2007 : Τα καλύτερα #7
Ο αριθμός 2007 διαιρείται με το 9
του Νίκου Στασινού
"Άντε να δούμε πως θα βγάλετε τα καλύτερα αυτής της χρονιάς!" Αυτά ήταν τα λόγια του φίλτατου Παντελή από το Rollin Under, όταν συναντηθήκαμε μέσα στον Νοέμβριο. Πραγματικά, η χρονιά που μας πέρασε ήταν λίγο περίεργη. Δεν είχε πια και πολλά φοβερά πράγματα να δείξει. Παρόλα αυτά, δεν ήταν και εντελώς άκαρπη.
Ας αφήσουμε, όμως, τους δίσκους για την ώρα. Το 2007 πραγματοποιήθηκαν ορισμένα μουσικά event που το έκαναν να ξεχωρίσει από άλλες χρονιές. Μάλιστα, με χαρά μου πρέπει να πω πως τα περισσότερα από αυτά δεν ήταν από ξένα ονόματα, αλλά από ελληνικά και δη από τη Θεσσαλονίκη.
Τα τρία live των για-όλους-τα-σπάω JetSet στη Θεσσαλονίκη και στη Λάρισα έδειξαν πως δε χρειάζεται να κατάγεσαι από την Αγγλία ή την Αμερική, για να έχεις frontman σαν τον Iggy Pop, να τελειώνεις τις συναυλίες σου σπάζοντας τις χορδές της κιθάρας σου και παίζοντας με feedback σαν τους Sonic Youth ή να ματώνεις πάνω από τα ντραμς. Προσωπικά, περιμένω την παρθενική τους ηχογράφησή καθώς και άλλες εμφανίσεις τους σαν διάολος.
Το Μάιο, ο Harry Elektron, ένας καλλιτέχνης της Θεσσαλονίκης ενεργός από τα τέλη της δεκαετίας του '80, έπαιξε μία και μοναδική συναυλία στο Μύλο τη βραδιά του τελικού του Champions League. Ήταν λες και συνέβη η Αποκάλυψη. Συγκίνηση, θεατρικότητα, ειρωνεία, πρωτοτυπία, τα είχε όλα. Όσοι είχαν την τύχη να τον έχουν ξαναδεί, συμφώνησαν πως ήταν η καλύτερή του εμφάνιση. Αν ήταν Άγγλος, θα διαβάζαμε αφιερώματα για αυτόν στο Wire, θα βλέπαμε κάθε κυκλοφορία του στις λίστες της χρονιάς και θα πίναμε νερό στο όνομά του, όπως κάνουμε για τους Residents και τους Einsturzende Neubauten. Επειδή είναι Έλληνας, όμως, τουλάχιστον εμείς οφείλουμε να αναγνωρίζουμε έναν καλλιτέχνη τέτοιου βεληνεκούς. Respect.
Ο φίλος μου Κωστής Κηλύμης είπε να βγάλει λίγο τη Θεσσαλονίκη από τα στεγανά της, διοργανώνοντας πραγματικά ξεχωριστές συναυλίες. Η καλύτερη ήταν τον Ιούνιο, σε έναν χώρο πρόβας μια θεατρικής ομάδας στον 5ο όροφο πολυκατοικίας στην οδό Ολύμπου, όπου έπαιξαν ο αυτοσχεδιαστής μη-μουσικός Pascal Battus και ο light-show artist Christophe Cardoen ορμώμενοι από τη Γαλλία. Supporting act ήταν ο ίδιος ο Κωστής με έναν no-input mixing deck. Καθόσουν στο ξύλινο πάτωμα γύρω από τους καλλιτέχνες και άκουγες παλινδρομούντα θόρυβο από τη μία βλέποντας μόνο μία κινούμενη δέσμη φωτός μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Μοναδική εμπειρία.
Έπειτα ακολούθησε η κάθοδος στο "κλείνον άστυ" για το φιάσκο του Ejekt Festival, όπου οι Beastie Boys έπαιζαν καταπληκτικά, μέχρι να τους σταματήσει η καφρίλα ορισμένων ατόμων. Διαβάσαμε και ακούσαμε τόσα πολλά μετά από το φεστιβάλ, που πραγματικά δε θέλω να επεκταθώ παραπάνω.
