2004 : Τα καλύτερα - Top 20
1. Interpol - Antics
Οι Interpol είναι η καλύτερη rock μπάντα που εμφανίστηκε μέχρι στιγμής στα 00s. Τελεία και παύλα! Όσο λυτρωτικά άναρχο και αν ακούγεται το gang rock των Libertines, όσο και αν επαναφέρουν ιδανικά στο indie την χαμένη του glam αίγλη οι Franz Ferdinand, όσο και να κόπτονται όλοι οι υπόλοιποι για τους White Stripes, εγώ θα επιμένω. Μόλις σβήσει το hype, οι Interpol θα είναι αυτοί που θα εμπιστευόμαστε τυφλά για το δογματικό indie rock του μέλλοντος μας. Άρης Καραμπεάζης
2. Franz Ferdinand - Franz Ferdinand
Ο δίσκος των Franz Ferdinand ολοκληρώνει με τον ιδανικότερο τρόπο (τόσο που φαντάζει σαν να κλείνει τον κύκλο...) την υπόθεση post punk revival και τα ρέστα. Μέσα από δεκάδες αναφορές και "πηγές" έμπνευσης τα τραγούδια τους ακούγονται σαν να συναντήθηκαν επιτέλους σε επίπεδο σύνθεσης και εκτέλεσης οι δύο μοναδικές αλάνθαστες μπάντες τούτου εδώ του πλανήτη: οι Talking Heads και οι Pixies. Άρης Καραμπεάζης
3. Sketchie - Rain by high lantern
Δεδομένου ότι αυτός ο εξαιρετικός δίσκος έσκασε σε ανύποπτο χρόνο και από το πουθενά και δεδομένου, επίσης, ότι ήδη μιλάμε για ένα από τα σημαντικότερα cd της τρέχουσας χρονιάς, απαιτείται να αναγνωρίσουμε τον Sketchie και ως τη μεγαλύτερη πρόσφατη μουσική έκπληξη. Ξεχάστε ό,τι άλλο κάνετε και βγείτε στο ψάξιμο. 1ο must. Πάνος Πανότας
4. Max Richter - The blue notebooks
Όπως όλοι οι μεγάλοι μουσικοί-συνθέτες αρπάζει τη ματαιότητα του φευγαλέου και τη σφραγίζει στις πτυχές του ανθρώπινου εσώτερου, χρωματίζοντάς τη σε ολιγόλεπτα μουσικά θέματα, τα οποία όμως αρκούν για να υποκλιθεί η φαντασία στο πόσο περιεκτική, αλλά και ελαφριά μπορεί να γίνει, ενίοτε, η ίριδα. Είτε είναι λιτά, μόνο με πιάνο ('Horizon Variations', 'Vladimir's Blues', 'Written On The Sky'), είτε περισσότερο προσαρμοσμένα στις κινήσεις της μικρής ορχήστρας που τον συνοδεύει εδώ. Πάνος Πανότας
5. Killers - Hot fuss
Ο εν λόγω δίσκος καραλέει σ' αυτούς που μείναν ξεκρέμαστοι από τον χαμό των Pulp, από την κατρακύλα των Blur και των Oasis, θα φανεί άκρως ενδιαφέρων στους νοσταλγούς των Cure όταν αυτοί υπήρξαν πιο happy και των πρώιμων μανιασμένων U2 και τέλος θα συγκινήσει με την αφέλειά του τους 30 something-παντρεμένους-με-παιδιά που δεν αποποιούνται την νεορομαντική τους εφηβεία. Ιάκωβος "Rude boy" Κομνηνός
6. Encre - Flux
Το τόξο της διαδρομής αυτής της μουσικής τέμνει τη σύγχρονη avant-garde, την underground κλασική και το μεταμοντέρνο post-rock της μετα-Constellation εποχής. Στα πρόθυρα του ιδιοφυούς, ο Yann Tambour και το project Encre δίνουν τον σπουδαιότερο δίσκο που ακούσαμε μέχρι στιγμής από τη Γαλλία για το 2004 και έναν από τους καλύτερους εναλλακτικούς της χρονιάς συνολικά. Πάνος Πανότας
