Keep calm, it΄s only post-punk

Με την κυκλοφορία του επτάιντσου Silk από τη ΓΑΒ Productions και του CD-r EP Vent από τη moremars, οι The You And What Army Faction έγιναν το talk of the blog-town του 2012 στο ελληνικό punk μπλογκοχωριό, και όχι αδικαιολόγητα. Παρόλες τις ενστάσεις που μπορεί να έχει κάποιος για τα επιμέρους της δουλειάς τους (ο υπογράφων έχει αρκετές), όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: Κανείς δεν ακούγεται σαν αυτούς σήμερα, γεγονός που τους κάνει ίσως την πιο ενδιαφέρουσα κιθαριστική μπάντα που έχει εμφανιστεί στην ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια. Μιλήσαμε με τους Raggedy Man (frontman και κιθαρίστα της φράξιας) και Animal Man (drummer και γενικό κουμανταδόρο του ήχου τους) λίγες μέρες μετά την θριαμβευτική εμφάνισή τους στα Yuria, μια εμφάνιση που άφησε κόσμο να τους παρακολουθεί από τη τζαμαρία του Vinyl Microstore εν μέσω κατακλυσμού, και μάθαμε αρκετά σχετικά με την αγάπη τους για τον Michael Gira, την απέχθειά τους για τα "πρέπει" και τη ματαιότητα του να προσπαθείς να κάνεις καριέρα παίζοντας διαφορετική μουσική στην Ελλάδα.

Ποιες ήταν οι εντυπώσεις σας από την εμφάνισή σας στα Yuria; Είστε ευχαριστημένοι;

Raggedy Man: Εντάξει, η βροχή δεν ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά γενικά ήταν σούπερ.
Animal Man: Τα Yuria είναι πολύ καλή φάση.
RM: Η ηχολήπτρια ηρωίδα.
AM: Πράγματι. Έχει skills η κοπέλα.
RM: Σε φάση ΠΑΛΕΨΕ να βγαίνουν σωστά οι κραυγές μου.

Από τους εαυτούς σας είστε ευχαριστημένοι; Ήταν το πρώτο σας live με το τετραμελές line-up.

AM: Ναι, αν σκεφτείς πως ο χώρος δεν είναι και ο πιο κατάλληλος για τέτοιου είδους καταστάσεις. Νομίζω πως μετακινήθηκαν λίγο τα ντουβάρια.

Οι Faction αρχικά ήσασταν οι δυο σας, στην πορεία όμως γίνατε τέσσερις. Πώς επηρέασε αυτό τον ήχο σας και τον τρόπο που δουλεύετε;

AM: Ο τρόπος δεν άλλαξε πολύ θα έλεγα. Απλά μπήκαν περισσότεροι άνθρωποι στη διαδικασία.
RM: Καταρχάς δουλεύουμε ως εξής: Κάποιος έχει μία ιδέα, τη στέλνει στον Animal Man, αυτός την επεξεργάζεται, τα στέλνει στους άλλους, βάζουν τα δικά τους, τα στέλνουν πίσω, ξανά επεξεργασία και ξανά και ξανά και ξανά. Εκεί που στην αρχή ήταν διά δύο, τώρα είναι διά τέσσερα...
AM: Και αυτό κατά συνέπεια επηρεάζει και τον ήχο τελικά.

Έχω την αίσθηση πως ο τρόπος δουλειάς σας, αυτό το περίπου κολάζ, κάνει ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια περιγραφής του ήχου σας. Εσείς πώς θα τον περιγράφατε;

AM: Ξέρω 'γω; Post-punk;
RM: Post-punk, industrial με κιθάρες.

Εκτός από τις δυο φετινές κυκλοφορίες, τι άλλες δουλειές έχετε πίσω σας μέχρι στιγμής;

RM: Το FIXX, ένα full length από το 2009. Κάτι που κάναμε οι δυο μας.
AM: Ωραίες φάσεις. Πρωτόγονες.
RM: Έχει τις στιγμές του, αλλά προσωπικά δεν με αντιπροσωπεύει σήμερα.
AM: Ήταν η αρχή, σκόρπιες ιδέες.
RM: Ακριβώς... Ψαχνόμασταν.
AM: Δεν είχαμε ούτε βασικό εξοπλισμό.
RM: ...και ούτε ξέραμε αν θέλαμε/μπορούσαμε να είμαστε ροκ ή κάτι άλλο.

Πριν από το FIXX; Υπήρχε κάτι άλλο;

RM: Είχαμε μια μπάντα, ναι. Πιο πριν είχαμε κι άλλες.
AM: Γενικά είχαμε. (γέλια)
RM: Απλά η Faction είναι το ΟΧΗΜΑ ρε παιδί μου.

