Ο ρεαλισμός είναι μια μορφή πεσιμισμού

Μόλις την προηγούμενη βδομάδα προσπαθούσα να συγκρίνω τη Zola Jesus με την Chelsea Wolfe, για να καταλήξω στο ότι η πρώτη έχει αφήσει το σκοτάδι πίσω της. Μετά τη συνέντευξη που θα διαβάσετε αμέσως μετά, επιβεβαιώθηκα για αυτό. Ως ένα βαθμό όμως. Δεν είναι ότι η Nika Roza Danilova ξαφνικά ξεκίνησε να τρέχει σε φραουλένια ηλιόλουστα λιβάδια. Απλά η περίσκεψη που την χαρακτήριζε από πάντα έχει επιβιώσει και στο φως. Ελπίζω κάποτε να μπορέσω να πάρω συνέντευξη και από την Chelsea Wolfe, για να διαπιστώσω και το ακριβώς αντίστροφο.

- Έχω διαβάσει ότι η προσωπική σου φιλοσοφία συνίσταται στο "να μην αποφεύγεις τα πράγματα που φοβάσαι. Ειδικά τα πραγματικά σκοτεινά πράγματα". Με φιλοσοφικούς όρους, θα περιέγραφες τον εαυτό σου ως ρεαλίστρια ή ως πεσιμίστρια;
Σίγουρα θεωρώ ότι ως ένα βαθμό είμαι και τα δυο. Για μένα, ο ρεαλισμός είναι μια μορφή πεσιμισμού, αν σημαίνει το να αντιμετωπίζεις μια αλήθεια που θα προτιμούσες να μην τη δεχτείς.

- Οι στίχοι του "Ego" έχουν έναν πολύ υπαρξιακό τόνο. Χρησιμοποιείς τον όρο με τη φροϋδική του έννοια; Κι αν όχι, τι σημαίνει το "εγώ" για σένα;
Το "εγώ" αντιπροσωπεύει την αίσθηση που έχει κάποιος για τον εαυτό του. Το τραγούδι έχει να κάνει με το πώς η αίσθηση που έχει κάποιος για τον εαυτό του είναι μονίμως ρευστή και με το ότι οποιαδήποτε στιγμή τα σταθερά πιστεύω σου μπορούν να ανατραπούν.

-Έχεις επίσης μια κινηματογραφική στήλη στο self-titled, όπου έχεις γράψει για θέματα από τις κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων του Philip K. Dick ως την Tilda Swinton. Πώς ξεκίνησες να γράφεις για τον κινηματογράφο και με ποιους τρόπους είναι αυτή η καλλιτεχνική έκφραση διαφορετική από τη μουσική;
Το Self-Titled με προσέγγισε για να γράψω μια κινηματογραφική στήλη και θεώρησα ότι αυτό θα μου έδινε μια δικαιολογία για να δω πολλές ταινίες. Ως μουσικός, ζηλεύω την ικανότητα του κινηματογράφου να δουλεύει με πολλαπλά μέσα. Μια ταινία μπορεί να πει μια ιστορία μέσω της εικόνας και του ήχου. Είναι σαν να λαμβάνεις μια πιο πλήρη εικόνα. Αλλά ίσως αυτός να είναι ο λόγος που εν τέλει με τραβάει η μουσική, γιατί πρέπει να δουλέψεις πιο σκληρά για να πετύχεις το ίδιο αποτέλεσμα με μια αίσθηση μόνο.

- Το "Taiga" είναι πιο προσβάσιμο και λιγότερο σκοτεινό από τις προηγούμενες δουλειές σου. Ήταν συνειδητή αυτή η αλλαγή; Ή ήταν κάτι που απλά σου βγήκε ενώ έγραφες μουσική;
Δεν ήταν συνειδητή. Απλά ήταν σαν να ήταν το μέρος όπου έπρεπε να πάω στη συνέχεια για να προκαλέσω τον εαυτό μου.

-Μου άρεσε πολύ το βίντεο κλιπ του "Hunger". Απλό και λιτό, αλλά και πολύ παθιασμένο και κομψό ταυτόχρονα. Καμιά ιδιαίτερη ιστορία πίσω από τη δημιουργία του;
Ένιωθα ότι ήταν ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσω πραγματικά να επικοινωνήσω οπτικά αυτό το τραγούδι. Το "Hunger" με κάνει να νιώθω πολύ χαοτικά και γεμάτη επιθετικότητα, οπότε ήθελα να αφήσω αυτή την επιθετικότητα να γίνει το επίκεντρο. Επίσης, τον καιρό εκείνο φορούσα τα ίδια ακριβώς ρούχα για κάπου εννιά μήνες σερί και ως τότε είχα αρχίσει να τα νιώθω σαν πανοπλία στο κορμί μου... Δεν ήθελα να τη βγάλω, ακόμα και για να κάνω ένα βίντεο κλιπ!

