2004 : Τα καλύτερα (μέρος 12ο)

The year in a box: Twenty-four songs to remember me by

Αν χρειαζόταν να το πω με μια πρόταση, το 2004 θα ήταν η χρονιά που βρέθηκα στο ίδιο δωμάτιο με τον Dan Tracy μεθυσμένο και τον άκουσα να τραγουδάει "we love the Pastels, we love the Pastels" με μια τελείως παιδική, Arthur-the-Gardener φωνούλα. Όχι γιατί πεθαίνω από συγκίνηση στη σκέψη ότι βρέθηκα στο ίδιο δωμάτιο με τους Television Personalities αλλά πρώτον γιατί ήταν κάτι τελείως απρόβλεπτο, που με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσα να είχα φανταστεί στην αρχή της χρονιάς και δεύτερον γιατί ό,τι συνέβαλε στο να συμβεί αυτό ήταν που έκανε αυτή τη χρονιά αυτό που ήταν. Δεν πρόκειται να σας πω την ιστορία, εκτός κι αν με ρωτήσετε βέβαια, αλλά ορίστε το soundtrack... Τα τραγούδια είναι εικοσιτέσσερα γιατί τα δώδεκα (ένα για κάθε μήνα) μου φαινόταν πολύ λίγα και για κάποιο λόγο (ενδεχομένως γιατί είμαι σχεδόν εικοσιτέσσερα) κάθε cd που έφτιαξα φέτος είχε εικοσιτέσσερα τραγούδια. Λοιπόν:

1. Voxtrot - The start of something
(unreleased - download from here)
Απίστευτα πετυχημένη αντιγραφή Smiths που περιέχει την εξίσου απίστευτη φράση "won't you come by and see me/ I'm a love letter away." Όχι μόνο εκνευριστικά πιασιάρικο αλλά και με την εκπληκτική ικανότητα να ακούγεται εξίσου ενδιαφέρον τη διακοσιοστή εξηκοστή φορά. Και να σκεφτείς ότι όταν το άκουγα πρώτη φορά (στις οχτώ Οκτωβρίου), έτυχε να είναι ένας φίλος μου εδώ και να το χαρακτηρίσει "το τραγούδι της χρονιάς" κι εγώ τον κοίταξα δύσπιστα... αλλά η ζημιά είχε γίνει. Η φράση το ακολούθησε την υπόλοιπη χρονιά και όπως βλέπεται το ακολουθεί ακόμα.

2. Bearsuit - On your special day
(Cat Spectacular - Fortuna Pop!)
Κάποιος είπε ότι οι Bearsuit ενίοτε ακούγονται "like something Sigur Ros would do if they had too many pixie sticks one day." Τι διάολο είναι τα pixie sticks ακόμα να καταλάβω αλλά ακούγεται τέλειο, και αν και μόνο μερικώς περιγράφει τον ήχο τους, περιγράφει τέλεια τι τρέλα κουβαλάνε: οι Bearsuit φωνάζουν, τσιρίζουν και κάνουν φασαρία (χρησιμοποιώντας ό,τι μπορείς να φανταστείς), μετά κάνουν ησυχία και ψιθυρίζουν, σταματάνε και αρχίζουν ξανά και μέσα σ' όλα αυτά τραγουδάνε ό,τι τους κατεβαίνει στο κεφάλι σα να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Μετά από μια συναυλία τους νοιώθεις σα δεκάχρονο την ώρα που πέφτει o ήλιος και πρέπει να γυρίσει στο σπίτι του αφού έχει περάσει όλο το απόγευμα παίζοντας το πιο συναρπαστικό παιχνίδι του κόσμου. Επιπλέον ήταν η αδυναμία του John Peel και βγήκαν και δεύτεροι (μετά τους Fall, δηλαδή σχεδόν πρώτοι) στο Festive Fifty!

