Μουσικό σε κάνει η εμπειρία, η δουλειά και η όρεξη για δημιουργία

Αν κάτι με χαροποιεί στις νέες μουσικούς, είναι η διάθεσή τους να σχολιάσουν με τη μουσική τους την πατριαρχία - και όλα όσα αυτή συνεπάγεται: την αντικειμενοποίηση των γυναικών, το male gaze, την αστυνόμευση των σωμάτων μας. Και ακόμα περισσότερο με χαροποιεί το ότι το κάνουν με πολύ ιδιαίτερες μουσικές. Για του λόγου το αληθές, ιδού το παράδειγμα της VASSIŁINA:

Πώς θα παρουσίαζες την εαυτή σου σε κάποιο άτομο που δεν έχει ακούσει ποτέ τη μουσική σου; Και πώς προέκυψε ο τρόπος γραφής του καλλιτεχνικού σου ονόματος (VASSIŁINA);
Είμαι μουσικός παραγωγός/singer-songwriter και κάνω ηλεκτρονική μουσική με avant-pop στοιχεία. Το γιατί γράφω το όνομά μου έτσι, να σας πω την αλήθεια, δεν το ξέρω ούτε εγώ. Προέκυψε μετά από μια μίνι κρίση ταυτότητας που πέρασα ενώ ζούσα στην Αγγλία. Κανείς δεν μπορούσε να προφέρει το όνομα μου, επομένως αποφάσισα να τους μπερδέψω ακόμα πιο πολύ.

Οι «ακαδημαϊκές», αν μπορώ να τις πω έτσι, γνώσεις σου πάνω στην μουσική πώς επηρεάζουν ή πώς συμβάλλουν στη δημιουργία της μουσικής σου; Ποια είναι η δημιουργική διαδικασία που ακολουθείς γενικά;
Το μεταπτυχιακό μου στο Goldsmiths (σ.σ. στο music engineering) σίγουρα μου έδωσε πάρα πολλά και ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα πως λάτρευα αυτό που σπούδαζα. Ίσως ευθύνεται και στο ότι το προπτυχιακό μου ήταν σε έναν τελείως άσχετο τομέα (σ.σ. Ψυχολογία ΑΠΘ), ενώ προσωπικά πάντα λαχταρούσα να σπουδάσω μουσική. Παρ’ όλα αυτά, σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι χρειάζεσαι ακαδημαϊκές σπουδές για να ασχοληθείς με την μουσική και την μουσική παραγωγή. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το προνόμιο του να μπορούν να σπουδάσουν. Ειδικά το 2021, υπάρχει τόση πληροφορία στο διαδίκτυο που αν θέλεις, μπορείς να αποκτήσεις την γνώση αυτή. Για μένα μουσικό σε κάνει η εμπειρία, η δουλειά και η όρεξη για δημιουργία.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη συνταγή όταν γράφω. Άλλες φορές μπορεί να αρχίσω χτίζοντας το beat και στην συνέχεια να αυτοσχεδιάσω την μελωδική γραμμή της φωνής και σιγά-σιγά να χτίσω το υπόλοιπο κομμάτι, ενώ άλλες φορές μπορεί να έρθει σαν διαδικασία songwriting. Δηλαδή, να γράψω το κομμάτι στην κιθάρα ή στο πιάνο.

Το πιο σημαντικό εργαλείο μου βέβαια είναι πάντα η φωνή και το sound design/foley, καθώς μου αρέσει πολύ να χρησιμοποιώ ήχους του σώματος όπως ανάσες/lip sounds, ακόμα και σαν κρουστά, και να δημιουργώ ένα συγκεκριμένο ηχοτοπίο.

Μου αρέσει πολύ όμως και να συνεργάζομαι με άλλους. Για παράδειγμα στο “Fragments” πολλά κομμάτια έγιναν σε παραγωγή μαζί με τους συνεργάτες μου Τom Wright και Luke Mannell. H διαδικασία ήταν ως εξής: δούλευα εγώ την βάση, την έστελνα στα παιδιά, πρόσθεταν αυτά κάτι άλλο και ούτω καθεξής.

