Μπαίνουμε στο στούντιο με τραγούδια κατά 95% ολοκληρωμένα, αφήνοντας ένα 5% για πειραματισμό

To "No one can ever know" ήταν στην εντεκάδα μου με τα καλύτερα άλμπουμ του 2012. Έγραφα πριν κανένα μήνα: "Η πρόσφατη ανακοίνωση της επερχόμενης συναυλίας τους στη Θεσσαλονίκη ήταν ό, τι καλύτερο άκουσα τον τελευταίο καιρό. Post-punk/shoegaze παίζουν οι Twilight Sad, μόνο που στον φετινό τους δίσκο κάνουν και μια στροφή προς την electronica, σαν άλλοι Editors. Και μη σε αποθαρρύνει η μασημένη εκφορά των στίχων από τον James Graham-αυτή είναι η γοητεία των Twilight Sad. Άκου το "Another Bed" και θα καταλάβεις τι εννοώ". Αγνόησε τώρα τα όσα γράφω εγώ και πήγαινε να τους δεις ζωντανά το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου στο Γαία Live. Και διάβασε ως τότε τα όσα είπαμε με τον frontman τους James Alexander Graham, για να δεις γιατί αυτή θα είναι μια από τις σημαντικότερες συναυλίες του 2013.

Το συγκρότημα πήρε το όνομά του από τα "Ποιήματα του Πολέμου" του Γουίλφρεντ Όουεν. Διαβάζεις ποίηση γενικά; Κι αν ναι, ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ποιητές;
Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου-δεν διαβάζω ποίηση και ούτε ξέρω πολλά στ' αλήθεια για τους διάσημους ποιητές. Το όνομα προήλθε από ένα ποίημα που κάποιος το άκουσε στο σχολείο. Είμαι Σκοτσέζος, οπότε θα πω ότι ο αγαπημένος μου ποιητής είναι ο Ρόμπερτ Μπερνς. Μεγαλώσαμε ακούγοντας τα ποιήματά του στο σχολείο και είναι εθνικός ήρωας εδώ.

Πες μου κάποιους ανθρώπους που εμπνέουν εσάς και τη μουσική σας. Δεν χρειάζεται να είναι απαραιτήτως μουσικοί....
Εμένα προσωπικά με εμπνέουν τα ίδια συγκροτήματα και οι ίδιοι καλλιτέχνες που το έκαναν πάντα. Με έχουν εμπνεύσει οι Arab Strap, ο Leonard Cohen, ο Daniel Johnston, οι Smiths, για να αναφέρω μερικούς. Εμπνέομαι επίσης πολύ όταν ακούω τους Mogwai-μού βγάζουν ορισμένα συναισθήματα που δεν μού έβγαιναν με τραγούδια που έχουν στίχους. Έτσι, μου είναι πιο εύκολο να βάλω αυτά τα αισθήματα/συναισθήματα σε δικές μου λέξεις. Βρίσκω επίσης πολλή έμπνευση στις ταινίες, ειδικά σε αυτές που είναι πραγματικά σκοτεινές και σε βάζουν σε σκέψεις. Μου αρέσουν πραγματικά σκηνοθέτες όπως ο David Lynch, ο Christopher Nolan, ο David Fincher και πολλοί άλλοι. Βέβαια μου αρέσουν όλα τα είδη ταινιών, δεν είμαι σνομπ ως προς το σινεμά. Διαβάζω και πολλά graphic novels, αλλά μόνο για ψυχαγωγία, οπότε όποια επιρροή έχουν αυτά είναι υποσυνείδητη. Είμαι μεγάλος φαν του Alan Moore. Η κύρια επιρροή μου όταν γράφω είναι ο τόπος που ζω, οι άνθρωποι που γνωρίζω και τα πράγματα που έχουν συμβεί στις ζωές μας.

Ξεκινήσατε την καριέρα σας σε μια πιο πειραματική βάση (τζαμαρίσματα με κιθάρες, ντραμς, θέρεμιν, tape loops, computer games κλπ), αλλά μετά προχωρήσατε σε μια πιο παραδοσιακή τραγουδοποιία. Γιατί διαλέξατε να ξεκινήσετε έτσι και τι σας οδήγησε σε αυτή τη διαφορετική προσέγγιση;
Ήταν η φυσική πορεία του συγκροτήματος. Δεν θέλαμε να είμαστε ένα instrumental συγκρότημα και χαίρομαι για αυτό, γιατί δεν θα είχα και πολλά να κάνω στο συγκρότημα, αν ήμασταν τέτοιο. Τα τραγούδια από το πρώτο άλμπουμ μας ήταν τα πρώτα τραγούδια που είχα γράψει ποτέ, και πριν από το άλμπουμ πραγματικά δεν είχα την αυτοπεποίθηση να το κάνω ή κάποιο θέμα για να γράψω. Ακόμα και σήμερα δεν γράφω τραγούδια, εκτός κι αν έχω κάτι για το οποίο να γράψω. Ο Andy (σ.σ. MacFarlane, κιθαρίστας του συγκροτήματος) πάντα πίστευε ότι θα τα κατάφερνα να γίνω τραγουδοποιός και η ενθάρρυνση του και η εμπιστοσύνη που μου έδειξε ήταν το στοιχείο που με έκανε να ξεκινήσω να γράφω και οδήγησε το συγκρότημα σε μια πιο παραδοσιακή τραγουδοποιία.

