Όταν δεν μπορείς να ταξιδέψεις, πρέπει η μουσική σου να το κάνει για σένα
Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα, εμείς και οι Ιταλοί. Σοφή παροιμία. Ο Federico Sereni (μπάσο και φωνητικά) γράφει λες και είμαστε κολλητοί φίλοι που κάθονται στην καφετέρια και συζητάνε πάνω από εσπρεσσάκια. Είμαι σίγουρη ότι έγραφε τις απαντήσεις κουνώντας χέρια και πόδια, κάνοντας γκριμάτσες και σχολιάζοντας στο υπόλοιπο συγκρότημα τα πάντα!
Ας αρχίσουμε με την κλασική ερώτηση: πώς δημιουργηθήκατε και πώς επιλέξατε το είδος της μουσικής πού θα παίζατε;
Να πώς σχηματιστήκαμε: οι δυο από εμάς, εγώ και ο Francesco (σ.σ. Marchi, φωνητικά και κιθάρα) ήμαστε συμμαθητές και παίζαμε διασκευές δεξιά και αριστερά με διάφορα συγκροτήματα. Εγώ άρχισα να παίζω στο σπίτι με τον Andrea (σ.σ. Mastropietro, φωνητικά και κιθάρα), γιατί τα είχα με την αδερφή του. Και θέλαμε και οι δυο μας να παίξουμε τα δικά μας τραγούδια, όπως και ένα σωρό άλλοι στον κόσμο. Οπότε ο Andrea ήρθε μαζί μας έξι-επτά χρόνια πριν και δημιουργήθηκε έτσι το συγκρότημα. Ο Marco (σ.σ. Biagiotti, δεύτερα φωνητικά και ντραμς) έφτασε αργότερα για να ολοκληρώσει το γκρουπ. Το πάθος μας για την καλή μουσική μας οδήγησε στο να παίξουμε μαζί και στο να ηχογραφούμε τα πάντα ευθύς εξαρχής. Νιώθαμε ότι έπρεπε να δημιουργήσουμε κάτι, και ακόμα την έχουμε αυτή την ανάγκη. Δώσαμε στο συγκρότημα το όνομα The Vickers γιατί ήταν σύντομο και ξεκάθαρο, χωρίς να έχει κάποια συγκεκριμένη σημασία. Δεν υπήρχε άλλο συγκρότημα με αυτό το όνομα-έμοιαζε με το όνομα κάποιου είδους αεροπλάνου ή διπλάνου, πολύ στυλάτο... ίσως να ήταν η επιθυμία μας να πετάξουμε μακριά και να δούμε τον κόσμο με τη μουσική μας... με έναν αριστοκρατικό τρόπο σαν αυτόν. Αρχίσαμε να παίζουμε διασκευές από The Kinks, Syd Barrett, Neil Young, Blur, The Beatles, ό, τι μας άρεσε... Τρεις μήνες μετά δουλεύαμε το δικό μας πρωτότυπο υλικό και αρχίσαμε να το παίζουμε ζωντανά ανάμεσα στις διασκευές. Μισό σετ διασκευές και μισό πρωτότυπη μουσική.
