2012 best

Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, μόλις μπει ο Δεκέμβριος αναζητούμε μανιωδώς έναν τρόπο να συνοψίσουμε τις τάσεις της ετήσιας δισκογραφικής παραγωγής, φτιάχνοντας - ο καθένας ανάλογα με τα γούστα του - μια μικρή θεωρία. Η δική μου μικρή θεωρία είναι ότι η στροφή προς τη μαύρη μουσική συνεχίζεται και διογκώνεται. Και δεν εννοώ τους αμιγώς soul/ethnic/afrobeat δίσκους, αλλά τις επιρροές της σε άλμπουμ που κάθε άλλο παρά "μαύρα" θα τα χαρακτήριζες. Παράδειγμα, τα φωνητικά των Alt-J. Η επιστροφή των Afghan Whigs με μια διασκευή του Lovecrimes (σύνθεση του θριαμβευτή Frank Ocean). Τα φωνητικά της Eryka Badu στο άλμπουμ του Flying Lotus. Η εμφάνιση αμέτρητων τραγουδιστριών (λευκών τε και μαύρων) που διεκδικούν το θρόνο της Amy Winehouse (Ruby Valee, Chains of Love). Οι αφρικάνικες επιρροές σε δίσκους που μόνο μαύροι δεν είναι (Dirty Projectors, Goat). Και φυσικά, η σχεδόν ομόφωνη ανακήρυξη του Frank Ocean σε καλλιτέχνη της χρονιάς.

Κι όπως πάντοτε, η αλήθεια δεν είναι αυτή ακριβώς. Τα έντυπα, χάρτινα και διαδικτυακά, αποθεώνουν τον Frank Ocean και τον Cody ChessnuTT, αγνοώντας τον Bobby Womack που έβγαλε έναν από τους σπουδαιότερους δίσκους της χρονιάς` το Robert Glasper Experiment, ένα neo-soul/funky/jazz κουαρτέτο, ή τους Death Grips. Τέλος, σνομπάρουν τον νεαρό Michael Kiwanuka, που έχει να πει πολύ περισσότερα για τη μαύρη εμπειρία από τους "επαγγελματίες οργισμένους" Killer Mike & Kendrick Lamar.

Η επιστροφή των "παλιών" ήταν όπως πάντοτε αντιφατική: ο Leonard Cohen, o Bob Dylan, o Dr John, o Dan Stuart, οι PIL, o Bobby Womack, ο Springsteen μ' εντυπωσίασαν, η Patti Smith, o Paul Weller, o David Byrne, οι Garbage, o Scott Walker με απογοήτευσαν - κι ο Neil Young κόντεψε να με τρελάνει: ο ίδιος άνθρωπος έβγαλε το Americana και το Psychedelic Pill;

Επί της ουσίας, όμως, και μετά από γερό κι οδυνηρό ξεκαθάρισμα.

1 Alt-J - An Awesome Wave

Λόγω προσωπικής εμμονής με την Americana, όταν τελικά στρέφομαι στη Μ. Βρετανία, ανακαλύπτω κάτι τύπους σαν το κουαρτέτο των Alt-J και μένω άναυδη. Αρμονικά, καλοδουλεμένα φωνητικά στην παράδοση του πολυφωνισμού, επιρροές από τη folk-rock, οι εκ Ληντς ορμώμενοι φαίνεται ότι έχουν χωνέψει τέλεια το μάθημα της σύμμειξης του λευκού alternative με τους ηδείς, μελωδικούς δρόμους της μαύρης τραγουδοποιΐας - παράδειγμα, το πρώτο σινγκλ του άλμπουμ με τίτλο Tessellate.

2 Jeff Zentner - A season lost

Η επιτομή της goth ατμόσφαιρας του Νότου - ένας δίσκος όσο πρέπει λιτός, λυρικός και μελαγχολικός, χωρίς να γίνεται μελό. Πίσω από τα βιολιά που συνδιαλέγονται τρυφερά με τα πολυεπίπεδα φωνητικά, μου φαίνεται ότι διακρίνω τις επιρροές του Townes Van Zandt.

3 Damien Jurado - Maraquopa

Αν ο Neil Young είχε γιο που ασχολιόταν με τη μουσική, θα τον έλεγαν Damien Jurado. Εσωστρεφείς, ελλειπτικές αφηγήσεις που δεν κρύβουν την προέλευση του DJ από έναν πιο hardcore ήχο. Ο "Ρέημοντ Κάρβερ" της folk.

