Η τελειότητα δεν είναι για να την κατακτήσεις, καημένε Μπάμπη

Πριν τρεις μήνες και με αφορμή την κυκλοφορία του "The Waiting Room" έστειλα 12 ερωτήσεις στους Tindersticks. Μάλλον δεν τους άρεσαν οι ερωτήσεις ήταν πολύ απασχολημένοι για να τις απαντήσουν και εγώ έμεινα με τις απορίες μου.

Σκέφτηκα να απευθυνθώ στους Γιώργο Λεβέντη, Χίλντα Παπαδημητρίου, Ελεάνα Γαρίνη και Γιάννη Πλόχωρα οι οποίοι γνωρίζουν καλά το βιογραφικό τους και να τους ρωτήσω αν έχει πάρει κάτι το μάτι τους, το αφτί τους, αν γνωρίζουν ή αν μαντεύουν καμιά απάντηση. Ακολουθούν οι απαντήσεις τους.

- Στη σελίδα τους στη Wikipedia γράφει ότι "..άλλαξαν το όνομά τους σε Tindersticks όταν ο Staples ανακάλυψε ένα κουτί γερμανικών σπίρτων σε ελληνική παραλία". Μήπως ξέρετε σε ποια παραλία ήταν να πάω να προσκυνήσω; Καταρχάς πιστεύετε ότι συνέβη ή μπορεί να είναι επινόηση κάποιου PRετζή; Εισάγουμε και σπίρτα από τη Γερμανία;

Γιώργος Λεβέντης: Δεν έχω αναγνωρίσει, νομιμοποιήσει και ασχοληθεί ποτέ με την πληροφορία αυτή για να μην αναγκαστώ να ακυρώσω μέσα μου όλη την ουσία τους. Ποιο σοβαρό αγγλικό γκρουπ θα θεωρούσε τόσο σημαδιακό για την ιστορία του οτιδήποτε έχει συμβεί σε ελληνική παραλία; Για τους Τindersticks μιλάμε εξάλλου, σιγά μην έχουν κάνει και σεξ στο Φαληράκι.

Γιάννης Πλόχωρας: Σίγουρα εισάγουμε γερμανούς τουρίστες, που αράζουν στην πιο ερημική παραλία όλη τη σεζόν, οργανωμένους με σκηνές, σλήπινγκ μπαγκς, σκεύη, γκαζάκια ΚΑΙ σπίρτα. Ερημική λέμε Μπάμπη μου, θα ψοφήσεις στον ποδαρόδρομο να τη βρεις κι έτσι και σκύψεις να προσκυνήσεις, εκεί θα μείνεις.

Χίλντα Παπαδημητρίου: Τους είδα με την παρέα μου στη διάσημη Magdala Tavern παμπ του Λονδίνου, όταν ακόμα ονομάζονταν Asphalt Ribbons. Καθώς ήμασταν οι μοναδικοί θαμώνες εκτός φίλων και συγγενών, όλοι μας κοιτούσαν με περιέργεια και κάποια στιγμή μας πλησίασε μια ροδομάγουλη κοκκινομάλλα και ρώτησε αν είμαστε από περιοδικό ή από δισκογραφική. "Neither", απαντήσαμε. "We are from Greece. Λίγη ώρα αργότερα, είχαμε γίνει όλοι μια παρέα και ο Stuart έσκυψε προς το μέρος μας και είπε γελώντας: "Είστε Deus Ex Machina!" "Πού τους ξέρεις εσύ αυτούς;", τον ρώτησα. "No, no, no! Έψαχνα νέο όνομα για τη μπάντα, αφού το Asphalt Ribbons δεν είναι τυχερό. Είχα δύο-τρία εναλλακτικά στο μυαλό μου, ανάμεσά τους και το Tindersticks. Είναι μια μάρκα γερμανικών σπίρτων που βρήκα το καλοκαίρι στην Amorgos. Θα το προτιμήσω από το Stuart & the Hungry Saws και το Stuart's Dilemma, που έχουν πέσει στο τραπέζι". Η φιλία μας επιβίωσε μέχρι σήμερα που ο Stuart τον περισσότερο καιρό ζει αποτραβηγμένος στον πύργο του στη Γαλλία και ασχολείται με την καλλιέργεια ενός αμπελώνα (αποκλειστική πληροφορία: Το λευκό, ξηρό κι αρωματικό κρασί του θα κυκλοφορήσει σύντομα με την ετικέτα The Smooth Wine of Tindersticks και σήμα τον γνωστό γαϊδαράκο ντυμένο με φράκο).

