Danny says...

Προφήτης αυτής που αποκαλούμε σήμερα brit-pop, ο Dan Treacy με τους Television Personalities συμφιλίωσε τη γενιά του punk με τον Syd Barrett και ξαναβάφτισε τα '60's και τα '70's μέσα στο καζάνι που ήταν η έκρηξη του '76-'77. Παρουσία όλο και περισσότερο σποραδική κι αντιφατική μετά το '86, συνάντησε οπωσδήποτε τα χειρότερα την τελευταία δεκαετία, με όλες τις φήμες για τα ναρκωτικά, ότι ήταν άστεγος, ότι ήταν στη φυλακή, ακόμη κι ότι είχε πεθάνει, να βγαίνουν αληθινές (εκτός απ' την τελευταία ευτυχώς). Από πέρυσι όμως έκανε και πάλι διστακτικά την εμφάνισή του με το -μέτριο- 'Dark Places', σημαντικό και μόνο για την επιβεβαίωση της παρουσίας του και, την προηγούμενη εβδομάδα, επισκέφθηκε και πάλι μετά από είκοσι χρόνια τους έλληνες φίλους του, κοινό που με τη σειρά του τον έχει τιμήσει όπως ίσως κανέναν άλλο.

Συναντήσαμε τον Dan Treacy μαζί με το υπόλοιπο group (Mike Stone, 'Texas' Bob Juarez, Kev Mann) λίγες ώρες πριν την εμφάνισή του στο Principal, προετοιμασμένοι για μια "δύσκολη" συνέντευξη και διαψευστήκαμε εν μέρει μόνο. Εγκάρδιος και ποιητικός, κολακευμένος οπωσδήποτε απ' το θαυμασμό απέναντί του που βρήκε εδώ, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια (κάτι που ίσως να μη συναντά συχνά πλέον), με τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού αλλά ακόμη μικρότερη δυνατότητα συγκέντρωσης στη συζήτηση, ακατάσχετα ομιλητικός παρ' όλα αυτά, μάς υποχρέωσε ν' ακολουθήσουμε τους μαιάνδρους της αποσπασματικής και συχνά αντιφατικής σκέψης του. Έτσι κάπως, τις λίγες ώρες μέχρι να παίξουν το ίδιο βράδυ -κι αφού στην αρχή μάς ζήτησε διερμηνέα καθώς ισχυρίστηκε ότι δε μιλούσε αγγλικά- βρεθήκαμε απ' τους White Stripes στους Sex Pistols, απ' τον Syd Barrett (που είχαμε προειδοποιηθεί να μην αναφέρουμε) στην brit-pop, κι απ' τη φυλακή στην Kate Moss αλλά και στην Kate Nash.

"Τρελό διαμάντι" λοιπόν, όπως το ίνδαλμά του, ή ένας ακόμη ποιητής που η μούσα του τον πήγε σε σκοτεινά μέρη, ίσως η διαφορά να είναι μικρότερη απ' ό,τι νομίζουμε.

Dan Treacy: (αναστενάζει μονολογώντας) Ακόμη μια συνέντευξη που θα με ρωτήσουν για τον Syd Barrett.

MiC: Θυμάσαι την προηγούμενη φορά που είχατε παίξει στην Ελλάδα;
Dan: Την προηγούμενη φορά που παίξαμε στην Αθήνα (προσπαθεί να θυμηθεί), είχαμε παίξει περισσότερο από τρεισήμισι ώρες.

MiC: Ήταν το '86 στο Mad Club, ήμουν εκεί, τη δεύτερη μέρα υπήρχε ένα κορίτσι που έγλειφε τα παπούτσια σου, το θυμάσαι;
Dan: Ω ναι (ενθουσιασμένος), ακόμη κι ο drummer είχε σταματήσει. Πρόσφατα παίζαμε στο Λονδίνο, κι ήταν ένα κορίτσι που με κοίταζε επίμονα, δεν έκανε τίποτε άλλο, μόνο με κοίταζε και χαμογελούσε, λες να ήταν η ίδια;

MiC: Ίσως να μην έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχεις πολλούς fans εδώ.
Dan: Αυτό είναι ωραίο. Το ξέρω όμως γιατί επικοινωνούν μαζί μου, μου στέλνουν μηνύματα.