4 Nick Waterhouse - Time's All Gone

Τον βλέπεις και νομίζεις ότι είναι ο νέος Buddy Holly. Αλλά όπως o Buddy άλλαξε το r'n'r, προσδίδοντάς του μια ουσιώδη μελωδική βαρύτητα, έτσι και ο Waterhouse μπήκε στη ρωγμή του χρόνου και ηχογράφησε ένα άλμπουμ που θα το ζήλευαν στην Chess. Από τους δίσκους που σε κάνουν να τα ξεχνάς όλα, σε ωθούν να ξεφύγεις από τη ζόρικη πραγματικότητά σου και να ξεφαντώσεις. White guys can make you dance, sometimes.

5 Polica - Give You the Ghost

Τρυφερή, αιθέρια electronica, μερικά dub και r'n'b περάσματα πού και πού, ένα άλμπουμ που δεν θυμίζει καμία άλλη φετινή κυκλοφορία. Η περίεργη ραγισμένη φωνή της Channy Leaneagh εντείνει τον απόκοσμο μουσικό χαρακτήρα του δίσκου.

6 Alabama Shakes - Boys & Girls

Αυτή είναι η Brittany η καλή, όχι η άλλη. Ήχος που μοιάζει αναλογικός, στίχοι απλοί αλλά ζουμεροί, παρουσία που δεν καταφεύγει σε φτιασίδια - μουσικά ή αισθητικά. Η πιο ευχάριστη έκπληξη της φετινής χρονιάς (για μένα την old-fashioned, εννοείται).

7 Memoryhouse - The Slideshow Effect

Καναδέζικο ντουέτο ονειρικής pop με ποικίλες καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Η περίτεχνα απόμακρη και κάπως ψυχρή η φωνή της Denise Nouvion, τους διακρίνει από τους παρεμφερείς Beach House, ενώ οι country υφές των ενορχηστρώσεών τους χαρίζουν στο άλμπουμ ελαφρά πιο γήινους τόνους.

8 Angel Haze - Reservation

Μισή μαύρη, μισή Ινδιάνα - ποιήτρια που ραπάρει έξοχα. Κι άσε τους άλλους να ψηφίζουν τον Nas ή τον Kendrik Lamar. Καιρός να ξαναθυμηθούμε ότι η rap σημαίνει αντιπαράθεση μέσω στιχουργικής ευελιξίας, όχι λιμουζίνες+χρυσές αλυσίδες+ θηριώδεις δόσεις τεστοστερόνης.

9 Patrick Watson - Adventures in Your Own Backyard

Με φωνή που θυμίζει οριακά τον Anthony, αποφεύγει με δεξιοτεχνία τον οπερατικό χαρακτήρα που παραμονεύει στην αρχή του δίσκου. Ένας απλός τροβαδούρος από το Μόντρεαλ είναι ο Patrick, αρχηγός του ομώνυμου γκρουπ, και η μουσική που παίζει chamber pop, άλλως ποπ δωματίου. Οι ενορχηστρώσεις του είναι σαγηνευτικές, και παρά τα βιολιά, το πιάνο, την τρομπέτα (ή το φλικόρνο, για να είμαστε πιο ακριβείς), ο Watson διατηρεί μια αξιοζήλευτη ισορροπία στις εξομολογητικές ιστορίες του. Ή για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, γλιτώνει την τελευταία στιγμή από το στόμφο του Rufus W.

10 Tindersticks - The Something Rain

Βγήκε στις αρχές της χρονιάς και ξεχάστηκε μέσα στη λαίλαπα των νέων κυκλοφοριών. Μια αναπάντεχα τίμια και ουσιαστική επιστροφή, ένας δίσκος βουτηγμένος στην υγρασία της χειμωνιάτικης μελαγχολίας, έστω κι αν τα υλικά του είναι όλα παλιά και χρησιμοποιημένα.

11 Michael Kiwanuka - Home Again

Ό,τι πιο κοντινό στον Bill Withers, ο 24χρονος Kiwanuka που ξεπήδησε από τη folk σκηνή του Λονδίνου, τραγουδάει με τη γονιδιακή νοσταλγία του πρόσφυγα από την Ουγκάντα. Μερικοί βρετανοί κριτικοί τον αποκάλεσαν faux-vintage soul man. Ο Frank Ocean θα έκανε κωλοτούμπες για να ακούγεται σαν τον Kiwanuka. He'll get along.

