Συνέντευξη με τον Ασκληπιό Ζαμπέτα

Λογικά, θα ξεκινήσουμε με τους Mushrooms έτσι;
Εσύ μπορεί να έχεις ένα χρονολογικό πλάνο, εμένα στο μυαλό μου είν' όλα μπερδεμένα...

Ή μάλλον καλύτερα, ας ξεκινήσουμε από την αρχή-αρχή, δηλαδή πότε πρωτοπαίζεις σε μπάντα πριν από τους Mushrooms, θυμάσαι καθόλου;
Ε, θυμάμαι... 'ντάξει, ξεκινάω παίζοντας με τους φίλους μου, στη γειτονιά. Η πρώτη φάση που κάνουμε και οι πρώτες συναυλίες που έχω κάνει ever ήτανε με τον αδελφό μου, είχαμε μια μπάντα, τους Zab Brothers - απ' το Ζαμπέτας, είχαμε κάνει και μία συναυλία η οποία, φίλε, ήτανε στα πανεπιστήμια με τον Άσιμο... Υποτίθεται ότι παίζαμε μπλουζ, πιτσιρικάς άκουγα πολύ ρυθμ εν μπλουζ, Μπάντι Γκάι και διάφορα τέτοια... Δεν προχώρησε το σχήμα, γιατί όσοι μας βλέπανε τότε μας λέγανε "Ρε σεις, τι μπλουζ να πούμε, σαν τους Ramones παίζετε" (γέλια). Ήταν η φάση που 'χε σκάσει το Rocket to Russia.

Η πρώτη σοβαρή μπάντα που έπαιξα ήταν οι International Comedy, που κάνανε και μια κυκλοφορία, σε μια συλλογή του Βατσέρη. Ήταν έτσι νταρκ ήχος, είχαμε γράψει και για την Creep κάποια κομμάτια, για μια συλλογή που δεν κυκλοφόρησε.

Αυτό πότε περίπου; Πριν απ' το '85;
Χάνομαι ρε συ στις χρονολογίες, πρέπει να 'ναι πριν απ' το '85.

Οπότε ουσιαστικά ξεκινάς με τους Mushrooms δηλαδή; Ήταν η πρώτη μπάντα που πήρατε στα σοβαρά.
Εντάξει, και οι International Comedy είχανε μια πορεία, κάναμε συναυλίες... Παίζαμε για τρία-τέσσερα χρόνια, είχε δικό της υλικό η μπάντα, αλλά κάποια στιγμή... ο τραγουδιστής τέλος πάντων στράβωσε, διαλύθηκε το γκρουπ και βρεθήκαμε με τον Άτμα - παίζαμε και στους Comedy μαζί, και μετά ξέρεις... οι παρέες από δω από κει, φτιάξαμε τους Mushrooms.

Άρα οι Mushrooms σαν παρέα μπορούμε να πούμε ότι προϋπήρχαν; Οι φιλίες, οι γνωριμίες παίζανε...
Ναι, ναι. Αυτό είναι ρε συ, εκείνη την εποχή, όλο το πράγμα είναι πάρα πολύ συγκεντρωμένο. Εγώ ας πούμε ήμουν Ανατολική Θεσσαλονίκη. Η Δυτική Θεσσαλονίκη κατέβαινε... βρισκόμασταν όλοι Προξένου Κορομηλά, ξέρεις, οι φάσεις και οι κουβέντες "τι μουσική παίζει και τι καινούριο άκουσα" γίνονταν εκεί πέρα, κι έβρισκες άτομα από παντού, δεν ήταν κατακερματισμένη, όπως μάλλον είναι τώρα.

Ναι, αυτό πρέπει να ήταν πολύ σημαντικό...
Ήτανε μαζεμένο, δηλαδή ας πούμε, εκείνη την εποχή ήτανε οι Mushrooms, ήτανε οι Noise Promotion [Company], οι Εκτός Ελέγχου, οι Moot Point, οι Γκρόβερ, παίζαμε στα ίδια μαγαζιά, κατεβαίναμε στα ίδια μέρη... οι Τρύπες ξέρω 'γώ... Ήτανε πολλές μπάντες, τώρα συγγνώμη, αλλά δε θυμάμαι ονόματα.

Ε καλά, ό,τι θυμάσαι... Με την κουβέντα μπορεί να έρθουνε και κάποια πράγματα στην επιφάνεια. Γενικότερα από κίνηση τι γίνεται στη Θεσσαλονίκη; Υπάρχουν στέκια, συναυλιάδικα κ.τ.λ.;
Αυτά που θυμάμαι είναι το Up Tempo που ήτανε δίπλα στο Berlin. Για μια-δυο χρονιές γίνονταν λάιβ τακτικά εκεί πέρα... πολύ μικρό μαγαζάκι. Το Berlin φυσικά... Μετά είχε κάτι μαγαζιά στη Σταυρούπολη. Ε, πού αλλού παίζαμε...; Καλά, με τους Mushrooms από μία φάση και μετά παίζαμε συνέχεια σαπόρτ, είχαμε γίνει το... επίσημο σαπόρτ (γέλια). Αλλά γενικά παίζαμε, δεν είχε πολλά μέρη, δε θυμάμαι άλλα μέρη, αλλά κάτι γινόταν, από δω από κει.

