Tinder-Speaks: οι Tindersticks μέσα από τα δικά τους λόγια!
Τι θα ρωτούσα τον Stuart Staples αν τον είχα μπροστά μου; Καλή ερώτηση (μου έκανα) αδυνατώ όμως να βρω μια εξίσου καλή απάντηση. Είναι μετρημένοι οι καλλιτέχνες που δεν θα ήθελα (ή δεν θα μπορούσα) να τους ρωτήσω τίποτε αν είχα την ευκαιρία να τους συναντήσω και o Staples τυχαίνει να είναι ένας από αυτούς. Τώρα που το σκέφτομαι όμως θα ήθελα σε ένα και μόνο πράγμα να μου απαντήσει. Το βράδυ μετά την πρώτη συναυλία στο Ρόδον το 98, ενώ όλοι οι υπόλοιποι Tindersticks χορεύανε και πίνανε στο Decadence, αυτός τι έκανε... Και πέρσι στη Modena μετά τη συναυλία γιατί δεν παραβρέθηκε στο πάρτυ που έδωσαν οι Tindersticks προς τιμήν των οπαδών τους (όχι το αντίστροφο, προσοχή!); Αυτά μονάχα...
Ιδού κάποιες άλλες ερωταποκρίσεις που αντάλλαξαν οι Tindersticks με τον λοιπό κόσμο όλα αυτά τα χρόνια...
«Πάντοτε διασκεδάζουμε όταν ηχογραφούμε τους δίσκους μας. Πολλές φορές δουλεύουμε άνω στην ιδέα ενός από τη μπάντα... και τότε όλοι οι υπόλοιποι περνάμε καλά με αυτό. Μόλις ακούμε κάτι ξέρουμε αν είναι σωστό ή όχι, ξέρεις πάντοτε πότε ακριβώς τα πράγματα είναι και ακούγονται εντάξει. Μέχρι και με τους στίχους μπορείς και κάνεις πλάκα μερικές φορές» (Stuart Staples, σχετικά με το... επώδυνο της διαδικασίας ηχογράφησης ενός δίσκου των Tindersticks.).
«Ποτέ μου δεν ήθελα πραγματικά να γίνω τραγουδιστής. Ήθελα να ηγηθώ μιας μπάντας, να ανακατευτώ με όλα αυτά, αλλά το τραγούδι ποτέ δεν υπήρξε το νούμερο ένα των προτεραιοτήτων μου. Ποτέ δε δούλεψα ουσιαστικά πάνω στο πως τραγουδάω. Για αυτόν ακριβώς το λόγο έχουμε «πετάξει» πάρα πολλά τραγούδια (ποιος είπε ότι ο Stuart τραγουδάει στυλιζαρισμένα;).
«Φιάξαμε τον πρώτο δίσκο απλά και μόνο επειδή θέλαμε να τον έχουμε εμείς οι ίδιοι, να τον κρατήσουμε στα χέρια μας. Αυτό ήταν! Πιστεύαμε ότι θα φτιάξουμε έναν δίσκο, όπως ακριβώς τον θέλουμε, και έπειτα θα επιστρέψουμε στην κανονική μας ζωή (...η οποία ζωή καμιά φορά δε στα φέρνει όπως θέλεις!).
«Το ότι τόσος κόσμος ξόδεψε τόσο χρόνο για να κάτσει και να ακούσει τους δίσκους μας, είναι πολύ πιο σημαντικό από το ότι κάποιοι δημοσιογράφοι βγήκαν και είπαν πως είναι καλός κ.λ.π. (φωνή λαού...).
«Δε συνηθίζω να κάθομαι και να γράφω οτιδήποτε συμβαίνει. Έχω την τάση να σκέφτομαι πολύ πάνω στα πράγματα, τότε είναι που γεννιέται μια ιδέα μες στο μυαλό μου και «καλλιεργείται» για καιρό. Έπειτα φτάνω στο σημείο που μπορώ να τη βγάλω προς τα έξω και να τη δουλέψουμε όλοι μαζί. Αν αρχίσει να δουλεύει το «πράγμα» δεν θα περάσει πολύς χρόνος μέχρι να μετατραπεί σε ένα ολοκληρωμένο κομμάτι!» (διαδικασία επώασης τραγουδιών στο μυαλό του Stuart Staples!).
«Με τέτοιο εξώφυλλο (σημ. μια γυμνή έγκυος στο Simple Pleasure lp) δεν μπορούμε προφανώς να διαφημίσουμε το δίσκο με πόστερ στα λεωφορεία της γραμμής, κάτι τέτοιο όμως δε μας ενδιαφέρει και τόσο. Είναι ένα ρίσκο, αλλά αν αποφεύγεις κάθε ρίσκο σε αυτές τις περιπτώσεις καταλήγεις να έχεις ένα δίσκο με λευκό εξώφυλλο! (Ο Dickon Hinchcliffe απολογείται για την «προκλητικότητα» του τέταρτου δίσκου)
«Η ηχογράφηση του Curtains lp ήταν δύσκολη γιατί δεν το διασκεδάζαμε...»(ο αρχηγός άλλα έλεγε παραπάνω όμως).