Το "Fourteen Autumns & Fifteen Winters" ηχογραφήθηκε σε τρεις ημέρες μόλις. Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στο να ηχογραφείς ένα άλμπουμ με άμεσο και ευθύ τρόπο και στο να το ηχογραφείς σταδιακά και δουλεύοντας συνεχώς τα κομμάτια;
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε μεν σε τρεις ημέρες, χρειάστηκαν όμως τρεις εβδομάδες για να γίνει η μίξη του στην Αμερική με τον Peter Katis, οπότε δεν ήταν εντελώς άμεση ηχογράφηση. Υπήρξαν πολλές ατελείωτες μέρες και άυπνες νύχτες, όσο δουλεύαμε αυτό το δίσκο. Όταν τελειώσαμε το πρώτο άλμπουμ, καταλάβαμε ότι θέλαμε λίγο παραπάνω χρόνο στο στούντιο την επόμενη φορά που θα ηχογραφούσαμε, για να πειραματιστούμε και να δοκιμάσουμε νέα πράγματα. Από την άλλη, οι χρονικοί περιορισμοί μπορούν να είναι και κάτι καλό, σε κάνουν να δουλεύεις γρηγορότερα και ενίοτε να είσαι και πιο συγκεντρωμένος. Πάντα μπαίνουμε στο στούντιο με τραγούδια που είναι κατά 95% ολοκληρωμένα, όσον αφορά τις ιδέες για τη δομή και την παραγωγή τους, και αφήνουμε αυτό το 5% για πειραματισμό.

Ας συζητήσουμε για το τελευταίο σας άλμπουμ, το "No one can ever know". Τι σας οδήγησε προς αυτή την αλλαγή του ήχου στο συγκεκριμένο άλμπουμ;

Ποτέ δεν θέλουμε να κάνουμε το ίδιο άλμπουμ δυο φορές και πάντα θέλουμε να προοδεύουμε. Από την πρώτη μέρα σε αυτό το συγκρότημα ξέραμε ότι δεν θέλαμε να επαναλαμβανόμαστε σε κάθε κυκλοφορία. Θέλω να πω, αν αναπαράγαμε τον ήχο του πρώτου ή του δεύτερου δίσκου μας, θα ήταν βαρετό. Πάντα θέλουμε να αναγκάζουμε τους εαυτούς μας να δοκιμάζουν νέα πράγματα, παραμένοντας παράλληλα πιστοί σε αυτό που κάνει το συγκρότημά μας...χμ... να είναι "το συγκρότημά μας", αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Δεν καθίσαμε ποτέ μεταξύ μας να συζητήσουμε αν θα αλλάζαμε τον ήχο μας ή αν θα δοκιμάζαμε κάτι διαφορετικό. Απλά καταπιαστήκαμε να γράψουμε τραγούδια και χρησιμοποιήσαμε ενορχηστρώσεις και εκτελέσεις μουσικής που μας ενδιέφεραν. Ποτέ κανένας μας δεν αμφισβήτησε την κατεύθυνση που παίρναμε με αυτό το δίσκο. Νομίζω ότι όλοι ήμαστε στο ίδιο μήκος κύματος και απολαμβάναμε την ελευθερία του να μπορείς να δοκιμάσεις και νέα πράγματα. Το "No one can ever know" είναι επίσης 100% αναγνωρίσιμο ως δίσκος των Twilight Sad και νομίζω ότι, όσοι αγαπούν το συγκρότημά μας και ήταν λίγο αβέβαιοι ίσως για την κατεύθυνση που πήραμε στο άλμπουμ, όσο το ακούν, τόσο πιο πολύ τους φανερώνεται η αναγνωρισιμότητά του ως δίσκου των Twilight Sad!

