Τα καλύτερα άλμπουμ και τραγούδια
MIC-ΚΡΟΣΚΟΠΗΣΗ 2000, και όχι μόνo...
Του Άρη Καραμπεάζη
Μα καλά; Δεν κάνουν τίποτε κανονικό εκεί στο Mic; Ή μήπως και πάλι πάνε να μας πουλήσουν... μούρη (το ακούσαμε κι αυτό!). Θα μπορούσε να αναρωτηθεί α) ο «συνήθης ύποπτος» αναγνώστης β) ένας σχετικά καινούργιος γ) οποιοσδήποτε λογικός που δε γνωρίζει τι σόι... ψώνια είμαστε! Καλά το έγραψε δηλαδή ο Στέργιος στην κορυφή της λίστας με τις προτιμήσεις του: Μια λίστα για... «ψώνια»! Εμείς λοιπόν για να μην έχετε παράπονο σας ετοιμάσαμε γύρω στις... δεκατρείς (μετράω καλά;) λίστες για ψώνια (να ψωνίσετε εσείς δηλαδή...) και από «ψώνια» (από εμάς που και ψωνίσαμε και την έχουμε ήδη ψωνίσει...).
Απίστευτου μεγέθους εγωιστικά καθάρματα όλοι -μα όλοι- οι συντάκτες του Mic, θέλησαν ο καθένας να μοστράρει φάτσα κάρτα τα δικά του αγαπημένα άλμπουμ και τραγούδια για το 2000, φοβούμενοι μήπως μείνει εκτός τελικής καταμέτρησης, έστω και η παραμικρή προτίμησή τους. Σε τι κοινωνία να ζούμε άραγε... Προσπάθειες για κοινή λίστα θα ήμουν ψεύτης αν σας έλεγα ότι απέτυχαν παταγωδώς. Καλύτερα λοιπόν να σας ομολογήσω ότι δεν έγιναν καθόλου.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλιστα... ίσως και να είναι καλύτερα έτσι! Από τις σινεφίλ μουσικές επιλογές του Κώστα Γ. Καρδερίνη, στις γκαραζοπανκροκ εμμονές του Χρυσαφάκη Αναγνωστάκου, με ενδιάμεσες στάσεις στις ιδιαίτερες... επιθυμίες και ιδιοτροπίες όλων των υπολοίπων, η «σκορπισμένη» ανασκόπηση του Mic προσφέρει μια, κάτι παραπάνω από πλήρη εικόνα του δισκογραφικού έτους 2000. Και στο κάτω κάτω είναι κάτι παραπάνω από ένα ξερό «να οι καλύτεροι δίσκοι του 2000, τρέξτε και αγοράστε τους...». Είναι μια πρόταση προς ακρόαση που καλύπτει εκτός από μεγάλο αριθμό δίσκων και σημαντικό εύρος μουσικών επιλογών... (ή κάπως έτσι θέλουμε να πιστεύουμε).
Και ενώ ο καθένας χαρούμενος έφερνε τις λίστες του αγωνιώντας για την ημέρα της δημοσίευσης.... ένας και μόνος συνεργάτης του Mic περνούσαν οι μέρες και λίγο πριν κλείσουν όλα τα deadline δεν έλεγε και δεν έκανε τίποτα. Είχε σχέδιο βλέπετε ο Γιώργος Κοτσώνης. Ο «χωρίς κανόνα» συντάκτης του περιοδικού είχε ήδη αποφασίσει να κινηθεί αυτόνομα. Φαντασιώθηκε μια εξιδανικευμένη επανάληψη της αγαπημένης του δεκαετίας (μουσικά και όχι μόνο...), των '80ς φυσικά. Προσποιούμενος λοιπόν ότι μόλις πριν λίγες μέρες αποχαιρετήσαμε το σωτήριο έτος 1980 ο Γιώργος έκατσε και έγραψε τους καλύτερους δίσκους της «δικής του χρονιάς»! Μας πληροφόρησε ότι κάτι ακούγεται για μια σημαντική «Αλλαγή» στα πολιτικά πράγματα της χώρας... και μέσα σε ένα βιβλίο (μια ανυπόληπτη βιογραφία των New York Dolls... από κάποιον Morrissey, αγνώστων λοιπών στοιχείων) έκρυψε την λίστα του, που δεν περιέχει τίποτε άλλο από διαμάντια!
Και επειδή αν η ζήλια ήταν ψώρα... κάποιοι δεν άντεξαν και γοητευμένοι από τις αναμνήσεις του... Λάμπρου, αποφάσισαν να ξεσκονίσουν λιγάκι και τις δικές τους. Ιδού λοιπόν και οι καλύτεροι δίσκοι του 1990! Και αν το είχαμε σκεφτεί νωρίτερα μέχρι και μεταπολεμική μουσική ανασκόπηση θα είχαμε κάνει..., φτηνά τη γλιτώσατε όμως.
Μια ανασκόπηση στα τρία λοιπόν... και δεκατρείς ανασκοπήσεις σε μία. Θέλετε κι άλλες αποδείξεις για το ότι το Mic ποτέ δεν ησυχάζει; Έρχονται σύντομα!
Υ.γ. : ποιος δίσκος απουσιάζει πανηγυρικά από τις λίστες όλων των συντακτών του Mic; Μαντέψτε!!!
Υ.γ. 2 : κάποιοι δίσκοι τελικά έπαιξαν πολύ στις λίστες όλων... Μήπως πρέπει να τους προσέξετε λίγο περισσότερο;
Υ.γ. 3 E, αν σώνει και καλά θέλετε ένα νούμερο ένα το Public Recording των Gry with FM Einheit and his orchestra... παίζει σε πολλά ψηλά νούμερα! Αυτό και μόνο λέω...
ΑΡΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΑΖΗΣ - MY 2000!
Δε συμμερίζομαι τις απόψεις των... απαισιόδοξων. Το 2000 ήτανε μια καλή μουσική χρονιά. Κι αν τα μεγάλα ονόματα με απογοήτευσαν βγάζοντας τη μία ανοησία μετά την άλλη... μετριότητα, οι περισσότερο «δικοί» μου άνθρωποι στάθηκαν δίπλα μου, χαρίζοντας μου τα πράγματα που θα θέλω να ακούω και το 2001, -2 , -3, κ.ο.κ.! Και οι δεκαπέντε παρακάτω δίσκοι βρίσκονται πολύ «κοντά» ο ένας στον άλλον... από το νούμερο δεκαπέντε ως την πρώτη θέση η απόσταση είναι ελάχιστη. Όπερ σημαίνει ότι έλειψε ο «πολύ μεγάλος» δίσκος. Και ίσως αυτό να είναι το μόνο ανησυχητικό. Να δούμε τι θα γίνει και του χρόνου...
δίσκοι:
15. Von magnet : el planetta
...οι electro ethnic προσεγγίσεις των Von Magnet σε επιλεγμένα στοιχεία πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων και η εξιδανίκευσή τους μέσω της ευφυούς χρήσης της τεχνολογίας και των επιτευγμάτων της νταρκοϊντάστριαλ ιντελιγκέτσιας του '80, δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά πειστικότατο επιχείρημα υπέρ μιας καλώς εννοούμενης παγκοσμιοποίησης, πολιτιστικής και όχι μόνο!
14. A reminiscent drive : ambrosia
...όχι τριπ-χοπάκια για να σου χαϊδεύουν τα αυτιά, αλλά σκοτάδια και ήχοι «ξαφνιασμένοι» για να σου τα τρυπάνε. Σε μια σιωπή που απλώνεται πάνω στα φωνητικά του... άλλου «ηλεκτρονικού» κόσμου.
13. U.S. maple : talker
...οι U.S. Maple δεν ενδιαφέρονται για κανενός είδους συνθετική φόρμα, δεν σέβονται κανέναν και δεν αποτίουν φόρο τιμής σε τίποτα! Αρρωστημένα παίζει ο καθένας τα δικά του για να χτίσουν το πιο μεθυσμένα δομημένο ροκ από εποχής...
12. Bent : programmed to love
...αυτοί σου χαϊδεύουν τα αυτιά. Με τόσο αιθ-air-ιο και γοητευτικά χιουμοριστικό τρόπο όμως που αναδεικνύονται τελικά στα πιο έξυπνα... sexy boys της χρονιάς!
11. Shellac : 1000 Hurts
...ασέλγεια και σφυροκόπημα, ασέβεια και κιθάρες που ξυραφιάζουν, μονοτονία και ακατέργαστη ηχητική τελειότητα... και επιτέλους κύριε Albini, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ!!!
10. Chicks on speed : will save us all
...με τις πιο ψαγμένες διασκευές της χρονιάς -από Malaria και Delta 5 μέχρι B-52's- το επιμελώς βρωμισμένο electro ξεσάλωμα των Chicks On Speed αποκλείει τους ξενέρωτους εξ αρχής!
9. Tarwater : animals, suns and atoms
...ο «pop δίσκος» των Tarwater ήταν ανάγκη να γίνει τόσο σκοτεινός; Μα τόσο; Μετρονομήστε τραγουδώντας αυτή τη φορά. Επιτρέπεται!
8. Two lone swordsmen : tiny reminders
...η Warp επαναπαύτηκε φέτος, οι Two Lone Swordsmen όμως την ξελάσπωσαν αποσυνδέοντας κάθε electronic-ο-μόριο των τριών τελευταίων δεκαετιών. Ή μήπως ολόκληρου του αιώνα;
7. Goldfrapp : felt mountain
...αποαστικοποίηση του trip hop και καθόλου δε μας χάλασε! Are you human... or a god? Ή μήπως απλά έχεις θεϊκή φωνή κυρία... Alison Goldfrapp;
6. Coil : music to play in the dark 2
Δεν ξέρω γιατί και πώς τα κατάφεραν και πάλι... οι Coil όμως συγκλονίζουν εκ νέου. Η δεύτερη τελετή τους έλαβε χώρα ακόμη πιο κάτω από τη γη! Και οι αναλογικές προσθήκες χάρισαν στην ηχητική ανυπαρξία τον σκελετό που πάντα της έλειπε!
5. Peaches : the teaches of peaches
Επιτέλους καταλάβαμε τι πάει να πει «ηλεκτρονικό sex»! Τα μπινελίκια που ψιθύρισε η Mrs Peaches στο αυτί μας την ώρα που συνουσιαζόμασταν πάνω από τα σύνθια... μας έκαναν να ζητάμε και encore... αμέσως μετά τον οργασμό!
4. Amon Tobin : supermodified
...το είπε ο Μπάμπης και αυτό φτάνει: μουσική για Metal Machines και μόνο, όχι για ανθρώπους! Δε μας χρειάζονται πλέον; Φοβάμαι...
3. Leila: courtesy of choice
...η Leila απογειώνει τη μουσική της, στη συνέχεια την εκδικείται και ξανά από την αρχή την εκτοξεύει στο άπειρο! Power Trip (hop...)!
2. Piano Magic: artists' rifles
...μερικές φορές αρκεί να είσαι ευαίσθητος και να κοιτάς χαμηλά, για να τελειοποιήσεις την απλότητα και να κόψεις την κάθε αγχωμένη ανάσα!
1. Gry with FM Einheit and his orchestra: public recording
...οι ψυχρότεροι όλων όμως... οι «αρχιτέκτονες» της μουσικής δηλαδή... σπάνια αποφασίζουν να βάλουν λίγο συναίσθημα στη ζωή τους και το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό : Retroπορία προς τα πολύ μπροστά!
τραγούδια (χωρίς αξιολογική σειρά...)
1. Perry Blake/ Francoise Hardy : war in france
...μεσοπολεμικός αβάσταχτος ρομαντισμός!
2. A-ha : summer moved on
...απαλά μελαγχολικός ποπ περφεκσιονισμός!
3. Bloodhound Gang : bad touch
...intelligent χιτάκια για αποβλακωμένο κοινό!
4. Leila : to win her love
...η προαιώνια ανθρώπινη προσπάθεια!
5. Britney Spears : oops i did it again
...MASSIVE? more massive please! Breastney has no tears...
6. Pet Shop Boys : vampire
...οι μόνοι που διασκέδασαν στα '90ς!
7. Armand Van Helden : consience
...η ευκαιρία σας να το κάνετε στα 00ς!
8. St Germain : rose rouge
...οι US3 πρέπει να έσκασαν από το κακό τους!
9. Echoboy : circulation
...his finest lovesong!
10. Maxim feat. Skin : carmen queasy
...και οι σκληροί έχουν καρδιά;
11. Kraftwerk : expo 2000
...πάλι αυτοί; ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟΙ!
12. Gry : princess crocodile
...πρωτακούστηκε το... 1920!
13. Karl Bartos : 15 minutes of fame
...radio nonsense makes the difference!
14. Chicks On Speed : glamour girl
...will be a woman soon!
15. Piano Magic : you & John are birds
...Cocteau's piano!
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΤΑ 15 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΛΜΠΟΥΜΣ
1 - Blonde Redhead : Melody Of Certain Damaged Lemons
2 - Sleater Kinney : All Hands On The Bad One
3 - LTJ Bukem : Journey Inwards
4 - Perry Blake : Still Life
5 - Appliance : Six Modular Pieces
6 - Underworld : Everything, Everything
7 - Six By Seven : The Closer You Get
8 - Built To Spill : Live
9 - Delgados : The Great Eastern
10 - Fatboy Slim : Halfway Between The Gutter And The Stars
11 - Queens Of The Stone Age : Rated R
12 - Belle And Sebastian : Fold Your Hands Child You Walk Like A Peasant
13 - Monster Magnet : God Says No
14 - Primal Scream : Xtrmntr
15 - Up, Bustle And Out : Master Sessions I
ΤΑ 10 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
1 - Αir : Playground Love
2 - Sonic Youth : Nevermind
3 - Grandaddy : He's Simple He's Dumb He's The Pilot
4 - Τhe Fall : Two Librans
5 - Sigur Ros : Ny Batteri
6 - Oasis : Sunday Morning Call
7 - Radiohead : National Anthem
8 - The Dandy Warhols : Get Off
9 - St. Germain : Rose Rouge
10 - Eels : Jeannie’s Diary
ΟΙ 5 KAΛΥΤΕΡΕΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ
1 - Rage Against The Machine - Θέατρο Πέτρας 14/06
2 - Radiohead - Λυκαβηττός 26/06
3 - Μοby - Ρόδον 27/01
4 - Hefner - House Of Art 15/12
5 - Morcheeba - Λυκαβηττός 13/06
ΚΩΣΤΑΣ ΠΡΑΝΤΣΙΔΗΣ
Δίσκος της χρονιάς - Pan American : 360 business/360 bypass
και οι δέκα καλύτεροι χωρίς αξιολογική σειρά...