«Δε μας ενδιαφέρει και πολύ το κοινό! Το ξέρω ότι ακούγεται εγωιστικό αυτό, αλλά στο τέλος τέλος τα πράγματα που κάνεις σαν καλλιτέχνης οφείλουν να είναι σημαντικά πρωτίστως απέναντι σε σένα τον ίδιο! (δεν τους ενδιαφέρουν οι δημοσιογράφοι, το κοινό... άντε να δούμε τι άλλο!).
«Το Curtains lp για μένα δεν είναι αθάνατο(διαχρονικό), γιατί μου θυμίζει πολλά πράγματα που συνέβαιναν εκείνο τον καιρό. Ούτε το Simple Pleasure... ήδη μου φαίνεται παλιό. Βέβαια από την άλλη ποτέ δεν φροντίσαμε να πιάσουμε το «πνεύμα των καιρών» (μπερδεμένος ακούγεται ο Dickon...).
«Σκεφτόμασταν να ονομάσουμε το Curtains «The last Tindersticks album», αλλά μάλλον δεν θα καταλάβαινε ο κόσμος ότι εννοούμε... το τελευταίο που ηχογραφήσαμε!» . Και η λέξη 'κουρτίνες' όμως δημιουργούν τους ίδιους συνειρμούς, ξέρεις η κουρτίνα που κλείνει στο τέλος της παράστασης στο θέατρο κ.λ.π. (...οι κουρτίνες στα γυναικεία δοκιμαστήρια, προσθέτω εγώ!).
«Το Curtains ήταν κάτι σαν το τέλος μιας εποχής, τα τρία πρώτα άλμπουμ αποτελούν μια τριλογία, που κλείνει με αυτό το δίσκο. Είναι ο τελευταίος δίσκος που φτιάχνουμε κατ' αυτόν τον τρόπο. Στο μέλλον θα γίνουμε πιο μινιμαλιστικοί -Dickon- (Να γραφτείτε και στη Warp!).
«Συναντήσαμε την Claire Denis, τη σκηνοθέτη του 'Nenette et Boni', μετά από μια συναυλία στο Παρίσι. Μας είπε ότι είναι fan και πως όταν έγραφε το έργο άκουγε πολύ το δεύτερο δίσκο μας. Ήταν πολύ σημαντικός ο δίσκος για την ίδια εκείνη την εποχή, κι έτσι αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε στο soundtrack της ταινίας.-Dave- (Τι παιδιά! Μάλαμα!).
«Είναι αλήθεια ότι είμαστε επηρεασμένοι από τον Leonard Cohen και τους Bad Seeds. Υπάρχουν όμως κι άλλες... εκατοντάδες επιρροές. Δεν έχει σημασία ποιος έκανε τι. Κάθε καλός δίσκος που έχω ακούσει από τα δώδεκα μου χρόνια με έχει επηρεάσει. Δεν υπάρχει μια επίδραση κάποιου που να τη θεωρώ μεγαλύτερη από τις υπόλοιπες. Άλλωστε ακόμη και με καινούργια πράγματα συμβαίνει αυτό, υλικό όπως των Pavement, των Flaming Lips (...του Henry Rollins, των Big Black. Είναι εμφανή όλα αυτά βρε Stuart!).
«Οι συναυλίες με τη συνοδεία ορχήστρας ήταν πολύ καλή εμπειρία. Τώρα θέλουμε όμως και πάλι να μείνουμε εμείς οι έξι, μεταξύ μας. Μια ορχήστρα μπορεί να προσθέσει πολλά πράγματα, μπορεί όμως να αφαιρέσει και πολλά. Και ένα από αυτά είναι η χημεία και το δέσιμο της μπάντας» (ο Stuart αναφέρεται στην «κλασσική» περίοδο του γκρουπ).
Μερικά πράγματα που θα θέλατε να γνωρίζετε για τον David:
Αγαπημένο Tindersticks τραγούδι: Before you close your eyes (Simple pleasure)
Μένει στην Πράγα, έχει δέκα ζευγάρια παπούτσια και πέντε «καλά» κοστούμια!
Θεωρεί την τηλεόραση τη μεγαλύτερη ανακάλυψη του ανθρώπου, γιατί καταφέρνει και κάνει τόσο πολύ κόσμο ευτυχισμένο!
