Κάθε βάλτος είναι τόπος δημιουργίας και συμβίωσης

Με μεγάλη χαρά μίλησα με τον Αλέξη Καλοφωλιά των Thee Holy Strangers, με αφορμή την επερχόμενη εμφάνισή τους στην Πλατεία Νερού την Πέμπτη 16 Ιουνίου μαζί με τον Γιάννη Αγγελάκα, τον Παύλο Παυλίδη και τους B-Movies, τους Villagers of Ioannina City, τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη και τους Sleepin Pillow. O Alex K. προφανώς και δεν χρειάζεται συστάσεις, οπότε ιδού τα όσα είπαμε:

- Αν και ξέρω ότι δεν σας αρέσει καθόλου ο όρος "supergroup", δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι όλα τα μέλη του συγκροτήματος έχουν μακρόχρονη και σημαντική ιστορία πίσω τους. Πώς σχηματίστηκε το συγκρότημα και ποιά στοιχεία έδωσε ο καθένας και η καθεμιά στη δημιουργία του ήχου του;

Εντάξει, σε αυτή τη σκηνή δεν μπορείς να μιλάς για supergroup, αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι. Με τους Strangers όλα ξεκίνησαν από μερικά τραγούδια που γεννήθηκαν σε ακουστική μορφή, τα παίξαμε με τον Νίκο (Φυσάκη) και προέκυψε η ανάγκη για έναν δημιουργικό πυρήνα. Όλα τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους, χωρίς κάποια τρομερή ιστορία, μόνο πολλές ώρες κουβέντας και παιξίματος, μέσα σε ένα αθηναϊκό περιβάλλον υπό διάλυση. Έτσι κι αλλιώς μας συνέδεαν σχέσεις φιλίας και αλληλοεκτίμησης και ήταν εύκολο η ομάδα να βρει την ισορροπία της, βοηθώντας και τον καθένα μας να διατηρήσει όσο γίνεται τη δική του∙ φτιάξαμε έναν δικό μας κώδικα και ακολούθησαν κι άλλα τραγούδια και οι πρώτες εμφανίσεις. Νιώσαμε υπέροχα τις πρώτες στιγμές που το πράγμα συντονίστηκε, και αυτή η αίσθηση ήταν εθιστική.

- Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στη δημιουργία και στην προώθηση της μουσικής από τη δεκαετία του '80 περίπου έως και σήμερα;

Πάρα πολύ, είναι προφανές. Παλιά δεν υπήρχε τόση πληροφορία, η επαφή με τον κάθε δίσκο ήταν πιο «στενή» και νομίζω και ο βαθμός της εμβάθυνσης διαφορετικός. Σήμερα η πλημμύρα της μουσικής είναι τέτοια που σχεδόν υπερβαίνει τις αντιληπτικές σου ικανότητες, χρειάζεσαι πολύ ισχυρό φίλτρο για να τη διαχειριστείς. Επίσης, είναι πολύ πιο εύκολο να ηχογραφήσεις και να διαθέσεις τη μουσική σου, αλλά η ηχογράφηση -τουλάχιστον η ηχογράφηση μιας ροκ μπάντας όπως την έχουμε γνωρίσει εμείς- είναι μια διαδικασία που έχει σχεδόν την ίδια σημασία με το αποτέλεσμά της, μια συλλογική εμπειρία με αρχή, μέση και τέλος που δεν γίνεται να περιλαμβάνει μόνο εσένα και τον υπολογιστή. Έτσι, θα βρεθείς πάλι στην ανάγκη να στηρίξεις οικονομικά την ηχογράφηση του υλικού σου. Όσο αφορά την προώθηση, εδώ τα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με μερικά χρόνια πριν, πόσο μάλλον με τη δεκαετία του ΄80, που κλείναμε περιοδείες στην Ευρώπη μέσω αλληλογραφίας. Και πάλι, δεν νομίζω ότι αυτός ο βομβαρδισμός της πληροφορίας και του ιντερνετικού πάρε-δώσε τελικά εξυπηρετεί, ένα μουσικό συμβάν απαιτεί την φυσική σου παρουσία, όχι τη διαδικτυακή.