7. Manyfingers - Manyfingers
Πολυτάλαντος οργανοπαίχτης, ο Cole παίζει εδώ τα πάντα μόνος του, από ισπανική κιθάρα, τύμπανα και ξυλόφωνο, μέχρι πιάνο, ακορντεόν, τσέλο και melodica, απλώνοντας ένα ευρύ μεταμοντέρνο ηλεκτρο-ακουστικό φάσμα, το κέντρο του οποίου μπορεί να βρεθεί με αρκετή σαφήνεια στη συναισθηματική εκπομπή του συνθέτη, τα όρια του, ωστόσο, δεν είναι ακριβή και σχεδόν εξαφανίζονται στην κινούμενη, θιασώτικη κινηματογραφία της μουσικής του, τραβώντας για αλλού. Πάνος Πανότας
8. Lars Horntveth - Pooka
Τον Lars Horntveth τον μάθαμε στους δίσκους των Jaga Jazzist ως ένα συνθέτη με φαντασία και έναν άψογο τεχνικά πνευστό. Στο παρόν αδράχνει τις συμπτώσεις και μας εκπλήσσει με τις ικανότητές του και αλλού - στις ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες, στο μπάσο, στο πιάνο, στα πλήκτρα και στο βιολί, δείχνοντας μια πολυσχιδή μουσική προσωπικότητα. Πάνος Πανότας
9. Blonde Redhead - Misery is a butterfly
Ένας δίσκος που αποκαθιστά το κύρος μιας ιστορικής εταιρείας και επαναφέρει το πληγμένο της γόητρο στα 00s. Συνάμα, αποτελεί την πιο ώριμη στιγμή των Blonde Redhead, τη μόνη που θα μπορούσε να ακολουθήσει την ενηλικίωση του 'Melody Of Certain Damaged Lemons'. Η art-pop απέκτησε το σύμβολό της για το 2004, εξέχον και βαρυσήμαντο. Πάνος Πανότας
10. DJ Krush - Jaku
Ο τίτλος που διάλεξε να δώσει στη νέα του δουλειά ο DJ Krush μεταφράζεται στα ελληνικά ως γαλήνη ή ηρεμία. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτή είναι η δική του εικόνα για μια χώρα που όλες οι υπόλοιπες πιστεύουν πως κινείται αδιάκοπα και φλερτάρει αποκλειστικά με το μέλλον, μια 'μικρή Δύση' ριζωμένη στην άπω Ανατολή. Αυτή την εικόνα πλασάρει αβίαστα ο Krush σε ένα δίσκο ηλεκτρονικής μουσικής ισάξιο μιας σημαντικής διαπολιτισμικής έρευνας για το σμίξιμο της Δύσης με την Ανατολή. Ο DJ Krush άγγιξε με χάρη το leftfield hip hop πάνω που όλοι νομίζαμε οτι δύσκολα θα ξανακούγαμε άξιο εκπρόσωπο του είδους. Γιάννης Ασπιώτης
11. Tom Waits - Real gone
Μικροί βίοι ιδιαίτερων ή ασήμαντων ανθρώπων περνούν σαν σε παρέλαση : εδώ η Horse Face Ethel και τα Marvelous Pigs της in satin, εδώ η μονόφθαλμη Myra (the queen of the galley who trained the Ostrich and the camels), η Yodelling Elaine, ο Funeral Wells, ο Mighty Tiny. Το Green Grass τραγουδιέται από έναν νεκρό αλλά είναι από τα ερωτικότερά του : Lay your head where my heart used to be / Hold the earth above me / Lay down in the green grass / Remember when you loved me. Και μόνο αυτός μπορεί να ριμάρει την Ford με το sword και να παραδέχεται μέσα στον πανικό του "Everyone wants to know how it is going to end". Λάμπρος Σκουζ
