2006 : Τα καλύτερα (μέρος 2ο)

Κερνάω... Depon!! Εντός, εκτός και επί τα αυτά του 2006.
του Πάνου Πανότα

Ξανά μανά στην αφετηρία, ξανά μανά τούμπα την κλεψύδρα. Φέτος, όμως, θέλοντας και μη κρατάω παραμάσχαλα το Time της τελευταίας βδομάδας του 2006. Το οποίο για πρώτη φορά (από το 1927 παρακαλώ) ανακήρυξε πρόσωπο της χρονιάς όχι κάποιον ονομαστό ισχυρό, αλλά τον ανώνυμο e-άνθρωπο του net, δηλαδή εμένα κι εσάς, τους άμισθους εργάτες της πληροφορίας. Το υπ' αριθμών 28 κι 29 δισέλιδο, δε, του Lev Grossman αποτελεί την επιτομή όλων όσων θέλαμε να ακούσουμε και κανείς δε μας έλεγε. Το κόβω πολύ σύντομα για κορνίζα, φάτσα τοίχο μπρος απ' το κομπιούτερ πολλών εξ ημών. Η εποχή που μας είχαν κλασμένους ή δακτυλοδεικτούμενους φαίνεται να περνάει ανεπιστρεπτί. Η σελίδα γύρισε.

Με σιγουρότερο αέρα στα πανιά μας, λοιπόν, προχωράμε στο αποκορύφωμα της τελετής λήξης: την ετήσια ανασκόπηση που τόσο περιμέναμε αλλήλοις. Και τι λέμε; Ένα θριαμβευτικό "επιτέλους" που οι μουσικές αγελάδες σα να άρχισαν και παχαίνουν! Ο χρόνος που μόλις του κλείσαμε την πόρτα ήταν ένας απ' τους καλύτερους τελευταίους. Βέβαια, σ' αυτή μας την ασχολία δε χρειάστηκε ποτέ να πενθήσουμε, αξιέπαινα πράγματα βγαίνουν συνεχώς (α' κανόνας ο άτυπος). Απόλαυση είναι να τα ανασύρουμε, να τα μοιραζόμαστε, να τα δωρίζουμε. Όπως η διαδρομή του λευκού ιππότη στο "Eldorado" του Edgar Allan Poe, κι ας γράφει ο εμπνευστής του ότι το ψάξιμο είναι μάταιο. Και καταλήγοντας, πέφτουμε με τα μούτρα στη συρραφή, να συνθέσουμε ένα όλον της χρονιάς που έφυγε απ' τα σκόρπια κομμάτια του καθενός μας. Ένα όλον που φαντάζει τόσο ακαταμάχητα όμορφο.

Συμβαίνει σχεδόν πάντα, και ας το ξεχνώ. Πέρυσι, ωστόσο, ξανασκέφτηκα πολύ το τι σημαίνει να απειλείται ένας συνθέτης κυρίως απ' τη μεγάλη ιδέα που πιθανόν έχει για τον εαυτό του. Κάτι ο Scott Walker (μπορούσε να αντλήσει και να αποκτήσει ένα αξιοσέβαστο νόημα, αλλά δεν το έκανε), κάτι οι The Divine Comedy, Matmos (μάλλον προσδοκούσα περισσότερα από όσα μπορούσαν να προσφέρουν), κάτι οι Current 93 (ζωντανά έσκισαν, ο δίσκος τους εξαιτίας και της εσωτερικής του πολυμορφίας αμφισβητείται), κάτι οι Cat Power, Tuung (δε φάνηκε να το προσπάθησαν ιδιαίτερα)... Πιο πολλούς καταμετρημένους σ' άλλο πρόσφατο έτος δεν είχα.

Και ξέρετε πού κατέληξα (αν και παίζεται); Αν θέλουμε να ακούμε πραγματικά εξαιρετική μουσική θα πρέπει να δίνουμε στους καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα πολύ λίγα μέσα. Να τους σπρώχνουμε να δουλέψουν με το μυαλό και τις πρόβες και όχι με την κονσόλα και τα προγράμματα επεξεργασίας ήχου, και στη συνέχεια τους καλεσμένους-κράχτες που διεκπεραιώνουν. Έχουμε χωθεί μέχρι το λαιμό σ' ένα φαύλο κύκλο και αρχίζουμε σταδιακά να μη θυμόμαστε. Να μην ξεχωρίζουμε μέσα στον όγκο που μας στουμπώνει τα αυτιά, αλλά και το μυαλό. Να συνηθίζουμε το μέτριο, το εύκολο, το a priori λάθος τελικά.

