2015 - The End Of A Year

Enhet Άλλος ένας χρόνος με πολύ καλή μουσική αλλά χωρίς τους δίσκους αριστουργήματα. Έχει γίνει κλισέ η προηγούμενη φράση. Πολύ ωραία αναπαραγωγή του παρελθόντος, αλλά αν το δει κάποιος από μια δύσκολη οπτική γωνία βλέπει μπάντες να πιθηκίζουν ιστορίες που έχουν διαβάσει σε βιβλία. Το inside joke πλέον είναι ο θάνατος του Rock, όσο και αν αυτό φαντάζει απίθανο και που αλήθεια να είναι δεν πρόκειται να το παραδεχτώ ποτέ. Οι μουσικοί τέκτονες του σήμερα, πιάνοντας τα ξεκάθαρα πλέον σημάδια που εκπέμπει η εποχή μας από την χώνευση πρωτοποριακών μουσικών του παρελθόντος, αναζητούν το περίεργο και το αντικομφορμιστικό ακόμα και μέσα σε ξεκάθαρα εμπορικές δομές. Κανονικά ο τιμητικός δίσκος της χρονιάς έπρεπε να είναι το f(x) των Carter Tutti Void με την έννοια του ότι γίνετε πραγματικότητα η εκδίκηση του κενού που οραματίζονταν πριν 30 χρόνια οι γεννήτορες της βιομηχανικής μουσικής. Μόνο που ακόμα και η ρήξη σήμερα εμπεριέχεται συνήθως στη φόρμα.

Από την άλλη μεριά, οι σημερινοί ιχνηλάτες του μέλλοντος, έχουν την άνεση αλλά και το κάθε δικαίωμα να μας βομβαρδίζουν με μουσικές πληροφορίες και με περίσσια ευκολία να γεννούν ασταμάτητα ήχους, συμβάλλοντας ουσιαστικά στον υπερπληθυσμό του μουσικού μας πλανήτη και στην υπερφόρτωση του πολιτισμικού μας συστήματος. Με λίγα λόγια το κάθε παιδί χρησιμοποιεί τα μέσα που του παρέχει η τεχνολογία και παίρνει τις πληροφορίες της παγκοσμιοποίησης αφιλτράριστα και βιαστικά εκτοξεύοντας μουσικές βολές προς όλες τις κατευθύνσεις. Θέλει πολύ υπομονή σήμερα να καθαρίσει η ήρα από το στάρι και προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι ήταν το φόρτε μου κάτι τέτοιο πέρυσι. Η χρονιά για μένα ήταν μια ακροβασία σε στύλους πάνω από ένα βάλτο, πάνω από πολλούς βάλτους. Ίσως οι πιο ξέγνοιαστες ημέρες μου (νύχτες καλύτερα) ήταν οι μουσικές βουτιές στο παρελθόν, όπως εκείνη την νύχτα που άκουγα την γέννηση του ethereal wave στο Dance Of The Dolls από τους Δανούς Moral του 1981 ή τότε που άκουγα για πρώτη φορά τους Normil Hawaiians.

Σήμερα βγαίνει πολύ καλή μουσική, αλλά δεν είμαι έτοιμος ακόμα να το αντιμετωπίσω.

0. Enhet for Fri Musik - Lat oss vada genom all angslan tillsammans (Forlag for fri music)
Σε συνέχεια των συλλογισμών μου, διαλέγω στην θέση μηδέν της φετινής χρονιάς μια αντικυκλοφορία ελεύθερης, άδειας folk ολοκληρωτικά αυτοσχεδιαστικής προσέγγισης, από μια παρέα Σουηδών μουσικά αντιφρονούντων. Τώρα λέμε Σουηδών και δεν έχει τόσο σημασία, ας πούμε Ευρωπαίων αλλά και αυτό ίσως δεν έχει σημασία. Μια πιο ακριβής περιγραφή θα ήταν ότι πρόκειται για μια τρομοκρατική οργάνωση αντικουλτούρας, γέννημα θρέμμα του Δυτικού πολιτισμού που η παιδεία, οι γνώσεις και η αντίληψη που έχουν αναπτύξει τα μέλη, τους οδηγούν να παράγουν μηδενιστικά μουσικά έργα και να χτυπάνε με αυτά το βαθύ παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον της κοινωνίας τους. Το Lieber Honig των NEU! αδειάζει από περιττά στοιχεία και διευκολύνεται η κατάβαση στο τέλος.

