Οι παραδοσιακές φόρμες είναι ενίοτε πειραματισμός

Το μεγάλο μου συναυλιακό απωθημένο νομίζω ότι θα είναι για πάντα οι Sonic Youth. Αλλά εξαιτίας κάποιας συμπαντικής σύμπτωσης, κατάφερα και τους είδα όλους ξεχωριστά αυτή τη χρονιά. Παρακολούθησα τη συναυλία του Lee Ranaldo στην Αθήνα τον Οκτώβριο, παρευρέθηκα στην παρουσίαση της αυτοβιογραφίας της Kim Gordon στο Λονδίνο τον Μάρτιο και μόλις χθες είδα τον Thurston Moore και τον Steve Shelley στη Θεεσαλονίκη. Κάτι είναι και αυτό.

Οι απαντήσεις ήρθαν λίγες ώρες πριν τη συναυλία, με αποτέλεσμα να μην προλάβω να γράψω το άρθρο αυτό παρά το επόμενο πρωί. Ο Moore φαίνεται κεφάτος και χαρούμενος με τη ζωή του-χαμογελούσε, ευχαρίστησε τους Alien Mustangs που άνοιξαν τη συναυλία, έκανε ψιλοκουβέντα με το κοινό, ζήτησε ποτό (το οποίο και επέστρεψε στον κάτοχό του μετά από μια γουλιά) και τσιγάρο. Ανέβηκε στη σκηνή του Fix Factory of Sound κουρεμένος (!), έπαιξε κατά κύριο λόγο κομμάτια από το "The Best Day" και ένα τραγούδι που, όπως μάς είπε, το δουλεύουν τώρα. Το συγκρότημα είναι απολύτως δεμένο: ο Steve Shelley κρατάει τα μπόσικα, o Moore και ο James Sedwards είναι πολύ καλά συντονισμένοι, η δε Debbie Googe στο μπάσο (αυτός ο άνθρωπος χωρίς γυναίκα μπασίστρια μάλλον δεν μπορεί) είναι αποκάλυψη. Χωρίς να είναι καν στο προσκήνιο, τραβάει τα βλέμματα πάνω της, δίνει ρυθμό και συντονισμό στο όλο σχήμα και από αυτήν πηγάζει όλη η ενέργεια που αναδίδει το σχήμα.

Το μπάσο της Googe και τα τύμπανα του Shelley κρατούν ρυθμό, ενώ οι κιθάρες του Sedwards και του Moοre παραμορφώνουν κάθε ήχο που βγάζουν. Η διαφορά έγκειται στο ότι οι κιθάρες του Moore και του Ranaldo είχαν μια κοινή εξωστρέφεια-ίσως και επιθετικότητα. Εδώ, ο κάθε κιθαρίστας φαίνεται να έχει εσωστρέφεια και να λειτουργεί αυτόνομα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας τους κάνει ό, τι θέλει. Έχουν πολύ καλό συντονισμό, όπως προείπα, απλά προτιμούν να εστιάσουν ο καθένας στην κιθάρα του και να τις αφήσουν να συναντηθούν στην πορεία από μόνες τους. Είναι παράξενο, μα το συγκρότημα χτίζει τα κομμάτια του με τον ίδιο τρόπο και κινείται στους ίδιους ηχητικούς δρόμους με τους Sonic Youth, ως ένα βαθμό τουλάχιστον. Αλλά δεν τους θυμίζει καθόλου. Από την άλλη, οι Sonic Youth δεν ήταν ποτέ ο Thurston μόνο (ή μόνο η Kim, ο Lee ή ο Steve). Οπότε, για ποιό λόγο θα έπρεπε να ισχύει το αντίστροφο;

Αν και θέλω να εστιάσω τις ερωτήσεις μου στη σόλο πορεία σου, υπάρχει κάτι σχετικό με τους Sonic Youth που πάντα το αναρωτιόμουν. Οι Sonic Youth δεν είχαν ποτέ ένα μαζικό hit single για τα πλήθη (και όταν λέω μαζικό hit single, εννοώ αυτό που ήταν το "Smells like teen spirit" για τους Nirvana). Ήθελε το συγκρότημα μια μεγάλη επιτυχία, απλά δεν συνέβη ποτέ; Ή δεν το ενδιέφερε ποτέ κάτι τέτοιο;

Hits are for Squares.