Προτείνω έντεκα εστέτ δίσκους που να καταλαβαίνει κανείς απ' τα πρώτα κιόλας λεπτά τους ότι είναι αληθινά σπουδαίοι. Να απαιτούν τις λιγότερες αναλύσεις και να δείχνουν συνάμα, όσο γίνεται, και το πιο αγαπημένο μου παράδοξο τελευταίως: όταν γίνεται προσπάθεια να παραχθεί κάτι με τον αέρα του "επαναστατικού" όντας εξ' ολοκλήρου εντός στους θεσμούς που καθορίζουν οι εταιρίες, οι διανομείς, τα περιοδικά, ηλεκτρονικά ή μη, κ.τ.λ., αλλά χωρίς, παρόλα αυτά, να μας αφήνει στο σκοτάδι η έλλειψη σαφήνειάς του. Γι' αυτό τον λόγο, αλλά και για πάρα πολλούς ακόμη, οι κάτωθι επιλογές θα είναι κι αυτές που θα θυμάμαι περισσότερο από το 2006, ένα έτος που έκανα τις περισσότερες ανατροπές στην ίδια τη ζωή μου από τότε που απολύθηκα από φαντάρος.

Σταματήστε να προσεγγίζετε τη μουσική απ' τη στενή σκοπιά του καταναλωτή. Ακούστε την!

A. ΔΙΣΚΟΙ

1. RYAN TEAGUE - Coins & Crosses
Για τι απ' όλα να μιλήσω; Το πνεύμα; Την ιδιοφυή έκφραση; Το απροσδιόριστο (λες και του λείπουν οι ευκλείδειες διαστάσεις) του βάθους; Τέτοια αραχνοΰφαντη έμπνευση δε θα μπορούσε, ευτυχώς, να μείνει στο όνειρο. Καθηλωτικό άλμπουμ.

2. MANYFINGERS - Our Worn Shadow
Ένα στιβαρό βήμα ευθεία μπροστά είναι το comeback του Chris Cole. Δε μπορώ να σκεφτώ και πολλούς μουσικούς ή συνθέτες που να τους χαρακτηρίζω χωρίς σκέψη ως αξιοθαύμαστα ακέραιες αξίες. Ίσως το άλμπουμ με το δυνατότερο "κέντρο".

3. BARDI JOHANNSSON - Haxan
Αυτός πάλι σε κάνει να αισθάνεσαι σα να προέρχεσαι από έναν άλλο κόσμο. Κι απλά βγήκες μια σύντομη βόλτα σ' αυτόν εδώ, πριν επιστρέψεις πίσω με το σούρουπο. Εδώ βρίσκεται και το πιο καταλυτικό opening track που εντόπισα πέρυσι σε δίσκο.

4. CLINT MANSELL - "The Fountain" soundtrack
Τα 46' του soundtrack της νέας Darren Aronofsky ταινίας αρκούν για να πω ότι: ο Mansell ολοκληρώθηκε μεγαλειωδώς ως συνθέτης, οι Mogwai του 2006 ήταν καλύτεροι ως performers παρά ως συνθέτες, και οι Kronos Quartet παραμένουν ένα αλάνθαστο μουσικό trademark.

5. THE BLACK HEART PROCESSION - The Spell
Η παλιότερη συνταγή που ξέρει ο άνθρωπος για να φτιαχτούν μεγάλα τραγούδια, απαράλλαχτη εδώ και δεκαετίες, είναι συνάμα κι ένα υπόγειο ρεύμα που δε στερεύει ποτέ του. Ο Pall Jenkins είναι απ' τους τελευταίους υπερασπιστές της.

6. HALMA - Back To Pascal
Φανταστείτε τέσσερα αόρατα πινέλα, τευτονικής προέλευσης DNA, να ζωγραφίζουν πάνω στο λυκόφως. Τηρουμένων των αναλογιών πιθανόν και να πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς.

