Η ευλογία του Mark E. Smith

[Κλικ εδώ για να ξεκινήσει το mixtape]

Αφού δεν φιλοτιμήθηκα να ασχοληθώ με την κριτική του νέου, πολύ καλού δίσκου "Atlas" των Victory Collapse, τους κάλεσα στον χώρο μου για να ακούσουμε μουσική και να πούμε δυο κουβέντες. Εκείνο το βράδυ ήταν στην παρέα και ο βετεράνος Χρήστος Μίχος, που βγήκε έξω από το παράξενο σπίτι του και συνέβαλε τα μάλα στην συνέντευξη.

:: TEENAGE FANCLUB - EVERYTHING FLOWS (A Catholic Education, 1990)

Αντώνης Κλειδουχάκης: Πρωτοστάτες του νέου, για τα 90s ήχου, που ονομάστηκε indie.

Κώστας Βαρώτσος 1: Ναι φαίνεται ότι είναι 90s.

Χρήστος Μίχος: Αναμνήσεις από τις εκπομπές μου τότε. Θα ακούσεις τη φωνή και θα καταλάβεις.

Κ Β1: Με πολλά από αυτά δεν έχω ασχοληθεί, άκουγα συγκεκριμένα πράγματα, πιο κλασσικά. Ακούγεται σαν Αγγλικό.

A KΛ: Είναι οι Teenage Fanclub, το πρώτο κομμάτι του πρώτου τους δίσκου. Το 1990 σε ποια ηλικία σας βρίσκει;

Κ Β1: 10 χρονών (γέλια). Αλλά το "Bandwagonesque" μου άρεσε πολύ. To είχα ακούσει περισσότερο αργότερα, μου άρεσε που είχαν μια πιο pop, μπιτσμποϊκή αίσθηση.

A KΛ: Οπότε, σε πια ηλικία αρχίσατε, έτσι να γυροφέρνετε;

Κώστας Βαρώτσος 2: Όταν ήρθαμε στην Αθήνα το 98 ως φοιτητές, ο Κώστας στη γεωπονική και ο εγώ στο φυσικό. Μεγαλώσαμε στον Πύργο Ηλείας και οι δύο, είμαστε πρώτα ξαδέρφια και έχουμε ίδιο όνομα, Κώστας Βαρώτσος.

Χ Μ: Ασχολείστε επαγγελματικά με αυτό που σπουδάσατε;

Κ Β2 : Ναι, όσο μπορούμε.

Α ΚΛ: Πως την ζήσατε λοιπόν την Αθήνα εκείνα τα χρόνια; Τι θυμάστε από τότε; Μαγαζιά...

Κ Β2: Με μια λέξη. Decadence (γέλια). Στις αρχές ήταν μεταβατικό διάστημα και αναγνωριστικό.

Χ Μ: Με τι μουσική μεγαλώσατε;

Κ Β2: Με διάφορα πράγματα. Στον Πύργο στο λύκειο ήταν η φάση της εφηβείας με λίγο Άσημο, λίγο Σιδηρόπουλο, λίγο Τρύπες. Οπότε κινήθηκα κάπως προς τα εκεί, όσον αφορά τα ακούσματα.

Κ Β1: Γενικά τα παιδιά στο σχολείο δεν υπήρχε ούτε ένας να ακούει κάτι διαφορετικό. Ήταν είτε σκυλάδικα είτε metal, ούτε punk. Ήταν πολύ κλειστά. Το συγκρότημα που με έκανε να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με τη μουσική ήταν οι Pavement.

Α ΚΛ: Καλά μη νομίζεις, και εδώ στην Αθήνα τα ίδια ήταν, αν μεγάλωνες στα προάστια.

Κ Β2: Τυχαία μια φορά είδαμε τους Panx Romana σε μια συναυλία, στο γυμναστήριο του 1ου Λυκείου Πύργου.

Α ΚΛ: Ποιες μπάντες είδατε στην Αθήνα και σας τράβηξαν την προσοχή. Για Ελληνικές λέω.

Κ Β2: Στις συναυλίες κυρίως που βλέπαμε την μπάντα που άνοιγε. Οι Closer ήταν τότε καλοί. Τα Διάφανα Κρίνα.

Χ Μ: Πότε είπατε θα κάνουμε και εμείς αυτό που κάνουν αυτοί;

Κ Β1: Αυτό ίσως έγινε αργότερα. Στις αρχές αρχίσαμε να ακούμε διάφορα πράγματα και να τα γνωρίζουμε. Βρήκα σε δίσκους παράλληλα με τα άλλα που αγόραζα τους Mushrooms, τους Reporters, τους Villa 21.

:: FATHER BREATH - RING OOUT THE OLD (digital 7'', 2015)

Κ Β2: Libido Blume.

K B1: Ναι είχα κολλήσει τότε με το "In My Room". Anti Troppau Council.

A ΚΛ: Παλιότερες μπάντες;

Κ Β2: Αφού ξεκινήσαμε, αρχίσαμε να γνωρίζουμε μπάντες της εποχής μας. Mary and the Boy, οι Dread Astaire...

K B1: Στους Callas που γνωρίσαμε, μου έκανε εντύπωση που τους άρεσαν οι Television Personalities.

