2013

Από τα λίγα που άκουσα και τα περισσότερα που μου συνέβησαν την προηγούμενη χρονιά:

1. R. Andrew Lee - Dennis Johnson: November
Μέσα στην απέραντη, προσυμφωνημένη μοναξιά του 2013, έτος ευκαιρία για μετάλλαξη από σκώληκα σε πεταλούδα, οι σχεδόν 5 ώρες από αυτό το 4CD Box Set, μοιάζουν στιγμές μπροστά στα σχεδόν 5 χρόνια που ξαναδουλευόταν το έργο (μεταξύ άλλων από τον μινιμαλιστή πιανίστα R. Andrew Lee), μπροστά στα σχεδόν 20 χρόνια που βρισκόταν μια αρχαία κασέτα στο συρτάρι του Kyle Gann (μουσικού, θεωρητικού της μουσικής και συγγραφέα) αλλά και μπροστά στα σχεδόν 55 χρόνια που γράφονταν οι πρώτες γραμμές του χειρόγραφου για το November από τον εικοσιενάχρονο τότε Dennis Johnson (ερευνητή μαθηματικό, συμμαθητή των Le Monte Young και Terry Jennings στο LA). Η ιστορία της μουσικής συμπληρώνεται, αφού εδώ έχουμε μάλλον το πρώτο μινιμαλιστικό έργο που γράφτηκε ποτέ χωρίς έμμετρο ρυθμό αλλά με σαφή τονικότητα. Η ιδέα και το έργο εξελίσσεται πάνω στην πορεία που κάνει ένας σπόρος καθώς μεγαλώνει σε λουλούδι, η σύνθεση αναπτύσσεται με γεωμετρικό γραμμικό και όχι καμπύλο τρόπο και ο συναισθηματικός τόπος βρίσκεται στο μελαγχολικό μονοπάτι του Χειμώνα στην έναρξη του.

2. Holden - The Inheritors
Ταξινομώ στο ράφι της δισκοθήκης τα Tim Hecker και Boards of Canada (το Jon Hopkins δεν θα το αγοράσω) και τακτοποιώ μπροστά σε μια προθήκη του επίπλου το LP του James Holden, έτσι ώστε να το βλέπω κάθε μέρα που μπαίνω στο γραφείο μου. Στην προσπάθεια μου να συνθλίψω έναν μεταλλικό θώρακα που έχω φορέσει στο στήθος τα τελευταία χρόνια, ο οποίος έχει φυλακίσει τα συναισθήματα και δεν μου επιτρέπει να ανταλλάσω αγάπη με το περίγυρο μου, θα προτιμήσω την πιο λαϊκή μου πλευρά. Ο δίσκος αυτός νομίζω επίσης ότι παίρνει πρωτιά και ανάμεσα σε όλους αυτούς τους djs, που φώτιζαν τα βήματα μας στις χορευτικές πίστες και που το 2013 αναζητούν και άλλους μουσικούς καμβάδες. Εμπλουτίζει δε και την διατροφική μου ανάγκη για kraut. Ο ανήσυχος άλλωστε Λονδρέζος δεν έχει τυχαία τριγυρίσει, στο House, στο Trance, τη Techno, το Minimal, το Progressive, το Tech, την IDM, την Electronica και στο δίσκο αυτό ακούγοντας τις φωνές των προγόνων, εξαργυρώνει από την κληρονομιά που μας έχουν αφήσει.