2. Laura Cannell - Beneath Swooping Talons (Front & Follow)
Ζήτημα αναζήτησης ή υπέρβασης της καταγωγής προκύπτει και σε αυτό το έργο. Όταν ανατριχιάζω από τις πρώτες νότες που έρχονται στα αυτιά μου με την έναρξη του δίσκου, δεν ξέρω αν είναι από τη προσέγγιση του παιξίματος του βιολιού που παίζει η Cannell ή από το ότι μέσα σε μια στιγμή ακούω το παίξιμο της λύρας που ποτέ δεν θα παίξει τελικά ο Ψαραντώνης. Την έμπνευση που παίρνει από την ευρύτερη ευρωπαϊκή μουσική παράδοση η μουσικός την προσδιορίζει μέσα από μια avant-garde σκοπιά και καταφέρνει να αποτυπώσει μια μινιμαλιστική περιγραφή της παλαιάς μουσικής με τελικό αποτέλεσμα μια μοναδική συνύπαρξη, τόσο χρονικά μακρινών πολιτισμών, του αρχαίου και του νεότερου Δυτικού.

3. Holly Herndon - Platform (4AD)
Συνύπαρξη μουσικών τρόπων διαπιστώνουμε επίσης και με το παραπάνω, στο έργο που μας χαρίζει για φέτος η πρωτοπόρος εξερευνήτρια της μουσικής Holly Herndon. Εξετάζοντας τα όρια στη χρήση της δειγματοληψίας, μέσα από μοναδικό, δημιουργικό τεμαχισμό στους ήχους και τη φωνή της, επαναπροσδιορίζει μουσικά είδη όπως η musique concrete και η ηλεκτροακουστική μουσική, καθαρά μέσα στα ευρύτερα χωράφια της ηλεκτρονικής μουσικής. Ταυτόχρονα αυτό που κάνει το έργο ιδιαίτερο, είναι ότι η φουτουριστική καλλιτέχνης περνάει υπάρχοντα σύνορα και μας αφήνει πλέον νέα γη προς κατάκτηση και κατοίκηση.

4. Nicolas Jaar - Pomegranates (Twitter download)
Το έργο αυτό, μπορεί να το προσεγγίσει κάποιος από πολλές πλευρές. Νέα δουλειά ενός μουσικού ηλεκτρονικής μουσικής που είναι σε μεγάλη φόρμα και αποδίδει τα μέγιστα αυτήν την εποχή. Εδώ τον βλέπουμε να πειραματίζετε με το ντύσιμο ενός παλαιού καλλιτεχνικού, κινηματογραφικού έργου των 60s, συλλέγοντας ουσιαστικά σκόρπιες μουσικές του ιδέες, που απαρτίζονται όμως με μερικές από τις πιο γοητευτικές μελωδίες του στο πιάνο. Η κυκλοφορία της μουσικής ήταν δωρεάν και μόνο σε download στο twitter ενώ η παράλληλη προβολή της ταινίας με την μουσική από το κανάλι του καλλιτέχνη στο youtube είναι πλέον απαγορευμένη από την εταιρεία που κατέχει τα δικαιώματα της ταινίας. Όπως και να έχει, όταν μπήκα στο άκουσμα, δεν είχα επαφή με όλα αυτά, ούτε με την ταινία και ούτως ή άλλως θα πρότεινα το έργο χωρίς αυτήν, γιατί τότε ανεμπόδιστα ξεδιπλώνει όλη την ομορφιά του.

5. Annabell (Lee) - By the Sea... and Other Solitary Places (Ninja Tune)
Στην ίδια γλυκά μελαγχολική, σκοτεινή ατμόσφαιρα ο δίσκος πόνημα συνεργασίας μιας γυναίκας ποιήτριας με μοναδική φωνή, κατοίκου της Νέας Υόρκης και ενός παραγωγού που ζει στην απέναντι πλευρά του ωκεανού, στο μεγάλο νησί. Η απέραντη μοναξιά μιας μοναδικής και άγνωστης Jazz τραγουδίστριας, της Annabel και η εμμονή στην vintage ομορφιά των συνθέσεων του Richard δημιουργούν ένα μοναδικό soundtrack για την εποχή των μεγάλων ποιητών του ρομαντισμού, δοσμένο με ένα πάντρεμα ενός neo- trip hop με την folk και την κλασσική τραγουδοποιία. Δίσκος που στοιχειώνει μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας της μουσικής και δανειζόμενος την φράση από τη σελίδα του καλλιτέχνη στο site της Ninja Tune, ...κάτω από τα ρεύματα ψιθυρίζει "I shall never leave you".

