Γράφω τις προσωπικές μου εμπειρίες ως θηλυκότητα, όπως θα έγραφα στο ημερολόγιό μου

Από τις περιπτώσεις του “do believe the hype”, η VASSIŁINA τον τελευταίο καιρό παίζει και ακούγεται πολύ και συχνά. Όχι άδικα όμως, καθώς η νέα της δουλειά είναι ακόμα μια επίθεση στην πατριαρχία – πιο συγκροτημένη και πιο ώριμη από την προηγούμενη. Και γι' αυτό αποτελεί σπουδαίο εξελικτικό βήμα στην πορεία της.

Να ξεκινήσω με συγχαρητήρια για τον δίσκο - είναι πολλά βήματα μπροστά από το ντεμπούτο σου, και χαίρομαι πολύ που ακούω μια άλλη γυναίκα να μιλάει για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σήμερα. Νομίζω παίρνει τη θεματολογία του “Fragments” και την εξελίσσει με θαυμάσιο τρόπο. Ήταν συνειδητή απόφαση να ασχοληθείς και πάλι με το θέμα της γυναικείας φύσης (ας το πω έτσι) ή ανέκυψε κατά τη δημιουργική διαδικασία;

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Και οι δύο δίσκοι είναι απόλυτα βιωματικοί. Γράφω τις προσωπικές μου εμπειρίες ως θηλυκότητα. Γράφω όπως θα έγραφα στο προσωπικό μου ημερολόγιο. Δεν είχα σκοπό να μιλήσω για την γυναικεία φύση για να πετύχω κάτι ή να φέρω κάποια ευαισθητοποίηση εσκεμμένα, απλώς επειδή είμαι θηλυκότητα, αντιμετωπίζω ζητήματα που με απασχολούν, τα οποία αναδύθηκαν κατά τη διαδικασία της θεραπείας μου και αποτυπώθηκαν έτσι στον δίσκο. Ο νέος δίσκος μιλάει για εκείνη την περίοδο που αποφάσισα να φροντίσω την ψυχική μου υγεία και τη δική μου διαδικασία αποδοχής του εαυτού μου.

Ποιους δίσκους άκουγες κατά την ηχογράφηση του άλμπουμ και πώς νομίζεις ότι συνέβαλαν αυτοί στη δημιουργία του;

Αγάπησα πολύ την Daniella Lallita και τον Sega Bodega. Άκουγα πολύ τη Marina Herlop, Kilo Kish, Caroline Polacheck, Lyra Pramuk, Ashnikko, αλλά και πιο pop καλλιτέχνιδες όπως η Billie Eilish, η Marina and the Diamonds, η Beyoncé και η Rosalía. Γενικά, πιστεύω ότι ένας συνδυασμός όλων αυτών συνέβαλε στον ήχο μου.

Βλέπω επίσης ότι σε άλλα κομμάτια έχεις κάνει μόνη σου την παραγωγή και σε άλλα την έχεις κάνει με τον Bhukhurah, τη Saber Rider και τον TOTALWERK. Με ποια κριτήρια έγινε το «μοίρασμα» των τραγουδιών κατά την παραγωγή;

