2014 2x11 Year Review
Καλά πλάκα κάνεις; Πιάσαμε 15 και τώρα περιμένεις να μάθεις και να ακούσεις τα καλύτερα της χρονιάς; Αφού τα ξέρεις. Τα βρίσκεις παντού γύρω σου. Υπάρχουν όπου και να γυρίσεις τις καρτέλες στο πρόγραμμα περιήγησης. The winner is War On DRUGS. Ο μόνος δίσκος φέτος που μόλις τον άκουσα κατά κάποιο τρόπο με κέρδισε και πήγα να τον αγοράσω σε βινύλιο, γαντζωμένος για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο γκρεμό της οικονομικής χρεοκοπίας. Δεν θα αφήσω βέβαια ασχολίαστο το ότι ο χρήζων χρέη clerk στο ψαγμένο δισκοπωλείο της πόλης δεν τους ήξερε όταν έκανε την εκ μέρους μου σε απευθείας σύνδεση ηλεκτρονική παραγγελία. Αναφορά για πολλαπλές διαπιστώσεις.
Δεύτερη θέση St Vincent και FKA Twigs εναλλάξ η μια με την άλλη, ο μεγάλος αδερφός Aphex Twin στην δεκάδα, μάλλον και το ξαδερφάκι ο Caribou. Μαζική σχεδόν υστερική λατρεία από τους εναλλακτικούς για τους Sun Kill Moon και την Angel Olsen. Δεν θα το φανταζόμουν ούτε για πλάκα όταν έφερνα στην κατοχή μου στο 90 τον πρώτο, τον δεύτερο και τον τρίτο δίσκο των Red House Painters. Χάρηκα για τον Mac De Marco, το ήξερα όταν τον πρωτοείδα πριν 2 χρόνια, αλλά ο χρόνος τρέχει σαν αδυσώπητος μετεωρίτης. Ένας σωστός επαγγελματίας τέλος δεν μπορεί να αψηφήσει την διαδραστική του σχέση με το κοινό και να μείνει ασυγκίνητος από την Lana, την Sharon και τον Beck που ο τελευταίος μπορεί πλέον να μπει στο Hall of Fame του Rock 'n' Roll, δίπλα στον Dylan και όλους τους άλλους γίγαντες τραγουδοποιούς της ιστορίας. Α να μην ξεχάσω τους Swans φυσικά.
Άλλη μια χρονιά χωρίς να κάτσω να μελετήσω Metal. Τώρα καταλαβαίνω πως ένοιωθαν οι συμμαθητές μου που έμεναν μετεξεταστέοι, αυτό το συναίσθημα της απόγνωσης, της απώθησης σαν να συναντιούνται οι αντίθετοι πόλοι ενός μαγνήτη. Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι σε λίγο θα φτάσει κοντά η μισή κυκλοφορία μουσικής παγκοσμίως να είναι Metal; Έτσι θα είναι η ανθρωπότητα στο μέλλον, θα ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα στον ίδιο πλανήτη; Αυτοδυναμία ή συνεργασία; Θα χρειαστώ ένα δικηγόρο. Τα ίδια με το Hip Hop, δηλώνω αμόρφωτος και η Jazz κλείνει το μάτι στη γωνία (η κλασσική θα με αποτελειώσει).
Οι μεγάλες αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ, ακόμα και αν χρειαστεί να τις συντηρείς με φορμόλη μέσα σε δοκιμαστικό σωλήνα. Listomaniac είμαι και η αγαπημένη μου ταινία φέτος, ήταν το Nymphomaniac. Το γιατί έχουν νόημα οι λίστες, όποιος το αμφισβητεί μπορεί να μείνει στην αυτάρκεια των εμπειριών του. Τα καλύτερα της χρονιάς υπάρχουν αλλά ζουν κάπου αλλού.
