2014: συναίνεση αντί για ποικιλία;
Έχω την αίσθηση (μπορεί φυσικά να κάνω και λάθος) ότι τα τελευταία χρόνια στις "διεθνείς" κυκλοφορίες υπάρχει ποικιλία στις επιλογές των "καλύτερων-δίσκων-της-χρονιάς". Τα αγαπημένα του ενός είναι τα άγνωστα του άλλου και για κάθε δίσκο που άκουσες υπάρχουν άλλοι εκατό που δεν γνωρίζεις. Αντίθετα, στις "ελληνικές" κυκλοφορίες διαπιστώνω ότι συγκεκριμένοι δίσκοι κοσμούν τις επιλογές του καθενός-αδικώντας ίσως άλλες αξιόλογες δουλειές. Θα μου πείτε-και θα έχετε και δίκιο-ότι δεν μπορείς να συγκρίνεις τον αριθμό των διεθνών κυκλοφοριών και το τεράστιο κοινό στο οποίο αυτές απευθύνονται με την ελληνική αγορά. Και γιατί όχι, θα ανταπαντήσω εγώ, αφού πολλά ελληνικά ονόματα γράφουν αγγλικό στίχο και ασχολούνται με ζητήματα που απασχολούν το σύνολο του (δυτικού) πληθυσμού; Δεν βγαίνει άκρη, ούτε απάντηση υπάρχει. Σε κάθε περίπτωση πάντως, και φέτος υπήρξε πολλή δημιουργικότητα. Κυκλοφόρησαν αξιόλογες δουλειές, έγιναν πολλές συναυλίες-και αυτό πάντα είναι το σημαντικότερο από όλα, ανεξαρτήτως προσωπικών επιλογών και ποικίλων ενστάσεων.
Mechanimal - Secret Science
Έγραφα προ διετίας ότι το ντεμπούτο των Mechanimal έχει "καλώδια για νεύρα, μέταλλο για δέρμα και υγρό μπαταρίας για αίμα. Και μια ψυχή γεννημένη από το σκοτάδι και την οργή, η οποία μέσα της κρύβει πολλή ευαισθησία και πολλή αγάπη". Το "Secret Science" πάει πολλά βήματα παραπέρα. Γιατί βγαίνει έξω στον κόσμο ορμητικό και έτοιμο να καταβροχθίσει το αδιάφορο αστικό τοπίο, καταφέρνοντας παράλληλα να διατηρήσει το σώμα και την ψυχή του ντεμπούτου άλμπουμ ατόφια. Όσοι έχουν καρδιά, θα το αγκαλιάσουν. Οι υπόλοιποι θα αδιαφορήσουν. Ή απλά θα χαθούν.
Villagers of Ioannina City - Riza
Υποθέτω ότι η ανατριχίλα που νιώθω κάθε φορά που ακούω κλαρίνο οφείλεται στις ηπειρώτικες ρίζες μου και στα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας. Τότε που παίρναμε το αυτοκίνητο και διασχίζαμε επί δεκαπέντε και βάλε ώρες την Ελλάδα για να φτάσουμε από τον Έβρο στην Ήπειρο, υπό τους ήχους ηπειρώτικων τραγουδιών. Το συγκρότημα πήρε την υπέροχη μουσική παράδοση της περιοχής, τη συνδύασε με ψυχεδέλεια, stoner και γκάζια, την ξέπλυνε από την "εντεχνίλα" και την έστησε μπροστά μας όπως στ' αλήθεια είναι. Λιτή, δωρική, περήφανη, δυνατή και λεβέντικη.
Minerva Superduty - Minerva Superduty
Από τα Ιωάννινα και τους V.I.C. στην Καλαμάτα και στους Minerva Superduty. Το ντεμπούτο τους διαρκεί μόλις 24 λεπτά, δεν περιέχει σχεδόν καθόλου πληροφορίες για το συγκρότημα και περιέχει έξι περίπλοκες και πολυεπίπεδες heavy instrumental συνθέσεις, των οποίων η μικρή διάρκεια αποκλείει τον κίνδυνο της επανάληψης. Μελωδίες που ξεκινούν ήρεμα, διακυμαίνουν σταδιακά την ένταση και απαιτούν πολλές ακροάσεις για να εμπεδωθεί ο πλούτος των post και stoner στοιχείων. Για να μην αναφέρω τη διεστραμμένη υποδόρια αίσθηση του χιούμορ, όπως αποδεικνύεται από τίτλους τραγουδιών σαν το "Tsakonas Emperor"!
Electric Litany - Enduring days you will overcome
Ίσως ο σημαντικότερος ελληνικός δίσκος του 2014. Για την συνεργασία με τον κορυφαίο Alan Parsons και για τις αναφορές στον Allen Ginsberg. Για τις βυζαντινές και ριζίτικες πηγές. Για τις κιθάρες, τα γυρίσματα του μπάσου, τους δυνατούς ρυθμούς. Για το σπαρακτικό "how could you forget my name?" από το "Name". Για την ψυχική ανάταση που σου προκαλεί. Για το πιο επαναστατικό ιδανικό, που το υπηρετούν πιστά και ασταμάτητα: την ανιδιοτελή Αγάπη, που δεν γίνεται να χαθεί στο τίποτα. Ποτέ και για κανέναν απολύτως λόγο.