Ελεάνα Γαρίνη: Το όνειρο του συγκροτήματος να γίνει "αγαπημένο του ελληνικού κοινού" σκόνταφτε σε δύο βασικά εμπόδια:

1. Tο όνομά τους που ξεκινούσε με "Asphalt" λες και νονά ήταν η Άντζελα Δημητρίου με τις άσφαλτες δηλώσεις της

2. H παντελής έλλειψη ελληνικής ιστορίας, ρίζας ή αναφοράς, κάτι που να συνδέει την όμορφη, καταπληκτική πατρίδα μας με το σκατονησί τους, αυτό με την κορώνα στο διαβατήριο. Το πρόβλημα λύθηκε όπως "λύνονται" τα περισσότερα προβλήματα στην Ευρώπη: Ανέλαβαν οι Γερμανοί να τοποθετήσουν προσεκτικά τα σπίρτα στην παραλία της Μυκόνου παριστάνοντας τους τουρίστες και η ευρωπαϊκή ενότητα νίκησε παντοτινά.

- Μετά από, σχεδόν τρεις δεκαετίες στη σκηνή, πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος δημιουργίας της μουσικής τους; H εμπειρία κάνει ευκολότερη ή δυσκολότερη την διαδικασία σύνθεσης τραγουδιών και ηχογράφησης δίσκων;

Γιάννης Πλόχωρας: Φαντάζομαι και τα δυο. Ξέρεις πια πώς να το πεις, αλλά τι άλλο έχεις να πεις;

Γιώργος Λεβέντης: Γενικά δεν υπάρχει κάποια εξ αντικειμένου σωστή απάντηση σε αυτό. Ειδικότερα για τους Tindersticks θα έλεγα ότι η εμπειρία τούς έχει βοηθήσει και μόνο και θα το αναγνώριζαν και οι ίδιοι. Μετά τον κάβο των τριών άλμπουμ κατάφεραν να μην κάνουν τον ήχο τους κλισέ (που είναι πολύ επικίνδυνος για κάτι τέτοιο) και ακόμη δεν έχω εντοπίσει ένα πραγματικά άθλιο άλμπουμ. Φαντάζομαι, λοιπόν, πως το ερώτημα έχει απαντηθεί εκ των πραγμάτων.

Ελεάνα Γαρίνη: Ο τρόπος δημιουργίας δεν αλλάζει στους καλλιτέχνες της "συναισθηματικής αισθαντικής μουσικής" παρά ανεπαίσθητα: στην αρχή παθιασμένα, με πείνα για αναγνώριση, λαγνεία, περιπέτεια, με ελάχιστα μέσα και χίλιες ιδέες που ψάχνουν διέξοδο και παίρνουν κεφάλια με τη δύναμή τους. Μετά από τριάντα χρόνια με λεφτά, κουτσούβελα, σπίτια, κριτικούς να τους συγκρίνουν με τον παλιό εαυτό τους και τον τρόμο να στερέψει ολότελα η έμπνευση ενώ το κοινό παραγγέλνει παλιά κομμάτια μονάχα. Ωστόσω οι Tindersticks μετά από μια κοιλιά κάποιων χρόνων- μουσική όσο και αυτή που τεντώνει τα πουκάμισα- ξέφυγαν από την κατάρα του μουσικού γήρατος, πουλώντας ασφαλώς την ψυχή τους στο διάβολο: στα τελευταία άλμπουμ ξαναβρήκαν το βηματισμό τους και οι σιντιέρες ξανάνοιξαν τις πύλες τους κολασμένα. Με αυτό θέλω να πω ότι η εμπειρία στη μουσική είναι σημαντική τελικά μόνο αν σε ρωτάει ο τζίμιχέντριξ "άργιου εξπίριενσντ;".

Χίλντα Παπαδημητρίου: Ο Stuart μου αποκάλυψε ότι όσο περνάει ο καιρός, η διαδικασία της σύνθεσης και ηχογράφησης των τραγουδιών γίνεται πιο δύσκολη. Κάθε φορά, σκέφτεται πώς θα αντιμετωπίσει τον καινούργιο τους δίσκο ο Άρης Καραμπεάζης - τον οποίο τρέμει απίστευτα! Στη σκέψη ότι θα δει ένα 8 κάτω από την κριτική του, τον σπρώχνει να δουλεύει τα τραγούδια μέχρι που πέφτει λιπόθυμος από την εξάντληση. Ένα βράδυ, μάλιστα, μου ξέφυγε το όνομα του Βασίλη Παυλίδη (ο οποίος είχε βάλει 6,5 στο Falling Down a Moon) και ο Stuart έσπασε μια στοίβα δίσκους βινυλίου για να ξεθυμάνει. (Μεταξύ μας, δεν πειράζει. Ήταν κάτι remastered album των Pink Floyd).

- Κάποιοι συνεχίζετε μαζί μετά από όλα αυτά τα χρόνια, άλλοι αποχώρησαν στη διαδρομή. Ποιο είναι το μυστικό της μακροβιότητας ενός γκρουπ; Πρέπει να υπάρχει αρχηγός ή να λειτουργεί το γκρουπ με το σύστημα της άμεσης δημοκρατίας;

Ελεάνα Γαρίνη: Ο Stuart Staples πιστεύει στη δημοκρατία και την επιβάλλει σε κάθε ευκαιρία.