1. Big Blood - Unlikely Mothers (Dontrushtheruin Records)
Οι επιλογές θα μπορούσαν να είναι αέρας και να ανεμοστροβιλίζονται, φωτιά που σε καίει ή χώμα να σε ριζώνει. Είναι και φορές που αναβλύζουν από την ψυχή απλά, ταξιδεύουν, κυλάνε στην ροή και αφήνουν το ρυάκι να τις πάει. Πιθανώς σε ένα σπίτι στην φύση μακριά από την πόλη, μαζί με φίλους και παιδιά, μουσικά όργανα, υλικά τέχνης, πίστη στην επιθυμία, υπομονή στις δεξιότητες, προσπάθεια στη γνώση, αγώνα στις αντιξοότητες, συμφιλίωση στο ξένο, με όραμα και κάπως έτσι όλα παίρνουν την πορεία τους. Σε αυτή τη δουλειά του το ζευγάρι αφήνει εν' μέρη την αποδόμηση της folk μουσικής και αποτίνει οφειλόμενη τιμή στα αρχαία χρόνια του 60-70 με έναν όμως δίσκο που δεν θα μπορούσε να είχε βγει τότε και η μαγική φωνή της Colleen να ιεροτελεστεί θα είναι κοντά μου για πάντα.
2. Michael Pisaro - Continuum Unbound (Gravity Wave)
Σε αυτό το τρίπτυχο ο άμετρα παραγωγικός συνθέτης Michael Pisaro καταθέτει ένα ξεχωριστό έργο, ιδιαίτερη καταγραφή στην βιβλιοθήκη των field recordings και της σύγχρονης μουσικής σύνθεσης. Μακριά, επίμονη και απαιτητική παραγωγή σε όλα της τα επίπεδα, από την περιήγηση και την ηχογράφηση στα τοπία, το φωτογραφικό υλικό, την τελική συσκευασία και φυσικά τις συνολικές συνθέσεις. Στο πρώτο cd παρουσιάζεται η ηχογράφηση στο περιβάλλον αναλλοίωτη, στο δεύτερο σε συνδυασμό με ηχητικές ατμόσφαιρες του Pisaro και συνεργατών και στο τρίτο το υλικό ανακατασκευάζεται και ανακατατάσσεται στα πλαίσια που ορίζουν οι εξωτερικοί χώροι. Η δραστηριότητα του ανθρώπου μέσω της μηχανής ενσωματωμένη στην φύση, φαντάζει αναλλοίωτο κομμάτι της ή μάλλον δανειζόμενος από τον συνθέτη διακριτή συνέχεια, έναν από του τρόπους που έχουμε να αντιλαμβανόμαστε το ενδεχόμενο.
3. Innercity Ensemble - II (Instant Classic/MA13)
Et les douze points πάνε στην Πολωνία. Η χώρα βρίσκεται σε δημιουργική αναταραχή, αναπροσδιορίζει τις μνήμες της και ανατοποθετεί τις καταγραφές της. Ίσως να μην είναι τυχαία η φετινή επιβράβευση στα κινηματογραφικά και τα διάφορα επιτυχημένα συναυλιακά που συμβαίνουν εκεί. Το συγκεκριμένο σύνολο αποτελείτε από 8 μέλη που με την σειρά τους εμπλέκονται ή έχουν συμμετάσχει σε πάνω από 30 σχήματα. Το δεύτερο άλμπουμ τους είναι ένα υπόδειγμα αυτοσχεδιαστικής ορθής πορείας, επικεντρώνεται με συνέπεια στο έργο που παράγει και είναι αναπάντεχα καλοσχεδιασμένο αν λάβει κανείς υπόψη ότι είναι ηχογραφημένο σε χρονικό διάστημα 3 ημερών. Παρουσιάζει καλά χωνευμένα στοιχεία (από την εύπορη γείτονα χώρα και όχι μόνο) και είναι σαν πλοίο που ταξιδεύει με άνεση αποφεύγοντας τους υφάλους και τις ξέρες του post rock. Παράδειγμα προς μίμηση σε χιλιάδες συνοδοιπόρους ανά τον πλανήτη που χάνουν εύκολα την πυξίδα.