3. Love is all - Spinning and scratching
(Make out. Fall out. Make up - Philosophy of the World)
Μια φορά κι έναν καιρό (στη Σουηδία - φυσικά) ήταν ένα συγκρότημα που το λέγανε Girlfrendo, κι ευτυχώς που διαλύθηκε και η Josephine έκανε τους Love is All για να ορίσει τη λέξη bedlam (ελληνιστί "χαμός, κοσμοχαλασιά") μ' ένα τρόπο που πιάνει την καρδιά σου και δε λέει να την αφήσει. Είναι άτοπο που η Rough Trade διάλεξε αυτό απ' όλα τα Σουηδικά indiepop για να εκπροσωπήσει τη χώρα στο Rough Trade Shops Indiepop 1 αλλά απ' την άλλη είναι κατανοητό, και τι περιμένεις από ανθρώπους που δεν έβαλαν ούτε το 'If she doesn't smile (it'll rain)'...

4. Ultrasport - Nothing can go wrong
(unreleased - download from here)
Το ιδανικό συγκρότημα της περυσινής χρονιάς, από το οποίο περίμενα ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο δε με απογοήτευσε αλλά έγινε καλύτερο. Πόσο συχνά μπορείς να το πεις αυτό; Οι Ultrasport γράφουν την τέλεια indiepop και την παίζουν τέλεια επίσης και με κάνουν να ονειρεύομαι το Helsinki γιατί όπως λέει κι ένας φίλος μου ο Θεός μάλλον μένει εκεί.

5. Mean Corner - Magic Place
(unreleased - download from here)
Έκανε την καρδιά μου να βουλιάζει μ' ένα τρόπο που με έκανε να θέλω να κλάψω και ν' αρχίσω να χοροπηδάω και να γράψω στο συγκρότημα και να πω σ' όποιον ξέρω και δε ξέρω να το κατεβάσει την ίδια στιγμή, κι όλα αυτά ενώ ήταν Ιούνιος και στην Αθήνα είχε ήδη αρχίσει να κάνει υπερβολική ζέστη... Μια μέρα οι Mean Corner θα κυκλοφορήσουν κάτι, ίσως ακόμα και να θυμηθούν ν' απαντήσουν στις ερωτήσεις μου, και τότε νομίζω θα με κάνουν για λίγο πολύ ευτυχισμένη.

6. Tidy Ups - I hate being in love with Elijah Wood
(I hate being in love with Elijah Wood - self-released)
Με μέσο όρο ηλικίας τα δεκαεφτά ή κάτι τέτοιο οι Tidy Ups, που έρχονται από μια πόλη στα βουνά της Βόρειας Σουηδίας, δε θα μπορούσαν να τα καταφέρνουν καλύτερα ακόμα κι αν είχαν τον οδηγό για το πώς να γράψετε την ιδανική μουσική σύμφωνα με τη Δήμητρα (σε περίπτωση που σας ενδιαφέρει: δύο δόσεις Cat's Miaow για αθώα pop, λιγάκι Tallulah Gosh για punk feeling, προσθέστε απλούς και ειλικρινείς στίχους και εκτελέστε με μετρημένο πάθος.) Κι έχει και αχτύπητο τίτλο.

7. Pipas - Jean C
(Bitter Club ep - Matinee Recordings)
Τι να πώ. Τους Pipas αν μπορούσα θα τους παντρευόμουν και τους δύο. Αν μη τι άλλο γιατί ενθουσιάζονται με τα πάντα και είναι ερωτευμένοι με τον κόσμο. Τα τραγούδια τους μεταδίδουν το συναίσθημα ότι αξίζει να ζει κανείς: αν μη τι άλλο για να νοιώσεις τη βροχή στο πρόσωπό σου και να δεις τις τοιχογραφίες του Jean Cocteau στη Leicester Square, και να ερωτευτείς ακόμα μία φορά.

8. Hormones in Abundance - Bad songs, bad people
(Old people are people too - Heavenly Pop Hits)
Θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε τραγούδι απ' το εφτάινστο στην πραγματικότητα ή μάλλον όλα μαζί, αφού συνολικά υπάρχουν οχτώ και διαρκούν λίγο παραπάνω από οχτώ λεπτά. Μάλιστα ενώ μόνα τους δε λένε και πολλά πράγματα ως ενότητα είναι ό,τι καλύτερο άκουσα φέτος. Ο Patrick (που είναι επίσης εγκληματικά μικρός και από μια μικρή πόλη στη Σουηδία, παραθαλάσσια αυτή τη φορά) παίζει κιθάρα χάλια, τραγουδάει παράφωνα και με τα drum machine τα καταφέρνει μόνο λίγο καλύτερα, και παρόλ' αυτά το αποτέλεσμα είναι (κατά κάποιο τρόπο) τέλειο και το 'Old people are people too' είναι (κατά κάποιο τρόπο) ένας ύμνος για το 2004.