Με τον Tom (σ.σ. Wright) (TOTALWERK) έχουμε μια μαγική συνεργασία. Είναι κάπως το άλλο μου μισό μουσικά. Ξέρει τι θέλω, πώς σκέφτομαι, πώς φαντάζομαι τον ήχο μου. Συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο. Η συνεργασία μας κολλάει κάπως αβίαστα. Θα μου στείλει ένα beat, θα προσθέσω atmospheres και μελωδικές γραμμές, θα προσθέσει κάτι άλλο και μετά εγώ. Mια ανταλλαγή ιδεών. Με τον Χρήστο (σ.σ. Μπεκίρης) (Bhukhurah) λειτουργεί διαφορετικά, με εξαίρεση το "2 Kisses" που μου έστειλε μια μπασογραμμή και μου είπε «δικό σου, καν’ το ό, τι θες». Στα υπόλοιπα ο Χρήστος (επειδή κάνει και τη μίξη μου) είναι πάντα εκεί για να διορθώνει τις δικές μου παραγωγές. Γενικά είναι φοβερός παραγωγός και έχει έναν μαγικό τρόπο να χτίζει strong beats. Εγώ, αντίθετα, θα έλεγα ότι είμαι λιγότερο οργανωτική όταν γράφω και ίσως η αδυναμία μου είναι στα bass kicks μου. Επομένως, ο Χρήστος οργανώνει πολλές φορές τα stems που του στέλνω και μου έχει μάθει πολλά σε κομμάτια τεχνικού επιπέδου, πώς να χτίζω π.χ. strong kicks.Με την Αλίκη (σ.σ. Λευθεριώτη) (Saber Rider), παίζουμε μαζί στο live. Είναι τόσο πολύτιμο το input της και με ισορροπεί. Είναι σε φάση «όχι, ξεκόλλα, κάνε αυτό, αυτό, αυτό και αυτό». Πραγματικά είμαι τόσο all over και αναποφάσιστη που δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χρειάζομαι ένα άτομο σαν την Αλίκη. Είναι ένας φωτεινός παντογνώστης και queen of synthesisers. Είχαμε κλείσει δύο μέρες στούντιο στο Electricity εγώ, ο Χρήστος, ο Τοm και η Αλίκη, και με την Αλίκη αντικαταστήσαμε τα midi synths μου με τα Analog Synths του “Electricit”. Από τα αγαπημένα μου κομμάτια σε συνεργασία με την Αλίκη είναι το “Vivid”. Στο bridge/middle part, είχα κάνει την παραγωγή και σε αυτό το σημείο είχα γράψει ένα full άχαρο πιάνο (δεν είμαι πιανίστρια όπως καταλαβαίνεις) και vocals με autotune. Ήξερα ότι ήθελα να δημιουργήσω ένα dream state, σαν να μετουσιώνεσαι σε άλλη οντότητα. Επομένως, όταν πήγαμε στο στούντιο, είπα στην Αλίκη «αυτοσχεδίασε please κάτι τέτοιο στο πιάνο». Και το αποτέλεσμα για μένα είναι μία από τις πιο μαγικές στιγμές του δίσκου.

Είναι πολύ τίμιος και αυθεντικός ο τρόπος που μιλάς και για την ψυχική υγεία στο “Hypochondria” και στο “Crooked”. Σε άγχωσε/φόβισε αυτή η έκθεση για ένα θέμα δυστυχώς ακόμα ταμπού; Και αν ναι, πώς το διαχειρίστηκες;