To nooga.com σας περιέγραψε ως "οι Beatles μετά από μερικά υπέρ το δέον acid trips". Τέτοιες συγκρίσεις είναι πολύ κολακευτικές-πώς μπορεί όμως ένας μουσικός να αποφύγει τον κίνδυνο του να υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές του μετά από τέτοια σχόλια;
Είναι τέλεια μια τέτοια σύγκριση! Όχι μόνο για τη σύγκριση καθαυτή, αλλά και για τη μουσική περίληψη εντός της. Αυτό που θα θέλαμε να πετύχουμε είναι να έχουμε έναν προσωπικό ήχο, να γράφουμε καλά τραγούδια, να τους φερόμαστε με φαντασία στο στούντιο και ζωντανά... Οπότε οι Beatles είναι οι καλύτεροι πρωτοπόροι, πειραματίζονταν όσο ήθελαν, με εξαιρετικά τραγούδια όμως. Μπορείς να παίξεις το "Tomorrow never knows" σε μια ακουστική κιθάρα όταν είσαι παιδί και προσπαθείς να μάθεις το όργανο, αλλά μπορείς και να ακούσεις αυτόν τον ήχο, αυτά τα ντραμς, αυτά τα εφέ, αυτή τη φωνή, σε ένα σημερινό electro κομμάτι. Σκέψου τους Chemical Brothers ή τους Prodigy. Πάντως τους εαυτούς μας δεν τους υπερεκτιμούμε! Έχουμε τόση πολλή δουλειά να κάνουμε! Αυτά τα καλά σχόλια τα παίρνουμε για να πάμε μπροστά και για να τα βγάζουμε πέρα τις άσχημες μέρες. Πάντα υπάρχουν άσχημες μέρες. Νομίζω ότι έχει να κάνει μόνο με το υπόβαθρο ή την εκπαίδευσή σου. Αν παίζεις, νομίζεις ότι είσαι καλός και σκίζεις. Πρέπει όμως και να δουλέψεις σκληρά και να κάνεις ό, τι καλύτερο μπορείς για να το αποδείξεις.
Πώς και αποφασίσατε να στείλετε το υλικό σας και να βγάλετε το τρίτο σας άλμπουμ στην ελληνική Inner Ear;
Πάντα προσπαθούμε να παραχωρούμε άδειες ή να συνεργαζόμαστε στο εξωτερικό. Αυτό ήταν μια αλλαγή κατεύθυνσης για μας. Μια πρόοδος, ένα είδος ωρίμανσης. Οπότε αν δεν είσαι μεγάλος και προσπαθείς να γίνεις, πρέπει να παίξεις και να ταξιδέψεις, κι όταν δεν μπορείς να ταξιδέψεις, πρέπει η μουσική σου να το κάνει για σένα. Το βασικό είναι να βρεις κι άλλους ωραίους ανθρώπους που να ξέρουν πώς να δουλέψουν. Η Inner Ear το ξέρει αυτό. Στέλνοντας το υλικό μας δεξιά και αριστερά είχαμε καλή και γρήγορη ανταπόκριση και από ραδιόφωνα που δεν το περιμέναμε, όπως το KEXP στο Σιάτλ ή το BBC 4 στο Ηνωμένο Βασίλειο, το National Radio στην Ισπανία, το XFM στο Μάντσεστερ, το Rai (το εθνικό ραδιόφωνο της Ιταλίας)...
Μπορείς να μου πεις κατά πόσο επηρεάζει τη δημιουργία μουσικής στην Ιταλία η οικονομική και πολιτική που βιώνει η χώρα σήμερα;
Ωωωω, το θέμα θα μπορούσε να γίνει τεράστιο και βαρετό... Αλλά αν το περιορίσουμε αυστηρά στη μουσική βιομηχανία, είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα. Για τη δημιουργικότητα δεν είναι πρόβλημα, ποτέ δεν ήταν. Καμιά φορά οι δυσκολίες σε βοηθούν να βρεις άλλους δρόμους. Αλλά αν θέλεις να κάνεις τη δημιουργικότητα καλλιτεχνικό κίνημα-και σήμερα ακόμα περισσότερο από ότι σε άλλες δεκαετίες-πρέπει να δημιουργήσεις μια βιομηχανία. Καθώς πρέπει να δημιουργήσεις ενδιαφέρον γύρω από μια δημιουργία, πρέπει να κινήσεις κόσμο και χρήμα. Και αν είσαι καλός και έχεις ανταπόκριση, πρέπει να αφιερώσεις τον περισσότερο χρόνο σου σε αυτό με μια ομάδα που να την εμπιστεύεσαι. Σε άλλα μέρη υπήρχε μια διεθνής μουσική βιομηχανία ευθύς εξαρχής. Αυτή είναι η κύρια και η πιο σημαντική διαφορά. Οι πολιτικοί και η SIAE (σ.σ Societa Italiana degli Autori ed Editori, η ιταλική ΑΕΠΙ) είναι εκτός πραγματικότητας και ειλικρινά δεν βοηθάνε καθόλου τους νέους μουσικούς και τα νέα φεστιβάλ. Είναι γέροι, αργοί και βοηθούν το σύστημα, είναι εντελώς ενάντια στους δημιουργούς, στους μουσικούς, στους promoters ή στο κοινό, που συχνά είναι πραγματικά σπουδαίοι, δημιουργικοί, νέοι και γρήγοροι. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν μπορείς να πολεμάς πάντα για να αλλάξεις τα πράγματα (πίστεψέ με, ο κόσμος πολεμάει αυτό το σύστημα για πολύ καιρό) και συχνά οι Ιταλοί αλλάζουν χώρα για να δουλέψουν, να δημιουργήσουν, να κερδίσουν χρήματα από καλές ιδέες, να ξεχάσουν ηλίθιους και παλιούς νόμους...