Piano Magic : Artists' rifles
Echoboy : 2
Αντώνης Λιβιεράτος : Το πλαστικό κουτί
Third Eye Foundation : Little lost soul
Lambchop : Nixon
Hefner : We love the city
Gonzales : Uber alles
Einsturzende Neubauten : Silence is sexy
Outrageous Cherry : Out there in the dark
Gry with FM Einheit and his Orchestra : Public recordings
Κομμάτια:
Smog : Bloodflow
St Germain : Rose rouge
Gentle Waves : Falling from grace
Goldfrapp : Lonely head
Belle & Sebastian : I fought in a war
Doves : Melody calls
Coldplay : Don't panic
Bloodhound Gang : Bad touch
Muse : Muscle museum
Kraftwerk : Expo 2000
Palm Skin Productions : Kunstruk
ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΜΑΚΑΒΑΙΟΣ
Μια λίστα για "ψώνια".
lps:
16. Thievery Corporation : The mirror conspiracy
15. Armand Van Helden : Killing puritans
14. New Model Army : Eight
13. Lo Jo : Boheme de cristal
12. The Dandy Warhols : Thirteen tales from urban bohemia
11. XTC : Wasp star
10. Coldplay : Parachutes
9. Up, Bustle and Out : Rebel radio
8. Dr Dre : 2001(αν και ξεπρόβαλλε στο τέλος του 1999, ακούστηκε και εκτιμήθηκε το 2000)
7. Doves : Lost souls
6. OST : Ghost dog
5. Fatboy Slim : Halfway between the gutter and the stars
4. Gonzales : Uber alles
3. Muse : Showbiz
2. PJ Harvey : Stories from the city, stories from the sea
1. ---------- - ---------------
45 rpm
1. Three Doors Down : Kryptonite
2. Richard Ashcroft : Song for the lovers
3. A Knife In The Water : Rene
4. The Dandy Warhols : Get off
5. Porcupine Tree : Shesmoveon
6. Sugababes : Overload
7. Calexico : Ballad of Cable Hogue
8. Ed Kuepper : Sinnerman
9. Gry : Rocket
10. Placebo : Taste in men
11. Jurassic 5 : Swing set
12. St Germain : Rose rouge
13. Moloko : Indigo
14. Jackie Leven : Single father
15. Regular Fries : Voodoo / Hell's angle
ΚΑΛΕΣ ΑΚΡΟΑΣΕΙΣ!
ΜΠΑΜΠΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ
Παρατηρώ τη λίστα των άλμπουμ μου από βαθμολογική σκοπιά. Δεν βλέπω δεκάρι. Βλέπω πέντε εννιάρια και δέκα οκτάρια. Οκτάρια (+). Γιατί πολλά οκτάρια σκέτα κι οκτάρια (-) έμειναν έξω απ' αυτήν. Είναι πολύ ευχάριστη ενασχόληση να ξανακούς τους δίσκους στο παραπέντε και να βλέπεις ποιοι κέρδισαν μόρια στους μήνες που πέρασαν, ποιοι ξεφούσκωσαν λίγο.
Ήταν χειρότερη χρονιά η περσινή απ' την προπερσινή, την προπρό, την προπροπρό; Μπορεί. Μπορεί και όχι. Σημασία έχει πως κάποιοι καταφέρνουν να παρουσιάσουν μουσική που δεν φωνάζει «είμαι κόπια του...» και συγκινούν τα κορεσμένα και βομβαρδισμένα αυτιά μας.
Καθένας από τους παρακάτω δίσκους, έχει προκαλέσει με διαφορετικά μέσα, τη δική του ζημιά πάνω μου. Να' ναι καλά όλοι αυτοί που εργάστηκαν γιαυτό το σκοπό, ποιος ξέρει που και πόσο κι αυτός που τους ώθησε να δώσουν ραντεβού στο δωμάτιό μου. Ελπίζω να προσβλέπουν ήδη κι αυτοί στην επόμενη συνάντησή μας. (Gonzales, εσύ εξαιρείσαι).
Δε διάλεξα τραγούδια από τους δεκαπέντε δίσκους (εκτός από ένα) γιατί είναι τόσα πολλά αυτά που ξεχωρίζουν, που θα χρειαζόταν πολλές δεκαπεντάδες.
α) Μακρά:
1. Asian Dub Foundation : Community music
2. Gry with FM Einheit & His Orchestra : Public recordings
3. Third Eye Foundation : Little lost soul
4. Piano Magic : Artists' rifles
5. Amon Tobin : Supermodified
6. Coldplay : Parachutes
7. Monk and Canatella : Do community service
8. Αντώνης Λιβιεράτος : Το πλαστικό κουτί
9. Sigur Ros : Agaetis byrjun
10. Gonzales : Uber alles
11. Louis Tillett : Learning to die
12. Perry Blake : Still life
13. This Fluid : Lips like poppy
14. 16 Horsepower : Secret south
15. Czars : Before... but longer
β) Βραχέα.
1. Sigur Ros : Ny batteri
2. St Germain : Rose rouge
3. Smog : Bloodflow
4. Moloko : The time is now
5. Belle & Sebastian : I fought in a war
6. Grandaddy : Miner at the dial-a-view
7. Fatboy Slim : Sunset (Bird of prey)
8. Red Snapper : They're hanging me tonight
9. A Perfect Circle : The hollow
10. Kirsty McColl : In these shoes
11. Pram : Play of the waves
12. Doves : Here it comes
13. Thievery Corporation : Lebanese blonde
14. Muse : Muscle museum
15. Eminem : The real Slim Shady
ΧΡΥΣΑΦΑΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΟΣ
1. Monster Magnet : God says no
Εκεί που όλοι στοιχημάτιζαν ότι θα τραβήξουν μεταλλικούς δρόμους ο θεός μας έδωσε ένα ψυχεδελο-garage-punk αριστούργημα. Αριστούργημα λέω!
2. The Hellacopters : High Visibility
Καυτοί Σουηδοί, και χαίρομαι που οι Radio Birdman αναφορές τους αποτελούν το γνώμονα στην ώριμη περίοδο τους.
3. Rollins Band : Get some, go again
Σ' ένα κόσμο μοναξιάς, απελπισίας και παρακμής, ο Rollins τραγουδάει.
4. My Ruin : A prayer under pressure of violent anguish
Σ' ένα κόσμο μοναξιάς, απελπισίας και παρακμής , η Tairrie B ουρλιάζει! Do you love me? Cave βρες μέρος να κρυφτείς!
5. Spiritual Beggars : Ad Astra
Καυτοί Σουηδοί και τούτοι δω, σε μακρινά ταξίδια σε άλλους γαλαξίες, επιτέλους τα 70ς δεν...
6. Firebird : Firebird
...πρέπει να ντρέπονται για κάτι! Το hard rock στα καλύτερα του!
7. The Heads : Everybody knows we got nowhere
Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι Άγγλοι που να παίζουν σαν κι αυτούς. Σταθερή αξία και υπέροχο οπισθό(εξώ)φυλλο
8. Sex Museum : Sonic
Η Marta είναι θεά! Τέλος
9. Calexico : Hot Rail
Δίσκος που συνοδεύει τα μεταμεσονύκτια τσιγάρα και ποτά μου!
10. The Earthbound : The Earthbound
Δίσκος καπάκι του παραπάνω. Τελικά η έρημος δεν έχει μόνο σκόνη και άμμο!
11. Nightstalker : The Ritual
Αν οι Monster Magnet είναι θεοί, τούτοι είναι οι διάολοι!
12. Powertrip : When we cut, we bleed.
Επανέκδοση της χρονιάς. Ο Jeff Dahl τραγουδάει στους Motorhead!
13. Cruachan : The middle kingdom
Ένα heavy metal group, μια νεράιδα που τραγουδάει, και μαζί τους οι Ιρλανδέζικοι μύθοι για ήρωες, ξωτικά, ιππότες κ.λ.π. ανασταίνονται! Παραμύθι!
14. Painted Air : Born without mistakes
Κυκλοφορία του 99, αλλά ήρθε στα χέρια μου το 2000. Σιγά μη δεν έβαζα και κάποιο garage δίσκο στα καλύτερα της χρονιάς. Αυθαιρεσία!
15. Various Artists : A swamp room happening 2000
Η συλλογή της χρονιάς! Πολύχρωμο και πολυμυρωδάτο βινύλιο! Μη σας ξεγελάσει το μαύρο χρώμα του!
16. Will-o-the Wisp : Will-o-the Wisp
Αντί για τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς θα ήθελα να καταγραφεί ένα τραγούδι και στίχοι από ένα άλλο!
Εκτός Ελέγχου : Θεά (τραγούδι)
-στίχοι- It's true I 've got demons inside
and sometimes they need to speak
my dark places make me feel ugly
my lips are closed, but my heart is weak
I'm diseased as seen on TV
Please forgive me for not being pretty or sexy
but god never blessed me
here's what you'll find
next time you undress me
scars, wounds, I'm bruised
watch me bleed
I'm your beauty
Watch me bleed
Beauty friend
(Tairrie B. MY RUIN 'Beauty Friend')
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΣΠΙΩΤΗΣ
Δεν την φανταζόμουν έτσι εγώ αυτή τη στιγμή... αυτή δηλαδή που ως απλός συντάκτης μετατρέπομαι για λίγο σε 'λίσταρχος' για να επιλέξω τους 15 καλύτερους δίσκους του 2000, που σε λίγο μας αφήνει χρόνους. Είχα στο μυαλό μου ολόκληρη φιέστα, με σαμπάνιες, καναπεδάκια και ημίγυμνα μοντέλα, ενώ όλοι οι συντάκτες του MIC φορώντας τα tuxedo τους (εγώ προσωπικά θα δανειζόμουν ένα του πατέρα μου... καταπληκτικό, 70's γραμμή, με μεγάλα πέτα... μην τα συζητάς...) θα ανέβαιναν πάνω στη σκηνή (κεντρικού ξενοδοχείου ή θεάτρου, δεν έχω καταλήξει ακόμα...), για να γνωστοποιήσουν ποιους δίσκους αγάπησαν και άκουσαν περισσότερο στον (κατά τα άλλα φτωχό) χρόνο που μόλις πέρασε. Τι να το κάνεις όμως, άλλα όρισε ο εκδότης μας και εμείς οφείλουμε να ακολουθήσουμε...
Χωρίς λοιπόν φαντασμαγορικά μπαλέτα, χλιδή και live κάλυψη από το MTV, αυτοί είναι οι δίσκοι και τραγούδια που στάθμευσαν για καιρό στο στερεοφωνικό μου. Μόνο που επειδή λείπουν τα δεκάρια τα καλά, αυτά που βασίζεσαι πάνω τους για να πάρεις το παιχνίδι, χώρισα τη λίστα μου σε τρείς πεντάδες, με πρώτη την απαραίτητη φουρνιά για το 2000, δεύτερη την σχεδόν ισάξια αλλαγή της και τρίτη αυτή που αν η λίστα χωρούσε μόνο δέκα δίσκους θα με γέμιζε τύψεις που δε θα την περιείχε (αλλά μάλλον θα το άντεχα...). Έχουμε και λέμε...
Βασική πεντάδα...
1. Pan-American : '360 businessmen \ 360 bypasses'
2. Gry with FM Einheit and his orchestra : 'Public Recordings'
3. Piano Magic : 'Artists' Rifles'
4. Amon Tobin : 'Supermodified'
5. Rothko : 'Forty years to find a voice'
Πάγκος...
6. Pole : '3'
7. Blonde Redhead : 'Melody of certain damaged lemons'
8. Chicks on speed : 'Chicks on speed will save us all'
9. Sonic Youth : 'NYC Ghosts and Flowers'
10. Leila : 'Courtesy of choice'
Στο παρατσάκ...
11. Yo La Tengo : '...and then nothing turned itself inside out'
12. Einsturzende Neubaten : 'Silence is sexy'
13. Modest Mouse : 'The moon and Antarctica'
14. Echoboy : '2'
15. Biosphere : 'Cirque'
...και δεκαπέντε τραγούδια, χωρίς σειρά και ομάδες
1. A-ha : 'Summer moved on' (LP 'Minor earth \ Major sky')
2. The Gentle Waves : 'There was magic, then...(LP 'Swangsong for you')
3. Pram : 'Play of the waves' (LP 'Museum of imaginary animals')
4. Antony and the Johnsons : 'Twilight' (LP 'Antony and the Johnsons')
5. Perry Blake : 'War in France' (LP 'Still Life')
6. Luke Slater : 'Let eat all Vanbrook' (LP 'Wireless')
7. De la Soul : 'Oooh' (LP 'Art Official Intelligence')
8. Armand van Helden : 'Conscience' (LP 'Killing Puritans')
9. Mojave 3 : 'Bringin'me home' (LP 'Excuses for travelers')
10. The Magnetic Fields : 'Sweet lovin' man' (LP '69 Love Songs')
11. Echoboy : 'Constantinople' (LP 'Volume 1')
12. Monk and Canatella : 'Elephant' (LP 'Do community service')
13. Tarwater : 'At low Frequency' (LP 'Animals, suns and atoms')
14. Peaches : 'Fuck the pain away' (LP 'The teaches of peaches')
15. Smog : 'Bloodflow' (LP 'Dongs of Sevotion')
ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΟΥΖ
LPS (Θα προτιμούσα αλφαβητικά...)
1. The Aloof : This costant chase for thrills
2. Perry Blake : Still life
3. Βroadcast : The noise made by people
4. Chumbawamba : Wysiwyg
5. Cinerama : Disco volante
6. DJ Cam : Loa project
7. Laurent Garnier : Unreasonable behaviour
8. Goldfrapp : Felt mountain
9. David Holmes : Bow down to the exit sign
10. Hooverphonic : Magnificent tree
11. In The Nursery : Groundloop
12. Monaco : Monaco
13. Michael Nyman : Wonderland
14. Sparks : Balls
15. Thievery Corporation : The mirror conspiracy
ΤRACKS
Είναι δεδομένο ότι τα περισσότερα τραγούδια των παραπάνω δίσκων μετράνε. Γι' αυτό προτιμήθηκαν 13 tracks από άλλους δίσκους και μόνο τα υπόλοιπα δύο από την καλύτερη δυάδα των LPS.