Γιάννης Πλόχωρας: Το μυστικό είναι ο Στούαρτ. Φωνή και παρουσία που την ακολουθείς, είτε σαν μουσικός του είτε σαν κοινό.

Γιώργος Λεβέντης: Το μυστικό της αξιοπρεπούς μακροβιότητας είναι τελικά μόνο η καλή μουσική (μόνος μου το σκέφτηκα όλο αυτό). Δημοκρατία στα καλά γκρουπ δεν υπάρχει. Υπάρχει δημοκρατικό πνεύμα, χημεία και συχνά ισάξιοι εσωτερικοί πόλοι, αλλά την τελική απόφαση την παίρνει πάντα ένας, ακόμη και αν νομίζουν πως την παίρνουν όλοι μαζί.

Χίλντα Παπαδημητρίου: Κάποιο βράδυ, αφού φάγαμε ένα ροφό σαν το μικρό γιο του Stuart, τον ρώτησα αν κατά τη γνώμη του, στις μπάντες πρέπει να υπάρχει άμεση δημοκρατία. Σηκώθηκε αμίλητος και χλομός και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Στη σοφίτα της βίλλας του, σε μια παραλία της Αμοργού που προσεγγίζει κανείς μόνο με σκάφος, έχει φτιάξει μια μικρή κινηματογραφική αίθουσα. Από την τεράστια συλλογή κινηματογραφικών ταινιών που έχει συλλέξει (με προτίμηση στον γερμανικό εξπρεσιονισμό και στη μεταπολεμική ιαπωνική σχολή ως το 1965), διάλεξε την Πρόβα Ορχήστρας του Φελίνι. Με το τηλεχειριστήριο έκλεισε τα φώτα και ξεκίνησε την προβολή. Παρακολουθήσαμε σιωπηλοί τα 1:09:27 της ταινίας. Μετά το τέλος της, ο Stuart μου είπε, πριν ανάψει τα φώτα: Noi siamo musicisti! (Ευτυχώς δεν άρχισε να φωνάζει στα γερμανικά).

- Το 2001 ένας από αυτούς (o Dickon Hinchliffe ήταν) είχε δηλώσει στο site μας ότι στους δίσκους "ποτέ δεν αγγίζεις το τέλειο, ποτέ δεν κάνεις ακριβώς αυτό που θέλεις και όπως το θέλεις...". Σας φαίνεται ότι στο "The waiting room" το πέτυχαν, άγγιξαν την τελειότητα;

Χίλντα Παπαδημητρίου: Καμιά φορά, τον ρωτάω αν ξεχωρίζει κάποιο δίσκο τους, αν αισθάνεται ότι ο εκάστοτε τελευταίος είναι ο καλύτερος - αν ένιωσε ποτέ ότι προσέγγισε το τέλειο. Η Τελειότητα σκοτώνει, μου λέει. Και ο John που προσέγγισε το τέλειο με το Paris 1919 από το 1973, τι κατάλαβε;

Ελεάνα Γαρίνη: Οι Πέρσες φτιάχνοντας τα περίφημα περσικά χαλιά, μεγάλο φόβο είχαν μήπως με την τελειότητα της τέχνης τους προσβάλλουν το Θεό, τέλειος Αυτός μόνο μπορούσε να είναι. Ένας λάθος κόμπος εσκεμμένα τοποθετημένος, το λεγόμενο "περσικό λάθος", εξασφάλιζε την ευσέβεια του χαλιοκαλλιτέχνη χωρίς να σημαίνει ότι ήταν χάλια καλλιτέχνης. Το "The waiting room" έχει κανα δυό Πέρσες μέσα.

Γιώργος Λεβέντης: Όπως δεν έχουν τον πραγματικά άθλιο δίσκο, δεν πιστεύω πως έχουν και το πραγματικό αριστούργημα. Ειδικά οι Tindersticks άφησαν στους ακροατές υπερβολικό περιθώριο για να γεμίσουν τα κενά. Σε ένα από τα πρώτα μουσικά περιοδικά που είχα διαβάσει μάλιστα, ήταν με αφορμή ακριβώς τους Tindersticks που κάποιος έγραφε πως η pop όπως ακριβώς οι επαναστάσεις και οι εραστές είναι τόσο καλή όσο εσύ τη φαντάζεσαι (τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να σας το πουλήσω για δικό μου). Δεν ισχύει βέβαια, αλλά για καλό και για κακό οι Tindersticks το ενσάρκωσαν. Τώρα για το The Waiting Room, όσο το ακούω τόσο πιστεύω πως θα γίνει ο δίσκος τους που θα έσωζα αν όπως λέει η φράση έπαιρνε το σπίτι μου φωτιά. Αλλά ας του δώσουμε και άλλο χρόνο. Όπως λέει και η παροιμία κανείς δίσκος δε γίνεται κλασικός πριν τον αποκηρύξει και επανεκτιμήσει ο Άρης Καραμπεάζης.