Τον Ιούλιο συντελέστηκε το καθιερωμένο πια, ετήσιο συναπάντημα βαφτισμένο ως Synch Festival, όπου είχα την τύχη να παρακολουθήσω την πρώτη μέρα, μια που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως αν πατούσαν το πόδι τους οι !!! για live στην χώρα, δε θα το έχανα με τίποτα. Χορός, άπειρος ιδρώτας και η μπάντα να παίζει λες και ήταν ένα φρικιαστικό τέρας αποτελούμενο από οχτώ συγκολλημένα άτομα με ένα μυαλό. Groove το θεϊκό!
Το φθινόπωρο ήρθε το - σχετικά με τις προηγούμενες χρονιές απογοητευτικό - Reworks Festival, το οποίο όμως είχε ορισμένες εμφανίσεις-καταπέλτη (Pole, Keene, Modeselektor) με καλύτερη από όλες αυτή του DJ set του Προκόπη "Πάκη" Τζιλή. Ο Πάκης από την Poeta Negra έκανε ένα DJ set-showcase της εταιρίας, που κυμαινόταν από τον ατμοσφαιρικό ήχο στον απόλυτο θόρυβο. Στο τέλος του set, έβλεπες ορισμένα άτομα να τρέχουν πανικόβλητα από το χώρο κρατώντας τα αυτιά τους, ενώ άλλους να έχουν κλειστά μάτια και να απολαμβάνουν την ηχητική επίθεση. Τα έσπασε κανονικά. Μάλιστα, έκλεισε το set με ένα κομμάτι από το δίσκο των 2L8 που θα κυκλοφορήσει μέσα στη νέα χρονιά, το οποίο προβλέπεται καταιγιστικό.
Την ίδια εποχή, ο παλαίμαχος και alive and kicking DJ, ραδιοφωνικός παραγωγός και επιχειρηματίας Χρήστος Πορτοκάλογλου άνοιξε ένα φρέσκο club στον πολυχώρο του Μύλου ονόματι Liebe. Εκεί είχαμε την τύχη να δούμε ορισμένες εμφανίσεις πραγματικά ασύγκριτες με οτιδήποτε άλλο. Live set από Luomo, από Trentemoller καθώς και DJ set 4,5 ωρών από τα χεράκια του θρύλου της σκηνής techno του Detroit, Carl Craig. Εις ανώτερα!
Το 2007 για το ραδιοφωνικό χώρο της Θεσσαλονίκης αναδείχθηκε ως η χρονιά του Republic. Πέρα από τον όρο της "ραδιοφωνικής επανάστασης", ο οποίος μάλλον εμπίπτει στη σφαίρα του μάρκετινγκ, ο Republic έχει αυξήσει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους καλούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης (Μύλος, 1055 Rock) προς όφελος τελικά της ίδιας της μουσικής. Έτσι, επιτέλους μπορούμε να πούμε πως έχουμε καλό ραδιόφωνο. Για όσους έχουν να πούνε "σιγά τα λάχανα", "σιγά το underground", και άλλα τέτοια, ας τους θυμίσω πώς ήταν ο ραδιοφωνικός χάρτης της πόλης πριν από δέκα χρόνια, όταν άκουγες Verve στο ραδιόφωνο και έκανες πάρτυ για μια βδομάδα, όταν ακόμα και ο καλύτερος σταθμός έπαιζε lounge house για περισσότερο από 15 ώρες την ημέρα. Μπορεί να μην εκπροσωπείται η σύγχρονη σκηνή της avant-garde, μπορεί να κομμάτια που ακούγονται να είναι σχετικά - σχετικά λέω - εύπεπτα, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές και ας παραδεχθούμε πως για τα μέτρα και τα σταθμά της πόλης ζούμε μια ραδιοφωνική Αναγέννηση.
Τέλος, το 2007 σημαδεύτηκε από ένα εξαιρετικό γεγονός για το χώρο της μουσικής παγκοσμίως, ένα γεγονός που πρόκειται να αλλάξει την τροπή της ιστορίας του πλανήτη μας: την έναρξη της συνεργασίας μου με το MiC. Αλίμονο, αν δεν αντιλαμβανόμαστε την αληθινή διάσταση των πραγμάτων ;-p
Τα καλύτερα 10+1 singles της χρονιάς
11. Editors - An End Has A Start (Kitchenware)
Αισθητική wall-of-sound, καταιγιστικοί ρυθμοί, σμιλεμένες μελωδίες σε αυτόν τον ύμνο για τον θάνατο από την εξαιρετική σκοτεινή βρετανική μπάντα, βγαλμένο από τον ομότιτλο δίσκο τους. Φοβερός ήχος, συναίσθημα, και στρατιωτική ακρίβεια στο παίξιμο. Απ' ό,τι φαίνεται, καθιερώνονται ως μια από τις καλύτερες indie rock μπάντες της εποχής μας και έρχονται για να μείνουν.
