2015: είναι η Μουσική (και η Τέχνη εν γένει) αναγκαίες;

Να μην αναλύσω πολύ τα όσα ζήσαμε το 2015, όλοι μας τα βιώσαμε εξάλλου: ελπίδα που εξανεμίστηκε γρήγορα, "διαπραγμάτευση", τράπεζες κλειστές, capital controls, δημοψηφίσματα χωρίς λόγο και αιτία, εκλογές προς εξυπηρέτηση πολιτικών συμφερόντων, τραγελαφικές εσωκομματικές εκλογές, μνημόνια, τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι, εμφύλιος στη Συρία, προσφυγιά, πνιγμένα μωρά στο Αιγαίο. Και μετά κοιτάς τον δίσκο που στριφογυρνά στο πικάπ, το μισοδιαβασμένο βιβλίο στο κομοδίνο, τα εισιτήρια από το σινεμά που πήγες χθες. Είναι αναγκαία όλα αυτά; Μήπως κατά μία έννοια ζεις κι εσύ στον μικρόκοσμό σου και προσπαθείς να κρυφτείς από όλα τα παραπάνω χώνοντας το κεφάλι σου σε ένα ράφι δίσκους;

Πολύ πιθανό. Αλλά από την άλλη, πώς θα μπορούσες να τα αντέξεις όλα αυτά χωρίς την Τέχνη; Οπότε, με σειρά πάντα τυχαία και ποτέ αξιολογική, από το 2015 κρατάω (πιο κοντά μου) τα ακόλουθα άλμπουμ:

Savina Yannatou & Primavera en Salonico - Songs Of Thessaloniki
Το μουσικό αντίστοιχο της "Πόλης των Φαντασμάτων" του Μαρκ Μαζάουερ. Το πολυπολιτισμικό και πολύγλωσσο παρελθόν της Θεσσαλονίκης: οι Σεφαραδίτες, οι Τούρκοι, οι Έλληνες, οι Βούλγαροι, οι Σλάβοι, οι Πόντιοι, οι Αρμένιοι, οι ορθόδοξοι χριστιανοί, οι εβραίοι, οι μουσουλμάνοι. Ήχοι, εικόνες και μυρωδιές μιας εποχής όχι και τόσο μακρινής, που έχει παραγκωνιστεί στο όνομα της εθνικής "καθαρότητας". Μόνο η μουσική έχει τη δυνατότητα να ζωντανέψει ουσιαστικά την Ιστορία.

Μάνος Μυλωνάκης - Zyklon
Ακούγοντας τις μινιμαλιστικές, διαβρωτικές μελωδίες για την θεατρική μεταφορά του έργου του Θανάση Τριαρίδη, μεταφέρθηκα στον θάλαμο αερίων του Νταχάου και ένιωσα πάλι την πνιγμονή και τον πανικό που βίωσα εκεί μέσα. Τις πυραμίδες από πτώματα, την απέλπιδη προσπάθεια για επιβίωση, την ευθύνη του ανθρωπίνου είδους, την οφειλή στους νεκρούς, την αγάπη που είναι "το αντίθετο της αλήθειας". Μόνο η μουσική έχει τη δυνατότητα να σε κάνει να θυμάσαι κάτι που δεν έζησες.

Σtella - Σtella
Ποπ. Αγνή, καθαρή και ατόφια ποπ. Όχι με την έννοια του εύκολου και του εύπεπτου. Αλλά με την έννοια της οργανικότητας, της επιβλητικής σιγουριάς της δημιουργού της, την αυτοπεποίθηση στα φωνητικά, την electronica, την 80's αισθητική, τις 90's πινελιές, της αψεγάδιαστης αγγλικής προφοράς, της εξαιρετικής αισθητικής, του δυνατού στίχου, της απόλυτα υπεύθυνης αντιμετώπισης και διαχείρισης του υλικού της. Μόνο η μουσική έχει τη δυνατότητα να σε βάζει να χορεύεις και να σκέφτεσαι ταυτόχρονα.

Παύλος Παυλίδης & The B-Movies - Στον διπλανό ουρανό
Έχω γράψει και στο παρελθόν πόσο πολύ αγαπώ την εικονοπλαστική δύναμη των στίχων και την τρυφερή εσωτερικότητά του Παύλου Παυλίδη. Οι ευαίσθητες μελωδίες, οι ποιητικοί στίχοι, το κέντημα και η λεπτοδουλειά στο παίξιμο από τους B-Movies, οι ρομαντικές ενορχηστρώσεις, όλα είναι εδώ. Μόνο η μουσική έχει τη δυνατότητα να βοηθάει τον Δειλιέν να ξεκινήσει ταξίδια με ένα μικρό πλεούμενο από μια σπασμένη πολυθρόνα.

i saw 43 sunsets - We are Infinite
Είναι κάτι πολύ παραπάνω ένα συγκρότημα που διασκεύασε το "Nightcall" του Kavinsky μαζί με το "Under your spell" των Desire (και που λατρεύει το "Drive" του Βίντινγκ Ρεφν). Είναι ένα συγκρότημα που έχει καταφέρει να αποτυπώσει το αίσθημα του καλοκαιριού σε έναν δίσκο: την ανεμελιά, το φως του ήλιου, το δροσερό αεράκι της θάλασσας. Μόνο η μουσική έχει τη δυνατότητα να σε ζεσταίνει μέσα στον παγωμένο αέρα.

