Tales from the darkside

Mic: Στο 'Pretty Lisa' ξεστομίζεις τον εξής στίχο ''Tony hits his pretty Lisa but everything is fine. The tattooes hide the bruises every time.' Τι απέγινε αλήθεια εκείνο το κορίτσι;

Martyn Jacques: Κάποιες Λίζες καταφέρνουν να ξεπερνούν τέτοιες καταστάσεις, κάποιες άλλες πάλι όχι. Έτσι έχουν τα πράγματα στην ζωή. Δεν ξέρω το τέλος της δικής μου Λίζας. Κάποιες μέρες νιώθω ότι επιβίωσε, άλλαξε την ζωή της και είναι πια ευτυχισμένη. Κάποιες άλλες είμαι βέβαιος ότι δεν τα κατάφερε τελικά. Ποιος ξέρει. Μένω πάντα κατάπληκτος βλέποντας πόσο αδύναμος και πόσο δυνατός μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς κάτω από τέτοιες καταστάσεις.

Το ανυποψίαστο κοινό ασκεί μεγαλύτερη γοητεία σε σχέση με εκείνο που ήδη γνωρίζει το έργο σας;

Κάθε κοινό είναι μια νέα πρόκληση. Όσοι δεν μας γνωρίζουν και έρχονται να μας δουν συνήθως είναι εσωστρεφείς και σκεπτικοί. Όσοι μας γνωρίζουν έχουν υψηλές προσδοκίες. Απαιτείται πάντα σκληρή δουλειά για να αποσπάσεις ένα χειροκρότημα.

Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Alexander Hacke και τι σε ώθησε να ασχοληθείς με τον παράξενο κόσμο του H.P. Lovecraft;

Γνώρισα τον Alexander πριν χρόνια όταν οι Einsturzende Neubauten ήρθαν σε μια παράστασή μας στο Βερολίνο. Τον περασμένο χρόνο ο Alex επικοινώνησε μαζί μου και μου πρότεινε να γράψω μουσική για μια παράσταση βασισμένη στο έργο του H.P. Lovecraft. Βρήκα την ιδέα ενδιαφέρουσα όσο και προκλητική και είπα ναι, ας γίνει. Την παράσταση έχει σκηνοθετήσει o Alexander μαζί με τον Danielle the Piccioto. Διαβάζοντας Lovecraft πραγματικά βυθίστηκα και πέρασα όμορφα γράφοντας τα τραγούδια. Υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό στον κόσμο του Lovecraft. Η προσπάθεια να 'συλλάβω' αυτήν την αίσθηση και να την 'μεταφράσω' σε ήχους και λέξεις ήταν πρόκληση για μένα.

Οι παραστάσεις που είχατε δώσει πριν μερικά χρόνια στην Αθήνα 'Tiger Lillies at the circus' ήταν το 'talk of the town' της εποχής εκείνης. Πολύς κόσμος είχε έρθει ανυποψίαστος. Κάποιοι ταράχτηκαν, άλλοι ένιωσαν αμήχανα. Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό όταν παίζετε ζωντανά;

Λοιπόν είναι αναπόφευκτο κάποιοι να αναστατώνονται με ότι κάνουμε. Δεν τραγουδώ για αγάπη, για λουλούδια, για όμορφους ανθρώπους. Με ελκύει περισσότερο η σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων.. Για κάποιους οι παραστάσεις και τα τραγούδια μας είναι σοκαριστικά, ακόμη και επιθετικά. Δεν δίνω δεκάρα, αντιθέτως αυτό αποδεικνύει ότι αυτό που κάνουμε είναι αληθινό και δυνατό. Αν φτιάχναμε ποπ σε κάποιους θα άρεσε, άλλοι θα αδιαφορούσαν. Τώρα είτε αγαπούν αυτό που κάνουμε είτε το μισούν και αυτό είναι πολύ καλύτερο.

