2010... 2010... για να δω τι μου θυμίζει...
Αν με βάζατε με το ζόρι να πω καμιά εξυπνάδα για το 2010 θάλεγα, ξέρω γω, τα τουέντυ-τενς μπήκαν δυναμικά με το "Tik Tok" της Ke$ha και σφραγίστηκαν με το "Bad Romance" και το "Alejandro" της Lady GaGa. Πήγαν νούμερο 1 οι Arcade Fire, που ποτέ δε μου άρεσαν και η φετινή λέξη των ψαγμένων ήταν το witchhouse. Κάνει;
Να τι κράτησα όμως απ' ό,τι άκουσα φέτος
9. Με το Teen Dream των Beach House αισθάνθηκα την οικειότητα που σου δίνει ένα κατοικίδιο, σαν γαλήνη και κάποια παραξενιά μαζί.
1. Το The Threshing Floor των WovenHand ήταν, ως συνήθως, ο πιο φλογισμένος δίσκος της χρονιάς, μακράν. Τον έβαζα στο τέρμα και στο σαλόνι γινόταν κόλαση (συγγνώμη, Ευγένιε).
2. Το γλυκόπιοτο The Courage Of Others των Midlake συνόδεψε άπειρες στιγμές της καθημερινότητας και στήριξε πολλά μικροπεσίματα, δικά μου ή και άλλων.
8. Λίγα λόγια για τον Gonjasufi. Χάιπ ξεχάιπ, ο δίσκος A Sufi and A Killer είναι σούπερ. Στο Klowds προσκύνησα απ' τα γέλια. Θεός!
4. Χωρίς περιστροφές, οι These New Puritans βγάλανε δισκάρα φέτος. Το Hidden είναι φτιαγμένο από τη στόφα της μεγάλης μουσικής -και ελλειπτικά, μου θύμισε, που και που, και την ατμόσφαιρα από κάποια γκρουπ που λάτρευα μικρός στα 80ς - C Cat Trance, Shriekback...
7. Το αλπικό τοπίο του εξώφυλλου είναι σαφώς θερμότερο από την ψύχρα που συναντάει κανείς στα υψίπεδα που κινείται το Black Noise από τον Pantha du Prince. Χιλιάδες κατσαρολικά, πεταμένα πάνω σε θλιμμένα φτηνιάρικα τέκνο μπιτ, υπονοούν μελωδίες που διαρκώς μεταλλάσσονται σ' ένα συναρπαστικό ταξίδι 70 ολόκληρων λεπτών.
6. Οι νορβηγοί ασπρουλιάρηδες Shining δώσανε ρέστα στο Blackjazz, όπου γίνεται ρωμαϊκό όργιο με αβάν μέταλ δονητές και οργασμικές κραυγές από αχόρταγα σαξόφωνα. Κολτρέιν ζεις!
5. Σπίκινγκ οφ χουμ, πριν χρόνια χαμογελούσα με το πρόωρο χάιπ, όμως φέτος ο ανηψιός της Άλις Κ. Steven Ellison ή Flying Lotus σοβάρεψε κι έφτιαξε προς τιμήν της το Cosmogramma, έναν υπέροχο jazz forward δίσκο, για πολλά repeat.
10. Το Regen:Tropfen υπήρξε πρόσφατο σάουντρακ ρομαντικού σουιτντριμισμού και ενατένισης, θυμήθηκα που μικρό στην τάξη με βγάζαν έξω γιατί μονίμως κοιτούσα έξω -η λήψη του αιτούμενου ή ένας δίσκος από πορτοκαλοκόκκινη απουσία. Η Zazie Von Einem Anderen Stern, η Maike Zazie Matern, ένα κορίτσι από κάποιο άλλο αστέρι, πολύ κοντά πάντως στο δικό μου.
3. Άλλη φετινή δισκάρα έφτιαξε ο δανός Trentemoller. Το Into The Great Wide Yonder είναι υπερμοντέρνα ηλεκτρόνικα πνιγμένη ωστόσο στις κιθάρες, τα αιθέρια φωνητικά, το σασπένς και το ριβέρμπ. Στοιχειώνει τ' αυτιά σας λέω.
11. Πάντως ένα δώρο που θα ήθελα να μου κάναν φέτος είναι η συλλεκτική έκδοση με τις δύο εκδοχές, του σιντί και του βινύλιου, του A Spare Tabby At Τhe Cat's Wedding των εξωπραγματικών Moon Wiring Club, μόνο και μόνο για την καταπληκτική αισθητική του Ian Hodgson.
