2009 : Τα καλύτερα
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
1. The Further Adventures Of The Vietnam Veterans As The Gitanes - I Don't Deserve You
2. Hidden Cameras - Colour Of A Man
3. In Flight Safety - Model Homes
4. Indochine - Little Dolls
5. Plushgun - Just Impolite
6. Melodium - Sad Machine
7. Τhe Lovetones - Memory Lane
8. Atlas Sound (w/Laetitia Sader) - Quick Canal
9. John Frusciante - Dark/Light
10. Dan Auerbach - Mean Monsoon
11. Sole and the Skyrider Band - Pissing In The Wind
ΔΙΣΚΟΙ
1. Bike For Three! - More heart than brains
2. The Soundtrack Of Our Lives - Communion
3. Dan Deacon - Bromst
4. Jason Lytle - Yours truly, the commuter
5. The Maps - Turning the mind
6. Scott Matthew - There is an ocean that divides
7. The Mummers - Tale to tell
8. Gustaf Spetz - Good Night Mr. Spetz
9. Fuck Buttons - Tarot Sport
10. Edward Sharpe And The Magnetic Zero - From Below
11. Telephone Tel Aviv - Immolate yourself
ΒΙΒΛΙΑ [αλφαβητικά]
1. Γκιγιέρμο Καμπρέρα Ινφάντε - Τρεις ταλαίπωρες τίγρεις [Τόπος]
2. Ρίτσαρντ Καπισίνσκι - Έβενος. Ο πόλεμος του ποδοσφαίρου. Ταξίδια με τον Ηρόδοτο [Συγκεντρωτική έκδοση] [Μεταίχμιο]
3. Χανίφ Κιουρέϊσι - Κάτι έχω να σας πω [Καστανιώτης]
4. Χούλιο Κορτάσαρ - Αξολότλ και άλλα διηγήματα [Πάπυρος]
5. Ρομπέρτο Μπολάνιο - Οι άγριοι ντετέκτιβ [Καστανιώτης]
6. Κλαούντιο Μάγκρις - Στα τυφλά [Διήγηση]
7. Φίλιπ Ροθ - Φεύγει το φάντασμα [Exit Ghost]
8. Γιόζεφ Ροτ - Εμβατήριο Ρατζένσκι [Ροές και Άγρα]
9. Ισαάκ Μπασέβις Σίνγκερ - Εχθροί. Μια ερωτική ιστορία [Καστανιώτης]
10. Κάρλος Φουέντες - Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες [Καστανιώτης]
11. Δανιήλ Χαρμς - Περιστατικά [Νεφέλη]
και τέσσερις του 2008 που απολαύσαμε φέτος:
12. Ρομπέρτο Άρλτ - Οι επτά τρελλοί [Ροές]
13. Christopher Hitchens - Ο Θεός δεν είναι μεγάλος. Πώς η θρησκεία δηλητηριάζει τα πάντα [Scripta]
14. Εντί Καντούρ - Βάλτενμπεργκ [Πατάκης]
15. Ράσελ Μπανκς - American Darling [Πόλις]
Η ετήσια συγκομιδή δεν ήταν τόσο καλή ή κακή, όσο ήταν κωμικότατη. Μιλάω για τα δήθεν ηλεκτρονικά πεδία όπου το κακό παράγινε. Ένας χαμός ονόματα, κι ένας σκασμός μπαρούφες. Μια λίμνη γεμάτη τρύπες στο νερό. Το ξεκαρδιστικό δεν είναι τόσο ότι όλοι αυτοί οι κυκλοφορούντες απλώς πατούν όποια πλήκτρα τους κατέβει, ηχογραφούν 3-4 στρώματα, τα βάζουν το ένα πάνω στο άλλο και ονομάζουν αυτό το πράμα ηλεκτρονική μουσική. Οι πιο έξυπνοι προτιμούν τον όρο experimental, γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μη νοιώθει τουλάχιστο αποδεκτός όταν δηλώνει πειραματικές προτιμήσεις. Άλλοι αφήνουν τον αυτόματο πιλότο και αυτό βαφτίζεται ambient. Άλλοι πατούν τα πλήκτρα στο repeat κι αυτό καταχωρείται ως drone. Το αστείο είναι πως όλη αυτή η βιομηχανία έχει ένα μάτσο καταναλωτίσκους, πολύ περισσότερους απ' όσο και η ίδια φανταζόταν. Ίσως ποτέ άλλοτε μια μουσική μπίζνα δεν είχε στηριχτεί σε τόσο μη - μουσική. Σε ένα μάτσο ήχους που βαφτίζονται με χίλιους δυο όρους για να αισθάνονται τα κοινά πως εδώ τρέχει κάτι. Για άλλη μια φορά κάποιοι μας δουλεύουν κανονικά και κάποιοι άλλοι μαζεύουν χοντρά λεφτά.