Πάνω-κάτω πότε ξεκινάτε δηλαδή; Γύρω στο '84; Το Taste of πάντως γράφει '86 επάνω.
Ε, και λίγο πιο μπροστά τότε βάλε. Πριν απ' τον πρώτο δίσκο ήμασταν μπάντα για τουλάχιστον τρία χρόνια.

Το λάιν απ από την αρχή είναι αυτό του δίσκου, έτσι; Βγαίνετε με δύο κιθάρες...
Ναι.

Το όνομα Mushrooms αλήθεια ποιος το σκέφτηκε;
Η ιδέα ήταν του Πλούτο, αν θυμάμαι καλά.

Τώρα, η μπάντα πώς λειτουργούσε; Θέλω να πω, έφερνε κάποιος μια ιδέα ή ολόκληρο κομμάτι ή...
Κοίτα, απ' ό,τι θυμάμαι τα πρώτα τραγούδια γράφτηκαν - είχαμε ένα σπίτι που νοικιάζαμε και μαζευόμασταν, όπου ξέρω 'γώ έπαιζα... Τα περισσότερα κομμάτια ήταν βασισμένα σε ιδέες δικές μου, οι οποίες ήτανε μια κιθάρα, ένα θέμα, και βρισκόμασταν με τον Πλούτο και... όχι η φωνή να πηγαίνει έτσι και... ξέρεις όχι πρόβα, με την κουβέντα. Ένα σημαντικό στοιχείο, αυτό που θυμάμαι και γουστάρω από το να είμαι σε μπάντα, είναι όταν μαζεύεται η μπάντα, ας πούμε, πίνει μπύρες και ονειρεύεται... σ' ένα στυλ, έτσι θα κάνουμε το κομμάτι και εδώ θα μπει ένα σόλο αλλά τύπου τέτοιο, και στη συναυλία θα κάνουμε εκείνο, ξέρεις έχεις φτιάξει μια ιστορία με το μυαλό σου και τη συζητάς...

Ναι, αυτή είναι η μαγεία... μια απ' τις μαγείες, τέλος πάντων, του να παίζεις σε γκρουπ. Ο Πλούτο δηλαδή δε συνεισφέρει συνθετικά, γράφει στίχους και τραγουδάει μόνο.
Θα σου πω τη δικιά μου θεωρία περί σύνθεσης. Εγώ πιστεύω ότι μια μπάντα, άμα λειτουργεί σαν μπάντα, είναι υπεύθυνη για την κοινή αισθητική του πράγματος. Είτε δηλαδή φέρεις εσύ ένα θέμα είτε εγώ, το πώς θα διαμορφωθεί στο τέλος είναι η κοινή αισθητική όλων. Εγώ μπορεί να 'παιζα ένα Λα-Σολ-Ντο σχήμα και ο Άτμας μου 'λεγε "Τι φλώρικο είν' αυτό, βάλε... να το παίζεις με φαζ" ας πούμε, και ο Πλούτο έλεγε "Εδώ να κάνουμε μια παύση και να..." Αυτό είναι η σύνθεση. Δε χρειάζεται κάποιος να σου λέει τις νότες για να συμμετέχεις στη σύνθεση. Και απ' αυτή την άποψη συμμετείχαν όλοι. Λειτουργούσαμε σε μια βάση του στυλ "Πάνω σ' αυτό το θέμα τι μπορείς να παίξεις Τρυψάνη;" Και αυτό που έπαιζε, έδινε κάτι στον ντράμερ. Υπήρχε αλληλεπίδραση.

