Τα καλύτερα ελληνικά

1. Abbie Gale - 2 (Inner Ear)
Η Evira είναι μια ευγενική Lydia Lunch που προλογίζει και δεν παιανίζει την καταστροφή. Είναι η Laetitia Sadier σε αυτά τα νέας κοπής καναδέζικα οχήματα που μετατρέπουν την indie μελαγχολία σε μετριοπαθές έπος με ηρωικό τέλος. Είναι η Φλώρα Ιωαννίδου από τους Make Believe χωρίς τη μάστιγα της σκληρής μουσικής να κατατρέχει την αγωνία της φωνής της.  

2. Ρόδες - Silent disco (Archangel Music)
Θεωρητικά, οι Ρόδες θα μπορούσαν να καλύπτουν το κενό που δημιουργείται ανάμεσα στην αδιάφορη σκληροπυρηνική πτέρυγα του ελληνικού hip hop (με αποτελέσματα του τύπου "η ΚΝΕ συναντάει τις εφηβικές αναρχο-punk συνειδήσεις"), την απέναντι πτέρυγα-πίστα (την οποία καλύπτει επαρκώς και από μόνο του το Θηρίο), αλλά και στο καλοδεχούμενα χαρυκλινικό hip hop των Ημισκουμπρίων και Σία (ό,τι πιο υγιές στο χώρο μέχρι στιγμής). Πρακτικά, ορμούν εναντίον ολόκληρης της ελληνικής μουσικής, την ισοπεδώνουν και αποχωρούν θριαμβευτές.  

3. Sigmatropic - Dark outside (Hitch-Hyke)
Στο σπίτι των μεγάλων τραγουδο-συνθετών (άλλοτε θα έφτανε να πεις απλά στο δωμάτιο), η μούσα έμπνευση μπαίνει μέσα χωρίς να κτυπήσει το κουδούνι. Και δεν είναι αυτό ένα βολικό κλισέ της στιγμής για να πω δύο λόγια για τον Άκη Μπογιατζή. Εξάλλου, είναι από κείνους τους λίγους που δεν χρειάζονται κανένα κλισέ, βολικό ή μη, έχοντας τη συνεπή πορεία του και τους δίσκους του που ξεκινούν από το 1983 στην ούγια.  

4. Prefabricated Quartet - Set the sail (Run Devil Run)
Οι μουσικές των Prefab Q είναι γραμμένες για να επενδύσουν εικόνες μικρού μήκους. Τα τρία πρώτα κομμάτια για τη "Μονή σειρά μαργαριτάρια" [2006] του Βασίλη Κεχαγιά, το 4ο για το "In Music" [2006] του Άρη Κοτρώνη και τα υπόλοιπα για τις "Νάρκες" [2006], "Τρικυμία" [2003] και "Προστασία" [2005] του Χρήστου Νικολέρη. Οι τέσσερις εξ αυτών μάλιστα είναι και βραβευμένες από τα κρατικά βραβεία και το Φεστιβάλ Δράμας.  

5. Mikhail - Orphica (Quatermass)
Σε μια εποχή όπου οι αποστάσεις έχουν πια τη μικρότερη σημασία που είχαν ποτέ τους - σημειολογικά και ως έννοιες πρωτίστως-, δεν είναι το αξιοπερίεργο της προκείμενης υπόθεσης που ένας θεσσαλονικιός μένει και δημιουργεί στο Λονδίνο. Είναι όλα τα άλλα που κάνουν τον Μιχαήλ Καρίκη σύγχρονο μύθο. Όλα που καταλήγουν στο εξής ένα deal: το "Orphica" καθαυτό, το πρώτο του σόλο άλμπουμ.  

