11 Tαινίες στις οποίες βαρέθηκα τη ζωή μου
Έχω αισθανθεί συνεπαρμένος από τόσες ταινίες που αν επέλεγα να γράψω για έντεκα από αυτές, θα έπρεπε να αφήσω πάρα πολλές απ'έξω. Έτσι, προτίμησα να γράψω για μερικές ταινίες που πήγα να δω προετοιμασμένος για κάτι ξεχωριστό, αλλά οι τελικές εντυπώσεις υπήρξαν μάλλον άσχημες...
1. Συνέντευξη με έναν βρυκόλακα
Με τα ονόματα των Neil Jordan και Stephen Rea ως εγγύηση, και με το αριστουργηματικό «Παιχνίδι των λυγμών» να έχει προηγηθεί, πήγα στον κινηματογράφο με την καλύτερη προδιάθεση - και βγήκα από αυτόν στο διάλειμμα και παραπατώντας από τη νύστα.
2. Η μητέρα
Αυτή η ταινία πήγε να περάσει ως «αγγλικός ανεξάρτητος κινηματογράφος», αλλά ήταν περισσότερο σαν τηλεταινία του Mega με πρωταγωνιστές την Άννα Παναγιωτοπούλου, την Εβελίνα Παπούλια και τον Αιμίλιο Χειλάκη. Το story: μια μεσόκοπη γυναίκα (Παναγιωτοπούλου) πηγαίνει με το σύζυγό της να επισκεφθούν τα παιδιά τους. Στην πορεία, ο σύζυγος μας αφήνει χρόνους και η μεσόκοπη γυναίκα αποφασίζει να εγκατασταθεί στο σπίτι του γιου της, στο οποίο γνωρίζει κάποιον (Χειλάκης) που τα έχει με την κόρη της (Παπούλια). Η συνέχεια είναι ακριβώς όπως φαντάζεστε, με τη διαφορά ότι η Μιρέλλα Παπαοικονόμου ίσως να την έγραφε και καλύτερα.
3. Έγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ
Η ατμόσφαιρα αυτής της ταινίας προκαλεί απίστευτα χασμουρητά, ενώ το υποτιθέμενο μυστήριο είναι κραυγαλέα φανερό. Πρόκειται για μια ιστορία μυστηρίου από αυτές που η Αγκάθα Κρίστι θα μπορούσε να γράψει μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο στο οποίο θα έπρεπε να ετοιμάσει και τραπέζι για όλους τους συγγενείς της, και θα έχανε και τη μισή Κυριακή εξαιτίας του hangover. Mετά, θα έσκιζε τα χειρόγραφά της για να μη χαλάσει την υπόληψή της.
4. Το βλέμμα του Οδυσσέα
Λίγα πράγματα θυμάμαι από αυτήν την ταινία: ότι υπήρχε μια σκηνή που έδειχνε ένα πλοίο να μπαίνει σε ένα λιμάνι επί 20 ολόκληρα λεπτά (δηλαδή όσο ακριβώς κάνει για να μπει στην πραγματικότητα) και ότι προσπαθούσα μάταια να βρω κάποια στιγμή της ταινίας που θα ακουγόταν κάποιος διάλογος για να φάω τα τσιπς μου χωρίς να ακουστώ στον υπόλοιπο κινηματογράφο.
5. Τίγρης και δράκος
Πριν πάω με είχαν προειδοποιήσει ότι η ταινία είναι κάτι σαν το Matrix στα γιαπωνέζικα. Επειδή δεν είχα δει το Matrix, δε βρήκα κάτι το μεμπτό σε αυτήν την περιγραφή, κι έτσι βρέθηκα να βλέπω αλλοπαρμένες γιαπωνέζες να παλεύουν κάνοντας αεροδυναμικά κόλπα - κάτι που οι λιγότερο αδαείς από εμένα απεκάλεσαν «πολεμική χορογραφία». Προσωπικά, όπως και να το αποκαλέσω, η εμπειρία ήταν τόσο τραυματική που προτίμησα να αποφύγω και το Kill Bill.
6. Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς
Η ιδέα ήταν πολύ έξυπνη - για τα δεκαπέντε πρώτα λεπτά. Η συνέχεια ήταν σκέτη κούραση, αφήστε που μπορεί να μπει κάποιος μέσα στον κινηματογράφο με την καλύτερη ιδέα για τον Μάλκοβιτς και να βγει θεωρώντας τον τη μεγαλύτερη ψωνάρα στον πλανήτη Γη.
7. Μάτια ερμητικά κλειστά
Μια συζυγική απιστία στο μικροσκόπιο: οι εσωτερικές τρικυμίες ενός νεαρού ζευγαριού μετά από μια αποκάλυψη και οι βασανιστικές αμφιβολίες και τα ερωτηματικά που ζζζζζζ
8. Τρία χρώματα: μπλε
Ευτυχώς που είδα την τριλογία με την ανάποδη σειρά, γιατί αν είχα δει πρώτα το «Μπλε», δε νομίζω να είχα κουράγιο να δω και τις επόμενες. Όσο λάτρεψα το «Άσπρο» και το «Κόκκινο», τόσο κουράστηκα από το «Μπλε»: εντάξει, το δράμα της ηρωίδας είναι κατανοητό, αλλά να βλέπεις την Μπινός να περιφέρει την ίδια καταθλιπτική φάτσα επί δύο σχεδόν ώρες δεν αντέχεται εύκολα. Ποιητική - ξεποιητική, από ένα σημείο και μετά το κεφάλι βυθίζεται και επανέρχεται, σα να είσαι καλοκαίρι και καταμεσήμερο μέσα στο λεωφορείο.
9. Billy Elliot: Γεννημένος χορευτής
Αν το έπιασα σωστά, το νόημα της ταινίας ήταν να δείξει πως μπορείς να κυνηγήσεις τα όνειρά σου κλπ κλπ - αλλά από ένα σημείο και μετά το focus χάθηκε τελείως, και είναι κρίμα γιατί θα μπορούσε να είναι πολύ ενδιαφέρουσα ταινία. Με ρηχούς, αδούλευτους χαρακτήρες και άκυρο τέλος, εύχεσαι κάποιος να είχε γκρεμοτσακίσει τον Billy από καμιά σκάλα όταν ήταν μικρός και να του είχε κοπεί η όρεξη για χορό μια για πάντα.
10. Έριν Μπρόκοβιτς
Αν δεν είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο η (συμπαθέστατη) Julia Roberts, αυτή η ταινία θα ήταν ένα παρακμιακό b-movie κατάλληλο για τη μεταμεσονύχτια ζώνη του Alter, μετά τη Νικολούλη και πριν αρχίσουν οι τσόντες. Επίσης, δε θα το διέκοπταν καν για να βάλουν το διαφημιστικό των Candy Girls, μιας και κανείς δε θα ήταν ξύπνιος για να το παρακολουθήσει.
11. The Blair Witch Project
- Προσοχή! Μη διαβάσετε ανδε θέλετε να μάθετε πώς τελειώνει η ταινία!
Mία υστερικιά φοιτήτρια γυρίζει ένα ντοκυμαντέρ για το θρύλο της μάγισσας του Blair και μαζί με δύο φίλους της (ο ένας από τους οποίους είναι ολόιδιος ο τραγουδιστής των Spin Doctors), παίρνει μια κάμερα και αρχίζει την περιπλάνηση σε ένα δάσος που όποιος επιχείρησε να εξερευνήσει στο παρελθόν δεν επέστρεψε ποτέ. Με το story θα γλάρωνε κανείς άνετα, αν δεν ήταν η εν λόγω τύπισσα να τσιρίζει κάθε τρεις και λίγο και να σπάει τα νεύρα μας (πόσο μάλλον αυτά των συμφοιτητών της). Κατά μια εκδοχή, στο τέλος η φοιτήτρια δε δολοφονείται από το φάντασμα αλλά από τους συμφοιτητές της, οι οποίοι είχαν κρυφτεί με σκοπό να την καθαρίσουν και να γλυτώσουν από την εκνευριστική παρουσία της.