3. The Knife - Shaking The Habitual
Τριάντα χρόνια τώρα είμαι ακόλουθος της μουσικής και εξαιρώ τα άλλα δέκα που απλώς άκουγα χωρίς να ξέρω ποιους ή τι ακριβώς ακούω. Όσο πιο πολύ μάλιστα μουσική ακούς τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η αίσθηση του ανολοκλήρωτου και της ανάγκης για παραπάνω. Η συνεχόμενη ερασιτεχνική μου προσέγγιση όλα αυτά τα χρόνια με έκανε να αναπτύξω ανορθόδοξους τρόπους να κινούμαι ανάμεσα στις χιλιάδες κυκλοφορίες του σήμερα και του χθες, μη μπορώντας να ακούσω παρά μερικές δεκάδες δίσκους κάθε χρόνο και λίγες εκατοντάδες αποσπασματικά. Ολόκληρο δίσκο των The Knife δεν θυμάμαι να είχα ακούσει και ποτέ δε θα περίμενα ότι φέτος, όσο προδιάθεση και αν είχα για το αντίθετο, θα με κράταγε ο δίσκος όλο και περισσότερο κάθε φορά που έβαζα το πρώτο κομμάτι. Στην προσπάθεια να αποποιηθούν το εμπορικό φορτίο του ονόματος τους, φτιάχνουν έναν δίσκο ανορθόδοξα προσωπικό, πλουραλιστικά αντικομφορμιστικό και παράξενα οικείο. Εναλλακτικά της καθιστικής ή βίαιης διαμαρτυρίας προτείνεται η παραγωγή πολιτιστικών προϊόντων, σαν αυτό.

4. My Bloody Valentine - m.b.v.
Μετά το σχολείο και μετά το Fool's Gold, κάπως ανορθόδοξα άκουσα πρώτα τους Slowdive και αμέσως μετά τους My Bloody Valentine ή τέλος πάντων παράλληλα. Εστιάζοντας σε διάφορες άλλες μπάντες παρόμοιου ήχου κατάφερα να χάσω το grunge. Την αυτοκαταστροφική μου αυτή διάθεση εν' μέρη την κουβαλάω ακόμα. Πάντως shoegaze δεν θυμάμαι να το λέγαμε (παρακαλώ κάποιος να με βοηθήσει αν κάνω λάθος). Ζητώ βοήθεια και στο παρακάτω (δεν μπορώ να εμπιστευτώ την κακή μου μνήμη), δεν μου έρχεται στο μυαλό ποτέ στην ιστορία, να υπήρξε αναμονή και προσδοκία δίσκου τόσο έντονα και τόσα πολλά χρόνια όσο το καινούργιο των My Bloody Valentine. Δίσκος που δημιουργεί κατάθλιψη σε διάφορους που τους λένε ότι παίζουν shoegaze, αλλά έτσι είναι η ζωή και δεν βυθίστηκα εγώ στη θλίψη. Δεν θα άντεχα να μην έβγαζε τέτοιο δίσκο στο comeback της η μπάντα.

5. Savages - Silence Yourself
Στις ημέρες μας που η παλαιά πολιτική γλώσσα της αριστεράς αποδεικνύεται μη επαρκής να βοηθήσει και να εκφράσει λόγο και σχέδιο ικανά να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και που φοβίζει παρά ανακουφίζει, απλές, προσωπικές, αλλά ειλικρινείς αναφορές όπως το κείμενο στο εξώφυλλο του Silence Yourself, ζωντανεύουν την φλόγα της σκέψης, της αυτοκριτικής και της δημιουργικής ενδοσκόπησης. Τι βάζω τώρα στη ζυγαριά και ζυγίζω; Γιατί, συνεχίζω τον συλλογισμό, θα χάσει ποτέ η απλή ποίηση την δύναμη της ή ποιος άλλος άλλωστε έβγαζε πάντα τα κάστανα από τη φωτιά; Perhaps, having deconstructed everything, we should be thinking about putting everything back together, silence yourself. Δίσκος που βαράει κλωτσιές και λειτουργεί ομοιοπαθητικά. Tell me, help me, hit me, will you hit me tonight, I think I'm ready tonight, oh Marshall my dear, can't you see we're losing, can you see them now, silence yourself.

