2012: Your One Man Solo Project CAN΄T Be Our Life

Αναζητώντας να βρω έστω και σχετικά αντικειμενικές αιτίες για τις οποίες μου είναι σχεδόν παντελώς αδιάφορη όλη η παραγωγή του ό,τι αορίστως ονομάζεται indie/ alternative την τελευταία διετία-τριετία, και ακόμη πιο έντονα μες στη χρονιά που μόλις τέλειωσε, πέφτω πάνω στο πλέον σημαντικό (δηλαδή το μοναδικό που είχε κάτι να πει) άρθρο του Wire από το τεύχος-ανασκόπηση της χρονιάς, όπου επιχειρείται -και εν πολλοίς επιτυγχάνεται- να καταγραφούν με ψύχραιμη ματιά, τα συν και τα πλην, του φαινομένου που θέλει τα συγκροτήματα να περνάνε στο περιθώριο και την κατά μόνας μουσική δημιουργία να αποτελεί το σημάδι των καιρών που έρχονται.

Τοποθετώντας εαυτόν στην πλευρά των συγκροτημάτων, έχω το παράδειγμα των Tame Impala να επιβεβαιώνει τις ισχυρές υποψίες μου. Παρότι γενικώς πλασάρονται, περιοδεύουν και φωτογραφίζονται ως συγκρότημα του παλιού καλού καιρού, στην ουσία αποτελούν ακόμη ένα one man project, που απλώς τυχαίνει να επιτρέπει τη συνδρομή περισσότερων σε ορισμένες περιστάσεις. Δηλαδή, ακόμη χειρότερα και από τον ρόλο του συνειδητά μοναχικού δημιουργού, ο οποίος ως προάσπιση της μοναχικότητας του δε θα διστάσει να βγει στη σκηνή μόνος με ένα i-pad (η εποχή των laptop, είναι ήδη παρελθόν). Ομοίως και για τους Beach House, όπου ενώνονται δύο μοναξιές, εντελώς ανίκανες όμως να αποκτήσουν την υπόσταση έστω και μίας που αξίζει να ακούσεις τις ιστορίες της.

Το rock'n'roll και κατ' επέκταση ό,τι ακολούθησε αυτού κουβαλάει στη σύντομη ιστορία του πολλά παραμύθια και ψευδεπίγραφες αλήθειες και μία από αυτές είναι η έννοια της παρέας. Οι Rolling Stones μπορεί να έδρασαν για δέκα χρόνια ως παρέα και για άλλα σαράντα ως αντίρροπες μεταξύ τους μονάδες, τα πρώτα δέκα χρόνια όμως εξασφάλισαν τον απαραίτητο μύθο για να πιστέψεις πάντα για αυτούς. Οι Pixies ίσως και να έδρασαν 5-6 μήνες ως παρέα και στη συνέχεια απλώς... παρέα να υπέμειναν ο ένας την αφόρητη παρουσία του άλλου, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Η έννοια της παρέας δεν είναι το περιβόητο περνάμε καλά ή συμπράττουμε σε δημιουργική αγωνία που ενώνει τους πάντες. Η rock 'n' roll παρέα είναι κάτι το πολύ πιο σύνθετο και έχει την ικανότητα να υπάρχει ως τέτοια ακόμη και πίσω από τη φαινομενικά ανίκητη εικόνα ενός χαρισματικού μπροστάρη τύπου Kurt Cobain, που για κάποια στιγμή έδινε την εντύπωση πως με οποιαδήποτε ακόμη 2/3 και πάλι θα έφτανε τους Nirvana μέχρι το ίδιο σημείο. Και όταν της δοθεί η ευκαιρία, η σωστή rock 'n' roll παρέα θα αποδείξει την αυταξία της. Όπως και στο συγκεκριμένο παράδειγμα έγινε.

Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την αξία, την ουσία και εν γένει την προσφορά της μοναχικής δημιουργίας στη μουσική που ακούμε (η οποία συνολικά μπορεί και να είναι μεγαλύτερη από την περιβόητη ιστορία που φτιάχνουν οι παρέες) καθώς μεγαλώνω αισθάνομαι την ανάγκη περισσότερο να πιστεύω παρά να απορρίπτω rock 'n' roll μύθους. Τα παραδείγματα των Swans και των Neurosis με βοήθησαν τα μέγιστα σε αυτό μέσα στο δωδεκάμηνο που πέρασε, και όχι μόνο με τους εκπληκτικούς δίσκους που κυκλοφόρησαν. Οι πρώτοι ως μία χαμένη στο χρόνο και στην εσωτερική ανατροπή rock 'n' roll παρέα που περισσότερο απαριθμεί μέλη που χάνει, παρά μονάδες που εντάσσει στην τελικά διδακτορική συμπεριφορά του Μεγάλου Αρχηγού, ο οποίος όμως μόνος του ποτέ δεν θα έφτανε - και ποτέ δεν έφτασε όπως ξέρουμε- σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Οι δεύτεροι ως μια παρέα που ενώ ξεκίνησε πριν από τριάντα χρόνια ως bunch of h/c brothers στην πορεία έφτασαν να κατοικούν ο ένας εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον άλλον και να είναι ιδιαίτερα απαιτητικό ακόμη και το να συναντηθούν για μία πρόβα, πόσο μάλλον να ηχογραφήσουν νέο δίσκο ή να βγουν σε περιοδεία. Και όμως οι Neurosis του 2012 είναι πιο δεμένοι από ποτέ και για αυτό ίσως αποφάσισαν -μεταξύ άλλων ουσιαστικών λόγων- να διαγράψουν από την επί σκηνής εικόνα τους ό,τι αποσπούσε την προσοχή του κοινού τους από τη δική τους σύμπραξη, τα τελευταία χρόνια.

Τα όσα λέμε τα δύο τελευταία χρόνια για τον ακραίο ήχο στις ετήσιες ανασκοπήσεις του Mic ισχύουν αυτούσια και ίσως εντονότερα. Σε πείσμα των παραπάνω, ανακάλυψα φέτος (με απαράδεκτη καθυστέρηση) των περίπτωση του This Is Past, που αλλοιώνει σε επικίνδυνο βαθμό την ανάγκη του rock 'n' roll να επιζεί έστω και από ψευδεπίγραφες μουσικές παρέες. Ο Γιάννης 'ION' Παπαιωάννου, όμως, που κατά τα χρόνια που εγώ τον παρακολουθούσα, έδρασε κυρίως μοναχικά, επέστρεψε στα συγκροτήματα και αυτό σίγουρα έδρασε υπέρ του και υπέρ του και των Mechanimal, που παρότι δεν κρύβει την ιδιαιτερότητα της μοναχικής ματιάς, εν τούτοις ακούγεται ολοκληρωμένα υπό την προοπτική της σύμπραξης, όπως και δημιουργήθηκε.

Έχουμε σταματήσει να βγάζουμε ξεχωριστές λίστες με ελληνικούς και ξένους δίσκους, αλλά ειδικά φέτος θα πάρω την πρωτοβουλία να σπάσω, έστω και μόνον εγώ, τον εν λόγω κανόνα, χωρίς φυσικά να πτοούμαι ποσώς από το ότι το ΝΜΕ, το Mojo ή το UNCUT δεν θα ασχοληθούν έστω και για λίγα δευτερόλεπτα με όλα αυτά που εμείς δικαίως ή αδίκως αποκαλούμε αριστουργήματα. Υπάρχουν δεκάδες λόγοι που δε συμβαίνει αυτό, όπως υπάρχουν και χιλιάδες λόγοι που πραγματικά αριστουργήματα από Αγγλία και Αμερική, δεν απασχόλησαν ποτέ και στο ελάχιστο την επίσημη μουσική ιστορία. Εκεί ο λόγος ήταν η ιδιαιτερότητα και η πηγαία αυθεντικότητα, εδώ είναι η καταγωγή και τα όσα αυτή συνεπάγεται (μαζί με την -υποχρεωτική- έλλειψη επαγγελματισμού, το αναγνωρίζω σε αρκετές περιπτώσεις). Μεταξύ άλλων πάντοτε. Τέλος πάντων, αυτό είναι μεγάλη κουβέντα και νομίζω ότι την έχουμε ξανακάνει κι όλας.

