2009 : Just the same, but brand new*
TOP 11 ALBUMS
1) The Pains of Being Pure at Heart : The Pains of Being Pure at Heart
Το ακριβές αντίθετο των Animal Collective και της αδιάφορης προσπάθειας τους να ορίσουν δήθεν τον ήχο του μέλλοντος. Τούτοι οι νιοί, οι Αμερικα-νιοί με την καθαρή ευρωπαϊκή καρδιά, συγκέντρωσαν σε ένα άλμπουμ και κατόπιν σε μερικά ισάξια EP, τα απολύτως καλύτερα τραγούδια ενός μουσικού θρύλου, που κατέστη τέτοιος περισσότερο για τον ήχο και την αισθητική του, παρά για την ποιότητα των τραγουδιών του. Το clap your hands say ah-ah-aah ξεσάλωμα στο τελευταίο μέρος του Young Adult Friction είναι η πιο ουσιαστική indie pop στιγμή ολόκληρης της δεκαετίας που φεύγει!
2) Zola Jesus : New Amsterdam
Για όσους - λίγους ή πολλούς- θεώρησαν κάποτε οριακή performance το σόλο πριόνι στο Ε-Nicolle των His Name Is Alive, το New Amsterdam καθορίζει την αισθητική που πρέπει να ακολουθήσει η πειραματική pop στη δεκαετία που έρχεται για να πάψει επιτέλους η ακατάσχετη σαχλαμάρα περί του indie που είναι δήθεν το νέο mainstream. Και ούτε καν πρόκειται για ολοκληρωμένο και οργανωμένο άλμπουμ. Μόνο σκόρπιες σκέψεις που συμπίπτουν για όσους δεν περιμένουν το βράδυ του Σαββάτου για να ακούσουν μουσική. Και κυρίως για όσους δεν το κάνουν για να μπορέσουν να βρουν παρέα, φίλους, γκόμενα/-ο.
3) Sleeper : Behind Every Mask
Το αγόρασα κατόπιν ένθερμης προτροπής του Πανότα και το είχα παρατήσει για καιρό στο ράφι καθώς όλη τη χρονιά δεχτήκαμε επίθεση από δίσκους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχαν να κάνουν με... κάποιον από τους Portishead. Μερικές ακροάσεις μετά από την πρώτη υπό μορφή αγγαρείας , μου έδωσαν να καταλάβω ότι αυτό είναι το πραγματικό τρίτο άλμπουμ των Portishead που για χρόνια περιμέναμε. Χωρίς συναισθηματική απειλή, αλλά με διορατική διασπάθιση κάθε συναισθήματος που σε υποχρεώνει να βασανίζεσαι από ένα μουσικό έργο πριν καν το ακούσεις. Hip hop μείον τα εμσιλίκια, αλλά με μπόλικο περίσσευμα σε εργαστηριακά πειράματα με επιτυχή αποτελέσματα.
4) Abe Vigoda : Reviver ep
Από τους Abe Vigoda περιμένω πολλά. Περιμένω να επαναφέρουν στην επικαιρότητα μου το θορυβώδες ροκ που χάθηκε πριν από περίπου δέκα χρόνια με το Argument των Fugazi. Περιμένω να γράψουν τον απόλυτο ύμνο του είδους, που άφησαν ανολοκλήρωτο εδώ και αιώνες οι Girls Against Boys. Περιμένω να (ξανά)αποδείξουν ότι το White Light/ White Heat είναι σαφώς πιο σημαντικό άλμπουμ από την Μπανάνα... Και αν δεν ανταποκριθούν στις προσδοκίες, θα είναι περισσότερο δικό μου το πρόβλημα παρά δικό τους. Οπότε, περιμένω ακόμη να επανενωθούν οι US MAPLE και να περιοδεύσουν σε double bill tour τα δύο πιο "στον κόσμο τους" γκρουπ της δεκαετίας.
5) Vic Chesnutt : At the Cut
Από όσους είχανε μείνει να γράφουνε τραγούδια με ψυχή, ο Vic Chesnutt ήταν ο τελευταίος που έγραφε τραγούδια για να κρατήσει ζωντανή την ψυχή του. Τελικά αποδείχτηκε ότι η ψυχή τελειώνει πριν τελειώσουν τα τραγούδια. Το "κυνικό αποκορύφωμα" του (κατά τον απόλυτα εύστοχο χαρακτηρισμό της Χίλντας), χαράσσεται πλέον από μία απροσδόκητη απώλεια. Τόσο απροσδόκητη... που πολλοί θα στοιχηματίζαμε όλη μας την περιουσία στον τρόπο που ήρθε. Είναι ντροπή, αλλά στον μέσο οπαδό της μουσικής του το γεγονός ότι ο Vic αυτοκτόνησε ανήμερα Χριστούγεννα δημιουργεί μια οικεία ολοκλήρωση της εικόνας του. Είναι ντροπή, αλλά έτσι είναι.