-Το πρότζεκτ των Former Ghosts είναι εξαιρετικό. Πώς ενεπλάκης με αυτό; Πόσο διαφορετικό είναι από το να δουλεύεις μόνη σου, όσον αφορά τη δημιουργική διαδικασία;
Ο Freddy Ruppert μου έστειλε e-mail και μου ζήτησε να τραγουδήσω σε ένα από τα κομμάτια του. Από τότε γίναμε φίλοι και παραμένει ως σήμερα πολύ κοντινός μου φίλος. Μου αρέσει πραγματικά να δουλεύω σε διαφορετικά πρότζεκτ και συνεργασίες, γιατί με εξωθούν σε δημιουργικές καταστάσεις στις οποίες ποτέ δεν θα βρισκόμουν από μόνη μου. Μαθαίνω τόσα πολλά από αυτές τις στιγμές.

- Μέχρι στιγμής, πάντα ασχολείσαι με την παραγωγή της μουσικής σου. Ποια είναι τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας επιλογής;
Τα υπέρ είναι ότι μπορείς να έχεις τον απόλυτο έλεγχο και να δίνεις πραγματικά σχήμα στον κόσμο που δημιουργείς με τα ίδια σου τα χέρια. Τα κατά είναι ότι σου τρώει χρόνο, και οι παραγωγές μου μπορεί να χάνουν λίγο από το ότι δεν ξέρω όλα τα κόλπα για να κάνω τα πράγματα να ακούγονται στ' αλήθεια καλά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι είναι εύκολο να κολλήσεις στον κόσμο σου, και όταν πέφτεις σε αδιέξοδο είσαι τυφλός σε επιλογές, ενώ κάποιος άλλος θα μπορούσε να έχει μια διαφορετική προοπτική.

- Έχεις δηλώσει μεγάλη φαν της κινηματογραφικής μουσικής. Ποιο στοιχείο της σε ελκύει τόσο πολύ; Έχεις αγαπημένα σάουντρακ;
Αγαπώ την ένταση και την υφή της κινηματογραφικής μουσικής. Είναι η πιο συναισθηματική μουσική των σύγχρονων καιρών. Κάποια από τα αγαπημένα μου σάουντρακ είναι αυτό της "Λάμψης", του "Videodrome", και πιο πρόσφατα η μουσική της τηλεοπτικής σειράς "Hannibal" - που τη θεωρώ ως μια από τις καλύτερες τηλεοπτικές/ κινηματογραφικές μουσικές των τελευταίων πέντε χρόνων. Υπάρχουν τόσες συναρπαστικές μουσικές στον κινηματογραφικό κόσμο αυτή τη στιγμή!

- Είμαι μεγάλη φαν του Anthony Gonzalez και των M83, οπότε θα ήθελα να σε ρωτήσω ειδικά για τη συνεργασία σου μαζί του στο "Intro" από το "Hurry up, we're dreaming". Εσύ τον έψαξες ή το αντίστροφο;
Είναι αστεία ιστορία - κατά μία έννοια, επικοινωνήσαμε ο ένας με την άλλη ταυτόχρονα. Ήταν μια πραγματικά παράξενη σύμπτωση.

- Πώς αποφάσισες να διασκευάσεις το "Diamonds" της Rihanna; Σου αρέσει η μουσική της και η περσόνα της γενικά;
Μόλις είχα στήσει το στούντιό μου στο νησί Vashon για να γράψω το "Taiga", και ήθελα κάτι μικρό για να ξεκινήσω και να παίξω με κάποιον από τον νέο μου εξοπλισμό. Το "Diamonds" είχε μόλις βγει, και ο κόσμος έλεγε ότι ακουγόταν σαν τραγούδι της Zola Jesus για κάποιο λόγο. Μ' αρέσει η Rihanna. Είναι ένας ενδιαφέρων ποπ χαρακτήρας, γιατί ποτέ δεν έχει γράψει τίποτα από τη μουσική της, κι όμως κάτι πάνω της μπορεί να πουλήσει ένα τραγούδι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον εκεί έξω. Υπάρχει μια τιμιότητα σ' αυτήν που τη σέβομαι.

- Μιας και πρώτη φορά παίζει στην Ελλάδα, τι περιμένεις όταν εμφανίζεσαι σε ένα συγκεκριμένο κοινό για πρώτη φορά;
Δεν έχω ιδέα τι να περιμένω! Ελπίζω ότι το κοινό θα είναι εξίσου ενθουσιασμένο με εμένα που θα είμαι εκεί.

- Τι να περιμένουμε από το live της 5ης Νοεμβρίου στην Αθήνα;
Πιθανότατα κάτι υψηλής έντασης. Θα χρειαστεί να επικαλεστώ το πνεύμα της Κάλλας για να ηρεμήσω τον ενθουσιασμό μου.