Όχημα; Για πού;

AM: Δεν ξέρω. Όπου μας βγάλει... Zero expectations.
RM: Δεν υπάρχει πού, υπάρχει μόνο το όχημα. Υπάρχει μόνο ο τρόπος. Ο προορισμός είναι πάντα αδιάφορος. Κάτι τέτοιο δεν έλεγε και ο Καβάφης;

Οι δυο προσθήκες μελών πώς προέκυψαν; Τους ψάξατε ή αυτοί σας βρήκαν;

RM: Γνωριζόμαστε χρόνια. Πάντα θέλαμε να γεμίσουμε αυτό το κάτι με κάτι άλλο.
AM: Και ήταν οι κατάλληλοι άνθρωποι για να το γεμίσουν.
RM: Στερεύαμε κι από ιδέες αν θέλεις. Αποφασίσαμε να συνεργαστούμε με ανθρώπους που σεβόμαστε σαν καλλιτέχνες πρώτα και παράλληλα μπορούσαμε να πούμε και καμιά μαλακία.
AM: Έχουν ιδιαίτερη καλλιτεχνική βαρύτητα για μας, πράγματι.
RM: Τώρα είμαστε τέσσερις, του χρόνου δεν ξέρεις... Μπορεί να είμαστε και δέκα.

Η συνεργασία με τη ΓΑΒ πώς προέκυψε;

RM: Μια μέρα που άραζε ο αφεντικός και γκρίνιαζε γιατί κανείς δεν έχει βρεθεί να κυκλοφορήσει ΚΑΝΟΝΙΚΑ τους Faction, του κάνει η αφεντικίνα: Γιατί δεν τους κυκλοφορείς εσύ; Ε, έτσι.

Ξέρω ότι είστε και οι δυο φανατικοί μουσικόφιλοι.

RM: Το κατά δύναμη.

Πώς δουλεύει για εσάς αυτό το ακροατής vs. μουσικός;

RM: Σε κάνει πιο αυστηρό με το υλικό σου μέχρι ενός σημείου. Αυτή τη στιγμή έχουμε καμία πενηνταριά κομμάτια στην αναμονή γιατί "κάτι δεν ακούγεται σωστά" ή δεν είναι αρκετά ενδιαφέρον το αποτέλεσμα ή τέλος πάντων δεν είναι αρκετά ξεχωριστό. Δηλαδή, έχοντας όλη αυτή την πληροφορία στο κεφάλι, προσπαθείς αυτό που κάνεις κατά οποιονδήποτε τρόπο να λάμπει. Όσο μάταιο κι αν είναι αυτό.
AM: Δεν παίρνω καμία από τις δυο "ιδιότητες" στα σοβαρά, οπότε είναι απλά τα πράγματα.

Να υποθέσω λοιπόν πως στην ερώτηση "είσαι πρώτα μουσικός ή μουσικόφιλος", απαντάς "τι σημασία έχει";

AM: Το αποτέλεσμα της δουλειάς μας είναι καθαρά θέμα αισθητικής, αισθητική η οποία καλλιεργείται από τα ακούσματά σου και όχι μόνο. Οπότε, για να απαντήσω στην ερώτησή σου, ναι, δεν έχει σημασία.

Ας μας πει λοιπόν ο καθένας σας πέντε δίσκους από αυτούς που λέμε "για πάντα".

RM: Swans - Children of God // Sonic Youth - Evol // Jesus Lizard - Down // Pavement - Brighten the Corners // Birthday Party - Mutiny/The Bad Seed (το τελευταίο δεν είναι δίσκος-δίσκος, αλλά είναι κιόλας).
AM: Ρε δεν τα πάω καλά με αυτά τα High Fidelity, αλλά θα προσπαθήσω: Sonic Youth - Daydream Nation // Swans - Great Annihilator... Θέλεις άλλα τρία τώρα ε;

Δεν βιαζόμαστε, με το πάσο σου.

AM: Δώσε μου ένα λεπτό...

Μια ερώτηση για τον Raggedy Man μέχρι να σου έρθουν. Raggedy, είσαι μουσικός, μουσικο-μπλόγκερ και ζωγράφος μεταξύ αρκετών άλλων. Γιατί τόσα πολλά creative outlets; Τι σε τρώει;

RM: Η μαλακία; Δεν ξέρω. Χρειάζομαι δημιουργικές διεξόδους είκοσι τέσσερεις ώρες το εικοσιτετράωρο νομίζω, δε μ' αρέσει και τίποτα πραγματικά απ' όλα αυτά που κάνω, αλλά πρέπει να γίνονται αλλιώς θα σκάσω. Δεν ξέρω, πραγματικά. Πρέπει πάντα να υπάρχει ένα καλλιτεχνικό κάτι, μια προσήλωση σε κάτι που κάνω με τα χέρια μου ή το μυαλό μου, σε ψυχαναγκαστικό βαθμό, μπορώ να σου πω. Απλά πρέπει.
AM: Οκ, έχω και τα υπόλοιπα: The Cure - Disintegration // Fugazi - Red Medicine // The Birthday Party - Prayers On Fire.
RM: Fugazi ρε γαμώτο... Τέλος πάντων, δισκογραφία Jesus Lizard σκέφτηκα προς στιγμή να βάλω.

Να υποθέσω ότι το 2012 και για τους δυο σας είναι χρονιά The Seer;

AM: Για μένα ναι.
RM: Ε ναι ρε.
AM: Εξαγνισμός φάση.

