2013: όρεξη να έχεις να ακούς
Τα τελευταία χρόνια με χαρά μου συνειδητοποιώ ότι δυσκολεύομαι πολύ να επιλέξω τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους του εκάστοτε έτους. Και με ακόμα μεγαλύτερή μου χαρά συνειδητοποιώ ότι, αφού καταλήξω στους καλύτερους, αδυνατώ να τους βάλω σε αξιολογική σειρά. Όχι μόνο γιατί η ακρόασή τους μου δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα, αλλά και εξαιτίας της πληθώρας ακουσμάτων και ειδών που υπηρετεί ο καθένας. Το 2013 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για την ελληνική μουσική. Με τυχαία και όχι αξιολογική σειρά, ορίστε λοιπόν:
Tango with Lions - A Long Walk
Εδώ δεν περιέχεται ούτε μια νότα που να παραπέμπει σε τάνγκο, οπότε εύκολα κάποιος τρίτος θα αναρωτιόταν για το όνομα του συγκροτήματος. Η απάντηση έγκειται στο ότι το άλμπουμ αυτό, όπως και το τάνγκο, είναι ο ορισμός της αποπλάνησης. Ημίφως, καπνός, αλκοόλ και όλη η νουάρ μελαγχολία που μας κληροδότησε η δεκαετία του '90. "And I, who's always been afraid of everything, I see the tragedy of loss".
Παύλος Παυλίδης & B-Movies - Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί
Το άλμπουμ αυτό ήδη ανήκει στις κορυφαίες δουλειές του. Κυρίως γιατί (εσκεμμένα, πιστεύω) προτιμά να αγκαλιάζει τη μοναδικότητα των απλών, καθημερινών στιγμών, αντί να αναλώνεται σε κραυγές και καταγγελίες για την κρίση που μας πνίγει. Εξάλλου, το ένα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το άλλο: "κλέφτες κι αστυνόμοι σαν τρελοί να τρέχουνε, τόσο μισιούνται πια που δεν αντέχουνε να ζουν οι μεν από τους δε ξεχωριστά".
Jane Doe - The enormous head of King Splendid
"Οι επίδοξοι μελλοντικοί ποιητές", λέει το συγκρότημα, είναι νεκροί εξαιτίας του οκτάωρου". Η ανάγκη τους όμως να βγάλουν προς τα έξω ελπίδες και όνειρα, άγχη και προβληματισμούς, ανάγκες και επιθυμίες, έρωτες και θριάμβους, απογοητεύσεις και στεναχώριες, νομοτελειακά θα οδηγήσει στη μοναδική μάχη που αξίζει: να κρατήσουν ζωντανή την Αγάπη και την Ανθρωπιά, με ερέθισμα τέτοιους δίσκους και με όπλο "this thing that the loveless and fascists can't see".
Marsheaux - Inhale
Με αφορμή τη συνέντευξη με τη Μαριάνθη Μελίτση και τη Σόφη Σαρηγιαννίδου, έγραψα ότι το "Inhale" "είναι το πιο φωτεινό άλμπουμ της χρονιάς... όχι με την έννοια του καλοκαιρινού...(αλλά) του σίγουρου για τον εαυτό του και για τις δυνάμεις του. Του αποφασισμένου να τιναχτεί πάνω, να πάρει φόρα και να συνεχίσει την ανοδική του πορεία". Ή αλλιώς, "End is a new start, the depression is gone, you can open your eyes now".
Melentini - Explosions around, the desert inside
Όχι πως η Melentini ήταν πρωτάρα στην ελληνική μουσική (βλέπε Sequence Theory Project), αλλά αυτό το άλμπουμ έσκασε από το πουθενά και με συνεπήρε. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι η Soap & Skin και η Joanna Newsom βρήκαν τη χαμένη τους αδερφή στον νότο της Ευρώπης. "I wished the falling star to take away my pain, I sent my heart to the sky for the clouds inside my head"...
