2006 : Τα καλύτερα (μέρος 3ο)
2006 - ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ
του Γιάννη Παπαϊωάννου
Η παράσταση έχει τελειώσει πριν λίγο και στην σκηνή, μπροστά απ' την κατεβασμένη αυλαία με την επιγραφή "2006", συγκεντρωμένοι οι συντελεστές υποκλίνονται στο κοινό που χειροκροτά ενθουσιασμένο ένα απ' τα καλύτερα show των τελευταίων χρόνων. Επικεφαλής του θίασου στέκεται ένας ευγενικός νεαρός με λυπημένο χαμόγελο μικρότερο κι απ' της Giokonda (άγνωστο αν ποτέ του χαμογέλασε περισσότερο), πίσω του μερικοί πολύχρωμοι δαίμονες κι από κοντά μια νεαρή με παράξενο βάψιμο και μαύρα εσώρουχα (μάλλον δεν πρόλαβε ν' αλλάξει). Παράξενο είναι αλήθεια κι ετερόκλητο το συγκεντρωμένο μπουλούκι στην σκηνή, στο βάθος μπορούμε να διακρίνουμε ακόμη και κάτι αμερικανάκια με παραδοσιακές βαλκανικές ενδυμασίες, οι περισσότεροι όμως είναι rockers, κάποιοι απ' αυτούς αρκετά θερμόαιμοι. Μερικοί κρατούν σημαίες, λείπει όμως η βρετανική καθώς η από εκεί συμμετοχή περιορίστηκε στα πυροτεχνήματα. Άλλοι χαμογελούν νευρικά γνωρίζοντας ότι μάλλον θα γίνουν ο στόχος του επόμενου αφιερώματος στο 'Mic' για εκείνους που δεν ξέρουν πότε να σταματήσουν, κι η καναδική αντιπροσωπεία όμως δεν φαίνεται ευχαριστημένη. Υπάρχουν και μερικοί που στέκονται λίγο παράμερα, βετεράνοι όλων σχεδόν των παραστάσεων από τότε που μπορούμε να θυμηθούμε. Ανάμεσά τους ένας ξερακιανός με πολύχρωμο πουκάμισο και απλανές βλέμμα, ένας σγουρομάλλης με ύφος απροσάρμοστου κι ένας παππούς που μοιάζει ν' αγνοεί την παρουσία των υπολοίπων. Πρέπει όμως να πάρουμε τα πράγματα με την σειρά, καθώς η επόμενη παράσταση ξεκινά ήδη κι ένας σκοτεινός πρίγκηπας που ξαναφόρεσε τα μαύρα ρούχα του βιάζεται ν' ανεβεί στην σκηνή. Οι πρωταγωνιστές λοιπόν του '06:
Albums
1. The Black Heart Procession: The Spell
(με τα καλύτερα στοιχεία απ' τις προηγούμενες δουλειές και την επική μελαγχολία του έπλεξε το ξόρκι που μας κράτησε όλη την χρονιά -thank you Pall for the spell we're under)
2. Man Man: Six Demon Bag
(όταν το εκρηκτικό ταμπεραμέντο ξεχειλίζει απ' το cd player, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο είτε πρόκειται για μουσική τσίρκου, επικήδειο εμβατήριο της Νέας Ορλεάνης είτε, όπως συμβαίνει εδώ, και τα δύο μαζί)
3. The Dresden Dolls: Yes, Virginia
(ναι Amanda, η μόνη επιλογή που μας άφησες ήταν να γίνουμε μόνιμοι κάτοικοι στο γκροτέσκο κουκλόσπιτό σου)
4. Murder By Death: In Bocca Al Lupo
(στο δυσοίωνο american gothic σκηνικό που στήθηκε κάπου στην Indiana, ο Nick Cave κι ο Johnny Cash βυθίστηκαν στην 'Θεία Κωμωδία' περνώντας απ' την αμαρτία στην κάθαρση)
5. My Brightest Diamond: Bring Me The Workhorse
(εκλεκτική pop δωματίου από την Shara Worden, σύγχρονη νεράιδα και Illinoisemaker που ένωσε με ευθεία γραμμή την Nina Simone με την Bjork)
6. TV On The Radio: Return To Cookie Mountain