Τι κίνητρο πιστεύετε ότι μπορεί να έχει ένας πενηντάρης για να βγάλει ένα τέτοιο δίσκο;

RM: Πιστεύω ότι τον έπνιγε όλο αυτό, έπρεπε να εξωτερικευθεί κάπως, χρόνια ολόκληρα κιόλας. Αυτό το μεγαλειώδες έργο το χρωστούσε στον εαυτό του, με τη συμμετοχή τόσων μουσικών, αλλά πρώτα και κύρια του ΗΧΟΥ που έκρυβε μέσα του.
AM: Δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα.

Μπορείτε να φανταστείτε τους εαυτούς σας σε τέτοια ηλικία να κάνουν κάτι παρόμοιο;

RM: Στα πενήντα εύχομαι να είμαι ζωντανός απλά και να μη χρειάζεται να βγάλω κάτι τέτοιο. Ξέρεις, τα "πρέπει" που σου έλεγα νωρίτερα. Ένα μεγάλο "πρέπει" είναι το The Seer.
AM: Δεν ξέρω τι θα κάνω αύριο ρε συ, και με ρωτάς για τα πενήντα μου; Κάτσε να ζούμε πρώτα.

Εκτός από το The Seer, τι άλλο ακούσατε και γουστάρατε μέσα στο 2012;

AM: Metz, Rita Mosss...
RM: Rita, Evans the Death, Slug Guts, Black Bananas...
AM: Α ναι, και Slug Guts.
RM: Ένα σκασμό πράματα. Και η εγχώρια σκηνή έδωσε μερικά. Λίγα, αλλά εξαιρετικά.

Όπως;

AM: Rita.
RM: Rita Mosss, Vancouver, Victory Collapse, One Leg Mary, Drug Free Youth, Jackie Farrow, Kid Flicks, Smoking Barrels --ή μετράνε 2011 αυτοί; Μάλλον ναι, Kid Flicks και Smoking Barrels είναι κυκλοφορίες του 2011.

Μια ερώτηση με αφορμή κάτι που διάβασα στο f/b του Raggedy: Για ποιο πράγμα θα δίνατε το ένα σας νεφρό;

AM: Για να πάρω ένα καλύτερο. (γέλια) Ξέρεις, από αυτά που κάνουν παπάδες. Τα πουλάνε στην Αμερική, έχουν και USB επάνω. (γέλια)

Εσύ, Raggedy; Όντως για το box set των Residents;

RM: Εγώ μάλλον για κάτι κοινότοπο... Για να σώσω κάποιον που το χρειάζεται, ξέρεις τώρα...

Τι καλός...

RM: Είμαι, τρομάρα μου.
AM: Πρέπει, για το equilibrium της φάσης.

Εσύ δηλαδή είσαι η evil force του συγκροτήματος;

AM: Δεν ξέρω, αλλά έχω νεύρα από τα 8 μου περίπου. (γέλια)

Δυο τελευταίες ερωτήσεις και σχολάσαμε.
Ερώτηση πρώτη: Τι σχέδια έχετε για το 2013; Θα σας ξαναδούμε ζωντανά;

AM: Σχέδια υπάρχουν πολλά. Ένα live σίγουρα και ίσως κάποια κυκλοφορία ακόμη.
RM: Παίζει, μιλάμε με κόσμο δεξιά κι αριστερά για κάτι αυστηρά χωρίς είσοδο, κάπου. Δεν τρελαινόμαστε γενικά, την υπερέκθεση στο κοινό τη σιχαίνομαι προσωπικά, προτιμώ λίγα live και καλά, οπότε ούτε θα οργώσουμε την επαρχία, ούτε την πρωτεύουσα. Βαριέμαι τους γάμους, τις χαρές κι αυτή η Βασίλω τελείως μπάζο.
AM: Ναι, είναι βασική προϋπόθεση να μην υπάρχει εισιτήριο.

Ερώτηση δεύτερη: Η Faction έχει όνειρα και φιλοδοξίες; Αν ναι, ποια είναι αυτά; Αν όχι, γιατί;

AM: Zero expectations. Οι προσδοκίες γεννούν άγχη τα οποία είναι περιττά σε συνθήκες δημιουργίας. Ό,τι βγει, όταν βγει, να κι αν βγει, να κι αν δε βγει. Κάπως έτσι.
RM: Ναι, τίποτα, να πάει να γαμηθεί. Έχουμε πήξει στην ονειροβασία σ' αυτή τη σκηνή, ποιο είναι το μέλλον, αλήθεια; Να παίζουμε όλη την ώρα σε κάποιο σαχλό ραδιόφωνο για να βρεθούμε ν' ανοίγουμε τον κάποιο εντεχνά στο Σταυρό του Νότου; Με την καμία. Όχι. Αντεργκράου, τέρμα, μόνο έτσι.

Επιμύθιο: Πού και πώς φαντάζεστε τους εαυτούς σας σε δέκα χρόνια;

RM: ΠΕ-ΘΑ-ΜΕ-ΝΟ.
AM: Θα του διαβάζω τον επικήδειο.