- Μια ερώτηση με αφορμή το όνομά σας: η έννοια του "ξένου"έχει ιδιαίτερη βαρύτητα και χαίρει βαθύτατου σεβασμού στην τέχνη, στην παράδοση και στη θρησκεία (αναφέρω πολύ ενδεικτικά την ομηρική υποδοχή του ξένου, το "ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με"της Καινής Διαθήκης κ.ο.κ). Σε μια εποχή έντονης ξενοφοβίας, πώς μπορεί να ξαναγίνει συνείδηση η ιερότητα του ξένου;

Σε έναν πλανήτη που έχει εθιστεί στην βία και την καχυποψία -και οι θρησκείες έχουν συμβάλλει πολύ σ’ αυτό- ξέρουμε ότι το όνομά μας ακούγεται σαν πικρό αστείο, αλλά μιλάμε για έναν αναγκαίο όρο της ανθρώπινης συμβίωσης. Ιεροί Ξένοι είμαστε όλοι εμείς οι πολλοί, οι σημερινοί και οι δυνητικοί εκτοπισμένοι και αποστερημένοι, ενός κόσμου γεμάτου αποκλεισμούς.

- Η μουσική σας μου φέρνει στο μυαλό το βιβλικό κλίμα του αμερικανικού νότου. Τι σας γοητεύει σε αυτή την ατμόσφαιρα και πώς μπορεί αυτή να μεταφερθεί σε μια μεσογειακή χώρα όπως η δική μας;

Μας αρέσει αυτή η αίσθηση επικείμενης συντέλειας που υπάρχει σε τραγούδια του αμερικάνικου νότου, νομίζω ότι ταιριάζει στους καιρούς μας, αν και όχι με τη βιβλική εκδοχή της. Από την άλλη, πρόκειται για μια αχανή δεξαμενή που προέρχεται από τη πρόσμιξη τεράστιων παραδόσεων με παγκόσμια διάχυση, οπότε δεν νιώθουμε να μας περιορίζει, το αντίθετο, μας απελευθερώνει. Έτσι κι αλλιώς, δεν μιλάμε για τοπία, μιλάμε για ανθρώπινες καταστάσεις που συμβαίνουν παντού.

- Η επιλογή της pedal steel κιθάρας (ενός όχι και τόσο συνηθισμένου οργάνου) νομίζω ότι συμβάλει στη δημιουργεί της προαναφερθείσας ατμόσφαιρας. Ήταν συνειδητή επιλογή προς αυτή την κατεύθυνση ή απλά "έδεσε"με τη μουσική που θέλατε να δημιουργήσετε;

Ναι, περισσότερο το δεύτερο. Το pedal steel έχει μια διαφορετική «κίνηση» από τα υπόλοιπα όργανα, ελίσσεται ανάμεσα στις φράσεις και τις συμπληρώνει με έναν πολύ χαρακτηριστικό τρόπο, που δίνει άλλη διάσταση. Έχει επίσης να κάνει με το συγκεκριμένο άτομο και το τι δίνει η παρουσία του στην μπάντα. Ο Γιάννης (σ.σ. John Hardy) είναι ένας πολύπλευρος μουσικός που το lap steel εκφράζει μία μόνο πλευρά των δυνατοτήτων του, έτσι βλέπουμε πιο συνολικά τη συμβολή του, όχι μόνο σαν pedal steel player.

- Είναι γνωστός ο ορισμός που έχετε δώσει στη μουσική σας: kozmic swamp music. Θα ήθελα όμως να ρωτήσω τι ορίζετε ως "βάλτο": τη σύμμιξη πληθώρας μουσικών ειδών; τις πολυπολιτισμικές πλέον κοινωνίες; το ανθρώπινο μυαλό από όπου ξεπηδούν όλες οι ιδέες και οι έννοιες; Ή μήπως κάτι τελείως διαφορετικό από αυτές τις σκέψεις;

Το σκεφτήκαμε σαν ένα παιχνίδι με την ονομασία που είχε δώσει στη μουσική του ο Gram Parsons και τον βούρκο της Αθήνας, αλλά και όλα τα παραπάνω είναι ερμηνείες που μας καλύπτουν απόλυτα. Εδώ που τα λέμε, κάθε βάλτος είναι τόπος δημιουργίας και συμβίωσης.

