2014: ανοιχτές πλην όμως διστακτικές επιλογές
Ομολογώ ότι το 2014 ήταν μια μουδιασμένη χρονιά στη μουσική για μένα. Ενώ άλλες χρονιές δεν ήξερα τι να διαλέξω για τα "καλύτερα της χρονιάς", φέτος οι σκέψεις μου κυμαίνονταν στο "ωραίο-αυτό-αλλά-ας-ξανακούσω-και-το-άλλο-μήπως-είναι-καλύτερο". Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν άκουσα καλή μουσική ή ότι δεν ήταν παραγωγική η χρονιά στον τομέα αυτό. Ίσως βέβαια αυτό να οφείλεται στο ότι για μένα το 2014 ήταν μια μεταβατική χρονιά επαγγελματικά, κατά την οποία προσπάθησα να έχω ανοιχτές επιλογές και πόρτες. Ποιος ξέρει, ίσως με τον ίδιο τρόπο να αντιμετώπισα υποσυνείδητα και τη μουσική. Τα παράξενα παιχνίδια της σχέσης μου με αυτήν ίσως; Αδιάφορο σε κάθε περίπτωση, αφού χάρη σε αυτήν η ζωή μου έγινε (λίγο έως πολύ) πιο όμορφη. Όπως και κάθε χρονιά εξάλλου.
Οι έντεκα δίσκοι μου για το 2014
Swans - To Be Kind
Όποιος παρακολούθησε την κολοσσιαία συναυλία τους στις 5 Δεκεμβρίου στο Principal, καταλαβαίνει. Εδώ πρόκειται για ατόφια καλλιτεχνική έκφραση που δεν υπακούει σε κανόνες, αλλά φτιάχνει τους δικούς της για να τους ανατρέψει αμέσως μετά, που παίζει με την έννοια των ορίων και της αναζήτησης αυτών, που εφευρίσκει τον εαυτό της με μοναδικό σκοπό να τον επαναπροσδιορίσει. Λέξεις-μοτίβα που πνίγονται στην παραμόρφωση και καταλήγουν στη έκσταση. Πολυδιάστατο, μελετημένο, σκοτεινό. Σκέτη μυσταγωγία.
Lykke Li - I Never Learn
Κοίτα να δεις που ο χαμένος έρωτας δεν ξεπερνιέται αποκλειστικά και μόνο με λίτρα αλκοόλ και κλάμα στο σκοτάδι. Γίνεται και με βαθιές ανάσες στο φως και επίκληση διαυγών indie pop μελωδιών με "φιλσπεκτορικές" πινελιές. 33 σχεδόν λεπτά κρατάει μόνο ο δίσκος, αλλά αρκεί για να σε πάει στο αμέσως επόμενο στάδιο από το χωρισμό. Σε εκείνο δηλαδή μετά τον σπαραγμό, όπου οι πληγές ακόμα είναι ευαίσθητες και πονάνε. Αλλά έχουν αρχίσει να κλείνουν.
The Afghan Whigs - Do To The Beast
Εδώ απλά θα μπορούσα να γεμίσω το χώρο με καρδούλες. Δεν γίνεται να μην πω όμως ότι ο Greg Dulli έκανε πάλι το θαύμα του. Οι αμαρτωλοί μετανοούν, οι άγιοι εκπίπτουν και ο Greg MOY ισορροπεί όπως πάντα ανάμεσα στις δυο αυτές ιδιότητες. Η μετάβαση από το απεγνωσμένα heavy "Parked outside" ("you're gonna make me break down and cry") στο απειλητικά funky "Matamoros" ("you played with fire with me") το απεικονίζει άψογα.
Have A Nice Life - The Unnatural World
Goth, noise, post-punk, doom metal, drone, shoegaze, ambient, industrial. Όλα αυτά μαζί και χώρια. Κιθάρες και ντραμς που ξεσκίζουν το ένα το άλλο. Απόκοσμα φωνητικά που ακούγονται σαν μια ερεβώδης απειλή πάνω από τον ζόφο της μουσικής. Θεωρούσα ότι οι Have A Nice Life δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν ποτέ το "Deathconsciousness" του 2008. Όντως, δεν το ξεπέρασαν με το "The Unnatural World". Δημιούργησαν όμως κάτι εξίσου τίμιο και αυτό είναι αρκετό.