MiC: Υπήρξε κάποιο σημείο πριν από είκοσι περίπου χρόνια, όπου οι πωλήσεις των TVPs ήταν μεγαλύτερες εδώ απ' ό,τι στην Αγγλία.
Dan: Δεν πειράζει, αυτό είναι πρόβλημα της Αγγλίας, όχι δικό μου.

MiC: Δεν είναι όμως παράξενο;
Dan: Κοίτα, οι TVPs παίζουν περίπου μια φορά το χρόνο στο Λονδίνο, κι ο κόσμος εκπλήσσεται που είμαι ακόμη ζωντανός.
Mike: Ίσως οι έλληνες έχουν καλύτερο γούστο.
Dan: Απ' την άλλη όμως, έχουμε δώδεκα χρόνια να παίξουμε στην Αμερική, στο LA όμως υπάρχει κάποιο club με τ' όνομα "The part-time punks". Παίξαμε όμως και στη Σκοτία κι ήταν φανταστικά, ήταν σαν να μου έλεγαν "δεν μας ενδιαφέρει το παρελθόν σου", ήταν ανακουφιστικό γι' αλλαγή.

MiC: Ήξερες ότι ο φίλος σου ο Nikki Sudden έμενε συχνά στη Θεσσαλονίκη;
Dan: Λυπήθηκα πάρα πολύ όταν έμαθα ότι πέθανε, περισσότερο σοκαρίστηκα όμως, όπως κι οι γονείς μου, με το θάνατο του Epic Soundtracks, του αδελφού του Nikki.

MiC: Πού είναι ο Ed Ball;
Dan: Αυτήν τη στιγμή παρακολουθεί με τη γυναίκα του μια αστυνομική σειρά στην τηλεόραση.
Mike: Μιλήσαμε πριν από δυο ώρες, μας έστειλε τις ευχές του. Προς το παρόν δεν παίζει πουθενά, νομίζω ότι γράφει. Εγώ κρατώ τη θέση του Ed Ball όταν θελήσει να επιστρέψει, σ' ένα μήνα ή σε δέκα χρόνια, είμαι προσωρινά στους TVPs.

MiC: Στην πορεία των χρόνων, πάντα ερχόταν κι έφευγε.
Mike: Τώρα είναι εκτός.

MiC: Η Victoria (Yeulet) δεν παίζει πια μαζί σας;
Dan: Α, η Victoria (τραγουδά το τραγούδι των Kinks).
Mike: Όχι, αλλά διατηρούμε επαφή.
Dan: Δεν είναι εδώ, μόνο το πνεύμα της είναι εδώ.
Mike: Σταμάτησε να παίζει μαζί μας τον Δεκέμβριο, τώρα έχει κάνει δικό της group με τον Ben απ' τους Cribs, λέγονται Congregation.
Dan: Ωραίο group, δεν μου πολυαρέσουν όμως, μου φαίνονται κάπως σαν τους White Stripes. Με την ευκαιρία, οι White Stripes είναι πλέον εκτός μόδας. Η Meg είναι όμορφη και χαριτωμένη, αυτός όμως είναι μαλάκας. Εκείνο το τραγούδι... (τραγουδά).

MiC: Εννοείς το 'Seven Nation Army' απ' το Elephant;
Dan: Ναι. Έκαναν ολόκληρο το album τους με την κιθάρα μου και τον ενισχυτή μου. Πήγαν στο studio, κι εγώ είχα αφήσει εκεί την κιθάρα και τον ενισχυτή μου γιατί χρωστούσα λεφτά στο studio, τα βρήκε εκεί ο Jack κι έκανε ολόκληρο το album με την κιθάρα μου, αλλά ξέρεις κάτι; Είναι χάλια.
Bob: Η κιθάρα όμως ακούγεται ωραία.