4. Leyland Kirby Presents V/Vm - The Death Of Rave _A Partial Flashback (History Always Favours The Winners)
Ο Leyland Kirby είναι μια ιδιόμορφη παρουσία στην εξερεύνηση της ηλεκτρονικής μουσικής και της χρήσης του πειράματος ως μέσου δημιουργικής ενδοσκόπησης και προβληματισμού εκτός ορίων. Το έργο είναι μια συλλογή από ένα εξαντλητικό του poject και περιεργάζεται τις δυνατότητες της μνήμης μετά το θάνατο ενός ιδανικού, όπως ήταν το rave τότε στο Manchester. Ποινικοποιώντας την ανάμνηση και ασελγώντας πάνω στην νοσταλγία, χρησιμοποίησε Acid ύμνους του παρελθόντος και τους μετάλλαξε σε έναν αγνώριστο, θαμπό επικήδειο. Το σύνολο των ηχογραφήσεων διαρκούσε πάνω από 19 ώρες και ήταν υποσύνολο του V/Vm 365 project (59 ώρες), όπου επαναπροσδιόριζε ένα κομμάτι του παρελθόντος και το φόρτωνε στο διαδίκτυο αυθημερόν. Δίσκος ακατάλληλος για ανηλίκους κάτω των 40 ετών που κατά κάποιο τρόπο λειτουργεί και αμφίπλευρα προσπαθώντας να ενταφιάσει και το μέλλον (αναφέρω δανειζόμενος το νόημα της τελευταίας φράσης).
5. Lee Gamble - Koch (Pan)
Ο επίσης Βρετανός Lee Gamble έχει βρεθεί στον πειρασμό να επανατοποθετηθεί, έχοντας αναδομήσει παλαιότερα δικά του έργα (είχε μαθητεύσει στο jungle). Μόνο που εδώ σε αντίθεση με τον Kirby έχουμε μια διάθεση για στροφή το γρηγορότερο προς το αύριο διαχωρίζοντας ή εν μέρει αδιαφορώντας για την μνήμη. Το αποτέλεσμα είναι ένα φρέσκο, θελκτικό παρά τις αντιξοότητες που το δημιουργούν Techno, πάντα βρισκόμενο σε ανοιχτή ακρόαση με πιο πειραματικές και αφηρημένες μουσικές. Η παλέτα των ήχων του είναι διευρυμένη και το Koch πηγαινοέρχεται δωμάτια χορευτικής και ambient μουσικής, ξεκουράζοντας και απωθώντας κάθε συναίσθημα φυγής. Ο Gamble μου φαίνεται ότι έχει το χάρισμα και την όρεξη να σταθεί μπροστά σαν ισορροπιστής στα πολύμορφα βάρη της ηλεκτρονικής μουσικής και σίγουρα δεν είναι ο μόνος.
6. Bohren & Der Club of Gore - Piano Nights (Pias Recordings)
Έπεσα καταρχάς αυτή τη χρονιά πάνω στους BUDCOG στην ρετρό φωτογραφία ενός (φαντάστηκα από το Der) γερμανού, μάλλον της δεκαετίας του 70, που παίζει πιάνο και πήγε το μυαλό μου σε Jazz επανέκδοση έτσι το κράτησα στα υπόψιν. Αργότερα εμφανίστηκαν πολύ ψηλά σε μια αναζήτηση που έκανα για γερμανούς καλλιτέχνες καθώς και ο δίσκος τους Black Earth και κατάλαβα ότι χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης στη χώρα τους. Όταν ήρθε η ώρα να ακούσω το Piano Nights ο δίσκος με συνεπήρε με δύο απανωτά ακούσματα αν και χρίζει υπομονετικής ακρόασης. Ήταν και νύχτα οπότε δεν είχα άλλη επιλογή. Εν τέλη στο δίσκο αυτό παίζουν μια αργή, χαμηλόφωνη, σκοτεινή, ατμοσφαιρική Jazz χρησιμοποιώντας μελαγχολικές νότες στο πιάνο ενώ τα πνευστά ή τα άλλα έγχορδα δεν υπερβάλουν άλλα ούτε καιροσκοπούν. Την διαφορά όμως κάνει στο βάθος ένα δεύτερο, ψηφιακό πλέον πιάνο που στρώνει, σε ελαφρώς χαμηλωμένη ένταση, ηχητικά επίπεδα που έχουν την ευχή του Florian Fricke. Άξιο αναφοράς είναι ότι η μπάντα παίζει από τις αρχές της δεκαετίας του 90 από μέλη που υπηρέτησαν σε Hard-core και Thrash-metal μπάντες, από όπου δεν μπορεί, κάπου έχουν κάποια καλοκρυμμένα στοιχεία.