Στην Ελλάδα, όταν μιλάμε για "ιταλική μουσική", ο περισσότερος κόσμος σκέφτεται τον Lucio Dalla, τον Eros Ramazzotti ή ακόμα και την italodisco των 90's. Έχεις να προτείνεις κανένα συγκρότημα για να αλλάξει γνώμη;
Όοοοοοχι ρε φίλε, αυτή είναι πολύ ξεπερασμένη ιδέα για την ιταλική μουσική! Έχει να κάνει με την προηγούμενη απάντηση. Αν δεις πώς τα πάει ο Toto Cutugno στη Ρωσία ή ο Eros Ramazzotti στη Νότια Αμερική ή τέτοια πράγματα, τότε θα συμφωνήσω. Αλλά αυτό είναι κάτι που γεννήθηκε στα 80's και είναι απότοκο του ψυχρού πολέμου και της ιδέας που είχε ο κόσμος σε κάποιες χώρες για την Ιταλία... Δεν θα ανέφερα καν τον Lucio Dalla μαζί με τον Eros Ramazzotti, την Laura Pausini ή τον Al Bano (χαμογελαστό smiley). Ο Dalla ήταν σπουδαίος μουσικός, συνθέτης και στιχουργός. Θα ήταν σαν να βάζαμε στο ίδιο επίπεδο τους Take That με τους Smiths (λίγο πολύ...-κι άλλο χαμογελαστό smiley)... Δε φαντάζομαι να το νομίζεις εσύ αυτό για την Ιταλία και η γνώση σου να σταματά στην italodisco.... Αυτό πιστεύει ο πολύς κόσμος; Α πα πα, στερεότυπα... Τα στερεότυπα είναι για τους πολιτικούς που θέλουν να σου πουλήσουν ιδέες ή για τις πολυεθνικές που θέλουν να σου πουλήσουν προϊόντα. Θες να τους αλλάξεις τη γνώμη; Καλά, δεν σου φτάνουν οι Vickers; Να εδώ, σου έχω και underground και mainstream (όχι πολύ εμπορικό) υλικό. Λίγο από όλα, με ποικιλία ειδών και γλωσσών. Όλα τα είδη, εκτός από hip-hop! Go!Zilla, Appaloosa, Plastic Man, The Hacienda, Calibro35, Plastic Made Sofa, Aucan, Soviet Soviet, m+a, Verdena, Afterhours, Jennifer Gentle, Battiato, Motel Connection. Τώρα λες να έχουν την ίδια γνώμη με πριν; (κι άλλο χαμογελαστό smiley)!