(το μετα-rock του καινούργιου αιώνα, μεταμοντέρνο fusion όπου soul, post-rock, doo-wop, post-punk, κιθαριστικός θόρυβος και electronica γίνονται αδιαχώριστα)
7. Two Ton Boa: Parasiticide
(η συνάντηση των Birthday Party με τους Dresden Dolls θα ήταν σκοτεινή, δραματική κι εκρηκτική)
8. Yeah Yeah Yeahs: Show Your Bones
(περισσότερη ουσία και λιγότερο attitude ήταν ο σίγουρος δρόμος για να ξεφύγουν απ' τα στενά όρια του νεοϋορκέζικου art-punk μιας χρήσης των αρχών των '00's)
9. Gossip: Standing In The Way Of Control
(με την ατελείωτη -όπως κι η ίδια- φωνή της, η Beth Ditto διαποτίζει με gospel ψυχή το άχρωμο σημερινό dance-punk βάζοντας φωτιά στα ρούχα της όπως αρμόζει στις μεγάλες soul κυρίες)
10. Archie Bronson Outfit: Derdang Derdang
(έντονο κι ωμό blues και garage-punk, παθιασμένο και αθεράπευτα κολλητικό, μας ήρθε αναπάντεχα απ' το Λονδίνο)
11. Get Cape, Wear Cape, Fly: The Chronicles Of A Bohemian Teenager
(πολιτικοποιημένη folk, punk και electronica συναντήθηκαν στον μποέμ αυτό νεαρό που έκανε οπωσδήποτε υπερήφανο τον Billy Bragg)
Ακόμη, όσα θα συμπλήρωναν το Top-20 (χωρίς σειρά):
The Low Frequency In Stereo: The Last Temptation Of...
Imitation Electric Piano: Imitation Electric Piano
Clinic: Visitations
The BellRays: Have A Little Faith
Islands: Return To The Sea
De Rosa: Mend
Howling Bells: Howling Bells
Shooting At Unarmed Men: Yes! Tinnitus!
Bat For Lashes: Fur And Gold
Στο μη διαγωνιστικό τμήμα οι βετεράνοι που παρατηρήσαμε πιο πάνω, παραμερίζουν ευγενικά για να περάσουν οι νεώτεροι:
The Residents: Tweedles
Tom Waits: Orphans
Sonic Youth: Rather Ripped
Τραγούδια
(εξαιρέθηκαν φυσικά τα albums της παραπάνω ενδεκάδας)
1. The Raconteurs: Steady As She Goes
2. Isobel Campbell & Mark Lanegan: Deus Ibi Est
3. Regina Spector: Apres Moi
4. Matson Jones: Exes And Ohs
5. Black Keys: Modern Times
6. Ms. John Soda: No. One
7. NoMeansNo: Mr. In Between
8. Peeping Tom: Sucker
9. The BellRays: Tell The Lie
10. Devastations: Sex And Mayhem
11. Sunset Rubdown: They Took A Vote And Said No
Κι ακόμη, μέχρι το 20 (χωρίς σειρά):
Yann Tiersen: State Of Shock
Devotchka: Venus In Furs
Cat Power: The Greatest
Young People: Forget
Calexico: Roka
The Walkmen: All Hands And The Cook
Oneida: The Misfit
The Thermals: Here's Your Future
Hellwood: Thank You, Lord
Τέλος, μια μεγάλη παύλα για το νεοσύστατο ελληνικό τμήμα καθώς ο,τιδήποτε αξιόλογο, εφόσον υπήρχε, θάπρεπε να βρίσκεται στις παραπάνω λίστες. Ατυχώς όμως οι εγχώριοι συντελεστές καταναλώνονται ευλογώντας τα γένια αλλήλων κι απέχουν απ' αυτές όσο κι ο Πιερικός απ' το Champions League. Ο διαχωρισμός βέβαια "ελληνικών" και "ξένων" θυμίζει σ' εμένα άλλες εποχές ημιμάθειας και ξενοφοβίας και θα είχε νόημα μόνο για τον προστατευτισμό της εγχώριας παραγωγής, κάτι που απαγορεύεται όμως ρητά ακόμη κι απ' την νομοθεσία της ευρωπαϊκής ένωσης. Η παύλα λοιπόν εδώ είναι μόνιμη.
