12 Songs: H' πώς να αλλάζεις γνώμη από λεπτό προς λεπτό
Με δύσκολα καθορισμένη σειρά αξιολόγησης:
Portishead - "Roads" [από το δίσκο Dummy]
The Smiths - "There Is A Light That Never Goes Out" [από το δίσκο The Queen is Dead]
Velvet Underground and Nico - "Heroin" [από τη Μπανάνα]
Joy Division - "A Means To An End" [από το δίσκο Closer]
Davie Bowie - "Starman" [από το δίσκο The Rise and Fall of Ziggy Stardust]
R.E.M. - "World Leader Pretend" [από το δίσκο Green]
Beatles - "While My Guitar Gently Weeps" [από το White Album]
Clash - "Brand New Cadillac" [από το δίσκο London Calling]
The Doors - "The End" [από το δίσκο The Doors]
Bjork - "Isobel" [από το δίσκο Post]
Tuxedomoon - "East/Jinx/.../Music#1" [από το δίσκο Desire]
Violent Femmes - "To The Kill" [από το δίσκο Violent Femmes]
Κάθε φορά που ανακαλείς συναισθήματα και κατ' επέκταση εικόνες που σου εντυπώνονται κατά την ακρόαση των παραπάνω δίσκων στην ολότητά τους, αντιλαμβάνεσαι την δυσκολία του εγχειρήματος της επιλογής αγαπημένου τραγουδιού εξ αυτών, όπως και της σειράς κατάταξης του καθενός στο ιδανικό tracklist του μυαλού σου. Τα λόγια περιττεύουν όταν διαπραγματεύεσαι την εύθραυστη νουάρ μελαγχολία του "Roads" απ' τον αλήστου μνήμης δίσκο Dummy, την αγαστή συνεργασία Morrissey και Marr, δηλαδή, λέξεων και νοτών, την ψυχωμένη ωμότητα των Velvets στο αντικοινωνικά ευσυνείδητο "Heroin", το θυμωμένο-νευρωτικό αστικό πρόσωπο της αγάπης στην χροιά του Curtis, την πεμπτουσία του εναλλακτικού ροκ ύμνου δια χειρός R.E.M. Πλάι τους, η γκλαμουράτη τρέλα του "Starman" David Bowie, η εκτός ορίων και απαράμιλλου στυλ παρακαταθήκη των Σκαθαριών, τo rockabilly τρεχαλητό του "Brand New Cadillac" σε ένα άλμπουμ που σχεδόν στριμώχνει την ιστορία του ροκ και όχι μόνο σε 65 λεπτά, τα μηνύματα του Morrison γραμμένα στους αιώνες των αιώνων πάνω σε εντεκάλεπτη ηχητική επιγραφή. Οδηγοί προς το κλείσιμο, η απόκοσμη αύρα μιας παράξενα όμορφης μπαλάντας ονόματι "Isobel" που συλλήφθηκε από μια εκ των επιδραστικότερων μορφών των 90's και δώθε, το κολλάζ συναισθημάτων στο πολυσυλλεκτικό σύμπαν του East/Jinx/.../Music#1 των Tuxedomoon και το ασυναγώνιστο κιθαριστικό ύφος των Violent Femmes που απέσπασαν δικαίως τη σκυτάλη απ' τους Television.
_____