7. JΟHANN JΟHANNSSON - IBM 1401, A User's Manual
Το γυρόφερνε και επιτέλους το κάνει το πολυπόθητο άλμα του στους μεγάλους της σύγχρονης σύνθεσης διαμέσου μιας πειστικά "αργόσυρτης" ατμόσφαιρας. Συνάμα, επανέφερε και τη 4ad σε μια κάποια αξιοπιστία, ρετάλι είχε καταντήσει.

8. CLOGS - Lantern
Αυτή τη φορά με σαφέστερα όρια, υπολογισμένοι και μετρημένοι σε σχέση με καθαυτό τους το παρελθόν, μετατοπίζουν αναπόφευκτα και το κέντρο βάρους τους προς το εντυπωσιακότερο. Καιρός ήταν!

9. JOANNA NEWSOM - Ys
Λένε πως μια μικρή αλήθεια είναι προτιμότερη από ένα μεγάλο ψέμα. Όπως λένε και ότι η αληθινά σπουδαία μουσική δε χρειάζεται να μένει απλώς στο να είναι όμορφη ή χαριτωμένη. Η κοπέλα έχει ξεφύγει, απ' το παρθεναγωγείο, απ' την καλύβα του δάσους, απ' οπουδήποτε.

10. ESPERS - II
Πιο ηλεκτρικοί σε σχέση με το πρώτο τους, ξεμυτίζουν σ' ένα μυθικό αλώνι όπου το γοτθικό ενός Gustave Flaubert αλληλοσπαράσσεται με το ψυχεδελικό κάποιων The Trees. Μια μονομαχία που μαίνεται επί πέντε δεκάλεπτα αλλά νικητή δεν αναδεικνύει. Τέλεια!

11. DOLLBOY - Casual Nudism
Συγκρατήστε το όνομα του λονδρέζου Oliver Cherer, κάποτε στους Cooler. Τώρα μάλλον δεν σας λέει και πολλά, στο μέλλον, ωστόσο, τον βλέπω να σας τα λέει μαζεμένα, αφού από τόσο νωρίς έδωσε ένα σχεδόν instrumental δίσκο σκέτο καλειδοσκοπικό χάρμα.

B. ΚΟΜΜΑΤΙΑ

1. KAADA - Celibate
2. STUART A. STAPLES - Goodbye To Old Friends
3. PONY UP - Dance For Me
4. MATSON JONES - Exes And Ohs
5. PUMAJAW aka PINKIE MACLURE & JOHN WILLS - Buttons
6. LEAFCUTTER JOHN - Let It Begin
7. TOUMANI DIABATE'S SYMMETRIC ORCHESTRA - Ya Fama
8. ANOICE - Asprin Music
9. ENCRE - Dogma, Africana & Math Folk Two
10. PAOLO FRESU/ URI CAINE - Si Dolce Ε Il Tormento
11. VΑRTTINΑ - Maaria

* * * * * * * * * *

You have put a spell on me
του Αντώνη Ξαγά

2007 (πόσο "φουτουριστικό" δεν ακούγεται αλήθεια!). Και το 2006 άλλη μια χρονιά, σβησμένο κερί... Έθιμο κάθε τέτοια εποχή οι απολογισμοί. Κάθε χρόνο όλο και πιο δύσκολοι! Η παραγωγή μουσικής έχει γιγαντωθεί, τόσο της εταιρικής όσο και αυτής που κυκλοφορεί ελεύθερη στο διαδίκτυο. Η ανακάλυψη του καλού (ότι κι αν σημαίνει αυτό) απαιτεί πλέον την υπομονή σύγχρονου ...χρυσοθήρα του Παγγαίου! Παράξενες εποχές... Υπάρχει αλήθεια εμβληματικός δίσκος για το 2006; Ποιος είναι ο δίσκος με τον οποίο θα ταυτιστείς, ο δίσκος που θα λιώσεις στα ακούσματα; (δεν γίνεται πλέον και τεχνικά αυτό!). Και που θα τον βρεις; Στο δισκοπωλείο, στον σκληρό σου δίσκο, στην τεράστια χωματερή του MySpace; Όσο για το νέο... To σύνθημα της εποχής (και όχι μόνο στον ...Δήμο Αθηναίων!) είναι "ανακύκλωση τώρα!". Το 1986 δεν διαφέρει και πολύ από το 2006, το Uncut ψηφίζει σαν καλύτερο δίσκο του 2006 αυτόν του Bob Dylan, και δεύτερο των Scritti Politti (!)... Φαντάζομαι ήδη δίσκο του 2025 τον νέο των Depeche Mode. Καλά τα λέει ο Ουμβέρτος ο Έκο! Με το βήμα του κάβουρα... Ε, ρε ένα punk που μας χρειάζεται!

