Δυο κουβεντούλες με τον David McComb

Μετά τη δεύτερη συναυλία των Triffids στο Ρόδον, στις 7 Νοεμβρίου του 1987, μια παρέα από φανς και φανζινάδες ανεβήκαμε στο πατάρι που υπήρχε πάνω απ'τη σκηνή και συναντήσαμε τους Triffids. Ο David McComb ήταν κουρασμένος, έπινε και απαντούσε στις ερωτήσεις μας.

Πρώτη και βασική ερώτηση: Γιατί δεν γράφεις περισσότερα τραγούδια για τη φωνή της Jill (Birt);
Γιατί ποτέ δεν ξέρω πριν γράψω το τραγούδι αν είναι για την Jill ή όχι. Έχω γράψει μερικά τραγούδια που τα'χει πει ειδικά η Jill - ξέρεις, τελειώνω ένα κομμάτι και βλέπω ότι είναι ταιριαστό περισσότερο στη φωνή της - αυτό πάντως που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι στον καινούργιο μας δίσκο αυτή έχει γράψει ένα τραγούδι για τη δικιά μου φωνή, οπότε κατά κάποιο τρόπο πατσίζουμε. Είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι που λέγεται "I left my door open for you".

Σκεφτόμουν για το καινούργιο σας συμβόλαιο με την Island. Πιστεύετε ότι μπορείτε να αγγίξετε μεγάλα ακροατήρια στην Αμερική, σαν τους R.E.M. ή η μουσική σας είναι πιο "προσωπική";
Μπα, όχι όχι. Κοίτα, όλοι εμείς στους Triffids είμαστε, εμ, ξέρεις, φιλόδοξοι να ακουστούμε από όσο δυνατόν περισσότερους ανθρώπους αλλά, να σου πω, δεν μ'απασχολεί αν θα γίνουμε τόσο δημοφιλείς όσο οι R.E.M. Ποιος νοιάζεται; Βλακείες; Ποιος νοιάζεται;

To NME έγραψε πριν από δυο χρόνια, "αυτή είναι η χρονιά των Triffids" κι εσύ δήλωσες αργότερα ότι τίποτα δεν συνέβη.
Ναι, τίποτα δεν έγινε. Αυτό δείχνει για ακόμα μια φορά ότι το ΝΜΕ είναι ένα κιλό σκατά.

Τότε τι έχεις να πεις γι'αυτή τη χρονιά; Παίξατε για αρκετό καιρό στην Αγγλία.
Είναι χαζό. Κοίτα. Είμαστε μια παρέα τροβαδούρων που γυρνάμε ανά τον κόσμο, παίζουμε όπου μπορούμε και προσπαθούμε οι δίσκοι μας να διατίθενται εύκολα ώστε να μπορούν να φτάσουν στους ανθρώπους. Δε θέλουμε να μιλάμε για 'κυριαρχία', 'προσυλητισμό'... εμείς απλά κάνουμε αυτό που μπορούμε... σιγά σιγά.

Χτες βράδυ σε είδα να κάνεις αστεία με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ. Η μουσική σας παρ'όλ'αυτά δεν έχει στοιχεία χιούμορ. Πιστεύεις ότι το ροκενρόλ είναι μια λυπηρή ιστορία;
Με ρωτάς αν το ροκενρολ είναι μια λυπηρή ιστορία; Ναι, είναι, γιατί είναι γεμάτο από 'νεαρούς' άντρες που εξακολουθούν να πιστεύουν πως είναι δεκάξι χρονών και ότι τα πράγματα είναι απαράλλαχτα όπως όταν ήταν δεκάξι. Το ροκενρόλ είναι μια χαζή φάση, είναι γεμάτη σκουπίδια, αλλά εσύ θέλεις να σου πω κάτι οπτιμιστικό για το ρoκενρόλ, έτσι; Δε με νοιάζει το ροκενρόλ, τι ελπίδες έχει, εννοώ, είμαι μουσικός, έρχονται και με ρωτάνε για το ροκενρόλ και δεν ξέρω τι να πω. Δε με νοιάζει, δεν είμαι πολιτικός, δεν μ'ενδιαφέρουν οι κατηγορίες, οι κρίσεις σχετικά με το αν το ροκενρόλ θα έπρεπε ή όχι να υπάρχει, αυτό που μ'απασχολεί είναι ο εαυτός μου: αν η μουσιακή συγκινησιακά με κερδίζει ή όχι. Αυτό είναι, τίποτα άλλο. Εκτός απ'αυτό δε νοιάζομαι για στυλ, μόδες, τον βρετανικό μουσικό τύπο, όλα τα σκατά, ξέρεις, όλος αυτός ο κόσμος με τη μεγάλη φαντασίωση. Το μόνο που μετράει είναι αν αυτό που φτάνει μέσω του στερεοφωνικού σου στ'αυτιά σου σε δονεί συγκινησιακά ή όχι. Αυτό είναι όλο. Συγγνώμη αν είμαι αφελής.