Από επιρροές, και δικές σου προσωπικά αλλά και του γκρουπ παραπέρα... Ποιες μπάντες θα έλεγες ότι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο;
Σημαντικό μπαμ στον ήχο έκαναν οι Dream Syndicate με το Days of Wine and Roses. Άλλες επιρροές ήταν οι Birthday Party, θυμάμαι μια φάση που ήμασταν σ' ένα σπίτι μαζεμένοι, και παίρνει τηλέφωνο κάποιος απ' την παρέα και λέει "Παιδιά μάθατε; Διαλύσανε οι Birthday Party", κι έπεσε κλάμα κανονικά, ας πούμε. Τώρα οι Birthday Party δε βγαίνουν σαν επιρροή στους Mushrooms. Ήμασταν πιο πολύ στη φάση των Syndicate, κατ' επιλογή. Άλλη φοβερή επιρροή, δικιά μου που την πέρασα και στους άλλους, ήταν οι Velvet, τους γούσταρα τρελά. Άλλες μπάντες ήτανε οι Stooges, που ήταν μεγάλη επιρροή του Πλούτο, οι Echo & the Bunnymen, ο Julian Cope... Και πιο μετά, όλη η φάση εκείνη η νεοψυχεδέλεια η αμερικάνικη, Green on Red και μπλα-μπλα-μπλα, αλλά δε θέλαμε να το τραβήξουμε προς τα εκεί, κι αν συνεχίζαμε με τους Mushrooms θα το σκληραίναμε περισσότερο... πιο ψυχεδελο-σκληρό ήχο ας πούμε, κάπως προς τα κει θα πήγαινε.

Διαβάζοντας τους στίχους - ειδικά του Scarecrow Princes, δημιουργείται η εντύπωση ότι μιλάει ένας άνθρωπος που... πώς να το πω, ζει στα άκρα. Κατά πόσο κάτι τέτοιο ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα;
Κοίτα, ο Πλούτο πιστεύω ότι έχει γράψει φοβερά λόγια, για μένα δηλαδή... είναι η προσωπική μου φάση, ό,τι καλύτερο μπορούσε να ειπωθεί. Ειδικά το Scarecrow Princes είναι πολύ 'καταραμένος', είναι με αίμα γραμμένος ο δίσκος, κανονικά. Αυτό που λέει όταν κλείνει ο δίσκος, το Death Escalator, το εννοεί, την ώρα που το τραγουδούσε το βίωνε αυτό το πράγμα. Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή όχι, μάλλον δεν είναι σωστό, αλλά είναι μερικά άτομα που πραγματικά ζουν αυτή τη ροκ μυθολογία που, τέλος πάντων, υπήρχε... και κατά κάποιο τρόπο την πληρώνουνε με τη ζωή τους. Βλέπε Σιδηρόπουλο, Κομπέιν. Είναι κατά κάποιο τρόπο οι "ροκ ήρωες", που τους προβάλλουν οι άλλοι σαν ήρωες, για να φτιάξουν έτσι λίγο το τοπίο, αλλά αυτά τα άτομα όντως το ζούνε, δηλαδή είναι εκεί. Τώρα μετά από είκοσι χρόνια, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό... Θα σου 'λεγα ότι μάλλον είναι κακό. Είναι κακό να την πατήσεις...

Αυτό ήταν πάνω-κάτω το δεύτερο σκέλος της προηγούμενης ερώτησης... Τώρα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό γίνεται κάτι σαν "λάιφ στάιλ", ας πούμε, και για το γκρουπ γενικότερα;
Κοίτα, έχει γίνει λίγο θέμα αυτό με τον Πλούτο... 'Ντάξει, τώρα αυτή η ιστορία τρέφεται, το ροκ εν ρολ και όλη η μουσική τρέφεται από ντραγκς, δηλαδή κάθε μουσική έχει και τα ντραγκς της. Δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό αυτό - το ξαναλέω, γιατί είναι η προσωπική σχέση του καθενός μ' αυτό το πράγμα αλλά... τελικά είναι αυτό που βγαίνει, δεν είναι το παρασκήνιο που έχει σημασία. Δηλαδή, νοιάζεται κανένας... Ο Ρηντ το 'κανε σημαία του αυτό το πράγμα, και όλη εκείνη η σέβεντις εποχή, την ηρωίνη την έκανε σημαία. Τι λένε ας πούμε για τον Ρηντ τώρα; Κοιτάνε το έργο που έχει αφήσει, δεν κοιτάνε...

Ναι, μα κι εγώ δε θέλω να κρίνω κανέναν, απλώς αναρωτιέμαι κάποια πράγματα γιατί σου είπα, λάιβ σας πρόλαβα μόνο στο Καπάνι και όλες αυτές τις ιστορίες τις άκουσα με κάποια χρονική απόσταση και γεννιούνται ερωτήματα - ειδικά έτσι όπως έφυγε ο Πλούτο, για διάφορα πράγματα, ας πούμε τι άνθρωπος ήταν ή γιατί δεν κατάφερε να κόψει απ' αυτή τη φάση...
Τώρα, στο δίσκο ας πούμε, το Death Escalator, αυτό το up and down, είναι ακριβώς η φάση "κόβω και ξαναμπαίνω και ξανακόβω και ξαναμπαίνω". Ακριβώς αυτό το πράγμα. Έχει ένα άλλο κομμάτι που... πώς το λέει "I was affected"...

Ναι, στο Nightride. Κάτσε, τους έχω μαζί μου τους στίχους... "I'm affected/ Baby can't you see/ There ain't no cure for me".
Ναι... Όχι, πιο μετά...