6. Kim Doo Soo - Dance of Hunchback (RythmOn Records)
Την πρώτη μου επαφή με τον εν' λόγω μάγιστρο της παγκόσμιας, ευρύτερης, ψυχεδελικής folk, είχα πριν πολλά χρόνια από ένα δώρο cd της Βάγιας από τo διεθνές αεροδρόμιο της Daegu (όπου και κατάγεται ο τραγουδοποιός), σε ένα από τα πολλά της ταξίδια στην Κορέα. Φέτος ο Kim βρέθηκε και έστησε για την ηχογράφηση μια μπάντα στην Τσεχία (φαντάζομαι δίπλα στα εργαστήρια παραγωγής του βινυλίου), με τσέλο, βιολί, μπάσο, τρομπέτα, φλάουτο, ακορτντεόν, πλήκτρα, ντραμς και φυσικά την κιθάρα και τη φωνή του. Η παγανιστική, μεταφυσική θεματολογία απεικονίζετε με απλό, σφιχτοδεμένο τρόπο και η ομορφιά από τις ιπτάμενες νότες των τραγουδιών μας υπενθυμίζει ότι πολλές φορές στη ζωή ή επιλογή δεν είναι πάντα αποτέλεσμα πρόθεσης αλλά μπορεί να εξαρτάται από το φύσημα του ανέμου, μια στιγμή.

7. Jefre Cantu-Ledesma - A Year with 13 Moons (Mexican Summer)
Στο δίσκο έπεσα τυχαία σχετικά νωρίς τη χρονιά αυτή ψάχνοντας για απαραίτητα ambient ακούσματα, χωρίς να έχω καμία πληροφορία περί τίνος πρόκειται. Μου έκανε εντύπωση η χρήση της κιθάρας μέσα στα ατμοσφαιρικά drones και μου έφερε στο μυαλό τα αρπίσματα στις κιθάρες από τους δίσκους του Brian Eno τη δεκαετία του 70, αυτά που μεταπήδησαν στους The Durutti Column. Ένας ακόμη λόγος που με κράτησε ο δίσκος είναι όταν διάβασα ότι εξιστορεί κάποιες ιστορίες από έναν πρόσφατο χωρισμό και είναι πραγματικά απίθανο το πώς ενώ δεν χρησιμοποιεί λόγια πέρα από τους τίτλους, ο ακροατής όντως βιώνει τις εικόνες της εξιστόρησης σε τίτλους όπως, The Last Time I Saw Your Face, Disappear, Pale Flower, Gorlitzer Park, At The End Of Spring ή A Portrait of You at Nico's Grave, Grunewald, Berlin (for Bill. K).

7. Gnod - Infinity Machines (Rocket Recordings)
Όπως λέει και ένας fb φίλος blogger, οι Gnod αποτελούν σταθερή αξία, η underground κολεκτίβα από την βρετανική περιοχή του Greater Manchester και συγκεκριμένα το Salford. Το ότι φαίνονται συνεχόμενες αλλαγές στην κατεύθυνση του ήχου τους από άλμπουμ σε άλμπουμ αποδεικνύει ότι η συμπαγή τριάδα της μπάντας δεν έχει σκοπό να αποτίσει φόρο τιμής στην βρετανική ψυχεδέλεια αλλά κατά κάποιο τρόπο να την ανακαλύψει μέσα από την συνεχή μελέτη όχι της ιστορίας αλλά των δυνατοτήτων για αυτοβελτίωση που οι ίδιοι έχουν. Στο δίσκο αυτό ηχεί κάπως το πώς θα ήταν οι Gong αν ήταν νέοι στην εποχή της ηλεκτρονικής μουσικής και μάθαιναν να πειράζουν τους controllers. Ξεχάστε τα infected mushroom της ψυχεδελικής ηλεκτρόνικα, εδώ στα Infinity Machines έχουμε απ' ευθείας επαφή με την σπορά των Hawkwind.

