2010 - "Βλέπω καλύτερες μέρες" -"Ηλίθιε, κοιτάς προς τα πίσω"

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μια γελοιογραφία από το παλιό καλό Ποντίκι του 1992, απ' όπου κλέβω τον τίτλο αυτής της μίνι εν θερμώ ανασκόπησης. Ξεφυλλίζω και ένα οικονομικό περιοδικό του 1985. Πόσο άλλαξαν τα πράγματα. Τότε στην κυβέρνηση βρισκόταν ένας Παπανδρέου, η λιτότητα ήταν το σύνθημα της εποχής, η ΕΟΚ ήταν ο εχθρός (ίδιο συνδικάτο με το ΝΑΤΟ) αλλά και η καλή μας η αγελάδα, ο Ανδρέας άνοιγε μέτωπα με τη φοροδιαφυγή και τα ρετιρέ. Είναι συναρπαστικό τελικά να ζεις σε αυτή τη χώρα. Πόσο αλλάζουν τα πράγματα. Τουλάχιστον τότε είχε πάρει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα...

Ήρθε λοιπόν έτσι η ώρα και η γενιά μας να βιώσει μια μάλλον συνηθισμένη κατάσταση στην ιστορία τούτης της χώρας, τη χρεοκοπία. Την πολλοστή χρεοκοπία μιας χώρας η οποία φαντασιώνεται ότι είναι περήφανα ελεύθερη και αυτόβουλη, μη έχοντας χωνέψει κοντά δύο αιώνες μετά τη δοτή και φεσωμένη ανεξαρτησία της, με τo "μνημόνιο" να μοιάζει με έναν ελέφαντα πίσω από τον οποίο έχει κρυφτεί στριμωγμένη όλη η χώρα, είτε διαφωνούσα είτε συμφωνούσα. Η πεθαμένη αριστερά βρήκε ένα κάποιο νόημα ύπαρξης πέραν των πυρηνικών ασκήσεων διάσπασης, το ανέκδοτο που λέγεται "έλληνας ιδιώτης επιχειρηματίας" (τα κέρδη δικά μου, οι ζημιές στο κράτος και τους εργαζόμενους) βρήκε παπά για να θάψει πέντε-δέκα, οι απεργίες αφορούν κυρίως τους βολεμένους, όσοι είναι γυμνοί εκτεθειμένοι στους αέρηδες του καιρού δεν διανοούνται καν να απεργήσουν, οι άνεργοι (I am the one - προσεχώς two- in ten, που έλεγαν και οι UB40) προφανώς δεν ...απεργούν, τα συνδικάτα αντιδρούν με αντανακλαστικά "κάι-κάι" Ραν Ταν Πλαν (τόσα χρόνια έγινε ποτέ νοσοκομειακή απεργία για το φακελάκι και το μαύρο χρήμα; για τους αργόσχολους αποσπασμένους στα σχολεία; για...; για;).

"Να φέρουν πίσω τα κλεμμένα οι αλήτες, ένας λοχίας μας χρειάζεται και κρεμάλα στο Σύνταγμα" σχολίασε βολεύοντας τα καλαμπαλίκια του ο υδραυλικός, πριν εξαφανιστεί με τα 50 ευρώ στο χέρι χωρίς να μουγκρίσει ένα γεια. Διαβάζω τις γκρίνιες δημοσιογράφων για το φετινό "φτωχό" (χωρίς ορδές τσαμπατζήδων "σινεφίλ" και χαριεντισμούς με τους Κόπολες) Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και αναρωτιέμαι αν κάλεσε κανείς την πρώην διεύθυνση για μια έστω και τυπική απολογία για το τεράστιο έλλειμμα-οθωμανικό φέσι που άφησε πίσω. Θα ήταν λοιπόν οι δικαστές μία κάποια λύση; Πολύ αμφιβάλλω. Αλλά ούτε και οι νόμοι. Εδώ ούτε ένας απλούστατος στην εφαρμογή του νόμος για το κάπνισμα δεν μπόρεσε να επιβληθεί, με το κράτος να γελοιοποιείται και διάφορους "έτσι μας κάπνισε" διανοούμενους και συγγραφείς να ανακαλύπτουν το νέο αντάρτικο κατά του ...φασισμού.