Το Wire συμπορεύτηκε ιδιαίτερα έξυπνα με όλη αυτή την επιχείρηση κατασκευής προτιμήσεων, νομιμοποιώντας ένα σύμπαν όπου όλοι αυτοί νοιώθουν πως ανήκουν σε μια ακουστική ελίτ. Τουλάχιστον αντιλήφθηκαν έγκαιρα το μάταιο κι έκτοτε βάζουν στο ίδιο πανέρι Laibach, Pan American, Pan Sonic και φυσικά κάθε νεόκοπο μιμητή του Eno, του Branca, του Ralf και του Florian. Α, και του ... Gahan. Εδώ ο Basinski, εδώ και ο O' Rourke, μαζί με τους νέο χιπχόπερς και τους beck-ετιστές. Οκ ως εδώ, σου λέει αγκαλιάζουμε όλες τις μη ορθόδοξες ή mainstream προτάσεις (συζητήσιμο κι αυτό). Αλλά για μπείτε να ακούσετε τις εκάστοτε προτάσεις και προτιμήσεις του Boomkat. Αν αυτό λέγεται μουσική πρόταση, τότε κακώς όλοι καθόμαστε εδώ πέρα, γράφοντες και διαβάζοντες. Ας πάρουμε τα σύνθια κι ας βαράμε ό,τι μας κατέβει. Θα μας το βγάλουν και σε σιντί και σε βινύλιο, και σε mp3. Φτηνό κατεβαστήρι από δω, λίγο καλύτερο κατεβαστήρι από δίπλα. Και θα γράφουν οι άλλοι για μας. Ζήτω ο εναλλακτικός καπιταλισμός. Αλλά μουσική μηδέν. Όσο αυτοί οι τύποι δεν είναι ικανοί να φτιάξουν μια σύνθεση, εμείς θα τους βαριόμαστε θανάσιμα. Οτιδήποτε έχω ακούσει απ' τους εγχώριους μουσικούς σε συγκεντρώσεις τύπου Yuria είναι πολυκατοικίες ανώτερο απ' όλα αυτά.
Άλλο μανίκι πάλι στις "πρωτότυπες" μουσικές που εξίσου προτείνονται ως μοντέρνες: τόνοι ηλεκτροπόπ της συμφοράς. Οποιοσδήποτε είχε ανοιχτά τα αυτιά του στα 80ς (για να μην πω οποιοσδήποτε άκουγε ακόμα και το μιζαδόρικο ελληνικό ραδιόφωνο, με τους απατεώνες διαμορφωτές του κοινού γούστου που τα τσέπωναν από τις εταιρείες στις οποίες άλλωστε δούλευαν) θα αισθάνεται πως είναι ξαναζεσταμένες σούπες και πως από την κλειστή τηλεόραση θα ξεπηδήσει ο Γκούτης με τον Παπούλια να μας πουν καλωσορίσατε στο Μουσικόραμα. Τουλάχιστον αυτοί ήταν αυθεντικοί, ή έστω πρώτης γενιάς μιμητές. Οι διάφοροι Burn the Negative και Neon Indian ποιανής γενιάς αντιγραφείς είναι;
Κι ένα τελευταίο καπέλο που παρατηρώ στις προτιμήσεις των σκορπισμένων ατομικοτήτων που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ως bloggers (σύντομα οι ψυχαναλυτές θα φαλιρίσουν: ο καθένας θα φτιάχνει ένα ιστολόγιο και θα στέλνει στους άλλους τα ποστ του (δες τι έγραψα, δες κι εκείνο), πρόσθεσε και τους δεκάδες ανώνυμους αναγνώστες - θα του βγαίνει και τσάμπα). Είναι φανερό πως όσοι αγάπησαν πολύ κάποια ονόματα, δυσκολεύονται να δεχτούν την ποιοτική τους κατάπτωσή τους. Φαίνεται λοιπόν πως και το 2033 στις λίστες με τα καλύτερα θα έχουν Sonic Youth, Manic Street Preachers, Anthony & The Klapsa-sons, Yeah Yeah Yeahs, Kasabian, Muse, Arctic Monkeys, Archive. Όσο για μερικούς υπερευαίσθητους: μην ντραπείτε να πείτε στον Richard Hawley, τον Patrick Wolf, τους Flaming Lips, τους Camera Obscura πως έβγαλαν δίσκους του πάτου. Μια φάση τους είναι, θα γυρίσει. Άλλο να τους αγαπάς, κι άλλο να τους κοροϊδεύεις μαζί με τον εαυτό σου.
Η άνωθεν εικοσιδυάδα είναι γεμάτη συνθέσεις, τραγούδια, με την στενή, την ευρεία ή την ξεσκισμένη έννοια. Αλλά τραγούδια που ήρθαν για να μείνουν, όχι για να μπουν στα ίδια ράφια με τους αφόρητους μπλιμπλικάκηδες των 00ς. Και για να κλέψω όπως πάντα και κανά τίτλο, όλοι αυτοί Δεν Μας Αξίζουν, όπως τραγουδάει ο πρώτος της λίστας. Αντί να χάσουμε το χρόνο μας, ας ρίξουμε καλύτερα ένα Κατούρημα στον στον Άνεμο, όπως τραγουδάνε οι τελευταίοι. Καλό 2010.
_____