Έγραψες μερικά κομμάτια σχετικά με τη θρησκεία. Επίσης δήλωσες πως ο Ιησούς Χριστός είναι ο ήρωάς σου. Ποια είναι η θρησκεία σου ας πούμε;
Όχι, όχι. Αυτό που είπα πως ο Ιησούς Χριστός είναι ο ήρωάς μου είναι μια παρατραβηγμένη περιγραφή. Εννοώ, καθένας γυρνώντας πίσω, και πρέπει να'χεις γυρίσει πίσω, και βλέποντας το τι έχει γραφτεί, δεν είναι απαραίτητο να το πιστέψεις ντε και καλά. Εννοώ είναι λίγο χαζό, κάποιος μαλάκας, τουτέστιν εγώ σε μια μπάντα πιωμένος, να λέει τι νομίζει για τον Ιησού Χριστό. Εννοώ, πρέπει να μιλήσω για τον Ιησού Χριστό; Sorry, δηλαδή εσύ ψάχνεις γνώμες για τον Ιησού Χριστό, όσες περισσότερες μπορείς, όσες έχω εγώ; Έχω μια-δυο καλές. Η μία λέει ότι ήταν Αιγύπτιος, μαυρόπετσος, τεσσεράμισι πόδια ψηλός, μ'ένα ταγάρι και μια μεγάλη ζεστή μύτη, ένα παραμορφωμένο πόδι κι αυτό ήταν. Ένα άλλο υποστηρίζεται από έναν καθηγητή στις ΗΠΑ και λέει ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ένα κωδικό όνομα για ένα είδος "μαγικού" παραισθησιογόνου μανιταριού από τους Εσσινίτες. Κι αυτό ήταν ο Ιησούς Χριστός.

Είμαστε απ'τη Θεσσαλονίκη, καμιά τριακοσαριά μίλια βόρεια. Σας περιμέναμε να παίξετε κι εκεί αλλά είστε λέει κουρασμένοι;
Ε ναι, κοίτα, έχουμε δώσει πολλά κονσέρτα και κάπου δε μας ενδιαφέρει να παίζουμε για να παίζουμε - για τα λεφτά κι όλα αυτά, ξέρεις.

Πόσο καιρό τουράρετε;
Πολύ. Οι "έξτρα αποσκευές" ήταν υπερβολικές. Τώρα όσον αφορά τα λεφτά, δε με νοιάζει, χάνω ή κερδίζω, γουστάρω να χάνω λεφτά. Είναι υπέροχο αίσθημα να σπαταλάς λεφτά, αν σε νοιάζουν τα λεφτά περισσότερο απ'τη μουσική τότε γαμήθηκες, πάντως καλύτερα να σπαταλάς παρά να χάνεις λεφτά - όπως είναι καλύτερα να πίνεις από το να τρως.

Άκουσα για την κυκλοφορία των πρώτων κασετών σας ξανά - είστε ευχαριστημένοι, έχετε προοδ...
Ναι ο Kim... πως είναι το επώνυμό του... Williams (σημ. μέλος των Holy Rollers, Summer Suns και ιδιοκτήτης της Easter Records), ω, δεν είχα νέα του για χρόνια. Δεν ήξερα ότι θα προχωρούσε τη δουλειά.