Και φυσικά στην όλη αναμπουμπούλα οι λύκοι χαίρονται, μέσα σε εκρήξεις ανεξέλεγκτης βίας. Η Χρυσή Αυγή συναντά τον Ψινάκη στο δημοτικό συμβούλιο, τα ονόματα των θυμάτων της Marfin τα διέγραψε η επιλεκτική συλλογική μνήμη, θύματα ενός εξαρχειακού φασισμού ο οποίος κυοφορείται κάτω από την εξωτερική προβιά του καλοταϊσμένου Β.Π. "αναρχισμού". Ο δε Αλέξης, το θύμα του κακού (και πλέον τιμωρημένου σε ισόβια) μπάτσου "ζει" μέσα από πορείες τελετουργικής βίας ("ο Αλέξης ζει", "το Πολυτεχνείο ζει", "ο Ανδρέας ζει", στην Ελλάδα τελικά έχουμε ένα γενικότερο πρόβλημα αποδοχής του τέλους). Τα παλιά τα χρόνια (για διαβάστε την ιστορία του 1893) όλη αυτή η οργή θα είχε μεταστραφεί σε εθνικοπατριωτικό παραλήρημα και θα ξέσπαγε ο πόλεμος με τον εκάστοτε προαιώνιο εχθρό. Από αυτή την άποψη, ευτυχώς οι εποχές έχουν αλλάξει.

Ο Κακλαμάνης πέφτει όπως του άξιζε, μέσα στη γλίτσα και τη βρώμα των σκουπιδιών που κατακλύζουν την πόλη, σε σουρεαλιστικά πολύχρωμα και εύοσμα ...installation απόβλητης ευμάρειας. Ο πήχης είναι πολύ χαμηλά για τη διάδοχη, φορτωμένη ελπίδες αρχή, για μια πόλη η οποία χρόνια ζει εν κενώ, όπου διάφορες αυτόκλητες ομάδες σωτηρίας έχουν αναλάβει από τον καθαρισμό έως ακόμη και την αστυνόμευσή της.

Και ο Τύπος; Η περίφημη νέα δημοσιογραφία των blogs κατέληξε μια μηρυκαστική και ενίοτε ανώνυμα εκβιαστική αναπαραγωγή της παλιάς, αποδεικνύοντας ότι το νέο μέσο δεν συνεπάγεται απαραίτητα και νέο μήνυμα (δείτε για παράδειγμα τις λίστες με τα καλύτερα των bloggers και βρείτε μου τις διαφορές με αυτές των "κατεστημένων" μέσων). Τα διαβόητα free press ("τσάμπα τύπος" και όχι "ελεύθερος τύπος" όπως φαντασιώνονται τη μετάφραση του free οι ιδιοκτήτες) απαξιώνονται συνεχώς παρά τα ηρωικά κηρύγματα κατά της διαπλοκής των εργολάβων, πέφτοντας όμως τα ίδια στην ψιλικατζίδικη (αλλά με μεγαλύτερη βάση πελατών) διαπλοκή με ...τυροπιτάδικα, θέατρα, μπαρ, φαγάδικα, περίκλειστα σε έναν κόσμο όπου αν δεν είσαι designer, φωτογράφος, ηθοποιός ή τέλος πάντως αργόσχολος καλλιτεχνίζον και θαμώνας κάποιων προβαλλόμενων ...βενζινάδικων, τότε δεν υπάρχεις παρά μόνο σαν ντεκόρ στις Σόχο φαντασιώσεις τους.

Όσο για την "παλιά" δημοσιογραφία, εκείνη των εφημερίδων που πληρώνεις στο περίπτερο... Όταν η ίδια δεν απαξιώνει το προϊόν της (τρανό παράδειγμα η προς φούντο κατάντια της "Ελευθεροτυπίας"), διοργανώνει κωμικοτραγικές απεργίες οι οποίες το μόνο που καταφέρνουν είναι μας κάνουν να συνηθίσουμε την απουσία τους. Αν αύριο κλείσουν όλες οι εφημερίδες ουδείς κάτω των 30 δεν θα πάρει χαμπάρι την απώλεια.