6) Edan : Echo Party
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μοναδική περίπτωση για πολλές και διάφορες αφορμές : λευκός, εβραίος, αμερικάνος, MC και DJ/παραγωγός ταυτόχρονα, ανυπόφορα old school στις εμμονές του και αναπάντεχα πρωτότυπος στην τακτική του απέναντι στην νέα τεχνολογία. Το Echo Party, περισσότερο από τις προηγούμενες δουλειές του, περισσότερο από κάθε δουλειά του DJ Shadow, περισσότερο και από το άλμπουμ που φιγουράρει στη δέκατη θέση αυτής της λίστας, είναι ο πρώτος δίσκος στην ιστορία της μουσικής που αναγάγει το mixtape σε πρωτότυπο καλλιτεχνικό δημιούργημα. Και το studio σε πραγματικό όργανο, από εργαλείο που ήταν μέχρι χθες.
7) Fever Ray : Fever Ray
Είτε υπήρχε, είτε δεν υπήρχε... κενό στο λήμμα "ηλεκτρονική folk" με τούτο εδώ το άλμπουμ έχει καλυφθει με τον καλύτερο τρόπο. Και για αρκετά χρόνια ελπίζω. Οτιδήποτε προσπαθήσει να περιγράψει την προσπάθεια των Fever Ray να επανακαθορίσουν την έννοια της μουσικής των club στα οποία απαγορεύεται ο χορός, θα μας κουράσει ακόμη περισσότερο από το trip hop κατάντημα της προηγούμενης και το nu jazz electronica σκουπιδαριό της μέχρι χθες παρούσας δεκαετίας και θα αποτελεί για πάντα το λύμα τoύτου εδώ του εξαιρετικού για μακροσκελείς ακροάσεις άλμπουμ.
8) Brother Ali : Us
Θα θεωρηθεί προβοκατόρικο να υποστηρίξουμε ότι οι λευκοί ήταν αυτοί που μες στο 2009 έσωσαν τη χαμένη υπόληψη του hip hop, η αλήθεια είναι όμως ότι τόσο οι Dalek όσο και οι Antipop Consortium άδοξα σταμάτησαν κάπου ανάμεσα στο νούμερο 15 και 20 τούτης εδώ της λίστας, που βάσει του καταστατικού του Mic είναι νούμερα καταδικασμένα να μένουν αιωνίως στην αφάνεια της μη δημοσίευσης. Ελπίζω αυτό να μην λέγεται καταστατικό ατόπημα. Κάτι ακούγεται ότι στα live του Brother Ali γίνεται το "σώσε".
9) Former Ghosts : Fleurs
Ευτυχώς, διότι είχαμε κοντέψει να πιστέψουμε πως ό,τι άφησαν πίσω τους οι Joy Division ήταν μια παραλλαγή του glam rock με μπουκωμένες κιθάρες. Εδώ μας υπενθύμισαν κάποιοι υποψιασμένοι, πως ο Martin Hannett ήταν το πρώτο και όχι το πέμπτο μέλος του γκρουπ από το Manchester, που δοξάστηκε όσο τίποτε άλλο σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας που έφυγε. Αμήν!
10) 2econd Class Citizen : World Without
Πάνω κάτω όσα είπαμε και για το ν. 6, αλλά με σαφώς λιγότερη επιστημονική κατάρτιση και πρόθεση. Εδώ εορτάζεται το αποτέλεσμα και όχι οι τριάντα διαφορετικοί τρόποι για να φτάσεις σε αυτό. Ακόμη ένα άλμπουμ που καθιστά κατανοητό το γιατί κλείνουν τα δισκοπωλεία το ένα μετά το άλλο: έχει καταστεί αδύνατο πλέον το file under των νέων κυκλοφοριών. Οι υποψήφιοι αγοραστές μπερδεύονται και οι πωλήσεις πέφτουν λόγω έλλειψης αξιοπιστίας στις προτάσεις του πωλητή.