Κ Β2: Τότε παιζόντουσαν ακόμα τα 90s, δεν είχε πολύ νέο ήχο. Ένα πράγμα που μας ενθουσίασε θυμάμαι ήταν ο πρώτος δίσκος των Liars. Μας έκατσε καλά τότε στην εποχή του, υπήρχε ο ήχος που μας άρεσε να βγάζουμε και δεν ακούγαμε κατ' ανάγκη 80s. Α και οι Autodivine που δεν είχαν όμως μεγάλη διάρκεια.

X M: Όταν τους είχα δει live με τους Xiu Xiu είχα πει πως κάτι πάλι ξεκινάει στην ελληνική σκηνή. Από το 2002 μέχρι το 2006 έβλεπα μόνο εσάς να ανοίγετε σε live.

K B1: Ναι έπρεπε να κυκλοφορήσουμε τότε, έστω και τα πρωτόλεια που βγάζαμε γιατί τα ακούμε ακόμα και τώρα και λέμε, είχανε πλάκα.

Κ Β2: Το μόνο που είχαμε κάνει, είχαμε μοιράσει ένα cd με 3 κομμάτια στη συναυλία των Fall. Ήταν μια ωραία συναυλία, από τις στιγμές που θα θυμόμαστε. Οι Father Breath δεν είναι;

Α ΚΛ: Ναι, είχαν παίξει μαζί σας live. Κατάφεραν και έβγαλαν δύο κομμάτια. Είναι επτάιντσο κανονικό.

Κ Β2: Όχι ψηφιακά. Είναι δύσκολοι καιροί, δεν μπορείς να βγάλεις εύκολα κάτι.

Α ΚΛ: Είναι στο ξεκίνημα τους, πρώτα κομμάτια, πρώτες εμφανίσεις, πρώτη κυκλοφορία. Μερικά πράγματα που θυμάστε εσείς από το ξεκίνημα σας; Αν και λίγο πολύ τα λέμε τόση ώρα.

Κ Β1: Εγώ θυμάμαι στα καμαρίνια τους Liars που άκουγαν Michael Jackson, είχε πλάκα.

Κ Β2: Πιο πριν ο τραγουδιστής έκανε ένα είδος αυτοσυγκέντρωσης με γυμναστική μαζί. Είχε πολύ κίνηση το live τους, όργωνε τη σκηνή και μάλλον χρειαζόταν να χαλαρώσει πριν ξεκινήσει να κάνει αυτό που ήταν να κάνει.

Α ΚΛ: Πιο πολύ σας ρώτησα για τα πρώτα βήματα σας στο studio, πως βρεθήκατε στο σημείο να παίζετε με τους Liars;

Κ Β2: Την πρώτη μέρα κάτσαμε όπως να ναι στα όργανα και στην πορεία βρήκαμε το τι θα κάνει ο καθένας.

Κ Β1: Ο Αποστόλης είχε κάποια μουσικότητα και ένωνε κάπως τα άτεχνα παιξίματα μας.

Χ Μ: Όταν σας είδα είπα, να μια μπάντα που ξέρει να παίζει. Για την ακρίβεια, ο κόσμος κοιτάει τις προθέσεις και ήσασταν ορμητικοί.

:: I, LUDICROUS - WE'RE THE SUPPORT BAND (The Museum of Installation, 2003)

Κ Β2: Ναι, εκείνη τη περίοδο που λες αυτό δηλώναμε.

Α ΚΛ: Για αυτό έβαλα αυτό το κομμάτι. Έχετε ανοίξει πολλές συναυλίες. Θυμάστε ποιες είναι αυτές;

Χ Μ: ...και αν υπάρχει κάτι καλό να μας πείτε για τις πρώτες μπάντες. Αν παίζεις με τους Fall κάποια στιγμή θα συναντηθείς με τον Mark E. Smith. Πως ήταν ο Mark E. Smith λοιπόν;

K B1: Αυτό δεν έγινε ποτέ, αλλά θα σου πω μια ιστορία που μου έτυχε. Αρχικά να πούμε για τις μπάντες που έχουμε παίξει.

Κ Β2: Το πρώτο live ήταν των Liars, χαραγμένο πλέον στη μνήμη όλων μας. Είχαν βγάλει δεύτερο άλμπουμ και λέγαμε τι ωραία θα ήταν να έρθουν στην Ελλάδα και να παίξουμε μαζί τους.

Κ Β : Radio 4, Wire, κάποιοι που λεγόντουσαν Metric.

Χ Μ: Δεν λεγόντουσαν, λέγονται. Είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες αν και με απογοήτευσαν τελευταία.

Κ Β2: Fall, με Momus στο Bios, Savage Republic.

Χ Μ: Είχες ανεβεί στη σκηνή και τραγούδησες με τον Thom Fuhrmann.

K B1: Τραγουδήσαμε μαζί ένα κομμάτι, εγώ τραγούδαγα το "The Ice Age" και αυτός το "They Walked In Line" και στο τέλος δεν καταλάβαμε τίποτα, νομίζαμε ότι το είπαμε μια χαρά.

Χ Μ: Σε εκείνη την συναυλία ήσασταν καλύτεροι από τους Savage Republic. Τρομαχτική απογοήτευση, δεν ξέρω γιατί, σα να έκαναν πρόβα ήταν.