7. Bitchin' Bajas - Bitchin Bajas (Drag City)
Οι Bitchin' Bajas εμφανίζονται εδώ εκτός άλλων και για τον λόγο ότι τέτοιο καιρό ένα χρόνο πριν έγραφα ότι οι Cave μάλλον δεν θα μου βγουν ποτέ στην ενδεκάδα. Βγήκαν έμμεσα όμως μιας και ο Cooper Crane είναι ο ιθύνων νους και στις δύο μπάντες. Εν συντομία, στο δίσκο αυτό πιάνουν την έως τώρα κορυφή τους, λειτουργούν λιγότερο σαν ENO-CLUSTER και περισσότερο σαν POPOL VUH-CLUSTER με επιπροσθέτως την λαμπρή προσθήκη του Terry Riley. Καλό δεν ακούγεται; Και πολλά άλλα στοιχεία από τα φωτεινά χρόνια της κοσμικής μουσικής μέχρι τις αναζητήσεις της σύγχρονης ψυχεδελικής και ambient μουσικής. Στο δε εναρκτήριο 18λεπτο κομμάτι αναδιπλώνουν μια εξαίρετη μεταμοντέρνα, ινδικής επιρροής raga που με στέλνει στην αγκαλιά της yoga. Ακούγονται κάπως κλισέ όλα αυτά και δεν βρίσκεται κάπου το καινούργιο; Για δοκιμάστε τον δίσκο.
8. Shabazz Palaces - Lese Majesty (Sub Pop)
Μεταφέρομαι τώρα προς την μαζική αποδοχή λίγο πολύ από όλους, κοινό και δημοσιογράφους. Το Lese Majesty είναι καθηλωτικό από το πρώτο τραγούδι ως το τελευταίο καθώς και εθιστικό, θέλεις και άλλο. Διαισθάνομαι ότι πρέπει να αρχίσω να μιλάω μια άλλη γλώσσα λέγοντας για το meta boom-bap, το cloud rap, το wonky, το glitch hop, το αφηρημένο, το αφαιρετικό, το black space, το πειραματικό για να προσδιορίσω αυτό που πρόκειται να έρθει. Γιατί σίγουρα σκιαγραφείται η αίσθηση του νέου σε αυτούς τους κωδικοποιημένους ήχους που ντύνουν εφαρμοστά τα ποιητικά, σουρεαλιστικά λόγια της ιστορίας. Το έργο είναι χωρισμένο σε 7 σουίτες από σύνολο 18 τραγουδιών και χωρίς να περιγράφεται μια αυστηρά συνεκτική ιστορία, μουσικά βρίσκονται οι τρόποι για να διηγηθεί το ντουέτο ένα σύγχρονο, φουτουριστικό παραμύθι, με παραβολές στην καθημερινή ζωή. Ένας avant-garde, ενημερωμένος δίσκος που δεν με έκανε να νοιώσω μειονεκτικά που δεν είμαι μαύρος.
9. The War On Drugs - Lost In A Dream (Secretly Canadian)
Μαζικής αποδοχής συνέχεια, με μία απρόσμενα φιλική στο συναίσθημα και ιαματική στα γούστα δουλειά. Οι απαραίτητες πληροφορίες είναι ότι ο Adam Granduciel άρχισε τον δίσκο στα όρια της κατάθλιψης, ο δίσκος έκανε δύο χρόνια να βγει με εξαντλητική δουλειά (έχει δύσκολο χαρακτήρα ο Adam), και ότι τελικά δεν χωράνε δύο αρχηγοί (αυτό για τον Kurt Vile) σε μια μπάντα, ένας είναι o Boss. Ο συνδυασμός αεράτου ήχου 30 χρόνων πριν και υπνωτικού 20 μπορεί να δώσει pop rock μουσική που μιλάει απευθείας στην χώρα της καρδιάς. Αποτέλεσμα να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να υποψιαστούν οι νεώτεροι τις εποχές που κυκλοφορούσαν οι δίσκοι βινυλίου, που έμπαιναν στη ζωή σου, που έβγαιναν και τα σινγκλάκια τους το ένα μετά το άλλο (έβαζες και κάνα poster στον τοίχο). Προσωπικά αντιπαρέρχομαι στην πέραν του πρέποντος χρήσης παλαιών υλικών, είναι σαν να γεύτηκα μια παλιά νόστιμη συνταγή τρώγοντας τη με όρεξη στο τέλος.