6. Grumbling Fur - Glynnaestra
Συνεχίζοντας στην ανασκόπηση της χρονιάς να κοινοποιώ τα προσωπικά μου μέσα από την επιλογή 11 δίσκων, έρχεται η στιγμή στο 2013 ο Ανδρέας στα επτά του χρόνια να αποκτήσει έναν αδερφό. Πλανιόμουν πάντα για το πως είναι δυνατόν να είσαι στο Rock 'n' Roll χωρίς να καίγεσαι, χωρίς να παίζεις με τα όρια, χωρίς να στραπατσάρεις το συκώτι σου ή το μυαλό σου. Τώρα τι να πεις στους μικρούς; Πως συμβιβάζονται οι δύο κόσμοι; Τι θα τους πω για τα ναρκωτικά; Το Glynnaestra άρχισε από ένα party για δύο κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με μεσκαλίνη και ο συντονισμός των Daniel O'Sullivan και Alexander Tucker διήρκησε τόσο όσο χρειαζόταν να βγει αυτό το μικρό διαμάντι. Δεν μπορώ να θυμηθώ τόσο καλοδεμένο πειραματισμό και drones με pop μελουργία. Κάπου σε ένα forum ένας user έγραψε ότι του θυμίζουν οι Main να συναντούν τους Tears of Fears ή ότι είναι μια soft-rock εκδοχή των Neu ή το καλύτερο ότι απευθύνονται σε σκεπτόμενους ακροατές των Daryl Hall & Oates. Χαχαχα, μου κάνουν όλα, έχω δυο κόσμους να ενώσω ή μήπως δεν είναι δύο;

7. The Haxan Cloak - Excavation
Δεν έχω σταματήσει απογεύματα να ξυπνάω απότομα από ελαφρύ ύπνο και να έχω την αίσθηση ότι ο θάνατος είναι κοντά. Σε λίγες στιγμές, σε πέντε, δέκα, είκοσι, σαράντα χρόνια, όσο, αλλά η αίσθηση είναι τόσο κοντινή, γλυκιά, ζεστή και οικεία. Δυστυχώς δεν ακούω μουσική από ακουστικά, πράγμα το οποίο θα διορθώσω σύντομα, αλλά το Haxan Cloak το άκουσα έτσι, μια μέρα σε νοσοκομείο που είχα πρακτικά την ευκαιρία να είμαι μόνος μου, αναπαυτικά σε κρεβάτι. Στο δίσκο είναι αποτυπωμένες εξώκοσμες εικόνες και σκοτεινοί ήχοι από τη ζωή μετά το θάνατο, σαν βουτιά στα πιο απομακρυσμένα αμπάρια της ψυχής χωρίς φόβο και πανικό, σαν να σερφάρεις απαλά πάνω σε μια συνεχόμενη, ελαφριά δόνηση. Το μυστικό του δίσκου δεν είναι οι φόρμες που έρχονται από το σκοτεινό παρελθόν, αλλά ο συντονισμός τους με μια κρυμμένη dubstep ρυθμική φρασεολογία και αυτό τον κάνει γοητευτικό.

8. Endless Boogie - Long Island
Στην εποχή της ανεργίας, μα επιτέλους προσθέστε και όλους εμάς τους ελεύθερους επαγγελματίες που κυνηγάμε το πενηντάρικο για να μαζέψουμε το ποσό του ΤΕΒΕ. Δουλεύουμε χωρίς λεφτά και μιας και στις μέρες μας ο ελεύθερος χρόνος περισσεύει, αποφάσισα να αρχίσω να γράφω παραπάνω. Επίσης καμιά φορά όταν στο ελληνικό περιοδικό που διαβάζεις, δεν αναφέρονται πράγματα που πιστεύεις ότι χρήζουν μεγαλύτερης προσοχής, τότε αισθάνεσαι και μια ευθύνη (καλά δεν είναι ακριβώς έτσι το γράψιμο). Πέντε χρόνια περιμένω να μου βγει το Smoking Figs in the Yard από το τρίτο άλμπουμ των Endless Boogie (το Hunt Like Devil των Cave μάλλον δεν πρόκειται να μου βγει ποτέ). Αφήνω πίσω όλα τα ψυχεδελικά ροκ που βγήκαν φέτος (μερικά πολύ καλά) και κρατάω δύο επτάλεπτα, τρία εννιά, ένα έντεκα, ένα δεκατρία και ένα δεκατέσσερα από το Long Island. Ας είναι ατέλειωτο αυτό το boogie.