Timber Timbre - Hot Dreams
Περίεργο μου φαίνεται που οι Timber Timbre δεν έχουν μεγαλύτερη απήχηση στη χώρα μας, που λατρεύει ονόματα όπως οι Madrugada και οι Tindersticks. Βλέπετε, η μουσική τους είναι φτιαγμένη από κινηματογραφικές σκοτεινές ατμόσφαιρες, jazz σκοτάδια, noir ψυχεδέλεια, αργόσυρτες μελωδίες λουσμένες σε αλκοόλ και καπνό. Απολαύστε τους τώρα, γιατί έτσι και τους πάρει χαμπάρι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, θα τους ακούτε μέχρι και στο μπακάλικο της γειτονιάς την ώρα που θα ψωνίζετε φέτα και απορρυπαντικά.
Leonard Cohen - Popular Problems
Πώς να το κάνουμε, ο παλιός είναι αλλιώς-αρκεί να εξαιρέσουμε το επιεικώς άθλιο εξώφυλλο. Το γνώριμο γρέζι της φωνής, ο συνδυασμός blues και gospel, τα γυναικεία φωνητικά, τα folk βιολιά, όλα είναι εδώ. Και κυρίως, ο Leonard Cohen o ίδιος, που στα ογδόντα του μπορεί να μιλάει για τον Έρωτα και την Αγάπη χωρίς να ακούγεται σαν ξεμωραμένος πορνόγερος, αλλά σαν άνδρας που έζησε τη ζωή του υμνώντας και τιμώντας και τα δυο.
The Twilight Sad - Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave
Φυσικά ο νέος δεν παύει να είναι ωραίος. Ένα εξαιρετικό, στοιχειωμένο, ψυχωμένο άλμπουμ, που αποδεικνύει ότι οι Σκοτσέζοι αποτελούν και επίσημα πια ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της τελευταίας δεκαετίας. Το "In Nowheres" είναι ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι για το 2014, ενώ κομμάτια όπως το ανθεμικό "I Could Give You All That You Don't Want" σίγουρα θα παίζονται στα μελλοντικά encore του συγκροτήματος.
Tori Amos - Unrepentant Geraldines
Αγαπώ πολύ την Tori Amos και έχω μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την τραγουδοποιία της. Κυρίως γιατί, όσο και αν την έχει ηρεμήσει η μητρότητα και τα 50 της χρόνια, η μαινάδα του "Boys for Pele" δεν κοιμάται ποτέ. Ψάξε την στo youtube να διασκευάζει ζωντανά το "We found love", όπου κάνει με τα κρεμμυδάκια το δήθεν sex symbol Rihanna, που έχει και τα μισά της χρόνια. Μάγισσα και θεά ταυτόχρονα.
Interpol - El Pintor
Πραγματικά είχα σκιαχτεί λίγο με το προηγούμενο άλμπουμ των Interpol. Ήταν μπερδεμένο και το συγκρότημα έμοιαζε να βρίσκεται έξω από τα νερά του. Οπότε το "El Pintor" μπαίνει στα καλύτερα της χρονιάς, καθώς οι Interpol ξαναβρήκαν την πυξίδα τους και την πηγή της έμπνευσής τους και έφτιαξαν έναν δίσκο στον οποίο περιέχονται δυο από τα κορυφαία κομμάτια της καριέρας τους: το θυμωμένο και άγριο "Ancient Ways" και το τραχύ και πολυεπίπεδο "Tidal Wave".
St. Vincent - St. Vincent
Έχοντας επιλέξει ως καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο του όνομα του νοσοκομείου όπου νοσηλεύτηκε στο τέλος της ζωής του ο Ντύλαν Τόμας, η Annie Clark μόνο τυχαία δεν είναι. Την τέταρτη δισκογραφική δουλειά της η ίδια την περιγράφει ως έναν "δίσκο για πάρτι που θα μπορούσες να τον παίξεις σε μια κηδεία". Κάτι ανάμεσα σε χορευτική και πειραματική μουσική, υβρίδιο rock και electronica, απόλυτα ενδεικτικό της τομής ανάμεσα στην τραγουδοποιία και στην τεχνολογία. Απλά εξαιρετικό.