Έχετε προβλήματα με την εταιρία σας τη Hot;
Α, έχουμε πρόβλημα με όλους. Βέβαια το συμβόλαιο είναι το άλλο κι η Hot υποτίθεται πως είναι στο πλευρό μας, αλλά το ότι οι ανεξάρτητες εταιρίες είναι καλές είναι παραμύθι - έχουν όσους μαλάκες έχουν και οι πολυεθνικές.

Σχετικά με το ep σας ως Lawson Square Infirmary. Γιατί το βγάλατε έτσι κι όχι σαν Triffids; Δεν σας αντιπροσωπεύει το υλικό του;
Α, γιατί ήταν πριν ο Graham Lee ενωθεί με τους Triffids. Οι Lawson Square Infirmary ήταν απλά ένα πείραμα. Έχετε ακούσει για το Sydney Opera House; Κανένας σας; Λοιπόν είναι ένα μεγάλο καθεδρικό κτίριο σαν το Taj Mahal ή τη Σφίγγα της Αιγύπτου, ένα αρχιτεκτονικό μνημείο. Κανείς τους δεν ξέρει για το Sydney Opera House; Εκεί γράψαμε το Lawson Square Infirmary.

Ξέρουμε ότι οι αποστάσεις στην Αυστραλία είναι μεγάλες. Όταν τουράρετε στην Αυστραλία σε πόσες πόλεις μπορείτε και παίζετε;
Σε όσες λιγότερες γίνεται. Είναι απαίσιο. Σαν δουλειά εργοστασίου. Να γιατί προτιμούμε την Ευρώπη. Στην Ευρώπη αλλάζει. Διαφορετικό περιβάλλον, διαφορετικές γνώμες, ποικιλία. Στην Αυστραλία όλα είναι βαρετά. Το μόνο που υπάρχει είναι το pub rock.

Στην Αμερική έχετε παίξει;
Όχι, τον επόμενο χρόνο μάλλον.

Ζουν πολλοί έλληνες στο Perth;
Ναι, ναι, κάτι που ίσως δεν ξέρετε, οι Triffids ανέκαθεν περιστοιχιζόταν από έλληνες οπαδούς. Στην αρχική σύνθεση των Triffids ήμουν εγώ ως ντράμερ, κι αυτός ο τύπος ο Φωτόπουλος, από ελληνική οικογένεια, πηγαίναμε μαζί σχολείο, είχαμε ίδιες ιδέες για τα πάντα, είμαστε ακόμα φίλοι, τώρα διδάσκει αγγλικά, πρώτο παληκάρι, έφυγε για να σπουδάσει φιλοσοφία. Αυτός ήταν που βρήκε το όνομα Triffids.

Άλλα αυστραλέζικα γκρουπ που σας αρέσουν;
Ο Ed Kuepper.

Τον περιμέναμε να έρθει να παίξει αλλά μάθαμε ότι ακύρωσε την ευρωπαϊκή του περιοδεία.

Η δεύτερη συνάντηση μας έγινε στις 4/9/1988 σε σαλόνι αθηναϊκού ξενοδοχείου που δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο ήταν. Την προηγούμενη μέρα είχε γίνει η επεισοδιακή συναυλία στο Πεδίο του Άρεως. Ο David ήταν λίγο βιαστικός.

Τι έχετε κάνει στο δεκάμηνο που μεσολάβησε απ'την προηγούμενη συνάντησή μας;
Ξοδεύουμε τον περισσότερο καιρό μας στην Αυστραλία, όχι μόνο στην πατρίδα μου το Perth αλλά γενικά σ'όλη τη χώρα. Δουλεύουμε με τρεις collaborators, έναν στο Λονδίνο, έναν στο Perth κι έναν στο Sydney. Και ήταν μια πολύ καλή χρονιά όσον αφορά την παραγωγικότητά μας. Τον περισσότερο χρόνο τον ξοδεύω με τους παλιούς μου φίλους οι οποίοι δεν πολυενδιαφέρονται για τη μουσική, πολύ περισσότερο δε για το πώς είναι να είσαι σε ροκ γκρουπ, να κάνεις συνέχεια περιοδείες και άλλα τέτοια. Γενικά δεν ξέρουν και πολλά για τη ροκ μουσική κι αυτός είναι ένας πολύ καλός λόγος για να θέλω να περνάω τις ώρες μου μαζί τους. Όσο για το γκρουπ, τον τελευταίο καιρό ήμασταν στο Λονδίνο όπου αποφασίσαμε να γράψουμε έναν καινούργιο δίσκο.