10. Marissa Nadler - July (Bella Union/Sacred Bones)
Δεν θα πάψουν ποτέ να βγαίνουν καλοί δίσκοι τραγουδοποιών, δίσκοι με ακουστικό ήχο, δίσκοι folk και αν διαλέξω ένα για το 14 θα μείνω στο πρώτο που άκουσα κάπου τον Φλεβάρη. Ο Ιούλιος είναι o καλύτερος δίσκος της Marissa Nadler και για διάφορους λόγους δεν βρήκε τη θέση του λίγο πιο ψηλά στην καταξίωση του πολύ κόσμου. Οι μουσικοί που διάλεξε λειτούργησαν σωστά, διακριτική χρήση ηλεκτρικών οργάνων, πλήκτρων από τον Steve Moore (ex Earth) και δυνατή παραγωγή (υπέροχα διπλά φωνητικά) από τον μηχανικό ήχου και ιδρυτικό μέλος των Master Musicians of Bukkake, Randall Dunn (παραγωγή σε Sunn O))), Wolves in the Throne Room, Akron/Family, Earth και πολλούς άλλους). Τα τραγούδια προέρχονται από ένα πρόσφατο χωρισμό και είναι από τις φορές που δεν έχει έρθει η μαύρη καταστροφή αλλά γίνονται ονειρικές καταθέσεις που φέρνουν πίσω τη ζωή και σπρώχνουν φως μέσα στο σκονισμένο δωμάτιο.
11. Hookworms - The Hum (Domino Records)
Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το περσινό ντεμπούτο για αυτούς τους ψυχεδελικούς σκώληκες ή στραβομούτσουνα παράσιτα του γενικού indie σωλήνα. Αυτοί που δεν πρόλαβαν να το πάθουν μαζί τους τότε, είχαν την ευκαιρία φέτος. Πιθανώς να υπάρξει και τρίτη ευκαιρία, αλλά για να είμαι σίγουρος τους δίνω ενθαρρυντική ψήφο εμπιστοσύνης άμεσα καθώς και ψήφο για πρόεδρο στον MJ. Ο Matthew Johnson είναι παραγωγός που τρέχει το δικό του studio στο Leeds, μπλέκει πλέον σοβαρά και τη δική του μπάντα, βυθίζεται πιο βαθιά στη μουσική μπίζνα, και του δίνεται η δυνατότητα να ξεδιπλώσει τη δημιουργική παράνοια που κρύβει μέσα του. Ρισκάρει φθάνοντας στα άκρα όταν τραγουδάει, και όταν ενώ τελεί χρέη μαέστρου ακολουθεί με τα πλήκτρα του τις εκρήξεις από τις δύο κιθάρες, αφήνει τον άμοιρο τον μπασίστα να κρατήσει το ηχητικό οικοδόμημα σταθερό σε ένα ρυθμό που αποφεύγει να είναι αυστηρά και μόνο kraut. Ε και; Τίποτα, απλά μου κάθονται καλά.
SONGS
1. Shakleton - Freezing Opening Thawing (same EP)
2. Angel Olsen - White Fire (Burn Your Fire For No Witness)
3. Grumbling Fur - Pluriforms (Preternaturals)
4. Blank Realm - Falling Down the Stairs (Grassed Inn)
5. Woods - With Light and With Love (same LP)
6. Jeremy Jay - Sentimental Expressway (Abandoned Apartments)
7. Marissa Nadler - Drive (July)
8. K. Leimer - Lonely Boy (A Period of Review Original Recordings: 1975 - 1983)
9. Ariel Pink - Four Shadows (pom pom)
10. Linda Perhacs - Prisms Of Glass (The Soul Of All Natural Things)
11. Ultimate Paintings - Rolling In The Deep End (same LP)
_____