Damon Albarn - Everyday Robots
Είτε με τους Blur/ Gorillaz/ The Good, The Bad and The Queen, είτε μόνος του, ο Damon Albarn διαθέτει καντάρια ταλέντου και το ντεμπούτο σόλο άλμπουμ του είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχει βγάλει ποτέ. Πιανιστικές μπαλάντες, εύθραυστα φωνητικά, διακριτικές ηλεκτρονικές πινελιές, διακριτικές αρμονίες από την Bat for Lashes στο "The Selfish Giant" και ο Brian Eno να δανείζει το μεγαλείο του στο "You and Me" και στο "Heavy seas of love".
Τα έντεκα τραγούδια μου για το 2014
Sigur Ros - The Rains of Castamere
Υπάρχουν στο ίντερνετ δυο φωτογραφίες από το επεισόδιο "The Lion and The Rose" του "Game of Thrones". Η μια δείχνει τους Sigur Ros να ερμηνεύουν το κομμάτι αυτό με τον βασιλιά Τζόφρυ να τους πετάει κέρματα και η άλλη τον Τζόφρυ νεκρό από δηλητηρίαση. Το σχόλιο που τις συνοδεύει: "για να μάθεις να πετάς κέρματα στους Sigur Ros μαλακισμένο". Αυτό αρκεί για να δικαιολογήσει τη θέση του κομματιού στη λίστα μου.
Lykke Li - Gunshot
Άλλοι περιγράφουν τον χωρισμό σαν μια βαθιά σκαφτή πληγή στο στήθος, άλλοι σαν ένα ακρωτηριασμένο μέλος. Η Lykke Li τον περιγράφει σαν έναν πυροβολισμό στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ας μην τον ντύνει με καταθλιπτική μουσική. Σε ρίχνει κάτω, δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα και σου προκαλεί σπασμούς στην προσπάθειά σου να επιβιώσεις. Γιατί τα πράγματα δεν είναι ποτέ ίδια μετά από έναν πυροβολισμό. Ή έναν χωρισμό. Το ίδιο πράγμα είναι στην τελική.
The Soft Moon - Feel
Neo-post-darkwave-punk, με krautrock και industrial goth στοιχεία. Σιγά το καινούριο θα μου πεις, το έχεις ξανακούσει πλειστάκις στο παρελθόν. Η διαφορά όμως αυτού του κομματιού δεν είναι άλλη από τον ρυθμό του, που σε κάνει να θέλεις να σηκωθείς από την καρέκλα σου και να αρχίσεις να χορεύεις μαζί του. Βλέπεις, αυτή η ρυθμική μπασογραμμή συνδυάζεται μόνο με επιληπτικά strobe lights. Pop μουσική με metal κιθάρες; Ο Luis Vasquez το έκανε, και πολύ πετυχημένα μάλιστα.
The Twilight Sad - In Nowheres
Ανέφερα πριν ότι το "In Nowheres" είναι ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι για το 2014. Όσο το ακούω, τόσο σιγουρεύομαι. Στρώματα από reverb στις κιθάρες, βασανισμένη θεματολογία, τείχη από θόρυβο που ολοένα και υψώνονται και ένας James Graham να τραγουδά λες και προσπαθεί να βγάλει προς τα έξω παιδικά τραύματα. Ή να νιώσει εντός του κάποια αγάπη που την έχασε. Ή που δεν την κυνήγησε. Αυτό το ξέρει ο ίδιος μόνο.
Paolo Nutini - Iron Sky
Κάθε χρονιά θα υπάρχει ένα κομμάτι που θα το ξέρει και η κουτσή Μαρία-θα είναι όμως παράλληλα και ένα πραγματικά σπουδαίο κομμάτι. Μια φωνή μεταξύ Rod Stewart και Percy Sledge, βραδύκαυστο psych rock με γαλανομάτα soul καρδιά, ο πασίγνωστος πλέον λόγος του Τσάρλι Τσάπλιν από το "Μεγάλο Δικτάτορα", μια έκρηξη αμέσως μετά τον τελευταίο και έχεις το τραγούδι που κάνει τα charts να συμβαδίζουν με την ποιότητα. Έστω και για λίγο.