Η αλήθεια είναι ότι για εμένα δεν είναι taboo. Ίσως το ότι έχω σπουδάσει ψυχολογία και είμαι πιο εξοικειωμένη με την ψυχική υγεία. Το ότι είναι taboo το αντιλαμβάνομαι ίσως όταν έρχεται η μαμά μου και μου λέει «ε βρε κορίτσι μου, συνεχώς μιλάς δημόσια γι' αυτά, θα σε παρεξηγήσουν στο τέλος». Σίγουρα σε κομμάτια όπως το “Hypochondria”, στην αρχή ένιωθα αρκετά εκτεθειμένη. Όταν το τραγουδάω νιώθω μια κλωτσιά στο στομάχι. Αυτή είναι όμως η αλήθεια μου. Όταν ζεις με health anxiety έχεις βιώσει στο πετσί σου την ακύρωση «αυτό που νιώθεις δεν είναι αληθινό», «ο πόνος σου δεν είναι αληθινός», «υπερβάλλεις», αλλά για σένα είναι απόλυτα αληθινό τόσο που έχει κάνει πραγματικά take over τη ζωή σου και φυσικά βλέπεις την αγανάκτηση και κούραση στο βλέμμα των κοντινών σου ανθρώπων Όλα αυτά τα λόγια που κάποια στιγμή άκουσες από τους άπειρους γιατρούς που έχεις πάει, από τους αγαπημένους ανθρώπους σου, λόγια που ήθελαν να είναι comfort αλλά σε εσένα μεταφράστηκαν σε self-hate και στην πραγματικοτητα ήταν triggering, έρχονται φυσικά σαν εμβοές στο μυαλό μου όταν έγραψα και όταν τραγουδάω live το “Crooked” και το “Hypochondria”. Παρ' όλα αυτά νομίζω ότι για εμένα λειτούργησαν και απόλυτα ψυχοθεραπευτικά. Με βοήθησαν να βγάλω νόημα στο πώς αισθάνομαι, στο γιατί αισθάνομαι έτσι. Ίσως γράφτηκαν και σαν γράμμα προς το να με κατανοήσουν οι έξω, αλλά και να κατανοήσω η ίδια τον εαυτό μου. Εγώ έχω πάρει απόλυτη δύναμη και εμψύχωση από artists που μιλάνε ανοιχτά για το mental health τους, με έκαναν να νιώθω λιγότερο μόνη. Επομένως, όταν βλέπω ότι αυτά που γράφω αγγίζουν κάποιους γιατί μοιραζόμαστε παρόμοια εμπειρία, πέρα από βαθειά συγκινητικό, με κάνουν να θυμάμαι πως όντως δεν είμαι μόνη σε αυτό.

Η μάγισσα Κίρκη έχει πολύ έντονη παρουσία στον δίσκο - και στο βίντεο του “Crooked” και στο “Femmeland” - τι το ιδιαίτερο έχει η συγκεκριμένη μάγισσα και σε εμπνέει τόσο η μορφή της, σε σχέση με τη Μήδεια ή ακόμα και την Ωραία Ελένη, που στην «Οδύσσεια» προσφέρει το «νηπενθές» που χαρίζει σε όποιον το πιει τη λήθη;

Στην έρευνά μου για συμβολισμούς για το artwork, βρήκα την ιστορία της Κίρκης. Διάβασα λοιπόν ένα υπέροχο βιβλίο, το “CIRCE” της Madeline Miller (σ.σ. κυκλοφορεί και στα ελληνικά σε μετάφραση Κλαίρης Παπαμιχαήλ από τις εκδόσεις «Διόπτρα»), που ακριβώς διηγείται το πόσο παρεξηγημένη παρουσιάζεται η ιστορία της Κίρκης στην «Οδύσσεια». Κάπως κακιά, αλλά όχι απόλυτα, μα σίγουρα πανούργα επειδή και μόνο ήταν πιο ισχυρή από τους άντρες και τον Οδυσσέα και επομένως αποτελούσε απειλή. Στην έρευνά μου βρήκα λοιπόν πόσο μαγική φιγούρα ήταν η Κίρκη. Πανίσχυρη Μάγισσα, Υφάντρα και Θέα, με πατέρα τον Ήλιο, ζούσε με τις νύμφες της στο νησί της. Μόνο τους άντρες που παραβίαζαν και την απειλούσαν τους μετέτρεπε σε ζώα. Τα ζώα όμως ζούσαν αρμονικά και εξημερωμένα στο νησί. Κάπως μαζί με τον Vinyl Face, που κάναμε το art direction παρέα, έκανε κλικ και είπαμε «αχ, αυτό είναι το “Femmeland” αν ήταν νησί”. Μετέπειτα βρήκα πολλή ταύτιση στη δική μου με αυτή της Κίρκης. Πόσο φροντιστική ήταν με τις θηλυκότητες και με την Πηνελόπη. Σε μια άλλη εκδοχή του μύθου στο τέλος αποκηρύσσει τον ίδιο τον πατέρα της (την Πατριαρχία) και τον ιδεατό θεϊκό εαυτό και επιλέγει να γίνει άνθρωπος. Όλα αυτά κάπως συμβολικά έβγαζαν απόλυτο νόημα με το δικό μου process.

