2013, μία ελληνική περίπτωση...
...χρονιάς με πλούσιο ενδιαφέρον κι αποταμιευτικό ισοζύγιο. Ο λόγος για την αμιγώς μουσική βεβαίως-βεβαίως. Πιθανότατα κι ως τη μοναδική που στάθηκε μαζί μας συμπονετική όταν οποιαδήποτε άλλη ντόπια πλευρά του '13 μας προκάλεσε άφθονα νευρικά γέλια, κλάματα, κατάθλιψη ή και τα τρία.
1. Vasilis Avdelas - "The End Is The Beginning"
Must heard. Τα είχαμε πει εκτιμώ και πιστεύω αρκούντως αναλυτικά (κι όπως πάντα ενυπόγραφα) εδώ. Κάμποσους μήνες μετά δεν μετριάστηκε τίποτα.
2. Anadelta - "Vita Brevis"
Ο Δημήτρης Σφυράκης ήταν στους GoodLuckWithTheBombs. Υπό το όνομα "Anadelta" έστησε ένα σόλο στουντιακό πρότζεκτ. Το ντεμπούτο του μ' αυτό είναι αποκλειστικά ορχηστρικό, ένα άλμπουμ που "έφερε εσώγλυφα κι ιδανικά το post-rock στο παρόν" (επανάληψη απ' την πρόσφατη ανασκόπηση του '13, τι σόι μητέρα μαθήσεως λέμε πως είναι;). Κινηματογραφικός, βαθύς, ανήσυχος, καθρεφτίζει εξαιρετικά μια ονειροκοσμική πραγματικότητα σε διαρκή κίνηση.
3. Alcalica - "Ύδωρ"
Στον έκτο δίσκο τους απ' το '04 οπότε και δημιουργήθηκαν. Το γκρουπ, με πυρήνα τους Λεωνίδα Δανέζο/ Julie Loi κι έδρα το Βερολίνο, κάνει πράξη τη συνδυαστικότητα και το πολυπολιτισμικό στοιχείο. Στο αναλογικών ήχων fusion που συλλαμβάνουν κι υλοποιούν, αιγαιοπελαγίτικοι μουσικοί δανεισμοί, μα κι απ' το ρεμπέτικο, συμπεθερεύουν με ηλεκτρονικά, dub και drum 'n' bass. Το "Fear" ανάγεται στην κορυφαία σύνθεση, το "Gladio" ωστόσο είναι η πιο δηλωτική.
4. Μανώλης Γαλιάτσος - "Ανεπαίσθητες Αποκλίσεις"
Ο συνθέτης στηρίζεται σ' εκείνη τη μεριά της σύγχρονης σύνθεσης που τη βιώνει γνήσια πρώτα ο ίδιος. Όπως κι όλοι όσοι ξεχώρισαν πριν απ' αυτόν, δικοί μας ή μη. Οι ενορχηστρώσεις του αποτελούν ενδείκτες, αφήνοντας πολλά χτυπήματα στην απόλυτη φυσικότητά τους και κατόπιν στην όποια εξέλιξή τους. Όπως αντιληφθήκαμε τα πράγματα, το κομμάτι "Η Λίμνη Μέσα Του" οριοθέτησε σημαντικά δεδομένα για το εγχώριο μέλλον.
5. Rotting Christ - "Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού"
Δεν γράφει κανένα συγκρότημα τέτοιο άλμπουμ έχοντας ήδη πορευτεί επί 27 περίπου συναπτά έτη και διαφύγει εδώ και δεκαετίες απ' την ανωνυμία. Είναι η φόρμα κι η έμπνευση λοιπόν που στηλιτεύουν την παρακμή, που συνεχίζουν να νοηματοδοτούν και κατά τούτο μπορούν και γίνονται ακόμη υποδειγματικά σπουδαίες.
6. Esoteric Sob - "Nostalgia"
Άλλο ένα μονομελές σχήμα. Από πίσω του βρίσκεται ο Γιάννης Τριφωνόπουλος, γεννημένος το '86 στην Ορεστιάδα. Είναι κομψότατη η αντίληψη του περί ηλεκτρονικών, και τεκμηριώνεται και πολύ καλώς μουσικά, σ' ένα επί το πλείστον ορχηστρικό άλμπουμ. Η στιγμή του "Everyday Stories" με την φωνή της Karra Russell, όμως, σου ριζώνει ύπουλα στο μυαλό και τελικώς επιμένει περισσότερο απ' τις υπόλοιπες.