Α ΚΛ: Άλλο κουτσομπολιό; Θυμήθηκα με αυτό που είπες για τον τραγουδιστή των Liars πως όταν είδα τους Ex είχα σκεφτεί ότι όντως πρέπει να κάνει κάποιος γυμναστική για να παίζει έτσι punk σε μεγάλη ηλικία.

Χ Μ: Όταν είχα δει τους Ex έπαιζαν ένα κομμάτι που στηριζόταν σε μία νότα (από το "Aural Guerrilla" το "Godgloeiendeteringklootzak". Με το που άρχισαν αυτή τη νότα, είχα ξεχάσει τα πάντα. Ήταν καλύτεροι και από τους δίσκους.

Κ Β1: Φανταστική μπάντα. Έχουν πολλή ουσία. Δεν είναι τίποτα περιττό στις συνθέσεις τους. Παίζουν κάτι και το εννοούνε. Είναι άλλο επίπεδο.

Κ Β2: Ναι για τον Marc E Smith που ρώτησες, δεν είχαμε επαφή μαζί του. Για κάτι είχε τσαντιστεί, δεν ξέραμε γιατί. Κάποια στιγμή αργότερα μάθαμε ότι είχε ανέβει στο πατάρι στο γραφείο της διεύθυνσης. Είχε ένα παλιό Rock 'n' Roll κάδρο ο Τριανταφυλίδης και το έσπασε. Αλλά αυτά βέβαια μας τα μετέφεραν, δεν ήμασταν εκεί.

Κ Β1: Εγώ θέλω να σου πω όμως μια ιστορία με Mark E Smith. Μια μέρα είχε έρθει με τη γυναίκα του και τον Δασκαλόπουλο στο Decadence. Καθόμουν κάπου δίπλα και μου ζήτησε τσιγάρο, είχα Καρέλια κασετίνα, του άρεσε το κουτί και πιάσαμε κουβέντα. Του λέω ξέρω ότι είσαι από τους Fall αλλά δεν σας έχω ακούσει πολύ, τώρα έχω έρθει από επαρχία και δεν έχω ακούσει πολλές μπάντες. Μου λέει τι ακούς; Τότε είχα κολλήσει με Gun Club και άκουγα πολύ Alex Chilton. Μόλις άκουσε Alex Chilton σηκώνεται και κάνει πως βγάζει το καπέλο. Μετά από ώρα συζήτησης μου λέει. I think you should form a band και μου χτυπάει τον ώμο. Θα το θυμάμαι για πάντα.

Α ΚΛ: Πήρες την ευλογία του.

Κ Β1: Ένας άλλος που θυμάμαι είναι ο Colin Newman. Μου είχε πει "μην καπνίζεις τόσο πολύ, δεν μπορώ να βλέπω γόπες πάνω στη σκηνή".

Κ Β2: Οι Wire ήταν οι πιο προσιτοί από όσους έχουμε συναντήσει. Μας έκαναν πολύ καλή εντύπωση.

Χ Μ: Η χειρότερη εμπειρία;

Κ Β2: Δεν θυμάμαι κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα που να πούμε τι μαλάκες που ήταν αυτοί.

:: THE GROOVE MACHINE - RICHARD BRAUTIGAN (Destroy the Presence Of This World, 1993)

Κ Β1: Α ξέρω, μήπως είναι οι Groove Machine, o Ραουζαίος;

Χ Μ: Ήταν τότε στις αρχές των 90s που ήταν ψωνισμένος με τη Βρετανική σκηνή -του το 'λεγα. Τα live των Groove Machine ήταν πολύ ωραία.

Κ Β2: ...και ο Μάκης των Drog_A_Tek δεν ήταν σ' αυτούς;

A KΛ: Ναι ένα κομμάτι των Groove Machine έφτιαξε τους Drog_A_Tek μαζί με τον Δημήτρη Εμμανουήλ. Οι Groove Machine ήταν από τις πρώτες μπάντες στην Ελλάδα που έπαιζαν κάτι νέο για την εποχή τους, που είχαν επαφή με τα '80s αλλά έβαζαν και καινούργια στοιχεία καταφέρνοντας να έχουν δικό τους ήχο. Θα θέλαμε να μας πείτε αν οι Victory Collapse καταφέρνουν κάτι από τα παραπάνω.

Κ Β1: Η κολόνα της μπάντας είναι από πολλά πράγματα που έχουμε ακούσει από 81-83. Αλλά αυτή τη στιγμή ακούμε άλλα πράγματα. Έχουμε αγαπημένα, τα ακούμε πού και πού αλλά μέχρι εκεί. Οπότε πιστεύω ότι φιλτράροντας αυτή τη δεκαετία και έχοντας τη ως αφετηρία, έχουμε βάλει και πολλά άλλα στοιχεία.

ΚΒ 2: Προσωπικό ήχο θεωρώ ότι έχουμε, γιατί τα τραγούδια προκύπτουν μέσω ομαδικής σύνθεσης και μέσω και του φιλτραρίσματος των επιρροών του καθενός από εμάς με αποτέλεσμα να δημιουργείται κάτι διαφορετικό.

Α ΚΛ: Δεν είναι πάντα έτσι. Πολλοί κάνουν αυτό που λες αλλά δεν έχουν προσωπικό ήχο.