* * * * * * * * * *
2006, 'Ετος Μότσαρτ
του Θανάση Παπαδόπουλου
Ευπρόσδεκτοι και όσοι νομίζουν ότι 'Ο Μαγικός Αυλός' είναι πορνοταινία ή θυμούνται το 2006 ως 'Έτος για την κινητικότητα των Ευρωπαίων εργαζομένων'.
Διορθώστε τα βιβλία σας
"Little Richard's First Law of Youth Culture": Ευχαρίστησε τα παιδιά, σοκάροντας τους γονείς τους. Δεν ισχύει πλέον. Οι γονείς δεν σοκάρονται με μουσικές. Ποιοι γονείς, ούτε ο Χριστόδουλος δεν σοκάρεται με τέτοια.
Το cd πεθαίνει
Το υποψιαζόμουν εδώ και 2-3 χρόνια αλλά φέτος το εμπέδωσα. Σε κανα-δυο χρονάκια το "πόσους δίσκους έχεις" θα ακούγεται τόσο πασέ όσο το "ζαχαροπλάστης είναι ο μπαμπάς σας;" Μετράμε σε GB πια. Σε λίγο δεν θα χρειάζεται καν να τα συμπιέζεις. Για να μην φοβόμαστε οι υποχόνδριοι ότι κάτι χάνεται...
Οι "11 δίσκοι της χρονιάς" σύντομα θα γίνουν "111 καλύτερα τραγούδια" ή "111 for your i-POD" να ξεμπερδεύουμε.
Το βινύλιο χωρούσε 45-50 λεπτά; Το cd 70-80; Και μετά; No limit? Σε κάθε νέα κυκλοφορία πρέπει να ακούμε remix, πρόβες και τσακωμούς στο studio; Το προσέξατε ίσως ότι η μέση διάρκεια ενός cd έχει πέσει τον τελευταίο χρόνο. Ευτυχώς. Δεν θέλει και πολύ μυαλό να καταλάβεις ότι το να κυκλοφορείς σαβούρα είναι τελικά εις βάρος σου.
Αλλά η μουσική ζει!
Και τελικά είναι πιο διασκεδαστική όταν παίζεται (και) με μουσικά όργανα εκτός από υπολογιστές. Αυτοί που κοπανούσαν κιθάρες και τύμπανα στα γκαράζ το ήξεραν πάντα. Τώρα και οι laptop-άκηδες "μολύνουν" τον ήχο τους με παραδοσιακά όργανα.
Με τον όρο 'indie rock' αναφερόμαστε πλέον σε παρελθούσες δεκαετίες. Ας πούμε φέτος οι indie δίσκοι κυκλοφόρησαν από τους Yo La Tengo, Built To Spill, Sonic Youth κλπ. Άντε και τους αγαπημένους του Πατώκου, Tv On The Radio. Οι μοντέρνοι, οι Arctic Monkeys, Dirty Pretty Things, Long Blondes κλπ. παίζουν ή post-punk, ή indie-pop, ή metapop, ή punk-pop ή κάτι τέτοιο.
Πες μας τι πίνεις και δεν μας δίνεις... Ο αγώνας κατά των ναρκωτικών πρέπει να συνεχιστεί... Η wyrd folk το 2006 εξασθένησε κάπως αλλά δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε. Espers, Vetiver, Wooden Wand, Charalambides, Christina Carter, Skygreen Leopards, Black Ox Orkestar, Bonnie 'Prince' Billy περιμένουν στη γωνία να ρίξουν ναρκωτικά στην πορτοκαλάδα των παιδιών μας.
Αρχαιολογία, η επιστήμη του μέλλοντος
Dont know much about history... Δεν πειράζει, θα μάθεις. Επανεκδόσεις από John Fahey μέχρι Clash. Και Steve Reich, και John Cale, και Faust, και Foetus, και Delta 5, και και και. Και αφού το 2005 θυμηθήκαμε τους Orange Juice, το 2006 ακολούθησαν τα φιλαράκια τους, Josef K. Από συλλογές πάλι, ό,τι τραβάει η ψυχή σας: '1950s Punk And Rockabilly', 'What It Is! Funky Soul And Rare Grooves (1967-1977)', 'New York Noise Vol. 3', 'The Stuff That Dreams Are Made Of', 'Radio Thailand - Transmissions From The Tropical Kingdom' και δεν συμμαζεύεται...