Γιάννης Πλόχωρας: Μα η τελειότητα δεν είναι για να την κατακτήσεις καημένε Μπάμπη, είναι για να την αποζητάς. Υπάρχει τέλειος δίσκος; Στη δισκοθήκη του Πλάτωνα, εφευρέτη της τελειότητας, δεν υπάρχει κανένας!

- Παρότι ενσωμάτωσαν στη μουσική τους στοιχεία μαύρης μουσικής, οι τραγουδίστριες που καλούσαν για ντουέτα (Rossellini, Magnuson, Torgerson, Lhasa de Sela) ήταν λευκές. Δεν τους άρεσε καμιά της soul - neo-soul; Εσάς σας αρέσει καμιά από τις καινούριες; Με την ευκαιρία τους ζήτησα να μας αποκαλύψουν μερικά από τα αγαπημένα τους ντουέτα ever. Μαντεύετε κανένα;

Γιάννης Πλόχωρας: Lee Hazelwood/ Nancy Sinatra, Richard/ Karen Carpenter, Serge Gainsbourg/ Jane Birkin, τέτοια. Ασπρουλιάρικα.

Γιώργος Λεβέντης: Μπορεί και να είναι τυχαίο. Εμένα μου αρέσει πολύ η Leela James. Επίσης έχω παιδιόθεν την αίσθηση πως η Erykah Badu θα ταίριαζε ως τραγουδίστρια στα μισά γκρουπ που έχω ακούσει, αλλά κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει. Αγαπημένο τους ντουέτο είναι χωρίς αμφιβολία το ''Back Together Again'' (Roberta Flack - Donny Hathaway).

Ελεάνα Γαρίνη: Οι μαύρες καλλιτέχνιδες έχουν κάτι φωνάρες που κάνουν τους άλλους να μοιάζουν με γατάκια που περιμένουν να τους ανοίξεις την κονσέρβα και έχει κολλήσει το τσιγκάκι. Δες τι έπαθε ο Jagger στο Gimme Shelter. Οι συμπαθείς συντραγουδίστριες των Tindersticks - duets είχαν ψυχή, προσωπικότητα, ταίριαζαν γάντι, αλλά συνέχιζε η φωνάρα του Stuart να είναι ό,τι αγαπήσαμε, ό,τι κολλήσαμε σαν τη μύγα στο μέλι, ό,τι χαρακτήρισε τη μουσική των Tindersticks χωρίς παρεμβολές. Ακόμα και η φωνή της "άγριας" Jehnny Beth ακούγεται εξημερωμένη και χαμηλωμένη ωσάν σεξπηρικό αρνάκι (πρώην στρίγγλα). Αναπόδραστα το αγαπημένο τους ντουέτο ήταν με την Rossellini που ήταν ΟΛΟΤΕΛΑ άφωνη και κατά τα άλλα εκπληκτικά εμβληματική.

Χίλντα Παπαδημητρίου: Πολλές φορές, όταν πίνουμε το μαλτ μας στη βεράντα, ακούμε παλιούς δίσκους soul. Ο Stuart δακρύζει συγκινημένος με την Aretha και τη Nina. "Αχ, δεν πρόλαβα να κάνω μια συνεργασία με την Amy", επαναλαμβάνει βραχνά. "Ήταν η μόνη που καταλάβαινε το feeling της soul, κι ας μην ήταν μαύρη". Παρά τις διαφωνίες μας σε πολλά καλλιτεχνικά ζητήματα, συμφωνούμε κι οι δυο ότι αυτό το γαργαριστό φωνητικό στυλ που εγκαινίασε η μακαρίτισσα η Whitney κατέστρεψε τη neo-soul. Προτιμά τις λευκές με μαύρη φωνή, παρά τις μαύρες με ξεπλυμένη από λουλάκι τσιρίδα. Όταν τον ρώτησα για την άλλη τη μακαρίτισσα, τη Lhasa, βούρκωσε πάλι, και για να αλλάξει συζήτηση και κλίμα, άνοιξε μια κασετίνα με τρία LP με τα ντουέτα της Nancy με τον Lee. "Αυτά ήταν ντουέτα", μου είπε. "Μόλις βρω τη δική μου Nancy, ή αν καταφέρω να πείσω την Carla, θα βγάλω κι εγώ ένα τέτοιο δίσκο".

