2009 : Τα καλύτερα διεθνή άλμπουμ (1-10)
1. Animal Collective - Merriweather Post Pavilion
Λήμμα από μουσικό λεξικό του μέλλοντος: "τo φαινόμενο Panda Bear" - συμβαίνει όταν ακούς ένα δίσκο που σου φαίνεται λίγο-πολύ αδιάφορος και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δε φταίει ο δίσκος, αλλά ότι φταις εσύ. Πήρε το όνομά του τότε που το Pitchfork ψήφισε το "Person Pitch" ως καλύτερο album του 2007, με αποτέλεσμα εκατοντάδες ακροατές σε όλο τον κόσμο να ακούνε το δίσκο στο repeat επαναλαμβάνοντας μονότονα "πρέπει
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Nosaj Thing - Drift
Το να ακούς ένα κομμάτι ή άλμπουμ που σε κάνει να μένεις με ανοιχτό το στόμα είναι όλο και πιο σπάνιο καθώς τα χρόνια σου αυξάνονται. Όχι βέβαια γιατί υπάρχουν εποχές κατά τις οποίες απουσιάζουν τα ανάλογα ακούσματα, απλά γιατί εσύ ως ακροατής είσαι όλο και πιο υποψιασμένος, πιο εκπαιδευμένος, πιο χορτασμένος, πιο καχύποπτος αν θέλετε. Όταν όμως κάτι τέτοιο συμβαίνει, είναι τόσο έντονο και αυθόρμητα φορτισμένο που αποζημιώνεσαι για τα σταδιακά αυξανόμενα διαστήματα αναμονής.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3. 2econd Class Citizen - A world without
Ήταν το 1996, όταν ο Josh Davis, ο 24άρης από το ηλιόλουστο San Jose της California εισήγαγε την ορχηστρική hip-hop στο mainstream κοινό, πραγματοποιώντας ένα από τα φοβερότερα debut albums όλων των εποχών, με την κυκλοφορία του αθάνατου "Endtroducing", ενός αριστουργήματος ηχογραφημένου αποκλειστικά με samples. Αρκετοί ήταν οι άξιοι ακόλουθοι, μεταξύ των οποίων οι Krush, Cut Chemist, U.N.K.L.E., Cam και λοιποί
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
4. Telefon Tel Aviv - Immolate yourself
Η ηλεκτρονική ποπ μάς είναι υπερβολικά γνωστή. Ειδικά όποτε την επικαλείσαι έτσι στο φλου, χωρίς το ειδικό στοιχείο που θα ξεχωρίσει απ' το γενικό. Το γεγονός δε, ότι το πακέτο έχει προ πολλού χάσει τη δυνατότητα να κάνει εντύπωση, αλλά κι αυτή ακριβώς η πολύχρονη αξιολόγηση του όλου πράματος, έβαλε απ' την αρχή σήμερα δω τη δουλειά σε σπρωξίματα. Τι γίνεται όταν κάπου, κάποτε το περίφημο κριτήριο ης αυθεντικότητας δεν παίζει τον κύριο ρόλο;
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
5. Vic Chesnutt - At the cut
Αναρωτιέμαι συχνά τι είναι αυτό που μας τραβάει ακόμα στους "μελαγχολικούς" τραγουδοποιούς, αυτούς που οι rock εγκυκλοπαίδειες πετάνε όλους μαζί στην κατηγορία singer/songwriters; Γιατί ακούμε ξανά και ξανά τον Nick Drake, τον Tim Buckley, τον Phil Ochs, αλλά και τους επιγόνους τους, Elliot Smith και Jim White; Πώς συνδυάζουμε τον ήχο και τη θεματολογία των στίχων τους με τα '00 και την ηλεκτρική μουσική αισθητική (τους Air, π.χ., των οποίων τα τραγούδια είναι σαν να γράφτηκαν από ερωτευμένο
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
6. The Black Heart Procession - Six
Στα τέλη των 90s οι Black Heart Procession με τις αγωνιώδεις χαμηλών τόνων μυστήριες μπαλάντες τους έμοιαζαν να λένε κάτι καινούργιο. Ήταν πιο άγαρμποι από τους Tindersticks, λιγότερο επιθετικοί από τους Afghan Whigs, και πιθανώς πιο ουσιαστικοί και από τους δυο, αν και λιγότερο διάσημοι. Για όποιον έχει παρακολουθήσει την πορεία τους (έστω και με ζιγκ ζαγκ μια και οι περισσότεροι κάπου στη μέση της τους έχουν πετύχει) το 'Six' κάθε άλλο παρά απρόβλεπτο είναι. Υπάρχουν αργόσυρτα τραγούδια
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
7. Fever Ray - Fever Ray
Δεν είναι το νέο άλμπουμ των Knife, αλλά σε μεγάλο βαθμό αντιμετωπίζεται ως τέτοιο. Έστω ως το υποκατάστατο αυτού. Γεγονός που μας υπενθυμίζει και πάλι πόσο εγκληματικά πρωτεύουσα θέση έχουν τα "φωνητικά" στον κόσμο της pop μουσικής. Διότι ό, τι θυμάται ο μέσος περιστασιακός ακροατής του Silent Shout τρία χρόνια μετά δεν είναι τίποτε περισσότερο από τα ψυχρομπιγιορκικά φωνητικά της Karin και ότι λησμόνησε είναι τα ελλειπτικά θολά τοπία του Olof. Της οικογένειας των Dreijer
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
8. Mulatu Astatke & The Heliocentrics - Inspiration information, vol. 3
Η σύμπραξη ενός πραγματικά καινοτόμου και δημιουργικού μουσικού από το παρελθόν, όπως ο Mulatu Astatke, με τα εκπληκτικά φιντάνια του ντάμερ Malcolm Catto που ακούνε στο όνομα Heliocentrics, μόνο βγαλμένη από θεωρητικούς φαντασιολάγνους αυνανισμούς θα μπορούσε να είναι, μέχρι σήμερα, που αποτελεί απτό γεγονός. Για την ακρίβεια όχι εντελώς σήμερα, μιας και της ηχογράφησης προηγήθηκαν
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
9. The Pains of Being Pure at Heart - The Pains of Being Pure at Heart
Επ' αφορμή του καλωσορίσματος της νέας - αν μετράω καλά τέταρτης ή πέμπτης - γενιάς συντακτών του Mic.gr (γεια χαρά παιδιά, Άρης... χάρηκα!...) και καθότι τούτο είναι το τρίτο review στην ευρύτερη κατηγορία post indie/ shoegaze revival που γράφω μέσα σε μία εργάσιμη εβδομάδα, θα το συνδυάσω με συμβουλές/ παραινέσεις/ οδηγίες χρήσης προς τον νέο και -ελπίζουμε- γεμάτο όρεξη συντάκτη που θέλει να κλείσει και αυτός τη δική του δεκαετία
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
10. Soap&Skin - Lovetune for vacuum
Έχω μια θεωρία (μια από όλες). Αυτά που μας συγκινούν, λέω, αυτά που μας συνεπαίρνουν, είναι όσα κρύβουν μέσα τους μια αντίφαση (τουλάχιστον μία). Όπως, ας πούμε, να σπουδάζεις στη μουσική ακαδημία της Βιέννης έχοντας μεγαλώσει σε ένα κωλοχώρι της Αυστρίας, σε μια φάρμα που εκτρέφει γουρούνια... Ή να σαι βιρτουόζος κλασσικός του ωδείου και να παίζεις με τους υπολογιστές σαν τα φρικιά του glitch... Ή να χεις ένα κεφάλι αλά Helena Bonham Carter
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