Του αρέσει να διαβάζει το The Butcher boy του Patrick Mc Cabe
(Στη Σούπερ Κατερίνα δεν έχει κάτι τέτοια;)
«Δεν είμαστε και καλά περήφανοι για τη Βρετανική μας καταγωγή. Είναι περισσότερο κάτι που... έτυχε. Βρίσκονται εδώ οι οικογένειές μας, τα σπίτια, τα παιδιά μας... όμως δεν είναι κάτι που «το φωνάζουμε» κι όλας. Αισθάνομαι προσωπικά ότι κάτι παίρνω μαζί μου, από κάθε μέρος που επισκέπτομαι» (τοπικές σπεσιαλιτέ θα εννοεί μάλλον).
«Δε θα έλεγα ότι είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος» (έχεις όμως ιστορίες για να διηγείσαι ρε Stuart!).
«Δεν με ενδιαφέρουν ούτε οι καλές, ούτε οι κακές κριτικές. Αν στηρίξω τη ζωή μου στα καλά πράγματα που οι άνθρωποι γράφουν για εμάς, θα πρέπει να μάθω να τη στηρίζω και στα άσχημα.» (έξυπνο αυτό έτσι;).
«Δεν πολυακούω τους δίσκους μου αφού τελειώσει η ηχογράφηση. Ζουν απλά μες στο κεφάλι μου. Τους φαντάζομαι κάπως! Όταν όμως βάζω να ακούσω, το δεύτερο δίσκο για παράδειγμα, διαπιστώνω ότι είναι διαφορετικός, απ 'ότι μες στο μυαλό μου! Όταν μαζεύαμε τα τραγούδια για το Donkeys, άκουσα ξανά παλιά τραγούδια που δεν τα άκουγα για πολύ καιρό και έλεγα μέσα μου «Γαμώτο, αυτά είναι φοβερά κομμάτια», ήταν όμως σαν να μην έχουν καμιά σχέση με μένα τον ίδιο» (Ο τραγουδοποιός και τα παιδιά του!).
«Στο παρελθόν έγραφα τραγούδια... με στόχο την προσωπική μου «κάθαρση». Πλέον η στάση μου έχει διαφοροποιηθεί πάνω σε αυτό το θέμα» (προτιμάς να μένεις «ακάθαρτος»;).
«Δεν νομίζω ότι έχω πίσω μου ένα δύσκολο παρελθόν. Απλά πιστεύω ότι ο καθένας επιλέγει να κάνει ο ίδιος τα πράγματα δύσκολα για τον εαυτό του. Αυτό έκανα κι εγώ» (Αλήθειες...).
«Από το ποτό συνήθιζα να αποκομίζω έλλειψη φόβου, πλέον αυτό έχει αλλάξει».
«Αυτός ο φόβος είχε να κάνει με το ότι κάποιοι άνθρωποι περίμεναν πράγματα από μένα».
«Μετά και το Curtains ήμασταν όλοι τελειωμένοι... πολύ περισσότερο όμως εγώ! Είχα χάσει τον ενθουσιασμό μου για ότι κάναμε... για ποιον λόγο το κάναμε; Μετά την τουρνέ έκανα δύο μήνες μέχρι να πάω και να συναντήσω κάποιον από την μπάντα!
«Η μπάντα που είχα στα δέκα έξι μου χρόνια -The desert birts- ήταν για διάφορους λόγους η καλύτερη μπάντα της ζωής μου. Είχαμε μια drum machine, απλά γιατί δεν γνωρίζαμε κανένα ντράμερ. Αγοράσαμε έναν ενισχυτή κιθάρας, ήταν ρυθμισμένος στο distortion... τον αφήσαμε έτσι, άλλωστε ακουγόταν μια χαρά! Δεν μπορούσα να παίξω καν κιθάρα τότε. Στην πραγματικότητα ακόμη και τώρα δεν ξέρω να παίζω.
«Οι Asphalt Ribbons (σημ. η πρώτη ουσιαστικά μπάντα με μέλη από τους μετέπειτα Tindersticks) ήταν σαν μια κακή έκδοση των Tindersticks. Στην ουσία προσπαθούσαμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα, αλλά αυτό το καταφέραμε μόνο όταν μαζεύτηκαν και οι έξι Tindersticks!
«Δεν πίστευα ποτέ στους καλούς τραγουδιστές. Μεγάλωσα με ανθρώπους όπως ο Lou Reed και ο Ian Curtis, που ποτέ δεν τους έβλεπα σαν τραγουδιστές. Τώρα τελευταία έχουν αλλάξει οι σκέψεις μου σχετικά με το πώς πρέπει να τραγουδάει κάποιος».
«Αν δεν ήμουν ο τραγουδιστής των Tindersticks θα ήθελα να ήμουν ταχυδρόμος, σε χωριά με ποδήλατο. Και θα τραγουδούσα κι όλας στο δρόμο. Άλλωστε και τώρα γράφω τραγούδια όταν περπατάω!».
Συνέχισε να περπατάς λοιπόν Stuart Staples, keep on walking (για να καταλάβεις καλύτερα!)