Τι ήταν εκείνο που σε ώθησε να αγοράσεις το ακορντεόν και να αλλάξεις εντελώς πλεύση στην μέχρι τότε ζωή σου; Πολλοί νιώθουν την ανάγκη να μεταμορφώσουν την ζωή τους σε κάτι άλλο αλλά δεν το τολμούν.

Προσπαθούσα να βρω το μουσικό μου ύφος για δέκα χρόνια. Άκουγα διάφορους καλλιτέχνες, διαφορετικά μουσικά ρεύματα, δοκίμασα πολλά μουσικά όργανα και τεχνικές φωνητικής. Όταν αγόρασα το πρώτο μου ακορντεόν, προσπαθώντας να παίξω, απλά ένιωσα ότι αυτό είναι το όργανό μου! Δεν μπορώ να το εξηγήσω, απλά έδειχνε σωστό. Αποφάσισα να γίνω μουσικός γιατί ήθελα να εκφράσω έναν κόσμο όπως τον νιώθω εγώ. Ήθελα να τον μοιραστώ με άλλους, έναν κόσμο που δεν έχει καμία σχέση με την θλιβερή καθημερινή πραγματικότητα η οποία κυριαρχείται από την τηλεόραση, την ποπ, την βιομηχανία της μόδας. Είναι σπουδαίο να βρίσκεσαι στο περιθώριο, να είσαι κάποιος που δεν συμμορφώνεται, δεν ακολουθεί συμβάσεις και παρόλα αυτά να είναι ικανός να επικοινωνεί και να ψυχαγωγεί.

'START A FIRE! START A FIRE!' Γυρνάτε τον κόσμο δίνοντας παραστάσεις. Αισθάνεστε να συμβαίνει κάτι επαναστατικό σε 'κοινή γλώσσα';

Επαναστατικό είναι μεγάλη λέξη. Νομίζω ότι επιβιώνει στο σήμερα αλλά όχι με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Αφορά στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι επιλέγουν να ζήσουν, εκφράζοντας τον εαυτό τους ελεύθερα μην κρίνοντας αλλήλους.

Σε ποιο μέρος του κόσμου θα πήγαινες τον Toulouse-Lautrec;

Δεν νομίζω πως θα τον πήγαινα σε κάποιο μέρος συγκεκριμένα. Απλά θα του έδειχνα τον κόσμο εν έτει 2006.

Άλλαξαν τα Olivier Awards τον τρόπο με τον οποίο μουσική βιομηχανία και ακροατήριο αντιμετωπίζουν τους Tiger Lillies;

Υποθέτω ότι είναι χρονοβόρα η διαδικασία να σε αποδεχτεί και να σε σεβαστεί το mainstream. Προφανώς ένα βραβείο σαν το Olivier αποτελεί ένα συν στην διαδικασία της αποδοχής αυτής. Βασικά ελπίζω να καταλήξω αποδεκτός και αναγνωρισμένος από το mainstream και η πλειονότητα των επιτυχημένων εμπορικών καλλιτεχνών να ξεχαστεί τάχιστα.

Η διαχρονικότητα είναι η κινητήριος δύναμη του έργου των Weil-Brecht; Τι άλλο υπάρχει και τα έργα αυτά διατηρούνται και ακούγονται τόσο υπέροχα και ζωτικά σήμερα παρότι ρετρό;

Τα μηνύματα στο έργο τους τα οποία αντέχουν μέχρι σήμερα αφορούν στον πόνο, στην αγριότητα από άνθρωπο σε άνθρωπο, στην απληστία μας, στην δίψα και ανάγκη μας για επιβίωση και 'καταφύγιο'. Είναι παγκόσμια θέματα και διαχρονικά μέσα στην απήχηση και ελκυστικότητά τους. Όσο για την περιγραφή τους ως ρετρό πρόκειται μονάχα για μια επιπόλαιη και στυλιστική απόκλιση. Η ομορφιά και η αυθεντικότητα και αυτό το αληθινό παγκόσμιο νόημα είναι που κάνει τα πράγματα διαχρονικά.