Oldies σίγουρα, Goodies το εξετάζουμε... Εναλλακτικό φεστιβάλ (All Tomorrow's Parties, Primavera Sound) χωρίς δυο-τρεις παππουδομπάντες δεν γίνεται πλέον. Όσο για δίσκους... Θέλατε δεν θέλατε, μάθατε τι κυκλοφόρησαν το 2006 οι Bob Dylan, Neil Young, Scott Walker, Elvis Costello, Tom Waits. Και Lee Hazlewood, Robyn Hitchcock, Tom Verlaine κλπ κλπ. Αν δεν το πήρατε χαμπάρι ότι έβγαλαν δίσκους και οι Cat Stevens (Yusuf παρακαλώ) και Paul Simon είστε τυχεροί.
Ελλάδα, η χώρα του απώτερου μέλλοντος
Για τις μουσικές που σας ενδιαφέρουν, είναι ανεπαρκής η ελληνική εμπορική μηχανή. Οι δικοί μας Arctic Monkeys είναι ο Πετρέλης. Τι; Ούτε οι Arctic Monkeys σας ενδιαφέρουν; Πάντως όλα σχετικά είναι. "Μεγαλοεκδότες" που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια πουλάνε ημερησίως 3000 φύλλα (κι αυτά με καναδυο DVD τσόντα). Το MIC πάνω από 3000 δεν το διαβάζουν; Άντε, το 2007 Αργυρίου και Πανότας στον Χατζηνικολάου για να σχολιάζουν. Τι άλλο περιμένω από το 2007; Να γίνει εκείνος ο τελικός στο Παγκόσμιο μπάσκετ, τόσες ανασκοπήσεις και δεν άκουσα τίποτε. Μάλλον μετά που νικήσαμε τους Αμερικάνους, οι άλλοι φοβήθηκαν και δεν ήρθαν να παίξουν.
11 αγαπημένοι δίσκοι
1. Manyfingers - Our Worn Shadow
Στο 'For measured shores' δείχνει να είναι η κιθάρα που καθορίζει το τοπίο, στο '3 forms' το βιολοντσέλο και το πιάνο. Αλλά είναι η απίστευτη επιδεξιότητα στη χρήση των loop, ηλεκτρονικών ή ακουστικών που κάνει τον Chris Cole σπουδαίο.
2. Clint Mansell (performed by Kronos Quartet and Mogwai) - Τhe fountain ost
Το καλύτερο ως τώρα soundtrack του Clint Mansell (γνωστού από τους Pop Will Eat Itself) με δυο ορχήστρες μάστορες στα βραδυφλεγή κρεσέντο: Kronos Quartet και Mogwai. Όχι απλώς η επανάληψη της βασικής μουσικής φράσης του soundtrack, μια έτσι και μια γιουβέτσι. Rock κιθάρες, έγχορδα, φωνητικά, σόλο πιάνο που καθηλώνουν.
3. Melodium - Music for Invisible People
Όπου Melodium, ο Laurent Girard, από την Angers της Γαλλίας. Ηχογραφεί στην Autres Directions, και μέσα στο 2006 εξέδωσε 3 δίσκους. Στο 'Music for invisible people' γεμάτο με ακουστικές κιθάρες, η electronica του γίνεται πιο άμεση και πιο προσιτή.
4. Sierpinski - Evening Water Project
Με δυο λέξεις: Απλόχωρο και φιλόξενο. Ακόμη και αν οι Hood έβγαζαν δίσκο φέτος, δύσκολα θα ήταν καλύτερος από αυτόν εδώ.