Κ Β1: Έχουμε προσπαθήσει, ειδικά στο νέο μας άλμπουμ, και σε επίπεδο παραγωγής, να είναι πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί. Έχουμε αυτό το νευρώδες μπάσο που είναι χαρακτηριστικό στον ήχο μας, είναι μεν η φωνή χαρακτηριστική αλλά έχουμε σε κάποια σημεία πιο ψυχεδελίζουσες κιθάρες, ξέρεις.

Α ΚΛ: Στο τέλος έχει τη δική σας στάμπα. Δεν μπαίνεις μέσα και έχεις κατά νου κάποιο κομμάτι ή κάποιου άλλου ήχο.

Κ Β2: Δεν κάνουμε αντιγραφή. Ακόμα και αυτό να συμβεί, ας πούμε για παράδειγμα μπαίνω στο στούντιο έχοντας κάτι στο μυαλό και λέω θα παίξω κάτι σαν κι αυτό. Αλλά καθώς μπαίνει ο καθένας σιγά σιγά στο κομμάτι θα το πάει αλλού, οπότε έτσι γεννιέται το δικό μας.

Χ Μ: Αυτό είναι σημαντικό. Να μπαίνει πρώτα αυτό που σας αρέσει, η ψυχή σας και μετά οι επιρροές που προφανώς υπάρχουν. Οι επιρροές βοηθάνε να βγει αυτό το πράγμα και εγώ νομίζω ότι σε εσάς έχει γίνει καλά.

Κ Β1: Βοηθάει που είμαστε ακόμα ενεργοί ακροατές.

Κ Β2: Ακούς κάτι που κυκλοφορεί τώρα και λες ωραία το χειρίστηκε εδώ και πιθανώς θα μου βγει και εμένα κάτι αντίστοιχο μετά από πολύ καιρό και δεν θα το καταλάβω κιόλας και αυτό είναι το ωραίο.

:: ECHO & THE BUNNYMEN - RESCUE (Crocodiles, 1980)

Χ Μ: Είναι αυτό που λέω. Μου θύμιζες πολύ τον McCulloch σε πιο raw μορφή, σαν να βλέπεις έναν McCulloch punk ας πούμε.

Α ΚΛ: Υπάρχουν στιγμές που νοιώθεις ότι έχει μεγάλη σημασία η σκηνική σου παρουσία και ότι πρέπει να είσαι και λίγο μπροστάρης στο live; Πόσο πιστεύετε ότι ένας χαρισματικός frontman πρέπει να βγαίνει μπροστά από το σχήμα του;

Χ Μ: Χωρίς να σκεπάζει τη μπάντα. Ο McCulloch είναι νάρκισσος, δεν βλέπεις την μπάντα, βλέπεις μόνο αυτόν. Ξέρω ότι είστε ισορροπημένοι σαν μπάντα, αλλά πως το βλέπετε εσείς;

Κ Β1: Εξαρτάται πως θα δεις τη φωνή. Αν το δεις 3+1 ή σαν τέσσερα όργανα οπότε έχει ισάξιο ρόλο. Στα άλμπουμ είναι κάπως έτσι.

Α ΚΛ: Σαν σκηνική παρουσία δεν νοιώθεις την ανάγκη να κάνεις τις κινήσεις τις παραπάνω;

Κ Β1: Επειδή έχω τη δυνατότητα να ρυθμίσω και την ένταση μου και τη χροιά μου πιο εύκολα από τα παιδιά, μπορεί να βοηθάω στο να τονίζω μερικά πράγματα μέσα στο τραγούδι. Στο δίσκο λειτουργεί σαν όργανο.

Κ Β2: Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα live στο Ηράκλειο στο τελευταίο τραγούδι του set, το Jaws Of Life. Ο Κώστας έχει φύγει από τη θέση του και έχει πάει και τραγουδάει μέσα στο κοινό. Ήταν μια σκηνή που μου έχει μείνει χαραγμένη γιατί έδωσε δυναμική και στο κοινό και σε εμάς. Οπότε, ναι εν μέρει βοηθάει.

Κ Β1: Τώρα για το ναρκισσιστικό, θα ήθελα να έχω πιο πολύ άνεση στη σκηνή. Αγχώνομαι και έχω πρόβλημα κινησιολογικό, ήθελα να κάνω κάτι με τα χέρια μου γιατί δεν έχω κάποιο όργανο να κρατάω, οπότε ήταν πολύ απλό το πώς ξεκίνησε αυτό με το τσιγάρο.

Χ Μ: Αυτό λοιπόν με το τσιγάρο δεν βγαίνει από κάποιο στυλ, βγαίνει από κάποια ανάγκη, να μειωθεί το άγχος που λες ότι έχεις, να κρατάς κάτι στα χέρια. Ο McCulloch θα κρατάει το τσιγάρο για να το δείχνει.

:: THIS HEAT - A NEW KIND OF WATER (Deceit, 1981)

Χ Μ: Όχι δεν είναι Residents.

A KΛ: Την εποχή που γεννήθηκε και μεσουρανούσε το post-punk οι καλλιτέχνες εξερευνούσαν τις δυνατότητες του είδους που έδειχναν να είναι απεριόριστες. Δεν είναι παράξενο άλλωστε που σαν είδος είναι πάντα μπροστά και επίκαιρο.

Κ Β1: This Heat είναι;

Χ Μ: Είσαι ενημερωμένος.