Ο Andrea και ο Marco έχουν συνεργαστεί με τους Go!Zilla-θα έλεγες ότι υπάρχει ήδη μια psych σκηνή στη Φλωρεντία ή απλά συγκροτήματα που συνεργάζονται το ένα με το άλλο;
Όχι καθαυτή psych σκηνή, κι αυτό δεν είναι κακό, είναι καλό. Τα συγκροτήματα πραγματικά διαφέρουν, αλλά η σκηνή έχει καλά δείγματα. Αυτή η ποικιλία είναι συνηθισμένη στην Ιταλία. Ίσως για τους λόγους που εξέθεσα στην τρίτη ερώτηση, αλλά στ' αλήθεια δεν ξέρω γιατί. Το κάθε συγκρότημα ακολουθεί τη δική του έμπνευση και τον δικό του ήχο. Αλλά οι περισσότεροι γνωρίζονται μεταξύ τους και είναι φίλοι. Οπότε ναι, ενίοτε υπάρχει μια φιλική βοήθεια ή μια καλλιτεχνική ανταλλαγή. Η παρούσα είναι καλή περίοδος για την ψυχεδελική μουσική, δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά φαίνεται να υπάρχει μια αναβίωση του ήχου. Οπότε πολλά καλά συγκροτήματα ανά τον κόσμο βρίσκουν το χώρο τους και το ίδιο συμβαίνει και στη Φλωρεντία.
Αν και το άλμπουμ σας αφήνει μια 60's αίσθηση, διακρίνονται και επιρροές από τα 90's, ειδικά σε κομμάτια όπως το "She's lost". Πώς καταφέρατε να συνδυάσετε αυτές τις μουσικές περιόδους, που δεν μοιάζουν καθόλου αναμεταξύ τους;
Ο ήχος είναι το προϊόν τεσσάρων χαρακτήρων που συναντιούνται για να οδηγήσουν το συγκρότημα κάπου και κάπως σε κάτι καλό. Το τι μας αρέσει είναι ξεκάθαρο και πρέπει να δώσεις ένα σημείο αναφοράς στον ακροατή όταν περιγράφεις τη μουσική σου αλλά πίστεψέ με, δεν το σχεδιάζουμε μήνες πριν. Είναι απλά το προϊόν από τέσσερις απομονωμένους τύπους που παίζουν όλοι μαζί για να βρουν το δρόμο τους.
Φτιάξε το ιδανικό lineup για το Annibale Festival (σ.σ. ψυχεδελικό φεστιβάλ της Ιταλίας)...
Ναι!!! Ας διαλέξω ζωντανές μπάντες που παίζουν τώρα, όχι συγκροτήματα από τον τάφο! Θα ήταν ωραία να δω μαζί τους Tame Impala, Ty Segall, Kurt Vile, Neil Young, Jack White, The Coral, Thee Oh Sees, MGMT, Chemical Brothers, Fatboy Slim.
Πώς ήταν η εμπειρία του Primavera 2014; Σε τι διαφέρει το να παίζεις σε ένα τέτοιο φεστιβάλ από το να παίζεις σε μικρούς χώρους και τι προτιμάτε;
Το Primavera ήταν υπέροχο! Πραγματικά σπουδαίο. Έχει τόσα πράγματα να δεις και είναι σαν λούνα παρκ για όσους αγαπούν τη μουσική. Φτάσαμε στο φεστιβάλ μετά από περιοδεία δυο εβδομάδων, ήμασταν στο κοινό τη νύχτα της 30ης και την ημέρα της 31ης (σ.σ. Μαΐου). Είδαμε τους National, τους Black Lips, τον Ty Segall (η αγαπημένη μας συναυλία, σπουδαία...), τους Spoon... Χάσαμε τους Television γιατί είχαμε κάτι συνεντεύξεις μετά την εμφάνισή μας, οπότε όταν ξεκίνησαν εμείς κουβαλάγαμε τα πράγματά μας από το backstage στο βαν. Ανεβάσαμε ένα βίντεο με εμάς να χορεύουμε στο πάρκινγκ των μουσικών ενώ οι Television έπαιζαν μόλις 400 μέτρα από μας. Όσο τα μεταφέραμε, βρήκαμε το κινητό του Jonathan Wilson στο βανάκι της οργάνωσης. Μετά είδαμε ένα σωρό άλλα σπουδαία συγκροτήματα και μοιραστήκαμε το πάρκινγκ, το εστιατόριο, το ξενοδοχείο με επαγγελματίες μουσικούς. Δεν είναι πολύ αυτό, το ξέρουμε, και είναι και λίγο αστείο και γελοίο να τα λες αυτά, αλλά είναι σκέτη χαρά, ξέρεις. Νιώθεις ότι ανήκεις κάπου, είναι καύσιμο για να προχωρήσεις μπροστά. Το λατρέψαμε. Αλλά αυτό είναι το πνεύμα ενός festival, ε; Ένα συγκρότημα που να παίζει το μεγαλύτερο μέρος του υλικού του σε μικρούς ή μεσαίους χώρους και να του αρέσει να παίζει σε έναν πιο μεγάλο χώρο. Εμείς το λατρέψαμε! Προτιμούμε να έχουμε ένα καλό κοινό-καλύτερο να είναι μεγάλο-αλλά ο χώρος-μικρός, μεσαίος, μεγάλος-δεν έχει σημασία, μας αρέσει να παίζουμε μπροστά σε κόσμο!