"They call it rock 'n' roll/ Won't you pray to save my soul";
Ναι, αυτό, αυτό... "I'm affected/ They call it rock 'n' roll/ Oh won't you pray to save my soul"... Το ζούσε αυτό το πράγμα. Το θέμα είναι, σε όποια φάση κι αν είσαι, πώς το βγάζεις προς τα έξω. Εκεί είναι το κόλπο. Αλλά, εντάξει τελικά... σίγουρα είναι δυσλειτουργικό, δεν μπορεί να συνεχίσει να γίνεται.

Πάντως κι εγώ δε θέλω να μπω στη λογική "σωστό / λάθος". Εντάξει, βέβαια όταν διαβάζεις σχόλια στο ίντερνετ του στυλ "Ποιοι Last Drive ρε παιδιά, οι Mushrooms ήτανε ροκ εν ρολ απ' την αρχή μέχρι το τέλος", κάτι που μπορεί να το διαβάσει κι ένας Χ, Ψ πιτσιρικάς που θα παραμυθιαστεί ίσως, αυτό νομίζω ότι δεν είναι καλό...
Όχι, οπωσδήποτε.

Κάποιες πηγές έμπνευσης για ορισμένα τραγούδια; Το Child of the Tide, το Downstairs Drops για παράδειγμα;
Στον πρώτο δίσκο, όλο το πράγμα, οι στίχοι δηλαδή, είναι φάσεις από συνευρέσεις της μπάντας και κουβέντες, πώς να σου πω, από ατάκες που ρίχνει ο ένας και ρίχνει ο άλλος και ο Πλούτο τις μαζεύει και τις γράφει ας πούμε... ο οποίος Γιώργος έγραφε ελληνικά και μετά τα μετέφραζε στα αγγλικά. Γι' αυτό είναι λίγο περίπλοκο το λεξιλόγιό του, είναι λίγο λεξικό φάση.

Στο δεύτερο δίσκο, η Juana; Είναι κάποια συγκεκριμένη;
Φαντάζομαι πως ναι...

Αλλά δεν ξέρουμε... και δε θα μάθουμε ποτέ...
Όχι, και γενικά ο δεύτερος δίσκος ήτανε πιο προσωπική του φάση, προσωπικές ιστορίες ας πούμε. Ενώ στον πρώτο οι στίχοι είναι αρκετά παρεΐστικη φάση. Αυτό είναι κάτι που γουστάρω στους Mushrooms, κατά κάποιο τρόπο αποτυπώθηκε η ιστορία μιας παρέας. Εντάξει, ήμασταν στη φάση που κάναμε... ομαδικά 'ταξίδια', ας πούμε (γέλια). Το Deviation, το Swinging, το Rain είναι καθαρά τέτοια φάση, τα ζούσαμε όλοι μαζί. Το Swinging, βρισκόμαστε στην παραλία στην Ίο, και κοιτάμε στα βράχια το κύμα να σκάει και αναρωτιέται ο τρελός να πούμε, ο Πλούτο, όχι αναρωτιέται, το περιγράφει, ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος ανάμεσα σε δύο κύματα... που σκάει ένα κύμα και μετά έχει γίνει της πουτάνας από συνεννοήσεις και τα λοιπά μεταξύ μας κι έρχεται και το δεύτερο κύμα μετά... (γέλια). Αλλά το μεγαλείο του Πλούτο είναι ότι παίρνει μια φάση απ' οποιαδήποτε στιγμή, που είναι π.x. από ντραγκς, που πάρα πολλοί έχουνε πάρει ντραγκς εκείνη την εποχή. Ε αυτός ο πούστης τα 'γραφε κάπως, έπιανε την ουσία του πράγματος, μπορούσε να περιγράψει, αλλά... Γιάννη, το ζούσε. Δηλαδή σε κείνη τη φάση, εγώ είχα φλασάρει πάρα πολύ με το πώς έγραφε. Τώρα αυτό είναι το πρώτο, το Taste of που είναι η καλή φάση, η ομαδική φάση της μπάντας, η οποία πίνει μαζί, είναι μαζί, αλλάζει τις εμπειρίες της, ξέρεις, όλο αυτό δημιουργεί έναν καινούριο κόσμο και αλλάζει την εμπειρία, δηλαδή, η πρώτη φάση δεν ήταν άσχημη. Δοκιμάζαμε κάτι και συζητούσαμε για καιρό, τι καινούριο είδαμε, και όχι διάβασα αυτό και διάβασα εκείνο... Ήτανε μπαμ, ήτανε έκρηξη συναισθημάτων και ιδεών. Ο Πλούτο το ζει και το περιγράφει, περιγράφει όλο αυτό το insane, όλη αυτή την παράνοια.

[Η συνέχεια παρακάτω]