- Ποιά είναι η δημιουργική διαδικασία που ακολουθείτε όταν συνθέτετε τα τραγούδια σας;

Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος, άλλα κομμάτια τα κουβαλάς για μήνες και τα δουλεύεις συνεχώς και άλλα προκύπτουν ενώ κουρδίζεις πριν την πρόβα. Από εκεί και πέρα, ο καθένας προσθέτει το δικό του μέρος και το τραγούδι παίρνει υπόσταση. Συνήθως ακολουθεί ένα στάδιο αφαίρεσης, όπου οι φράσεις γίνονται πιο συγκεκριμένες και το τοπίο ξεκαθαρίζει. Έχει μεγάλη σημασία να διαισθανθείς πότε πρέπει να σταματήσεις να «πειράζεις» ένα κομμάτι, πρέπει να καταλήγει κάπου όσο υπάρχει ακόμα η χαρά της έμπνευσης.

- Η Φλώρα Ιωαννίδη και η Τζένη Καπάδαη είναι από τις καλύτερες φωνές στην ελληνική σκηνή εδώ και πάρα πολλά χρόνια, και στις αρμονίες τους εύκολα ξεχωρίζει η φωνή και η ερμηνεία της κάθε μιας. Πώς αποφασίζετε για τα φωνητικά τα τρία μέλη του συγκροτήματος που είστε επιφορτισμένα με αυτό το ρόλο;

Ακριβώς όπως το λες∙ τα κορίτσια έχουν τόσο ιδιαίτερες φωνές και τόσο διαφορετικές προσεγγίσεις που το ζητούμενο δεν ήταν οι χροιές τους να χαθούν σε μία χορωδία, αλλά να διατηρούν κάθε στιγμή τον χαρακτήρα τους. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι ακούγοντας τους Holy Strangers ακούς μουσικές προσωπικότητες που βγάζουν ό,τι καλύτερο μπορούν πάνω στη βάση του κομματιού, παρά την αναπαραγωγή μιας ιδέας που κάποιο μυαλό έχει συλλάβει και επεξεργαστεί με κάθε λεπτομέρεια. Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος δημιουργίας∙ λειτουργεί, αλλά δεν είναι ο τρόπος των Strangers.

- To 7'' "Fiery Road/Trouble On Trouble" κυκλοφόρησε με το zine Fractal Press. Αυτό πώς έγινε; Σε μια ψηφιακή εποχή, τι ρόλο έχει η κυκλοφορία ενός zine κατά τη γνώμη σας;

Ο ρόλος που έχουν τα πράγματα δεν είναι για όλους αυτός που τους δίνει η εποχή. Ένα fanzine είναι μεράκι, δημιουργικότητα και φαντασία, ειδικά το Fractal Press, που ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή. Με τον Παναγιώτη (Μπάρλα, την ψυχή του Fractal Press), είμαστε φίλοι χρόνια, και όταν ηχογραφήσαμε το σινγκλ η κίνηση να το κυκλοφορήσουμε με το Fractal ήρθε σαν φυσική συνέχεια.

- Υπάρχει μια σταθερή συνεργασία με τον Πέτρο Βούλγαρη στο κομμάτι των αφισών, πέρα από το εξώφυλλο του δίσκου. Πώς προέκυψε η συνεργασία μαζί του και με ποιόν τρόπο υλοποιείται η ιδέα πίσω από την εκάστοτε αφίσα;

Ο Πέτρος είναι κοντά στη μπάντα σχεδόν πριν φτιαχτεί – μέσα από τη φιλία μας, ήξερε για τη θεματολογία μας και πώς να την αποδώσει  στο κομμάτι της εικόνας. Είναι μοναδικός σε αυτό που κάνει και νιώθουμε πολύ τυχεροί.

- Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον - βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα;

Τα παιδιά από τη Lab και τη Labyrinth of Thoughts μας βοήθησαν να κυκλοφορήσουμε το άλμπουμ μας και σε βινύλιο – κάτι που επιθυμούσαμε από την πρώτη στιγμή. Νομίζω ότι με τη συναυλία της Πέμπτης στην Πλατεία Νερού κλείνει ωραία ένας πρώτος κύκλος στη ζωή των Holy Strangers, και ήδη έχουμε αρχίσει να δουλεύουμε καινούργια κομμάτια. Το μακροπρόθεσμο σχέδιο είναι να συνεχίσουμε να νιώθουμε τον ίδιο ενθουσιασμό κάθε φορά που πιάνουμε τις κιθάρες για να παίξουμε παρέα. Αυτό φέρνει όλα τα υπόλοιπα.