Το "Velvet Goldmine" είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών, οπότε πάντα ήθελα να το ρωτήσω αυτό: πώς έλαβε χώρα η εμπλοκή σου με την ταινία και πώς αποφάσισες αν θα ήσουν μέλος των Wylde Rattz ή των The Venus in Furs (σ.σ. τα φανταστικά συγκροτήματα που εμφανίζονται στην ταινία);

Δεν είμαι σίγουρος για το συγκρότημα των Venus in Furs, μου ακούγεται πολύ σκοτεινό αυτό. Αυτό το όνομα είχαμε χρησιμοποιήσει; Το Wylde Rattz ήταν ένα παιχνίδι πάνω στο The Rats, που ήταν το όνομα του συγκροτήματος του Mick Ronson πριν να μπει στο συγκρότημα του David Bowie. O music supervisor που είχε προσληφθεί για το "Velvet Goldmine" ήταν ένας φίλος μας από τη Νέα Υόρκη που είχε μια μακρά δημιουργική σχέση με τον Don Fleming. Αυτοί δημιούργησαν την "dream band" προσλαμβάνοντας τον Ron Asheton, τον Steve Shelley, τον Mark Arm, τον Mike Watt και φέρνοντας και άλλους τύπους σαν τον Sean Lennon. Όλα ηχογραφήθηκαν στο Sear Studio στη Νέα Υόρκη, το ίδιο στούντιο όπου οι Sonic Youth ηχογράφησαν το "Sister". Ήταν εκπληκτικό να το κάθομαι απέναντι από τον Asheton κι εκείνος να μου δείχνει πώς ακριβώς έπαιζε τα τραγούδια των Stooges στην κιθάρα. Έχει να κάνει με πολλά περισσότερα από συγχορδίες μπαρέ μόνο. Είναι θέμα "swing".

Αν αληθεύει ότι μητροπόλεις όπως η Νέα Υόρκη είναι μια ατέλειωτη πηγή έμπνευσης για κάθε καλλιτέχνη, πώς έχει επηρεάσει τον τρόπο που γράφεις μουσική το ότι ζεις στο Λονδίνο;

Το Λονδίνο είναι ένας τεράστιος μάγος με τα χέρια του, κλήματα που απλώνονται από κλαδιά δέντρων να απλώνονται σε μυστηριώδη δρομάκια και υπόγειους θύλακες. Μου αρέσει να ακολουθώ τη μούσα καθώς με παίρνει σε γλυκούς δρόμους και άγρια πάρκα, με τον ουρανό πάντα να αλλάζει από μπλε σε γκρίζο από τη μια ώρα στην επόμενη. Αυτό το περιβάλλον το βρίσκω πολύ μουσικό και το αφήνω να μου δώσει πληροφορίες όταν συλλογίζομαι τη σύνθεση. Η Νέα Υόρκη είχε πιο πολύ να κάνει με ένα ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ σύμπαν, με τα πάντα να χάνονται στην αιθάλη προς τον ουρανό. Το Λονδίνο έχει μια στροβιλιζόμενη επεκτατικότητα που μοιάζει περισσότερο με τους δακτύλιους γύρω από τον Κρόνο.

Δεδομένου ότι έχεις δημιουργήσει έναν αναγνωρίσιμο και μοναδικό ήχο στην κιθάρα, νιώθεις ότι οι στίχοι σου είναι υποτιμημένοι από το ακροατήριο; Γενικά, πώς γράφεις τους στίχους σου; Σε σχέση με συγκεκριμένη μουσική; Μόνους τους αρχικά και μετά συνδυάζοντάς τους με μουσική; Ταυτόχρονα με τη μουσική;

Δεν τους σκέφτομαι ως "υποτιμημένους". Καθώς έχουν κάποια σχέση με την αγγλική γλωσσολογία, δεν είναι κατά συνέπεια διαθέσιμοι σε ανθρώπους που δεν έχουν ως δεύτερη γλώσσα τους την αγγλική ή που δεν τη μιλάνε καν. Σε αντίθεση με τη μουσική που είναι παγκόσμια ως προς την επικοινωνία και υπάρχει σχεδόν σαν μια μη-γλώσσα. Ασχολούμαι πολύ σοβαρά με σπουδές ποίησης - την ιστορία της, την πορεία της στο χρόνο σε σχέση με τη δομή και την πειθαρχία της, τόσο την εξομολογητική όσο και την πειραματική. Διδάσκω σε ένα εργαστήριο συγγραφής ποίησης κάθε καλοκαίρι στη Σχολή Άυλης Ποίησης Jack Kerouac του Naropa University στο Μπούλντερ του Κολοράντο των ΗΠΑ. Δεν αναζητώ κάποια κριτική επιβεβαίωση ως στιχουργός, νιώθω πολύ συντονισμένος με την προσωπική μου συγγραφική φύση και έχω ισχυρή την αίσθηση της ταυτότητάς μου ως συγγραφέα. Πρόσφατα ολοκλήρωσα ένα βιβλίο με στίχους που έχω γράψει με τους Sonic Youth, στη σόλο πορεία μου και πέρα από αυτά, μαζί με μια μεγάλη συλλογή ποιημάτων που έχω γράψει τα τελευταία 30 χρόνια, που λέγεται "STEREO SANCTITY", που το έχω εκδώσει ο ίδιος από τον εκδοτικό οίκο που έχω με την αγάπη μου την Eva (σ.σ. Prinz) και λέγεται Ecstatic Peace Library.