Έχετε αναφέρει σε συνεντεύξεις σας ότι αγαπάτε πολύ την Αγγλία. Αυτός είναι ο λόγος που επιλέξατε να γράφετε στα αγγλικά ή σκοπεύατε πάντα να στραφείτε σε ένα πιο ευρύ κοινό;
Πάντα γράφαμε στα αγγλικά γιατί έτσι μας έβγαινε, τελείως φυσικά. Ποτέ δεν σχεδιάσαμε τίποτα. Σίγουρα έγινε εξαιτίας των όσων ακούγαμε για χρόνια και των όσων μας αρέσουν. Έτσι γίνεται με όλους. Σκεφτόμασταν βέβαια να ταξιδέψουμε και να φύγουμε μακριά από τα σπίτια μας, αλλά αυτός είναι ο λόγος που διαλέξαμε να κάνουμε μουσική, όχι η γλώσσα.
Pink Floyd ή Beatles-και γιατί;
Και τους δυο! Αλλά αν ήμουν στο έρημο νησί όπου θα έμενα μόνος για χρόνια πριν με βρουν, θα χρειαζόμουν και το rock 'n'roll και το psych, και τον ήρεμο ακουστικό ήχο και τον βαρύ, και τους εύκολους απλούς στίχους και τους πιο περίεργους... Θα ήθελα να βρω ένα κουτί με τη δισκογραφία των Beatles μαζί με ένα στερεοφωνικό που θα δούλευε με ηλιακή ενέργεια. Γι'αυτό και επιλέγω Beatles. Δημιουργικότητα, ποικιλία, σπουδαία τραγούδια, σπουδαίες παραγωγές και ιδέες, εξέλιξη και αισιοδοξία μέσα στον πόνο.
Ας κλείσουμε και με την κλασική ερώτηση: τι πλάνα έχετε, μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα;
Τώρα, τον Οκτώβριο του 2014, γυρίσαμε από μια βδομάδα στη Γαλλία και μόλις αλλάξαμε πρακτορείο. Είναι τεράστιο βήμα μπροστά, η Barley Arts μας ζήτησε να μπούμε στο roster της. Είναι τέλεια, είναι διεθνές πρακτορείο. Έχουμε σχεδιάσει του επόμενους μήνες (Δεκέμβρη, Γενάρη, Φλεβάρη) να κάνουμε συναυλίες στην Ιταλία για να προωθήσουμε το "Ghosts", και μετά πάλι στο εξωτερικό. Ελπίζουμε να έρθουμε στην Ελλάδα, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα! Την αγαπάμε πολύ. Το Νοέμβριο θα βγάλουμε ένα νέο βίντεο και το Γενάρη ένα νέο single σε 45ρι βινύλιο, κάτι πολύ ωραίο που θέλαμε να το κάνουμε εδώ και μήνες. Είναι κάτι που συνήθως το παίζουμε ζωντανά, αλλά δεν συμπεριλαμβάνεται στο "Ghosts" και θέλαμε τόσο πολύ να το ηχογραφήσουμε!