1. Beautiful South : Till you tuck it in
2. Belle and Sebastian : Judy is a dick slap
3. Chumbawamba : Pass it along
4. Coldplay : Yellow
5. Cuban Boys : Happy anthem
6. Dandy Warhols : Get off
7. Dear Darkead : Νever coming down
8. Hooverphonic : Mad about you
9. Ονειροπαγίδα : Θά' σαι κάπου αλλού
10. Outrageous Cherry : Togetherness
11. Placebo : Slave to the wage
12.Mellow : My love is like a mellow
13. Trembling Blue Stars : Leave it now
14. Xaxakes : Casanova
15. Cinerama : Gina Lolobrigida
ΘΩΜΑΣ ΜΠΟΥΚΛΑΣ
Η διαδικασία επιλογής των 10 καλύτερων δίσκων και 10 καλύτερων κομματιών της χρονιάς, είναι εξαιρετικά δύσκολη για τον εξής λόγο: Γιατί θα προκαλέσω τους αναγνώστες και τους φίλους των συγκροτημάτων που δεν είναι στα καλύτερα. Το κριτήριο της επιλογής έγινε με δεδομένο ότι οι δημιουργοί παρουσίασαν κάτι καινούργιο στην μουσική τους και στην γραφή των στίχων τους. Δεν ξεχνώ φυσικά ότι στην ελληνική σκηνή τα πράγματα είναι περίπου αναμενόμενα. Η συνολική προσπάθεια των συγκροτημάτων όμως, πάνω απ' όλα είναι σεβαστή.
Η αριθμητική σειρά δεν παίζει κανένα ρόλο. Το σπουδαιότερο είναι ότι και αυτή τη χρονιά, την πιο δύσκολη της τελευταίας πενταετίας, το ελληνόφωνο αλλά και το αγγλόφωνο ροκ έχουν να επιδείξουν μερικά σπουδαία πράγματα. Ζωντανό παράδειγμα οι Closer που κατάφεραν να κερδίσουν ακόμα και το πιο δύσπιστο κομμάτι του κοινού που πάντα αμφισβητούσε την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή. Και επιτέλους κατάφεραν να φέρουν στην θέση που πάντα πιστεύαμε ότι άξιζε, το αγγλόφωνο ροκ. Καλή χρονιά!
CD
1. Closer : Suddenly comes
2. Earthbound : Earthbound
3. Αλλού : Αλλού
4. Διάφανα Κρίνα : Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
5. Αντώνης Λιβιεράτος : Το πλαστικό κουτί
6. Μανώλης Φάμελλος : Η ευτυχία είναι αυτό
7. Ονειροπαγίδα : Μελόντικα
8. Ροδάμα : Πλανήτης
9. Ξύλινα Σπαθιά : Ένας κύκλος στον αέρα
10. Xaxakes : Casanova
Tracks
1. Closer : Universe
2. Ροδάμα : Καινούργια μέρα
3. Μανώλης Φάμελλος : Μαγική εικόνα
4. Ξύλινα Σπαθιά : Σαν εσένα
5. Αντώνης Λιβιεράτος : Τραγούδι για τον παράδεισο
6. Διάφανα Κρίνα : Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ' την κόλαση
7. Ονειροπαγίδα : Αρπέτζιο
8. Γ. Αγγελάκας / Γ. Χριστιανάκης / Ασ. Ζαμπέτας : Χώμα και νερό
9. Μιχάλης Δέλτα / Τάνια Τσανακλίδου : Μια αγάπη μικρή
10. Xaxakes : Monte Carlo
ΠΑΝΟΣ ΠΑΝΟΤΑΣ
ALBUMS
1. Pinkie Maclure :From Memorial Crossing
2. Whipping Boy : Whipping Boy
3. Foehn : Hidden Cinema Soundtrack
4. In the woods... : Three Times Seven On A Pilgrimage
5. Sally Doherty : Empire Of Death
6. Gidon Kremer / Kremerata Baltica : Silencio
7. Perry Blake : Still Life
8. Piano Magic : Artists' Rifles
9. Godspeed You Black Emperor! : Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven
10. Louis Tillett : Learning To Die
11. The Third Eye Foundation : Little Lost Soul
12. Smog : Dongs Of Sevotion
13. Rowland S. Howard : Rowland S. Howard's Teenage Snuff Film
14. Scenic : Spheres
15. Miranda Sex Garden : Carnival Of Souls
FAVOURITE TRACKS
1. Perry Blake : War In France
2. Pinkie Maclure : Frozen In Sleep
3. 16 Horsepower : Silver Saddle
4. Whipping Boy : Bad Books
5. Louis Tillett : Transit Of Venus
6. In The Woods... : Karmakosmik
7. Jack : Sleeping Makes Me Thirsty
8. Piano Magic : No Closure
9. Miranda Sex Garden : Tonight
10. Rowland S. Howard : White Wedding
11. The Third Eye Foundation : Lost
12. Friendly Science Orchestra : Because Of You
13. On Thorns I Lay : The K Song
14. Antony and the Johnsons : Deeper Than Love
15. Morthem Vlade Art : Narcissus Metamorphosis
ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ
Οι καλύτερες μουσικές του 2000 είναι κινηματογραφικές. Οι συνεικόνες του σύμπαντος. Οι συνένοχοι ενός κόσμου πεζού και απόγειου, φτωχού και πλούσιου ταυτόχρονα. Αφού εμπεριέχει όλα όσα θ' ακολουθήσουν.
1. Χώμα & Nερό, από την ομώνυμη ταινία του Πάνου Καρκανεβάτου. Μην την δείτε, ακροαστείτε. Χριστιανάκης, Αγγελάκας και Ασκληπιός κάνουν μια τομή στην μουσική επένδυση (ΧΑ).
2. Vengo, με τσιγγάνικη μουσική απ' όλη τη μεσόγειο και στίχους του ίδιου του σκηνοθέτη Tony Gatlif. Υπερήφανη και λεβέντικη όπως και οι νομάδες της ζωής και της τέχνης. Χορός και γλέντι, στη χαρά και στη λύπη.
3. The Filth & the Fury, το ντοκιμαντέρ - αναφορά στους θρυλικούς Sex Pistols. Το απόλυτο μουσικό και οπτικοακουστικό αφιέρωμα στα 70'ς και ταυτόχρονα μια ανώμαλη απογείωση.
4. The Million Dollar Hotel, από την ταινία - παν/δοχείο του Wim Wenders. U2 και Bono σε μεγάλα κέφια, ρέκβιεμ στην παρακμή της μεγαλούπολης.
5. Luna Papa, το ονειρικό παραλήρημα του Bakthiar Khundojnazarov, βρήκε τους φολκλορικούς δρόμους του Par Daler Nazarov κι ήρθε κι έδεσε το γλυκό.
6. Dancer in the Dark, το αριστούργημα του Lars Von Trier, όπου η μουσική οδηγεί τις εικόνες. Ευτύχησε να έχει την πιο ορεξάτη Bjork που ακούσατε ποτέ, σε μια μνημειώδη συνεργασία.
7. Requiem for a Dream, του π-ειρατή των ιδεωδών και του χωροχρόνου Darren Aronofsky. Ο π-ειραματιστής Clint Mansell επανέρχεται και ενώνει τις δυνάμεις του με τους Kronos Quartet.
8. Kikujiro, το ξάφνιασμα του πυροτέχνη Takeshi Kitano, η ανατομία της απλότητας, η ανάπαυλα του πολεμιστή, δεν θα μπορούσε να βρει ιδανικότερη επένδυση από αυτή του μόνιμου συνεργάτη του Joe Hisaishi.
9. The Insider, όπου είδαμε έναν άλλο Michael Mann, έναν άλλο Russell Crowe κι έναν άλλο Al Pacino. Αριβίστες μουσικοί, μοναδικές ηχητικές εμπειρίες: Lisa Gerrard & Pieter Bourke, Jan Garbarek και Massive Attack.
10. The Straight Story, τo μεταίχμιο του David Lynch, η κρίσιμη καμπή του Richard Farnswarth και η απογείωση του Angelo Badalamenti. Ωριμώτερος από ποτέ, σίγουρος, λιτός και υπέροχα συγκινητικός.
11. Being John Malkovich, το εγκεφαλικό joint του Spike Jonze, με τον απίθανο John Cusack. Ο Carter Burwell αναδεικνύεται κυρίαρχος του μουσικού παιχνιδιού, παίζοντας τους ήχους στα δάχτυλα.
12. Ghost Dog - The Way of the Samurai, όπου ο Jarmusch διαλογίζεται. Ο θάνατος είναι απλά μια στιγμή. Αφεθείτε στην επιβλητική και απόλυτη φωνή του Forest Whitaker που διαβάζει τον κώδικα τιμής Hagakure.
13. Wonderland, του νεοκυματικού, νεορεαλιστή, νέο-free-cinemaτογραφιστή Michael Winterbottom. Ο Michael Nyman ενορχηστρώνει την καθημερινότητα του αστικού εγκλέζικου τοπίου. Η ήρεμη δύναμη.
14. Sweet and Lowdown. Ο Woody Allen ικανοποιεί και οπτικά το πάθος του για την jazz. Οι λάτρεις του Django Reinhardt θα πάθουνε την πλάκα τους, οι φίλοι του είδους θα ενθουσιαστούν.
15. The Beach, η απόλυτη μουσική συλλογή της χρονιάς, για μια μέτρια ταινία, σαν συρραφή video-clips. Leftfield, All Saints, Moby, Underworld, Asian Dub Foundation, Blur, Barry Adamson, New Order, Orbital.
16. Βραχνός Προφήτης - Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Αέρας πεχλιβάνης. Το πιο καλό βιολί το παίζει ο θάνατος. Θα 'θελα πολύ να είναι μουσική ταινίας. Ακούγοντάς το, βλέπω να ζωντανεύουν ιστορίες ξεχασμένες.
Τα καλύτερα τραγούδια του 2000 είναι κι αυτά εικονικά (visual ή virtual;) Αύρες, παλίρροιες, συνταγές μαγειρεμένες με νότες και παύσεις, θέματα και φράσεις, στίξεις και αντιστίξεις. Χοροπηδάνε στο κεφάλι μου σαν μπαλάκι από καουτσούκ.
1. Χώμα & Nερό, ο Αγγελάκας τραγουδά και τρέμει. Το ατμοσφαιρικό άσμα με ΤΗΝ απόλυτη ιδέα: η λούπα με τα γυναικεία φωνητικά από τον "Αμάραντο", όπως ακούγεται στον "Ουρανό" του Τάκη Κανελόπουλου.
2. Naci en Alamo - Remedios Silva Pisa, από το Vengo του αθίγγανου Tony Gatlif. O σκηνοθέτης αποδίδει έξοχα τον Μπαλαμό του Διονύση Τσακνή. Όποτε τ' ακούω βουρκώνω.
3. No Fun - Sex Pistols. Aπό το post-cult αριστούργημα του Julien Temple, The Filth and the Fury. Το πνεύμα και το γράμμα μιας γενιάς ξεγραμμένης και εσκεμμένα αδικοχάμενης. Η απόλυτη εξήγα δια στόματος John Lydon. "Κάναμε αυτό που έπρεπε, γι' αυτό και δεν επιβιώσαμε. Επιβιώνουν μόνο οι κάλπηδες".
4. Anarchy in the USA - Tito Larriva & the MDH band, από το The Million Dollar Hotel του Wim Wenders. Αναφορά στο πανκ μέσα από ασαφείς electro πορτορικάνικους δρόμους. Ένα transglobal μουσικό χωνευτήρι.
5. In paradise - Ensemble Rubab de Duschanbe, από το Luna Papa του Bakthiar Khundojnazarov. Οι φωνητικές ιεροτελεστίες σε παραδοσιακές φόρμες. Μουσικές φωνές ενός παραμυθένιου κόσμου.
6. I've seen it all - Bjork, από το σουπρεματικό Dancer in the Dark του Lars Von Trier. Το πιο "πειραγμένο" μιούζικαλ που έχετε "ζήσει" ποτέ. Κλείστε τα μάτια και θα δείτε έναν άλλο κόσμο.
7. Summer Overture / Party - Kronos Quartet / Clint Mansell, από το Requiem for a Dream του Aronofsky. Οι κλασικά ανατρεπτικοί δρόμοι των Kronos Quartet εναλλάσσονται αναφανδόν με τα τρελιάρικα beats του Mansell.
8. Summer - Joe Hisaishi, από τον "αφελή" και κατεργάρη Kikujiro του Takeshi Kitano. Θέμα που σου καρφώνεται στο μυαλό και σε σαγηνεύει. Σιγοσφυρίζεται ασταμάτητα. Περνάει στο υποσυνείδητο.
9. Sacrifice - Lisa Gerrard & Pieter Bourke, από το συνταρακτικό The Insider του Michael Mann. Η "αταίριαστη φωνή" της Lisa Gerrard δένει αριστουργηματικά με το θέμα. Ασύλληπτα αντιθετικός συνδυασμός.
10. Amphibian - Bjork, από το Being John Malkovich του "τι χάπια παίρνει άραγε;" Spike Jonze. Η μούσα των γκέιζερ και των ξωτικών, σε έναν υπνωτικό ύμνο, ελεγεία των εγκεφαλικών κυττάρων.
11. Samurai showdown - The RZA, από το Ghost Dog του Jim Jarmusch. Ο RZA επιμελείται μουσικά την σκιά του εκτελεστή και τον κώδικα του σαμουράι.
12. All of me - Carol Woods, από το Sweet and Lowdown του αειθαλούς Woody Allen. Ο Dick Hyman και η παρέα του, με σολίστα τον Howard Alden, υμνούν τους περιοδεύοντες τζαζίστες των 20'ς.
13. Porcelain - Moby
14. Snakeblood - Leftfield
15. Return of Django - Asian Dub Foundation και τα τρία από την Παραλία του Danny Boyle. Αντιστάθηκα πολύ στο πειρασμό να βάλω κι άλλα στη λίστα. Χαίρομαι που τ' ακούω σαν συλλογή.