Κάθε χρόνο "παίζω" με τις λίστες και δίσκους που βάζω σε ψηλές θέσεις στη μία, αφήνω εντελώς εκτός από την άλλη για δικούς μου λόγους (υπάρχει λόγος πάντως). Επίσης αφήνω εντελώς εκτός, δίσκους που θεωρώ σπουδαίους με υποκειμενικά κυρίως κριτήρια, αλλά θεωρώ ότι αυτά δεν αρκούν για να τους προτείνω και παραέξω προς υποχρεωτική ακρόαση, όπως υποτίθεται προστάζουν τέτοιου είδους λίστες (ή όπως έστω πρόσταζαν κάποτε). Αλλά όπως έγραψα ήδη αν κάποιος άφησε το 2012 να περάσει χωρίς να ασχοληθεί επί μακρόν με την υπέροχα συντηρητική τραγουδοποιία του Father John Misty πρέπει απαραίτητα να το ξανασκεφτεί. Και μια σειρά ακόμη δίσκων που ακολουθούν τον κανόνα αυτό.

ΝΟΝ GR

1. NEUROSIS: HONOR FOUND IN DECAY
2. SWANS: THE SEER
3. MGLA: WITH HEARTS TOWARD ONE
4. HEXVESSEL: NO HOLLIET TEMPLE
5. TINDERSTICKS: THE SOMETHING RAIN
6. SCOTT WALKER: BISCH BOSCH
7. SONAR: A FLAW OF NATURE
8. NERVOSAS: ARDENTES
9. JESSICA BAILIFF: AT THE DOWN TURNED JAGGED RIM OF THE SKY
10. ZELIENOPLE: THE WORLD IS A HOUSE ON FIRE
11. ALCEST: LES VOYAGES DEL' AME

GR

1. THIS IS PAST: ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ
2. CAVEMAN JOE AND THE AFRODYKES: BACK FROM THE CAVE
3. MECHANIMAL: MECHANIMAL
4. DEADFILE: DEADFILE
5. AMNIS NIHILI: CHRONOLOGICAL ESCALATION
6. MINOR MINE: OUT OF HEAVEN
7. CAYETANO: ONCE SOMETIME
8. ΚΑΣΕΤΙΝΑ: ΚΑΣΕΤΙΝΑ ΙΙ
9. BOKOMOLECH: MASS VULTURE
10. TARDIVE DYSKINESIA: STATIC APATHY IN FAST FORWARD
11. ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΒΟΜΒΑ

Τέλος και παρότι καθώς λέγεται βρισκόμαστε στο τέλος της εποχής των άλμπουμ, το βρίσκω πλέον εξαιρετικά δύσκολο να θυμηθώ ποια καλά τραγούδια άκουσα μέσα στη χρονιά (ενώ μπορώ να απαριθμήσω 10-20 ακόμη άλμπουμ με εξαιρετική ευκολία). Για μένα το να εντοπίζεις τα καλά τραγούδια και στη συνέχεια να τα θυμάσαι κι όλας απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο από το να ασχολείσαι με τα άλμπουμ ως σύνολα. Και στο κάτω-κάτω δεν είμαι και ο Μπάμπης Αργυρίου για να έχω τέτοια ειδική ικανότητα να βρίσκω το καλύτερο τραγούδι του κόσμου στον πιο άχρηστο δίσκο του ίδιου κόσμου. Οπότε δεν μπαίνω στην ψυχαναγκαστική θέση να "φτιάξω" μια τέτοια δύσκολη για μένα λίστα. ΟΚ, τα άλμπουμ μας τελειώνουν, αλλά είμαστε σίγουροι ότι στη θέση τους έχουμε εξαιρετικά τραγούδια και όχι απλώς μία αορίστως γενική ιδέα περί καλής μουσικής; Που είναι και αυτό που με φοβίζει περισσότερο δηλαδή, το να καταντήσουμε να μιλάμε με κανόνες περί μουσικής που χωρίζεται δήθεν μόνο σε καλή και κακή, καταργώντας όσα τυχόν σύνορα έχουν απομείνει.

Κατά τα άλλα οφείλω να σας ενημερώσω ότι τα μωρά από 0 έως; 8 ½ μηνών ελάχιστα αντιδρούν στα όσα τους βάζετε υποχρεωτικά να ακούνε, συνεπώς μπορείτε κι εσείς να συνεχίσετε ως είχε τη μουσική ζωή σας, αν τυχόν το έχετε σκοπό. Για παρακάτω βλέπουμε, ενώ τις τυχόν παρενέργειες στο ασυνείδητο ας τις αφήσουμε για τους ψυχολόγους του μέλλοντος.

<-- BACK