Έχεις πει ότι "το άλμπουμ αυτό πρέπει να ακούγεται σαν σύνολο". Μιας και δεν σου αρέσει να συζητάς για τους στίχους σου, δεν θα σε ρωτήσω τίποτα για αυτούς. Θα σε ρωτήσω όμως το εξής: για να καταλάβει καλύτερα ο ακροατής το άλμπουμ, πρέπει να θεωρήσει τα τραγούδια κεφάλαια ενός βιβλίου ή διηγήματα;
Έτσι ακριβώς. Χαίρομαι που το βλέπεις έτσι, καθώς αυτό προσπαθούσα να κάνω και ήλπιζα ότι και άλλοι θα το έβλεπαν έτσι. Παίρνεις 20 στις εξετάσεις του μαθήματος Twilight Sad και πας στην κορυφή της τάξης. (σ.σ. μα την αλήθεια, αυτό μου απάντησε!!)

Τι ρόλο ακριβώς παίζει ο "αντί-παραγωγός" στη δημιουργία ενός άλμπουμ; Πώς διαλέξατε τον Andrew Weatherall για να παίξει αυτό το ρόλο;
Όταν τελειώσαμε το ντέμο του άλμπουμ, είχαμε μια λίστα ατόμων με τα οποία θέλαμε να δουλέψουμε και ο Andrew Weatherall ήταν στην κορυφή της, με κάνα δυο άτομα ακόμα. Είμαστε φαν της δουλειάς του (σ.σ. ενδεικτικά, έχει δουλέψει με ονόματα όπως My Bloody Valentine, Bjork, James, Beth Orton και Siouxsie Sioux), οπότε όταν είπε ότι ήθελε να ασχοληθεί, πραγματικά ενθουσιαστήκαμε. Κάναμε μερικές συναντήσεις και ήταν στο ίδιο μήκος κύματος με εμάς, ως προς τα νέα μας τραγούδια/ ήχο/ κατεύθυνση. Κάναμε μεγάλο μέρος της προ-παραγωγής στο σπίτι για να γλιτώσουμε χρόνο και χρήμα πριν να κατεβούμε στο Λονδίνο. Κι όταν πήγαμε εκεί ξεκινήσαμε χωρίς τον Andrew-ξεκινήσαμε να κατασκευάζουμε τα περισσότερα από τα βασικά κομμάτια και όταν άκουσε τι είχαμε κάνει στο σπίτι/στούντιο, είπε ότι πάνω κάτω είχαμε κάνει όλα όσα θα μας είχε πει να κάνουμε. Δήλωσε ότι δεν μπορούσε να πάρει τα εύσημα για τη δουλειά μας, ήθελε όμως να εμπλακεί μιας και του άρεσε αυτό που άκουγε και είχε μερικές ιδέες που θα βοηθούσαν τον ήχο του δίσκου. Οι μουσικές του γνώσεις είναι εκπληκτικές και το να έχεις κάποιον στο στούντιο να σου λέει ότι κάνεις το σωστό και του αρέσει ήταν η ισχυρότερη ένεση εμπιστοσύνης, ειδικά αν δοκιμάζεις νέα πράγματα, όπως κάναμε εμείς.

Πώς αποφασίσατε να κυκλοφορήσετε το remix άλμπουμ και πώς αποφασίσατε ποιος θα "ρεμίξαρε" το κάθε τραγούδι; Τι κέρδισε η μουσική σας από αυτό;
Πάντα μας αρέσει να κυκλοφορούμε κάτι στο τέλος μιας προώθησης άλμπουμ, που να προσθέτει και κάτι νέο, αλλά και που να στρέφει την προσοχή προς την αρχική κυκλοφορία. Με το "Fourteen autumns & fifteen winters" είχαμε το EP "Here it never snowed. Afterwards it did", το οποίο είχε δουλεμένες εκ νέου εκτελέσεις των τραγουδιών του άλμπουμ και μια διασκευή σε ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια του Daniel Johnston (σ.σ. του "Some Things Last a Long Time"). Με το "Forget the night ahead" είχαμε το EP "The Wrong Car", το οποίο είχε τραγούδια γραμμένα και δουλεμένα τον ίδιο καιρό, αλλά εντελώς ολοκληρωμένα, μέχρι που ξαναμπήκαμε στο στούντιο για να τα τελειώσουμε, στο μέσο της προώθησης του άλμπουμ. Είχε και remix από τους Mogwai και τους Errors, με τους οποίους είχαμε κάνει τουρνέ για την προώθηση εκείνου του άλμπουμ. Αυτή τη φορά θελήσαμε να κάνουμε ένα ολόκληρο άλμπουμ με remix, γιατί, όπως είπες κι εσύ, τα κομμάτια σε αυτό το άλμπουμ προσφέρονται για να "ρεμιξαριστούν"/ ξαναδουλευτούν. Ήταν απλά κάτι που δεν το είχαμε ξανακάνει πριν και θέλουμε εξάλλου να δοκιμάζουμε συνέχεια καινούρια πράγματα. Ορισμένα από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα έχουν κάνει remix άλμπουμ και σκεφτήκαμε ότι θα ήταν ενδιαφέρον πρότζεκτ. Κάναμε λοιπόν μια λίστα από τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες/ συγκροτήματα, τους προσεγγίσαμε και, για καλή μας τύχη, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν μέσα!