10. Kanye West - Stronger (Roc-A-Fella)
Κύριε West, μπορεί να είστε μια ψωνάρα και μισή, αλλά δεν μπορούμε παρά να σας βγάζουμε το καπέλο αρκετά συχνά. Και όπως έλεγε και ο Jay-Z σε ένα κομμάτι του: "Kanye, you're crazy for doing this one", έτσι εδώ ο West σαμπλάρει Daft Punk και μας αφήνει όλους με το στόμα ανοιχτό. Το αποτέλεσμα είναι ένα από τα πιο καινοτόμα, φρέσκα και ενδιαφέροντα hip-hop κομμάτια της χρονιάς. Εύγε!
9. Interpol - The Heirich Maneuver (Parlophone)
To rock εν έτει 2007 οφείλει πάρα πολλά στους Joy Division και οι Interpol το φωνάζουν με κάθε τους νότα. Σε αυτό το κομμάτι, μάλιστα, μεταξύ του σκοταδιού και της μισαλλοδοξίας δημιουργούν ένα sing-along από το πουθενά, εφάμιλλης αισθητικής με αυτή του "Transmission" του συγκροτήματος του Ian Curtis. Ο ροκ ύμνος της χρονιάς. "How are things on the west coast?"
8. Klaxons - Golden Skans (Universal) Μπορεί το "Gravity's Rainbow" να μας έδειξε τι συμβαίνει όταν μια indie μπάντα αποτίνει φόρο τιμής στον Kevin Saunderson και στα άλλα ταλέντα της acid house σκηνής του Σικάγο, αλλά στο "Golden Skans" οι Klaxons χαζεύουν εντελώς, παίζοντας indie pop με τόση ενέργεια όσο και ανοησία. Θα μπορούσε να είναι θέμα παιδικής εκπομπής, ομολογουμένως για προχωρημένα παιδάκια. Εξαιρετικό.
7. Richard Hawley - Tonight The Streets Are Ours (Mute)
Πόσο χώρο έχει ο λυρισμός της δεκαετίας του '50 στην εποχή μας. Μάλλον πολύ. Ο Richard Hawley, με τη βελούδινη φωνή του στήνει μια ιστορία αγάπης υπό τους ορχηστρικούς ήχους του Burt Bacharach, συνδυάζοντας την ευφυΐα με τη μελαγχολία και τη νοσταλγία. Κι επειδή το βάθος του ήχου ισούται με το βάθος της φωνής του, δε μπορείς να μην το λατρέψεις άμεσα.
6. Mark Ronson feat. Lily Allen - Oh My God (Sony BMG)
Όταν ο δίσκος του Mark Ronson βγήκε το καλοκαίρι, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Μια συλλογή από διασκευές σε indie κομμάτια σε soul και funky διαθέσεις, όπως δίδαξε ο ίδιος κάνοντας παραγωγή στην νεοεμφανιζόμενες ντίβες Amy Winehouse και Lily Allen. Παιχνιδάκι στα χέρια της τελευταίας γίνεται το "Oh My God" των Kaiser Chiefs. Το πάρτυ γίνεται κομπλέ με πνευστά, clavinet και δαχτυλοκρουσίες. Το indie soundtrack των καλοκαιρινών διακοπών.
5. Marc Houle - Techno Vocals (M_nus)
Η minimal techno εταιρία M_nus της ιδιοφυΐας που ακούει στο όνομα Richie Hawtin (Plastikman) γιόρτασε φέτος την 50η κυκλοφορία της με το συγκεκριμένο κομμάτι του Marc Houle. Ανατρεπτικό για τα δεδομένα της εταιρίας, απογοητευτικό για τους (κολλημένους) οπαδούς της εταιρίας, είναι το techno κομμάτι της χρονιάς. Ξεσηκωτικό και βαθύ beat σε συνδυασμό με φωνητικά χαμηλωμένα κατά τρεις οκτάβες. Τι "εμπορικό" και αηδίες! Απολαυστικό μέχρι τελικής πτώσης.