Αφού έχετε καινούργιο υλικό γιατί δεν το παίξατε χτες;
Τρεις μέρες πριν, σε μια συναυλία που κάναμε στο Βέλγιο παίξαμε σχεδόν μόνο καινούργια κομμάτια και ο κόσμος αντέδρασε πολύ άσχημα. Έτσι αποφασίσαμε, σε μικρές χώρες που θα επισκεπτόμαστε μάλλον σπάνια, να παίζουμε γνωστά Triffids κομμάτια. Όσο για τα νέα κομμάτια, αυτά είναι γύρω στα 25, αλλά δεν είναι κομμάτια που μπορούν να βγουν εύκολα live.

Δεν φαινόσασταν και πολύ άνετοι χτες στη σκηνή.
Δεν αισθάνομαι ποτέ άνετα πάνω στη σκηνή. Γενικά δεν αισθάνομαι άνετα πουθενά.

Ναι, εντάξει για σένα, γενικά όμως όλο το γκρουπ φαινόταν "κουμπωμένο".
Οι μπάρες ασφαλείας μας φάνηκαν πολύ ψηλές στην αρχή και ανησυχούσαμε σχετικά με το πώς θα αντιδρούσε ο κόσμος που δεν μπορούσε να μας δει. Μέχρι που τις έριξαν και πάρα πολλοί απ'αυτούς ανέβηκαν στη σκηνή. Και από τη στιγμή εκείνη και μετά ήταν πολύ δύσκολο να ελεγχθεί η κατάσταση. Πιστεύεις ότι είναι εύκολο να παίξεις κάτω από τέτοιες συνθήκες;

Πως σου φάνηκε το show λοιπόν;
Δεν νομίζω πως ήταν ένα κακό show. Τουλάχιστον για μας. Οι περισσότεροι είχαν έρθει εκεί γιατί ήθελαν πραγματικά να ακούσουν τους Triffids, άσχετα αν μερικοί μας πετούσαν διάφορα πραγματάκια που τους περίσσευαν. Και στο παρελθόν βέβαια μας έχει τύχει αυτό, όπως π.χ. στην Αυστραλία όπου έχουμε συνηθίσει να παίζουμε μπροστά σε ημιάγριο κοινό, αλλά αυτό που έγινε αφού κατεβήκαμε απ'τη σκηνή δεν το έχουμε ξαναδεί πουθενά.

Σας γιούχαραν όταν παίζατε το "Into the groove" της Madonna. Πως το...
Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι αηδία και αυτοί που φώναζαν και σφύριζαν φοράνε παρωπίδες και δεν βλέπουν παραπάνω από όσο τους ενδιαφέρει και όσο καταλαβαίνουν.

Σας έχει ξανατύχει αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος μερικές φορές - όχι πάντα - ξαφνιάζεται και αναρωτιέται γιατί παίζουμε αυτό το κομμάτι. Πιστεύω ότι η ροκ μουσική είναι γεμάτη από ανθρώπους με παρωπίδες. Είναι τόσο στενόμυαλοι που λένε "μας πως είναι δυνατόν να παίξουν ένα τέτοιο κομμάτι, αφού ανήκουν αλλού;" και άλλα τέτοια ωραία πράγματα.

Τελευταία ερώτηση. Δε σε πρήζουν όλες αυτές οι συνεντεύξεις;
Είναι αναγκαίο κακό. Βέβαια οι άνθρωποι έχουν ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν αλλά έρχονται μερικοί και σου ζητάνε να μιλήσεις για πράγματα που έκανες πέντε χρόνια πριν, πράγμα που είναι βαρετό. Σίγουρα βοηθάνε και το γκρουπ, γι'αυτό άλλωστε και τις κάνουμε.