Η ποίηση μπορεί να διδαχθεί, θεωρείς; Και πώς; Ποιό είναι το αγαπημένο σου ποίημα όλων των εποχών- και γιατί;

Μπορεί να διδαχθεί με την έννοια ότι ο διδάσκων μπορεί να μοιραστεί την εμπειρία του με τον μαθητή ή τους μαθητές, ενώ οι ιδέες του και η πρακτική του σχετικά με τη συγγραφή, την ανάγνωση, τον τρόπο έκφρασης και τη σκέψη για την ποίηση μπορούν να εφαρμοστούν. Το αγαπημένο μου ποίημα είναι η "Υποσημείωση στο Ουρλιαχτό" του Άλλεν Γκίνγκσμπεργκ, γιατί είναι ένα αριστούργημα του 20ού αιώνα, από άποψης μουσικής, λογοτεχνίας, λατρείας, διαφωτισμού και κάθε τι ανθρώπινου.

Τώρα που είσαι αρχηγός συγκροτήματος, έχουν αλλάξει η δημιουργική διαδικασία και η συγγραφή τραγουδιών; Πώς συνέβαλαν σε αυτά ο Steve (σ.σ. Shelley, πρώην... Sonic Youth), η Debbie (σ.σ. Googe, μπάσο, πρώην My Bloody Valentine) και ο James (σ.σ. Sedwards, κιθάρα);

Εγώ γράφω όλα τα τραγούδια και τα δείχνω σε όλους και τους αφήνω να κάνουν ό, τι θέλουν. Ο James παίζει μαζί με εμένα και μετά συζητάμε κάποιες διαφορετικές ιδέες για την κιθάρα, και τώρα τελευταία αρχίζει να ασχολείται πιο πολύ με την έκφραση της lead κιθάρας. Η Deb απλά βάζει τα δάχτυλά της στις χορδές και ακούγεται με τη μία φανταστικό. Ο Steve είναι ένας πολύ δημιουργικός ντράμερ και δουλεύει σχολαστικά πάνω στα patterns και στα beat και στους ρυθμούς και στη δυναμική του.

Όταν άκουσα το "The Best Day", το πρώτο που σκέφτηκα ήταν "αυτό είναι πιο μελωδικό από ότι πειραματικό". Συμφωνείς με αυτό; Είναι κάτι στο οποίο στόχευες ή όχι;

Μερικές φορές νομίζω ότι το να δουλεύεις με πιο παραδοσιακές φόρμες, το να επικεντρώνεσαι στην άμεση μελωδία κλπ σημαίνει, για μένα, να είσαι πειραματικός. Γιατί η πρώτη μου τάση είναι να πειραματιστώ με το θόρυβο και την τροποποίηση του οργάνου. Οπότε είναι λίγο αντιστροφή στο σύνηθες. Αλλά καταλαβαίνω τι εννοείς και νιώθω ότι πραγματικά πρέπει να αρχίσω να φρικάρω περισσότερο με δράση πειραματικού θορύβου στα τραγούδια και θα ΣΥΜΒΕΙ!

Το "Germs Burn" αναφέρεται στους Germs; Το ρωτάω γιατί στο "Chelsea Light Moving" διασκεύασες το "Communist Eyes", οπότε σκέφτηκα ότι πρέπει να υπάρχει κάποια σύνδεση. Αν το σκέφτομαι σωστά, τι αγαπάς/ εκτιμάς στο συγκρότημα αυτό;

Ο Darby Crash, ο τραγουδιστής των Germs, ήταν στην ηλικία μου και πάντα είχα κάποιου είδους σύνδεση με την ενέργειά του. Μακάρι να τους είχα δει-ποτέ δεν έπαιξαν έξω από το Λος Άντζελες από όσο ξέρω. Έγραψε κάποιους από τους πιο άγριους στίχους όλων των εποχών, όχι μόνο στην ιστορία του punk rock αλλά σε όλη την ιστορία του rock?n?roll και τα τραγούδια που έγραψε αυτό το συγκρότημα στις πολύ λίγες ηχογραφήσεις που υπάρχουν είναι απαράμιλλα στα χρονικά του εφευρετικού, συναρπαστκού rock'n'roll.

Τις τελευταίες δεκαετίες, έχεις τεστάρει τα όρια της μουσικής, έχεις μετατρέψει το θόρυβο σε μουσική, έχεις δημιουργήσει μερικούς από τους πιο επιδραστικούς δίσκους όλων των εποχών. Υπάρχει κάτι άλλο που να νιώθεις την πρόκληση (ή που απλά να θες) να το κάνεις;

Θα ήθελα να βρω χρόνο να επικεντρωθώ στη δημιουργία εικαστικών τεχνών και δηλώσεων που θα μπορώ να τις εκθέσω από καρδιάς και ψυχής στο χαρτί ή στον τοίχο για να τα μοιραστώ με άλλους.

Ήταν μεγάλη μου χαρά και τιμή που σου μίλησα, καθώς οι Sonic Youth είναι από τα συγκροτήματα που με σχημάτισαν σαν άνθρωπο. Τα λέμε Θεσσαλονίκη!

Thank you Mariannnnnnnne!!!!