2012: Άλλαξε ο Μανωλιός τελικά ή όχι;

Δεν ξέρω αν γίνεται να κάνεις μια ανασκόπηση της χρονιάς, χωρίς να καταφύγεις σε κλισέ για την κρίση, τον εκφασισμό της κοινωνίας, και την καταπάτηση των κεκτημένων δικαιωμάτων μας. Από την άλλη, αν προσπαθήσεις να φανείς κάπως αισιόδοξος, θα θεωρηθείς εκτός πραγματικότητας, το λιγότερο. Όσα προβλήματα όμως και να αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας, η Γη συνεχίζει να γυρίζει και η μουσική συνεχίζει να παράγεται. Η ως άνω παράγραφος βέβαια θα μπορούσε άνετα να μπει και σε μια ανασκόπηση του 2011 ή του 2010. Παρήγορο ("τελικά δεν είμαστε όσο χάλια νομίζουμε") ή τρομακτικό ("δηλαδή αυτά που ζούμε ΔΕΝ είναι τα χειρότερα");

Κάπου είχα διαβάσει ότι "η μουσική μπορεί να σε σώσει-και αν δεν το κάνει, είσαι ήδη χαμένος". Σοφόν το σαφές. Τουλάχιστον αυτή δεν θα πιάσει ποτέ πάτο-και θα είναι πάντα δίπλα μας για να μας σώσει, όταν θα τη ζητήσουμε. Μαζί με τα βιβλία, τις ταινίες, και τους πίνακες. Και όλα θα πάνε καλά. Γιατί πολύ απλά, έτσι πρέπει.

Τα άλμπουμ που θα κρατήσω από το 2012

1. The Twilight Sad - No One Can Ever Know
Η πρόσφατη ανακοίνωση της επερχόμενης συναυλίας τους στη Θεσσαλονίκη ήταν ό, τι καλύτερο άκουσα τον τελευταίο καιρό. Post-punk/shoegaze παίζουν οι Twilight Sad, μόνο που στον φετινό τους δίσκο κάνουν και μια στροφή προς την electronica, σαν άλλοι Editors. Και μη σε αποθαρρύνει η μασημένη εκφορά των στίχων από τον James Graham-αυτή είναι η γοητεία των Twilight Sad. Άκου το "Another Bed" και θα καταλάβεις τι εννοώ.

2. Soap and Skin - Narrow
Η Anja Plaschg είναι μόλις 22 χρόνων και μοιάζει με τα χλωμά, αιθέρια πλάσματα που θα ανήκαν στα μυθιστορήματα των αδελφών Μπροντέ. Ευτυχώς είναι ένα υπερ-ταλαντούχο πλάσμα στην αρχή της καριέρας του, που τραγουδά τον Θάνατο, τον Σπαραγμό και το Πένθος. Η νόθα κόρη του Ζωρζ Μπατάιγ και της Σύλβια Πλαθ ή το μουσικό αντίστοιχο της Ελφρίντε Γέλινεκ και του Μίκαελ Χάνεκε; Πες την όπως θες, μέσα έχεις πέσει.

3. Sigur Ros - Valtari
Γιατί η μαγεία δεν χρειάζεται μετάφραση-κι ας μην καταλαβαίνω λέξη ισλανδικά. Όταν τελειώνει ο δίσκος, νιώθεις ότι σου έκοψαν το πιο όμορφο όνειρο στη μέση-και μόνο αν ξαναπατήσεις το play θα το ξαναδείς. Ή ότι ξεβράστηκες απότομα από τη ζεστή μήτρα της θάλασσας στην παγωμένη ακτή της μια κρύα χειμωνιάτική μέρα. Απόκοσμη ατμόσφαιρα, ονειροπόλο συναίσθημα, αγγελικά φωνητικά και μελαγχολική ένταση που θα μπορούσε να ηλεκτροδοτήσει όλο τον ουρανό από εδώ ως την Ισλανδία.

4. Bat for Lashes - The Haunted Man
Οι πραγματικά όμορφες γυναίκες είναι σαν τη Natasha Khan στο εξώφυλλο του "The Haunted Man". Γυμνές, χωρίς ρετουσάρισμα, χωρίς μακιγιάζ και ικανές να κουβαλήσουν όλα όσα αγαπάνε στους ώμους τους χωρίς να λυγίσουν ούτε μια στιγμή. Γιατί η δύναμη μιας γυναίκας είναι το συναίσθημα, η θηλυκότητα και η μοναδική της ικανότητα να αφήνει πίσω όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος, όταν δώσει κάπου την καρδιά και την ψυχή της.

