμε; Και από τι εξαρτάται; Τα σχήματα, το κουράγιο σου να το οργανώσεις και να το βγάλεις ή από το αν θα το δεχτεί το κοινό;

Το -the AKOI series- που είναι ο υπότιτλος υπονοεί αυτό ακριβώς. Μόνο που στο δεύτερο σκοπεύω να υπάρχει μια καταγραφή συγκροτημάτων με πιο ελευθεριάζοντα ήχο όπως οι θαυμάσιοι Bokoz, οι μηδενιστές AUX και μια αρμάδα από διάφορα άλλα βαρεμένα που προσωπικά γουσταρίζω. Το τρίτο AKOI θα ήθελα να είναι τραγουδισμένο αποκλειστικά από τη Δούκισσα που με τη φωνάρα της να αμολάει στίχους και από πίσω να υπάρχει μια προσεχτική σε επίπεδο ενορχήστρωσης μεταβιομηχανική -αλλά απόλυτα συνυφασμένη με την ελληνική μουσική πραγματικότητα- free jazz. Σοβαρολογώ. Εξαρτάται από χιλιάδες παράγοντες η συνέχεια.Το στα ίσα (εκατέρωθεν) αλισβερίσι με τις μπάντες, τα οικονομικά (φυσικά) και ο χρόνος μου μιας και τον διασπαθίζω σε αρκετά πράγματα. Και βέβαια μην ξεχνάμε ότι είμαι οικογενειάρχης, αν και αν δεν υπήρχε το τελευταίο δεν θα είχα τη δύναμη να κάνω κάτι από τα παραπάνω. Όταν παντρεύεσαι Ελβετίδα μαθαίνεις τη λέξη διαχείριση και επιλογή. Επίσης όταν κάνεις παιδιά σταματάς να είσαι απόλυτος με πολλά πράγματα, αν όχι με όλα. Το τελευταίο με βοήθησε αφάνταστα στο να κατανοήσω μουσικά πολλά πράγματα και ακούσματα τα τελευταία 5 χρόνια.

At the end of the day, η συλλογή βγήκε για το όποιο κοινό ή για τους ίδιους τους μουσικούς;

Το μότο είναι ένα. Die with your boots on. Τουτέστιν κάνε αυτό που έχεις να κάνεις με το όποιο ρίσκο για να μην κάθεσαι σαν την περδικούλα μετά από μερικά χρονάκια να βλέπεις κάποιο πνευστό ή έγχορδο να σκουριάζει σε μια γωνιά διηγούμενος σε υποψήφιους εραστές (ανεξαρτήτως φύλου) "είχα κάποτε ένα γκρουπάκι" -φράση που μαζί με "το συγκροτηματάκι" και "ακούω απ' όλα" (και εννοεί lounge, U2 και εκπορνευμένο λαϊκό και έντεχνο) στοιχειοθετεί τον απόλυτο βαρετοβλακέντιο (και πάλι ανεξαρτήτως φύλου). Όξω οι εθνικιστές αλλά και οι ραγιάδες και αν είναι δυνατόν παρακαλώ ας πάρουν μαζί τους κυνηγούς και τους καναπεδάτους μαγκιωρο-αμπελοφιλόσοφους.

(Το "Civil Cinder Regalia" κυκλοφόρησε σε επιλεγμένα δισκοπωλεία αυτή την εβδομάδα.

Το "Civil Cinder Regalia festival" θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο και την Κυριακή την βράδυ 18 & 19 Δεκεμβρίου στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, Είσοδος €6, Ώρα Έναρξης 22:00.

Θα ακολουθήσει ένα ακόμα Civil Cinder Regalia festival στις 17 Μαρτίου στο Gagarin 205)