2015 - Είδες τι σου είχα για μετά;

Η παρέα είχε καιρό να βρεθεί... Αχ, τι ωραία, επιτέλους έπιασε και κρύο, δεν ήταν Δεκέμβρης αυτός, είδες η υπερθέρμανση του πλανήτη, να πάρουμε δύο κιλά παϊδάκια, θα φτάσουν λέτε, και μία πατάτες ακόμη, ναι, βέβαια, και η συζήτηση ανάβει, είναι τα γεγονότα του Παρισιού φρέσκα, το κύμα των "προσφύγων", ναι αλλά με τους μετανάστες τι θα κάνουμε, κόντρες γλωσσολογικές, πολιτισμικές διαφωνίες, απόψεις υπέρ ή κατά (ποιου;), και που θα πάτε φέτος διακοπές χριστουγεννιάτικες, ορεινή Αρκαδία λέμε εμείς, και φεύγουμε και αύριο και ακόμη να ετοιμάσω τη βαλίτσα, ούτε έχω σκεφτεί τι θα πάρω μαζί, έλα, άντε γεια μας. Ένα κιλό λευκό ακόμη; Με την ευκαιρία, τι θα βάλεις στα καλύτερα της χρονιάς; Ποιοννν; Όχι ρε συ, χάλια δίσκος, απορώ πως γράφουνε όλοι γι' αυτόν!

Και κάπως έτσι κύλησε ο χρόνος φέτος, εδώ στους Αμπελόκηπους του "μένουμε Ευρώπη", χτίζοντας μικρόκοσμους στη μάταιη απόπειρα να κρατήσεις πέρα τους τοξικούς ανθρώπους (πάντα όμως υπάρχουν χαραμάδες, καμία γραμμή Μαζινό δεν κράτησε ες αεί). Με πολύ ανθρωπισμό και λίγη ανθρωπιά, άφθονη εκ του ασφαλούς θεωρητικολογία, οθόνες του μίσους και της ελεημοσύνης, πολεμικές κραυγές από ...πληκτρολόγια και ανθρώπους που τον κοντινότερο πόλεμο που έχουν ποτέ βιώσει είναι τα βεγγαλικά της Ανάστασης στην Κάτω Περαχώρα.

Γράφω και σβήνω το κείμενο τούτο διαρκώς, δεν είναι μόνο ότι βαριέμαι εκ φύσεως τις ανασκοπήσεις, πόσο μάλλον τώρα που μπουκωνόμαστε από δαύτες από παντού, ακόμη και τα κοινωνικά μύδια σου αμπαλάρουνε μία "θα τη φάτε εδώ ή να σας την τυλίξω για το δρόμο;". Είναι περισσότερο το αίσθημα της αδυναμίας μπροστά στην πλημμυρίδα των γεγονότων, στην εντροπία των πληροφοριών, είναι αυτό το αίσθημα ότι τρέχουμε σαν τα σκυλάκια πίσω από πεταγμένα κόκαλα, χτες η Ουκρανία, σήμερα η Συρία, το χθεσινό ξεχνιέται, σήμερα "ευαισθητοποιούμαστε" για ένα άλλο ζήτημα, ένας επικοινωνιακός λευκός θόρυβος όπου το κάθε Εγώ είναι ξεχωριστό και έχει άποψη (αυτονόητη, της κοινής λογικής και του ορθολογισμού εννοείται), οι Άλλοι είναι η μάζα, οι λαϊκιστές, τα γίδια με τις αποψάρες. Και η ζωή συνεχίζεται, πάντα συνεχίζεται, μαζί και τα προβλήματα της που ποτέ δεν λύνονται, κι αν λύνονται ξεπετάγονται καινούργια, και όλα συνηθίζονται τελικά, ευτυχώς ή δυστυχώς, ακόμη κι εκείνα που φάνταζαν κάποτε "αφάνταστα".