Α ΚΛ: Γιατί post-punk και όχι ας πούμε ψυχεδέλεια (που είναι και της μόδας); Στο συγκεκριμένο κομμάτι βέβαια έχουμε ένα δείγμα που συνδυάζει άψογα και τα δύο είδη. Μπορείς να προσδιορίσεις τους λόγους που το post-punk είναι το όχημα που καβαλήσατε για το ταξίδι;

Κ Β1: Η μουσική που μας βγαίνει είναι καθαρά αστική. Μας ταιριάζουν οι αγχωτικοί ρυθμοί του post-punk και όχι μόνο, και αυτό που έβγαινε στην Αμερική των Talking Heads.

Κ Β2: Είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας. Πάντα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ελκυόμασταν από την αλητεία, αν μπορώ να το πω έτσι.

Α ΚΛ: Την αστική αλητεία.

Κ Β1: Η κουλτούρα μας δεν ήταν τόσο το τριπάρισμα, ήταν να βγούμε στην πόλη, να γυρίσουμε στους δρόμους.

SAVAGE REPUBLIC - O ADONIS (Live In Europe, 1988)

Χ Μ: Θα τολμούσατε ποτέ να κάνετε τέτοιου είδους διασκευή και αν ναι ποιo τραγούδι θα επιθυμούσατε;

Κ Β1: Έχουμε παίξει ένα τo "Viva La Rock 'n' Roll".

X M: Ο "Adonis" ακούγεται διαφορετικά εδώ. Δεν ξέρω τι θα έλεγε ο Θεοδωράκης.

Κ Β1: Νομίζω το άκουσε. Είχε κάνει μια βραδιά στον Θεοδωράκη ο Λακόπουλος στο Decadence και του είχα στείλει αυτό το κομμάτι, το έβαλε και είχε ρωτήσει ο Θεοδωράκης τι είναι αυτό. Μας είπαν ότι του άρεσε.
Χ Μ: Ποιους έλληνες εκτός rock θαυμάζετε;

K B2: Εγώ όχι τόσο μουσικά αλλά στιχουργικά περισσότερο του Χατζιδάκι, "τα παιδιά κάτω στον κάμπο, κυνηγάνε τους αστούς..." Δεν έχω ακούσει τόσο καλά τους κλασικούς Έλληνες.

Χ Μ: Ενδιαφέρον αυτό, στιχουργικά. Γιατί νομίζεις ότι οι Savage Republic, είχαν ακούσει; Τα ακόρντα περισσότερο πρόσεξαν.

Κ Β2: Καλά ναι. Μιας και μιλάμε για το Θεοδωράκη, από το δίσκο μας το "L Is A Beast", πολλές φορές καθώς το ακούω μου έρχεται στο μυαλό τη φιγούρα του Θεοδωράκη. Έχει λίγο αυτό το επικό.

Κ Β1: Εγώ θέλω να μου θυμίζει Branca!

Χ Μ: Αυτός που είναι στο εξώφυλλο ποιος είναι ρε παιδιά.

Κ Β1: Είχα πάει μια βόλτα στο δισκάδικο Strange Atractor, όπου βρήκα ένα περιοδικό που βγήκε επί χούντας, το Ανοιχτό Θέατρο και είχε στο εξώφυλλο τη συγκεκριμένη φωτογραφία η οποία είναι από την παράσταση "1871" της Γαλλικής θεατρικής κολλεκτίβας Θέατρο του Ήλιου.

:: CHRIS SKORDYLIS feat. THEOFIL TSIOLAKAKIS - SOUND OF RAIN (The Greek Underground Scene compilation, 2013)

Α ΚΛ: Είναι πια πάρα πολλές και οι Ελληνικές κυκλοφορίες για να τις παρακολουθήσεις. Αυτή είναι μια συλλογή που κυκλοφόρησε δωρεάν στο internet. Ο Τσιολακάκης και ο Σκορδύλης είναι Θεσσαλονικείς, ενεργοί μουσικοί από τα '80s (Delirium, Life In Cage κ.α.).

X M: Νομίζω ο Τσιολακάκης τώρα έχει τους Meanflow.

A KΛ: Οι μπάντες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εδώ και δεκαετίες κάνουν την πορεία τους. Self releases, free concerts, diy video clips και φωτογραφίσεις, επικοινωνία με φίλους στο fb, djλίκια για τα προς το ζην από δω και από κει, ώρες πολλές μέσα στο studio είναι στιγμές από τη τυπική ζωή ενός μέλους μπάντας. Για να συνεχίσει όλο αυτό, μήπως έχετε πάρει πρέφα προς τα πού πέφτει η πορεία για την ηρωική έξοδο προς το εξωτερικό;

Κ Β1: Δεν δίνουμε και τόσο σημασία. Δεν έχουμε μπει στη λογική να επικοινωνήσουμε με booker. Η άλλη επιλογή θα ήταν να βάλεις ένα φίλο να ασχολείται αποκλειστικά με αυτό. Αν το κάνουμε μόνοι μας θα μας φάει πολύ χρόνο.

Κ Β2: Δεν είναι και τόσο εύκολο πια να πάρουμε ένα van και να φύγουμε. Πάντα περνάει από το μυαλό αλλά δεν ήταν προτεραιότητα μας γιατί κάναμε και άλλα πράγματα εδώ. Στέλνουμε μερικά mail αλλά μάλλον χρειάζεται άλλη προσέγγιση.