16. Sunset. Bird of prey, bird of prey / flyin' high, flyin' high / In the summer sky / flyin' high, flyin' high... Ο Fatboy Slim έχει φτιάξει μια αιθέρια μελωδία. Οι εικόνες της με κατακλίζουν. Οι δονήσεις του επιθηλιακού...
Μετείκασμα, μεταίσθημα, μέθεξη και μέθη ανέφελος. Έπεα πτερόεντα, μούσα πολύτροπος.
Υ.Γ.: Η σειρά με την οποία παρατίθενται όλα τα παραπάνω είναι απολύτως τυχαία. Ευχαριστώ από καρδιάς για την πολύτιμη βοήθειά του, τον φίλο κι αδερφό Μάριο Καράμπελα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ
lps:
1. Smog : Dongs of sevotion
2. Friends of Dean Martinez : A place in the sun
3. Piano Magic : Artists' rifles
4. Gry with FM Einheit and his orchestra : Public recording
5. 16 Horsepower : Secret south
6. Midnight Choir : Unsung heroine
7. Quickspace : The death of Quickspace
8. The Czars : Before... but longer
9. Patti Smith : Gung ho
10. Godspeed You Black Emperor : Lift your skinny fists like antennas to heaven.
songs:
1. Cathal Coughlan : Dark parlour
2. PJ Harvey : This mess we're in
3. 16 Horsepower : Splinter
4. Calexico : Ballad of Cable Hogue
5. Lambchop : The petrified florist
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΗΣ
Ο Δημήτρης Κάζης, δηλαδή εγώ, πέρασα πολύ καιρό αποκομμένος από την τρέχουσα μουσική επικαιρότητα. Βούτηξα στα βαθιά νερά της Jazz, της Βραζιλιάνικης και της Κουβανέζικης μουσικής και άκουγα περιστασιακά καινούργια πράγματα, εκτός από κάποιους καλλιτέχνες που παρακολουθούσα από κοντά. Η εξαιρετικά τιμητική πρόταση του Μπάμπη Αργυρίου ήταν αυτή που με έκανε να ασχοληθώ ξανά με το γράψιμο.
Όπως καταλαβαίνετε, δεν είμαι σε θέση να προτείνω τα 15 καλύτερα για το 2000.
Θα σας πώ μόνο ότι το καλύτερο album που άκουσα είναι το Chanchullo του Ruben Gonzalez (περισσότερα σε λίγο καιρό για να μου περάσει ο ενθουσιασμός, αν και δεν το βλέπω) και το αγαπημένο μου τραγούδι του 2000 είναι το 'Γράμμα Από Το Μεγάλο Πουθενά' του Φάμελλου, αλλά εδώ η γνώμη μου δεν είναι αντικειμενική.
Οι ευχές μου για το 2001 είναι οι στίχοι από ένα τραγουδάκι της...εποχής μου!
PEACE UNITY LOVE AND HAVING FUN!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΣΩΝΗΣ - ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ 2000 (-20)
Φίλοι μου γεια σας
Άλλη μια χρονιά μας αποχαιρέτησε, είναι λοιπόν ώρα για απολογισμό. Κι είναι ευχάριστη αυτή η ώρα γιατί το 1980 ήταν μια χρονιά μαγική, μουσικά τουλάχιστον. Βάζω στοίχημα ότι τα έργα αυτής της χρονιάς πέτυχαν το ακατόρθωτο : το 1980 έβγαλε ήδη τη μουσική του 2000! Να 'μαστε γεροί ως τότε και θα με θυμηθείτε. Ορίστε λοιπόν, τα καλύτερα του 1980...
10. Siouxsie and the Banshees : Kaleidoscope
Η πολύ δυνατή δυάδα McCay - Morris είναι παρελθόν. Η δεσποινίδα τους έχει αφιερώσει ήδη ένα διόλου κολακευτικό b-side ('Drop dead'), αλλά η ιέρεια του new wave με τα ξωτικά δεν πτοείται ιδιαίτερα. Οι κιθάρες σίγουρα δεν παίζουν πρωτεύοντα ρόλο καθώς ακόμα δεν υπάρχει μόνιμος κιθαρίστας. Συμμετέχει, ωστόσο, ο John Mc Geogh, πρώην Magazine και μακάρι να μείνει. Ο ύμνος στη σχιζοφρενή Christine, το ατμοσφαιρικό Desert Kisses και το τυπικό Banshee δυναμικής Paradise place ξεχωρίζουν.
9. Tuxedomoon : Half mute
Η έκπληξη από το αμέρικα. Είναι διανοούμενοι punk. Το πρώτο φαίνεται από το ότι δεν αντέχουν την ήπειρο των μεταλλαγμένων ηλιθίων δείχνοντας προτίμηση στην Ευρώπη, το δεύτερο έχει να κάνει με τις έννοιες «ενδιαφέρον - αμεσότητα» που διαχέει το εν λόγω lp. ΤΡΙΑΔΑ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Αν σταθεροποιηθούν με «κανονικό» τραγουδιστή (κάτι λέγεται για έναν κινέζο ονόματι Winston Tong) πάνε για αριστούργημα. Μια νύχτα τ' αποφάσισα : για τα επόμενα εφτά χρόνια παρατάω τη μοναξιά μου και πάω να ταίσω τα σύννεφα...
8. Talking Heads : Remain In light
Κι άλλοι (άλλος) διανοούμενος εξ Αμερικής. Το πιο τέλειο έργο (μουσικής) χημείας γράφτηκε από έναν David (κυρίως) συν κάποιον Brian. Απ' το (φαινομενικά) φωτεινό 'Once in a lifetime' ως το υποβλητικά σκοτεινό 'The overload' το «όνομα αυτής της μπάντας» είναι προηγμένη μουσική.
7. Echo & The Bunnymen : Crocodiles
Εκεί που το punk είχε μάτια πάνω απ' όλα για τη βοή, το μετά-πανκ πρόσθεσε για αγαπητικιά τη μελωδία. Ρομαντισμός, ονειροπόληση, κομψότητα χέρι χέρι με το new wave- ικό σήμα κατατεθέν (σκοτεινή ενδοσκόπηση) και να ένα ντεμπούτο που το άκουσμα του προκαλεί δάκρυα κάθε άλλο παρά κροκοδείλια.
6. The Cure : Seventeen Seconds
α) Η δυναμική της μπάντας β) Το σκοτάδι ως δεύτερη φύση της γ) Η ταλεντάρα -ευτυχώς παραμένει- του Robert Smith δ)το κακόγουστο - δυστυχώς εμφανίζεται- image του Smith ε) οι πλέον δυνατές - 'A reflection', 'Play for today', 'A forest', '17 seconds'- στιγμές.
Οι Cure. (Γίναν; Πάνε να γίνουν;) Αρρώστια. Πρέπει να την πολεμήσω. (Πρέπει;)
5. U2 : Boy
Ιρλανδία. Συνώνυμο της αγνότητας, της φύσης, της ψυχής. Κι αυτά τα τέσσερα παλικάρια άξιοι εκπρόσωποί της. Αυτό είναι το νέο ροκ, απόλυτα συνδεδεμένο με το πνεύμα του punk, απλά πιο κατεργασμένο. Οι συνθετικές ικανότητες μέγιστες, ο ενθουσιασμός ξεχειλίζει, ο κιθαρίστας μαγικός. Μακάρι αυτή η μπάντα να παραμείνει ό,τι είναι τώρα: αντίβαρο στους κάθε λογής μεγαλόσχημους δεινόσαυρους.
4. The Sound : Jeopardy
Η εφηβεία μου έχει ήδη βαπτισθεί μουσικά με το ομώνυμο του δίσκο. Υπάρχει και κάποιο φως στο σκοτάδι αυτού του έργου, όπως συμβαίνει και με το μαύρο-άσπρο του εξωφύλλου. Για να δούμε ποιο θα επικρατήσει. Μάλλον το άσπρο, αν λάβουμε υπ' όψη το υπό Borland ρηθέν ... «ποτέ δε θα έκανα ό,τι ο Ian Curtis».
3. Bauhaus : In the flat field
Έχετε νεύρα σαν νάυλον; Νεύρα σαν ατσάλι; Αν ναι, άιντε όλοι στο επίπεδο πεδίο για χορό με τον Άγιο Βίτο ή για το στίγμα ενός Μάρτυρα: η πρόκληση είναι διπλή, η πεντάδα Carloff/ Lugosi/ Price/ Lee βρήκε τον ροκ δίσκο που δεν αλλάζει με τίποτα κι ο όρος dark wave λαμβάνει de facto αναγνώριση. Προσοχή: το ταξίδι στα σκοτεινά πεδία αφ' ενός δεν είναι παρά για τους πραγματικά λίγους (χωρίς καμιά διάθεση κακού εκλεκτικισμού), αφ' ετέρου απαιτεί ειδική προετοιμασία, ένα σκεπτόμενο κεφάλι, μια ζωηρή φαντασία. Προσδεθήκατε; Η βάρκα για Αχέροντα ξεκινά!
2. Joy Division : Closer
Είναι αρκετά διαφορετικό απ' την αιώνια λατρεία μου «Unknown Pleasures». Το άλλο που έχω να πω είναι ότι τόσο αυτός ο δίσκος, όσο και αυτοί που τον δημιούργησαν δεν είναι ούτε για τα δέκα, ούτε για τα πέντε, ούτε για τα διακόσια καλύτερα. Για περισσότερα ρωτήστε την καρδιά μου. Το αποφάσισα κι όποιος μπορεί ας φροντίσει ν' ακουστεί το 'The eternal' και στη δική μου κηδεία.
1. Dead Kennedys : Fresh fruit for rotting vegetables
Μόνο για τα μεγάλα σαλόνια! Η θεία δίκη του hamburger «πολιτισμού». O τυφώνας που σαρώνει από Biafra μέχρι Καμπότζη. Κι ώρα να σας διηγηθώ το όραμά μου : θέλω να γίνω πλούσιος και διάσημος, να με καλέσει καμιά αδελφή δημοσιογράφος να καταθέσω τη βαρυσήμαντη άποψη μου (για όποιο «θέμα» να 'ναι) να εμφανιστώ με κοστούμι και κάποια στιγμή να το σκίσω φανερώνοντας ένα Holiday In Cambodia μπλουζάκι. Ξέρετε αυτό με τον λυντσαρισμένο και το πλήθος!
ΑΡΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΑΖΗΣ
1990... grooves the world Up & Down!
Πάμε δέκα χρόνια πίσω... στο 1990, τα «αμαρτωλά», «θρυλικά», «κακόγουστα», «γκλαμουράτα» και ότι άλλο θέλετε... '80ς έχουν τελειώσει για τα καλά. Η πρώτη χρονιά της νέας δεκαετίας μοιάζει κάπως μπερδεμένη... σε μουσικό επίπεδο. Τα '80ς έδειξαν το δρόμο και για το τοξικό χορευτικό πανηγύρι, αλλά και για το «κουρασμένο» ροκ που χρειάζεται επειγόντως γερές ενέσεις αδρεναλίνης (έστω και αναβιωτικού χαρακτήρα...) για να μπορέσει να έλθει στα ίσα του (και αυτό και οι ακροατές του...). Το 1990 ως χρονιά κερδίζει την θετική μου ψήφο, ακριβώς για το ότι κατάφερε να αγνοήσει τις ανάγκες του «αμιγώς ροκ ήχου» και να επιδείξει μια πρόωρη ηχητική φρεσκάδα και ανανεωτική διάθεση. Η ώρα της κιθαριστικής μουσικής θα έρθει λίγο αργότερα... προς το παρόν ο κόσμος επιμένει να γκρουβάρει, χωρίς να πολυενδιαφέρεται για κρίσεις, σταυροδρόμια και ηχητικά καθορισμένους προσανατολισμούς. Από το εδραιωμένο για τα καλά πλέον hip hop των Αμερικάνικων δρόμων, ως τις αναθυμιάσεις των ναρκωμένων rave party στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, ο κόσμος επιμένει ακόμη να χορεύει (ποιος να φανταζόταν το τι θα ακολουθήσει...). Το 1990 (όπως και όλη η επόμενη δεκαετία) στιγματίζεται από έναν δίσκο που είχε κυκλοφορήσει την προηγούμενη χρονιά, πρόκειται φυσικά για το ντεμπούτο lp των The Stone Roses, που το αφήσαμε εκτός απλά και μόνο για να είμαστε τυπικοί με τις ημερομηνίες. Κρατάμε αυτό λοιπόν ως μπαλαντέρ και μετράμε ακόμη δεκαπέντε δίσκους που στην κυριολεξία κατάφεραν να... κουνήσουν τον κόσμο, προς κάθε κατεύθυνση!
Ποιος να το φανταζόταν πόσο θα... μιζεριάσουν τα 90ς σε λίγο!
15. Jane's Addiction : Ritual de lo habitual
To Ritual... υπήρξε από την αρχή πρότυπο εναλλακτικού δίσκου. Όσο περνούν δε τα χρόνια μετατρέπεται άνετα και σε υπόδειγμα ροκ δίσκου, αυτονομούμενο σταδιακά από την ανεξάρτητη καταγωγή του. Ο Perry Farrel γνωρίζει ότι ο κόσμος χρειάζεται δυνατό ροκ, που να φαντάζει επικίνδυνο και να μη ντρέπεται για τις κιθάρες του. Σε εποχές glamoμεταλλικών καραγκιοζιλικίων και ενήλικης ροκ βαρεμάρας, τα solos των Janes Addiction μεταφράζονται σε hard rock αγριάδα με στόχο και νόημα, τα ουρλιαχτά του Perry Farrell καλύπτουν κάθε «Παρ-οπλισμένο ρόδο» και κοντά σε όλα αυτά η Αμερική και ο πλανήτης χαιρετίζουν το πρώτο alt rock τσίρκο με σαφή χαρακτήρα (τον καλύτερο...) και στόχο (τα φράγκα...). Πίσω από το hype και την ένταση του δίσκου κρύβεται και η λυρική (έστω απλά πιο προσωπική...) πλευρά του κυρίως δημιουργού του. Λίγο ο Navarro να περιόριζε τις επιδείξεις των ικανοτήτων του...