MiC: Ποιες θεωρείς τις σημαντικότερες επιρροές σου;
Dan: Κυρίως την επόμενη μπίρα μου.
Bob: Ο drummer μας, ο Kevin, παίζει στη μεγαλύτερη απ' τις επιρροές του, τους Creation. Ο Kev παίζει επίσης στους Eight TV και τους Buzzcocks. Καμιά φορά μπερδεύεται.
Dan: Glam rock, the New York Dolls. Όλοι μιλούν για το punk rock, γιατί όμως δε μιλά κανείς για το glam rock;
Bob: Οι Roxy Music κι ο Brian Ferry.

MiC: Οι Creation ήταν όμως πίσω στα '60's, είναι classic rock.
Dan: Classic rock, ακριβώς. Αυτό είμαστε.

MiC: Εσείς όμως ήσασταν στα χρόνια του punk, στα τέλη των '70's.
Dan: Μην τολμήσεις να με αποκαλέσεις punk. Ναι, ήμουν εκεί, μην το πεις όμως πουθενά.

MiC: Την ίδια εποχή όμως, ο Johnny Rotten έλεγε ότι το classic rock είναι σκουπίδια.
Dan: Ο Sid Vicious, ωραίος άνθρωπος, πραγματικά ωραίος. Κι ο John Lydon καλός είναι, απλά παίζει το παιχνίδι, ο κόσμος κατηγορεί τους Sex Pistols γιατί παίζουν τώρα και παίρνουν εκατομμύρια, αυτή ακριβώς είναι όμως η ουσία, έχει ακόμη το πνεύμα του punk. Αν πρόκειται να πάρει τόσες λίρες για να παρουσιάσει ένα τσίρκο, αυτό ήταν το punk.
Bob: Να σπάσει τους κανόνες και πάλι.
Dan: Ναι, δεν χρειάζεται τα χρήματα, είναι πάμπλουτος.

MiC: Δεν αισθανόσουν παράξενα μέσα στην έκρηξη του punk;
Dan: Ναι, ήταν συναρπαστικό, ήταν ό,τι ονειρευόμασταν. Θα 'πρεπε να 'ταν ο Ed Ball εδώ να μιλήσει γι' αυτά. Εμείς δεν μεγαλώσαμε με μουσική, ασχολούμασταν με τα films, ο Edward ασχολείται ακόμη.
Bob: Πέρυσι τον Σεπτέμβριο παίξαμε σ' ένα tribute για τον Syd Barrett, ήταν ιδιαίτερη βραδιά. Ήταν εκεί ο Ian Barrett, ανιψιός του Syd, γνωριστήκαμε κι αλληλογραφούμε, έχουμε γίνει φίλοι.

MiC: Πίστευα ότι ο Dan αισθάνεται άσχημα για τον Syd Barrett.
Bob: Τον αγαπά, μην ακούς τι λέει, ο Syd ήταν η μεγαλύτερη επιρροή του, σημαίνει πολλά γι' αυτόν, στα πρώτα album είχε φωτογραφίες του. Ενθουσιάστηκε όταν γνώρισε τον ανιψιό του, αισθάνθηκε ότι ερχόταν πιο κοντά στον ίδιο. Όπως κι όταν έπαιξε με τον Dave Gilmour των Pink Floyd.

MiC: Πότε έγινε αυτό;
Bob: Το '84 ή '85, στο Hammersmith Odeon. Έχει παίξει και με τους Nirvana.