Αν ήταν να οργανώσεις μια μέρα ενός φεστιβάλ με νέους alternative μουσικούς από την Ελλάδα, ποιους-ες θα διάλεγες για το line up σου και γιατί;
Λοιπόν, είναι τόσοι που θα έπρεπε να ξεκινάει από τις 9 το πρωί μέχρι την επόμενη μέρα.

Κristof, Bhukhurah, Chickn, Evripidis and Ηis Τragedies, Nalyssa Green, Melentini, Pan Pan, Youth Valley, Lou, Johnny Labelle, Raed Raees, Evita Manji, Saber Rider, Capétte, Metaman και Die Arkitekt.

Θεωρώ πως όλες είναι φρέσκες φωνές που αλλάζουν τη σκηνή και πως έχουν τόσα να μας δώσουν. Aς το οργανώσει κάποιος παρακαλώ πολύ!

Πάμε τώρα στο "Fragments". Σε κάποια κομμάτια έχεις κάνει και εσύ την παραγωγή και σε κάποια όχι. Πώς έλαβε χώρα αυτή η επιλογή; Θα σε ενδιέφερε να εμπλακείς με την παραγωγή μουσικής άλλων καλλιτεχνών ή προτιμάς να εστιάζεις στην παραγωγή της δικής σου δουλειάς;
Αν εξαιρέσεις το «Ατυχήσαμε», στο όποιο έχει κάνει παραγωγή μόνος του ο Τom, όλα τα υπόλοιπα ήταν κυρίως δικής μου παραγωγής. Γενικότερα, με τον Τom και τον Luke έχουμε χτίσει μια πολύ δυνατή ομάδα και στην ουσία δουλέψαμε τον δίσκο όλοι μαζί. Κάποια κομμάτια όπως το “Sexyless”, “Not friends” και “Τhis is the last song I’m gonna write for you”, έγιναν σε παραγωγή από εμένα, για τον μοναδικό λόγο ότι γράφτηκαν σε μια μέρα και δεν υπήρχε χώρος για έξτρα production. Το “Βad Omen”, σε αντίθεση, και το “Possession” γράφτηκαν ως διαδικασία ανταλλαγής. Επίσης, σημαντικό κομμάτι του δίσκου για μένα είναι τα βιολιά, τα οποία γράφτηκαν και έγιναν arranged από την Galina Juritz, ενώ σε κάποια κομμάτια έκανε additional production o Χρήστος Μπεκίρης.

Στόχος μου είναι να δουλέψω ως παραγωγός και για άλλους καλλιτέχνες, βέβαια στον αντίστοιχο χώρο που κινούμαι και εγώ. Δεν θα μπορούσα δηλαδή να κάνω παραγωγές για καποι@ trap/λαϊκό artist προφανέστατα, γιατί δεν έχω και αυτά τα ακούσματα. Η μεγάλη μου αγάπη είναι να κάνω παραγωγές/composition για ταινίες και θέατρο.

Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι η πλειονότητα των κομματιών δεν είναι ερωτικά αλλά αφορούν τη σχέση σου με το σώμα σου. Πώς αποφάσισες να εστιάσεις σε αυτό το θέμα; Είναι κάτι με το οποίο ασχολήθηκες όσο σπούδαζες ψυχολογία ή οδηγήθηκες σε αυτό από βιώματα όπως αυτά που έχουμε όλες οι γυναίκες;
Είμαι ένας άνθρωπος που σωματοποιώ πολύ έντονα το άγχος και όλα μου τα συναισθήματα μου. Για χρόνια ένιωθα αρκετό θυμό για αυτό και προς αυτό. Mου πήρε καιρό να ανακαλύψω - και φυσικά ακόμα ανακαλύπτω - τους λόγους για τους οποίους στρέφω τόσο έντονα την προσοχή μου στο σώμα μου.