14. Ride : Nowhere
Επειδή δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί παρακάτω (ή έτσι υποτίθεται ότι συμβαίνει) χαιρετάμε τους Ride ως τους απόλυτους indie + shoegazing ήρωες. Υπνωτικός θόρυβος, χαλαρωτικά φαζαρίσματα, ποπ για να ονειρευτείς (όχι όμως και για να ερωτευτείς...), το αξεπέραστο για τους ίδιους Kaleidoscope και παρακάτω μια μπασική... ηρεμία να καλύπτει την εσωτερική αναταραχή. Το 'Nowhere' είναι ένα ταξίδι καταστροφικής ενδοσκόπησης, απόλυτα ενδεικτικό μιας γενιάς που βαριέται αφόρητα. Είναι το χρώμα του ουρανού λίγο πριν τη βροχή...
13. Shamen : En tact
Ενώ οι περισσότεροι electroπατέρες των '80ς δεν κατάφεραν να περπατήσουν χωρίς να γλιστράνε στο δρόμο που χάραξαν, οι Shamen κατάφεραν να είναι αυτοί που άναψαν το πράσινο φως για τη διέλευση όλων. Το 'Move any mountain' ως η πρώτη γνήσια μαζική techno στιγμή του πλανήτη γη, τα χωράφια που αναστενάζουν από τα κυνηγητά της αστυνομίας ενάντια στους εκστασιασμένους raver, και οι αντιδραστικοί του New Wave μετατρέπονται σε τοξικούς νονούς της χορευτικής έκρηξης, που σε λίγο θα αλλάξει τα πάντα. Paul Oakenfold, Orbital, William Orbit, Meat Beat Manifesto και ένα σωρό άλλοι συνεργάζονται για ένα δίσκο χωρίς τον οποίον δε θα υφίσταντο οι μισές dance συλλογές της δισκοθήκης σας. Τον υπογράφουν όμως οι Shamen.
12. Depeche Mode : Violator
Πίστευα πάντοτε ότι στο 'Violator' βρίσκονται απλά τα καλύτερα τραγούδια των Depeche Mode. Υπάρχει ακόμα η ιδανική ισορροπία σε electro pop ελαφρότητα και σκοτεινή διάθεση. Stadium goth θα ονόμαζα τους Depeche Mode σε αυτή (και την αμέσως προηγούμενη και επόμενη) φάση της καριέρας τους. Το πάθος για παρακμή και ο στυλιζαρισμένος ρομαντισμός των ψευδό-καταραμένων είναι ότι πιο γοητευτικό μας χάρισε η μουσική των '80ς και οι Depeche Mode κομίζουν με άνεση το μήνυμα και στο μέλλον. Το ότι τραγούδια όπως τα 'Personal Jesus', 'World in my eyes', 'Sweetest Perfection' κ.α. κατάφεραν να γίνουν mega hits επιτείνει ακόμη περισσότερο την αξία αυτού του πλαστικού μνημείου με τις καθαρτικές ιδιότητες.
11. Pet Shop Boys : Behavior
Απομακρύνονται στιγμιαία από τον dance παραλογισμό στον οποίο έπεσαν νωρίτερα από κάθε άλλον (άντε ας είναι, οι New Order τους είχαν προλάβει...) και αντιμετωπίζουν τη νέα εποχή με δέκα από τις σημαντικότερες pop στιγμές στην ιστορία της αστικής μουσικής. Θεματολογία αυστηρά καθημερινού περιεχομένου, ρυθμική ακολουθία και γλυκά πλήκτρα να συνοδεύουν τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής σου. Όποιος χαρακτήρισε ποτέ την pop των Pet Shop Boys πλαστική... πρέπει να έχει σοβαρά προβλήματα συναισθηματικής επάρκειας. Το 'Being boring' χαιρετίζει το χρόνο, το 'Shopping' τα ήθη των καιρών, το 'Heart' τι άλλο... τον έρωτα που ομολογείται αβίαστα, το 'It's a sin' την ουσιαστική ψυχική τόλμη και οι Pet Shop Boys όσους ξέρουν να είναι πάντοτε κρυμμένοι στις σκέψεις των άλλων.
10. Sonic Youth : Goo
Αν κάθε δίσκος των Sonic Youth συμβολίζει κάτι το διαφορετικό, το 'Goo' είναι αυτό που έδειξε το δρόμο προς τα σαλόνια. Μη προδίδοντας ούτε λεπτό την εφηβικά ανεξάρτητη στιγμή της απόλυτης εναλλακτικής μπάντας, που πάντα έπαιζε ροκ, πάντα ήτανε πανκ και ποτέ δε βρέθηκε σε απόλυτη εναρμόνιση με κανενός είδους κύριο ρεύμα. Στο 'Kool Thing' καλούν τον Chuck D αποδεικνύοντας ότι ξέρουν τι γίνεται και πέρα από τα λημέρια τους και ότι τα υπόγεια της Νέας Υόρκης επικοινωνούν πολύ καλά μεταξύ τους. Ο χαρακτηριστικά distorted ήχος τους βρίσκει μια νέα σειρά από ψυχοβγαλτικά και «πειραγμένα» τραγούδια για να χωθεί μέσα τους.
9. Soul II Soul : Club classics Vol. 2 A new decade
Να εκμυστηρευτώ κάτι; Θα προτιμούσα στη θέση των Massive Attack να βρίσκονταν οι Soul II Soul. Γιατί σε αυτούς η μαύρη μουσική διατήρησε την γλυκύτητα της και την ειλικρίνεια των συναισθημάτων της χωρίς να χρειαστεί να πέσει σε βαριά μελαγχολία. Δυστυχώς και ο ίδιος ο Jazzie B. δεν άντεξε το βάρος της ευφυίας του και αποφάσισε να τη φρενάρει. Εδώ όμως τη φτάνει στα όριά της. Η pop των club δεν έχει την αγωνία του house για να τρέχει με... χίλια (b.p.m.). Κυλάει με μέτριους και απολαυστικούς ρυθμούς και τραγουδάει τις πιο όμορφες φράσεις λίγο πριν τις παραδώσει στις συνθηματολογικές ανάγκες της νέο-χορευτικής εποχής. Αυτές οι κυρίες που τραγουδάν εδώ... άνοιξαν το δρόμο για τα γυναικοtrip φωνητικά που κυριεύουν τα ακούσματά σας, και όλοι οι Morcheeba και οι Hooverphonic του σήμερα και του αύριο πάντοτε θα κάνουν τις προσευχές τους μπροστά στους δίσκους των Soul II Soul.
8. Chills : Submarine bells
Η Νέο Ζηλανδοί Chills μετά από δέκα χρόνια ταλαιπωρίας βρίσκονται για πρώτη και τελευταία φορά σε θέση να δημιουργήσουν ένα δίσκο που περιέχει μονάχα αριστουργήματα. Κάθε άλλη φορά κάτι τους πάει στραβά... Μια μετρημένα σπεκτορική παραγωγή επιτρέπει σε κομψοτεχνήματα όπως το 'Heavenly pop hit' (από τα καλύτερα singles ever...!), το 'Part past, part fiction' και το ομώνυμο του δίσκου φυσικά, να φανερώσουν όλη τους την ομορφιά. Μια ομορφιά που συνίσταται στις καλύτερες, πιο απλές και συνάμα πιο διαφορετικές μελωδίες, μιας σκέψης που καταφέρνει και προσανατολίζεται μόνο θετικά! Είτε φολκίζει, είτε ροκάρει, είτε παιχνιδίζει με τα πλήκτρα στον αέρα το 'Submarine Bells' παραμένει πάντοτε στην κορυφή των ονείρων μας.
7. Dee Lite : World clique
To μπάσο του «Μέγα» Bootsy Collins δίνει το έναυσμα στο 'Groove is in the heart' και ο χορός αρχίζει... για να συνεχιστεί ως τις μέρες μας.. Οι Dee Lite είναι η πιο υγιής μετεξέλιξη της disco σε μια εποχή που κανένας δε θέλει να τη θυμάται την... κυρία. Είναι ο αθώος χορός που καταλήγει στο πρώτο ιδρωμένο φιλί στην πίστα, το beat που «κρεσεντάρει» για να σε κάνει να σηκώσεις τα χέρια (μόνο αυτά;) ψηλά και να αρχίζεις να φωνάζεις. Είναι το ηλεκτρονικό funk που μόνο στο μυαλό ενός Γιαπωνέζου θα μπορούσε να γεννηθεί! Το 'World Clique' μπορεί να σε ιδρώσει όπως το best of του James Brown που έχεις στο ράφι εδώ και χρόνια... και λίγο περισσότερο από το τελευταίο Global Underground του John Digweed που παίζει εδώ και μήνες στο αμάξι σου.
6. Inspiral Carpets : Life
Οι Inspiral ποτέ δε ντράπηκαν να πουν ότι έχουν ξεπατικώσει κόσμο και κοσμάκη για να δημιουργήσουν την ψυχεδελοπληκτράτη pop με τα εθιστικά τραγούδια στην οποία μας συνήθισαν για χρόνια. Χορευτικά τραγούδια με κιθάρες και '60ς πιανάκια, ύμνοι για τη δεκαετία που ξεκινά ('This is how it feels') και το Manchester ποτέ δε μπορεί να ησυχάσει. Αν ντεμπουτάρεις πρέπει να το κάνεις έτσι ακριβώς! Με τσαμπουκά και έμπνευση!
5. James : Gold mother
Ύστερα από πολυετείς προσπάθειες οι James καταφέρνουν και γίνονται μπάντα των σταδίων. Ε και τι με αυτό; Μήπως στο Gold Mother lp δε βρίσκεται η ιδανική ποπ ελεγεία που ακούει στη φράση 'Where is the love...' και στη διαπίστωση 'Lose control'; Μήπως το 'Sit down' (που μπήκε στην επανέκδοση του δίσκου...) δε μιξάρεται ακόμη για τις ανάγκες κάθε dance συλλογής που θέλει να είναι ξεσηκωμένη; Μήπως το stadium ροκ δεν έγινε και πάλι baggy μετά από πολλά πολλά χρόνια; Φυσικά και είναι έτσι... φυσικά και το 'Gold mother' είναι ένας από κάθε άποψη άψογος δίσκος!
4. Mano Negra : Puta's fever
Από το 1990 και έπειτα (τότε κυκλοφόρησε και πολυεθνικά ο δίσκος...) η έννοια «εκρηκτικό μείγμα» ρυθμών, πολιτισμών, ήχων και... δονήσεων φωτογραφήθηκε στο πρόσωπο της πιο ανεβασμένης μπάντας του κόσμου. Οι Mano Negra είχαν πράγματα που μονάχα τους ένωναν και το 'Puta's fever' είναι ότι ακριβώς ισχυρίζεται ο τίτλος του. Ο ιδρώτας που κυλάει σε αυτό το δίσκο, είτε σε dance electro χιτάκια (King Kong 5), είτε σε αραβορυθμικές εντάσεις, είτε σε λατινοεπαναστατικά μανιφέστα είναι ασταμάτητος. Και συγκρίνεται μόνο με τον πυρετό της «κοινής γυναίκας» από το ανούσιo, αλλά συνεχές και αδιάκοπο sex με το οποίο γεμίζει κάθε ώρα της ζωής της.
3. Public Enemy : Fear of a black planet
Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα ο απόλυτος φόβος των λευκών για ένα... μαύρο πλανήτη. Και ο Chuck D το ξέρει πολύ καλά. Πάνω στη βάση ενός κατακλυσμιαίου ηχητικού κολαζ (στο οποίο συμβαίνουν και ακούγονατι τα πάντα) ο λόγος του «αρχηγού» βγαίνει από τα σπλάχνα της ύπαρξης της φυλής του και για αυτό κυλάει αβίαστα και δεν ξεχνάει να στηλιτεύσει κανένα και τίποτα. Το hip hop ως το μοναδικό ουσιαστικό νέο μουσικό κίνημα των τελευταίων είκοσι χρόνων είχε ένα χρέος να ξεπληρώσει. Και με δύο ακόμη σφαίρες όπως το εν λόγω lp των Public Enemy θα κατάφερνε να «σκοτώσει» τις οφειλές του μια και καλή. Ακόμη περιμένουμε την τρίτη βέβαια... Τα samples κυνηγιούνται τόσο πολύ γιατί δεν είναι τίποτε άλλο παρά βόμβες που μπορούν σε ανύποπτο χρόνο να εκραγούν. Ειδικά στα χέρια του Εχθρών Του Άχρηστου Πλήθους!
2. Pixies : Bossanova
Στο τέταρτο κύμα οι Pixies σερφάρουν με την άνεση του παλιού πλέον, και πάντοτε (μέχρι το τέλος...) με τη φρεσκάδα και την ενέργεια του πρωτάρη. Από το punk ως την pop των '60ς οι αναφορές των Pixies είναι ιδιοφυείς, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο αυθεντικό και πρωτότυπο, είναι τόσο... PIXIES!!! O σαρκασμός του Frank, συναντάει την Kim που έχει αρχίσει να ξεθαρρεύει για τα καλά και η πιο κινητική εναλλακτική μπάντα γράφει τη δική της χρυσή εποχή. Τρία στα τρία αριστουργήματα φαντάζει υπερβολικό... και μόνο τους Go Betweens θυμάμαι να χτυπάνε αλάνθαστα για έξι φορές! Οι Pixies δυστυχώς θα παροπλιστούν στην τέταρτη. Η έκρηξη στο 'Cecilia Ann' και η κορύφωση στο Havalina πιστοποιούν ότι το Αμερικάνικο ροκ της πρώτης χρονιάς των '90ς στιγματίστηκε ανεπανόρθωτα από τις κιθαριστικές εκτοξεύσεις των Pixies!
1. Happy Mondays : Pills 'n' thrills & bellyaches
Ψυχεδέλεια, τοξίνη, ναρκωτικά, rock 'n' roll, dance era, pop, σουρεαλισμός, βρώμικο σεξ, ηδονισμός, πικρόχολη ματιά πάνω στη μικροαστική μιζέρια, τόνοι επιδραστικότητας στη μουσική των επόμενων... πενήντα χρόνων! Ο δίσκος που έχει τα πάντα, διερωτώμαι απλά αν το 2010 θα μπει στο νούμερο ένα της συνολικής ανασκόπησης των '90ς! Χιούμορ, τριπάρισμα, ο πιο αλήτης frontman της δεκαετίας, ένας ανίκανος τρελός χορευτής, το μπάσο που δε μας αφήνει να ησυχάσουμε, οι μελωδίες που σε ζαλίσουν μέχρι να βρεθείς στο πάτωμα! Ο δίσκος που έχει τα πάντα, διερωτώμαι απλά...