Λάτρεψα το βίντεο κλιπ για το "Another Bed". Ποια ήταν η έμπνευση πίσω από αυτό;
Δεν έχω και πολλά να σου πω, για να είμαι ειλικρινής. Η FatCat (σ.σ. η δισκογραφική τους) προσέγγισε τον σκηνοθέτη Craig Murray γιατί μας άρεσαν οι προηγούμενες δουλειές του (σ.σ. περισσότερα για τον σκηνοθέτη, εδώ). Αυτός έγραψε ένα σενάριο, μας άρεσε, και έκανε έτσι και το βίντεο κλιπ. Πραγματικά μου αρέσει, νομίζω ότι έχει κάνει πολύ καλή δουλειά και ο κόσμος φαίνεται να φρικάρει με το βίντεο, πράγμα που σημαίνει ότι την κάνει τη δουλειά του!

Το blog "The Blue Walrus" συνέκρινε το "No one can ever know" με το "The Downward Spiral" των Nine Inch Nails. Νιώθετε ότι υπάρχει μια σύνδεση με το άλμπουμ αυτό ή πρόκειται απλά για τεμπέλικη δημοσιογραφία; Πώς αντιμετωπίζετε γενικά την τεμπέλικη δημοσιογραφία;
Μας έχουν συγκρίνει με πολλά συγκροτήματα όλα αυτά τα χρόνια και για να λέμε την αλήθεια ήμαστε πολύ τυχεροί, καθώς το 90% των συγκρίσεων ήταν με τα αγαπημένα μας συγκροτήματα. Νομίζω ότι απλά πρέπει να αγνοήσεις όλες τις εξωτερικές επιρροές και να μην ακούς τα όσα λένε οι άλλοι, είτε θετικά είτε αρνητικά. Πρέπει απλά να συνεχίσεις με τη μουσική σου και να κάνεις ό, τι σου βγαίνει φυσικά. Ο κόσμος πάντα θα συγκρίνει συγκροτήματα μεταξύ τους, γιατί χρειάζονται σημεία αναφοράς. Αν το Blue Walrus συνέκρινε το "No one can ever know" με το "The Downward Spiral", είναι θαυμάσιο και θα το δεχτούμε ως τέτοιο, γιατί είμαστε φαν των NIN και πρόκειται για ένα απίστευτο άλμπουμ.

Δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς πως το artwork όλων των άλμπουμ σας έχει δημιουργηθεί από τον Dave Thomas. Οι ιδέες για το artwork προέρχονται μόνο από τη μπάντα ή και από τον Dave; Πώς συνεργάζεστε για τη δημιουργία του;
Ο Andy δουλεύει με τον Dave και αυτοί συνήθως καταλήγουν στο είδος του στυλ με το οποίο θέλουν να δουλέψουν, αφού έχει ολοκληρωθεί η μουσική. Εγώ θα στείλω τους στίχους μου στον Dave για να μπορέσει να συσχετίσει το artwork με αυτούς. Πάντα θέλαμε ένα artwork που να ξεχωρίζει, είτε πρόκειται για αμφιλεγόμενες εικόνες είτε για τα χρώματα που χρησιμοποιούνται, αλλά που θα έπρεπε ταυτόχρονα να σχετίζεται με τη μουσική. Νομίζω ότι ο Dave το έχει πετύχει αυτό σε κάθε δίσκο. Θέλαμε το artwork των άλμπουμ μας να ξεχωρίζει από τις άλλες κυκλοφορίες στα δισκάδικα.

Έρχεστε στην Ελλάδα για πρώτη φορά. Ποια είναι τα υπέρ και τα κατά του να παίζεις σε μια χώρα για πρώτη φορά στην καριέρα σου;
Δεν υπάρχουν και πολλά κατά, για να λέμε την αλήθεια. Το μοναδικό είναι το ότι δεν ξέρεις αν σε αυτή τη χώρα γνωρίζει κανένας ποιος είσαι ή αν θα είναι κανένας στη συναυλία. Είναι πάντα συναρπαστικό να παίζεις σε μέρη που δεν έχεις πάει ποτέ πριν. Είναι σπουδαίο να βιώνεις την κουλτούρα και να γνωρίζεις κόσμο. Είναι μεγάλο προνόμιο το να μπορείς να πηγαίνεις και να παίζεις σε μέρη του κόσμου που δεν έχεις πάει ποτέ πριν. Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί ότι η μουσική μας θα έφτανε τόσο μακριά -η μουσική μας μάς έχει πάει σε μέρη που δεν θα είχαμε μπορέσει ποτέ να επισκεφτούμε και αυτό με αφήνει έκθαμβο κάθε μέρα.