Λόλεκ - Ουρανός μολύβι
Αυτή η δήθεν αναβίωση του ρεμπέτικου και του ελαφρού ελληνικού τραγουδιού από διάφορα εμπορικά ονόματα, εκτός από αποτυχημένη, είναι πλέον και απίστευτα βαρετή. Εδώ έχουμε το ακριβώς αντίθετο: η ορμητικότητα του garage συναντά τη δωρικότητα του ρεμπέτικου και το πάθος που ξεχειλίζει και από τα δυο είδη στέλνει κάθε ψευτοφόρο τιμής εκεί που του αξίζει: στα Τάρταρα. Μόνο η μουσική έχει τη δυνατότητα να κάνει και πάλι επίκαιρο το πνεύμα του Μάρκου Βαμβακάρη.

Τα Παιδιά της Παλαιότητας - Consortium in Amato
Μετά τα (λίγο μουδιασμένα) "12 τραγούδια από τις κατακόμβες", ο Παντελής Δημητριάδης, ίσως ο πιο sui generis δημιουργός μουσικής στην Ελλάδα της κρίσης, είναι ο ιθύνων νους πίσω από έναν δίσκο που, όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Άρης Καραμπεάζης στη σχετική κριτική του λίγες εβδομάδες πριν, μιλάει για την Αγάπη, όπως κάθε μορφή σπουδαίας τέχνης. Μόνο η μουσική έχει τη δυνατότητα να κάνει μοναδική την καθημερινότητα της Αγάπης.

Φοίβος Δεληβοριάς - Καλλιθέα
Η νοσταλγία για το (πιο ανέμελο, πιο προστατευμένο, πιο ευχάριστο) παρελθόν μπορεί πολύ άνετα να καταλήξει στην απόλυτη τροχοπέδη για τη δημιουργικότητα ενός μουσικού. Ο Φοίβος Δεληβοριάς ευτυχώς ξέφυγε από την παγίδα: η "Καλλιθέα" του βρίθει αναφορών σε παιδικές αναμνήσεις όσων έχουμε αφήσει πίσω μας την πρώτη νιότη, χωρίς να εγκλωβίζεται σε αναμασημένα κλισέ για τα χαμένα χρόνια. Μόνο η μουσική έχει τη δυνατότητα να μιλήσει με άπειρη τρυφερότητα για τον Τρόμο της Ενηλικίωσης.

The Cave Children - Quasiland
Μελωδική νεο-ψυχεδέλεια στα καλύτερά της. Τα παιδιά έχουν ακούσει πολλή βρετανική σκηνή της δεκαετίας του '60 και ακόμα περισσότερους Flaming Lips και Tame Impala. Βραδυφλεγές άλμπουμ, χτίζει τις μελωδίες και τις αφήνει να εκτοξευθούν στα αστέρια, είτε σε αργά κομμάτια (όπως το "Vixen Tapes") είτε σε πιο γκαζωμένα (όπως το "Pelorian"). Μόνο η μουσική έχει τη δυνατότητα να δώσει τόσες ελπίδες για την πορεία των δημιουργών της από το πρώτο τους βήμα.

Victory Collapse - Atlas
Φωνή, κιθάρα, μπάσο και ντραμς. Καλός ο εμπλουτισμός του ήχου με έγχορδα και άλλα όργανα, τίποτα ωστόσο δεν ξεπερνά την αμεσότητα του αρχικού τετράπτυχου. Αν τώρα το τετράπτυχο αυτό αφομοιώνει επιρροές από το post-punk της περιόδου '78 - '83 και συνεχίζει στα βήματα της παρακαταθήκης που άφησαν ονόματα όπως οι South of No North και οι Villa 21... Μόνο η μουσική έχει τη δυνατότητα να δέσει με ένα αδιάσπαστο νήμα το Τότε με το Τώρα.

Nefeli Walking Undercover - 1041AK (Φάηντερς, κήπερς)
Αν η λεβεντιά της ηπειρωτικής παράδοσης καταδείχθηκε έντονα πέρυσι από τους Villagers of Ioannina City, φέτος ήρθε η σειρά της Nefeli Walking Undercover να αναδείξει την ευαισθησία των ηπειρωτικών μοιρολογιών. Μπλέκει επιρροές από αυτά με folk, εύθραυστες αρμονίες, απαλή εκφορά των στίχων. Μόνο η μουσική έχει τη δυνατότητα να ενώσει την άχαρη νομική επιστήμη (το άρθρο 1041 του Αστικού Κώδικα αναφέρεται στην τακτική χρησικτησία) με τη μαγεία της Τέχνης.

(και ένα τραγούδι αγαπημένο από κάθε δίσκο της εντεκάδας, χωρίς περαιτέρω σχόλια):

1. Savina Yannatou & Primavera en Salonico - La cantiga del fuego
2. Μάνος Μυλωνάκης - Η δύναμη του πεπρωμένου
3. Σtella - Picking Words
4. Παύλος Παυλίδης & The B-Movies - Ο έρωτας
5. i saw 43 sunsets - I am the rain
6. Λόλεκ - Μάρκος
7. Τα Παιδιά της Παλαιότητας - Σκύψε με Αγάπη
8. Φοίβος Δεληβοριάς - Ο μπάσταρδος γιος
9. The Cave Children - Maybeland
10. Victory Collapse - Burning Hearts
11. Nefeli Walking Undercover - Της επιστροφής

Και του χρόνου, με υγεία και αγάπη!