4. The National - Gospel (Beggars Banquet)
Πατώντας από τη μια πλευρά στους Lambchop και από την άλλη στην αίσθηση της ανάτασης των gospel, οι Νεοϋορκέζοι National, κλείνουν το δίσκο τους "Boxer" με αυτή τη φοβερή ελεγεία. Προσωπικά, έχω να ταξιδέψω τόσο πολύ με αμερικάνικο ήχο από την εποχή των Mazzy Star. Αν είσαι οπαδός του Neil Young και δεν το έχεις ακούσει, μάλλον θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό.
3. Simian Mobile Disco - Hustler (Wichita)
Μία από τις indie dance εκπλήξεις της χρονιάς ήταν αυτή των Simian Mobile Disco. Αυτό το κομμάτι έδειξε τι εστί μαγκιά, αφού από τη μια πατάει σε καθαρά χορευτικές δομές, αλλά από την άλλη έχει απόλυτα ροκ attitude και τα πιο bitchy grrrl-power φωνητικά, που θα τα ζήλευαν και οι Le Tigre. Απόλυτο highlight του κομματιού: η στιγμή που μπαίνει το μπάσο. It's the bass.
2. Franz Ferdinand - All My Friends (DFA)
Ε φτάνει πια με την παράδοση να συνοδεύονται τα single από remix. Ας συνοδεύονται από διασκευές. Έτσι, λοιπό, οι LCD Soundsystem κυκλοφόρησαν το single τους "All My Friends" με διασκευές από τον John Cale και τους Franz Ferdinand. Η εκτέλεση από τους Franz Ferdinand είναι πραγματικά καταπληκτική, μια παραγωγή του Λονδρέζου DJ Erol Alkan, πολύ κοντά ηχητικά με το "Power, Corruption And Lies" των New Order. Δυναμικό power pop, με τα φωνητικά να τρώγονται από τον περιβάλλοντα θόρυβο όσο η βελόνα διασχίζει τα κανάλια του 7ιντσου. Το κομμάτι δίνει άλλη μια μούντζα με τα δυο χέρια σε όσους κακόπιστους και μίζερους θεωρούν ότι οι νέες post-punk μπάντες είναι κατά πολύ υποδεέστερες από αυτές που τις επηρέασαν.
1. Justice - D.A.N.C.E. (Ed Banger)
Δεν πίστευα στα αυτιά μου όταν το πρωτοάκουσα! Δεν γνωρίζω κάποιον που να μην του άρεσε. Ο έρωτας μαζί του είναι εγγυημένος. Οι Daft Punk συναντούν τους Jackson 5 σε αυτό το uber-dance κομμάτι των Γάλλων πρώην γραφιστών, νυν μουσικών Justice. Lo-fi προσέγγιση - οι ίδιοι λένε πως δεν έχουν ιδέα από παραγωγή - funky μπασογραμμή, disco βιολιά, φωνητικά από την παιδική χαρά και ευφυΐα. Με άνεση ένα από τα καλύτερα κομμάτια της δεκαετίας.
Τα καλύτερα 10+1 albums της χρονιάς
11. Blonde Redhead - 23 (4AD)
Ατμοσφαιρικό ροκ από την 4AD; Πόσο να αντισταθεί κανείς; Στον 6ο τους δίσκο, οι Blonde Redhead βρίσκουν το πνευματικό σπίτι τους και μαζί με αυτό βγάζουν τον πιο μεστό δίσκο τους μέχρι τώρα. Τα πέρα-από-αυτόν-τον-κόσμο φωνητικά της Γιαπωνέζας τραγουδίστριας Kazu Makino πέφτουν με χαλαρότητα πάνω στο στρώμα κιθαριστικού ήχου, το οποίο φέρει την εγγύηση των My Bloody Valentine και των Slowdive. Μια μεθυστική εμπειρία.