5. Tom Waits - Orphans
Ωραίοι οι Man Man, αλλά ο παλιόγερος τους έφαγε τη θέση γιατί παίζει βρώμικο παιχνίδι: Βαράει κατευθείαν στο συναίσθημα. Τριπλός δίσκος. Brawlers: φωνακλάδικα blues και τα παράγωγα. Bawlers: μπαλάντες, βαλσάκια και τα σχετικά. Bastards: οι πειραματισμοί. Τα περισσότερα καινούρια. Και κάποια μαζεμένα για πρώτη φορά από ταινίες, θέατρο, και διάφορα project. O Waits παίρνει το βραβείο της καλύτερης διαχείρισης υλικού της χρονιάς.
6. My Brightest Diamond - Bring Back The Workhorse
Όταν το ταλέντο περισσεύει, η ανυπαρξία κατεύθυνσης μέχρι και προτέρημα μπορεί να γίνει. Η Shara Warden προστατευμένη από την κλασική μουσική παιδεία της, είναι ικανή να κουμαντάρει το ενστικτώδες αλλά και το παραμυθένιο με acid- rock δονήσεις και post-rock κραδασμούς.
7. Stuart A. Staples - Leaving Songs
Ο Stuart Staples δηλώνει ότι δεν έχει γράψει τραγούδια με τέτοια ευκολία από την εποχή του δεύτερου δίσκου των Tindersticks. Κι εγώ δηλώνω ότι αυτό φαίνεται. (έχετε ακούσει πολλούς δίσκους φέτος που να έχουν τουλάχιστον 5-6 σπουδαία τραγούδια;).
8. Espers - II
Η πιο φιλόδοξη δουλειά των Espers. Εκκεντρικοί, ρευστοί και όσο πρέπει ξεθωριασμένοι, περνάν ξυστά από τις συμπληγάδες του progressive, του ακαδημαϊσμού και του υπερβολικού λούστρου.
9. Asobi Seksu - Citrus
Όσους θεώρησαν αναχρονιστική και παλιομοδίτικη την Tom Waits επιλογή, εδώ τους περιμένουν χειρότερα. Shoegaze το 2006... Από το "τι παλιατζούρα είναι τούτη" όταν το πρωτοάκουσα, κατέληξα να κολλήσω. Ο καλύτερος Shoegazer, κιθαριστικός και ethereal pop δίσκος της χρονιάς.
10. Matt Elliott - Failing Songs
Από τις πειραματικές ηχητικές αποδομήσεις των Third Eye Foundation στη folk του 'Failing Songs'. Μεγαλοπρεπής επιβεβαίωση της καλλιτεχνικής ευαισθησίας του Matt Elliott, και όπως σε όλες τις επιβεβαιώσεις, λείπει η αμεσότητα της έκπληξης. Ο Matt Elliott είναι σε διαρκή μάχη με τον εαυτό του και με ό,τι τον περιβάλλει. Δεν κάνει συμβιβασμούς, οπότε η μάχη είναι χαμένη από χέρι.
11. Clogs - Lantern
Οι Clogs μου άρεσαν πολύ γιατί παίζουν στο Lantern με τέτοια ένταση σαν να μην υπάρχει άλλη μουσική στον κόσμο, ή ίσως σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο. Αλήθεια, οι Rachel's τι κάνουν;
Μέχρι το 15...
Jason Molina - Let Me Go, Let Me Go, Let Me Go
Hot Chip - The Warning
Ryan Teague - Coins & Crosses
Matmos - The Rose Has Teeth In The Mouth Of A Beast
11 τραγούδια που δεν είναι στους παραπάνω δίσκους
Saltillo - A Necessary End
Σόλο βιολί σπάει από samples και beats. Το καλύτερο ξεκίνημα σε ένα δίσκο με βιολιά, τσέλα και trip-hop διάθεση, που δεν είναι ούτε trip hop, ούτε ambient, ούτε νεοκλασικός, ούτε πειραματικός, ούτε jazz...
Black Heart Procession - The Replacement
Το 'The Spell' των Black Heart Procession είναι περίπου ότι το 'Black Love' των Afghan Whigs. (Προσοχή γιατί το 'Black Love' ήταν και ο τελευταίος δίσκος της προκοπής για τους Afghan Whigs). Η δημιουργία έντασης ήταν πάντα το φόρτε των Black Heart Procession, η φωνή του Pall Jenkins ώρες ώρες κάνει τον Cave να ακούγεται φλούφλης, ο ήχος είναι πιο συμπαγής και προσεγμένος από ποτέ, οπότε... 10000 Watt, θα κλάσουνε πατάτες οι μπάτσοι, τα ΜΑΤ και εμείς οι υπόλοιποι.
