Shame on me well I had the beast you see

Με δύο ώρες ύπνο και με σφιγμένο στομάχι... έτσι κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο το μεσημέρι της Δευτέρας. Όταν οι εφηβικές εμμονές ετοιμάζονται να πάρουν σάρκα και οστά τίποτα πλέον δεν μοιάζει εύκολη υπόθεση. Με το που μπαίνω στο φουαγιέ βλέπω τον Simon να συνομιλεί με έναν τύπο στο μπαρ. Η νευρικότητα εξαφανίζεται δια μαγείας και ένα σαρδόνιο χαμόγελο παίρνει τη θέση που του ανήκει. Καθώς κατευθύνομαι προς τη ρεσεψιόν αντιλαμβάνομαι πως στα αριστερά μου ο Brett και ο Matt δίνουν μια τηλεοπτική συνέντευξη. Ένας παράξενος τύπος με κοιτάζει επίμονα και υποψιάζομαι πως πρόκειται για τον μάνατζερ του συγκροτήματος. Τον πλησιάζω και γνωριζόμαστε, David Barnett με λένε, εσένα; Ελευθερία, πώς;;; άστο, μεσολαβεί και μια ραδιοφωνική συνέντευξη μου λέει, σε πειράζει να περιμένεις ένα τέταρτο; Κανένα πρόβλημα, παίρνω για λίγο μάτι τη συνέντευξη και κάθομαι ήσυχα σε μια καρέκλα παραδίπλα. Αφού τελειώνει και η ραδιοφωνική, έρχεται επιτέλους η σειρά μου. Επιμένω πως θέλω να μιλήσω μόνο με τον Brett, ο μάνατζερ μου απαντά πως ο τραγουδιστής των Suede θέλει κάποιον να του κρατά το χέρι στις συνεντεύξεις και εφόσον προσφέρομαι εγώ όλα λύνονται μονομιάς. Ο Matt αποχωρεί (με ένα υφάκι γεμάτο υπονοούμενα) και μένουμε τα δυο μας στον τεράστιο καναπέ. Πριν καλά-καλά το καταλάβω, τινάζεται και απομονώνεται στη μία γωνία, προκαλώντας την εύλογη ερώτησή μου: καλέ γιατί κάθεσαι τόσο μακριά; Παρεξήγηση! Θέλω απλά να ακουμπήσω την πλάτη μου στον τοίχο, έλα πιο κοντά μου. Οκ Brett, έρχομαι!!

Φέτος γιορτάζουμε τα δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου και ομώνυμου άλμπουμ σας. Τα συναισθήματα ποια είναι;
Είμαι πολύ περήφανος που εδώ και δέκα χρόνια βρισκόμαστε μέσα στη μουσική βιομηχανία και κυκλοφορούμε δίσκους. Είναι πραγματικά μια επιβεβαίωση για εμάς.

Ποια είναι τα τρία πράγματα που έχουν αλλάξει περισσότερο για σένα στο διάστημα αυτό;
Καταρχήν είμαι πιο πλούσιος. Επίσης είμαι πιο χαρούμενος από ότι ήμουν δέκα χρόνια νωρίτερα.. χαρούμενος και ήρεμος με τον εαυτό μου. Όλη η σύγχυση και η απογοήτευση, οι ανησυχίες για το ποιος πραγματικά είμαι και το αίσθημα μιας κοινωνικής απομόνωσης που ένιωθα μερικά χρόνια πριν έχουν καταλαγιάσει και ωριμάσει μέσα μου. Θα έλεγα πως η τρίτη πιο σημαντική αλλαγή είναι πως τώρα είμαι πολύ καλύτερος μουσικός.

Οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει; Το έχεις σκεφτεί ποτέ να αφήσεις τις τρέλες, να νοικοκυρευτείς και να κάνεις οικογένεια;
Ναι, το έχω σκεφτεί και πάντα ήταν κάτι που φοβόμουν. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να κάνω οικογένεια και παράλληλα να συνεχίσω να γράφω, πάντα υπέθετα πως αν προέκυπτε κάτι τέτοιο θα αναγκαζόμουν να αποχωρήσω από το συγκρότημα. Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να συνδυάσουν και τα δύο, αλλά εγώ όχι. Αν κάνω παιδιά θα πρέπει να αφιερωθώ ολοκληρωτικά σε αυτά και ακόμη δεν έχει έρθει η ώρα για κάτι τέτοιο.

