2010 - μια χρονιά που αποκλείεται να ξεχάσουμε ποτέ...
...αφού μέσα σ' ένα χρόνο χάσαμε όλα όσα είχαμε κερδίσει τα τελευταία 100 χρόνια. Μπήκαμε σ' έναν εργασιακό Μεσαίωνα, αντιμετωπίζουμε μια γενικευμένη οικονομική κρίση, αλλά κυρίως χάσαμε τις αυταπάτες και τις ελπίδες μας για το μέλλον. Ή όπως είπε κάποτε ο Kris Kristofferson: Freedom's just another word for nothing left to lose.
Τι μας απόμεινε; Η παρηγοριά που μόνο η τέχνη μπορεί να προσφέρει στις δύσκολες ώρες. Η ανθρωπιά μας. Η ανάμνηση όλων των μουσικών που μας στέρησε το 2010: Llasa. Dale Hawkins. Lena Horne. Alex Chilton. Jean Ferrat. Abbey Lincoln. Solomon Burke. Ari Up. Gregory Isaacs. Remy Ongala. Captain Beefheart. Άσε που μας έκλεψε τον Charlie Gillett` οποιοδήποτε σχόλιο είναι λίγο.
Μουσική, λοιπόν, πολλή μουσική - και βιβλία, πολλά βιβλία. They can't take that away from me/us.
1 Neil Young - Le Noise. Όχι επειδή είναι ο αγαπημένος μου Neil, αλλά επειδή έβγαλε έναν δίσκο που δεν περίμενε κανείς. Αποφεύγοντας εντέχνως τις συχνά στομφώδεις παραγωγές του Lanois, "He said solo... They said acoustic". Ένας άνδρας, μια κιθάρα, ένα άδειο στούντιο, ένας παραγωγός πίσω από την κονσόλα. Less is more.
2 Roots - How I Got Over. Ο Chuck D χαρακτηρίζει το hip-hop "μαύρο CNN" (λέει ο μουσικοκριτικός του BBC, Lou Thomas). Στην παράδοση των μεγάλων μαύρων μουσικών των '60s-'70s, οι Roots μας δείχνουν ποια είναι η ουσία της μαύρης μουσικής έκφρασης, και χτίζουν ένα δίσκο με αλλεπάλληλα επίπεδα πολιτιστικών αναφορών.
3 Maximum Balloon - Maximum Balloon. Δεν συμπάθησα ποτέ τους TV On the Radio, είναι υπερβολικά εγκεφαλικοί για μένα (σχεδόν βελτσικούς τους χαρακτήρισε ο Τσαντίκος). Εδώ όμως ο David Andrew Sitek έφτιαξε ένα electro/soul/black pop ηχοτοπίο (όπως λέει ο G. Mullholland του BBC), το οποίο θυμίζει David Byrne (αφού συμμετέχει, άλλωστε) και Bowie των '80s. Στα συν οι διάφορες άλλες συμμετοχές (των Σουηδών Little Dragon, της Karen O των Yeah, Yeah, Yeahs, του Νιγηριανού Babatunde "Tunde" Adebimpe. Και του καταπληκτικού μπρουκλινέζου ράπερ, Theophilus London).
4 Black Keys - Brothers. Τους αποκαλούν blues-rock ντουέτο, αλλά εδώ ο ήχος "βγαίνει" πιο soul χάρη στα στούντιο της Muscle Shoals. Στο Brothers, η (σχετικά πρόσφατη) αναγέννηση των blues στην Αμερική δεν είναι μια σκέτη βόλτα στο "ρομαντικό παρελθόν", αλλά μια στέρεα βάση για να πατήσουν οι γκαραζιέρικες κιθάρες και τα falsetto φωνητικά μιας blue-eyed soul, η οποία "μπλουζίζει" υπέροχα.
5 Dessa - A Badly Broken Code. Το hip-hop είναι μια πλούσια κουλτούρα που δεν θα κουραστώ ποτέ να φωνάζω ότι δεν ταυτίζεται με τα αντριλίκια της Δυτικής Ακτής. Μέλος της κολεκτίβας καλλιτεχνών Doomtree από τη Μινεάπολη, η Dessa έγραψε τους ωραιότερους στίχους που διάβασα φέτος, και τους απέδωσε με μοναδική τρυφερότητα και φρεσκάδα.
6 Best Coast - Crazy for You. Τους άκουσα αργά μέσα στο φθινόπωρο, αλλά αμέσως ένιωσα μια μυρωδιά καλοκαιριού και θάλασσας. Οι δροσερές surf αναφορές τους και τα φρέσκα φωνητικά ενδείκνυνται για βόλτα με ανοιχτό αυτοκίνητο (όπως έγραψε ο Κάζης), ή έστω για να μας φτιάχνουν το κέφι φέτος το χειμώνα, στη γκρίζα κι απεργιόπληκτη Αθήνα.