Στα δικά μας τώρα, που λεν και στα δελτία ειδήσεων! Ησυχία... Οι γνωστοί 300 του Λεωνίδα ασχολούνται (άντε να προσθέσω και τους 700 Θεσπιείς) και κάτι ελάχιστοι δημιουργούν ερήμην της μεγάλης μάζας των πάσης φύσεως σκυλάδικων. Και ας σταματήσει πια αυτή η κενού νοήματος καραμέλα για ελπιδοφόρα σχήματα, καλλιτέχνες... Ζούμε άλλωστε στη χώρα που έχει μια τεράστια παράδοση να θάβει τις Ελπίδες της, και μάλιστα νωρίς... Και πέσαμε όλοι πάνω σε μια Monika (που νομίζω αν λεγόταν ...Ευθύμης δεν θα έβλεπε προβολή ούτε επί πληρωμή) και στους Mary & the Boy και το πριόνι τους. Έτσι να φτιάξουμε τα δικά μας μικρο-ανθυπο-hype μπας και παραμυθιαστούμε!

11 δίσκοι

1. The spell - Black Heart Procession
Ουσία, συμπυκνωμένο ζέον συναίσθημα, ατμόσφαιρα στοιχειωμένη από μοιραίους έρωτες που δεν ευοδώθηκαν, από μια μπάντα που εδώ και μια δεκαετία ακολουθεί τη δική της σταθερή και συνεπή πορεία της. Το δε "Γράμμα" τους είναι από τα πιο δακρυγόνα κομμάτια της χρονιάς! (ποιό άραγε θα επιλέξει ο Κοκκινόπουλος για τη 10η εντολή;)

2. Progress-reform - Iliketrains
Κάπως έτσι θα ακούγονταν οι Godspeed αν είχαν εντρυφήσει περισσότερο στο post-punk! Και αν ληφθεί υπόψη ότι κι εμένα με γοητεύουν τα τραίνα, δεν ήθελα και πολύ να δαγκώσω τη ...λαμαρίνα με τούτους τους τύπους από το Leeds...

3. II - Espers
Η κολλεκτίβα αυτή έχει πιάσει το μαντήλι σε έναν χορό που έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά... Με ρίζες που χάνονται βαθιά στον αγγλικό μεσαίωνα, και κρίκους στην αλυσίδα ονόματα όπως οι Incredible String Band, οι Fairport Convention και οι Current 93... Άξιοι, άξιοι!

4. Black ships ate the sky - Current 93
"Θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερα για το δίσκο αυτό. Τις προκαλεί εύκολα αυτές τις συναισθηματικές υπερχειλίσεις ο Tibet... Αλλά θα ήταν μάταιο και περιττό! Άλλωστε η πραγματική δύναμη τέτοιων έργων κρύβεται στα άρρητα..." Θα συμφωνήσω μαζί μου!

5. The ape of Naples - Coil
Αγαπώ τις μπάντες με ιδιαιτερότητες! Δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάποια πιο ιδιαίτερα "ρομαντική" από τους Coil! Δίσκος-αντίδωρο υπέρ της μνήμης του Jhon Balance...
6. In bocca al lupo - Murder by Death
"Στο στόμα του λύκου" σημαίνει ο τίτλος... Και στα δίχτυα του Κακού θα συμπλήρωνα! Το οποίο Κακό ως γνωστόν είναι και το αλατοπίπερο της τέχνης... Η τέχνη των Murder by Death θέλει πάθη που να φτάνουν στα άκρα, ιστορίες εμπνευσμένες από τη Θεία Κωμωδία, ψυχοδράματα του περιθωρίου και δολοφονικές μελωδίες. Όσοι πιστοί...

7. Nisht Azoy - Black Ox Orkestra
Σαν ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο... Στην εβραϊκή παράδοση και τα klezmer τραγούδια της. Τα οποία κουβαλάνε στο γονίδιο τους μια απύθμενη μελαγχολία! Αυτή της συνεχούς φυγής και του διαρκούς νόστου. Ηρεμιστικός δίσκος... Black Ox Orkestra, όχι Prozac!