6. Yosebu - I'll be waiting till dawn (Klik)
Μου αρέσει που ενώ περιμένεις ο Yosebu να είναι Γιαπωνέζος, είναι ο Βασίλης Γιουβρής από το Πέραμα. Και ενώ αν το πολυσκαλίσεις μπορείς να βρεις Χατζιδάκι ή κάτι άλλο ελληνικό, η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να είναι ηχογραφημένο σε κάποιο στούντιο οπουδήποτε: στην αρκτική, στο Λονδίνο ή στον ισημερινό. Η Klik Records που κυκλοφορεί το 'I Will Be Waiting Till Dawn' το κατατάσσει στην ηλεκτρονική downtempo, είδος που πολλοί θεωρούν στα τελευταία του, αλλά μην δίνετε σημασία. Μελωδικό, με live όργανα και samples, είναι χαλαρό και ατμοσφαιρικό αλλά όχι και μπανάλ, έτη φωτός μακριά από τα κλισέ των συλλογών για απεριτίφ. Μαθαίνω ότι το 'You will see', από τις ελάχιστες uptempo στιγμές του δίσκου, έκανε σχετική επιτυχία στο ραδιόφωνο. Έκτακτα.

7. Marsheaux - Peek-a-boo (Undo)
Αν συνεχίσουν να κυκλοφορούν τέτοιους δίσκους, ηδονικά γεμάτους με τραγούδια που αρνούνται να περάσουν απαρατήρητα -όχι για πολύ, για δυο-τρεις κυκλοφορίες ακόμη σου βάζω- το μελλοντικό Greatest Hits άλμπουμ των Marsheaux θα είναι σίγουρα το καλύτερο electro-pop άλμπουμ που κυκλοφόρησε ποτέ. Άσε που με αυτά και με αυτά μπαίνουμε σε υποψίες για το ποιο θα είναι το μεγάλο όνομα στην εμφάνιση των O.M.D. στον Λυκαβηττό τον Ιούνιο του 2007. Ή μήπως τον Ιούνιο του 1982 ήτανε και δεν θυμάμαι καλά;  

8. K.Bήτα - Άργος (Λύρα)
Πολλές φορές η εξέλιξη σε ένα συνθέτη λένε, κι έχουν δίκιο, πως έρχεται με διαδοχικές προσεγγίσεις. Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Βήτα και παρά τους σε βάθος χρόνου άστικτους τίτλους των κομματιών του και την αφύσικα ποιητική, αλλά εντούτοις αιμοδοτική, στιχομυθία του, είχαμε ήδη τις υπόνοιες ότι θα μας έβγαζε στον ακουστικό ήχο που σε παραδείγματα όπως το εναρκτήριο "ανεπαρκεια" μοιάζει με μεταχρονολογημένους Poll.  

9. Gravitysays_i - The roughest sea (Σείριος)
Ακούγοντας το "Wicked Game" που κλείνει το "The Roughest Sea", αλλά και αρκετά νωρίτερα τα "Pairs" και "The Air", μένεις έκπληκτος που το βασικότερο στοιχείο του παρόντος δίσκου, το οποίο λέγεται ποπ περιπέτεια κι ανήκει στα προστατευόμενα μουσικά είδη που σπανίως βρίσκουν θέση πια στις προθήκες των δισκάδικων, είναι εδώ σε δόση παραπάνω από απλά πληθωρική. Και αξιοπρόσεχτα εντυπωσιακά, σπρώχνεται τόσο από τις συνεχείς εκπλήξεις στην πλοκή όσο κι από την Δέσποινα Σταμάτη, η οποία κινείται πάνω-κάτω σε δύο βαθμίδες λες και περνάει φανάρι με πράσινο. Τραγούδια που έχουν από μόνα τους έναν αέρα που τσιτώνει την επιδερμίδα σου και την κοκκινίζει.  

10. Dr. Atomik - Dr. Atomik (Hitch-Hyke)
Θέλω να πιστεύω ότι αυτό που μου συμβαίνει με τους Dr. Atomik δεν είναι για άλλη μια φορά η επαλήθευση του ρητού "είδε ο γύφτος τη γενιά του κι αναγάλλιασε η καρδιά του", όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλώς αυτός ο δίσκος αξίζει να ακουστεί και παραέξω από το γνωστό μετρημένο κοινό που ήδη γνωρίζει και παρακολουθεί το γκρουπ ή τα άλλα σχήματα στα οποία συμμετέχουν τα μέλη του (και εννοώ κυρίως τους Κεφάλαιο).  