5. Grizzly Bear - Shields
Τα παιδιά εδώ δεν τραγουδούν μελωμένα τραγουδάκια για την αγάπη. Γράφουν για την ανάγκη τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Γι' αυτό και το "Shields" ακούγεται ολόκληρο και όχι κομμάτι-κομμάτι. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο οι Grizzly Bear ακούγονται τόσο ζωντανοί και τόσο in-your-face. Αλλά και έτοιμοι να τα παίξουν όλα για όλα πάλι. "Τόσες φορές τα έχουμε σπάσει τα μούτρα μας", σου λέει, "τι πειράζει άλλη μία;"

6. A Place To Bury Strangers - Worship
Πολύς θόρυβος, πολλές παραμορφώσεις, πολλές επιρροές από Jesus & Mary Chain. Αλλά και πολλά βήματα παραπέρα για τον Oliver Ackermann και την παρέα του. Πειραματισμός που φτάνει στο new wave και στο krautrock, πιο έντονες επιρροές από Cure και Joy Division και γενικότερα μια ιδιαίτερα έντονη τάση προς την παραγωγή μελωδίας από το θόρυβο. Delay, echo, distortion. Μέχρι να διαλυθούν τα τύμπανά μας.

7. Matt Elliott - The Broken Man
Επτά τραγούδια, βουτηγμένα στη θλίψη, χωρίς καμία απολύτως αποστασιοποίηση. Όταν ο Matt τραγουδάει "this is how it feels to be alone" στο "Dust Flesh and Bones", καταλαβαίνεις και νιώθεις τι σημαίνει το να χάνεις την αγάπη και να νιώθεις ότι ο κόσμος σου είναι αμετάκλητα και οριστικά διαλυμένος. "If this album has find you in troubled times, may your troubles soon be over", μάς εύχεται από το booklet. Του το εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου.

8. The Magnetic Fields - Love at the Bottom of the Sea
Η Γυναίκα με τα Μαύρα στη "Σονάτα του Σεληνόφωτος" του Ρίτσου ανακάλυπτε στον βυθό της θάλασσας "κοράλλια και μαργαριτάρια/ και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,/ απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά μελλούμενα,/μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας/ κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε". Κάπου υπάρχει η αγάπη μου, μα δεν ξέρω πού. Ίσως κι αυτή να είναι στο βυθό της θάλασσας. Εκεί όπου την ψάχνει και ο Stephin Merritt.

9. Leonard Cohen - Old Ιdeas
Ο ύψιστος ποιητής του Έρωτα και του Θανάτου κοντεύει τα 80 και ακόμα αναζητά τον τρόπο να ενώσει το Σώμα και το Πνεύμα. Σε ιδρωμένα κρεβάτια, σε εκκλησίες, στην Τέχνη της Ποιήσεως. Μην σε παραξενεύει το ότι ένας άντρας που θα μπορούσε άνετα να είναι παππούς σου ερωτεύεται. Το έχει πει και ο ίδιος παλιότερα: "Love is not a victory march, it's a cold and it's a broken Hallelujah".

10. Xiu Xiu - Always
Μη νομίζεις ότι θα ακούσεις ένα εύκολο άλμπουμ, επειδή ο Jamie Stewart διασκεύασε το ελαφρώς ελαφρύ "Always" των Erasure για την φετινή Record Store Day. Το αντίθετο-η ακρόαση του "Always" είναι μία τουλάχιστον άβολη εμπειρία. Κατάθλιψη, εκτρώσεις, εργασιακές συνθήκες στη σύγχρονη Κίνα, εμπορία ανθρώπων και trafficking, θάνατοι στο Αφγανιστάν, στρατιωτική βία, αυτοτραυματισμοί. Δύσκολο, αποπνικτικό, ζοφερό άλμπουμ. Και λοιπόν; Ποιος είπε ότι η μουσική δεν πρέπει να ασχολείται με δύσκολα, αποπνικτικά και ζοφερά ζητήματα;

11. Patti Smith - Banga
Γιατί είναι η Patti Smith και αυτό είναι κάτι πολύ περισσότερο από αρκετό. Θες κι άλλον λόγο; Θα στον δώσει η ίδια: "Έμπλεξα με τη μουσική γιατί θεωρούσα ότι η παρουσίαση της ποίησης δεν ήταν αρκετά έντονη. Οπότε άρχισα να αναμιγνύω την αυτοσχέδια ποίηση με τα βασικά ακόρντα της ροκ.... Στην τέχνη και στο όνειρο προχωράς με την εγκατάλειψη. Στη ζωή προχωράς με την ισορροπία και με τη μυστικότητα".