The Afghan Whigs - It Kills
Σιγά μη δεν έβαζα ένα έστω τραγούδι του Greg ΜΟΥ στα καλύτερα της χρονιάς. Επιλέγω το "It Kills", όχι μόνο γιατί το άκουγα ασταμάτητα, αλλά για τον Van Hunt που κάνει τον Bobby καλύτερα από τον Womack στην κορύφωση του τραγουδιού. Και φυσικά γιατί αποδεικνύει ότι η θεματική του "Gentlemen" και του "Black Love" δεν ξεπερνιέται ποτέ. Είκοσι και βάλε χρόνια μετά, "it kills to watch you love another". Ακόμα. Και για πάντα.
Slow Club - Complete Surrender
Ώρα για χορό! Αυτό το τραγούδι είναι το ηχητικό αντίστοιχο του "Αγάπα με αν τολμάς" του Γιαν Σαμουέλ. Ανάλαφρο χωρίς να γίνεται ελαφρύ, παιχνιδιάρικο χωρίς να χάνει ποτέ τη σοβαρότητά του, προκλητικό χωρίς να καταντά φτηνό. Φωτεινό, λαμπερό, ανεπιτήδευτο, σε προκαλεί να ρίξεις όλες τις άμυνές σου και να παραδοθείς σε αυτό που νιώθεις. Το πιθανότερο είναι ότι θα τα φας και πάλι τα μούτρα σου-αλλά και τι πειράζει; Cap ou pas cap λοιπόν;
Eels - Series of Misunderstandings
Πιο πολύ νανούρισμα θα το έλεγα αυτό το κομμάτι, παρά τραγούδι. Σαν μελωδία από μουσικό κουτί. Με στίχους που λένε τα πιο απλά και αληθινά πράγματα, χωρίς ούτε μία στιγμή να καταφεύγουν σε κλισέ. Ο εξομολογητικός τόνος που ούτως ή άλλως χρησιμοποιεί πάντα στην ερμηνεία του ο Mark Oliver Everett (δεν έχει περάσει και λίγες στεναχώριες στη ζωή του άλλωστε) δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει παρά μόνο με μια τέτοια παραδομένη και ευαίσθητη μουσική.
Jenny Hval & Susanna - I Have Walked This Body
Παραδέχομαι πώς δεν ήξερα ούτε τη Jenny Hval ούτε τη Susanna Wallumr?d μέχρι να ακούσω το ηχογραφημένο ζωντανά στο Henie Onstad Arts Centre "Meshes of Voice". Εκλεκτικές, αινιγματικές, κρυστάλλινες φωνές που αναδύονται μέσα σε έναν σκοτεινό ωκεανό από drone και διαλύονται μέσα σε στρώματα από feedback και έλλειψης αρμονίας. Κομμάτι που γεννά αιθέριο θόρυβο και γεννιέται από αυτόν, τον επανατροφοδοτεί και τον κάνει κοινωνό και κτήμα του.
Marilyn Manson - Deep Six
Και λίγο πριν το τέλος της χρονιάς ήρθε αυτό το κομμάτι-έκπληξη, ως πρόγευση του επερχόμενου "The Pale Emperor". Εκεί που τον είχα τελείως ξεγραμμένο, ο Marilyn Manson κυκλοφόρησε το "Deep Six" και με έκανε να ασχοληθώ εκ νέου μαζί του.Up-tempo industrial, με φωνητικά που ξεχειλίζουν αυτοπεποίθηση και θεματική για την Αγάπη, την Αμαρτία και τον Μύθο του Νάρκισσου. Κοίτα να δεις που ξαναβρήκε τον παλιό καλό εαυτό του-και δεν του το είχα καθόλου!
Morrissey - Art-Hounds
Απίστευτο που δεν βρίσκεται στην κανονική κυκλοφορία του "World peace is none of your business". Τι στο καλό σκεφτόταν ο Mozzer όταν το συμπεριέλαβε μόνο στην deluxe edition του άλμπουμ; Είναι από τα σπουδαιότερα κομμάτια που έχει γράψει στη σόλο καριέρα του: βιτριολικό φαρμάκι στους κριτικούς τέχνης, εκρηκτική μελωδία, μορισσεϊκή ειρωνεία στα καλύτερά της και φινάλε με τον στίχο "if you cannot stand this fake world, take my hand". Με μεγάλη μου χαρά, Moz.
Ευτυχισμένο το μουσικό 2015 λοιπόν! Και του χρόνου!
_____