Μπορεί και να φταίει ότι το κουτί των αναμνήσεων πάει να γίνει μπαούλο, διδάσκομαι συνέχεια (αποφεύγω με ελιγμό το γηράσκω), λες γι' αυτό να νομίζω ότι και στους δίσκους όλα κάτι μου θυμίζουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Όχι, δεν είναι ιδέα μου, και οι μουσικογραφιάδες αυτά συζητούν και γι' αυτά προβληματίζονται, που θα πάει όλη η αυτή η ρετρολαγνεία, δεν βγαίνει καινούργια μουσική, σάμπως όμως όλη η φιλολογία ετούτη δεν είναι μία κακή μεταφορά της οικονομικής "ψευδο-επιστήμης", της ακόρεστης τάσης για εξέλιξη, του ιδεολογήματος της "ανάπτυξης" και της καινοτομίας (κι ας είν' και ...κενο-τομία (sic)); Προσωπικά δεν αισθάνομαι να έχω ανάγκη ούτε "σωτήρες" ούτε νέες φαντασιακές τάσεις, τίποτε δεν μου ακούγεται εξ ορισμού παρωχημένο και τίποτε φρέσκο (τη φρεσκάδα θα την εκτιμήσω μόνο στον ψαρά μου). Τραγούδια και καλλιτέχνες που να έχουν να πουν κάτι αποζητώ, που το παλεύουν και το βασανίζουν το πράμα, με ουσία, ταλέντο και δημιουργική διάθεση. Και ας αντλούν απ΄ όπου θέλουν...

Φαντάζεται λοιπόν κανείς ότι θα αποφανθώ τώρα για το αν ήταν καλή χρονιά για τη μουσική το 2015 ή όχι; Irrelevant το ερώτημα που λέει και η νέα αργκό, για απάντηση αποταθείτε σε αρμοδιότερους, εγώ ακόμη ανακαλύπτω δίσκους από το '60 και το '80, και περσινούς και προπέρσινους, η κατάσταση μοιάζει ...απελπιστική, φέρνει "ευχάριστους πονοκέφαλους" που λένε και στα ποδοσφαιρικά, ακούς έναν δίσκο, σου προκύπτουν σαν αλυσωτή αντίδραση άλλοι δύο, να και μια παραπομπή σε κάτι παλαιότερο, σαν να τραβάς ένα κεράσι από το καλάθι και να βγαίνει ολάκερη αρμαθιά, ήταν τελικά καλή χρονιά το 1985, ή το 1971, έχει τελικά καμία σημασία; Κλάιν που λένε και στη Σαλονίκη.

Με όλα αυτά κατά νου προέκυψαν και οι επόμενοι δίσκοι, 11 δίσκοι, όχι "καλύτεροι", έντεκα ιδιαίτεροι και κατά το δύναμη προσωπικοί, ο καθείς με τον τρόπο του.

Α, ρε σεις, ξεχαστήκαμε, να πάρουμε κι ένα λουκάνικο ακόμη για το κρασί;

11 Δίσκοι

1. Turzi - C
Μια αποστολή σαν παλιό παιδικό παιχνίδι... Γράψε 10 κομμάτια που να ξεκινάνε όλα από το γράμμα C, η αισθητική να είναι εμβαπτισμένη στα soundtrack της δεκαετίας του '70, ότι θέλεις, από τρόμου μέχρι γουέστερν και τσόντες (ο Ennio να παίζει μόνο). Θέλω όμως σημερινή ματιά, όχι μαϊμουδιές και ...ιμάμ ευκολάκια όπως το κάνουν μερικοί-μερικές ε;
Και η παρέα του Turzi από τις Βερσαλλίες (μέσα;) τα κατάφερε και με το παραπάνω... Μια ομορφιά...