Κατά τα λοιπά η χρονιά πέρασε σε μια επιβεβλημένη (;) δυσθυμία, παντού μαγειρεύουν, οι τρεις σεφ απολαμβάνουν μια αποδοχή τύπου ..."τριών τενόρων", το "Νησί" έγινε ποιοτικό άλλοθι για κάθε τηλεοπτική αηδία (τρομακτικό!), οι γυναίκες κυκλοφορούν στους δρόμους μέσα σε κάτι γελοίες γαλότσες (φωτογραφίες που θα κρύβονται μετά από λίγα χρόνια, όπως καταχωνιάστηκαν κι εκείνες με τις βάτες και τις περμανάντ της δεκαετίας του 80) και η ζωή συνεχίζεται... Πάντα συνεχίζεται...

Ας έρθουμε και στα δικά μας, τα μουσικά. Κι εδώ οι αναβιώσεις ...αναβιώνουν και ξανα-αναβιώνουν, το βινύλιο έχει επιστρέψει (τα ποσοστά των πωλήσεων δεν το επιβεβαιώνουν) αλλά μόνο για τα γερά πορτοφόλια, τα "καταραμένα" 80s δε λένε να φύγουν από τη μόδα, οι hipster (ο νεόκοπος όρος της χρονιάς, που σύντομα θα πάει να συναντήσει τα emo -αιωνία τους η μνήμη- στο κενοτάφιο της μνήμης) ανακαλύπτουν το swing, η ίντυ κοινότητα αποκαθιστά ανά βδομάδα ξεχασμένους τροβαδούρους υπό τον μανδύα του καλτ και στήνει αυτιστικούς καβγάδες στην απόμερη λιμνούλα της, με το ...spread μεταξύ των μουσικόφιλων και του μέσου κόσμου όλο και να ανοίγει. Σημείο των μπερδεμένων καιρών μας αυτή η πολυδιάσπαση, μοιραίο ο καθένας μας να χτίζει μικρόκοσμους ασφάλειας.

Σκέφτομαι κοιτάζοντας ...α-λίστου μνήμης λίστες άλλων εποχών, ότι οι σύγχρονοι δεν αποφαίνονται για την ιστορία, μόνο φωτογραφίες και στιγμές απαθανατίζουν. Όταν είσαι κοντά, όλα σου φαίνονται μεγάλα και σημαντικά, και μέσα στην ισοπέδωση χάνεις τη σημαντική λεπτομέρεια. Αν οι Velvet Underground πέρασαν απαρατήρητοι στον καιρό τους, άραγε σήμερα θα τους ανακάλυπτε κανείς; Και με πόση χρονική καθυστέρηση; Καταλήγω ότι η μουσική χρόνο (και χρόνια) δεν κοιτά. Και απολαμβάνω τον περσινό συγκλονιστικό δίσκο του Tamas Katai και των Thy Catafalque. Στο ξεκίνημα του MiC, πριν από δέκα χρόνια, στην τότε ψηφοφορία για τα καλύτερα της χρονιάς του μακρινού 2000, ο ¨Χωρίς Κανόνα" Γιώργος Κοτσώνης, σε μια αντίδραση η οποία τότε έμοιαζε γραφικά αναχρονιστική, είχε παρουσιάσει τα καλύτερα του ...1980. Ο χρόνος νομίζω τον δικαιώνει, όχι μόνο για το ρολόι.
Έτσι η παρακάτω λίστα, βγαλμένη με τη διαδικασία του ...κατεπείγοντος, δεν περιλαμβάνει ούτε αποκλειστικά αγαπημένα ούτε προφανώς τα καλύτερα. Πρόκειται απλά για 11 δίσκους οι οποίοι αξίζουν πάνω από ...τρεις ακροάσεις. Εδώ που φτάσαμε!