2000 : Τα καλύτερα αναγνωστών και φίλων του Mic
Στάθης Παναγιωτόπουλος (DJ, TV Personality)
Johnny Cash : American III -Solitary man
Deep Purple : In concert with the l.s.o.
Iron Maiden : Brave new world
Him : Razorblade romance
AC/DC : Stiff upper lip
Andrew Dice Clay : Face down ass up
William Orbit : Pieces in modern style
The Who : The blues to the bush
Jimmy Page / The Black Crowes : Live at the Greek
Steve Morse : Major impacts
Ο Νίκος Κομνηνός (88μισό FM Δ-Π στις 23.00) ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ
Τα 20 καλύτερα albums της χρονιάς χωρίς αριθμούς.
Η Λίστα διαμορφώθηκε σύμφωνα με αυτά που είχαν μεγαλύτερη χρονική διάρκεια ακρόασης.
PJ HARVEY-STORIES FROM THE CITY STORIES FROM THE SEA
Εδώ και χρόνια η πιο σκληρή βρετανίδα, τώρα και σύμβολο του σεξ
SIGUR ROS-AGAETIS BYRJUN
Από την Ισλανδία τo καλύτερο lo-fi της χρονιάς 1999-2000
LAMBCHOP-NIXON
Το καλύτερό τους album μέχρι σήμερα
ΑΝD YOU KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD-MADONNA
Κάτι γίνεται στο Τέξας και δεν έχουμε πάρει χαμπάρι. Λετε να τους φωνάξει στη Maverick?
SIX BY SEVEN-CLOSER YOU GET
Δεν ήταν γκρουπ του ενός δίσκου
RADIOHEAD-KID A
Μακάρι όλοι να πειραμαντιζόντουσαν με αυτό τρόπο
DOVES-LOST SOULS
Πρέπει κάποιος να τους πει ότι εκτός από αριστουργηματικούς δίσκους πρέπει να μάθουν να κάνουν live
TWILLIGHT SINGERS-TWILIGHT AS PLAYED BY TWILIGHT SINGERS
Το φανταζόμασταν ότι το διορατικό μυαλό του Greg Dulli θα έφτανε κάποια στιγμή στις κονσόλες των Filla Brazillia
GRANDADDY-THE SOPHTWARE SLUMP
Η απάντηση στο προηγούμενο album των Mercury Rev
COLDPLAY-PARACHUTES
The next big thing in a world without things
PRAYER BOAT-POLICHINELLE
Είμαι πανευτυχής που τους ξαναβρήκα μετά από χρόνια έστω και με ένα remake, μου θύμισαν αυτά που έχασα και ψάχνω να βρω
THIEVERY CORPORATION-MIRROR CONSPIRACY
Αν και δεν συμπαθώ τα singles-albums, είναι ότι ολοκληρωμένο θα μπορούσαν να κάνουν
RED SNAPPER-OUR AIM IS TO SATISFY
Θα ήταν απολύτως ευχαριστημένοι οι Massive εάν ήταν δικός τους ο δίσκος
DAVID HOLMES-BOW DOWN TO THE EXIT SIGN
Αγόρασε νέες κιθάρες και μας απογείωσε
ΒADLY DRAWN BOY-HOUR OF BEWILDERBEAST
Nα που μερικές φορές τα βραβεία έχουν θετικό αντίκρυσμα.Ο Θριαμβευτής του Mercury Prize υπόσχεται ότι δεν θα πάρει άλλα βραβεία
JAZZANOVA-REMIXES 1997-2000
Οι γερμανοί ξανάρχονται, σάμπως έφυγαν και ποτέ?
ΒΕΝΤ-PROGRAMMED TO LOVE
To δίδυμο από το Νότινχαμ πιστεύει ότι δεν τελείωσε το κεφάλαιο chill out
CLINIC-INTERNAL WRANGLER
To mercy beat πέθανε το Liverpool ζει
PRIMAL SCREAM-XTRMNTR
Πότε επιτέλους θα τους δούμε στην Ελλάδα?
Προκόπης Τζιλής (δισκοπωλείο Λωτός / Poeta Negra records/ UVA)
LP'S :
1. COIL - MUSICK TO PLAY IN THE DARK 2
2. JUNO REACTOR - SHANGO
3. LAURENT GARNIER - UNREASONABLE BEHAVIOUR
4. AROVANE - ATOL SCRAP
5. AMON TOBIN - SUPERMODIFIED
6. THIRD EYE FOUNDATION - LITTLE LOST SOUL
7. EINSTURZENDE NEUBAUTEN - SILENCE IS SEXY
8. PAN AMERICAN - 360 BUSINESS/...
9. ECHOBOY - VOLUME 2
10. DOWNLOAD - EFFECTOR
11. ANTONY ROTHER - SIMULATIONSZEITALTER
12. TWO LONE SWORDSMEN - TINY REMINDERS
13. BEEFCAKE - COINCIDENTIA OPPOSITORUM
14. GODSPEED YOU BLACK EMPEROR - LIFT YOUR SKINNY ...
15. JEFF MILLS - METROPOLIS
16. UNDERWORLD - EVERYTHING EVERYTHING
17. BIOSPHERE - CIRQUE
18. GAS - POP
19. CALLA - SCAVENGERS
20. PIANO MAGIC - ARTISTS RIFLES
EP'S/12''
1. KRAFTWERK - EXPO 2000
2. TWO BY BUKOWSKI - HE KNOWS THAT IN THE SHADOWS ...
3. BEEFCAKE - IN MEDIAS RES
4. ELECTRIC ENVOY - PHASE EDIT EP
5. BOARDS OF CANADA - IN A BEAUTIFUL PLACE ...
6. STEWART WALKER - REFORMATION OF NEGATIVE SPACE EP
7. TERENCE FIXMER - RAGE
8. MAGNAT - THE SAGA ... CONTINUES
9. TUXEDO MOON - NO TEARS REMIXED
10. TRINITY - INSANITY
Χάρης Βασιλάκης (δισκοπωλείο Λωτός, DJ)
....δεν ξέρω αν είναι τα καλύτερα, είναι πάντως ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ!!!
ΑΛΜΠΟΥΜ
Amon Tobin 'supermodified'
Godspeed you black emperor 'Lift your skinny fists like antennas to heaven'
Dead Prez 'Let's get free'
Gry with FM Einheit and his orchestra 'Public recording'
Laika 'Good looking blues'
Gentle Waves 'Swansong for you'
A Silver mt zion 'He has left us alone but shafts of light sometimes grace the corner of our rooms'
Pinky Mc Lure 'Memorial crossing'
Third eye foundation 'Little lost soul'
Grandaddy 'The sophtware slump'
Sigur ros 'Agaetis byrjon'
Louis Tillett 'Learning to die'
Jimi Tenor 'Out of nowhere'
Echoboy 'Volume 2'
Laurent Garnier 'Unreasonable behaviour'
Belle & Sebastian 'Fold your hands child you walk like a peasant'
Montgolfier brothers 'Seventeen stars'
....+ τα 3 άλμπουμ που δεν άκουσα!!!
ΕΓΧΩΡΙΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ:
Closer 'Suddenly comes'
Earthbound 'Earthbound'
This fluid 'Lips like poppy' (Ο ΠΙΟ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ!!!)
Διάφανα Κρίνα 'Eίναι που όλα ήρθαν αργά' single
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ:
Porcupine Tree 'Voyage 34'
Public enemy 'It takes a nation of million to hold us back
ΣΥΛΛΟΓΕΣ:
Xen Cuts
Vienna scientists 2
Jazzanova remixes 1997-2000
Electrolux : Dub plates/ ambient diary/ electro codes .....όλα τα νούμερα!!!
SOUNDTRACKS:
Air 'Virgin suicides'
Bjork 'Selma songs'
RZA 'Ghost dog'
7'' - 12''
D.J. Shadow 'Dark days'
Tindersticks 'What is a man?'
Two by bukowski
Boards Of Canada 'In a beautiful place out in the country'
Yellowsix 'ep'
ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ:
P.J. Harvey & Thom Yorke 'This mess we're in'
Juno Reactor 'Song for ancestors'
Radiohead 'How to disappear completely'
Red Snapper 'They're hanging me tonight'
The prayer boat 'In my arms again'
...και φυσικά τα κομμάτια από τα επιλεγμένα άλμπουμ!
Richard "echoboy" Warren
ALBUMS:
MIRWAIS - "Product"
THOMAS BRINKMAN - "Soul Station" (W.v.B enterprises NL)
TRANS AM - "Red Line" (Thrill Jockey USA)
OUTKAST - "Stankonia" (MCA)
TWO LONE SWORDSMEN - "Tiny Reminders" (Warp)
BROADCAST - "The Noise Made By People" (Warp)
THE FALL - "The Unutterable" (Cog Sinister/Eagle records)
DELGADOS - "The Great Eastern" (Chemical Underground)
RYAN ADAMS - "Heartbreaker" (Bloodshot USA)
JACKIE MITTOO - "Keyboard King Of Studio One" (Soul Jazz)
VARIOUS ARTISTS - "New Orleans Funk" (Soul Jazz)
DISCORDIA - "La Luna Discordia" (Kooky)
SINGLES:
SHREIK OF THE MUTILATED - "Living Dead Girl" (Point Blank 12")
SPILLER - "Groovejet (if this ain't love)" (Positiva)
DAFT PUNK - "One More Time" (Virgin)
LAURENT GARNIER - "The Man With The Red Face" (F Communications)
OUTKAST - "Ms Jackson" (MCA)
PEACHES - "Lovertits 12 ep" (Kitty- Yo)
BLIND PUGH - "Dos Caipos/Packet of Crisps" (Clip Recordings)
PEPE BRADOCK - "6 Million Pintades ep" (Atavisme)
ANNIE - "The Greatest Hit" (Loaded)
BIG BOSS MAN - "Sea Groove" (Blow-Up)
MATT HARDING - "2-3-1" (Heavenly)
OMEGA AMOEBA - "Retro Failure" (Heavenly)
THE DOVES - "Ceder Room" (Heavenly)
SHAWN LEE - Happiness (Ashley Beedle's Secret Bossa 7" mix) (white label)
FLOWCHART - "Gee Bee" (Enraptured)
ST GERMAIN - "Rose Rouge" (Blue Note)
SILICONE SOUL - "Right On, Right On" (Soma Recordings)
FILM : "GHOST DOG"
Μαρίνος Βαλλιάνος
5 Αγαπημένα album:
"Stories From The City, Stories From The Sea" - P.J. Harvey
"Kid A" - Radiohead
"Agaetis Byrjun" - Sigur Ros
"The Noise Made By People" - Broadcast
"Good Looking Blues" - Laika
5 Αγαπημένα Τραγούδια:
"Ny Batteri" - Sigur Ros
"I Fought In A War" - Belle & Sebastian
"Music Is My Radar" - Blur
"If You Have To Go" - Geneva
"Dinosaur Act" - Low
Παύλος Εμιρτζόγλου
albums
1. Godspeed You Black Emperor-Lift your skinny fists like antennas to heaven
2. The Earthbound-s/t
3. Electric Wizard-Dopethrone
4. Spiritual Beggars-Ad Astra
5. Queens of the Stone Age-rated R
songs
1. Queens of the Stone Age-better living through chemistry
2. The Earthbound-voice
3. Natas-el gobernador
4. Nightstalker-galactic revolution
5. Mammoth Volume-larrivee
Βασίλης Αργυρόπουλος
δεν ισχυει σειρα προτιμησης, τραγούδια που ακουσα περισσοτερο το 2000(ποτε περασε! ! !)
PLAYGROUND LOVE ( AIR)
DIRGE (DEATH IN VEGAS) ΞΕΡΩ , ΞΕΡΩ ΕΙΝΑΙ 1999
BAD FORTUNE (PJ HARVEY)
TIME IS NOW (MOLOKO)
ΑΥΤΗ Η ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΒΑΛΩ.
Περικλής Πιλάβας
ALBUM
*GRANDADDY - THE SOFTWARE SLUMP
*RADIOHEAD - KID A
*UNDERWORLD - LIVE
*PRIMAL SCREAM - XTRMNTR
*AIR - THE VIRGIN SUICIDES
Ted Zanos
Top 5 Albums:
1. Silicone Soul - A Soul Thing (Soma)
2. Gene Farris - This Is My Religion (Soma)
3. The Mighty Bop - Spin My Hits (Yellow)
4. Isolee - Rest (Playhouse)
5. Bent - Programmed To Love (Phantom)
Top 5 Comp:
1. Colin Dale's Abstract Funk Theory (Logic)
2. Hip City - Tales From The Funky Side Of Town (Harmless)
3. Slowburning (Glasgow Underground)
4. Larry Levan Live@ The Paradise Garage 1979 (Strut)
5. Stop and Listen 5 by MAW (BBE)
Top 5 Songs:
1. Pepe Bradock - Deep Burnt (Kif)
2. Bent - I Love My Man (Sunday Best)
3. The Rurals - Corker (Noferini Remix) (Loud Bit)
4. Silicone Soul - Right On Right On (Soma)
5. Laurent Garnier - The Man With The Red Face (F-Communications)
http://listen.to/deephousearchives
Στέφανος Τακτικός
Άλμπουμς:
1 - Exterminator - Primal Scream
2 - Relationships Of Command - At The Drive-In
3 - All That You Can't Leave Behind - U2
4 - Lost Souls - Doves
5 - Stories From The City, Stories From The Sea - PJ Harvey
Τραγούδια:
1 - The Cedar Room - Doves
2 - Arc Arsenal - At The Drive-In
3 - Shoot Speed/Kill Light - Primal Scream
4 - No Danger - The Delgados
5 - Wild Honey - U2
Πέτρος Ρωμαίος
5 KALYTERA ALBUM THS XRONIAS
RADIOHEAD KID A
GYRW GYRW GYRW GYRW
OST THE INSIDER
VENUS THE MAN WHO WAS ALREADY DEAD
AIR VIRGIN SUICIDES
Στέλιος Καζαντζής
ta 5 kalytera mou gia to 2000.. paroti exw arketes elleipseis ..