'Siamese twins joined at the head, a girl who has a fishes tail. A bearded lady...', όλα αυτά μα τον Θεό ακούγονται τόσο ελκυστικά κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν είναι στην πραγματική ζωή και όχι απλά σε στίχους γλυκόπικρων τραγουδιών; Κάποιοι βιώνουν την διαφορετικότητα -αδικία από την στιγμή κιόλας της γέννησης τους? Ποιες είναι οι σκέψεις σου γι'αυτό;

Δουλεύω αυτόν τον καιρό πάνω σε ένα έργο που φέρει τον τίτλο 'Freakshow'. Έγραψα τραγούδια για διαφορετικά freaks με τρομακτικές σωματικές παραμορφώσεις. Ο βασικός μου σκοπός είναι να μιλήσω για το γεγονός ότι όντας 'διαφορετικός' αυτόματα μεταφράζεται από την μοντέρνα κοινωνία ως όντας 'ανώμαλος' ή ακόμα και 'παραμορφωμένος'. Είναι το ίδιο για τους ηλικιωμένους, τους έγχρωμους, τους ομοφυλόφιλους, για οποιονδήποτε δεν δείχνει, αισθάνεται ή σκέπτεται όπως θα 'έπρεπε'.

Γράφεις ήχους και στίχους για τους περιθωριακούς και περιθωριοποιημένους. Τι σε γοητεύει σε όλες αυτές τις φιγούρες;

Η σκοτεινή πλευρά της ζωής ασκεί πάντα μια έλξη επάνω μου. Ποιο το νόημα να γράφεις κάτι σαν 'αγόρι βλέπει κορίτσι, κορίτσι βλέπει αγόρι, αγόρι αγαπάει κορίτσι, κορίτσι αγαπάει αγόρι ...' Με αυτό δεν εννοώ ότι η αγάπη και τα θετικά πράγματα δεν υπάρχουν ή δεν είναι αρκετά σημαντικά. Αντιθέτως είναι σημαντικά και απαραίτητα για όλους εμάς, αλλά είναι προτιμότερο να τις ζεις αυτές τις στιγμές και όχι να γράφεις τραγούδια για αυτές. Πιστεύω πως η τέχνη πρέπει να 'σκάβει' βαθύτερα στις σκοτεινές πλευρές της ζωής και την ανθρώπινη ψυχολογία μιας και δεν νιώθουμε άνετα να μιλάμε για αυτά στην καθημερινότητά μας. Η τέχνη πρέπει να ταρακουνά και να σοκάρει, πρέπει να κάνει τους ανθρώπους να 'βουτήξουν' στην ψυχή τους αλλά και στον κόσμο που τους περιβάλλει.

Διαβάζω σε ένα βιβλίο 'συχνά επιβάλλω στον εαυτό μου μια νυχτερινή βόλτα σε μέρη σκοτεινά στα οποία ούτε ο Ήλιος αισθάνεται την άνεση να ανατείλει, προκαλώντας έτσι τον εαυτό μου να βγει από την ντουλάπα και να τον γνωρίσω καλύτερα...'. Το ταξίδι της αυτογνωσίας περνάει πάντα μέσα από την Χώρα του Φόβου;

Η ζωή είναι ένα πολύ σκληρό και τρομακτικό ταξίδι. Όποιος δεν πιστεύει σε αυτό πρόκειται να δεχτεί ένα σοκ αργά ή γρήγορα. Η ζωή είναι γεμάτη πόνο, ανασφάλεια και φόβο. Ο τρόμος είναι μια τέλεια φυσιολογική έκφραση των ζωών μας και εκείνος που εύχεται να κατανοήσει την αίσθηση της ύπαρξής μας πρέπει να τον βιώσει.

Μόλις άνοιξες το δικό σου καμπαρέ. Ποιοι από τους ήρωές σας δεν θα εμφανίζονταν στα εγκαίνια;

Όλοι οι ήρωές μου θα έρχονταν αν είχα αρκετά λεφτά να τους δώσω.