- Τους δήλωσα ότι μου αρέσουν τα αργά, τρυφερά, νυχτερινά τραγούδια του νέου δίσκου, το afrobeat "Help Yourself" κλπ αλλά πιο πολύ το φορτισμένο "We are dreamers" με τα φωνητικά της Jehnny Beth. Και ότι ακούγοντάς το συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου λείπουν fast tempo τραγούδια σαν το "Milky Teeth". Η ερώτηση ήταν "δεν νοιώθετε ποτέ την ανάγκη να γράψετε κάτι γρήγορο, άγριο, οργισμένο;" Μπορείτε να σκεφτείτε άλλους οι οποίοι μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας εξοβέλισαν τόσο τον ηλεκτρισμό, την ταχύτητα και την ένταση από τη μουσική τους;

Ελεάνα Γαρίνη: "Είναι ο μόνος που μας ψυλλιάστηκε!" είπε ο Stuart στους υπόλοιπους που είχαν παγώσει. "Πόσο προσεκτικά είχαμε ρίξει τις εντάσεις από τους πρώτους μας κιόλας δίσκους ώστε να μεριμνήσουμε στα γεράματα -που δεν θα 'μαστε πια γρήγοροι και οργισμένοι- να μην ακούσουμε ποτέ αυτή την ερώτηση. Μα φευ! Alas! Ήγγικεν (Iggy-κεν) η ώρα της αλήθειας. Είχαμε καταλάβει ότι κομμάτια όπως το "Her" θα γεννούσαν υποψίες, δεν μπορούσαμε όμως να το καταπνίξουμε. Αυτός ο Cave ο τρισκατάρατος, μολονότι με τους Bad Seeds βάζει πια για ύπνο όλη τη ροκ κοινότητα έχει τους Grinderman για άλλοθι, ενώ η PJ Harvey το 'χει ρίξει στην ιστορία, την κοινωνιολογία κλπ και κανείς δεν προσέχει πως η κιθάρα της δε δαγκώνει όπως παλιά. Εμάς ο κύριος Αργυρίου άκου τι μας ρωτάει! Εγώ λέω να μην απαντήσουμε σε αυτή τη συνέντευξη και να δω που θα τις βάλει τις ερωτήσεις του..."

Γιάννης Πλόχωρας: Τον Nick Cave. Χμμμ, τo Μilky Teeth οργισμένο κομμάτι δεν το λες, σε ξύπναγε πάντως πάνω που πήγαινες να γλαρώσεις εννιά μουρμουροτράγουδα πριν στη σειρά.

Γιώργος Λεβέντης: Αν μιλάμε για τυπικές περιπτώσεις που ο ήχος μαλάκωσε στη διάρκεια της πορείας θα βρούμε πολλές. Ο τρόπος που χάνεται καμιά φορά η ένταση και ο ψυχικός ηλεκτρισμός είναι πιο αδιόρατος και δεν έχει απαραίτητα σχέση μόνο με το τέμπο της μουσικής. Φαντάζομαι θα μπορούσαμε να αναφέρουμε διάφορες περιπτώσεις του no wave, τη διαδρομή του Bob Mould επίσης. Οι REM ενώ ανεβοκατέβασαν αρκετές φορές έκτοτε την ένταση και είχαν συναισθηματικά δυνατές στιγμές ως το τέλος, στο ''Wake up Bomb'' ήταν η τελευταία φορά που μετέδωσαν τον ηλεκτρισμό της χημείας τους. Πάντως δεν είναι απαραίτητο πως τα γκρουπ θα συμφωνούσαν πάντοτε μαζί μας και για το αν χάνουν το στοιχείο τους αυτό και για την εκάστοτε σκοπιμότητα που εμείς βρίσκουμε σε αυτό ή όχι. Και όποιος ονειρεύεται οργισμένους Τindersticks από εδώ και πέρα, μάλλον ονειρεύεται άσκοπα.

Χίλντα Παπαδημητρίου: Ο διευθυντής ορχήστρας του mic - που είναι άγριο τέκνο του post-punk - αναρωτιέται γιατί οι Tindersticks δεν γράφουν πια fast-tempo τραγούδια σαν το Milky Teeth. Ο Stuart χαμογέλασε όταν διαβίβασα την απορία του Μπάμπη, και είπε: "Εγώ, καλή μου φίλη, δεν είμαι Iggy να χοροπηδάω πέρα-δώθε στη σκηνή. Θα μου φύγει κανένας γοφός κι ας είμαι 20 χρόνια νεότερος του τζόβενου. Μου αρέσουν οι συναυλίες σε θέατρα, οι γούνες και οι σαμπάνιες - ΑΥΤΟ πες στο στον Καραμπεάζη που θέλει να κοπανιόμαστε στις αρένες! Και να πεις στους άλλους τους Ταλιμπάν του mic να αφήσουν ήσυχο και τον Nick και όλα τα άλλα παιδιά. Εμείς δεν πέσαμε στην μαρμίτα, σαν τον Bruce - εντάξει;

- H limited κυκλοφορία του "The waiting room" περιέχει και dvd με φιλμ για όλα τα τραγούδια. Εξηγήστε μας, τους είπα, την ανάγκη σας να παρέχετε και εικόνες στον ακροατή αντί να τον αφήσετε να δημιουργήσει εικόνες με τη φαντασία του κατά τη διάρκεια της ακρόασης όπως τον παλιό, καλό καιρό.