2. Julia Holter - Have you in my wilderness
Τα επίθετα είναι συνήθως ένα καταφύγιο απελπισίας (ή ασφαλείας) στην προσπάθεια να προσεγγίσεις με λέξεις τον κόσμο των ήχων. Πολλά δεν λένε και τίποτε απολύτως. Για τον δίσκο αυτόν όμως ο χαρακτηρισμός "κρυστάλλινος" είναι εύστοχος σε κάθε επίπεδο, από το πιο ποιητικίζον έως το πιο πρακτικό. Η Julia παλεύει, αλλάζει, προχωρά, βήμα το βήμα από τον εστέτ ακαδημαϊσμό προς πλατύτερα ακροατήρια χωρίς όμως να προσκυνάει τη φθηνή λαϊκότητα (αμάν, παρά λίγο να γράψω ...λαϊκισμό)

3. Algiers - Algiers
Ένας δίσκος απ' τ' ...Αλγέρι, μόνο που εδώ στον Νότο τον αμερικανικό όπου βρίσκεται το φανταστικό αυτό Αλγέρι, ο σκοπός δεν είναι γλυκός, έχει αίμα, τραχύτητα, είναι ανίερος, διασταυρώνει post-punk σύνθια και βιβλικά χθόνια gospel, αστικό punk και με εξίσου αστική soul. Αν ήταν πίνακας θα ήταν το "American Gothic".

4. Feu! Chatterton - Ici le Jour (A tout enseveli)
Το Παρίσι ήταν φέτος η πόλη που είχε την τιμητική της, τη μαύρη τιμητική αν και πόλη του φωτός, δεν είναι όμως αυτός ο λόγος που συναντούμε εδώ ετούτους τους Παριζιάνους. Είναι που έχουν φτιάξει έναν δίσκο ο οποίος τσιμπολογάει χωρίς ενοχές και κόμπλεξ, μπορεί να πιάνουν από Αζναβούρ (ω ναι!) και Μπρελ μέχρι prog rock και ηλεκτρονικά, τα λένε και στα γαλλικά, έχουν κι έναν κόμματο σαν το "Les camellias", τι άλλο;

5. Edward Scissortongue and Lamplighter - Chavassian Striking Distance
Ο γοτθικός ρομαντισμός ενός Tim Burton συναντάει την τελευταία λέξη της electronica με προξενητή το χιπ-χοπ. Ζοφερή ευαισθησία, ευαίσθητος ζόφος, μπορούμε να κάνουμε πολλά παιχνίδια με τις λέξεις για ένα από τα μελουργήματα της χρονιάς.
(σχόλιο εμβόλιμο: από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου -και τον θυμάμαι για αρκετά χρονάκια, σας διαβεβαιώ- διαβάζω για το hip-hop που είναι η μουσική του μέλλοντος, η σωτηρία της μουσικής (από ποιον;) και άλλα τέτοια ηρωικά. Cool bro που θα έλεγε κι ένας του σιναφιού, και ωραίος ο δίσκος του Μάικ εεε συγνώμη του Κέντρικ Λαμάρ. Αχ μόνο τούτη η μανία των μουσικογραφιάδων να προφητέψουν το μέλλον. Πάντως το καταφέρνουν πρέπει να σημειώσω. Με την ίδια επιτυχία που έχουν ...αστρολόγοι και οικονομολόγοι!)

6. Teeth of the Sea - Highly deadly black tarantula
Μια εμπειρία ακόμη λοιπόν, ένα ποτήρι δηλητήριο πικρό κι εσύ με κέρασες, (που έλεγε κι ο ...ποιητής Λε-Πα), κάπως έτσι είναι αυτό ο δίσκος και δεν το κρύβει, μία μουσική γενικώς για μετά, (όχι το σεξ), μετά το πανκ, μετά το ροκ, μετά την καταστροφή, μετά την Αποκάλυψη. Post που λεν και οι διανοούμενοι.

7. Ksiezyc - Rabbit Eclipse
Έχω την εντύπωση ότι ο σκοτεινός νεο-φολκ σπόρος έχει βρει πολύ γόνιμο έδαφος στην Ανατολική Ευρώπη (εδώ συγκεκριμένα στην Πολωνία). Γενικά έχω την εντύπωση ότι η σκοτεινιά έχει βρει πολύ γόνιμο έδαφος στην Ανατολική Ευρώπη...