09. Kagoule - Urth (Earache)
Κοίτα τώρα. Το post-punk μου αρέσει πολύ ακόμα μπορώ να πω, κυρίως βέβαια στα live και όχι σε ακρόαση στο σπίτι. Έχω καμιά 10αριά μπάντες φέτος που μου τράβηξαν την προσοχή αλλά για κάποιους λόγους το καθένα, δεν καταφέρνω να ξεχωρίσω κάποια στη λίστα (μάλλον έχω γίνει δύστροπος). Είπαμε δεν ακούω πολύ στο σπίτι και αν αυτό συμβαίνει με το post-punk, για το σκληρό indie (βλέπε μέχρι alternative) δεν δίνω καν ελπίδα. Παραδόξως φέτος η ψήφος εμπιστοσύνης θα πάει στο τρίο από το Nottingham (χμ, δεύτερη μπάντα μέσα σε λίγα χρόνια από εδώ) που ζήτημα να είναι 20 χρονών και που στην ηλικία που βρίσκονται νομίζω ότι κάνουν πράγματα στο ντεμπούτο τους. Σκόρπιες αναμνήσεις από τα 90s αλλά τι στο καλό να έχουν προλάβει να ακούσουν μέχρι τώρα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Λες;

10. John Lemke - Nomad Frequencies (Denovali)
O Βερολινέζος John Lemke που ζει και στη Γλασκώβη, είναι ένας νομάδας της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής και βγάζει τα προς το ζην έχοντας κάνει πολλές δεκάδες μουσικές επενδύσεις σε ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης και sound design για τον κινηματογράφο. Το μυαλό του βέβαια είναι στην μελέτη των ήχων και στη παραγωγή της δικής του μουσικής. Στην μόλις δεύτερη δουλειά του βγάζει ένα έργο καθαρής χωρίς περιττούς ήχους, ατμοσφαιρικής μουσικής. Είναι θα λέγαμε η εκδίκηση του τεχνικού που με υπομονή καταφέρνει να φέρει εις πέρας το δικό του καλλιτεχνικό έργο. Είναι επίσης η ταπεινή θέση απέναντι στην υπερβολή των άμετρων και αμέτρητων πειραματισμών της εποχής μας. Αυτό.

11. Fuzz - II (In The Red)
Για το τέλος έχω την μπάντα που θα παίξει επίσημη καλεσμένη στο μνημόσυνο, για το death of rock που λέγαμε. Ωραία παρέα εκεί στο San Francisco με δυο, τρεις μπάντες ο καθένας από τους Fuzz και δεκάδες group φίλους. Ty Segall rules, τώρα και στο ρόλο του νεκροθάφτη.

A BANCH OF SONGS (in no particular order just a pick up)

Filiamotsa - Blabblub (Like It Is)
Holly Herndon - Chorus (Platform)
La Luz - With Davey (Weirdo Shrine)
Helvetia - We are the Vegetables (A Dot Running for the Dust)
Trembling Bells - Killing Time in London Fields (The Sovereign Self)
Kagoule - Empty Mug (Urth)
John Lemke - At The Dust Boutique (Nomad Frequencies)
Palm - Ankles (Trading Basics)
Bjork - Black Lake
Spray Paint - Thrash Master (Dopers)
Levon Vincent - Junkies on Hermann Strasse (st)
Peter Kernel - You're Flawless (Thrill Addict)
BC Camplight - Love Isn't Anybody's Fault)
Max Richter - Path 5 (delta) (From Sleep)
Blank Realms - Flowers In Mind (Illegals In Heaven)
Royal Headache - Wouldn't You Know (High)
Golden Teacher - On The Streets (Sauchiehall Enthrall)
Olimpia Splendid - H?pe?n Huilut (Olimpia Splendid)
Helena Hauff - c45p (A Tape)
Charles Howl - I Love You 47 (Sir Vices)
Gnoomes - Myriads (Ngan!)
LoneLady - Silvering (Hinterland)
The Three Blind Mice - River Of No Return (The Chosen One)
Jim O'Rourke - That Weekend (Simple Songs)
Sievehead - Last Words (Into The Blue)
Shit and Shine - Writing Poetry On Your Forehead With The Tip Of a Hunting Knife (54 Synth-brass, 38 Metal guitar, 65 Cathedral)
2kilos &More - Only Hazardous (Lieux-Dits)
Diat - Blue Skies over the Ocean (Positive Energy)
Gun Outfit - Gotta Wanna (Dream All Over)
Lunch - Marble Foyer (Let Us Have Madness Openly)
Ought - Celebration (Sun Coming Down)
Suuns and Jerusalem in My Heart - Metal (st)
James Leg - A Forest (Below The Belt)