Και σε αυτόν τον δίσκο υπάρχει ένα ελληνόφωνο κομμάτι (τα «2 Φιλιά»), όπως και το «Ατυχήσαμε» στο “Fragments”. Όταν σε είχα ρωτήσει γι' αυτό τότε, μου είχες πει ότι «Το «Ατυχήσαμε» μιλάει για την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ δυο ανθρώπων - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η επιλογή επομένως της γλώσσας έγινε συνειδητά, έτσι ώστε το άλλο άτομο να μην μπορεί να καταλάβει». Τα «2 Φιλιά» μου ακούγονται ωστόσο να κινούνται προς μια πιο διαφορετική, λάγνα και ευθεία κατεύθυνση, οπότε αναρωτιέμαι μήπως η επιλογή της γλώσσας (και η παραγωγή από εσένα) έγινε εδώ ακριβώς για να καταλάβει το άλλο άτομο;

ΟΥΑΟΥ αλήθεια δεν το είχα σκεφτεί, αλλά πραγματικά μου βγάζει τόσο νόημα. Πωπω, νιώθω σαν εκείνες τις στιγμές στην ψυχοθεραπεία που σου λέει κάτι η ψυχοθεραπεύτριά σου και γίνεται έκρηξη συνειδητοποίησης στο κεφάλι σου. Χαχαχα!

Για να μείνω στο «2 Φιλιά», το βίντεο κλιπ του είναι σε δική σου σκηνοθεσία. Πώς αποφάσισες να κάνεις και αυτό το βήμα και τι βρήκες πιο ενδιαφέρον στη σκηνοθεσία σε σχέση με τη δημιουργία μουσικής;

Δεν ήταν κάτι που έγινε εσκεμμένα. Πάντα έχω πολύ έντονη παρέμβαση στα music videos μου, γιατί όταν γράφω τη μουσική μου πάντα έχω στο μυαλό μου το visual κομμάτι. Για μένα είναι μια αλληλένδετη διαδικασία. Θέλω κάπως όλα να συνδέονται και να έχουν τους συμβολισμούς τους και το θεωρητικό τους πλαίσιο. Η αλήθεια είναι ότι στο «2 Φιλιά» αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες γιατί πραγματικά δεν είχα τεχνική εμπειρία, επομένως οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε ολόκληρη την ομάδα και στους φίλους μου που με βοήθησαν. Τον Romnique Palo, την Αναστασία Νταφέρερα, τον Χρήστο Μπεκίρη (Bhukhurah), την αδερφή μου την Ματίνα Μεγκλά και φυσικά δεν θα γινόταν χωρίς τη μαγεία του Vinyl Face.

Το artwork του δίσκου είναι πολύ προσεγμένο και στυλιζαρισμένο - θέλεις να μου πεις λίγα λόγια για το concept πίσω από αυτό και για την μεταφορά του σε εικόνες;

Όπως είπα και πριν, μου αρέσει πολύ το θεωρητικό πλαίσιο και να βρίσκω συμβολισμούς σε ό,τι παρουσιάζω. Με το Vinyl Face θέλαμε να μεταφερουμε στο βινυλιο του “Femmeland”, τον κόσμο μου, τον κόσμο αυτό της Κίρκης. Όλα τα singles συνδέονται, παρουσιάζοντας τις πολλές όψεις της Κίρκης. Η σκοτεινή (“2 Kisses”), που παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία επιφανειακά αντιλαμβάνεται την Κίρκη, αλλά στην πραγματικότητα δείχνει την τρυφερότητά της μεσα απο την επιφανειακή σκληρότητά της, και το “Crooked” στο οποίο βλέπουμε την πτώση της και τη δύσκολη αρχή μιας νέας ζωής. Το βινύλιο περιλαμβάνει λίγο από όλα. Είναι ο κόσμος της Κίρκης. Το 3D το δημιούργησε η Εριφύλη Δουκέλη και το γραφιστικό και την επεξεργασία την ανέλαβε ο Contino. Η φωτογραφία είναι του Costa Simou.