Δίσκοι
1. Actress - Splazsh
2. Lorn - Nothing else
3. Tapage & Meander - Etched in salt
Τρεις δίσκοι μουσικών οι οποίοι δρουν ερήμην του μεγάλου κοινού και του μέσου ακροατή. Οι νέες μουσικές κυοφορούνται στα άκρα και στη μοναξιά...
4. Phantogram - Eyelid movies
Είναι γυαλιστερό, έχει κυριλέ καθαρές μελωδίες, είναι "κινηματογραφικό", έχει μπριστολικούς ρυθμούς. Ξέρω όμως, εσείς προτιμάτε γκοντζασούφιδες (κάποιος να του μιλήσει όμως για το ...σαπούνι).
5. Yann Tiersen - Dust lane
Η κατάρα της Αμελί...
6. Trentemoller - Into the great wide yonder
Χρόνια μουσικός παραγωγός και DJ που βγάζει έναν πανέξυπνο προσωπικό δίσκο. Σπάνιο φρούτο αυτός ο Δανός...
7. Three Mile Pilot - The inevitable past is the future forgotten
Διπλός δίσκος. Πομπώδης τίτλος. Νεκρανάσταση μετά από 10 χρόνια ενός σχήματος που είχε ...ξεχάσει και ο ίδιος του ο δημιουργός (ο Pall Jenkins των υιοθετημένων από τούτη τη σελίδα Black Heart Procession). Όλες οι ενδείξεις κατά... Και όμως...
8. Emeralds - Does it look like I'm here?
Οι Μ83 είπαμε ότι δεν έβγαλαν δίσκο το 2010;
9. Negura Bunget - Virstele Pamintului
Βουκολικό black (και όχι ...βλακ) μέταλ από τη Ρουμανία. Από την Τρανσυλβανία. Από τις στάνες των Καρπαθίων. ΟΚ, δεν επιμένω...
10. Motorama - Alps
To indie έχει πεθάνει (έχει ...μυρίσει κιόλας) όχι τόσο σαν ήχος, αλλά κυρίως σημασιολογικά. Αρκεί ένα γνήσιο αγνό self-released δισκάκι από τη Ρωσία να του δώσει το φιλί της ζωής; Όχι, αλλά ας τους δικαιολογήσουμε! Τόσα χρόνια πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα...
11. In My Rosary - Retro
Μια αρμαθιά όμορφα σκοτεινά τραγούδια, τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο, από τίμιους βετεράνους του είδους. Για όσους τα χρειάζονται...

...και 11 τραγούδια
1. Blonde Redhead - Not getting there
Αδίκως θαμμένος δίσκος, σε έναν κόσμο όπου οι πελάτες έχουν πάντα δίκιο.
2. Crystal Castles - Baptism
Τα παιδιά της γενιάς των arcade (προσοχή, όχι fire!), στην εποχή του wii...
3. Holy Fuck - Stay lit
"Tο καλύτερο κομμάτι που έγραψαν ποτέ οι HF (θυμίζω, το "Super Innuit" είναι πιο πολύ ...Neu!)". Αυτό είχα γράψει στην κριτική μου για το δίσκο. Συμφωνώ ...μαζί μου, και επαυξάνω!
4. High Places - On giving up
Η άνιση κόντρα τους με την ...ανθρωπότητα (βλ. τον τίτλο του δίσκου) τους απέφερε τουλάχιστον όμορφα τραγούδια.
5. Unter Null - Moving on
Υπό το μηδέν σημαίνει το όνομα της στα γερμανικά είναι όμως ηνωμενοπολιτειώτισσα. Και παίζει ΕΒΜ.
6. National - Anyone's ghost Για όσους θέλουν να δραματοποιούν θεατρικά τη ζωή τους...
7. These New Puritans - We want war
Όχι κάτι σπουδαίο, αλλά σε σύγκριση με τις αηδίες που πλασάρονται τα τελευταία χρόνια από το Νησί και τα κατεστημένα μέσα του...
8. Zola Jesus - Night
Βλέπω σε λίστες το δίσκο της Zola Jesus, μιας (παράφωνης κιόλας) ρεπλίκας της Siouxsie και τραβάω τα μαλλιά μου...
9. Cats on Fire - The smell of an artist
10. Soundcarriers - Step outside
Η καλή ποπ που πάντα χρειαζόμαστε. Ανάλαφρη και όχι ελαφριά, απλή και όχι απλοϊκή, γλυκιά και όχι ζαχαρωμένη.
11. Villa Nah - Envelope Κάτι λέγαμε για εκείνα τα αναθεματισμένα τα 80s...

BACK