12. Nick Cave & the Bad Seeds - Abattoir blues/The lyre of Orpheus
Tο 'Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus' είναι η καλύτερη δουλειά του Cave τα τελευταία δέκα χρόνια. Περιέχει πολύ καλές συνθέσεις, σχεδόν απλησίαστες από άλλους, μοναδική ερμηνεία και έντονα προσωπικούς στίχους. Δεν είμαι βέβαιος, όμως, κατά πόσο μπορεί να συγκινήσει τους παλιούς φίλους του, παρά την αδιαμφισβήτητη ποιότητά του. Μέχρι χθες ήμουν σίγουρος ότι ο Cave δεν έχει να προσθέσει τίποτα πλέον σε μια τέλεια και επιτυχημένη από κάθε πλευρά καριέρα. Με το 'Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus' μένω μετέωρος. Bασίλης Παυλίδης
13. Modest Mouse - Good News For People Who Love Bad News
Με το 'Good News For People Who Love Bad News' επιστρέφουν μετά τέσσερα χρόνια, στα οποία ο Brock αντιμετώπισε τους προσωπικούς του δαίμονες και πολλές δύσκολες καταστάσεις ώστε ο τίτλος ν' ακούγεται αυτοσαρκαστικός, όπως άλλωστε και η φαινομενικά απλοϊκή uptempo μπαλάντα 'The Good Times Are Killing Me' που κλείνει τον δίσκο. Ο ίδιος δηλώνει ότι οι κακές εποχές πέρασαν και το Good News το πιστοποιεί, καθώς εδώ ο ήχος ακούγεται σίγουρος και τα τραγούδια περισσότερο συνεκτικά από ποτέ. Γιάννης Παπαϊωάννου
14. Seachange - Lay of the land
Ο τραγουδιστής είναι οδοστρωτήρας. Δεν του αρέσει ο κόσμος, δεν έχει λόγους να πανηγυρίσει. Είναι θλιμμένος, οι λέξεις του σβήνουν στο τέλος των φράσεων. Αναρωτιέμαι αν θα μου άρεσε το γκρουπ χωρίς τη χροιά του, χωρίς αυτό το συναισθηματικό τόνο μέσα στη δίνη των χορδών. Συχνά βάζει τις φωνές. Τότε τον καλύπτουν οι κιθαρίστες του, μια western φάση σα να λέμε. Άλλοτε ανοίγει παρένθεση, απαγγέλλει για λίγο, την κλείνει και συνεχίζει άδοντας. Έχουν και μια βιολίστρια που απλώνει το χαλί της ή ρίχνει διακριτικές δοξαριές. Χρωματίζει το αποτέλεσμα χωρίς αμφιβολία. Θα μου λείψει κι αυτή αν απουσιάζει από τον επόμενο δίσκο. Μπάμπης Αργυρίου
15. Morrissey - You are the quarry
Mε άλλα λόγια, το "You Are The Quarry" είναι σπουδαίο, όχι επειδή έρχεται από κάποιον που έχει σπουδαίο παρελθόν και στον οποίο έχουμε μάθει να συγχωρούμε όλα τα στραβοπατήματά του, αλλά διότι η καλλιτεχνική του ουσία είναι τέτοια που μπορεί να σταθεί ως ένας από τους κομψότερους, αρτιότερους και πιο ευαίσθητους pop δίσκους της χρονιάς. Τώρα, αν ο δημιουργός του είναι κάποιος που πριν από μερικά χρόνια τραγούδησε "last night I dreamt that somebody loved me", ακόμα καλύτερα: εκτός από τη χαρά του να ακούς ένα συναρπαστικό album, έχεις και τη χαρά να βλέπεις ένα δικό σου άνθρωπο από τον οποίο δεν περίμενες πλέον πάρα πολλά, να σου κάνει το μεγαλύτερο δώρο. Τάσος Πατώκος