09. Kawaii - If it shines, we have it
(If it shines, we have it - Shelflife)
Ένα drum beat, η φωνή της Hedda, μια κιθάρα. Μετά ο Mats - μόνος του, ξανά με τη Hedda, ξανά μόνος του. Φράσεις που δε ξέρω τι σημαίνουν αλλά κάνουν την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα. "Of all the treasures gained, I'd bear every loss but you." Πλήκτρα. Και μετά πάλι απ' την αρχή. Ένα drum beat, μια φωνή, μια άλλη φωνή... Ακόμα κι αν δεν είναι έτσι, για μένα οι Kawaii κλειδώθηκαν στην κουζίνα τους (αυτό είναι αλήθεια - το λέει και το δελτίο τύπου) για να ηχογραφήσουν το 'If it shines we have it'. Και μια μέρα θα στείλουν κι αυτοί μια γενιά παιδιών στην κουζίνα τους.

10. Architecture in Helsinki - The owls go
(Fingers crossed - Bar/None)
Κάπως σαν τους Bearsuit αλλά χωρίς να τσιρίζουν, οι Architecture in Helsinki (που έρχονται απ' την Αυστραλία) παίζουν με τα όργανα τους αντί να τα παίζουν και βάζουν όποιον ξέρουν και δε ξέρουν να τραγουδήσει (ή να ψυθιρίσει), συμπεριλαμβανομένων των μικρών τους αδερφών όπως φαίνεται. Αυτό (το τραγούδι, εννοώ) σε κάνει να θέλεις κι εσύ να παίξεις μαζί τους και λέει και "the grass gets greener when we get to finish line!"

11. Pas/Cal - Poor Maude
(Honey, we're ridiculous - Le Grand Magistery)
Ένα chamber pop hit για την γηραιότερη γυναίκα του κόσμου, τη ζωή και την τηλεόραση, με περίεργα γλυκούς στίχους (Hey Maude who put that hideous dress on you? "The same fool who called the Channel 7 Action News!") από ένα συγκρότημα που έχει το θράσος να (αυτο)συγκρίνεται με τους Left Banke και δείχνει να φιλοδοξεί να γράψει ποπ όπερες. Επιπλέον (σε συνδυασμό με μια κριτική) είχε ως αποτέλεσμα να λάβω ένα (γλυκό και συγκινητικό) email από τη δισεγγονή της εν λόγω κυρίας, που είναι καταπληκτικό.

12. Jens Lekman - You are the light by which I travel (into this and that)
(When I said I wanted to be your dog - Secretly Canadian)
Πριν από ενάμιση χρόνο, ο Jens Lekman ήταν άλλος ένας τυπάς που έγραφε μερικά τραγούδια και τα ηχογραφούσε στο δωμάτιο του. Τώρα είναι ποπ σταρ στη Σουηδία και αν και μπορείς κάλλιστα να ισχυριστείς ότι κατακλέβει το Jonathan Richman (και τους Magnetic Fields και ακόμα και τον Frank Sinatra) κάτι πρέπει να κάνει σωστά γιατί τον είδα με τα ίδια μου τα μάτια να μετατρέπει ένα κάπως jazz φεστιβάλ σε πάρτυ παίζοντας μόνος του με ένα γιουκελέλι.

13. Heavy Blinkers - Don't get me wrong
(The night and I are still so young - Endearing)
Το αγαπημένο μου νανούρισμα. Οι Heavy Blinkers είναι απ' τον Καναδά, τους ανακάλυψα μέσω ενός τύπου απ' τη Φινλανδία, και μου θυμίζουν μια μέρα του καλοκαιριού στη Σουηδία. Ειδικότερα τη στιγμή που βγήκαμε από τον καθεδρικό της Στοκχόλμης, όπου είχαμε μπει παριστάνοντας τους πιστούς καθολικούς, (ή ίσως τους πιστούς προτεστάντες -ούτε αυτό δεν έμαθα!) διότι είχε λειτουργία, και ο δρόμος ήταν πλημμυρισμένος από φως. Φυσικά αυτό δε λέει τίποτα για τους Heavy Blinkers αλλά δε πειράζει.