Celestica/ Baptism
Crystal Castles
τα δύο χάιλαιτ του δεύτερου δίσκου τους, στο ένα, παραδόξως, τραγουδάει, στο άλλο, κλασικά, τη σφάζουν
Like the Ocean, Like the Innocent
Besnard Lakes
αχ, αν το shoegaze είχε εφευρεθεί στα 70ς
Look Me In the Eye, Sister
Groove Armada
η Jessica Larraby απογειώνει ένα καταπληκτικό ροκ κομμάτι για το 2010
The Ace of Spades, slow version
Lemmy & Friends
ζήτω οι διαφημίσεις μπίρας - η Πειραϊκή τι κάθεται;
Flow my tears
Valeria Mignaco & Alfonso Marin
John Dowland fucking rulz!
το πιο θλιμμένο άσμα έβερ, επιτέλους αποδόθηκε όπως του αξίζει εδώ και ίσαμε τετρακόσια χρόνια
We Forgotten Who We Are
Crippled Black Phoenix
όλο το I, Vigilante ΕΡ (κ)λέει, αλλά ειδικά σ' αυτό εδώ, ρε παιδάκι μου, σπαράζουνε κι οι τοίχοι
There Ain't No Grave
Johnny Cash
λίγο σπούκι βέβαια, το ξέρω, αλλά ίσως και γι' αυτό
Children's Work
Dessa
μελαγχολικό, το λες και κυνικό ραπ από μια ευαίσθητη λευκή διανοούμενη με τρεμουλιαστή φωνή
Latin America/ Stay Lit
Holy Fuck
τα ινστρουμένταλ που δεν βαρέθηκα ν' ακούω το 2010, από έναν αξιοπρεπέστατο δεύτερο δίσκο
Vaporize
Broken Bells
τραγουδάρα, ανάμεσα στις πολλές, από έναν απ' τους είκοσι καλύτερους δίσκους της χρονιάς
Odessa/ Jamelia
Caribou
ξεχωριστά κομμάτια από έναν ξεχωριστό μουσικό κι έναν, όχι τόσο ξεχωριστό, πάντως πολύ όμορφο σύγχρονο δίσκο
Right On
The Roots
η "αδυναμία" μου η Τζοάννα, ευτυχώς σαμπλαρισμένη μόνο, στο καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ των Roots, απ' τους οποίους μάλλον περιμέναμε κάτι καλύτερο φέτος
Λίγο περισσότερο να μου έμενε η ποπ του 27 songs των I'm from Barcelona θα τους έβαζα οπωσδήποτε στην ενδεκάδα, κυρίως γιατί το ευρηματικό χαρούμενο και πολύ μουσικό κόνσεπτ τους είναι ό,τι περισσότερο σπανίζει στις μέρες μας: αισιοδοξία με ουσία.
Δεν πολυακούω Janelle Monae, αλλά το ντεμπούτο LP της ήταν η επιτομή της καθαρά προσωπικής μουσικής για μαζική αποδοχή που βγήκε φέτος, μπράβο της.
Επίσης οι Cocorosie έβγαλαν επιτέλους έναν τίμιο δίσκο κι όχι μια ντάικ ντεμεκιά όπως παλιά και με συγκίνησαν.
Οι αγνώριστοι φέτος Black Angels κατασκεύασαν ένα γαμάτο ροκίστικο δίσκο για μεγάλα ακροατήρια, αλλά δυστυχώς ο προπέρσινος πολιτικός τους λόγος αντικαταστάθηκε από ανώδυνα κλισέ στιχάκια, οπότε το ότι θυμίζουν -ευχάριστα- Ντόορς γυρνάει λίγο μπούμερανγκ...
Τέλος να πω ότι το αγαπημένο μου κουαρτέτο, οι Killing Joke, με εντυπωσίασαν στην πρόσφατή τους εμφάνιση, ο δίσκος τους είναι πολύ ενδιαφέρων, κυρίως θεματικά και χαίρομαι που εξακολουθούν 30 χρόνια μετά να με κάνουν να ανυπομονώ για την επόμενη κίνησή τους.
Κλείνω εκστασιασμένος με το Sun του Caribou (σκηνοθεσία Simon Owens) και το Look Me In The Eye, Sister των Groove Armada (σκηνοθεσία Steve Dawson & Al Campbell) που ήταν με διαφορά τα καλύτερα βιντεοκλίπ που είδα φέτος, μπορεί και ποτέ.
Αυτά, πάω να δω τι έγραψαν οι άλλοι. Όλο και κάτι θα μου ξέφυγε...