Χ Μ: Ήσασταν γνωστοί στα zeroes, φαινόταν σαν να υπάρχουν οι Victory Collapse και μετά σχεδόν τίποτα. Κάτι μικρότερες μπάντες ίσως που προωθούσε το Vinyl Microstrore ή ο άλλος Νεκτάριος από το Muzine και αυτά. Τότε θα μπορούσατε ίσως να το σπρώξετε λιγάκι.

Α ΚΛ: Τώρα ίσως είναι πιο εύκολα.

Κ Β2: Τότε είχαμε μια ευκαιρία να κάνουμε ένα live στην Αγγλία με καλές προϋποθέσεις μέσω Callas και Velvet και μια συνεργασία που είχαν με ένα Λονδρέζικο fanzine το Art Rocker που μας επέλεξε να πάμε αλλά δεν το κάναμε ποτέ.

:: WHAM JAH - MOVE YOUR SEXY BUTT (Spinalonga Records compilation - A Sampler Darkly, 2013)

Κ Β2: Wham Jah. Είναι από το τελευταίο που βγάλανε.

Α ΚΛ: Όχι είναι από μια συλλογή της Spinalonga. Άλλη μια μπάντα με την οποία βρεθήκατε μαζί στη σκηνή. Οι Wham Jah παίρνουν σχήμα μέσα από instrumental πειραματισμούς, γενικότερης free jazz παιδείας. Γνωρίζοντας για την επικείμενη παράσταση σας στο Τριανόν για το φιλμ "Interruption" του Γιώργου Ζώη θα ήθελα να σας ρωτήσω τι ακριβώς θα έχουμε εκείνη την ημέρα; Φαντάζομαι είναι μια πρόκληση για την μπάντα η μουσική για ταινίες. Θα είναι τέχνη του εφήμερου, δηλαδή δεν θα καταγραφεί η μουσική σας;

K B2: Δεν το έχουμε σκεφτεί ακόμα, δεν το έχουμε συζητήσει. Οτιδήποτε και να παιχτεί εκεί, σίγουρα δεν θα πεταχτεί.

Κ Β1: Θα είναι η πρώτη φορά που θα παίξουμε πάνω σε εικόνα, ούτε καν προτζέκτορα δεν είχαμε πίσω μας ποτέ. Θα είναι το making of της ταινίας και κομμένες σκηνές από την ταινία "Interruption" που έχει παιχτεί στο φεστιβάλ της Βενετίας.

Κ Β2: Θα είναι λίγο πριν βγει η ταινία. Θα ετοιμάσουμε κάτι και θα αυτοσχεδιάσουμε, θα σταματάμε θα συνεχίζουμε.

Κ Β1: Είναι διαφορετικό και πολύ ενδιαφέρον για μας. Μια πρόκληση. Τώρα που μας το πες καλή η ιδέα για την ηχογράφηση και καλή ιδέα για video.

Χ Μ: Στους Wham Jah δεν είναι ένας τύπος που παίζει ντραμς στους Lost Bodies;

K B1: Ναι ο Κωσταντής, παίζει κιθάρα εκεί. Οι Wham Jah είναι λίγο no wave, πρόσφατα στην παρουσίαση του δίσκου μας μιλάγαμε με τον Παναγιώτη Σπούλο λέγοντας του ότι μας θυμίζουν no wave μπάντες και τον δεύτερο δίσκο των Liars. Αγαπημένος μου, μας λέει.

DIIV - DOPAMINE (7'', 2015)

Χ Μ: Λοιπόν τώρα στην Αμερική γίνετε ένας ψιλοχαμός με το post-wave και το shoegaze, τα τελευταία τουλάχιστον 6-7 χρόνια βγαίνουν ωραία συγκροτήματα. Σας αρέσει αυτή η επιστροφή και θεωρείτε ότι προσθέτουν κάτι στην αισθητική του παλιού καλού new wave και shoegaze ήχου; Παρακολουθείτε κατ' αρχάς τη σκηνή αυτή;

Κ Β2: Όχι, ποτέ ιδιαίτερα.

Κ Β1: Προφανώς ξέραμε και ακούγαμε τους My Bloody Valentine αλλά δεν ήμασταν ποτέ fans αυτού του ήχου.

Χ Μ: Καλά αυτό που παίζει είναι πιο pop, αλλά υπάρχουν και μπάντες πιο punk, ίσως με Viet Cong θα μπορούσατε να έχετε ένα-δύο κοινά σημεία αναφοράς.

Κ Β2: Άκουσα κάτι αλλά δεν μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Κοντά σε αυτό το ύφος το Αμερικάνικο μου αρέσει μια μπάντα που αν θυμάμαι καλά οι Crystal Stilts την είχαν αναφέρει σαν επιρροή τους, ήταν στην ίδια εταιρεία, έπαιζαν πιο σκοτεινά, οι Black Tambourine, ένα κομμάτι τους το "Puck You Up".

X M: Είναι καλοί αυτοί, ναι στη Slumberland, δεν θυμάμαι, εκεί ηχογραφούσαν και οι πριν τους A Place To Bury Strangers, οι Skywave;

:: MAC DeMARCO - FREAKING OUT THE NEIGHBORHOOD (Mac DeMarco 2, 2012)

Κ Β1: Mac DeMarco είναι αυτό.