14. Metric Mile - How to beat the SAT
(Classic chess problems - Unpopular)
Κι άλλα drum machine, πλήκτρα, έξυπνες λέξεις που φτιάχνουν προτάσεις που δεν μπορώ ν' ακούσω καθαρά. "Last night the world looked far too big to fall asleep." Κάπως σαν το 'Triangle' των Field Mice, αλλά η μουσική είναι πιο χαρούμενη και τα φωνητικά λίγο πιο θλιμμένα και το αποτέλεσμα ακούγεται καινούριο. Boy wonders της χρονιάς στον κόσμο μας, με κάνουν να αδημονώ για το μέλλον και, όλως παραδόξως, να ονειρεύομαι τη Νέα Υόρκη.

15. Language of Flowers - Who you're with
(Songs about you - Shelflife)
Heavenly για το 2004 με μια μικρή δόση C-86 και την Tara να τραγουδάει "getting over you was the hardest thing I ever had to do" και να ακούγεται, όπως είπε και κάποιος, σαν την Amelia Fletcher κρυωμένη. Από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.

16. Frenchmen - Like the weather
(Sorry we ruined your party - Claire Records)
Flatmates για το 2004, με μια μεγάλη δόση C-86, ένα τραγούδι για την Amelia και δύο απ' τα καλύτερα live που είδα φέτος: σ' ένα υπόγειο στο Λονδίνο που κάτι φήμες το θέλουν να ήταν κάποτε δημόσιες τουαλέτες και στη μέση ενός χωραφιού στη μέση του πουθενά στη Σουηδία. Ακόμα κι εκεί έκαναν τ' αυτιά μου να βουίζουν αλλά όπως πολύ χαριτωμένα είπε ένας φίλος μου "σ' έκαναν άνθρωπο - τώρα μπορείς ν' ακούσεις και κάτι που κάνει φασαρία." Επίσης απ' τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.

17. Helen Love - Debbie loves Joey
(The bubblegum killers - Straight from the Sympathy)
Μια φορά κι έναν καιρό μπορούσες να το κατεβάσεις απ' το site του συγκροτήματος κι έτσι απέκτησε τον τίτλο του internet hit. Δεν υπάρχουν και πολλά να πει κανείς. Punk pop σχετικά με την Debbie Harry και τον Joey Ramone και τα αστέρια που έλαμπαν ένα τέλειο Σάββατο βράδυ. Οι γνωστές εμμονές των Helen Love που παλιά δε μου άρεσαν και τόσο πολύ αλλά τώρα που αποφάσισαν να επιστρέψουν μ' έχουν κατεντυπωσιάσει.

18. Saturday looks good to me - Lift me up
(Every night - Polyvinyl)
Οι Saturday looks good to me είναι περίπου είκοσι με τριάντα και αντιγράφουν τα sixties εδώ και πολύ καιρό με όσους τρόπους μπορούν: είτε κατευθείαν (Beach Boys, Phil Spector) είτε αντιγράφοντας αυτούς που αντιγράφουν (Aislers Set). Εδώ κι εκεί φτιάχνουν κάτι που ακούγεται εκπληκτικά συναρπαστικό. "Τhat nostalgic AM sound", για να ξανακλέψω κάποιον: μερικά πράγματα δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να τα πεις καλύτερα. Μερικά άλλα, πάλι, έχει.

19. Milky Wimpshake - Needed: heart handbook
(Needed: Heart Handbook 7" - Fabulous Friends)
Πώς βρέθηκαν να μου αρέσουν οι Milky Wimpshake είναι άξιον απορίας αλλά με κάποιο τρόπο αυτό το τραγούδι κέρδισε μια θέση στην καρδιά μου. Ίσως επειδή τους είδα live στο γνωστό χωράφι στη Σουηδία το ξημέρωμα (ξημερώνει νωρίς στη Σουηδία), συμπαθώ αυτόν που έχει την εταιρία, ένας φίλος μου το χαρακτήρισε twee punk ("γιατί αυτές οι λέξεις μισιούνται κι εμένα μ' αρέσει να τις βλέπω μαζί") και λέει και "I need a guidebook or a map/ to find the way straight to your heart."