9. Torro Y Moi - Anything in Return
Τέρμα και τα ποτά λοιπόν και τα ξενύχτια και οι πειρασμοί της νύχτας, κάτι που χώνεψα καλά για φέτος. Από τις ελάχιστες ολοκληρωμένες εξόδους αυτή τη χρονιά θα έχω να θυμάμαι το Plissken festival, εδώ στην Αθήνα, που όχι δε λειτουργεί σαν το μικρό ανηψάκι του πάλαι ποτέ Synch. Έχει τη δικιά του καλλιτεχνική γραμμή (για το καλό υπάρχει πάντα το καλύτερο) και νομίζω ότι τιμά δεόντως το μοντέρνο, όπως και να το πάρει κανείς αυτό. Την σχετική απειρία μου στην μαύρη μουσική την κάλυψε το 13 ο άνθρωπος που είναι λένε υπεύθυνος για το chillwave. Τώρα τι ακριβώς chillwave είναι το Anything in Return, εγώ νέους τρόπους στο R&B ακούω και νομίζω ότι πολύς κόσμος από το underground της ηλεκτρονικής μουσικής κοιτάει προς τα 'κει. Δίσκος ένοχη απόλαυση για εξελιγμένες βραδιές που όσο και να προσπάθησα δεν μπόρεσα να ξεφύγω απ' αυτόν.

10. Dean Blunt - The Redeemer
Άλλη μια χρονιά χωρίς σινεμά, βιβλία, θέατρο αλλά και χωρίς κάποιο δημιουργικό project να με στιγματίσει. Μου έχουν λείψει πολύ όλα τα προηγούμενα και συνειδητοποιώ ότι δεν ισιώνεις εύκολα χωρίς αυτά. Άλλη μια υπόσχεση για τον εαυτό μου για το 2014, δεν νομίζω άλλωστε να λειτουργήσει η ψυχοθεραπεία με συνεχιζόμενη απουσία τους. Από την άλλη πολύ art pop τριγύρω έκανε αισθητή τη παρουσία της. Ο Roy Blunt φέτος εμφανίστηκε δύο φορές ως Dean Blunt και δεν θα εκπλαγώ αν κάποτε εμφανιστεί ξανά ως Hype Williams ή κάπως αλλιώς. Αισθάνομαι τυχερός για τον δίσκο αυτό, δυνατές αυτάρκεις μελωδίες, λευκά όχι παραφορτωμένα, εναλλασσόμενα μοτίβα, και ιστορία βουτηγμένη μέσα στο πυρήνα της σχέσης του ζευγαριού. Το τελευταίο μπορεί να λειτουργήσει ως φάρμακο και υποψιάζομαι ότι θα το προτείνω κάπου σύντομα. Δεν είναι απαραίτητος ο χωρισμός.

11. Iceage - You're Nothing
Το είσαι ένα τίποτα, είμαι από τους ανθρώπους που το έχω φλερτάρει στη ζωή και που θα πάει, θα το στριμώξω και αυτό φαντάζομαι την επόμενη χρονιά. Παρά το αποτυχημένο live τους που είδα και παρά το ότι οι έγχορδοι μου φάνηκαν ότι δεν ξέρουν να παίζουν τα όργανα τους, η ψύχρα που γέμισε το χώρο στο άδειο Αν και η χαρισματική αύρα του τραγουδιστή με κάνουν να συνεχίσω τη παρτίδα. Εμπιστεύομαι και το πρώτο άκουσμα από τους εικοσάρηδες όταν βγήκε ο δίσκος και ρίχνω ρέστα ελπίζοντας να κάνει το ίδιο τα επόμενα χρόνια και ο Elias Bender Ronnenfelt (ο δραστήριος μοχλός της μπάντας) και να μη ποντάρει σε άλλα σχήματα και αναζητήσεις. Σπάσε τα όλα με τους Iceage Elias, μπορείς.

Ο αγαπημένος μου Buckethead έβγαλε δέκα δίσκους το 13 από τις περίπου εβδομήντα κυκλοφορίες του, η πρώτη μίξη του James Ferraro με συντρόφεψε πολλές φορές, ο Nils Frahm παρά λίγο να μπει στην ενδεκάδα αλλά είμαι ακόμα δοσμένος στο περυσινό του Screws , οι Sleaford Mods με συγκίνησαν (είναι και από το Nottingham), παραλίγο και οι Pharmakon, Fire Orchestra, Drones, Hookworms, Giraffage, Forest Swords, Deafheaven, Kayo Dot κ.α.

Μουσική ακούω μόνος και τα τραγούδια θέλω να τα μοιράζομαι, οπότε ας πάει και αυτό για του χρόνου. Καλή χρονιά.
_____

BACK