11 (ή και περισσότερες) ξεθωριασμένες ταινίες

Πιτσιρικάς, προ αμνημονεύτων χρόνων δηλαδή, παρακολουθούσα με την υπόλοιπη οικογένεια κινηματογράφο σε εβδομαδιαία βάση. Ήταν η προ τηλεόρασης εποχή, οπότε «τα έργα» διαμόρφωναν και πρόσφεραν μαζική κουλτούρα και λαϊκή διασκέδαση. Η εποχή, που η προβολή περιλάμβανε δύο ταινίες. Συνηθισμένα στέκια η ΑΙΓΛΗ (νυν χώρος κοινωνικών δραστηριοτήτων), το ΑΧΙΛΛΕΙΟ (το σημερινό ομότιτλο θέατρο) και η ΚΑΤΕΡΙΝΑ (κρίκος πια, αλυσίδας S/M).

Το καλύτερό μου ήταν ταινίες που συμπτωματικά γεννιόταν στην ταινιομάνα Ιταλία. Έργα-χλαμύδα από τη φάμπρικα της Τσινετσιτά και ταινίες με το ντουέτο Φράνκο Φράνκι και Τσίτσο Ινγκράτσια.

Όσον αφορά την πρώτη κατηγορία, τζιτζιριάζω όταν θυμάμαι τους ήρωες που ήταν τα κεντρικά πρόσωπα του σεναρίου. Ο Μασίστας, ο Ούρσος (ο ποιός;), ο Σαμψών, ο Ηρακλής που είχε κολλητούς τον Θησέα, τον Αχιλλέα και τα άλλα τα παλιόπαιδα (πόσο ανιστόρητοι ήταν οι σεναριογράφοι εκείνης της εποχής! Σχεδόν όσο και οι σημερινοί του Hollywood!), και όλοι ενσαρκωμένοι από φουσκωτούς που μόλις άρθρωναν τις ατάκες.

Το τι ξύλο έπεφτε είναι απερίγραπτο. Οι δε πρωταγωνίστριες, ακόμη και όταν ήταν φυλακισμένες για βδομάδες, είχαν βλεφαρίδα κάγκελο, μπλε ή μωβ σκιά στο μάτι και χειλάκι πετροκέρασο.

Οι ταινίες με τον Τσίτσο και τον Φράνκο, ουσιαστικά ήταν κακέκτυπο ταινιών Χοντρού - Λιγνού. Παρ' όλα αυτά πρόσφεραν ατέλειωτο γέλιο με τις χοντροκομμένες πλάκες τους.

Θάθελα να τις ξαναδώ αυτές τις ταινίες. Είμαι περίεργος για τα απρόβλεπτα συναισθήματα που θα γεννήσουν. Ταυτόχρονα φοβάμαι. Φοβάμαι ότι για μία ακόμη φορά, θα αποδειχθεί η μη αναστρέψιμη απώλεια της ικανότητας που δεν έχω πια εγώ ο γέρος και έχουν τα παιδιά: Να μένουν συνεχώς έκπληκτα και ν' ανακαλύπτουν το αχαλίνωτο μεγαλείο του κόσμου. Κάτι που καθώς ενηλικιώνεσαι, σ' εγκαταλείπει άσπλαχνα και σ' αφήνει με την ηλίθια αίσθηση ότι όλα είναι γνωστά και προβλέψιμα.