7 Edwyn Collins - Losing Sleep. Το αληθινό ταλέντο δεν στερεύει μπρος στις δυσκολίες. Έτσι, ο αγαπημένος μας Σκοτσέζος Edwyn έβγαλε ένα γλυκόπικρο αλλά αισιόδοξο δίσκο που θα ζήλευαν πολλοί επίγονοί του (γι' αυτό άλλωστε μπήκαν μαζί του στο στούντιο).
8 Midlake - The Courage of Others. Δεν περίμενα ότι ο πιο μελωδικός και μελαγχολικός δίσκος της χρονιάς θα είχε βγει από Τεξανούς. Πώς γίνεται αυτό; Δεν φοράνε όλοι εκεί κάτω Στέτσον κι εξάσφαιρα, δεν παίζουν blues σαν τους αδελφούς Winter; Α, ξέχασα ότι πλανιέται ακόμα το φάντασμα του Townes van Zandt παρέα με την ψυχή του Buddy Holy, και μοιραίνουν τους ταλαντούχους Τεξανούς που πάνε στο Ντέντον "to make music, not to make it".
9 Bajka - In Wonderland. Είναι γεννημένη στην Ινδία, μεγαλωμένη στην Πορτογαλία και τη Νότια Αφρική. Έχει σπουδάσει στην Πράγα. Είναι τραγουδίστρια και μουσικός κοντά στην παράδοση του spoken word. Και έχει μια βαθιά σέξι φωνή που κουβαλάει όλους αυτούς τους πολιτισμούς. Ποια Sade είπατε; Ποια Duffy;
10 Sean Hayes - Run Wolves Run. Me loves Sean. Ίσως επειδή μου θυμίζει τον Tim Buckley. Έχει κι εκείνο το σπάσιμο η φωνή του. Γράφει ωραίους στίχους. Δεν ξέρω τι άλλο. Είναι love at first listening. Πιθανότατα δεν θα τον βρείτε σε καμία άλλη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. So what?
Και 11 Gil-Scott Heron - I'm New Here. Κάποιοι συγκρίνουν υφολογικά το I'm New Here με το American Recordings του Johnny Cash. Άλλοι λένε ότι είναι σαν "Massive Attack που τζαμάρουν με τον Robert Johnson και τον Allen Ginsberg". Αυτό μου κολλάει περισσότερο. Μουντός, σκοτεινός και δύσκολος δίσκος. (Διαφωνώντας με τον Σιόντορο, καταλήγω): Ο Μαύρος Dylan με συγκινεί ακόμα.
Οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις της χρονιάς:
1 Ray Davies - See my friends. Μεγάλη πίκρα. Θα το αφήσω ασχολίαστο.
2 Leon Russell + Elton John - The Union. Μα καλά, τον Elton John βρήκε; Αχ ρε Leon... ντροπή!
3 Duffy - Endlessly. Όχι ότι δεν το περιμέναμε.
4 Bryan Ferry - Olympia. Εδώ να δεις. Όταν έχεις 15 χρόνια να βγάλεις καλό δίσκο...
5 Bettye Lavette - Interpretations. Με τη φωνάρα της σκοτώνει ένα σωρό αριστουργήματα.
6 Massive Attack - Heligoland. Πλήξη.
7 Eminem - Recovery. Αν συνεχίσει έτσι, θα συμφωνήσω με τους πολέμιούς του: πολύ κακό για το τίποτα.
8 Macy Gray - The Sellout. Λίγο, πολύ λίγο.
9 Ben Folds + Nick Hornby - Lonely Avenue. Όχι άλλο Billy Joel (κατά το όχι άλλο Νταλάρα).
10 Chieftains + Ry Cooder - San Patricio. Απίστευτη έλλειψη έμπνευσης από δύο κολοσσούς.
και 11 Amy McDonald - A Curious Thing. Ένα τραγούδι (Don't tell me that is over) δεν φέρνει την άνοιξη.
Best Songs
1 Solomon Burke - Oh What a Feeling
2 Fran Healy + Neko Case - Sing me to Sleep
3 Josh Ritter - Change of Time
4 Lone Wolf - Keep your Eyes on the Road
5 Sharon Jones & the Dap Kings - The Game Gets Old
6 Magic Kids - Phone
7 Xavier Rudd + Izintaba - Time to Smile
8 Justin Townes Earle - Harlem River Blues
9 Los de Abajo - Fiesta
10 Liz Phair - Bollywood
και 11 Janelle Monae - Tightrope