Α ΚΛ: Ναι από τον πρώτο του δίσκο που παραδόξως λέγετε "2". Πόσους τόνους post-punk θα αντάλλασσες με ένα έντιμο, straight to the heart pop song;

Κ Β1: Μα το punk είχε πολλά pop songs.

X M: Θα μπορούσατε να κάνετε ένα κομμάτι με πιο στρογγυλεμένους ήχους, με ακόρντα πιο άνετα, πιο ξεκούραστα που να γίνει και πιο catchy;

K B1: Δεν είναι αυτοσκοπός μας το post-punk και κρατάμε κομμάτια που ίσως είναι έτσι όπως λες. Θα θέλαμε να βγάλουμε ένα καλό pop κομμάτι, όπως το "Love Will Tear Us Apart" είναι ένα pop κομμάτι, αλλά γενικά μας βγαίνουν πιο ορμητικά.

Κ Β2: Σε τέτοια φάση πιο χαλαρά είναι το "Cold Spring" που έχουμε στο δίσκο, αλλά δεν το λες pop τραγούδι.

Κ Β1: Αν μας βγει κάτι σε Flying Nun, Bats, Clean θα το κρατήσουμε, φυσικά και θα το κάνουμε. Με μια ευρεία έννοια είμαστε pop.

Κ Β2: Στο τρόπο που γράφουμε τα τραγούδια μας, υπάρχει η pop δομή (ρεφραίν, κουπλέ, αλλαγή) υπάρχουν όλα αυτά τα στοιχεία, άσχετα αν δεν βγαίνουν pop τα τραγούδια με την έννοια που το λέμε τώρα.

:: SAVAGES - T.I.W.Y.G. (Adore Life, 2016)

Κ Β2: Savages είναι;

Χ Μ: Και, ξάφνου πέρυσι το καλοκαίρι κεραυνοβοληθήκαμε με τις Savages και την Jehnny Beth. Ακούμε το τραγούδι προπομπό του καινούργιου τους άλμπουμ. Είναι από τις κυκλοφορίες που περιμένετε ως ακροατές; Βασικά σας αρέσουν, γιατί αν δεν σας αρέσουν ακυρώνουμε την ερώτηση.

Κ Β1: Από όσα άκουσα δεν μου κίνησαν την περιέργεια να ακούσω παραπάνω. Δεν ξέρω γιατί. Σε αυτό το στυλ προτιμώ σίγουρα τον πρώτο δίσκο των Organ που ήταν πάλι γυναίκες.

Κ Β2 Διάβαζα στο fb και από δω και από 'κει τον ενθουσιασμό για το live στο Plissken και λέω τι στο καλό έκανα χθες, γιατί δεν πήγα;

Χ Μ: Είχε πολύ ενέργεια. Είχε μελετήσει καλά την Siouxsie αλλά είχαν μια πρωτότυπη ενέργεια. Στο πρώτο δίσκο, άκουσα, έχω κρατήσει δυο, τρία κομμάτια, αλλά live πρέπει να τις δει κάποιος. Βγαίνει η ένταση με ωραίο τρόπο, δεν κάνουν φασαρία.

:: X-RAY SPEX - I AM A POSEUR (Germ Free Adolescents, 1978)

A KΛ: Λίγο προβοκατόρικη ερώτηση.

Χ Μ: Οι γιαγιάδες των Savages.

Κ Β1: Καλά αυτό είναι X-Ray Spex. Δεν ξέρω ρε συ, οι Savages δεν έχουν αυτό...

Α ΚΛ: Εδώ οι X-Ray Spex τραγουδάνε με δώσεις αυτοσαρκασμού, ότι είναι φιγουρατζίδες και το χαίρονται, poseurs. Αλλού έχουν ανακατέψει και το boredom του punk με το κλισέ. Θα τραγούδαγες ποτέ "I'm a hipster and I don't care"; (γέλια)

Χ Μ: Πως το βλέπετε εσείς βασικά, γιατί κανένας δεν ξέρει τι είναι.

Κ Β1: Όπως είχε πει ένας, hipsters accusing other hipsters of hipsterism hipsteria. Ας πούμε ότι είναι κάποιος που ακολουθεί τις μόδες χωρίς να ενδιαφέρεται πραγματικά.

Χ Μ: Στον εναλλακτικό ήχο πάντα.

Α ΚΛ: Θα μπορούσε κάποιος στο κοινό σας να έρθει επειδή έχει ακούσει το όνομα σας και να πει ότι ακούει κάτι διαφορετικό.

Κ Β2: Δεν θα τον διευκολύνει πολύ η μουσική μας, νομίζω θα έρθει και δεν θα μπορέσει να έρθει ξανά. Δεν νομίζω ότι ο δίσκος των VC μπορεί να γίνει της μόδας.

Χ Μ: Κοίτα ο δίσκος των VC μπορεί να γίνει hype αν γράψει το ΝΜΕ για εσάς ή ακόμα καλύτερα αν έγραφε το Pitchfork. Αν ερχόταν από έξω.

Κ Β2: Πρόσφατα είδα ένα video για μια ρώσικη ταινία για τους hipsters στη Ρωσία τη δεκαετία του 50, Stilyagi τους λέγανε και έτσι λένε και την ταινία.

Α ΚΛ: Hipster το 20-30 ήταν θετική έννοια.