Σίγουρα η Ψυχολογία με βοήθησε να αναπτύξω μια άλφα ψυχολογική μου σκέψη και να δώσω όνομα και αιτία σε αυτό που αισθάνομαι, αλλά άλλο τόσο με βοήθησε και ο Φεμινισμός. Με βοήθησε να καταλάβω ότι ένας από τους βασικούς λόγους που αισθανόμουν έτσι ήταν η χρόνια αντικειμενικοποίηση και αστυνόμευσης του σώματος μας, κάτι που βιώνουμε όλες οι θηλυκότητες.

Στο πρώτο μου ΕP, “In-Soma”, ήταν η πρώτη μου φορά που συνειδητά ήθελα να μεταφράσω αυτό μου το βίωμα σε ήχο. Το “Fragments” αποτελεί κάπως συνέχεια της πορείας αυτής, ίσως είναι ένα βήμα παρακάτω. Ένα βήμα αναγνώρισης κάποιων προσωπικών τραυμάτων. Για παράδειγμα, το “Sexyless” είναι ένα κομμάτι καθαρά ειρωνικό, ένα “fuck you” προς το male gaze.

Ένιωσες να υπάρχει κάτι διαφορετικό στον τρόπο που δημιούργησες και ερμήνευσες το ελληνόφωνο "Ατυχήσαμε" σε σχέση με τα αγγλόφωνα τραγούδια σου;
Το «Ατυχήσαμε» μιλάει για την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ δυο ανθρώπων - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η επιλογή επομένως της γλώσσας έγινε συνειδητά, έτσι ώστε το άλλο άτομο να μην μπορεί να καταλάβει.

Ήταν πολύ διαφορετική διαδικασία το να γράψω και να ερμηνεύσω στα ελληνικά. Πιο προσωπική και κάπως άβολη θα έλεγα, ίσως γιατί η σύνδεση με την μητρική γλώσσα είναι πάντα πιο βαθιά. Αυτός ήταν και ο λόγος που επέλεξα να μην κάνω την παραγωγή η ίδια. Ήθελα κυρίως να δω πώς θα προσέγγιζε το κομμάτι κάποιος άνθρωπος που δεν μιλάει ελληνικά και δεν έχει ελληνικά ακούσματα.

Το "Not friends", ένα από τα ερωτικά κατά τη γνώμη μου κομμάτια του δίσκου, μου αφήνει την αίσθηση ότι είναι η αντίδραση στην απελπισία κομματιών όπως το "Bad Romance" της Lady Gaga. Εκεί που εκείνη σπαράζει "I don't want to be friends", εσύ λες "don't call me friend, fuck off!" Θα μπορούσε όμως να αναφέρεται και στη σχέση αγάπης-μίσους που έχουμε πολλές γυναίκες με το σώμα μας. Τελικά σε τι αναφέρεται το κομμάτι αυτό και πώς γράφηκε;
Το “Νot friends” είναι ξεκάθαρα ερωτικό κομμάτι, έχεις δίκιο. Μιλάει για την υπέροχη συνθήκη του friendzone. Μη σου τύχει γενικά σου εύχομαι, χαχα!

Είναι ένα κομμάτι, μαζί με το “This is the last song I’m gonna write for you”, απόλυτου θυμού και απόγνωσης απέναντι σε μια σχέση τοξική που δεν ξέρει ούτε η ίδια τι θέλει να είναι.

Το "Possession" - το αγαπημένο μου κομμάτι από το δίσκο - έχει κάποια σχέση με την ταινία του Ζουλάφσκι; Το ρωτώ γιατί πέρα από το προφανές του τίτλου οι στίχοι του θυμίζουν και την κατάρρευση της ηρωίδας της ταινίας. Υπάρχει κάποια ταινία της οποίας τη μουσική θα ήθελες να έχεις γράψει;
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ μου, αλλά μου αρέσει τόσο αυτή η συσχέτιση.

Το “Possession” μιλάει για την συνθήκη του να είσαι συνέχεια σε μια οριακή κατάσταση και να νιώθεις πως ο νους σου δεν κυβερνά πια το σώμα σου.