Με αφορμή τη συμμετοχή σας στο soundtrack του ντοκιμαντέρ «Live Forever» για την brit pop σκηνή, ας γυρίσουμε το ρολόι στα μέσα του '90. Θεωρούσατε τότε ότι ήσασταν οι «βασιλιάδες» της βρετανικής σκηνής; Πόσο μέρος του hype νιώθατε;
Ήμασταν οπωσδήποτε η μπάντα που τα ξεκίνησε όλα τότε και βέβαια δεν μπορώ να αρνηθώ ότι ήμασταν μέρος αυτού του hype. Δεν μου αρέσει ωστόσο να μένω σε τέτοιους όρους και εκφράσεις. Για μένα η μουσική θα πρέπει να είναι παθιασμένη, συγκινητική και με βαθύ νόημα και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από το ποιος έτυχε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Μπορούμε να μιλάμε για μια τέτοια σκηνή τώρα στην Αγγλία;
Όχι. Αυτά συνέβαιναν μόνο τη δεκαετία του '90.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου Suede δίσκος;
Αν ήταν να επιλέξω θα έλεγα οπωσδήποτε το «Coming Up». Το «Coming Up» είναι ένας εξαιρετικός ποπ δίσκος, όχι με την έννοια της bubble pop όπως είναι η Britney Spears και άλλα παρόμοια σκουπίδια, πρόκειται για δυνατή και στοχαστική ποπ μουσική. Εσύ αλήθεια ποιόν προτιμάς;

Χμμ... νομίζω το «Dog Man Star»...
Το «Dog Man Star» είναι καλό, αλλά για μένα δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχουμε γράψει. Έχει σίγουρα κάποιες δυνατές στιγμές, όπως το «Wild Ones» που είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, αλλά στο σύνολο το θεωρώ μέτριο.

Όταν είχε κυκλοφορήσει το «Head Music» το '99 ήμουν σίγουρη πως ο επόμενος δίσκος σας θα είναι πλημμυρισμένος από ηλεκτρονικές αλχημείες. Αντί αυτού, το «A New Morning» κάνει ένα βήμα πίσω και πλησιάζει την ποπ μελωδικότητα του «Coming Up». Πώς και δεν πειραματιστήκατε περισσότερο με τους ηλεκτρονικούς ήχους;
Για τον λόγο ότι το «Head Music» ήταν μια αποτυχία. Υπήρχαν κάποια καλά σημεία, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν μια αποτυχία. Είμαι σίγουρος πως αν είχαμε μείνει ικανοποιημένοι από το σύνολο του δίσκου θα προχωρούσαμε και θα πειραματιζόμασταν περισσότερο με τον συγκεκριμένο ήχο. Για να είμαι ειλικρινής όμως το σιχαθήκαμε. Είχαμε να βγάλουμε άλμπουμ για τρία χρόνια και οι συνθήκες ήταν οι πιο δύσκολες. Υπήρχαν πολλά ναρκωτικά τριγύρω μας, ήμασταν άρρωστοι, δεν υπήρχε καμία επαφή μεταξύ μας και δεν λειτουργούσαμε ως ομάδα, ήμασταν απλά μεμονωμένα άτομα που έρχονταν στο στούντιο για να κάνουν ψυχρά τη δουλειά τους. Είναι οπωσδήποτε ο πιο δυστυχισμένος δίσκος που έχουμε κάνει. Ο πρώτος μας στόχος λοιπόν για το επόμενο βήμα ήταν να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, έναν δίσκο δηλαδή που θα είναι εκφραστικός και ζεστός, που θα περιέχει ζωντάνια και θετική ενέργεια. Αυτό έγινε με το «A New Morning».

Πόσο βοήθησε σε αυτό η παρουσία του νέου μέλους, του Alex Lee;
Ο Alex είναι ένας αληθινός επαγγελματίας. Μπορεί να παίξει τα πάντα, είναι πολύ ικανός και μεθοδικός και δουλεύει στον υπολογιστή.. εγώ δεν μπορώ να δουλέψω έτσι. Εγώ κάθομαι στην κιθάρα, δουλεύω κάτι πολύ γρήγορα και αυθόρμητα. Χρειαζόμασταν κάποιον σαν αυτόν στο συγκρότημα για να βρούμε μια ισορροπία. Είναι καλό να συνυπάρχει η ρομαντική φύση με την πιο οργανωμένη και ο Alex ανήκει στην δεύτερη κατηγορία.

Πες μου κάποια πράγματα για τον νέο σας δίσκο... καταρχήν πότε κυκλοφορεί;
Θα μπούμε στο στούντιο αρχές του νέου έτους, οπότε θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή μέσα στο 2004.

Διάβασα κάπου ότι τον περιέγραψες ως πιο επιθετικό, απομακρυσμένο από τον παραδοσιακό Suede ήχο. Είπες μάλιστα ότι είναι καιρός να απελευθερωθεί το τέρας από μέσα σας... Τι εννοείς με όλα αυτά;
(γέλια) Ναι, τα έχω πει όλα αυτά. Βασικά πιστεύω πως ο καινούριος δίσκος θα είναι πιο κοντά στο «Head Music», θα είναι πιο ηλεκτρονικός και επιθετικός, αλλά και πάλι διαφορετικός από ό,τι έχουμε κάνει. Θα υπάρχουν κάποιες λούπες και samples και νομίζω πως το αποτέλεσμα θα είναι πολύ ενδιαφέρον.