Best Singles

1 Carolina Chocolate Drops - Country Girl

Πόσο πιο παλιομοδίτικο ήχο μπορεί να πετύχει κανείς; Ο Alan Lomax θα ενθουσιαζόταν απ' αυτό το μείγμα bluegrass/country/blues, στο οποίο έχει βάλει χέρι ως παραγωγός ο γκουρού της alt-country, Buddy Miller. Αλλά προσοχή - δεν είναι folk πουρίστες κολλημένοι στην ιστορική αναπαραγωγή. Παίζουν την παλιά μουσική με φρέσκο τρόπο και μεταδοτικό κέφι.

2 Dark Dark Dark - Tell me

Δεν είναι σκοτεινοί όσο διατείνονται, είναι indie με επιρροές από τη jazz της Νέας Ορλεάνης και της Ανατολικής Ευρώπης. Η μελοδραματική φωνή της Nora Marie Invie διαθέτει μια εξαιρετική εκφραστική ευελιξία.

3 PIL - One Drop

We come from chaos, you cannot change us, διακηρύσσει ο Johnny Lydon. Και είναι μια ανακούφιση να τον ακούς, έστω κι αν δεν έχει κάτι τελείως καινούργιο να προσφέρει.

4 Dr John - Revolution

Έπρεπε να κάνει την παραγωγή ο περιζήτητος Dan Auerbach, για να ξετρελαθούν όλοι με τον κύριο Mac Rebennack. Ου γαρ οίδασι τι τους γίνεται.

5 Jaya the Cat - Late Night Sonic Insurrection

Η επιστροφή του ska/punk/reggae, ήτοι μια μουσική για το σώμα και την ψυχή. Αμερικανοί με έδρα την Ολλανδία, αν ζούσαμε σε άλλες εποχές θα άνοιγαν επάξια τις συναυλίες των Specials.

6 Angus Stone - the Blue Door

Η θλίψη της ερωτικής προδοσίας όπως τη διαχειρίζεται ο Αυστραλός Angus Stone. Χαμηλοί τόνοι και ένα φλάουτο, εκεί που ο Nick θα τα είχε κάνει όλα συντρίμμια με ηλεκτρισμό και αγριάδα.

7 Bat for Lashes - Laura

Το άλμπουμ συνολικά ήταν απογοητευτικό, αλλά η Laura με τους μυστηριώδεις στίχους είναι ό,τι καλύτερο άκουσα από γυναίκα τραγουδοποιό (και άκουσα υπερβολικά πολλές τη χρονιά που φεύγει). Λιτή ενορχήστρωση, μαγική φωνή, μια μυστηριώδης αύρα διαπνέει το τραγούδι.

8 Blundetto - Rocroy

Γάλλος παραγωγός και dj που έφτιαξε ένα δίσκο ανακατεύοντας μαύρους ήχους, όπως dancehall εν προκειμένω, latin soul, jazz-funk. Το σύνολο έχει κινηματογραφική χροιά, αυτός άλλωστε ήταν ο σκοπός του Blundetto, και τη μελαγχολική υφή που επιδίωκε επίσης.

9 Chains of Love - He's Leaving (with me)

Η επιστροφή στον ήχο των girl groups έχει ξεκινήσει εδώ και μερικά χρόνια, με λιγότερο ή περισσότερο ευτυχή αποτελέσματα. Οι Chains of Love όμως κουβαλάνε στις επιρροές τους, εκτός άλλων πολλών, τους Cramps/Jesus and Mary Chain/? and the Mysterians, γι' αυτό ξεφεύγουν από το σωρό. Το τραγούδι θα μπορούσε να είναι το σουξέ του χειμώνα.

10 Lindie Ortega - Murder of Crows

Έβγαλε τις κόκκινες μπότες της, συνεχίζει να τραγουδάει σαν τη Dolly Parton σε συναυλία των CCR, κι εδώ παρακαλάει να μην ανακαλύψουν το πτώμα που έχει θάψει. Κορίτσι για σπίτι.

11 Preachers - This Time

Ο Klein των Preachers έχει βάλει στοίχημα πόσους τραγουδιστές μπορεί να μιμηθεί σ' ένα δίσκο. Εδώ πάντως ακούγεται σαν τον David Bowie που τραγουδάει honky-tonk. Το κομμάτι είναι κολλητικό - προσέξτε!

<-- BACK