Μπάμπης Παπαδόπουλος - "Μέσα στον πόνο είν' η χαρά μες στη χαρά είναι ο πόνος"
Λίγο πριν την εκπνοή του 2004 κυκλοφόρησε έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της χρονιάς, δημιούργημα ενός από τους πιο σεμνούς και σπουδαίους μουσικούς με τους οποίους είχα την τύχη να συνομιλήσω. Όπως έχω ήδη γράψει, "δεν έχει ανάγκη από στίχους και ερμηνείες για να σου μεταδώσει το πόσο συναισθηματικά λυτρωτικό είναι. Μοτίβα που επαναλαμβάνονται ως βάση, για να δώσουν χώρο και περιθώριο στις μελωδίες να αναπτυχθούν. Λιτό, αρμονικό και απέριττο. Και τόσο, μα τόσο, ζεστό και ευαίσθητο".
egg hell - Once part of a whole ship
Το χαρμάνι που φτιάχνει ο μόλις 24χρονών μουσικός και ηθοποιός Jef Marawi περικλείει μέσα του ήχους από όλες τις χώρες καταγωγής του (Συρία, Βραζιλία, Ελλάδα) και συνδυάζει την αγάπη του για τους Radiohead, τον Elliott Smith και τον Chico Buarque. Το άλμπουμ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως concept, με αποκλειστικό αντικείμενο του τον Άνθρωπο και την ασταμάτητή του μάχη για επιβίωση-είτε μέσα στην κοινωνία είτε μέσα στη φύση. Το "Αβγό της Κολάσεως" μόλις εκκολάφθηκε και ο νεοσσός κουβαλάει καντάρια ταλέντου μέσα του.
Jane Doe - Revolution Diaries
Πολύ παραγωγικό το 2014 για το συγκρότημα, καθώς κυκλοφόρησε δυο δίσκους: το "Revolution Diaries" και το "Recipes for Refugees". Επέλεξα το πρώτο από τα δυο για τη φετινή εντεκάδα μου, καθώς καταγράφει ρεαλιστικά τη σύγχρονη αστική πραγματικότητα, χωρίς να λαϊκίζει και να μεμψιμοιρεί. Πιο δουλεμένο από το "The Enormous Head of King Splendid", καταφέρνει να διατηρεί τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα την οργή που ξεχειλίζει από παντού και την ψυχραιμία που χρειάζεται για να επιβιώσεις/ ξεπεράσεις την ασχήμια και την αποκτήνωση γύρω σου. Νεύρο, ένταση, μανία. Και ψυχή.
Sigmatropic - Dead/Computer/Blues
Ο Άκης Μπογιατζής παραμένει πάντα ένας απόλυτα συνεπής στην μουσική πορεία του δημιουργός με αγάπη για την ποίηση και αλλεργία στις θεωρίες συνωμοσίας. Το "Dead/Computer/Blues" βασίζεται κατά κύριο λόγο στα φυσικά όργανα και τις κιθάρες. Παράλληλα χρησιμοποιεί τον ηλεκτρονικό υπολογιστή ως στοιχείο που προσδίδει ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα στις συνθέσεις. Πιο λιτό, συνεκτικό και "μαζεμένο" (ίσως και εξαιτίας της έλλειψης πολλών συμμετοχών) από άλλες δουλειές των Sigmatropic, αποτελεί μια ουσιαστική κριτική στο δυτικό τρόπο ζωής και ένα σφάξιμο με το βαμβάκι σε όσους αμφισβητούν την Επιστήμη και τα πορίσματά Της.
Monika - Secret in the Dark
Το άλμπουμ της αυτό ούτε μου αρέσει τόσο, ούτε με έχει αγγίξει όπως το "Avatar" και το "Exit". Τότε γιατί το βάζω στα καλύτερα της χρονιάς; Γιατί η Monika είχε την εξυπνάδα/ την τόλμη/ τη μαγκιά/ όπως και αν το λένε να μην επαναλάβει τη θλίψη και τις χατζηδακικές επιρροές του παρελθόντος, αλλά να εμποτίσει τον ήχο της με funk, soul και groove επιρροές. Χωρίς κανένα άγχος να "επαναπροσδιορίσει" τον εαυτό της. Απλά τον δοκιμάζει για να τον εξελίξει, ως οφείλει να κάνει ο κάθε καλλιτέχνης.
Film - Eclipse
Το συγκρότημα αντικαθιστά με συνθεσάιζερ τις χαρακτηριστικές του κιθάρες και μεταμορφώνει τον ήχο του σε ένα ιδιαίτερο dark synth, που θυμίζει το electro των 80's χωρίς να ακούγεται ούτε στιγμή παρωχημένο. O Vangelis, οι Depeche Mode και οι Kraftwerk θα ήταν περήφανοι. Με το δίσκο αυτό, οι Film καταφέρνουν το αξιοζήλευτο: να πειραματιστούν, χωρίς να χάσουν τη μουσική τους ταυτότητα και να αποδείξουν ότι είναι καλλιτέχνες με την ουσιαστική του όρου έννοια. Απόδειξη τα εκπληκτικά τραγούδια του δίσκου, όπως το "Ping pong with angels" και το "L' amour imaginaire".
DUSK - The Debut Of Crossing The Lines
Ακούγοντας το, κατέληξα στο εξής: ό, τι ήταν το "The Long Walk" των Tango with Lions για το 2013, είναι και το "The Debut Of Crossing The Lines" της DUSK για το 2014. Το άλμπουμ αυτό θα μπορούσε να είχε βγει άνετα τη δεκαετία του '90 (και αυτό το λέω ως κοπλιμέντο) και να βρίσκεται πλάι σε δίσκους των Tindersticks, των Madrugada και των Spain. Μισοσκόταδο, ψηλοτάκουνες γόβες, κόκκινο κραγιόν, μελωδίες ανάμεσα σε indie rock και folk, ζεστή φωνή, παραδομένη ερμηνεία και νουάρ μελαγχολία.
Και του χρόνου με υγεία!
_____
Συνέχισε με ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ ή επέστρεψε στη σελίδα ΜΗΔΕΝ.