Ξέρω πως στα «Greatest Hits» που θα κυκλοφορήσουν τον Οκτώβρη θα συμπεριληφθούν δύο καινούρια κομμάτια. Ποια είναι αυτά;
Δεν το γνωρίζουμε ακόμη. Γι' αυτό θα παρουσιάσουμε σήμερα καινούριο υλικό για να δούμε και τις αντιδράσεις του κόσμου...

Μαθαίνω τα σχέδιά σας και εντυπωσιάζομαι... σε λίγο κυκλοφορεί η βιογραφία σας, το dvd "Introducing the Band" μόλις κυκλοφόρησε στην Αμερική, έχετε κλείσει εμφανίσεις σε διάφορα φεστιβάλ με κορυφαίο το Glastonbury και ταυτόχρονα έχουμε σύντομα δύο κυκλοφορίες. Μπορούμε να μιλάμε για ένα δυναμικό comeback;
Κατά έναν τρόπο ναι... Τα τελευταία δύο χρόνια περάσαμε μια πολύ δύσκολη περίοδο και «τεμπελιάσαμε» αρκετά καλλιτεχνικά. Κατορθώσαμε όμως να ξεπεράσουμε τα προβλήματα και αυτή τη στιγμή προχωράμε οπωσδήποτε προς τη σωστή κατεύθυνση, είμαστε επικεντρωμένοι στη δουλειά μας και θέλουμε να την κάνουμε καλά. Οπότε για μένα τα πράγματα εξελίσσονται πλέον θετικά.

Το Melody Maker είχε γράψει παλιά ότι «καμιά άλλη μπάντα στον κόσμο δεν θα μπορούσε να κάνει ένα ολόκληρο set αποκλειστικά με b-sides». Σκέφτεστε να βγάλετε μια δεύτερη συλλογή με b-sides;
Προς το παρόν όχι.

Ποια είναι η γνώμη σου για τους Puressence που θα παίξουν ως support στη συναυλία σας στην Αθήνα;
Δεν τους γνωρίζω.

Ανέφερες πριν πως θα παρουσιάσετε σήμερα νέο υλικό. Να μην περιμένουμε δηλαδή ένα best-of show το βράδυ;
Θα είναι πιο πολύ ένα πειραματικό live, με την έννοια ότι θα πούμε έξι καινούρια κομμάτια... πέραν από το «Love The Way You Love», που το παίξαμε και στη Δανία, θα πούμε για πρώτη φορά τα «Golden Gun», «Attitude», «Teenage Rose», «Oxygen» και «Quiet/Loud». Μην ανησυχείς όμως, θα ακουστούν και αρκετά παλιά πράγματα...

Νόμιζες πως τελειώσαμε; Δεν πας πουθενά! Θα μου υπογράψεις πρώτα όλη την δισκογραφία και μετά θα βγούμε και φωτογραφίες, εντάξει; Ό,τι θέλεις κούκλα μου (σε ελεύθερη μετάφραση). Κάπου εκεί προσπαθώ να κάνω spelling το όνομά μου, «To Eleftheria Love + Thanx» διαβάζω συγκινημένη στα βινύλια, έρχεται και ο μάνατζερ David και μας βγάζει φωτογραφία αγκαλίτσα και κάπου εκεί αποχωρώ. Οι πληροφορίες που θέλουν τον Άρη Καραμπεάζη να περιμένει μεταμφιεσμένος έξω από το ξενοδοχείο με σκοπό να κλέψει την υπογεγραμμένη δισκογραφία αλλά να αποτυγχάνει οικτρά θεωρούνται απόλυτα ακριβείς.

Και δυο σχόλια για το live: Με μοναδικά παράπονα ότι τα b-sides αγνοήθηκαν εντελώς, ότι δεν μας έκαναν τη χάρη να βγουν για δεύτερο encore και ότι η σκηνική παρουσία του Brett δεν θύμιζε σε τίποτα εκείνη του '95, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι η Θεσσαλονίκη είχε να ζήσει πάρα πολύ καιρό τόσο μεγάλες συναυλιακές στιγμές. Αφού επιζήσαμε ύστερα από μιάμιση ώρα χοροπηδητό πάλι καλά... ναι... ναι... γεράσαμε. Θα συμφωνήσω επίσης ότι την παράσταση έκλεψε η παλιά φουρνιά (με αποκορύφωμα το «So Young»), ενώ δυο-τρία από τα καινούρια τραγούδια έτυχαν πολύ καλής ανταπόκρισης από το κοινό, το οποίο παρεμπιπτόντως μπορεί να ήταν θερμότατο, δεν ξεπέρασε όμως τα χίλια άτομα με αποτέλεσμα να μιλάμε αυτή τη στιγμή για μια «αποτυχημένη» συναυλία από οικονομικής πλευράς (σημειωτέον ότι και το '95 το κοινό ήταν πάλι γύρω στα χίλια άτομα). Όπως και να 'χει πάντως οι Suede παραμένουν ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα και τους συγχωρούμε ακόμη και την.. παρασπονδία να μοιραστούν μόνο με τους Αθηναίους τα «Animal Nitrate» και «Killing of a Flash Boy».