1. Gry and the FM Enheit orchestra-public recording
2. godspeed you black emperor-levez vos skinny fists comme antennas to heaven
3. PJ Harvey - stories from the city stories from the sea
4. Bjork- selmasongs
5. goldfrapp- felt mountain
Νίκος Κορακής
Πρώτη πεντάδα :
1. ROWLAND S. HOWARD : Teenage snuff film
2. GODSPEED YOU BLACK EMPEROR : Lift yr. skinny fists like antennas to heaven!
3. BELLE & SEBASTIAN : Fold your hands child, you walk like a peasant
4. MADRUGADA : Industrial silence
5. ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ : Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
Καλύτερος έκτος παίκτης :
THE FOR CARNATION : The for carnation
Θανάσης Παπαδόπουλος
long-αλφαβητικά
Black Heart Procession: 3 (Το προηγούμενο 2 ήταν ακόμη καλύτερο. Όπως είπε και κάποιος "they make music that matters")
Grandaddy: The Sophtware Slump (θα μπορούσε να γεμίσει και την κατηγορία με τα τραγούδια)
PJ Harvey: Stories From The City, Stories From The Sea (ε, σιγά να μην απολογηθώ πάλι, μόλις τελείωσα με το mail σε μια φίλη μου, φτάνει... Δεν έγραφα για την PJ Harvey στη φίλη μου)
Sonic Youth: NYC Ghosts & Flowers (οι πιο πολλοί μάλλον τους βαρέθηκαν, εγώ όχι ακόμη. Και το δίσκο τον άκουσα στ αλήθεια αρκετές φορές. Λόγω τιμής)
Volebeats: Solitude (μερικά τραγοyδιστά, μερικά instumental, ίσως αρέσουν σε όσους γουστάρουν calexico-lambcpop etc.
-Γιατί ρε κεφάλα? αφού εσένα σου αρέσουν οι sonic youth και τους ψήφισες)
songs
1. Cat Power: Troubled waters (αφού και Oasis που τραγούδησε στον Peel συγκίνησε εμάς τους ευαίσθητους. ok, στο covers record δεν τα είπε όλα πολύ καλά, ποιός όμως μπήκε σε λίστες με covers record? καλά, οι this mortal coil, ίσως και καποιοι άλλοι)
2. Panamerican: Code (έκπληξη! κάποιος τους ψήφισε για τραγούδι και όχι για δίσκο)
3. The Fall: Two Librans (ξέρω, όπως κάτι πιο παππούδες κι από μένα που ψηφίζουν ακόμη rolling stones)
4. Coldplay: Don’t panic
5. ένα των Closer που δεν ξέρω τον τίτλο αλλά ξέρω ότι δεν ειναι το universe (θα μηδενιστώ άραγε?)
2000 : All that we can leave behind!
του Άρη Καραμπεάζη
...ή αλλιώς η αντι-ανασκόπηση της χρονιάς που φεύγει. Γιατί όσο δύσκολο είναι να ψάξεις και να βρεις τα καλύτερα γεγονότα, δίσκους, τραγούδια, ταινίες κ.λ.π. των 365 προηγούμενων ημερών, άλλο τόσο εύκολα σου έρχονται στο μυαλό αυτά που σε απογοήτευσαν, σε εκνεύρισαν ή πιο απλά προσπάθησες να τα προσπεράσεις αδιάφορα! Κι αν στις λίστες με τα... αγαπημένα πάντοτε ενυπάρχει το υποκειμενικό στοιχείο, στις ακόμη πιο διασκεδαστικές hate-lists αυτό παίζει σίγουρα τον πρώτο ρόλο... και καλά κάνει!
Στην αρχή σκέφτηκα να κάτσω και να καταγράψω τους δέκα-είκοσι «χειρότερους» δίσκους του 2000. Μόλις ολοκληρώθηκε η λίστα διαπίστωσα ότι είχε πολλά «κοινά» νούμερα με μερικές από τις best of... λίστες που ήδη έχουν δει το φως της δημοσιότητας (σιγά ρε αντικονφορμίστα... μου φώναξε ο «άλλος» μου εαυτός!). Και στο κάτω κάτω σκέφτηκα τι φταίει ο κόσμος όλος που εμένα μονάχα αδιάφορα συναισθήματα μου άφησε η σύντομη σχέση μου με το Kid A (χωρίσαμε σε πέντε μέρες... και έκτοτε ούτε γεια δεν ανταλλάξαμε!). Και το να βάλω για τρίτη φορά τον δίσκο των Placebo στα χειρότερα, έχει κανένα νόημα; Μήπως δεν το ξέρω από τώρα ότι και ο τέταρτος γραμμή για εκεί θα πάει (όταν βγει βέβαια...); Και με ποια κριτήρια να μαζέψω τα χειρότερα; Να βάλω τις «πατάτες» αυτών από τους οποίους περίμενα (περιμέναμε έστω...) κάτι καλό, ή τους συνήθεις άχρηστους, που ξέραμε από πριν τι θα μας προσφέρουν; Ή μήπως τα «νέα φυντάνια» που κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρο ξεκίνημα έκαναν; Κι αν λάβει κανείς υπ' όψιν του όλα τα κριτήρια που μπορεί να σκεφτεί, τότε το 60% κάθε ετήσιας δισκογραφικής παραγωγής πάει στο καλάθι με τα... άχρηστα του χρόνου που πέρασε (και τα «αχρείαστα να είναι...» των χρόνων που έρχονται!).
Για να μη χαθεί όμως η ευκαιρία του ετήσιου «θαψίματος», «καρφώματος», «στην πυρά, στην πυρά!»... και επειδή τα έθιμα να τηρούνται πρέπει και όχι να καταπατούνται, ιδού μια πρόχειρη λίστα από πράγματα, που αν μη τι άλλο δε κατάφεραν να ενθουσιάσουν, όσο και να το προσπάθησαν...
Dance on you fool! (χορευτική σκηνή...)
...και δεν εννοώ τους πάντες! Ενώ οι παραδοσιακοί houseάδες συνεχίζουν να τα πηγαίνουν μια χαρά μετά από τόσα χρόνια (ο Tenaglia έβγαλε Global Underground που ενδείκνυται για εκπαίδευση σε όσους dj προσπαθούν, αλλά με τίποτα δε μας σηκώνουν από τις θέσεις μας), κάτι Γερμανοί πάνε να ξαναδημιουργήσουν πραγματικές underground dance καταστάσεις (το δεύτερο International Dee Jay Gigolos του DJ HELL δεν είναι χορευτική συλλογή, μανιφέστο είναι!), οι «γκαραζιέρηδες» μας έχουν σπάσει τα νεύρα με την πιο ανόητη μουσική από εποχής... δεν ξέρω και εγώ τίνος πράγματος.
Ρεμιξοκολπάκια επιπέδου δημοτικού, που μας παρουσιάζονται σαν το τέλος της τεχνικής των samples... ρυθμοί χωρίς ρυθμό και επιλογές από τα πιο χαζοχαρούμενα ρεφραίν ever στάθηκαν ικανά να σηκώσουν όλο τον κόσμο στο πόδι. Δεν είναι νέα υπόθεση το βρετανικό Garage και τα παρακλάδια του, φέτος όμως παραπήρε τα πάνω του. Και αν από το αυθεντικό garage techno (που κάπου χάθηκε και το ίδιο στην ατέλειωτη σκάλα με τα b.p.m.) είχαμε τις καλύτερες αναμνήσεις, το κάθε άλλο παρά intelligent ανακάτεμα (όπως αχταρμάς...) που επεφύλαξαν οι κάθε λογής Artful Dodger σε house, drum & bass, breakbeats, massive pop, pseudo reggae κ.λ.π. μόνο νοσταλγία δε στάθηκε ικανό να μας δημιουργήσει. Και κάτι τύποι σαν τον Van Helden να αισθάνονται και τύψεις... Όπως και τα «αστέρια» του Kiss FM και οι μάγκες από το Chicago που παρέδωσαν το παιδί τους σε χέρια άσχετων και μας βγήκε το τερατούργημα του τύπου «νταμπα-ντουμπ... αααα ααα... (ρέγγοφωνητικά)... παύση (φωνάζουν ανόητοι και μεθυσμένοι Άγγλοι)... νταμπα ντουμπ ...αααα...». Τι 're-wind΄ και αηδίες... κόφτε επιτέλους το tape να ησυχάσουμε! Μπορούμε και χορεύουμε και αλλιώς, χωρίς να αισθανόμαστε ηλίθιοι!
U2-opia
Δηλαδή οι U2 θέλετε να μου πείτε ότι θεωρούνται ακόμη συγκρότημα; Ή μήπως επιμένουν να αποκαλούνται mega group; Μέχρι να ρίξει ο Bono όλους τους δικτάτορες, να «προστατέψει» κάθε ορφανό... και να συνεργαστεί και με το Νταλάρα έχουμε καιρό για να περιμένουμε και πάλι καλό δίσκο. Το 'All that you can't leave behind' ήταν ο πρώτος πραγματικά «κακός» δίσκος τους. Μέχρι τώρα είτε καλλιτεχνικά, είτε εμπορικά κάθε κίνηση τους είχε κάποιο νόημα. Από τις τουρνέ-τοτέμ της μαζοποίησης, μέχρι τους ηθελημένα μπερδεμένους και ανολοκλήρωτους δίσκους (βλέπε Zooropa-έπος!).
Φέτος δεν έκαναν στην κυριολεξία τίποτα. Επιστροφή λέει εκεί που είχαν σταματήσει στα τέλη των 80ς... και ο Edge ξαναβγάζει τις κιθάρες του στη φόρα, και επιτέλους ανεξαρτησία από τις dance επιταγές των καιρών. Και αν το 'Beautiful day' φέρει κάτι από όλα αυτά, βρείτε μου (χωρίς να το πολυσκεφτείτε) ακόμη ένα τραγούδι που θα μπορούσε να βρει θέση στο best of των U2, αν αυτό κυκλοφορούσε φέτος. Το stadium rock των U2 μας παρουσιάστηκε περίεργα κουρασμένο, ενώ αυτή τη φορά ούτε η παραγωγή δεν τους έκατσε και ο ήχος τους μοιάζει να έμεινε στο πρώτο στάδιο επεξεργασίας του... Ακόμη ένας ήρωας από τα παλιά, πέφτει και τσακίζεται! Και χωρίς καν να μπει στη μάχη μάλιστα! Τελικά χρειάζονται μια «Μεγάλη Ιδέα» οι U2 για να λειτουργήσουν... η μετριοπαθής στάση και η επιστροφή στα χρόνια της μπάντας που παίζει... για να το ευχαριστιέται φαίνεται να μην τους ταιριάζει!
Εναλλακτική (?) country...
Μόλις έγινε αποδεκτή, έπαψε να είναι συναρπαστική. Με το που την ανακάλυψαν όλοι, έπαψε να είναι και ενδιαφέρουσα. Η Αγγλία (και εμείς από πίσω ή από μπροστά καλύτερα, μιας και πάλι «πρωτοπορήσαμε»...) ανακαλύπτει στο «φεστιβάλ-μουσικών-δανείων» των Calexico τη μαγεία της Αμερικής και της ερήμου... ο Ryan Adams χαιρετίζεται ως τραγουδοποιός-ήρωας από το Uncut (υπό κανονικές συνθήκες θα έτρωγε ντομάτες...) και ξαφνικά μονάχα οι καουμπόισσες δεν μελαγχολούν! Πριν λίγα χρόνια μας γοήτευσε και μας κέρδισε, τώρα έχει εξελιχθεί σε ένα αδιάκοπο κλαψούρισμα με τη συνοδεία αφόρητα γραφικών γραμμών από πολυκαιρισμένες κιθάρες. Η Glitterhouse δεν είναι Creation... και δε γίνεται με το ζόρι! Και από πάνω χάνονται και οι καλοί... Το φετινό δίσκο του Gary Floyd δεν τον άκουσαν συγγενείς του πέραν του δεύτερου βαθμού, ενώ ο Larry Barrett λογικά θα σιτίζεται πλέον στα Χριστουγεννιάτικα τραπέζια αγάπης. Άντε να κοπάζει η λαχτάρα των ΆγγλοΓερμανών να ησυχάσουμε, και να μπορέσουμε να λάβουμε και πάλι το ουσιαστικό μήνυμα της αμερικάνικης μουσικής.
P(atti) J. Harvey
Αυτή με πίκρανε πιο πολύ από όλους. Πως μπορείς και τα έκανες τόσο πολύ... θάλασσα (για να μην πω τίποτε βαρύτερο...) αγαπητή Polly; Η γυναίκα που βλέπω κάθε πρωί, μόλις ξυπνήσω εδώ και εφτά χρόνια... φέτος έχασε πανηγυρικά τη θέση της στον... τοίχο μου. Κάποιος μου είπε ότι ...είχε, λέει, σχέδιο να γίνει η νέα Ιέρεια του Ροκ! Σιγά το σχέδιο... ποιος χρειάζεται το «ροκ» (καλά μην αρχίζετε τώρα, ξέρω ποιος...) για να χρειάζεται και τις ιέρειές του; Η Polly όταν θυμώνει δεν τραγουδάει έτσι, έτσι τραγουδάει μια άλλη. Οι στίχοι της είναι πάντα προσωπικοί, ακόμη και για τα πιο κοινά θέματα, ενώ η άλλη το παίζει αραιά και που κοινωνιολόγος. Δεν τσιρίζει σαν υστερική, απλά ουρλιάζει σαν αφηνιασμένη... έχει φωνή όμως, ενώ εκείνη... Δε γράφει αδιάφορα τραγούδια, γράφει μόνο για πράγματα που γουστάρεις. Η Polly δε λέγεται Smith στο επίθετο, λέγεται Harvey. Αλλάζει πέντε δέκα προσωπικότητες στη διάρκεια ενός και μόνο δίσκου και δεν επιμένει εκνευριστικά στην περσόνα της απεγνωσμένης και... φωνακλούς rock γκόμενας. Ούτε χρειάζεται τον Thom Yorke για τη μοναδική ευαίσθητη στιγμή, ενός άσκοπα νευρικού (νευρόσπαστου;) δίσκου. Δεν το έμαθε τόσα χρόνια ότι η... «ροκιά» μόνο ψευτομαγκιά δε θέλει; Κι αν όχι γιατί αποφάσισε να το ρίξει στις... ροκιές λίγο πριν την κρίση της μέσης ηλικίας της;
Eminem-όπαυση!