Ποιο συναίσθημα επικρατεί στο διάστημα αμέσως μετά την κυκλοφορία του δίσκου - πέρα από τον εύλογο ενθουσιασμό;

Xαρμολύπη θα έλεγα. Αισθάνομαι ενθουσιασμένη και συγκινημένη που επιτέλους παρουσιάζω αυτό που τόσο καιρό δούλευα, που μοιράζομαι το όραμά μου με σαφήνεια, όπως το είχα ονειρευτεί. Παράλληλα, όμως, νιώθω και μια αίσθηση αδειάσματος, μια γενικότερη υπαρξιακή κρίση, χαχα! Είναι το «και τώρα τι;». Όταν δημοσιεύεις κάτι που έχει κυριαρχήσει 24/7 στη ζωή σου και ξαφνικά είναι εκεί έξω, αλλά τα αποτελέσματα δεν έρχονται αμέσως, είναι πάλι μια διαδικασία επίπονα αργή που απαιτεί υπομονή. Ξέρεις, έχει αυτήν την αίσθηση του κενού. Και αναρωτιέσαι, «χμμμ, έχω τη δύναμη να πάω στο επόμενο;». Και ας ξέρεις ότι θα ξαναέρθει στο μέλλον και πάλι από την αρχή θα ζήσεις το ίδιο process. Βλέπεις είναι αρκετά μεταιχμιακό το επάγγελμα μας. Είσαι συνέχεια στα όρια της απόλυτης απόλαυσης και της απόλυτης ματαίωσης.

Τι αισθήματα νομίζεις ότι προκαλεί η μουσική σου στο ακροατήριό σου; Και τι είναι πιο ικανοποιητικό – ένα τραγούδι σου να δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα σε όλα τα μέρη του ή διαφορετικά στο καθένα;

Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο μαγικό κομμάτι της τέχνης, ότι ο καθένας βρίσκει κάτι διαφορετικό ως συμβολισμό, κάποιο άλλο συναίσθημα, κάποια άλλη ιστορία που συνδέεται με τη δική του ζωή. Ακόμα και η ίδια μπορεί, σε διαφορετική φάση της ζωής μου, να βρω άλλο νόημα στα ίδια μου τα κομμάτια. Για παράδειγμα, όταν τραγουδάω το «Ατυχήσαμε» ανακαλύπτω και συνδέομαι με άλλες διηγήσεις. Π.χ. το “Hypochondria” μπήκε σε μια playlist για yoga, ένα τραγούδι που σίγουρα δεν θα περίμενα να ακούσω σε μια τάξη yoga, αλλά πραγματικά, ironically αλλά και ταυτόχρονα βγάζει τόσο νόημα. Χαχαχα!

Το καλοκαίρι που μας πέρασε διασκεύασες το “Like A Prayer” της Madonna - γιατί διάλεξες το συγκεκριμένο κομμάτι από τα πολλά της Madonna;

Συνήθως προτιμώ τις διασκευές που είναι απρόσμενες. Γι' αυτό ήθελα να διασκευάσω ένα κλασικό pop κομμάτι. Η σκέψη για το “Like a Prayer” προέκυψε επειδή αγαπώ τη Madonna και το κομμάτι αυτό. Παρόλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι η αρχική ιδέα ήταν αρκετά basic. Θα έπαιζα στην Αγγλικανική Εκκλησία και είπα “α, γιατί όχι;».

Τι σχέδια έχεις για το μέλλον μετά την κυκλοφορία του δίσκου - βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα;

Προς το παρόν το focus μου είναι στo tour εγχώρια και στο εξωτερικό. 2/6 παίζω στην Αθήνα στο Indie Playground στο Lunar Space, 12/6 Λονδίνο και 15/6 Μπράιτον. Από Σεπτέμβρη θα κάνω και την επίσημη παρουσίαση δίσκου.