7. Necrohell - "Possessed By Nocturnal Grimness"
Δεν μου ταίριαξε ποτέ η ιδέα της παραδοχής των μουσικών διαφορών. Αυτός ο δίσκος αναπέμπει τη διέξοδο μιας βίαιης σκοτεινιάς, η οποία όπως αλλιώς θα 'χε απολέσει μέρος ή κι ολόκληρο το νόημά της. Είναι ο καλύτερος των Necrohell μέχρι σήμερα. Στα όρια μεταξύ εμμονής και φρενοβλάβειας (με την παραδεκτή έννοια, μην απορείτε υπάρχει).
8. Half Gramme Of Soma - "Half Gramme Of Soma"
Μοναχό του το γεγονός δεν είναι ασφαλώς καινούργιο: Ένα ντεμπούτο ψυχεδελικού heavy rock μοιάζει εξαρχής με πεδιάδα σπαρμένη με δυνατότητες. Πάντοτε έτσι ήταν. Το θέμα λοιπόν είναι ότι τούτη η μπάντα τις εξερευνά σχεδόν όλες, χωρίς να τις εξαντλεί, ενώ καθαυτή υπάρχει μόλις απ' το '11. Δεν συναντούμε κάθε μέρα πάθος που να παίζει έτσι πηγαία το ρόλο εφηβικής μνήμης. In grief.
9. Οδός 55 - "Οδός 55"
"... επιλέγουν συνειδητά να κουβαλήσουν όλα τα συν και πλην κάποιων καιρών όπου τα μέσα ήταν σαφώς πιο περιορισμένα, αλλά το συναίσθημα ήταν ανακόλουθα πιο έντονο κι ασφαλώς βαθύτερο. Επιλέγουν να μην διατυπώσουν έστω κι υπόρρητα αίτημα προς αλλαγή, αφήνοντας το πανκ να 'ναι πανκ. Ευθέως, με το εξαιρετικό εναρκτήριο "Αττική - Βικτώρια", ξεκαθαρίζεται το πού και πώς θα κινηθούμε πιστά για τα επόμενα περίπου 45'." Αμετανόητα, από εδώ.
10. Μαρίζα Ρίζου - "Γλυκό Πρωί"
Ψάξτε όσο θέλετε, δεν θα βρείτε cd που να βγάζει τόση ασύμβατη με τα της εποχής ευδιαθεσία, αλλά και μια εν γένει αδιαφορία για ό,τι αποτελεί σήμερα προτεραιότητα. Η Ρίζου οδηγεί ένα σχήμα από μπασοκίθαρο, πιάνο, ρυθμική βάση και κάμποσα πνευστά μιλώντας μας περί σουίνγκ τζαζ και μπόσα νόβα. Σπάνιο. Κι όχι και πολύ καιρό πριν θα υπερτερούσαν σχετικά οι διασκευές. Μα στο παρόν είναι μόλις δύο, σε Σοφία Βέμπο και Φοίβο Δεληβοριά. Η δημιουργός μπορεί και γράφει φρέσκα τραγούδια και νέους στίχους με παλιά, μπαζάρ συστατικά. Και τα αποδίδει με τη μοναδική φωνή της, την πιο ξεχωριστή από πρωτοεμφανιζόμενη για πέρυσι.
11. Tango With Lions - "A Long Walk"
Είναι με την δεύτερη φορά που η τραγουδοποιΐα της Κατερίνας Παπαχρήστου πέτυχε να μην προσπαθεί ν' ακουστεί σημαντικότερη απ' ό,τι είναι. Όντας η ίδια συνολικά πιο μεστή πλέον, ωριμότερη, αφήνει επιτέλους να βγει προς τα έξω η αξιοπρόσεχτη αυτενέργειά της η οποία τουλάχιστον στο "Obituary", ένα απ' τα υψηλότερα δείγματα τραγουδιού, σύλληψης μα και τρόπου έκφρασης, γενικά για το '13, απλά μεγαλουργεί.
Τέλος, ο φίλος Κάσπερ υπενθυμίζει πως οι 1-3 ήταν και στο γενικό τοπ έτους πασών μουσικών του υπογράφοντος. Η συγκίνηση δεν μπαγιάτεψε ακόμη. Δεν διαπιστώνω παρά καλό σ' αυτό.
_____