Θα ήθελα τόσο να έχω γράψει το soundtrack του “Matrix” και του “Enter the void”. Γενικά αγαπώ τα soundtracks και κυρίως αυτά των sci-fi και thriller, ακόμα και αν δεν είμαι η μεγαλύτερη fan αυτών των ταινιών. Βέβαια, ιδανικά θα ήθελα να γράψω για ταινία του James Bond και να μην χρειαστεί να ξαναδουλέψω ποτέ στην ζωή μου. Χαχα!

Tο βίντεο κλιπ του "Bad Omen" θυμίζει το σουρρεαλιστικό κόσμο του Ντέιβιντ Λιντς - μπορείς να μου πεις λίγα λόγια για την ιδέα πίσω από αυτό και για την υλοποίησή της;
To “Bad Omen” γράφτηκε κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας - μια συνθήκη σίγουρα σουρρεαλιστική.

Είχα εγκλωβιστεί στο Λονδίνο και βίωνα την απομόνωση πολύ έντονα, όπως αρκετός κόσμος άλλωστε. Ως αποτέλεσμα είχε επηρεαστεί ο ύπνος μου και κάθε βράδυ έβλεπα πολύ έντονα και περίεργα όνειρα. Ένα βράδυ λοιπόν ονειρεύτηκα το video clip του ‘Bad Omen’, γεμάτο συμβολισμούς, και το επόμενο πρωί ξύπνησα και το έγραψα. Μπορεί να μοιάζει με ερωτικό κομμάτι αλλά στην πραγματικότητα μιλάει για την παράνοια του πρώτου lockdown και…. τις ημικρανίες μου. (“Ah my eyes… it hurts”).

Είμαι πολύ χαρούμενη για την συνεργασία μου με την Βάσω Κακοσίμου (σκηνογραφία), τον Γρηγόρη Πανόπουλο (σκηνοθεσία) και την Ματίνα Μέγκλα (ενδυματολογία), καθώς κατάφεραν να μεταφέρουν άρτια το όνειρο μου σε εικόνα.

Έχεις δηλώσει ότι το όνειρό σου είναι να παρουσιάσεις τη δουλειά σου κάποτε στο Barbican στο Λονδίνο. Γιατί εκεί συγκεκριμένα - πέραν του ότι προφανώς είναι εξαιρετικός χώρος;
Απλά το αγαπώ! Και την ακουστική του και τους artists που φέρνει. Από Sevdaliza μέχρι Rhoji Ikeda, ό,τι παραγωγή ανεβαίνει είναι φοβερή. Eπίσης το μπρουταλιστικό κτίριο του Barbican είναι τόσο επιβλητικό που απλά σου παίρνει την ανάσα.

Επιτέλους θα γίνει λάιβ παρουσίαση του δίσκου - φαντάζομαι ότι είναι από τις πρώτες φορές που ξανανεβαίνεις στη σκηνή μετά την καραντίνα. Εκτός από την εύλογη χαρά, τι άλλα συναισθήματα σου δημιουργεί αυτή η επερχόμενη συναυλία;
Υπέρμετρη χαρά και συγκίνηση. Μετά το πρώτο live μου τον Ιούλιο που άνοιξα τους Kadebostany, ένιωσα πραγματικά σαν να ξαναενώθηκα με ένα κομμάτι που είχα χάσει. Ήταν σαν να βρήκα ξανά τον εαυτό μου. Είμαι διπλά ενθουσιασμένη λοιπόν που θα παρουσιάσω μετά από τόσο καιρό ολόκληρη τη δουλειά μου και που θα συνεργαστώ με την αγαπημένη μου drag performer Tammy Tsanaka.

Τι σχέδια έχεις για το μέλλον μετά την κυκλοφορία του δίσκου - βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα;
Στις 16 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε το νέο μου κομμάτι «Μάρτιος» ως μέρος της νέας συλλογής της Inner Ear Records “INNSOMNIA” σε συνεργασία και παραγωγή Βασίλη Ντοκάκη. Ενώ έρχονται κι άλλες συνεργασίες, νέα κομμάτια και ευελπιστούμε πολλά live shows.
- -
Φωτογραφίες - Ευτυχία Βλάχου

Η VASSIŁINA παρουσιάζει το “Fragments” την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου στο Romantso Rooftop.