8. The crane wife - The Decemberists
Οι Δεκεμβριανοί με τον φετινό τους δίσκο ουσιαστικά κατοχυρώνουν τα "κεκτημένα" από τον προηγούμενο. Και ας ηχογραφούν πλέον σε "επάρατη" πολυεθνική! Αν και μεταξύ μας, ποτέ δεν κατάλαβα ποια είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ μιας πολυεθνικής και μιας "ανεξάρτητης"...

9. Night On Earth - Night On Earth
Να ομολογήσω την "αμαρτία" μου; Λοιπόν, δεν δίνω δεκάρα για την τοπική ελληνική σκηνή, τσαντήρι, φάτνη ή ότι άλλο θέλετε! Δεν κόπτομαι για την όποια υποτιθέμενη αναβάθμισή της (πως γίνεται άραγε αυτό σε κάτι ανύπαρκτο;) Προσωπικά, δεν κοιτάζω τη μουσική στην εθνική της ούγια, αν είναι ...ονομασίας προέλευσης σαν τα τυριά και τα κρασιά! Δεν υποστηρίζω κανέναν μουσικό απλώς και μόνο επειδή ηχογραφεί στην Κυψέλη και όχι στο Kensington ή στο Βερολίνο ή στο ...Τιμπουκτού! Και για να καταλήξω: αυτός ο δίσκος θα ήταν σε τούτη τη λίστα ανεξαρτήτως καταγωγής...

10. Elan Vital - Pretty Girls Make Graves
Δίσκος "άχρονος", θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει οποτεδήποτε μετά το 1985. Παραδοσιακός κατά μία έννοια δηλαδή. Καλές κιθάρες, σωστές επιρροές, ωραία φωνητικά, διακριτικά πλήκτρα. Όπως λέγαμε παλιά, ένας καλός alternative δίσκος! Μπορεί να μην διεκδικεί ούτε δάφνες (ούτε κανένα άλλο ...φυτό) πρωτοτυπίας, αλλά δεν είναι πάντα αυτό το ζητούμενο!

11. Let's get out of this country - Camera Obscura
Όπως ξέρουν όλοι (οι καλοί τουλάχιστον) μάγειρες, όταν ένα φαΐ είναι απλό και απαιτεί λίγα υλικά, αυτά θα πρέπει να είναι κορυφαίας ποιότητας. Ειδάλλως το αποτέλεσμα είναι επίπεδο, άγευστο έως και άθλιο ενίοτε. Οι ίδιοι κανόνες ισχύουν και για την pop μουσική. Δεν είναι όμως εύκολο να βρεθεί πάντα το ΑΑ υλικό! Για αυτό και η pop είναι από τα είδη με την περισσότερη σαβούρα... Για αυτό και στην pop βρίσκεις πιο εύκολα καλά singles παρά ολόκληρους δίσκους...

11 τραγούδια (αυτά σε τυχαία σειρά)

1. Follow these eyes - Hidden Cameras
Gay folk church music; Αίσχος! Τι γυρεύει η λέξη gay στην ίδια πρόταση με την εκκλησία;; Τραγουδάρα πάντως! Θα μπορούσα κάλλιστα να είναι και Go Betweens, και δύσκολα μπορώ να σκεφτώ καλύτερο κοπλιμέντο για pop μπάντα...

2. Military fashion show - And One
Βάλε το μαύρο vinyl φουστάνι, εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά, τη sexy μπότα και την ...αδιάκριτη ζαρτιέρα, και εμπρός στην ...πίστα! Από τις καλές χορευτικές EBMιές της χρονιάς.

3. Pimp Ballad - Black Sun Productions
Αν ήμουν βουδιστής και πίστευα στις ...μετεμψυχώσεις τούτα δω τα παλικάρια από την Ελβετία, θα ήταν από τους καλύτερους υποψήφιους για διαιώνιση του πνεύματος των Coil! Απολαυστική αυτή η διεστραμμένη διασκευή τους στην ήδη διεστραμμένη μπαλάντα των Weil-Brecht που περιγράφει τη ...χαρισάμενη ζωή σε ένα πορνείο!

4. 20 Hz - Covenant
Είναι δυνατόν η αλεπού να είναι 100, και το αλεπουδάκι 101; Πολλά χρόνια στο κουρμπέτι της σκοτεινής electro οι Covenant, αλλά ακόμη έχουν την ικανότητα να γράφουν τέτοια κομμάτια που βάζουν τα γυαλιά στον υπόλοιπο EBM συρφετό.