Γιάννης Πλόχωρας: Δεν μου κάνει εντύπωση. Τους έχω για "γιατί όχι;".

Ελεάνα Γαρίνη: "Πολλοί ακροατές μας εκμυστηρεύθηκαν τις εικόνες που δημιουργούσαν με τη φαντασία τους μέσα από γράμματα, e-mails αλλά και από κοντά. Είδαμε και πολλά video στο youtube που μόνοι τους οι fans έφτιαχναν και μοιράζονταν γενναιόδωρα. Όλο αυτό το feedback μας έπεισε ότι χρωστάμε στη μουσική μας αξιοπρεπείς εικόνες και αναγκαστήκαμε να τις φτιάξουμε εμείς." Ήταν η πικρή απάντηση...

Γιώργος Λεβέντης: Βαρέθηκαν να βρίσκουμε στη μουσική τους ό,τι μας κατέβει. Ο ένας τη βρίσκει κινηματογραφική για να οδηγήσει, ο άλλος κινηματογραφική και παίρνει τηλέφωνο την πρώην, ο τρίτος κινηματογραφική για να τηγανίσει ψάρια. Πόσο θα πήγαινε αυτή η ιστορία; Και πόσους θα διαβάσουν ακόμη να την αποκαλούν ''νυχτερινή''; Δύο δίσκοι ακόμη και θα ανοίξουν φαρμακείο ή θα πάρουν μεταμεσονύχτια εκπομπή με τηλεφωνήματα σε αθλητικό σταθμό.

Χίλντα Παπαδημητρίου: Τον Ιανουάριο που του τηλεφώνησα για να τον ευχαριστήσω για το καινούργιο δίσκο που μου έστειλε, εξέφρασα την απορία γιατί έβαλαν το dvd με τα φιλμάκια που συνοδεύουν τα τραγούδια. Αναστέναξε και μου εξομολογήθηκε ότι έχει βαρεθεί τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων: τι εννοείτε εδώ, τι θέλετε να πείτε μ' αυτό το τραγούδι, μήπως στο άλλο υπάρχει κάποιο δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, κλπ κλπ. Ζήτησε από διάφορους σκηνοθέτες του να φτιάξουν τα φιλμάκια, μπας και γλιτώσει από τους Mr Jones - που έλεγε κι ο άλλος ο φίλος του.

- Γαϊδουροκεφαλή είναι αυτή στο νέο τους εξώφυλλο; Γαϊδούρια είχαν και στα "Can Our Love...", "Donkeys 92-97" και "Bareback DVD", γάτες στα "The Bloomsbury Theatre", "Kathleen" και " City Sickness", κουνέλι στο "Nenette Et Boni", άλογο βέβαια στο "The Trojan Horse". Να υποθέσω, είπα, πως αν και ζωόφιλοι απεχθάνεστε τους σκύλους; (Έμμεσα αποκάλυψα ότι είμαι σκυλόφιλος).

Γιώργος Λεβέντης: Ο σκύλος δεν είναι αρκετά χαριτωμένος για να κάνει καλλιτεχνική εντύπωση ούτε και όσο φανερά ευαίσθητος πρέπει για να κολλήσει άνετα στο σκηνικό τους. Ο σκύλος είναι κλασικό post-punk ζώο, δεν υπάρχει κάποια έκπληξη εδώ.

Ελεάνα Γαρίνη: Κανένα πρόβλημα με τα σκυλάκια, αγάπη μόνο. Απλά οι καλλιτέχνες επηρεάζονται πολύ από τα βιώματα της παιδικής ηλικίας. Το γαϊδούρι είχε να κάνει με μια προσφώνηση της μητέρας του Stuart όταν αντί να κάνει τα μαθήματά του έτρεχε με ό,τι κοινωνικό κατακάθι διέθετε το ταπεινό Basford. Όταν όμως μαγείρευε κουνελάκι κρασάτο ο μικρός Stuart γουργούριζε σαν γατί από χαρά. Το άλογο ήταν ξεκάρφωτο: Trojan ήταν η μάρκα που προτιμούσε ο μικρός Stuart όταν μεγάλωσε και είχε πέραση στα κορίτσια.

Γιάννης Πλόχωρας: Μπάμπη μου τι γαμάτες ερωτήσεις τους ετοίμασες; Εγώ θα σκύλιαζα να απαντήσω.