10. Akron/Family - Love Is Simple (Young God)
Ένα εξαιρετικό ταξίδι είναι αυτός ο δίσκος. Κάθε άκουσμα, τον κάνει όλο και περισσότερο κτήμα σου. Οι Αμερικανοί Akron/Family βάζουν στη μαρμίτα οτιδήποτε έχει να τους δώσει η μουσική παράδοση της χώρας τους και σαν μοντέρνοι Πανοραμίξ φτιάχνουν ένα μαγικό ακουστικό φίλτρο, για να μας πείσουν ότι "η αγάπη είναι απλή". Είναι όμως έτσι; Φαίνεται πως δεν πρόκειται να μας αφήσουν στην ησυχία μας εύκολα αυτά τα παιδιά από τη Νέα Υόρκη.
9. Holy Fuck - LP (Young Turks/XL)
Ces canadiens με τα τζαμαρίσματά τους βάλθηκαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο ολόκληρο, αψηφώντας τόσο την κατηγοριοποίηση όσο και τη φυσική αντοχή των ακουστικών μας αισθητηρίων. Πραγματικά, η σύγκριση της μουσικής τους με τα μαύρα ηχητικά κύματα που εμφανίζονται στο εξώφυλλο του δίσκου δεν είναι διόλου τυχαία. Μια καθαρτική εμπειρία που οφείλει τόσα στους Can όσα και στους Boredoms, τόσα στους Liars όσα και στον Brian Eno.
8. Modeselektor - Happy Birthday (BPitch Control)
Από το φοβερά κακόγουστο εξώφυλλο καταλαβαίνεις πως κάτι δεν πάει καλά με αυτούς τους Γερμανούς. Και έτσι ακριβώς είναι! Με πολύ άκομψο χιούμορ, ανύποπτη αίσθηση σκοταδιού και ριζοσπαστικές τάσεις καταπιάνονται με hip-hop, techno, electro και ό,τι άλλο γουστάρεις και αγαπάς. Στον συγκεκριμένο δίσκο έχουν διευρύνει την ηχητική τους παλέτα και τολμούν ακόμα περισσότερο από παλιά. Εξάλλου, όποιος παίρνει τα φωνητικά του Thom Yorke και τα θάβει τόσο αριστοτεχνικά πίσω από έναν ορυμαγδό ήχου δεν αξίζει δικαιωματικά μια θέση στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς;
7. Neon - Au Theatre Des Sons Imaginaires (Poeta Negra)
Η εταιρία μπορεί να είναι ελληνική, το ένα από τα δύο μέλη μπορεί να είναι Έλληνας (ο άλλος είναι Γάλλος), αλλά τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει αυτόν το δίσκο από το να συμπεριληφθεί στις καλύτερες όχι εγχώριες κυκλοφορίες της χρονιάς. Αν οι Neon είχαν υπογράψει συμβόλαιο με την Touch, θα μιλούσαμε για τους άξιους συνεχιστές του έργου του Fennesz, θα πιθανολογούσαμε για κρυφή συμμετοχή του Deathprod. Οι Neon χτυπούν κατευθείαν στο συναίσθημα του ακροατή μέσω dark ambient ηχοτοπίων και στρωμάτων από πειραγμένες ηλεκτρικές κιθάρες. Μέχρι και το γαλλικό κείμενο που βρίσκεται μέσα στη συσκευασία του CD είναι τόσο σπαραχτικό στην παραστατικότητά του, που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
6. !!! - Myth Takes (Warp)
Στο "Myth Takes" οι !!! διευρύνουν τον ήχο τους και αφήνουν τους εαυτούς τους να δεχθούν ακόμα περισσότερες επιρροές από ότι στους προηγούμενους δίσκους τους. Παίζουν indie dance ("Heart of Hearts"), hip-hop ("Must Be The Moon"), kraut-rock ("Myth Takes"), ακόμη και μπαλάντα ("Infinifold"). Τρομερά δεμένο παίξιμο, ασυνάρτητοι στίχοι - λιγότερο πολιτικοποιημένοι από παλιότερους - και εγγυημένη πόρωση. Αν υπήρξαν στις αρχές της δεκαετίας του '80, θα μιλούσαμε για αυτούς σας να ήταν οι Liquid Liquid ή οι Medium Medium. Nα μην παραβλέψουμε και το πραγματικά εκπληκτικό εξώφυλλο-αναφορά στον πίνακα "The Garden of Earthly Delights" του Ολλανδού ζωγράφου Hieronymus Bosch.