5. Budapest - Poni Hoax
Αν και ο αρχισυντάκτης μας να χαρακτήρισε κάπου το συγκεκριμένο κομμάτι "αμήχανο", θα τολμήσω να έρθω σε ...κάθετη ρήξη μαζί του και να ομολογήσω ότι πολύ μου άρεσε! Μην ακούσω εγώ ξυραφένιο synth bass και ψυχρά sexy ερμηνεία (από την συνελληνίδα μάλιστα Olga Kouklaki)...

6. You kept me waiting too long - Television Personalities
Τι περίπτωση κι αυτός ο Dan Treacy! Πορεία με απίστευτα σκαμπανεβάσματα, εκκεντρικός, από τους καλλιτέχνες εκείνους που θαυμάζουμε εκ του ασφαλούς, αλλά δεν θα θέλαμε να ζήσουμε τη ζωή τους, τα τελευταία χρόνια μπαινοβγαίνει στις φυλακές, εκεί όπου έγραψε και τούτο το συγκλονιστικό αριστούργημα με τα φευγάτα πλήκτρα! Δεν έχει σημασία που σε περίμενα τόσο πολύ αγάπη μου, σημασία έχει ότι τελικά ήρθες ...

7. Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου - Κόρε Ύδρο
Για τη δικτατορία του σκυλάδικου την κύρια ευθύνη δεν φέρουν οι ίδιοι "σκυλάδες"... Αυτή πέφτει βαριά πάνω σε όλη αυτή τη "συνωμοσία του γκρίζου" που αυτοαποκαλείται "έντεχνο". Αυτή που έχει ταυτιστεί με την αξύριστη ευαισθησία, την ανιαρή, τη "σοβαρή" δυσκοίλια στιχουργική... Οι Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες μοιάζουν με εξώφθαλμο ορθογραφικό λάθος σε αυτό το περιβάλλον. Μπορεί να μην είναι "εξαγώγιμοι" αλλά χρειαζόμαστε και ένα καλό τραγούδι που να μιλάει στη γλώσσα μας...

8. Incurable - Piano Magic
Παλιά αδυναμία και πάθος οι Piano Magic... Και έχοντας μάθει να υποκύπτω τόσο στα πάθη όσο και στις αδυναμίες μου, αδυνατώ να αγνοήσω αυτό το σεμνό και κομψό EP που έβγαλαν μέσα στο 2006. Ανίατες αγάπες...

9. Exes and ohs - Matson Jones
Ότι πιο "rock" (ας μην διαβαστεί "rawk"!) άκουσα μέσα στη χρονιά! Όχι, οι κιθάρες δεν βαράνε, ούτε τσιρίζουνε... Όμως το τρίπτυχο μπάσο, ...βιολοντσέλο, drums μεγαλουργεί!

10. Tunis - Barbara Carlotti
Μ' άρεσαν πάντα οι ...Γαλλοπούλες! Ειδικά οι τρυφερές, ευαίσθητες και κλασάτες... Και ακόμη πιο πολύ όταν ηχογραφούν για την 4AD! Κι ας κοντεύει η τελευταία να γίνει σαν τον Άγιο Παντελεήμονα! Κουτσοί, στραβοί...

11. Fuck off is not the only thing you have to show - CSS
Σουρπράιζ! Τι γυρεύει ένα trash porno-electro με επιπλέον ανόητους στίχους σε αυτή τη λίστα; Χμμ, μια φανατικιά (sic) φεμινίστρια ίσως έλεγε ότι ακούω μουσική και με το ..κάτω κεφάλι, και ίσως να μην είχε τόσο άδικο, αν και σε αυτή την περίπτωση θα διάλεγα τις πολύ πιο spicy-hot ισπανίδες Dirty Princess! Χρειαζόμαστε όμως και λίγη ελαφρότητα, ακόμη και κιτς σε τούτη τη ζωή! Και οι σημερινοί εικοσάρηδες, μετά από χρόνια, αυτά τα τραγούδια θα τα αναφέρουν και θα τα ακούν έχοντας το ίδιο ένοχο βλέμμα που έχει και ο σημερινός 30+ που αναθυμάται την italo disco, τη Samantha Fox και τους Modern Talking!

Mέρος 3ο από 7