8. Jacco Gardner - Hypnophobia
Τραγούδια. Ούτε μπαφιασμένες ατμόσφαιρες (το πιάνετε το υπονοούμενο ε;), ούτε θολά ηχοτοπία, ούτε ξέφτια και εφέ και (ψευδο)αναλογικά φύλλα συκής που προσπαθούν να κρύψουν συνθετική ένδεια. Τραγούδια. Απλά και ήσυχα και όμορφα. Τώρα αν θέλετε να τα πείτε ψυχεδέλεια, νεοψυχεδέλεια, μπαρόκ ποπ, αυτό είναι δικός σας λογαριασμός.

9. Felix Laband - Deaf safari
Οι λογοτέχνες ακόμη τσακώνονται για τον αν η Λευκορωσίδα η Αλεξίεβιτς που (τους) πήρε φέτος το Νομπέλ, κάνει "σωστή" λογοτεχνία με τις καμωμένες από ψηφίδες διηγήσεων ιστορίες της. Ευτυχώς στη μουσική τέτοια ζητήματα τα έχουμε (ευελπιστώ) λυμένα, και μπορούμε να απολαμβάνουμε τέτοιους δίσκους. Εδώ ο Laband μας προσκαλεί σε ένα σαφάρι στην πολύπλοκα αντιφατική πραγματικότητα της πατρίδας του, της Νότιας Αφρικής.

10. Max Richter - Sleep
- Γιατρέ μου, δεν κοιμάμαι πια τα βράδια...
- Κατ' αρχήν να κόψεις το ουίσκι.
- Και τι να κάνω για να σβήσω τα δικά της τα σημάδια; Με βρήκε πάλι χάραμα, πέντε στο παρά κάτι!
- Άκου Richter και θα δεις.
- Να κοιμηθώ θέλω καλέ, όχι να δω!
- Όνειρα εννοώ θα δεις, πολλά όνειρα!
(Για τους πιο ανυπόμονους -ή όσους δεν έχουν θέματα με τον ύπνο- το 8ωρο έπος του Richter κυκλοφορεί και σε συντομευμένη εκδοχή)

11. Carter Tutti Void - f(x)
Λοιπόν παιδιά. Έχουμε μια συνάρτηση εφ του χι, f(x) δηλαδή. Το πεδίο ορισμού της είναι από 2.2 έως 2.7. Το πεδίο τιμών. Χμμμ, εδώ πιάνει από ηλεκτρονική ambient, Chris & Cosey εννοείται, μέχρι και αστικό industrial. Τι θα πει μπερδευτήκατε αν έχουμε μουσική ή μαθηματικά; Νομίζετε έχει και πολύ μεγάλη διαφορά;

+12. Μία θέση αφιερωμένη τω αγνώστω δίσκω. Αυτόν που θα ακούσω αύριο, σε έναν χρόνο ή και μετά από 20 χρόνια, καλά να 'μαστε.

και έντεκα κομμάτια, έτσι χωρίς σειρά...

1. Eugene the Oceanographer feat. Camille Harla - Yanggakdo Hotel
To όνομα (που ομολογώ, αυτό με τράβηξε πρώτο), ο Σατανάς στο εξώφυλλο (όχι ο 666 με τα κέρατα, αυτό δεν εντυπωσιάζει πλέον κανέναν, αλλά ο κακός Κιμ της Βόρειας Κορέας), μια ακαταμάχητα απλοϊκή συνθετική μελωδιούλα, ακροβατεί επικίνδυνα στα όρια της καλτίλας αυτός ο νεαρός από το ...Μάντσεστερ ποιος ξέρει τι "πετριά" έφαγε ο οποίος συνοδεύει την κασέτα του με κηρύγματα ειρήνευσης και ενότητας για την χερσόνησο της Κορέας.

2. Public Service Broadcasting - Go!
Ένα κομμάτι στρατοσφαιρική ελεγεία που σε (τηλε)μεταφέρει, τσιφ, στην εποχή που όταν ρώταγες τα παιδιά τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν, σου απαντούσαν με μεγάλη πιθανότητα αστροναύτες. Go!

3. Equinoxious feat. Kriistal Ann - Cosmodromo
Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, ούτε στο Μεξικό. Καμία από τις δύο χώρες επίσης δεν έχει παράδοση στις ...διαστημικές αποστολές. Γι' αυτό φροντίζουν δύο εκπρόσωποι τους οι οποίοι συνεργάζονται σε τούτο το "ψυχρό" διαστρικό minimal wave κομμάτι.