11.Boomstate - Waiting out there (Run Devil Run)
Στο "Waiting out there", θα βρούμε μελωδίες. Μελωδίες που πάνω τους χτίζονται νυχτερινές μελαγχολικές ατμόσφαιρες (αυτό το ακορντεόν, τι θλίψη αλήθεια κουβαλά!), ρετρό αισθητικής και κοσμοπολίτικης ευρωπαϊκής διάθεσης και πολλά παιχνίδια με τη σιωπή ("όργανο" που ξέρουν να παίζουν σωστά μόνο οι καλοί και ευφυείς μουσικοί!). Οι ερμηνείες κυμαίνονται από θεατρικότροπες ή και γκροτέσκες (όπως στο μάλλον ατυχές "Istanbul") έως ζεστές και κατανυκτικές (όπως στο πανέμορφο "Urban Shepherd").  

12. Your hand in mine - Every night dreams (Self-released)
Μέχρι κάποια στιγμή στη σινεμουσική πορεία, ήταν περίπου αδιανόητο για τα εγχώρια underground δεδομένα ένα άλμπουμ που στη βάση του είναι ορισμένο ως το soundtrack ενός οπτικοακουστικού event, να είναι τόσο αυτόνομα επιτυχημένο συνθετικά ώστε να βγάλει στο ψάξιμο κόσμο και κοσμάκη για μια από τις "χέρι με χέρι" κόπιες του στα υποψιασμένα στέκια. Επιζητώντας τη λυτρωτική, ήσυχη μα και μελωδική δύναμη της ακρόασής του, ακολουθώντας θεληματικά την περιπλάνηση στην ιδιότυπα εγκεφαλική ατμόσφαιρα του απαράμιλλου "At The Bar I" σαν βόλτα σε μουσείο με κέρινα ομοιώματα. Δικαίως ασφαλώς. Το ντουέτο των Your Hand In Mine παίζει στην και από τη σκοτεινή γωνία του δωματίου του (σου), αρπάζει το συναίσθημα της στιγμής, όσο μπορεί κανείς να το γραπώσει έχοντας να συνοδέψει το βωβό γιαπωνέζικο φιλμ του Mikio Naruse από το 1933 που πλέον πλάθει η φαντασία του καθενός μας. Και το πισωδίνει ως 23 ακριβώς λιτά ιδεογράμματα.


13. Will-O-The Wisp - A gift for your dreams (WOW)
Είναι πραγματικά απίστευτο το γεγονός πως μια κυκλοφορία ενός δίσκου είναι ταυτόχρονα η χειρότερη του συγκροτήματος και την ίδια στιγμή μια από τις καλύτερες της χώρας του και παράλληλα αν όχι η καλύτερη στο είδος του παγκοσμίως, σίγουρα μια από τις καλύτερες. Αυτό σηκώνει άλλου είδους συλλογική συζήτηση που δεν είναι όμως της παρούσης. Μπορεί οι ψυχεδελικές στιγμές να έχουν υποχωρήσει αισθητά για να αφήσουν τη θέση τους στις πιο progressive, μπορεί να έχουμε μια από τις καλύτερες παραγωγές που έχουν υπάρξει τα τελευταία χρόνια αλλά είναι τόσο καθαρή και γυαλισμένη που τζαζοφέρνει και τελικώς αποτρέπει τον ποπροκά να την οικειοποιηθεί, αλλά τέτοια κιθαριστικά μέρη τολμώ να πω ευθαρσώς πως δεν έχουν ξανακουστεί στην Ελλάδα ούτε από τους ίδιους τους Will-O-The Wisp. Όμορφος, ποιοτικός και μεστός δίσκος και ίσως ο καλύτερος να ξεκινήσεις για να καταλήξεις στα αριστουργηματικά πρώτα τους άλμπουμ ακολουθώντας ανάδρομη φορά. Συνήθως αυτό γίνεται άλλωστε.