11) A Place to Bury Strangers : Exploding Head
Η μαστοράντζα συνεχίζει το θεάρεστο έργο της, παίρνει και πάλι την κατάσταση στα χέρια της και δείχνει στην αξιότιμη πελατεία ότι δεν αρκεί να το αγοράσεις το εργαλείο, αλλά πρέπει και να ματώσεις για να μάθεις να το χρησιμοποιείες σωστά. Κάπως σαν ο μακαρίτης ο Les Paul να έκανε πιο μεγάλη καριέρα από τον Jimmy Page δηλαδή... Εδώ προσθέτουν και "γλυκιές" μελωδίες, για να μπορεί να ερωτεύεται η νέα του θορύβου γενιά, που μόλις έχει αρχίσει να ματώνει τα μέχρι προχθές παρθένα της αυτάκια.
TOP 11 SONGS:
1) A. Human : Pacey Singer
(Υπάρχει τελικά και blues electronica, το περίμενες;)
2) The XX : Heart Skipped A Beat
(Hype skipped a great love song)
3) The Black Heart Procession : Back to the Underground
(Το υπόλοιπο του άλμπουμ ήταν προσπάθεια διαφυγής από το underground. Δυστυχώς)
4) Cold Cave : Hello Rats
(Ακόμη ένα λεπτό και σαράντα έξι δευτερόλεπτα παρέα με τον Martin Rev. Αρκετά για φέτος!)
5) Crocodiles : I Wanna Kill
(Χειρότερο από το να κλέβεις εκκλησία, είναι το να κλέβεις τον Jesus και την Mary απευθείας)
6) The Drums : Let's Go Surfing
(Μα τι κάνουν οι Raveonettes και δεν γράφουν πια τραγούδια σαν κι αυτό; Το καλύτερο vintage rock στην πιάτσα αυτήν ακριβώς τη στιγμή)
7) The Field : I Have the Moon, You Have the Internet
(Και τούτος εδώ έχει πατενταρισμένη την απόλαυση της "επανάληψης" και για την επόμενη δεκαετία)
8) Japandroids : Heart Sweet
(Πάντοτε ελπιδοφόρο το να ξεκινάει ένα τραγούδι με τον drummer σε απέλπιδα προσπάθεια να πιάσει έναν στοιχειώδη ρυθμό...)
9) Pet Shop Boys : The Way it Used to Be
(Πάντοτε ελπιδοφόρο το να ξεκινάει και να τελειώνει ένα τραγούδι με το drum machine σε απέλπιδα προσπάθεια να πιάσει έναν στοιχειώδη ρυθμό...)
10) Port O'Brien : My Will is Good
(Όποτε αποφασίζουν να ξαναγράψουν το ίδιο τραγούδι τους βγαίνει αριστούργημα!)
11) St Vincent : Actor Out of Work
(Για πολλοστή φορά κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στο εμβατήριο της εκδίκησης ενάντια στην χυλόπιτα)
Όπως κάθε χρόνο τα άλμπουμ με αξιολογική σειρά/ τα τραγούδια όχι/ καλό - ξεκαλό το άλμπουμ των Animal Collective απουσιάζει γιατί ποτέ δεν κατάφερα -όπως όλοι- να το ακούσω ολόκληρο/ κι αν αλλάξει όντως την ιστορία της μουσικής, η γνώμη μου επ' αυτού δεν αλλάζει/ η χρονιά ξεκίνησε με έκπληξη από τους Current 93, αλλά γρήγορα μας γειώσανε/ τελικά θα καθιερώσουμε και εμείς ένα TOP 11 των reissues;/ εκεί γίνεται το μεγάλο κόλπο πλέον/ για το άμεσο μέλλον πάντως προβλέπω βέβαιη επιστροφή στον πειραματισμό/ η pop και πάλι ξεψυχάει, μέχρι να επιστρέψει θριαμβευτικά/ μια δεκαετία που ξεκίνησε με το φουτουριστικό vintage pop θαύμα των Gry, τέλειωσε με shoegaze pop που εκ φύσεως αρνείται να εξελιχθεί/ μια ολόκληρη μουσική δεκαετία κλεισμένη από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της στις σελίδες του mic.gr, που περιέργως καθόρισαν πολλά πράγματα και στην προσωπική μου ζωή/ πριν συγκινηθούμε το λοιπόν ας γυρίσουμε δεκαετία, έστω και κοιτώντας πίσω.../
*τον τίτλο τέλους "δάνεισε" η St Vincent και ας την καταδίκασαν κάποιοι σε ένα από τα χειρότερα εξώφυλλα της δεκαετίας.
_____