MiC: Ναι, αυτό ήταν γνωστό, ο Kurt Cobain ήταν άλλωστε fan των TVPs. Αυτό που με προβληματίζει με τους TVPs είναι ότι υπήρξαν τόσο επιδραστικοί - ο Dan ανέφερε προηγουμένως το club Part-Time Punks στο LA, διαβάζοντας όμως το μουσικό τύπο σήμερα είναι σαν οι TVPs να μην υπήρξαν ποτέ. Δεν είναι δίκαιο.
Mike: Είναι τρελό, ακόμη και κάτι σαν την brit-pop που είχαμε στην Αγγλία πριν από 13-14 χρόνια, group σαν τους Oasis, κυρίως αυτοί, που υπέγραψαν στην Creation, το label του Alan McGee που κι ο ίδιος επηρεάστηκε πολύ κι εμπνεύστηκε απ' τον Daniel, ακούς λοιπόν μερικά τραγούδια των Oasis και το κάνουν ακριβώς όπως στο album 'Closer To God'. Ήταν πολύ επιδραστικός, σε όλα.
Bob: Αυτό προσπαθούμε να καταφέρουμε μ' αυτά τα λάιβ, ν' ακουστεί και πάλι. Έδωσα στον Pete Doherty μερικά cds των TVPs κι ενθουσιάστηκε, το ίδιο κι ο drummer των Babyshambles. Για να είσαι επιδραστικός σαν συνθέτης πρέπει να μη φοβάσαι τις συμβάσεις, να σπας τους κανόνες. Ο Dan τα έκανε αυτά πριν 30 χρόνια.

MiC: Δεν μπορώ να συγκρίνω τον Doherty με τον Dan.
Bob: Έχεις δίκιο, ο Dan επηρέασε τον Peter, αλλά τον λατρεύει, γιατί μέσα απ' αυτά που περνά βλέπει τον εαυτό του.
Dan: (σκέφτεται την Kate Moss) Την τελευταία φορά που ήμουν στη φυλακή, κι ήταν η τελευταία φορά, ελπίζω... Είχα μια νύχτα ακόμη για να βγω, ήμουν στη φυλακή για 4-5 βδομάδες, και το τελευταίο βράδυ με ρωτάνε, "Daniel, σε πειράζει να σου φέρουμε αυτόν τον τύπο", κι έρχεται αυτός, με ρωτά "ποιος είσαι;", του λέω "με λένε Daniel", "με τι ασχολείσαι;" με ρωτά, "είμαι μέσα" του λέω, "βγαίνω αύριο, αλλά εσύ όχι" - δεν το είπα αυτό. Ο τύπος αυτός λοιπόν ήταν ξάδελφος της Kate Moss, με ρωτά "ξέρεις την Kate Moss;", "εννοείς το μοντέλο" του λέω, "όχι δεν την ξέρω". Αν είναι η τελευταία σου νύχτα στη φυλακή, κρατάς βουλωμένο το στόμα σου. "Είναι λεσβία" μου λέει, "αλήθεια;" του λέω. Με ξύπνησε στις 4 το πρωί για να μου δείξει μια φωτογραφία που είχε στο πορτοφόλι του, κι ήταν αυτός με την Kate Moss, ο τύπος έλεγε αλήθεια.
Αν το σκεφτείς, η ζωή είναι μια φυλακή, τα σύννεφα, αυτό εκεί θα μπορούσε να είναι η πόρτα του κελιού, βλέπεις εκείνο το δέντρο και σκέφτεσαι "πώς θα φτάσω εκεί;", δεν υπάρχει απόδραση, δεν μπορείς να ξεφύγεις απ' το rock 'n' roll.