14. Spyweirdos - Wetsound orchestra (Poeta Negra)
Ιδιαίτερα ενθουσιάζει ο βαθμός υψηλής ωριμότητας που αποδεικνύει ο δημιουργός του. Ένα ατομικό χωνευτήρι επιρροών [Biosphere, Alva Noto, Boards Οf Canada και φυσικά Μurcof], που χρησιμοποιεί με άνεση και χαρακτηριστική ευκολία όλες τις δυνατές πηγές ήχων [κλασικά όργανα, συνθετητές, παραμιλητά, βοκόντερ, φυσικούς ήχους, συγκοπές, ρέοντα ηχοστρώματα]. Παράλληλα, εξίσου εντυπωσιακός είναι και ο τρόπος/οι που όλ' αυτά συγκεράζονται, μαγειρεύονται και σερβίρονται με ατμοσφαιρική απλότητα, χωρίς ίχνος υπερβολής, χωρίς περιττές φιοριτούρες ή γαρνιτούρες που θα υποβάθμιζαν την ουσία τους.  

15. Mary & the Boy - Mary & the Boy (Low Impedance)
Στον ισχυρισμό ότι κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα σηκωθεί ποτέ από τον καναπέ του να βάλει να ακούσει αυτόν το δίσκο, δεν χρειάζεται να απαντήσουμε. Στην αγωνία της κατηγοριοποίησης εγώ θα έβαζα το Mary & the Boy S/T στο ράφι με τα κατατονικότερα των πιο γκοθιάρικων στιγμών της δισκοθήκης μου. Το goth είναι το μουσικό είδος εκείνο που το αρνούνται ολοκληρωτικά όσοι το υπηρετούν με τη δυνατότερη αξιοπρέπεια. Οφείλουν να το αρνηθούν επομένως και η Mary και ο Boy.  

16. Parallel Worlds - Obsessive Surrealism (Din)
Στο παρόν άλμπουμ δεν μπορείς, αλλά ούτε και χρειάζεται, να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι περισσότερο απ' τα υπόλοιπα. Από το πρώτο μέχρι το ενδέκατο όλα τους διατρέχουν μια μεγάλη γραμμή που άλλοτε κλίνει περισσότερο προς την πραγματιστική πλευρά του concept του και άλλοτε πάλι προς την πιο ιδεαλιστική. Πάσες οι στιγμές της ανάπτυξής του, ωστόσο, είναι ισορροπίες στο νήμα, ένας συνταιριασμός κομματιών ενός ψηφιδωτού κατά τον οποίο αφήνονται εσκεμμένα μερικά εκτός ώστε να μην καταλήξεις εσύ σε συμπέρασμα και το ταξίδι σου στο φως του ασφαλούς και δεδομένου.  

17. Socos & the Live Project Band - Kafka (Puzzlemusic)
Aν το 'Kafka' πρέπει σώνει και καλά να πάρει μια ταμπέλα, δεν είναι καθόλου μακριά από το να χαρακτηριστεί ως progressive. Στο διπλό cd μπλέκονται ηλεκτρονικοί ήχοι, post-rock και metal, αυτοσχεδιασμοί και avant garde πειραματισμοί. Ο ήχος καθορίζεται από το γεγονός ότι ο Socos είναι εξαιρετικός κιθαρίστας: φαίνεται στην πειραματική κιθαριστική ψυχεδέλεια του 'καλημέρα νύχτα', στο αλά Santana ξεκίνημα του 'μια νύχτα του Οκτώβρη', στο κλασικό rock σόλο που περιέχεται στο 'shopping therapy' και ούτω καθεξής.  

