11 Tαινίες που μου έκαναν κλικ τα τελευταία 10 χρόνια

Επειδή ο χρόνος περνάει γρήγορα και επειδή οι λίστες με τις «καλύτερες ταινίες» κάθε είδους είναι πιο πολλές κι από τα περίπτερα της Αθήνας πια, θα κάνω κάτι πιο ξεχωριστό.

Μερικές ταινίες ποτέ δε θα πάρουν διθυραμβικές κριτικές -τύπου «ω, τι αριστούργημα», «υποκλίνομαι» και άλλα τέτοια. Πιθανόν, να μη γίνουν ποτέ ένα βήμα πιο πέρα για το σινεμά, το μυαλό μας κτλ. Πολλές φορές δε, δεν λένε και τίποτα φοβερό. Όμως έχουν κάτι που μας κάνει να τις ξεχωρίσουμε, να τις ξαναδούμε, να αγοράσουμε το soundtrack κοκ. Γενικά, μας λένε κάτι για τη ζωή μας, υποσυνείδητα ή όχι. Βάζω το χρονικό όριο (τα τελευταία δέκα χρόνια) γιατί από τότε (δηλαδή γύρω στο '94) έγινα κι εγώ «συνειδητοποιημένος θεατής» -ξέρεις διάβασα μερικά βιβλία για το σινεμά, είδα και μερικές στοίβες ταινίες προηγούμενων δεκαετιών και καλλιτεχνικών ρευμάτων, ξεπέρασα το σύνδρομο της εφηβικής σεξοκωμωδίας (ένας πολύ ωραίος θεσμός by the way) κτλ. Έτσι λοιπόν, τις παρακάτω ταινίες τις είδα στο δικό τους χρονικό πλαίσιο και όλες σε κινηματογραφικές αίθουσες - πολλές σε φεστιβάλ εγχώρια και μη μια και οι έλληνες διανομείς ήταν πολύ μάγκες για να τις φέρουν.

Γενικά, η κεντρική ιδέα της λίστας είναι το ότι είναι υποκειμενική. Δεν έπαιξαν κανένα ρόλο οι τεχνικές του σκηνοθέτη, οι ερμηνείες, το πόσο μεστό είναι το σενάριο, τα βαθύτερα νοήματα -τι ηλίθια έκφραση- και διάφορα άλλα αντικειμενικά κριτήρια αλλά μόνο η προσωπική διαίσθηση (παρ'όλ'αυτά μερικές είναι καλογυρισμένες, αλληγορικές κτλ.).

Fight Club (1999)
Βρωμιά, ξύλο και εφήμερο σεξ σαν αντίδοτο (και alter ego ταυτόχρονα) ενός κόσμου που θέλει να είναι καθαρός, τακτοποιημένος, καλόγουστος και μοδάτος. Πάντα τον πήγαινα το Fincher και μ'αυτήν την ταινία νομίζω ότι έδωσε τον καλύτερο εαυτό του και απογειώθηκε (για να προσγειωθεί απότομα με το Panic Room αργότερα). Και οι ατάκες του Tyler Durden, κορυφή.

American History X (1998)
Το θέμα γνωστό και politically correct. Η ταινία σκληρή και δίκαιη. Η ανθρώπινη ιστορία σοκαριστικά πραγματική. Φεύγεις από την αίθουσα με ένα σφίξιμο στο στομάχι. Και με ένα post-it στο μυαλό. «Οι άνθρωποι είναι που κάνουν τις καταστάσεις, ιδεολόγε βλάκα».

Gattaca (1997)
Ένα ωραίο φουτουριστικό νεο-νουάρ, στιλάτο αλλά με ουσία και άποψη. Ήρθε στους κινηματογράφους σε μια πολύ ύποπτη εποχή και έβαλε μερικά πολύ σοβαρά ζητήματα στο τραπέζι. Κάποτε θα βγάλω σε κάποιο in stereo και τα διάφορα που έχουν πέσει -με έναν πολύ περίεργο τρόπο είναι η αλήθεια- στα χέρια μου επί του συγκεκριμένου θέματος.

Trainspotting (1996)
Έχουν γραφτεί-ακουστεί τόσα πολλά για το Trainspotting. Και είναι όλα αλήθεια, πίστεψε με.

American Beauty (1999)
Από μια εποχή που το Hollywood είχε αρχίσει να φαίνεται ύποπτα δίκαιο και πρωτοφανώς «μέσα στη ζωή». Πώς να το πω, κρίση ειλικρίνειας; Αντίδραση πανικού; Βαρεμάρα της λογοκρισίας; Τα τριαντάφυλλα έχουν και αγκάθια. Στα σίγουρα.

On The Edge (2001)
Διάφοροι συμπαθείς παλαβιάρηδες και οι ιστορίες τους σε μια πολύ γλυκιά και ιδιαίτερη ταινία. Ποτέ δεν ήμουν φαν του είδους αλλά η συγκεκριμένη μου άρεσε πολύ και μου έμεινε.

101 Reykjavik (2000)
Για τα υπέροχα Ισλανδικά τοπία. Για το πολύ όμορφο soundtrack. Για το δε-με-νοιάζει attitude. Γιατί υπάρχουν καλύτερες νοοτροπίες από τη δική μας. «Γιατί καμιά φορά δεν έχει σημασία πώς και γιατί συμβαίνει κάτι, απλά συμβαίνει».

Spun (2002)
Κυρίως για το οπτικό μέρος. Πολλοί -όλοι σχεδόν- την κατηγόρησαν για βιντεοκλιπίστικη αισθητική. Μακάρι να ήταν η μαζική αισθητική σαν αυτή των βιντεοκλιπ του Άκερλουντ. Όσο για την υπόθεση, λίγο «πρόκληση για την πρόκληση» αλλά ok.

Groove (2000)
Βασικά δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο. Γενικά και αντικειμενικά, μάλλον μέτρια προς κακή ταινία είναι. Αλλά μου μιλάει κατευθείαν, σε πρώτο πρόσωπο. Όπως το Notting Hill στο βιβλιοπώλη που παντρεύτηκε τη σταρ, ή το Pretty Woman στην πόρνη που έγινε Κυρία. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

12 Monkeys (1995)
Πάλι ο φόβος μιας μαζικής καταστροφής, πειράματα με τα χρωμοσώματα, αντιφρονούντα species παρέα με γερές δόσεις πακεταρισμένης ειρωνείας (Τέρυ Γκίλιαμ βλέπεις)

Αναπληρωματικοί:

24 Hour Party People (2002)
Γιατί; Τι θα πει γιατί;

Mullholand Dr. (2001)
Γιατί ο Lynch είναι από τους λίγους που μπορούν να γυρίσουν μια ταινία που θα σε κρατήσει ένα ολόκληρο βράδυ άγρυπνο να προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι είδες. Τη Χαμένη Λεωφόρο του τη βρήκα υπερβολικά και επιτηδευμένα μπερδεμένη.

Disco Pigs (2001)
Μια ιδιαίτερη σχέση στο μικροσκόπιο. Κυνική και ευαίσθητη. Και δύο πολύ καλοί ηθοποιοί (Κίλιαν Μέρφυ και Ελέιν Κάσιντυ)

Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998)
Τότε λέγανε ότι ο Guy Ritchie είναι ο νέος Ταραντίνο. Ε, μετά τον πήρε η Ματζάνα και τον έκανε επίτιμο λουστράκο της.

Cube (1997)
Πολύ έξυπνο και καλογυρισμένο.