20. The Pipettes - Simon says
(Unreleased, αλλά δε μπορώ να βρω από πού το είχα κατεβάσει)
Είναι τρεις (η Rose, η Becki και η Julia.) Σαν Girls at our Best ή ακόμα και Dolly Mixture, αλλά κάπως πιο γλυκές. Κάνουν tweepoppers σ' όλον το κόσμο (αλλά κυρίως στην Αγγλία όπου έχει κανείς τη δυνατότητα να τις δει και live) να πέφτουν κάτω και να βγάζουν αφρούς απ' τη χαρά τους και ένα σωρό μικρές εταιρίες να σκοτώνονται για το ποιος θα τις κυκλοφορήσει. Μεταξύ άλλων φωνάζουν "and if you don't do what I say, we can't have any fun!"

21. Suburban Kids with Biblical Names - Rent a wreck
(Ep #1 - Labrador)
Είναι δύο και τους λένε Peter και Johan (είναι το Peter Βιβλικό όνομα τώρα;) Παίζουν ποπ με μια σκοτεινή και μια μελωδική φλέβα, α-λα Magnetic Fields αλλά και με κάτι που τους κάνει λίγο καλύτερους. Όχι, ξεχάστε το αυτό: κοντά στο τέλος του 'Rent a wreck' είναι πολύ καλύτεροι... Έχουν το ίδιο θράσος με τις Pipettes, κι αυτό είναι κάτι που πάντα με γοητεύει.

22. Trembling blue stars - Helen Reddy
(Southern skies appear brighter ep - Elephant)
"She's counting the radio towers as she travels through the darkness/ the way she did when she was young..." Είναι εξίσου άξιο απορίας πώς βρέθηκαν να μου αρέσουν οι Trembling Blue Stars αλλά αυτό το τραγούδι έχει κάτι. Ένα radio feeling που με κάνει, κάθε φορά, πώς είναι Παρασκευή βράδυ και είμαι σ' ένα τρένο από ένα προάστιο στο κέντρο του Λονδίνου. Είναι φοβερό πώς αυτό το τραγούδι λέει ακριβώς το ίδιο πράγμα με μουσική και με λέξεις.

23. The Owls - Baby boy
(Our hopes and dreams - Magic Marker)
Τραγουδάκι για παιδάκια που λέει με δέκα γραμμές κι δύο πιάνα την ιστορία της σχέση μιας μητέρας με το γιο της που μεγαλώνει. Δεν είναι όλη η indiepop για το πώς είναι να είσαι ερωτευμένος με το κορίτσι που δεν ξέρει ότι υπάρχεις, αλλά δυστυχώς η περισσότερη είναι: κάποιος πρέπει να γράψει περισσότερα τραγούδια σαν κι αυτό! Τι θ' ακούμε όταν μεγαλώσουμε;

24. The Fairways - Starstruck
(This is Farewell - Matinee Recordigns)
Εντάξει, απλά ήθελα να αναφέρω τους Fairways κι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία. Γιατί από πολλές απόψεις -πάρα πολλές για να μπορέσω να τις εξηγήσω εδώ ίσως- οι Fairways είναι -ήταν- το ιδανικό indiepop συγκρότημα. Η ιστορία τους ορίζει την εξέλιξη της σκηνής, τα τραγούδια τους τη "μελωδική ποπ για σκεπτόμενους ανθρώπους" κι οι ίδιοι είναι περήφανοι γι' αυτό. Κι αν δεν έφταναν όλα αυτά, που περισσεύουν, το 'Starstruck' θα ήταν από μόνο του αρκετό για να με κάνει να θέλω να τους φιλήσω: είναι του είδους το τραγούδι που κάνω συλλογή και ονειρεύομαι να το βάλω σ' ένα μουσικό κουτί μια μέρα...

Happy new year.

Επόμενη σελίδα