5. Air - Pocket Symphony (Virgin)
Οι Air στο "Pocket Symphony" μας θυμίζουν όλους τους λόγους για τους οποίους τους αγαπήσαμε. Ζεστός ήχος, αναλογικά πλήκτρα, groovy αίσθηση. Σε αυτά έρχεται να προστεθεί μια μινιμαλιστική τάση, οι συμμετοχές των Jarvis Cocker και Neil Hannon σε στίχους και φωνή, τα ντραμς του θρύλου Tony Allen και το χρυσό χέρι του παραγωγού Nigel Godrich. Το καλύτερο soundtrack του χειμώνα και ίσως ο καλύτερος δίσκος τους από την εποχή του "Moon Safari". Να προσθέσω, επίσης, πως η βινυλιακή έκδοσή του αποτελείται από διπλό δίσκο σε λευκό βινύλιο σε gatefold συσκευασία. Ακούω να ρουφάτε τα σάλια σας;
4. The Field - From Here We Go Sublime (Kompakt)
Ο Γερμανός Axel Willner ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Ακραία μινιμαλιστικός, ο δίσκος πατάει περισσότερο στα χνάρια του Steve Reich παρά σε αυτά των λοιπών συμπορευτών του. Μικρά τμήματα ήχου, κομμένα φωνητικά επαναλαμβάνονται μέχρι τελικής πτώσης, δημιουργώντας ένα χειμερινό πέπλο αξιοσημείωτης ομορφιάς. Αυτά για όσους πιστεύουν ακόμα και τώρα, το 2007 πως από την ηλεκτρονική μουσική απουσιάζει το συναίσθημα.
3. Jens Lekman - Night Falls Over Kortedala (Secretly Canadian)
Ο Jens Lekman είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους τραγουδοποιούς της γενιάς του. Οι στίχοι του είναι ανθρώπινοι, χιουμοριστικοί, συγκινητικοί και η μουσική του είναι η καλύτερη pop που έχει ακουστεί από την εποχή που βγήκε το "Liberation" των Divine Comedy. Προσθέστε samples, ενίοτε τον ήχο της Motown, το καλύτερο εξώφυλλο της χρονιάς και έχεις ένα κομψοτέχνημα απείρου κάλλους. Ο ήχος που έλειπε από την εποχή μας.
2. LCD Soundsystem - Sound of Silver (DFA)
Αφότου ανανέωσαν τη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης και τη σκηνή του ροκ γενικότερα, οι LCD Soundsystem στη δεύτερη κυκλοφορία τους είπαν να τη δουν αλλιώς τη δουλειά. Έτσι, αντί για μια ροκ μπάντα που παίζει με το χορευτικό ύφος, έχουμε μια χορευτική μπάντα που παίζει με το ροκ ύφος. Από το εναρκτήριο τραγούδι - διασταύρωση μεταξύ Bowie και Kraftwerk ως το τελευταίο κομμάτι-ωδή στην πόλη τους, οι LCD ταξιδεύουν τον με κλειστά μάτια ακροατή τους σε χίλιους κόσμους και εκτοξεύουν στον έβδομο ουρανό τον "in da club" χορευτή - παράλληλα. Μέχρι και ο λάτρης της disco DJ Prinz Thomas έπαιξε το "Someone Great" στο Reworks Festival...όχι τυχαία.
1. M.I.A. - Kala (XL)
Όταν είπα σε έναν πολύ καλό μου φίλο, το Σταύρο, πως στο Νο. 1 της λίστας μου βρίσκεται η M.I.A., εκστασιάστηκε και μου είπε: "Ρε συ, αυτή είναι η μόνη που έχει τον Timbaland να συνεισφέρει το χειρότερο κομμάτι του δίσκου, ενώ σε άλλους καλλιτέχνες συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο". Πόσο δίκιο έχει. Μέσα από μια διαδρομή με βάση το hip-hop, περνάει από το electro, τη disco, το Bollywood, τους Clash, τους Modern Lovers με φοβερή άνεση και in-your-face στάση. Ο δίσκος έχει βάθος τόσο στιχουργικό όσο και μουσικό και όσο τον ακούς, κολλάει πάνω σου σαν ρετσίνι. Ένα αριστούργημα από το μεγαλύτερο αστέρι της hip-hop - τολμώ να μην προσθέσω τη λέξη "θηλυκό" πίσω από τη λέξη "αστέρι".
_ _ _