Τα τραγούδια που βαρέθηκαν να ακούν οι γείτονές μου

1. The Afghan Whigs - Into The Floor
Greg, σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, είσαι ο άντρας της ζωής μου και το ξέρεις, αλλά αν δεν μπεις στο στούντιο να ηχογραφήσεις αυτό το καινούριο κομμάτι με το οποίο έκλεινες τις συναυλίες της φετινής περιοδείας των Afghan Whigs, θα σφαχτούμε μετά από τόσα χρόνια παθιασμένου έρωτα. Συνεννοηθήκαμε;

2. Howard Shore & Metric - Long to Live
Πολύ καλός μου φίλος σχολίασε το κομμάτι ως εξής: "Πόσο κρίμα αυτό το αριστούργημα να βρίσκεται στα credits ενός φιλμικού απόπατου;". Από την άλλη βέβαια, αυτό το κομμάτι περιγράφει με ήχους την καλύτερη ατάκα του βιβλίου: "It's not the sex you think I've had. It's the sex I want".

3. Still Corners - Fireflies
Το αντίστοιχο "Skin of the Night" των M83 για το 2012. Λίγο πιο 80's synth-pop, αλλά εξίσου αιθέριο και starry-eyed με το υπόλοιπο υλικό τους. Αν το επερχόμενο άλμπουμ τους κινείται στα ίδια επίπεδα, ήδη βρήκα ένα άλμπουμ για τη λίστα με τα καλύτερα του 2013.

4. Soulsavers ft. Dave Gahan - The Longest Day
Εργολαβία το έχουν πάρει οι Soulsavers με το gospel και τους προσκεκλημένους ερμηνευτές. Πριν λίγα χρόνια είχαν βγάλει το "Revival" με τον Mark Lanegan και φέτος αυτό. Χορωδία, δραματικοί τόνοι και blues αποχρώσεις, απολύτως ταιριαστές με την ερμηνεία του Dave Gahan.

5. Nick Cave & The Bad Seeds - We No Who U R
Βγήκε πριν λίγες βδομάδες ως προάγγελος του επερχόμενου "Push the sky away" και δεν υπήρχε περίπτωση να μην μπει στη λίστα. Μόνο ο Cave θα μπορούσε να κάνει μια τρυφερή, βελούδινη μελωδία, με ψιθυριστά φωνητικά και παραδομένη ερμηνεία να ακούγεται τόσο, μα τόσο απειλητική.

6. Arthur Beatrice - Charity
Μου τους συστήσανε περιγράφοντάς τους σαν τους The xx, μιας και ο Orlando Sheppard και η Ella Girardot μοιράζονται τα φωνητικά. Καμία σχέση. Κιθαριστική αιθέρια indie pop, την οποία όμως μπορείς, έστω και με λίγη προσπάθεια, να την χορέψεις.

7. The xx - Angels
Και ας πάμε και στους original προαναφερθέντες The xx. Το κομμάτι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από το αίσθημα της αγάπης που σε κυριεύει-και την απόλυτη αδυναμία να επικοινωνήσεις το συναίσθημα αυτό σε έναν τρίτο. Κομμάτι που, κλισεδιάρικα αλλά αληθινά, ακούγεται μόνο μεταμεσονύκτιες ώρες.

8. Sigur Ros - Varud
Αισθησιακό, έντονο, ευαίσθητο. Ψάξε στο internet το 14ο φιλμάκι του Valtari Mystery Film Experiment (αυτό του Christian Larson, με τους χορευτές James O' Hara και Nicola Leahey), για να συνειδητοποιήσεις πόσο ψηλά έχουν σηκώνει τον συναισθηματικό πήχυ οι Sigur Ros.

9. Beach House - Other People
Δεν καταλαβαίνω γιατί τους συγκρίνουν με τους Cocteau Twins-οι Beach House δεν έχουν κανένα απόκοσμο στοιχείο. Αντίθετα, η δύναμή τους είναι η απλότητα. Όπως κι αυτή η ιστορία για το πόσο απλά και το πόσο εύκολα μπορούν οι ανθρώπινες σχέσεις να τελειώσουν. Χωρίς κανένα λόγο.

10. of Verona - Castles
Χαρμολύπη στις κατάλληλες δόσεις, με ωραία φωνητικά και στίχους για το ρεμάλι που σε κατέβασε απότομα από το συννεφάκι σου και για σένα που και πάλι θα πέθαινες για χατίρι του. Dance pop στα καλύτερά της, κι ας είναι ελαφρώς ελαφριά. And all I want to do is dance.

11. Japandroids - The House that Heaven built
Πάρε και λίγο garage rock, γεμάτο αδρεναλίνη, ένταση, εφηβική ορμή και fuck off attitude. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να μη λες κιόλας ότι σε πήρε ο ύπνος με τα υπόλοιπα κομμάτια της λίστας! "'And if they try to slow you down/ Tell them all, to go to hell"!

Εύχομαι σε όλους ένα 2013 γεμάτο υγεία και αγάπη-καλή μουσική θα υπάρχει, ούτως ή άλλως!

<-- BACK