- Τα περισσότερα γκρουπ όταν έρχεται η ώρα της διασκευής διαλέγουν τραγούδι που γράφτηκε πριν 40 ή 50 χρόνια. Κι αυτοί έχουν διασκευάσει τους κλασικούς Otis Redding, Townes Van Zandt, Lee Hazlewood κλπ. Δεν κυκλοφόρησαν αξιοδιασκεύαστα τραγούδια τις τελευταίες δεκαετίες;

Γιάννης Πλόχωρας: "Όχι".

Ελεάνα Γαρίνη: Έχειςτρελαθεί; Ένα παλιό τραγούδι είναι φόρος τιμής που βελτιώνει το προφίλ του καλλιτέχνη. Ένα καινούριο τραγούδι είναι αναγνώριση του εν ενεργεία ανταγωνιστή του και αυτουνού το προφίλ είναι που βελτιώνει! Τι τους πέρασες τους Βρετανούς, φιλανθρωπικό ίδρυμα;

Γιώργος Λεβέντης: Υπάρχουν πολλά και προσωπικά θα ήθελα να τους δω να πιάνουν κάποιο μοντέρνο up-tempo αμερικανικό folk-rock, αλλά η αλήθεια είναι πως, μεταξύ μας, σε ό,τι αφορά ειδικά αυτούς το μουσικό τους γονίδιο τους κάνει να φαντάζονται τους εαυτούς τους να ασχολούνται με πολύ συγκεκριμένης υφής πράγματα, για να μην πω ότι φαντάζονται πως πολλές φορές ζουν σε αυτό το παρελθόν. To ''Here'' των Pavement είναι μάλλον το όριό τους. Οπότε και αφού μιλάμε για αυτούς, ίσως καλύτερα έτσι. Θέλει κανείς να δει τον Richard Hawley ή τους Decemberists μέσα από τα μάτια των Tindersticks; Τι παραπάνω θα δει δηλαδή;

- O John Maclean των Beta Band είναι ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας μουσικών που έγιναν σκηνοθέτες (αυτός γύρισε το 2015 το "Slow West"). Αν υποθέσουμε ότι γυρίζατε ταινία, τι είδους ταινία θα ήταν και σε ποιον θα αναθέτατε να γράψει το score; Λέτε να έδιναν τη δουλειά στον Dickon Hinchliffe ο οποίος τους άφησε για να γίνει film scorer ή θα το έγραφαν κι αυτό μόνοι τους;

Γιάννης Πλόχωρας: Μάλλον οι Τίντερστιξ αυτό κάνουν, ταινίες που τις ακούς. Δεν το λες όμως αυτό για τους Μπήτα Μπαντ, το λες; Εξ ου και η ανάγκη.

Γιώργος Λεβέντης: Τρεις συγκάτοικοι αποφασίζουν να φιλοξενήσουν μια κοπέλα, η οποία ξεκινάει να κοιμάται και με τους τρεις. Όταν το παίρνουν είδηση, αποφασίζουν πως δεν αξίζει να μαλώσουν για αυτό και φτιάχνουν ένα συγκρότημα. Η κοπέλα αγανακτισμένη για τα πάθη που δε γεννάει τα φτιάχνει με τον David Gedge και τον παρατάει για να νιώσει επιτέλους πώς είναι να τη βρίζει κάποιος. Αυτός ξεκινάει τον καυγά με το γνωστό "why are you being so reasonable now''. Η κοπέλα απογοητευμένη από τους άντρες και τη ζωή φτιάχνει και αυτή συγκρότημα. Στο τέλος τα δύο γκρουπ περιοδεύουν μαζί κάνοντας θραύση. Το σάουντρακ το γράφει ο Gedge που αφιερώνει στα δύο γκρουπ κομμάτι με τίτλο ''I don't deserve your success, you remind me of something better than me..''. Η ταινία διαδραματίζεται βράδυ.

Χίλντα Παπαδημητρίου: Ο Stuart, όπως προανέφερα, αγαπάει πολύ το σινεμά και θα ήθελε να περάσει πίσω από την κάμερα, στο μέλλον. Διαβάζει πολλά βιβλία, ψάχνοντας να μεταφέρει στο σινεμά μια καλή ιστορία και πρόσφατα του κίνησε το ενδιαφέρον ένα ελληνικό ροκ μυθιστόρημα που λέει κάτι για δίσκους στον τίτλο του. Μόλις ξεμπερδέψουν από τις υποχρεώσεις τους ο Ethan Hawk και η Marillion Cotilliard, θα βάλει μπροστά την παραγωγή. Για τη μουσική θα συμβουλευτεί τον συγγραφέα, αλλά ακούγονται και τα ονόματα των Matt Elliott, Greg Sage και Mick Harvey.