4. Tocotronic - Chaos
Μπορεί να "προτιμώ τα παλιά τους" (όπως ήταν και ο τίτλος του φετινού αγαπημένου βιβλίου του Μπάμπη Αργυρίου), αλλά την ικανότητα να γράφουν ωραία ροκ-ποπ τραγουδάκια δεν την έχασαν. Από το φετινό κόκκινο άλμπουμ τους, το κόκκινο του έρωτα (δεν φαντάζομαι να πήγε αλλού το μυαλό σας;).

5. Sacre Cuori - Delone
Βάρδα μη το πάρουν χαμπάρι το κοινό του Εν Λευκώ και του Gazarte και οι "πειραγμένοι" ρεμιξάδες. Μπορεί και να το 'χουν πάρει βέβαια, και να μην το έχω πάρει εγώ χαμπάρι...

6. 1099 - Yeager
Αυτό το ποστ-ροκ... Έζησε τις δόξες του εκεί στις αρχές των 00s (σαν χθες δεν μοιάζει;), το τιμήσαμε, μετά (ως συνήθως) το θάψαμε, το ξεχάσαμε, το κηρύξαμε παρωχημένο. Τέτοια κομμάτια (και δίσκοι) αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει παρωχημένη μουσική. Παρωχημένα μυαλά ίσως...

7. Trembling Bells - Killing time in London fields
Κάπου σε ένα σπίτι στην νοτιοδυτική Γαλλία μια κυρία (συγγνώμη, ιέρεια ήθελα να πω), μιλάει στο τηλέφωνο:
- Ρε συ Budgie, άκουγα σήμερα ένα κομμάτι μας, γαμάτο, κάπως ψυχεδελικό. Κι έχει και κάτι σόλα μέσα περίεργα. Αλλά δεν το θυμάμαι. Πότε γράψαμε κάτι τέτοιο;
- Α ρε Σιου, με εγκατέλειψες και άρχισες να τα χάνεις! Δεν είναι δικό μας. Ξέρω ποιο λες. Κάτι τύποι Σκοτσέζοι είναι. Να τον πάρεις τον δίσκο τους. Έχει και φοβερό εξώφυλλο επίσης!

8. Protomartyr - Why does it shake
Πρωτομάρτυρες σίγουρα δεν είναι του πανκ, βασικά δεν είναι καν μάρτυρες, για κάτι τέτοια άργησαν λίγα χρονάκια (καμια 30αριά) οι τύποι από το Ντιτρόιτ, αλλά τιμούν μια χαρά την παράδοση. Και του είδους και της πόλης τους.

9. Sexwitch - Kassidat El Hakka
Φωτιά στα τόπια βάζουν οι νεοκραουτάδες Toy και η Bat for Lashes, ...σεξαλωμένα κρουστά και μία υπνωτική γκρούβα, και πάλι και πάλι, μέχρι την έκσταση, επανασυνδέοντας το κράουτ και την ψυχεδέλεια με την βασική πηγή έμπνευσης τους, την Ανατολή. Εδώ διασκευάζουν ένα παραδοσιακό κομμάτι από το Μαρόκο (το οποίο για μας, ...δυτικά δεν είναι;)

10. Princess Chelsea - Too many people
Πολύ "ανθρωπίλα" σε τούτο τον κόσμο, γι' αυτό η πριγκιπέσσα από την Νέα Ζηλανδία κοιτάει τ' άστρα και ταξιδεύει σε ονείρατα ανάλαφρα.

11. Varg - Jamikasuolu
Μουσική από έναν άλλο κόσμο για έναν άλλο κόσμο, ένας πολύ βόρειος Σουηδός γράφει μουσική για το μικρό του χωριό, εκεί κάπου κοντά στον αρκτικό κύκλο.

Και του χρόνου...
Και ας αποδειχθεί το 2015 πολύ ...χειρότερο από το 2016!
________________________________________________________

ΑΡΧΙΚΗ <---> ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΛΕΙΔΟΥΧΑΚΗΣ