18. Angelique Ionatos - Eros Y Muerte (Naive)
Υπάρχουν δύο σοβαρότατοι λόγοι για να βρίσκεται αυτό το άλμπουμ σε αυτήν την απολογιστική λίστα, όπου γηγενώς ίσως και να μη συμβαδίζει στο συνολικό πνεύμα. Αλλά οι πιο επιτυχημένες τέτοιες προσπάθειες είναι όταν το πνεύμα έρχεται πρώτο κι όχι στο τέλος με το λογαριασμό, έτσι δεν είναι; Ο ένας είναι η σπάνια ευκαιρία να γνωρίσει η νεώτερη γενιά μια μοναδική συνθέτρια-κιθαρίστρια-ερμηνεύτρια, μιας και το 2007 ήταν τύχης παιχνίδι να επανέλθει στη δισκογραφία με νέα τραγούδια. Τραγούδια εξαιρετικά, απίστευτου συναισθηματικού φόρτου, αγωνιώδη, μια σισύφεια πάλη που γίνεται εντός σου υπό τους στίχους των Κώστα Καρυωτάκη, Κωστή Παλαμά, Anna de Noailles και Pablo Neruda, και που βρίσκει τελικώς διέξοδο στο σολφέζ. Ο δεύτερος πηγάζει από αυτά ακριβώς τα τραγούδια της Ιονάτου, που όταν τα ακούς νομίζεις πως κάποια τείχη πέφτουν, κάποια μουσικά σύνορα παύουν να ισχύουν κι η ελεύθερη διάβαση είναι θέμα βούλησης. Ακούστε αυτόν το δίσκο προσεχτικότερα από κάθε άλλον.

19. Nikko Patrelakis - Echo (Smallhouse)
Από τους πρώτους που ασχολήθηκαν στην Ελλάδα με την electronica, όπου τα πράγματα αλλάζουν με ρυθμούς που η δεκαετία αντιστοιχεί σε γεωλογικό αιώνα (στην electronica, όχι στην Ελλάδα). Παρά τη μακρόχρονη δραστηριότητα ως συνθέτης, παραγωγός και dj, ο Πατρελάκης απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί "απολίθωμα". Το 'Echo' χωρίς κάτι πρωτοποριακό ή απρόβλεπτο, είναι ντελικάτο και αεικίνητο. Ο Πατρελάκης είναι ψείρας στην παραγωγή και διαχειρίζεται το υλικό του και το πλήθος συνεργατών και καλεσμένων έξυπνα και ενίοτε "λοξά". Να ξεκαθαριστεί σε όσους ο όρος electronica φέρνει στο μυαλό Kraftwerk και ρομποτική, ότι μάλλον πιο κοντά σε bossa nova και easy listening πρέπει να περιμένουν το πολύ καλό 'Echo'.

20. Γ. Aγγελάκας - Ν. Bελιώτης - Πότε θα φτάσουμε εδώ (Alltogethernow)
Σε εκείνο το πρώτο άλμπουμ τους του 2005 υπήρχε πρωτίστως η γνωριμία με το εγχείρημα κι ένας κάποιος, να τον πω, ανιχνευτικός πειραματισμός: ο ένας μάθαινε τον άλλον και κανείς εκ των δύο δεν ήξερε πού θα κατέληγε όλο αυτό που μόλις είχε αρχίσει να παίρνει περίγραμμα. Και κάπως έτσι κατέληξε μάλλον φυσιολογικά στο "Πότε Θα Φτάσουμε Εδώ", όπου το ώριμο του χρόνου κι η αναπτυχθείσα χημεία τα έκανε όλα να είναι πιο σταθερά, πιο σίγουρα, πιο ξεκάθαρα σε ταυτότητα. Το ομότιτλο τραγούδι ας πούμε, που πρέπει να είναι το καλύτερο που έβγαλε μέχρι του παρόντος αυτή η ετερόκλητη συνεργασία, έχει έναν ακαταμάχητο, παλμικό ρυθμό που αν τον ψαχουλέψεις λιγάκι καταλαβαίνεις πως είναι εκ βαθέων Τρύπες. Κι αν κατόπιν το σκεφτείς, δεν είναι να εκπλήσσεσαι που ο κύκλος κλείνει με αυτόν το συμβιβαστικό τρόπο με το παρελθόν. Ακόμα και στις στιγμές που το στοίχημα δε βγαίνει τόσο εντυπωσιακά.