MiC: Φαίνεσαι μια χαρά τώρα.
Κάποιες φορές δεν ξυρίζομαι για βδομάδες, μετά όμως αισθάνομαι την ηλικία μου και ξυρίζομαι, κι ύστερα κοιτάζομαι σ' ένα καθρέφτη ουράνιου τόξου και μπίρας, και σκέφτομαι "καθόλου άσχημα". Κοίτα εδώ (στον Bob), το ριγέ παντελόνι, τα παπούτσια -είχα γράψει ένα τραγούδι 'Special Chair', αυτά όμως είναι special shoes- είμαι εντελώς mod, έτσι δεν είναι;

MiC: Πώς είναι να δουλεύεις με τον Dan;
Mike: Χαλαρά, ο Dan δεν παιδεύει πολύ τα τραγούδια, αν δεν τελειώσει κάτι στις πρώτες μια-δυο φορές το παρατά, συνήθως τα τελειώνει με την πρώτη, είναι πολύ αυθόρμητος. Πριν λίγο καιρό, είχαμε το studio για τρεις ημέρες, αλλά ο Dan δεν εμφανίστηκε καθόλου, δεν αισθανόταν δημιουργικός. Δουλέψαμε λοιπόν εγώ κι ο Bob, ετοιμάσαμε κάποια πράγματα και του τα δείξαμε μετά και του άρεσαν.

MiC: Δουλεύετε κάτι καινούργιο τώρα;
Mike: Ετοιμάζουμε δύο singles που θα βγουν σύντομα, στην Elephant, ένα ισπανικό label, το πρώτο θα βγει πολύ σύντομα, λέγεται 'The Good Anarchist', στο b-side παίζει κι ο Edward Ball.

MiC: Θα παίξετε καινούργια τραγούδια απόψε;
Mike: Θα παίξουμε μερικά, έχουμε πολλά καινούργια. Ίσως παίξουμε ένα ή δύο απ' το 'Dark Places', δεν ξέρω, αλλά και πιο καινούργια, τραγούδια που δεν έχουν ακουστεί ακόμη.

MiC: Δεν αποφασίσατε ακόμη.
Mike: Ποτέ δεν ξέρουμε, ο Dan αποφασίζει, αλλάζει γνώμη όταν είναι στη σκηνή, είναι πολύ αυθόρμητος.

MiC: Είναι καλύτερα έτσι.
Mike: Είναι διασκεδαστικό, συναρπαστικό, είμαστε ένα group που δεν ετοιμάζει setlists. Το επόμενο single στην Elephant θα λέγεται 'People Think That We Are Strange', και τα δύο θα βγουν πριν το τέλος του χρόνου. Νομίζω θα βγουν σε περιορισμένα αντίτυπα, ίσως 1000 στην αρχή, κι αν υπάρχει ζήτηση θα τυπώσουμε περισσότερα.

MiC: Dan, σ' ενδιέφερε πάντα η τέχνη, η ζωγραφική, έχεις γράψει τραγούδια για ζωγράφους, τον Dali, τον Lichtenstein, κ.λπ.
Dan: Ναι, μέσα στον επόμενο χρόνο ίσως έχω την ευκαιρία να κάνω μια έκθεση με τους πίνακές μου, μπορείς λοιπόν να περάσεις και να ρίξεις μια ματιά στ' άπλυτά μου. Οι γυναίκες θα έχουν δωρεάν είσοδο, η Kylie Minogue, η Kate Moss...
Bob: Κι η Kate Nash, τη γνωρίσαμε πριν περίπου ένα χρόνο στο tribute για τον Syd Barrett.
Dan: Α ναι, η Kate Nash, πολύ νέα κοπέλα, τη συναντήσαμε την περασμένη εβδομάδα, θα γίνει μεγάλη star. Για μένα, οποιοσδήποτε είναι καλός κι ευγενικός μπορεί να γίνει, δεν χρειάζεται ν' ανεβείς στη σκηνή για να γίνεις μεγάλος star.

MiC: Τι άλλο σου αρέσει απ' την καινούργια μουσική;
Οπωσδήποτε η Amy Winehouse, κι ακόμη groups όπως οι Scouting For Girls, οι Pocket Promise.

MiC: Ποιο είναι το καλύτερο που ειπώθηκε -ή γράφτηκε- ποτέ για σένα;
Dan: (θριαμβευτικά) Είναι ακόμη ζωντανός! (γέλια).