16. Swod : Gehen
Το 'Gehen' είναι ένας μοναδικός δίσκος εγκεφαλικής αποπλάνησης και αισθητικής γλυκύτητας, λαμπερός μέσα στην ίδια τη μελαγχολία του. Οι δυο μουσικοί χτίζουν ένα εξαιρετικό ηχοτοπίο που δένει απροκάλυπτα ωμά το ρομαντικό και σχεδόν ιμπρεσιονιστικό πιάνο του Wohrmann με τις αυτοαναιρούμενες ηλεκτρονικές παρεμβάσεις και το στακάτο μπάσο του Doerell. Γιάννης Ασπιώτης
17. Delays - Faded seaside glamour
Το πλοίο είναι έτοιμο να σαλπάρει και να απλώσει τα κατάλευκα πανιά του για να σχίσει τα υπερωκεάνια καταγάλανα μανιασμένα κύματα, επιταχύνοντας τους ρυθμούς του. Και ξαφνικά η εικόνα αποκτά και ήχο, και τι ήχος είναι αυτός του "Nearer than heaven", Byrd-esque ακόρντα με Suede-esque ρυθμό και μια φωνή που φτάνει σε απόσταση αναπνοής από τον παράδεισο! Ιάκωβος "Rude boy" Κομνηνός
18. Air - Talkie walkie
Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολικός ή αν είναι πολύ νωρίς, αλλά μου φαίνεται ότι το συγκεκριμένο δισκάκι έχει ήδη βρει μια θέση στα καλύτερα του 2004 (λίγο μετά του Ολυμπιακούς-αχαχαχα). Στο μεταξύ, οι δύο Γάλλοι έχουν ήδη αρχίσει να αιωρούνται και να βλέπουν τον κόσμο να υποκλίνεται. Το άλμπουμ τους αυτό έχει βαρεθεί να εισπράττει διθυραμβικά σχόλια από τον παγκόσμιο μουσικό -και όχι μόνο- τύπο και όχι άδικα. Έτσι κι εδώ δε θα πρωτοτυπήσουμε... Ηλίας Νικολαϊδης
19. Arcade Fire - Funeral
Σαν να υπήρχε κάτι που δεν κολλούσε αλλά δεν ήξερα τι. Θύμιζε Talking Heads και Pixies και Mercury Rev μαζί και η φωνή Conor Oberst και Jonathan Donahue. Αλλά δεν ξεκολλούσα με τίποτε από το δίσκο. Ειδικά από κάποια τραγούδια, με πρώτο-πρώτο το 'Neighborhood #2': Ακορντεόν, θυελλώδη έγχορδα, παραμορφωμένα φωνητικά (κραυγές) και δυνατές κιθάρες. Αφού έχεις ακούσει το δίσκο πέντε έξι φορές και θέλεις κι άλλο, το παραδέχεσαι: Καλός πρέπει να είναι. Θανάσης Παπαδόπουλος
20. Κasabian - Kasabian
Δυνατό χαρτί των Kasabian είναι τα ηχητικά εφέ που κοσμούν την παραγωγή και που είναι πιο εμφανή στα instrumental του δίσκου "Οvary stripe" & "ΙD". Κατά τα άλλα πολύ εθιστικό αν και πατάει σε παλιά άσματα των Happy Mondays είναι το χιτ "Lost Souls Forever (LSF)", όπως "LSD" αλα Northside. Ο ύμνος των νεο-baggy trousers είναι το ενδιαφέρον acid-track "Processed beats", που θα το χαρακτηρίζαμε ανεπανάληπτο αν δεν είχε προηγηθεί το πανομοιότυπο εγχείρημα των Stone Roses "Fool's gold" δεκατέσσερα χρόνια πριν! Ιάκωβος "Rude boy" Κομνηνός