Κ Β2: Ακριβώς. Οι τύποι τι έκαναν; Επειδή ήταν απαγορευμένοι οι αμερικάνικοι δίσκοι και κυκλοφορούσαν λίγες κόπιες είχαν βρει ένα τρόπο να περνούν τον ήχο από το βινύλιο σε ακτινογραφίες που μετά τις έκοβαν κυκλικά και έπαιζαν στα πικάπ. Χαμηλής ποιότητας βέβαια, αλλά τους άκουγαν.

Α ΚΛ: ...και ήταν hipster της Ρωσίας.

Κ Β2: Ναι έτσι τους χαρακτήριζαν. Μετά τους κυνήγησαν βέβαια.

Χ Μ: Ήταν μια μπάντα, κάτι κοπέλες που είχε παίξει και ο Ariel Pink σε κομμάτι τους, οι Pure Instincts. Το κομμάτι λεγόταν "Stilyagi". Ο Ariel ναι μου αρέσει, αλλά είναι κωλόπαιδο.

Κ Β1: Ναι είναι πολύ καλός. Πάντως και από group που έχουμε παίξει έχουμε ακούσει ότι είναι πολύ μαλάκας.

Χ Μ: Την πρώτη φορά που τον είδα, έπαιζε τόσο χύμα που στο τέλος έλεγες γαμώ, τώρα στο Plissken μου έλεγαν κάτι παιδιά πριν τον δούμε, ωραία θα παίξει και ο Ariel και τους έλεγα κάτσε να βγάλει πρώτα την συναυλία. Τις ίδιες μαλακίες που κάνει και ο Mark E. Smith. Ο Mark E. Smith όμως δίνει μισή ώρα τουλάχιστον, εδώ δεν έδωσε ούτε μισό τραγούδι, μίλαγε, σταμάταγε, έβριζε. Είναι anti, αντιδραστικός.

Α ΚΛ: Μιας και λέγαμε για hipster, εκεί να 'βλεπες τα σαγόνια να παθαίνουν αγκύλωση, δεν το περίμεναν.

Κ Β1: Ένα άλμπουμ που θεωρώ κορυφαίο είναι των Holy Shit, ο Matt Fishbeck μαζί με Ariel Pink και Christopher Owens. Λέγεται "Stranded at Two Harbors".

Κ Β2: Είναι φανταστικός δίσκος.

Χ Μ: ...και έτσι έχασα τους Cult of Youth.

K B2: Εμείς αυτούς είδαμε, ήταν πολύ καλοί. Όπως και οι Sleaford Mods. Σε κάποια παύση τους ακούστηκαν οι Mogwai από το κεντρικό stage και λέει what the fuck is this, του λέει ο άλλος Mogwai. Mogwai; Ακόμα ζουν αυτοί; (γέλια)

Χ Μ: Εγώ τους Mogwai τους θεωρώ μέγιστη μπάντα.

Κ Β2: ...και εγώ.

Κ Β1: Το "Young Team" είναι κορυφαίο άλμπουμ. Οι Tortoise μου άρεσαν ίσως περισσότερο. Εντάξει, έχει καθιερωθεί το post-rock να είναι αυτό το πράγμα, κορύφωση, ηρεμία, κορύφωση, ηρεμία.

X M: Για να παίξεις τέτοια μουσική πρέπει να έχεις πολύ background, θέλει σύνθεση, είναι τελετουργία.

Α ΚΛ: Τελετουργία ήταν οι Liturgy.

K B1: Αυτούς έχω ακούσει να τους αποκαλούν hipsters του black metal.

Χ Μ: Ναι καλά, οι μπλακμεταλάδες τους θεωρούν φλώρους. Ένας τραγουδιστής που δεν γκαρίζει, χωρίς βρομιά, πως να τον πούνε; Κάθισα και διάβασα αυτό που έγραψε, ένα κείμενο για το black metal που λέει ότι το black metal πρέπει να είναι πιο humanistic. Θα βάλουν δομές αλλά δεν θα βάλουν την αγριοφωνάρα. Έχει δικό του χαρακτήρα γιατί έχει δικιά του θεωρία, αλλά ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για αυτό, είναι σε μεταβατικό στάδιο.

:: ONEOHTRIX POINT NEVER - I BITE TROUGH IT (Garden Of Delete, 2015)

Α ΚΛ: Τελευταίο για σήμερα. Είναι ένα κομμάτι, όχι χαρακτηριστικό του.

Χ Μ: Δεν είναι συνήθως έτσι.

Α ΚΛ: Έκανε ένα δίσκο που χρησιμοποίησε στοιχεία της ηλεκτρονικής μουσικής από πολλές εποχές.

Χ Μ: Είναι ο Oneohtrix Point Never. Ένα, δύο, τρία, τελεία, never.

Κ Β1: Α, οκ μου αρέσει το "Zebra" από αυτόν. Του Actress μου άρεσε, Pye Corner Audio, Arca, Object, ένα άλλο του NHK' Koyxen, τρομερός.

Α ΚΛ: Δεν έχετε σκεφτεί ποτέ να ακουμπήσετε τα ηλεκτρονικά.

Κ Β1: Έχουμε σκεφτεί αλλά μας φαίνεται λίγο χαοτικό για να το πιάσουμε από την αρχή.

Κ Β2: Δεν υπάρχει εξοπλισμός για κάτι τέτοιο. Μας αρέσει, αλλά δεν έχουμε κάνει ακόμα την αρχή.