PLEASE SHUT UP! PLEASE SHUT UP! Ή έστω κάποιος άλλος να τον κάνει να σκάσει. Και αυτόν και τον «πνευματικό» του τον Dr Dre που έχει γεράσει και δεν ξέρει τι κάνει. Δέχομαι τον Eminem ως τυπά που στήνει ωραία χιτάκια, όχι όμως και ως υποτιθέμενα προκλητικό και επικίνδυνο rapper. Σιγά το φαινόμενο... είδατε εσείς τίποτε το συνταρακτικό σε έναν πιτσιρικά που βρίζει τη μάνα, τη γιαγιά και τη γκόμενά του; Για να τηρήσει την παράδοση της μουσικής της οποίας... σκάβει το λάκο άνοιξε και μια μικροδιαμάχη με τον Everlast, μες από το ανεκδιήγητο 'Remember' τη μπλουζ στιγμή της μέχρι τώρα καριέρας του. Προσοχή! Μήπως έχουμε ξεχάσει ότι η μουσική είναι αυτόνομα προκλητική και σοκαριστική. Το στοιχείο της «επικινδυνότητας» δεν αποκτάται επίκτητα μόνο και μόνο εξαιτίας αντιδράσεων από κάποιους ηλίθιους... βρίσκεται εκεί πριν από οποιαδήποτε αντίδραση (και συνήθως οι κάθε λογής «ηλίθιοι» δεν αντιλαμβάνονται καν τους πραγματικά «επικίνδυνους»). Ποιος σοβαρός παρακολουθητής των hip-hop τεκταινομένων ασχολήθηκε με τον Eminem φέτος; Και ποιος από τους περαστικούς / περιστασιακούς δεν ασχολήθηκε; Και κάτι αναλύσεις που προσπαθούν να καταρρίψουν το ότι και καλά δεν πρόκειται για τον νέο... Vanilla Ice, καθόλου δε με πείθουν. Αν είναι έτσι γιατί μπαίνουν στον κόπο να το αποδείξουν... και που στο καλό τον θυμήθηκαν τον Vanilla Ice;
Doves are so... cold, they don't even cut!
Κάθε χρόνο και χειρότερα. Οι νέες ελπίδες της βρετανικής σκηνής φέτος πρόλαβαν και διαψεύστηκαν πριν καν το αντιληφθούμε ότι πρόκειται για ελπίδες. Έτσι πως πάει το πράγμα σε λίγο θα αρχίσουμε να αναπολούμε τα χρόνια που το βρετανικό hype αφορούσε ονόματα όπως οι Cast και οι Shed Seven. Πρώτοι και χειρότεροι οι Doves! Πρωτοτύπησαν και αποφάσισαν να αντιγράψουν όχι επιλεκτικά (αν κοπιάρεις ας πούμε τους Smiths, δε χρειάζεται να κάνεις το ίδιο και με τους Suede...), αλλά τους πάντες! Ότι βρήκαν και δε βρήκαν μπροστά τους. Μέχρι και Ocean Colour Scene θυμίζουν σε μερικά σημεία... και ως γνωστόν οι Ocean Colour Scene είναι από τα γκρουπ των οποίων την επιδραστικότητα πρέπει μάλλον να φοβόμαστε.
Η μελαγχολία που ευαγγελίζονται έχει φορεθεί τόσο πολύ, που καταφέρνει μέχρι και να μας κάνει να χαμογελάμε πλέον με τη γραφικότητά της. Το γκρουπ που ονειρεύεται η συντακτική ομάδα του N.M.E.! Οι Coldplay ως τυπική μπάντα νεαρών Βρετανών που πουλάνε ξαναζεσταμένο γλυκόπικρο πάθος, ημισκόταδο (ή μήπως ημίφως), όχι μόνο τις πωλήσεις σάρωσαν, αλλά και τα μουσικά βραβεία. Αν βάλεις και τους Muse, που τους είχαμε φορτωθεί από πέρσι..., τα καλά τραγούδια που συγκεντρώνουν όλοι μαζί στα «ελπιδοφόρα και εκρηκτικά» ντεμπούτα τους με το ζόρι γεμίζουν ολόκληρο δίσκο. Για το 2001 προτείνω αντί να ταλαιπωρούν το μυαλό τους να βρίσκουν νέα τραγούδια, να μετατραπούν όλοι σε cover bands των... κάτι-παραπάνω-από-αγαπημένων-τους καλλιτεχνών. Οι Muse άλλωστε βρίσκονται μονάχα ένα βήμα πριν... (τους το χαλάει που είναι όμορφος ο τραγουδιστής!).
Fear of an Internet planet
Και ενώ οι δισκογραφικές εταιρείες (πολυεθνικές, ανεξάρτητες κ.λ.π κ.λ.π. ) σε γενικές γραμμές (πλην κάποιων εξαιρέσεων) επιδεικνύουν ψυχραιμία, ξαφνικά είναι οι ίδιοι οι καλλιτέχνες που μοιάζουν να τα... έχουν χάσει και αντιμετωπίζουν το Internet ως το τέλος της μουσικής και ως τον διάβολο που ήρθε να αγοράσει την ψυχή τους, αδιαφορώντας όμως για τα πευματικά δικαιώματα αυτής. Πρώτοι και καλύτεροι οι Metallica. Εκτός από τα να γίνουν η διάδοχη κατάσταση στους Bon Jovi των '80ς έβαλαν ως δεύτερο στόχο της ζωής τους το να μπει λουκέτο στο Napster, να τουφεκιστούν δημοσίως προς παραδειγματισμό οι εμπνευστές και ιδιοκτήτες του... και επιπλέον να βασανιστούν λιγάκι και οι χρήστες του, για όλα τα αμαρτήματα που διέπραξαν.
Μηνύσεις, δίκες και καταδίκες τελικά του ίδιου του γκρουπ ακόμη και στη συνείδηση των πιο πιστών οπαδών του. Και ως επιστέγασμα η δήλωση του Ulrich: «Το γνωρίζω πως το Internet είναι το μέλλον στη διανομή και την εξάπλωση της μουσικής, απλά εμείς θέλουμε να ελέγχουμε απόλυτα το πως θα γίνεται αυτό!». Σιγά ρε μεγάλε (Αδελφέ...). Οι Offspring ακολούθησαν και αυτοί για λίγο, μέχρι βέβαια να αρχίσουν να σας χαρίζουν εκατομμύρια (δολάρια) για να μπείτε στον κόπο να «κατεβάσετε» τραγούδια από το νέο τους δίσκο. Τελευταίοι την πάτησαν προσφάτως οι fans των Jeff Buckley και Rage Agains The Machine. Πάντως τα πράγματα δείχνουν να ηρεμούν πλέον... οι Rage ζήτησαν συγνώμη την αμέσως επόμενη στιγμή και άρχισαν να δίνουν και τραγούδια στο επίσημο site τους. Για να μην γκρινιάζουμε πάντως, να επισημανθεί ότι οι περισσότεροι κρατάνε καλή στάση σε σχέση με τα MP3 και γενικότερα την υπόθεση «μουσική στο δίκτυο» και αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι μπορούν να υπάρξουν και οφέλη (εκτός από τις υποτιθέμενες ζημιές...)
Sigur Ros Daily....
Έστω ότι δεχόμαστε την ετικέτα post rock (λες και ενοχλούν κανένα οι... ετικέτες και τις κατηγορούν τόσο πολύ), έστω ότι παραβλέπουμε το ότι κάποια πράγματα ήταν λίγο παλιότερα απ' ότι νομίσαμε στην αρχή και αυθαίρετα τοποθετούμε την έναρξη της όλης φάσης κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90. Ε, ήδη από τις αρχές της επόμενης δεκαετίας (για την τωρινή λέω!) το πράγμα μας έχει κουράσει. Η περιγραφική ικανότητα των Labradford κατάντησε ιδιοτροπία για τους ίδιους... και ανυπόφορη slow motion δίηγηση μες από τα μάτια των... ακολουθητών τους. Οι βόρειες χώρες μας έστειλαν τους Sigur Ros (αντί να μας ρίξουν κανά «σοβαρό» διάδοχο των ΑΒΒΑ στο κεφάλι...), με θλίψη τόσο φορμαρισμένη και καλούπια τόσο καλά οργανωμένα, που αμέσως τσίμπησε κάθε οπαδός... κινηματογραφικής «σοβαρής» μουσικής και εντεχνοέγχορδων ήχων.
Για τους Godspeed You Black Emperor τα έχουμε ήδη πει... και τέτοιες μέρες ας μην προκαλέσουμε εκ νέου τη λαϊκή οργή (μια απλή σύγκριση με τα πρώτα έργα τους δείχνει το πως η έμπνευση μετατρέπεται σε συνταγή). Στο Σικάγο ο καθένας μπορεί και κυκλοφορεί πλέον ότι θέλει και όπως το θέλει, ενώ το ενδιαφέρον του κοινού έχει περιοριστεί στις jazzexotica ασκήσεις της σκηνής (από τις ενδιαφέρουσες του Jim O' Rourke, στις «σφυρίξτε αδιάφορα» του Bobby Conn). Ενώ οι επικίνδυνοι (Flying Lutenbachers, June Of 44, ......), αυτοί δηλαδή που στην κυριολεξία παίρνουν το ροκ και του αλλάζουν τη πίστη, περάσαν από το περιθώριο λίγο ακόμα πιο πίσω. Το αποτέλεσμα; Ανώδυνες ορχηστρικές φόρμες, με επιφανειακές αναφορές στη jazz που δεν ενοχλεί κανένα, συχνότητες που επαναλαμβάνονται στο άπειρο (εκεί στα μέρη της Kranky) και progressive δράκοι του παρελθόντος δείχνουν απειλητικά τα δόντια τους!
Λουκέτο για την Creation, εγκαίνια για την Poptones
Ο Alan Mc Gee ήταν κάτι παραπάνω από εταιρειάρχης... για μια ολόκληρη γενιά ακροατών ήταν ο άνθρωπος που όχι μόνο καθόρισε άπαξ τα ακούσματά τους, αλλά κατάφερνε κάθε τόσο να τα ανανεώνει και να τα εξελίσσει. Η κάτω βόλτα της Creation περιέργως ξεκίνησε όταν ήρθε (μετά από μεγάλες αποτυχίες και κυριολεκτικά την κατάλληλη στιγμή) αυτό που χρειαζόταν ο Mc Gee: το κάτι παραπάνω από μια εμπορική επιτυχία, η... όαση των εμπορικών του δραστηριοτήτων. Μετά τους Oasis είχε την ευχέρεια να κάνει οτιδήποτε, έχοντας καβάντζα από πίσω του ένα από τα δύο-τρία μεγαλύτερα rock 'n' roll γκρουπ του πλανήτη. Και περιέργως εκείνη τη στιγμή ακριβώς έχασε τη μαγική ικανότητα που είχε να... σηκώνει πέτρες και να ανακαλύπτει τουλάχιστον ενδιαφέροντα συγκροτήματα (που ενίοτε σου αλλάζουν και τη ζωή!). Αν το καλοσκεφτείς λοιπόν καλά έκανε και την έκλεισε την Creation... είχε γεμίσει η δισκοθήκη μας από άχρηστους δίσκους που αγοράζαμε μονάχα λόγω εταιρείας (go to hell : 18 WHEELER !!!). Τους κυκλοφορούσε κάποιος που το 1997 δήλωνε ότι προτιμάει το ποδόσφαιρο από τη μουσική... και ότι πλέον το Skysports έχει αντικαταστήσει το αλκοόλ και τα ναρκωτικά στη ζωή του! Ο ίδιος κύριος που φέτος έδωσε υπόσταση στην Poptones για να κυκλοφορεί δίσκους με έντονο το στοιχείο της διαφορετικότητας για να μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος ο ιδιοκτήτης της. Με αυτά και με αυτά αμέσως μετά το XTRMNTR ως «τυπικά» τελευταίο νούμερο, φάγαμε ένα overdose παλιομοδίτικων κυκλοφοριών από νέα συγκροτήματα (το πιο εκσυγχρονισμένο - The Montgolfier Brothers- απλά λοξοκοιτάει τη μελαγχολία του Momus και των Felt... ενώ οι υπόλοιποι πάνε έτη φωτός πιο πίσω!), ήρθανε έπειτα τα... χαμένα διαμάντια του παρελθόντος και τώρα περιμένουμε τον El Vez, το Μεξικάνο αναθεωρητή του μύθου του Elvis. Ο πάστορας μάλλον τα έχει χάσει λοιπόν, φίλε Λάμπρο...
Say hello, wave goodbye
Πολλοί και σημαντικοί έφυγαν μες στο 2000. Μια πρόχειρη ματιά μας επιβάλει να θυμηθούμε τουλάχιστον τους...
- Screaming Jay Hawkins : αν το ευρύ κοινό τον θυμάται για το I put a spell on you και μόνο, δεκάδες καλλιτέχνες που ξεσήκωσαν τη σκηνική του παρουσία, τα ουρλιαχτά και την ακραία εξωτερική του εμφάνιση οφείλουν να τον μνημονεύουν και να τον ευχαριστούν για πολύ περισσότερα πράγματα. Έφυγε στα 71 του χρόνια.
- Ian Dury : σε ηλικία 57 χρονών νικήθηκε από τον καρκίνο ο Ian Dury που εκτός από δημιουργός ξακουστών ρεγγοπάνκ μειγμάτων ασχολήθηκε με την τέχνη σε όλες τις τις μορφές και τις διαστάσεις.
- Tito Puente : μέχρι να αποχωρήσει στα 77 του χρόνια ο απόλυτος latin ήρωας, πρόλαβε να λατρευτεί και από τις νέες dance γενιές που ήρθαν με διάφορους τρόπους σε επαφή με το έργο του.
- Ofra Haza : πολύ πριν τη Natacha Atlas η θεατρική «παγκόσμια» φωνή της Ofra είχε εισβάλει για τα καλά στη μονοτονία του ανεξάρτητου κυκλώματος. Δεν τραγούδησε απλά στο 'Temple of Love'... το 1997 παντρεύτηκε τον Andrew Eldridge και πρόλαβε να ζήσει μαζί του ως τα 42 της χρόνια.
- Kirsty Mc Coll : από τις πολύ πρόσφατες απώλειες... η μαγική folk φωνή που όλοι γνωρίσαμε στο 'Fairytale of New York', παρέα με τον Shane Mc Gowan, δεν πρόλαβε να ζήσει τα φετινά Χριστούγεννα.
...του χρόνου λιγότεροι.
... και όσον αφορά τα υπόλοιπα, του χρόνου καλύτερα!