Κ. Βήτα - Αντήχηση
Είναι αυτονόητο ότι ο Κ. Βήτα έχει κατακτήσει μια θέση στο πάνθεον των σπουδαιότερων Ελλήνων μουσικών όλων των εποχών απλά και μόνο γιατί δημιούργησε εκείνο το συγκρότημα. Επιστρέφοντας σε πιο οικείο μονοπάτια, μετά το ανάλαφρο και φωτεινό της "Χρυσαλλίδας", δημιουργεί αυτό που ξέρουμε και αγαπάμε σε αυτόν: ρομαντισμό μέσα στη μοναξιά, αστέρια μέσα στο σκοτάδι, διαμάντια μέσα στον υπόνομο: "σαν ένα φορτηγό να θυμάμαι τα μέρη που άφηνα, χιλιάδες χιλιόμετρα, ατέλειωτα χρυσάνθεμα"...
Keep Shelly in Athens - At Home
Να τα μας! Ενώ τελείωνα αυτό το κείμενο, διάβασα την ανακοίνωση της Sarah P. για την αποχώρησή της από το συγκρότημα. Μη γνωρίζοντας λοιπόν κάτι μέχρι στιγμής για το μέλλον του συγκροτήματος, θα αρκεστώ στο να πω ότι η dream pop των Keep Shelly in Athens διατρέχει την electronica των τριών τελευταίων δεκαετιών, την μπλέκει με dubstep και grime και την πασπαλίζει με γλυκές ανάσες και πικρούς ψιθύρους. "Madmen love... till they fall".
May Roosevelt - Μουσική σε ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου
Δόξα τω Θεώ, αυτή η χώρα που ζούμε, με όλα τα στραβά της, τραγουδάει τους ποιητές της. Εδώ η δημιουργός παίρνει τις απαγγελίες του ποιητή (από τη σειρά "Οι ποιητές διαβάζουν ποιητές") και τις ντύνει με μουσική από πιάνο και θέρεμιν. Με τη διαφορά ότι δεν τις μελοποιεί-απλά δημιουργεί το ανάλογο ηχητικό τοπίο της σπαρακτικής απαγγελίας. "Βγάλε τη στολή σου/ βγάλε τις αρβύλες σου/ ο έρωτας μας θέλει γυμνούς".
Γιώργος Χριστιανάκης - Μια εποχή στην Κόλαση
Το κείμενο του Ρεμπώ, στην εξαιρετική μετάφραση του Χριστόφορου Λιοντάκη, καταπιάνεται με κάθε είδους πληγή που μπορεί να τρώσει τον αναγνώστη. Η δουλειά του Χριστιανάκη σκάβει βαθιά την εκάστοτε πληγή και ανακαλύπτει το αντίδοτό της. Η Τέχνη της Ποιήσεως, κατά τον Καβάφη, "κάμνει-για λίγο-να μη νιώθεται η πληγή". Ο τρώσας και ιάσεται, λοιπόν. "Την ξαναβρήκα!/ Ποια; Την αιωνιότητα./ Είναι η θάλασσα που σμίγει/ με τον ήλιο".
2L8 - Η Κλωστή
Αν δεχτούμε ότι η πραγματικά σπουδαία τέχνη εμπνέεται από όσα συμβαίνουν γύρω της, φιλτράρει το περιβάλλον εντός του οποίου υφίσταται και εκφράζει την εποχή της, τότε η πρώτη δουλειά του Κώστα Βοζίκη και της κολεκτίβας του με ελληνικό στίχο εμπίπτει πανάξια σε αυτή την κατηγορία. Δίσκος-σταθμός, που καταγράφει το σήμερα όπως ακριβώς είναι και υπενθυμίζει ότι "όταν το να είσαι ο εαυτός σου είναι παράνομο, δεν μένει τίποτα άλλο από το να πολεμήσεις".
Playground Noise - 8 songs
Καμιά φορά, οι πολύπλοκες αναλύσεις δεν έχουν νόημα. Κάποιες φορές πρέπει απλά να καταλάβεις ότι what you see is what you get. Και ότι πολύ απλά, δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο. Έτσι και εδώ: το "8 songs" είναι η μαγεία και η μοναδικότητα που κρύβεται στην τόσο παρεξηγημένη απλότητα. Ελπιδοφόρο και αισιόδοξο χωρίς να γίνεται ούτε μια στιγμή ελαφρύ. Και με την καλύτερη ευχή για το 2014: "Let's fuck our self-assurance and explore the unexplored".
Ευτυχισμένο και μουσικό το 2014 για όλους!
_____