Ελεάνα Γαρίνη: Το σενάριο θα ήταν ασφαλώς ερωτικό, θα έβρεχε συνέχεια, θα είχε τόσο καπνό από τα τσιγάρα που οι σκηνές του Αγγελόπουλου στους σταθμούς των τρένων θα μοιάζαν καθαρές. Από τα πλάνα θα περνούσαν γάιδαροι, γάτες, άλογα, κουνέλια αλλά ποτέ σκύλοι. Η πρωταγωνίστρια θα είχε γαλακτερά δόντια, θα έχυνε μικροσκοπικά δάκρυα και θα ταξίδευε ελαφρά. Ο πρωταγωνιστής θα ήταν ο Stuart Staples, τελεία. Τη μουσική θα προτιμούσαν να τη δώσουν στο Μουζουράκη παρά στον προδότη Dickon Hinchliffe.

- Καθώς ετοίμαζα αυτές τις ερωτήσεις πληροφορήθηκα το θάνατο του David Bowie. Πείτε μου πόσο επηρέασε τη μουσική σας και τη ζωή σας. (Θυμίζω ότι πολύ παλιά διασκεύασαν το "Krooks" του).

Χίλντα Παπαδημητρίου: Η φιλία μας κρατάει σχεδόν 25 χρόνια. Δεν θέλησα να τη ρισκάρω ρωτώντας τον γιατί βάζει γαϊδούρια κι όχι σκυλιά στα εξώφυλλα των δίσκων του ή γιατί δεν διασκευάζει Blur, Oasis ή Jack White. Τον ρώτησα όμως για τον θάνατο του Bowie, αλλά τον φώναζε από το άλλο δωμάτιο η Suzanne. Με άφησε για να πάει να χωρίσει τα δυο μικρότερα που είχαν πλακωθεί στο ξύλο.

Γιάννης Πλόχωρας: το "Κooks", ναι. Βρήκαμε το μοναδικό κομμάτι του "Χάνκι Ντόρυ" που δεν είναι μελούρα και το αποκαταστήσαμε. Ωραίος ο Μπόουι. Αλλά κι ο Μελ Τορμέ, ο Σκοτ Γουόκερ ή ο Μπράιαν Φέρυ μάλλον περισσότερο... Ε, Στούαρτ;

Ελεάνα Γαρίνη: Προσπαθώ να θυμηθώ ένα κομμάτι που να μιλάει για εξωγήινους, ήρωες, διαστημόπλοια, χορό, για τους νέους της εποχής τους. Σκέφτομαι αν μεταμόρφωσαν τη μουσική, τη φωνή, την έκφραση τους στο χρόνο τόσο που να είναι αγνώριστη. Προσπαθώ να θυμηθώ αν μουτζούρωσαν ποτέ τη μούρη τους με καμια βούλα ή κεραυνό. Θυμάμαι τα κουστούμια τους τα γαμπριάτικα που δε φωσφόριζαν ποτέ από glitter. Όχι φίλε μου αν σου πούνε ότι τους επηρέασε μην τους πιστέψεις ούτε λεπτό.

Γιώργος Λεβέντης: ''Dear Babis, when Bowie was composing cinematic music, cinema was not even invented ''.. (εντάξει, υπερβολή)

- Τελικά τι είναι δυσκολότερο, να ανέβεις στην κορυφή ή να παραμείνεις εκεί για πολύ καιρό;

Γιώργος Λεβέντης: Όπως θα έλεγε και ο Στράτος Αποστολάκης, το σημαντικό είναι να επιβιώνεις.

Γιάννης Πλόχωρας: "Κάτσε ν' ανέβουμε πρώτα, ο δίσκος αυτός είναι η τελευταία μας ελπίδα έτσι όπως τον φτιάξαμε να τον παίζουν τα ραδιόφωνα και θα σου πούμε. 'Η άσε, θα σου πει ο Πλόχωρας, που όλα τα ξέρει".

Ελεάνα Γαρίνη: Στο Έβερεστ ανεβαίνουν πολλοί, αλλά μόνο οι μπάτσοι μένουν με τις ώρες... Σοβαρά τώρα, η διάρκεια απαιτεί συνέπεια εκτός από πάθος και αυτή την αρετή λίγοι καλλιτέχνες τη διαθέτουν. Οι Tindersticks, πέρα από τα αστεία, έρχονται με μουσικές που σε κερδίζουν από την αρχή, ανανεώνουν το ενδιαφέρον μας, ξαναφωλιάζουν στα αυτιά και στα μυαλά μας. Οι αγάπες που αντέχουν στο χρόνο είναι ανεκτίμητες και το λες και τύχη που ο Stuart και η παρέα του διατήρησαν την αγάπη μας με φρέσκα υλικά χωρίς κατάψυξη ή συντηρητικά όπως τα σάντουιτς του Έβερεστ. (Ο Διακουράκης ζει, αυτός μας οδηγεί).