Matson Jones - Exes and Ohs
Παθιασμένο rock από δυο βιολοντσέλα μπάσο και τύμπανα.
Piano Magic - Incurable
Ο Glen Johnson είναι ίσως ο μόνος που μπορεί για πλάκα να γράψει τραγούδι επιπέδου "καλύτερα της χρονιάς". Από το ομώνυμο EΡ, εδώ τραγουδάει η Angele David-Guillou των Klima.
Leichtmetall - Wir Sind Blumen
Το καμπαρέ των Leichtmetall είναι electro-pop, και το συγκεκριμένο τραγούδι το προτιμώ από οτιδήποτε έχουν τραγουδήσει οι Dresden Dolls. Στα Ελληνικά τραγούδι με τέτοιο τίτλο ('Είμαστε λουλούδια') ή η Πολυξένη θα το τραγουδούσε ή οι συντάκτες του MIC.
Cat Power - The Greatest
Γούστα είναι αυτά. Η Cat Power κανενός είδους στύση δεν προκάλεσε στον Άρη. Στον Τάσο πάλι... Αναφέρομαι εσκεμμένα στους νεότερους συντάκτες γιατί όσο περνάν τα χρόνια, η αδυναμία στύσης του ακροατή δεν βαρύνει απαραιτήτως τον καλλιτέχνη.
Amy Winehouse - Rehab
Ήχος ρετρό, με αναφορές σε Motown και girl groups 1950s και 1960s. Θυμίζει πολλές μεγάλες φωνές της soul, χωρίς να μιμείται καμιά. Ό,τι η Madeleine Peyroux για τη jazz, αλλά πιο αυθεντική. Αγαπήστε την ή μισήστε την, περίπου για τους λόγους που πέρσι αγαπήσατε ή μισήσατε τον Antony και τους Johnsons του.
Regina Spektor - On The Radio
Ή μήπως το 'Fidelity'. Ή να βάλω το 'Begin to Hope' στους αγαπημένους δίσκους της χρονιάς να μην πρέπει να διαλέξω τραγούδι;
Built to Spill - Goin' Against Your Mind
Για όσους ο καλύτερος rock δίσκος της χρονιάς είναι αυτός που πλησιάζει περισσότερο το 'Everybody Knows This Is Nowhere' των Crazy Horse, το 'You In Reverse' των Built to Spill είναι καλή περίπτωση για το 2006. Μέσα κι εγώ, αν μετά τα 'Goin' Against Your Mind' και 'Traces' δεν συνέχιζαν περιαυτολογώντας.
Sonic Youth - Rats
Το 'Rather Ripped' είναι ο καλύτερος δίσκος των Sonic Youth εδώ και... ούτε θυμάμαι πόσο. Κυρίως λόγω του 'Rats'. Σε κάποια σημεία πάλι, οι Sonic Youth μοιάζουν σαν παρωδία του παλιού εαυτού τους.
Hidden Cameras - Death Of A Tune
Ή το 'Follow These Eyes';
Μέχρι το 15...
Metallic Falcons - Four Hearts
Carla Bozulich - Pissing Kaada - Mainstreaming
De Rosa - Cathkin Braes
Τίποτα δεν πήγε χαμένο στην χαμένη τους ζωή
Οι λίστες για το τέλος της χρονιάς έχουν καταντήσει αηδία (μέχρι και 11 αγαπημένοι που μας άφησαν χρόνους το 2006).
1. Syd Barrett, 60
2. Grant McLennan (Go Betweens), 48
3. Arthur Lee (Love), 61
4. James Brown, 73
5. Nikki Sudden, 49
6. Bryan Harvey (House of Freaks), 46
7. Wilson Pickett, 64
8. Ali Farka Toure, 66
9. Pio Leyva (Buena Vista Social Club), 88
10. Gene Pitney, 65
11. Mariska Veres (Shocking Blue), 59 (η πρώτη που τραγούδησε 'Το Κορίτσι Του Μάη', δηλαδή το 'Venus').
